Caro Van Thuyne Lijn van wee en wens Caro Van Thuyne Lijn van wee en wensinhoud van de nieuwe roman van de Vlaamse schrijfster. Op 15 januari 2021 verschijnt bij Uitgeverij Koppernik de nieuwe roman van Caro Van Thuyne. Op 9 oktober kreeg Caro van Thuyne de Bronzen Uil 2021 toegekend voor het beste debuut van het jaar.
Caro Van Thuyne Lijn van wee en wens recensie en informatie
Als de redactie het boek leest, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden de roman Lijn van wee en wens. Het boek is geschreven door Caro Van Thuyne. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud de nieuwe roman van de Belgische schrijfster Caro Van Thuyne.
Mari, zij is met Felix, haar partner, maar zij is in diepe rouw. Haar kleine zusje Lully die acht jaar geleden overleden is. Het zusje met het Warfarine syndroom. Zij kon niet lopen, haar hersenen minimaal ontwikkeld, blind en doof. Het zusje waar zij voogd over werd, haar verzorgde, waarvoor zij haar taal leerde, en waarmee communicatie alleen mogelijk was op basis van een geestelijke en vooral fysiek een symbiose. De rouw, die haar onttakelt, waarin zij is ondergedompeld, maar het lukt haar niet die dood de accepteren, zich aan over te geven en dan, hoe onmogelijk ook, door te gaan met leven. Prachtig beschrijft Thuyne de mogelijkheid , de fantasie, die dood ongedaan te maken. Dit probeert Mari als zij onderweg is, weg bij Felix, geen idee of zij ooit weer terug kan, maar voor nu, op pad. De grote olifant, die haar verstikt, die haar uitzicht beperkt, haar in de weg zit en staat, haar betast met zijn zoekende, zachte slurf, elke ruimte vult met verdriet. Wil zij hem kwijt of niet? Dat gaat zij uitvinden onderweg.
Lopen, lopen, lopen, door een adembenemend landschap
De olifantspaadjes volgend langs de rivier de Rin. Lopen, lopen, lopen, door een adembenemend landschap, tergend koud, hagel, regen , maar natuurlijk ook de zon. Voorbij het eigen kunnen lopen, zoeken naar cadans, zodat het lopen wordt overgenomen samensmelt met de omgeving, versmelt met de vrije geest?Onderweg zich lavend aan teksten van Richard Skelton, zanger, dichter, ook in rouw. En natuurlijk haar berichten aan Felix. Ja zij mist hem,maar moet door, is nog lang niet daar waar de Rin bij de zee aankomt. Nee, gelukkig is zij niet alleen. Een gewonde kauw kruist haar pad. Zij verzorgt hem en Jakke, zoals zij de kauw noemt, trekt met haar op. Slaapt naast haar in een lekker warm nest, vliegt met haar mee. En Mari moet door. Zolang de strijd tussen rouw om haar dode zusje en de liefde voor haar Felix haar weg bepaalt is Mari aan zichzelf overgeleverd.
Zolang ze de taal van deze allesomvattende emoties niet kan ontleden, niet precies bij de goede woorden kan komen blijft zij ondergedompeld in een krachtenveld waar de uitgang niet te vinden is.
Misschien is de taal van doof-blinden de uitkomst. De taal met weinig of geen woorden. De taal van aanraking, gebaren, rituelen, geuren, herhalingen, voorspelbaarheid, gebaseerd op zintuiglijkheid. Is dat de weg? Hoort zo’n taal onvoorwaardelijk verbonden te zijn met de grote menselijke emoties? Kan zo’n taal de eenzaamheid doorbreken die nu een maal onlosmakelijk gekoppeld is aan en emotie die hoort bij rouw? En…is dat het medicijn tegen rouw?
Bijzondere roman over de fysieke en geestelijke oerpijn die hoort bij rouw
Caro van Thuyn zegt over taal; “taal, die secuur neerlegt alsof ze alles definieert, ze bestaat niet.” En even verder; “er huist een stilte in de dood die zo absoluut is dat de levenden moeten zwijgen, en, woorden zijn water.” Thuyn heeft het antwoord niet, geeft het antwoord niet. Zij verweeft haar omzwervingen langs en door de emoties, met prachtige taal over de natuur, haar ongereptheid, haar verleidelijkheid, haar onverwachte krachten en gevaren. Maar zorgt voor troost voor haar hoofdpersonage Mari, en voor de lezer, met teksten van Richard Skelton.
Caro van Thuyn schreef deze roman over de fysieke en geestelijke oerpijn die hoort bij rouw, waarbij overgave aan deze pijn een lijn kan zijn deze krachten, vergelijkbaar met de oerkrachten van de natuur te ondergaan, te aanvaarden. De roman is gewaardeerd met ∗∗∗∗∗ (zeer goed).
Recensie van Mieke Koster
Lijn van wee en wens
- Schrijfster: Caro Van Thuyne (België)
- Soort boek: Vlaamse roman
- Uitgever: Koppernik
- Verschijnt: 15 januari 2021
- Omvang: 160 pagina’s
- Uitgave: Paperback / Ebook
- Boek bestellen bij: Boekhandel / Bol
- Waardering redactie: ∗∗∗∗∗ (zeer goed)
- Winnaar Bronzen Uil 2021
Flaptekst van de nieuwe roman van Caro Van Thuyne
In het achtste jaar van de rouw laat haar man thuis achter om een rivier te volgen naar zee. Terwijl ze probeert zich los te wandelen van de pijn en een nieuwe lijn te vinden voor haar leven, bouwt Felix aan een plekje waar zijn vrouw zich misschien ooit thuis zal voelen.
Lijn van wee en wens is een roman over de onttakeling door rouw en de liefde die niet opgeeft. Caro Van Thuyne heeft een meanderend portret geschreven van een vrouw die olifantenpaadjes trekt tussen deze twee oerkrachten, geschreven in een rauwe, weerbarstige stijl. De roman is een zoektocht naar wat verlies betekent.
