Vincent Van Meenen OxBlixa recensie en informatie over de inhoud van de nieuwe Vlaamse roman. Op 18 augustus 2023 verschijnt bij uitgeverij Das Mag de nieuwe roman van de Vlaamse schrijver Vincent Van Meenen.
Vincent Van Meenen OxBlixa recensie en informatie
Als de redactie het boek leest, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van de roman OxBlixa. Het boek is geschreven door Vincent Van Meenen. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van het nieuwe roman over de wereld van crytogeld geschreven door de Belgische auteur Vincent van Meenen.
Tim Donker recensie
Welk chromosoom moet ook alweer een afwijking vertonen opdat een mens achterplatschrijver worden kan? Ik vraag dit maar omdat ik het achterplat weeral las voordat ik het boek las. Ik las dat Van Meenen drie jaar geleden de cryto”wereld” in”dook” (dat is een wereld, daar kun je in duiken) en dat hij “boven kwam” met een “ontluisterende” roman. Dat dit een boek zou zijn dat ik nog niet eerder gelezen heb, se segt. En ik las ook dat Charlotte van den Broeck gezeid haadt dat dit boek “hyperbevreemdend” is en, naja, die dingen las ik dus voordat ik las.
En toen ging ik lezen.
En ik las.
Ik las een boek dat het “artistieke eindproduct” (artistiek ja) heette te zijn van het doctoraattraject (doctoraat ja) 100 jaar surrealisme – met surrealistische creatiemethodes in dialoog (dialoog ja) (methodes ja) (tegen de methode) – ik las over de OxBlixa (en eerst dacht ik, bij een vluchtig doorbladeren dan, dat het om een biografie in verzen ging over Blixa Bargeld) (was het in Opscene dat een journalist hem vroeg Is Blixa Bargeld uw echte naam?) (ik weet zijn antwoord nog) (het staat op mijn creditkaart, antwoordde hij) (zoon man zou maar zo Christian Emmerich kunnen heten) (net zoals de OxBlixa Paul zou kunnen heten), die, de OxBlixa dus, naja, veel op internet is, en, naja, een bedrijfje heeft dat iets doet met cryptovaluta en geloof me daar snapt u na lezing van OxBlixa niet meteen meer van dan u nu doet. Er is een vriendin die Nastassa heet en die door OxBlixa / Paul konsekwent met het liefdeloze “partner” wordt aangeduid. En er is een Matti, die een vriend is, en één van de vennoten (zeg je dat zo?) van dat onduidelijk bedrijfje in dat onduidelijke cryptodinges. Later is Matti weg, en is er ook 980 ether weg, toch nog zo’n anderhalf miljoen euro vertelde het internet mij, en blijft OxBlixa -die steeds meer Paul wordt- achter met twijfels, en vragen, en pijn. De zin van het alles – het geld, het digitalisme, de levensstijl; het komt allemaal ter diskussie te staan. Wat waarde is, wat waarde heeft. Waar het nu echt om gaat en het spijt me als dat sarkastieser klinkt dan mooi is.
Want ja.
Dit is niet hyperbevreemdend. Wat moet mij bevreemden immers? Dat jonge mensen bedrijfjes opzetten en daar veel geld mee verdienen? Dat ze gekke praat uit hun botten slaan, een met Engels en rare afkortingen doorspekt jargon waarvan ik zo goed als niks begrijp? Ach denk ik dan. Ik ben vijftig. Ik begrijp van al die dingen niet zo veel meer. Dat hoeft geen bevreemding te wekken, dat is gewoon hoe het gaat met mensen en ouder worden en dat er andere mensen zijn die niet oud zijn of toch jonger dan jij. Ooit praatte ik de praat waarvan mijn vader niets begreep ooit zal er een generatie zijn die termen gebruikt die mijn nu tienjarige zoon tegen dan niet meer zal verstaan. Dat is niet “hyperbevreemdend”. Of wel, maar alles is “hyperbevreemdend”. Filmpjes op YouTube zijn “hyperbevreemdend”; televisie is “hyperbevreemdend”; smartphones zijn “hyperbevreemdend”. De tijd is “hyperbevreemdend” – dat er ooit een tijd was die je snapte en dan is er een tijd die je niet meer snapt.
Dit is ook niet een boek dat ik nog niet eerder gelezen heb. Een roman in verzen is niet nieuw. Kanttekeningen bij kapitalisme zijn niet nieuw. Boeken over mensen die zich ergens helemaal in verliezen zijn niet nieuw. Nieuwe rijken zijn niet nieuw. Iets hebben en dat voor al het andere stellen is niet nieuw.
Of hoe ontluisterend OxBlixa zou moeten zijn. Ik vind voor mijn raam staan al behoorlijk ontluisterend. OxBlixa is niet ontluisterender dan het winkelsentrum, het stasjon, de mensen in de straten. Wanneer de ikpersoon op het eind zich los wil scheuren van zijn computer, vind ik zijn maffe obsessie om zich vast te bijten in een tunnelvisie op het “hier en nu” minstens net zo ontluisterend. Zegt “de partner”: “de belangrijke vragen zijn niet / waar komen wij vandaan / of / waar gaan wij heen / maar eerder / wil je sojamelk of havermelk in je koffie / want die laatste vraag is gericht / op het moment / en dat is wat ertoe doet lieve vriend / ze zegt het allemaal op een toon / die ik aanvaard en ze wrijft over mijn biceps” (en dat had ik ook ooit geleerd van mijn psych:) (die kaal was en uit Brabant kwam en klonk als Willibrord Frequin) (:dat er soms lucht kan ontstaan door je te konsentreren op het eigenste moment en alles wat je uit een verlee of een toekomst tenederdrukt voor een wijle te vergeten) (een goede oefening misschien maar maak er niet je religie van); vervolgt “de partner”: “volgens mij […] / is het +EV om te gaan kamperen / denk je niet” (dat +EV is cryptovalutapraat en het komt doorheen het boek een aantal keer terug; ik heb geen zin om het hier uit te leggen plus daarbij ik ben het alweer vergeten) en dan gaat hij, gaat de ik, gaat de OxBlixa, de Paul, er in zijn eentje op uit naar Forêt d’Anlier, daar zijn, daar lopen, daar onder de hemel slapen, en dan stuit ik op deze passage: “ik heb zin om naar Satie te luisteren / maar kan ik dat wel doen / ik heb mijn earbuds bij dat is het probleem niet / maar het is vreemd om door een bos te lopen / en alweer ergens anders te willen zijn” en dat is, denk ik, toch een wat maffe opvatting over muziek ervaren want waarom zou muziek geen intensivering of verdieping van uw hier kunnen inhouden – weze uw hier uw huiskamer of een bos; ja, hoe is muziek “ergens anders willen zijn”, zelfs al is Satie voor de ikfiguur nee de OxBlixa nee de Paul verbonden aan iets anders, een zeer specifieke herinnering aan ofnee lees dat zelf maar – eerdere ervaringen, ik zeg, met muziek staan een huidige ervaring ermee niet in de weg en daarbij herinneringen draag je altijd met je mee, die zitten in je kop, je bent je herinneringen; en ook: “ik probeer de best mogelijke toekomstige versie / van mezelf te worden / niet voor anderen / maar voor mezelf natuurlijk / hier tussen de bomen / daarom luister ik niet naar Satie”, maar hoe kan het je in godsnaam een beter mens maken door niet naar muziek te luisteren, als je kunt leg het mij dan eens uit, muziek verzacht de zeden, muziek maakt betere mensen van ons allemaal, en: “er bloeien paarse en gele bloemetjes / en ook roze en van die hele kleine witte / waar ik de naam niet van ken / er vliegen vogeltjes en ook van de vogels / ken ik de namen niet / tussen de loofbomen kan ik nog net een beuk / van een eik onderscheiden / […] // waarom ken ik de namen van de dingen niet / hoe kan het dat ik nooit de tijd heb genomen / om de namen te leren kennen” maar hee, blommekees en vogelijn en bomen zijn “de dingen” niet doch slechts enkele van de vele, de zeer vele, de zo heel erg veel vele dingen die er zijn en geen mens weet de namen van alles wat er is; kennis van bomen-, bloemen en vogelnamen is voor de gemiddelde stadsmens ook nog redelijk overbodig; stop denken dat het “ware leven” begint waar het door mensen gemaakte spul ophoudt; ook een radikaal “terug naar de natuur” is ontluisterend & is dat dan soms wat er bedoeld wordt?
De ontluistering en hyperbevreemding van radikaliteiten – bedoelde de achterplatschrijver dat?
Ik weet het niet.
OxBlixa is een bezwerende roman. Dat ja. Een hypnotiserende roman. Een boek als dit houdt je in de greep, je begint het te lezen en je blijft het lezen. Ik las het op een zondagmiddag in mijn achtertuin nochtans niet mijn favoriete leesplek maar er was een nicht van zestien op bezoek en zij en mijn kinderen keken iets op Netflix dat me stoorde en dat me de achtertuin in dreef waar ik las, met koffie (zonder soja- of haver- of koeienmelk) (gewoon zwart) (want dat kan ook). Het ging soms over dingen die ik niet verstond, het ging soms over dingen die ik wel verstond. Of ik iets als dit wel of niet eerder gelezen had, maakte niet uit. Daar ging het niet om. Het ging er wel om dat het bijzonder goed geschreven is.
Dat had de achterplatschrijver ook kunnen schrijven.
Of dit:
Dat OxBlixa een bijzonder fraje roman is. Soms poëties, soms grappig, soms bizar. Tegen het einde, als het geld, de computer, de crypto-watdanook op de achtergrond is komen te staan en er ruimte komt voor verstilling, kreeg zelfs een zeker soort ontroering vat op me. Het was zondag, het was de achtertuin, en het was stil. Voor zover ik mijn stomme buurman kon negeren tenminste.
OxBlixa
- Auteur: Vincent Van Meenen (België)
- Soort boek: Vlaamse roman
- Uitgever: Das Mag
- Verschijnt: 18 augustus 2023
- Omvang: 208 pagina’s
- Uitgave: paperback / ebook
- Prijs: € 22,50 / € 12,99
- Boek bestellen bij: Bol / Libris
Flaptekst van de nieuwe roman van Vincent Van Meenen
Een moderne Great Gatsby, maar dan in een residentiële wijk in Leuven, met chia en havermelk in plaats van champagne en sigaren.
als je weet dat er op dit eigenste moment
ergens geld wordt verdiend
wat doe jij dan hier en nu
Ontmoet 0xBlixa, een jonge crypto angel investor die streeft naar inner peace. Hij begint elke dag met een meme op Twitter te plaatsen en een beetje te shitposten. Zijn following is groot. Daarna gaat hij samen met zijn cryptobuddy op zoek naar slimme investeringen en NFT’s, en probeert hij niet al te veel aandacht te schenken aan de eindeloze toevalligheden die de omvang van zijn kapitaal bepalen. Of aan dat het leven een zero-sum-game is.
0xBlixa is een boek dat je nog niet eerder hebt gelezen. Vincent Van Meenen dook 3 jaar geleden zelf de cryptowereld in en kwam terug boven met een ontluisterende roman, een portret van de digitale goudkoorts-generatie. Hij heeft uit eerste hand gezien en meegemaakt hoe mensen zich laten verleiden door de get rich or die trying-mentaliteit en hoe groot de risico’s zijn eens het spel je in zijn grip heeft.
Een fascinerend portret van de schaduwkant van de cryptoverse in een volstrekt unieke literaire stijl.
Vincent Van Meenen (1989) is schrijver en onderzoeker. Hij doctoreert aan het Koninklijk Conservatorium in Antwerpen. Hij maakte theater met vluchtelingen in Athene, won op 22-jarige leeftijd WriteNow!, schreef vier romans en een dichtbundel, en dook in de cryptowereld. Met 0xBlixa komt hij daar nu weer een beetje uit – het wordt zijn eerste roman bij Das Mag – hij kreeg zijn voorschot uitbetaald in bitcoins.