Willem Frederik Hermans Nooit meer slapen recensie en informatie over de inhoud van de Nederlandse roman uit 1966. Op deze pagina lees je uitgebreide informatie over de roman uit 1966 die zich in Noorwegen afspeelt van de uit Nederland afkomstige schrijver Willem Frederik Hermans.
Willem Frederik Hermans Nooit meer slapen recensie en informatie
- “De situering van een ikfiguur in een vijandig vreemd landschap is Hermans nooit beter gelukt.” (Adriaan van der Veen, Nieuwe Rotterdamsche Courant)
- “De deskundige Hermans schrijft het uitvoerige verslag van een onderzoek in het noorden van Noorwegen, […] maar in dit verslag van reis, aankomst, oponthoud, ontmoeting, verwachting, teleurstelling, inspanning, slapeloosheid, verwonding, mislukking en uitputting heeft hij tegelijk steen voor steen, kloof voor kloof zijn eigen persoon in beeld gebracht.” (C.J. Kelk, De Groene Amsterdammer)
Nooit meer slapen
- Auteur: Willem Frederik Hermans (Nederland)
- Soort boek: Nederlandse roman uit 1966
- Taal: Nederlands
- Uitgever: De Bezige Bij
- Omvang: 320 pagina’s
- Uitgave: paperback / ebook
- Waardering redactie: ∗∗∗∗∗ (uitstekend)
- Boek bestellen bij: Bol / Libris
Flaptekst van de roman uit 1966 van Willem Frederik Hermans
Nooit meer slapenis het meesterlijke verhaal van de jonge geoloog Alfred Issendorf, die in het moerassige noorden van Noorwegen onderzoek wil verrichten om de hypothese van zijn leermeester en promotor Sibbelee te staven. Issendorf is ambitieus: hij hoopt dat hem op deze reis iets groots te wachten staat, dat zijn naam aan een belangrijk wetenschappelijk feit zal worden verbonden. Deze ambitie hangt samen met het verlangen het werk van zijn vader, die door een ongeluk tijdens een onderzoekstocht om het leven kwam, te voltooien. Nooit meer slapen is een grootse roman over grote dromen.
Willem Frederik Hermans (1 september 1921, Amsterdam – 27 april 1995, Utrecht) studeerde fysische geografie in Amsterdam, promoveerde in 1955, was tot 1973 lector aan de Groningse universiteit, vestigde zich als schrijver in Parijs om de laatste jaren van zijn leven door te brengen in Brussel. Hermans schreef een enorm en veelzijdig oeuvre en hij geldt als een van de grootste Nederlandstalige schrijvers. Behalve romans publiceerde hij in de loop der jaren ook verhalen, essays, poëzie, vertalingen en toneelwerk. Vertalingen van zijn werk verschenen in Duitsland, Noorwegen, Zweden, Engeland en Amerika, Frankrijk, Griekenland, Slovenië en Estland.
Na de Tweede Wereldoorlog, die een grote rol speelt in het werk en het leven van Hermans, verschenen van zijn hand gedichten ( Horror coeli , 1946), verhalen ( Moedwil en misverstand , 1948) en romans: Conserve (1947) en De tranen der acacia’s (1949). Daarop volgden de roman Ik heb altijd gelijk (1952), de verhalenbundels Paranoia (1953, waarin opgenomen de novelle Het behouden huis ) en Een landingspoging op Newfoundland (1957). Hermans brak door naar een groot lezerspubliek met de roman De donkere kamer van Damokles (1958), waarin de hoofdpersoon Henri Osewoudt door een mysterieuze dubbelganger in het verzet tegen de Duitse bezetter wordt betrokken. Een ander hoogtepunt in zijn werk is de roman Nooit meer slapen (1966), over een mislukte expeditie in Lapland van een jonge geoloog. Herinneringen van een engelbewaarder (1971) is een opnieuw in de Tweede Wereldoorlog spelende roman over de meidagen van 1940. Hierna verschenen een aantal satirisch getinte romans zoals Onder professoren (1975) en Uit talloos veel miljoenen (1981).
Aan het begin van de jaren tachtig schreef Hermans binnen korte tijd een aantal novelles – Filip’s sonatine , Homme’s hoest (beide 1980), Geyerstein’s dynamiek (1982) en De zegelring (1984), waarin hij oude thema’s uit zijn werk hernam. Vanaf de roman Een heilige van de horlogerie (1987) keerde Hermans terug naar de wortels van zijn schrijverschap, zij het soms in een mildere, melancholieke toon. Twee jaar later volgde de grote roman Au pair , die zich in Parijs afspeelt en waarin de schrijver zelf ook een personage is. In 1991 publiceerde hij de verhalenbundel De laatste roker . In 1992 kreeg hij de opdracht om het Boekenweekgeschenk van het jaar erop te schrijven: In de mist van het schimmenrijk , later in zijn volledige omvang gepubliceerd als Madelon in de mist van het schimmenrijk . Onvoltooid, maar wel door hemzelf voor publicatie afgestaan, is de in 1995 postuum verschenen roman Ruisend gruis .
Naast zijn verhalend proza schreef Hermans een schat aan essayistisch en polemisch werk, waarmee hij vanaf Mandarijnen op zwavelzuur (1964) zijn gezaghebbende en scherpe naam vestigde. Zijn veelzijdige belangstelling toont Hermans in zijn opstellen over onderwerpen uit de literatuur (o.a. Multatuli), kunst (o.a. fotografie), filosofie (o.a. Wittgenstein), techniek, politiek en geschiedenis (o.a. de Tweede Wereldoorlog).