Herman Brusselmans Het Huwelijk van Jan en Sofie recensie en informatie over de inhoud van de nieuwe Vlaamse roman. Op 18 september 2023 verschijnt bij uitgeverij Prometheus de nieuwe roman van de Vlaamse schrijver Herman Brusselmans.
Herman Brusselmans Het Huwelijk van Jan en Sofie recensie en informatie
Als de redactie het boek leest, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van de Vlaamse roman Het huwelijk van Jan & Sofie. Het boek is geschreven door Herman Brusselmans. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van de nieuwe roman van de Belgische auteur Herman Brusselmans.
Flaptekst van de nieuwste roman van Herman Brusselmans
Jan en Sofie ontmoeten elkaar dankzij het toeval en het lot. De vonk slaat over. Ze zijn allebei jong, knap, cynisch en hebben groene ogen. De toestand in de onverklaarbare wereld lijkt ver van hen af te staan, al zijn ze zich bewust van het schisma tussen Oost en West.
De liefde is net groot genoeg om hen te laten trouwen. Sofie wordt op de koop toe zwanger. Hoe zal het hen met z’n drieën verder vergaan? Het huwelijk van Jan en Sofie is een roman die de pen van Herman Brusselmans waardig is. Het zoveelste toppunt in zijn gestaag uitdijende, door velen bewonderde oeuvre.
Herman Brusselmans werd geboren te Hamme op 9 oktober 1957. Na veel vijven en zessen groeide hij uit tot misschien wel een heel belangrijk auteur. De schrijver is bescheiden, beleefd en vriendelijk. Vele fans zijn hem daar dankbaar voor, en ook voor z’n meer dan 85 boeken, die de literatuur steeds weer op stelten zetten.
Hendrik Conscience Het ijzeren graf Vlaamse roman uit 1860. Op 17 oktober 2023 verschijnt bij Uitgeverij Davidsfonds de heruitgave van de roman van de Vlaamse schrijver Hendrik Conscience. Indien een van onze redacteuren de roman leest, kun je hier de recensie vinden. Daarnaast lees je hier informatie over de inhoud en uitgave.
Hendrik Conscience Het ijzeren graf
De Belgische schrijver Hendrik Conscience werd op 3 december 1812 geboren in Antwerpen. Hij overleed, 70 jaar oud op 10 september 1883 in Elsene, een voorstad van Brussel. Zes dagen later is hij begraven op het Kielkerhof in Antwerpen.
Het bekendste en meest invloedrijke boek van de schrijver is zonder twijfel de roman De leeuw van Vlaanderen, de historische roman uit 1838. Deze roman over de Guldensporenslag in 1302 heeft zeer bijgedragen aan het Vlaamse zelfbewustzijn. Daarnaast schreef het nog een flink aantal andere romans en boeken, zoals de romans Jacob van Artevelde uit 1849,De Loteling en Baes Gansendonck uit 1850, De omwenteling van 1830 uit 1858 over de Belgische revolutie enBavo en Lieveken uit 1865 waarvoor hij de Vlaamse Staatsprijs voor Letterkunde ontving. De hier besproken roman Het ijzeren graf verscheen oorspronkelijk in 1860.
Flaptekst van de roman uit 1860 van Hendrik Conscience
Leo is een jonge beeldhouwer met veel talent, maar weinig geld. De jongen wordt opgevoed door de rijke familie Pavelyn en bouwt een diepe band op met Rosa, de dochter des huizes. Naarmate Leo ouder wordt groeit de band uit tot een smachtende verliefdheid, maar het klassenverschil belet hem aan zijn gevoelens toe te geven.
In zijn vele boeken beproefde Conscience diverse genres. Daarin behandelde hij sociale thema’s uit de negentiende eeuw zoals onderwijs, de standenmaatschappij en toerisme. Het ijzeren graf (1860) is zijn vierde roman uit de Kortrijkse periode (1857-1869) en zijn manier om de heimwee naar zijn vaderstad Antwerpen te verwerken.
Elvis Peeters De tijden recensie en informatie over de inhoud van de nieuwe roman. Op 24 augustus 2023 verschijnt bij Uitgeverij Podium en Uitgeverij Manteau de nieuwe roman van de Vlaamse schrijver Elvis Peeters.
Elvis Peeters De tijden recensie en informatie
Als de redactie het boek leest, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van de roman De tijden. Het boek is geschreven door Elvis Peeters. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van het nieuwe roman van de Belgische auteur Elvis Peeters.
Drie generaties. Een vader, een dochter en een kleinzoon. Emiel, Hannelore en Matteo. Alle drie dragen zij de tijdgeest in zich mee, en ze verzetten zich er ieder op hun eigen manier tegen.
Emiel luistert naar jazz om die verschrikkelijke oorlog achter zich te laten en weigert dienstplicht. Wegens een noodlottig ongeval neemt hij noodgedwongen en tegen zijn zin de boerderij van zijn vader over en hij ziet met lede ogen de komst van machines en schaalvergroting aan.
Hannelore spuit met zwarte verf ‘no future‘, ‘destroy‘ en ‘fascist cops‘ op de muren in het dorp en gaat studeren in Leuven. Waar ze eerst artikelen en gevatte slogans bedenkt voor een punkblaadje, blijkt die creativiteit haar later veel geld op te leveren in de reclamewereld.
Matteo vindt zijn moeder hypocriet en droomt van een zuiver Europa. Hij is op weg naar Polen om de Europese verlichting levenskrachtig te houden. Ondertussen worstelen ze allemaal met de liefde. De tijd verstrijkt, het leven gaat door, en idealen blijken van generatie op generatie pijnlijk te kunnen veranderen.
Jan Van den Bosch Goede vaders wijzen niet recensie en informatie over de inhoud van de Vlaamse roman. Op 27 september 2023 verschijnt bij uitgeverij Horizon de nieuwe roman van de Belgische acteur en schrijver Jan Van den Bosch.
Jan Van den Bosch Goede vaders wijzen niet recensie en informatie
Als de redactie het boek leest, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van de roman Goede vaders wijzen niet. Het boek is geschreven door Jan Van den Bosch. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van het nieuwe roman van de Vlaamse acteur en auteur Jan Van den Bosch.
Een liefdevol maar pijnlijk portret van de band tussen een vader en een zoon.
Rik is tien jaar en groeit op bij zijn vader, die een beetje anders is. Hij heeft de dood van Riks moeder, zijn grote liefde, nooit kunnen verwerken. Haar overlijden betekende niet alleen het einde van hun gelukzalige jaren samen, maar ook van zijn eigen leven. Hij verliest zich in zijn rouw en komt terecht in een wereld van alcohol, medicatie en gedwongen opnames in een psychiatrische instelling.
Goede vaders wijzen niet is een onthutsend maar tegelijk zachtmoedig verhaal over een geestelijk zieke man en zijn zoon, die een plaats probeert op te eisen in het vreemde hoofd van zijn vader.
Jan Van den Bosch (Duffel, 1 mei 1984) is acteur. Hij speelde mee in tal van theaterproducties en televisiereeksen (onder andere Click-ID en Familie). Goede vaders wijzen niet is zijn romandebuut.Bijpassende boeken en informatie
Mohamed Ouaamari Gesloten wegens omstandigheden recensie en informatie over de inhoud van de Vlaamse roman. Op 26 september 2023 verschijnt bij uitgeverij Prometheus de debuutroman van de Antwerpse schrijver met Marokkaanse grootouders Mohamed Ouaamari.
Mohamed Ouaamari Gesloten wegens omstandigheden recensie en informatie
Als de redactie het boek leest, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van de roman Gesloten wegens omstandigheden Het boek is geschreven door Mohamed Ouaamari. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van de eerste roman van de Belgisch-Marokkaanse auteur Mohamed Ouaamari.
Wanneer de Belgisch-Marokkaanse vrachtwagenchauffeur Hakim ontdekt dat hij onvruchtbaar is, belandt hij in een existentiële crisis. Zijn huwelijk met Nadia, een succesvol en drukbezet onderneemster, dreigt daardoor nog meer in het gedrang te komen.
Terwijl Hakim zijn lusteloze en kinderloze huwelijk vervolgens tracht te ontvluchten, raakt hij in de ban van een groep xenofobe vrachtwagenchauffeurs die zich verzetten tegen de migranten in Calais. Wanneer de groep stilaan verandert in een militante organisatie en hun verzet tot een gewelddadige confrontatie leidt, komt Hakims toekomst plots op het spel te staan. Zal hij nog naar huis kunnen terugkeren? En nog belangrijker: voelt zijn huis nog wel als thuis?
Gesloten wegens omstandigheden is een roman die hoofd versus hart centraal zet en daarbij vragen over nationaliteit en cultuur oproept. In een zinderende vertelling onderzoekt Mohamed Ouaamari de crisis van identiteit en mannelijkheid in een tijdperk waarin grenzen steeds meer het lot van mensen bepalen.
Mohamed Ouaamari (1991) schrijft columns voor De Morgen en publiceerde eerder het goed onthaalde Groetjes uit Vlaanderen. Hij heeft een scherpe kijk op de samenleving en beschrijft fijnbesnaard en met veel humor de wereld om zich heen. Gesloten wegens omstandigheden is zijn debuutroman.
Koen Peeters Georges recensie en informatie over de inhoud van de nieuwe roman. Op 21 september 2023 verschijnt bij Uitgeverij De Bezige Bij de nieuwe roman van de Vlaamse schrijver Koen Peeters.
Koen Peeters Georges recensie en informatie
Als de redactie het boek leest, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van de roman Georges. Het boek is geschreven door Koen Peeters. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van het nieuwe roman van de Belgische schrijver Koen Peeters.
Koen Peeters tovert James Joyce, Georges Lemaître en andere historische figuren tot leven in zijn even speelse als grootse nieuwe roman.
In Oostende ontmoet een postbeambte een wereldberoemd schrijver, die daar zijn zomervakantie doorbrengt. In Leuven kruisen zich in het stadspark de paden van een geniale sterrenkundige en een jonge vrouw. Na decennia zonder contact treffen twee gewezen vrienden elkaar in Georgië. En een door bloedige visioenen geteisterde schilder ziet een kompaan afglijden in terreur.
In Georges staan vier bijzondere ontmoetingen centraal. Met grote verbeeldingskracht en oog voor romantiek blaast Koen Peeters zijn personages leven in. Wat ontstaat is een rijke vertelling over reële historische figuren en tijdsmomenten waarin niet te ontwarren valt wat werkelijk is en wat is ontsproten aan de fantasie van de schrijver. Ondertussen doet die schrijver er alles aan de lezer te overtuigen van de echtheid van zijn verhaal. Georges is een warmhartige roman vol toeval, historie en kunst. Een boek dat speels is en dartel, maar bij vlagen ook diepzinnig kan zijn; het is Koen Peeters op zijn allerbest.
Sylvia Broeckaert Aria recensie en informatie over de inhoud van de operaroman. Op 17 augustus 2023 verschijnt bij Uitgeverij Borgerhoff & Lamberigts de nieuwe roman van de Vlaamse schrijfster Sylvia Broeckaerts.
Sylvia Broeckaert Aria recensie en informatie
Als de redactie het boek leest, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van de roman Aria. Het boek is geschreven door Sylvia Broeckaert. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van de nieuwe roman van de Vlaamse auteur Sylvia Broeckaert.
Sara van Brussel pakt haar carrière als operazangeres weer op. Zal ze daarnaast ook liefde vinden of maken een ex-minnaar en een nieuwe, onbereikbare geliefde dit onmogelijk?
Na een slopende ziekte heeft mezzosopraan Sara eindelijk haar krachten herwonnen en tracht ze haar plaats in de operawereld terug te winnen. Wanneer ze auditie doet in de luisterrijke Venetiaanse opera La Fenice, grijpt ze net naast haar droomrol in het stuk Orphée et Eurydice van Gluck. Een totale teleurstelling wordt het echter niet. In de zinkende stad leert ze de wereldberoemde Afro-Amerikaanse zanger Richard Brown kennen, met wie ze een even kunstzinnige als zinnelijke weg bewandelt. Maar Richard wil zichzelf om onduidelijke redenen toch niet helemaal geven aan Sara. De terugkeer van Sara’s voormalige geliefde en de tussenkomst van een rivale bemoeilijken haar situatie nog verder. Net als voor de hoofdrolspeler in Orphée et Eurydice lijkt de liefde voor Sara onbereikbaar te zijn. Is zij net als Orpheus gedoemd om de wereld alleen te trotseren of vindt zij wel een uitweg?
Sylvia Broeckaert (Brugge, 16 juni 1962) studeerde musicologie en daarna zang, o.m. aan de Scola Cantorum Basiliensis. Ze was korte tijd actief als zangeres in de wereld van de oude muziek. Bij de klassieke zender Klara verzorgt ze vooral vocale programma’s en recenseert ze operapremière.
Daan Esch Vuist recensie en informatie over de inhoud van de roman met een eigentijds Faust verhaal. Op 13 september 2023 verschijnt bij uitgeverij Lannoo de nieuwe roman van de Vlaamse schrijver en dramaturg Daan Esch.
Daan Esch Vuist recensie en informatie
Als de redactie het boek leest, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van de roman Vuist. Het boek is geschreven door Daan Esch. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van het nieuwe roman van de Belgische schrijver Daan Esch.
Vuist vertelt het verhaal van de ongelijke strijd tussen een vrouw en haar biologische klok, van het eenzame knokken door een carrièrebeest dat het glazen plafond zo graag doorbreken wil.
Vuist wil maar een ding. Het leven voelen, in plaats van het te ondergaan. De tijd dringt. Ze is net veertig. Straks is ze te oud om nog een partner te vinden, moeder te worden, de job te scoren die haar cv compleet zal maken. Vuist zet alles op alles. Maar zodra ze heeft getekend als hoofd communicatie bij een grote multinational, valt ze ten prooi aan de machinaties van haar manager, de perfide Lucy Faire. Vuist laat zich verleiden om haar principes één voor één overboord te gooien. Maar de werkelijkheid slaat onverbiddelijk terug. Zal ze tot inzicht komen voor het onherroepelijk te laat is? Zal ze zichzelf en iedereen die zij met zich mee dreigt te slepen nog kunnen redden voor de val?
Daan Esch studeerde letteren, filosofie, economie en zang. Hij was dramaturg en hoofdredacteur bij toonaangevende operahuizen en communicatiemanager bij enkele multinationals. Nu coacht hij ondernemers om sterke merken uit te bouwen door authentiek te communiceren.
Vincent Van Meenen OxBlixa recensie en informatie over de inhoud van de nieuwe Vlaamse roman. Op 18 augustus 2023 verschijnt bij uitgeverij Das Mag de nieuwe roman van de Vlaamse schrijver Vincent Van Meenen.
Vincent Van Meenen OxBlixa recensie en informatie
Als de redactie het boek leest, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van de roman OxBlixa. Het boek is geschreven door Vincent Van Meenen. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van het nieuwe roman over de wereld van crytogeld geschreven door de Belgische auteur Vincent van Meenen.
Tim Donker recensie
Welk chromosoom moet ook alweer een afwijking vertonen opdat een mens achterplatschrijver worden kan? Ik vraag dit maar omdat ik het achterplat weeral las voordat ik het boek las. Ik las dat Van Meenen drie jaar geleden de cryto”wereld” in”dook” (dat is een wereld, daar kun je in duiken) en dat hij “boven kwam” met een “ontluisterende” roman. Dat dit een boek zou zijn dat ik nog niet eerder gelezen heb, se segt. En ik las ook dat Charlotte van den Broeck gezeid haadt dat dit boek “hyperbevreemdend” is en, naja, die dingen las ik dus voordat ik las.
En toen ging ik lezen.
En ik las.
Ik las een boek dat het “artistieke eindproduct” (artistiek ja) heette te zijn van het doctoraattraject (doctoraat ja) 100 jaar surrealisme – met surrealistische creatiemethodes in dialoog (dialoog ja) (methodes ja) (tegen de methode) – ik las over de OxBlixa (en eerst dacht ik, bij een vluchtig doorbladeren dan, dat het om een biografie in verzen ging over Blixa Bargeld) (was het in Opscene dat een journalist hem vroeg Is Blixa Bargeld uw echte naam?) (ik weet zijn antwoord nog) (het staat op mijn creditkaart, antwoordde hij) (zoon man zou maar zo Christian Emmerich kunnen heten) (net zoals de OxBlixa Paul zou kunnen heten), die, de OxBlixa dus, naja, veel op internet is, en, naja, een bedrijfje heeft dat iets doet met cryptovaluta en geloof me daar snapt u na lezing van OxBlixa niet meteen meer van dan u nu doet. Er is een vriendin die Nastassa heet en die door OxBlixa / Paul konsekwent met het liefdeloze “partner” wordt aangeduid. En er is een Matti, die een vriend is, en één van de vennoten (zeg je dat zo?) van dat onduidelijk bedrijfje in dat onduidelijke cryptodinges. Later is Matti weg, en is er ook 980 ether weg, toch nog zo’n anderhalf miljoen euro vertelde het internet mij, en blijft OxBlixa -die steeds meer Paul wordt- achter met twijfels, en vragen, en pijn. De zin van het alles – het geld, het digitalisme, de levensstijl; het komt allemaal ter diskussie te staan. Wat waarde is, wat waarde heeft. Waar het nu echt om gaat en het spijt me als dat sarkastieser klinkt dan mooi is.
Want ja.
Dit is niet hyperbevreemdend. Wat moet mij bevreemden immers? Dat jonge mensen bedrijfjes opzetten en daar veel geld mee verdienen? Dat ze gekke praat uit hun botten slaan, een met Engels en rare afkortingen doorspekt jargon waarvan ik zo goed als niks begrijp? Ach denk ik dan. Ik ben vijftig. Ik begrijp van al die dingen niet zo veel meer. Dat hoeft geen bevreemding te wekken, dat is gewoon hoe het gaat met mensen en ouder worden en dat er andere mensen zijn die niet oud zijn of toch jonger dan jij. Ooit praatte ik de praat waarvan mijn vader niets begreep ooit zal er een generatie zijn die termen gebruikt die mijn nu tienjarige zoon tegen dan niet meer zal verstaan. Dat is niet “hyperbevreemdend”. Of wel, maar alles is “hyperbevreemdend”. Filmpjes op YouTube zijn “hyperbevreemdend”; televisie is “hyperbevreemdend”; smartphones zijn “hyperbevreemdend”. De tijd is “hyperbevreemdend” – dat er ooit een tijd was die je snapte en dan is er een tijd die je niet meer snapt.
Dit is ook niet een boek dat ik nog niet eerder gelezen heb. Een roman in verzen is niet nieuw. Kanttekeningen bij kapitalisme zijn niet nieuw. Boeken over mensen die zich ergens helemaal in verliezen zijn niet nieuw. Nieuwe rijken zijn niet nieuw. Iets hebben en dat voor al het andere stellen is niet nieuw.
Of hoe ontluisterend OxBlixa zou moeten zijn. Ik vind voor mijn raam staan al behoorlijk ontluisterend. OxBlixa is niet ontluisterender dan het winkelsentrum, het stasjon, de mensen in de straten. Wanneer de ikpersoon op het eind zich los wil scheuren van zijn computer, vind ik zijn maffe obsessie om zich vast te bijten in een tunnelvisie op het “hier en nu” minstens net zo ontluisterend. Zegt “de partner”: “de belangrijke vragen zijn niet / waar komen wij vandaan / of / waar gaan wij heen / maar eerder / wil je sojamelk of havermelk in je koffie / want die laatste vraag is gericht / op het moment / en dat is wat ertoe doet lieve vriend / ze zegt het allemaal op een toon / die ik aanvaard en ze wrijft over mijn biceps” (en dat had ik ook ooit geleerd van mijn psych:) (die kaal was en uit Brabant kwam en klonk als Willibrord Frequin) (:dat er soms lucht kan ontstaan door je te konsentreren op het eigenste moment en alles wat je uit een verlee of een toekomst tenederdrukt voor een wijle te vergeten) (een goede oefening misschien maar maak er niet je religie van); vervolgt “de partner”: “volgens mij […] / is het +EV om te gaan kamperen / denk je niet” (dat +EV is cryptovalutapraat en het komt doorheen het boek een aantal keer terug; ik heb geen zin om het hier uit te leggen plus daarbij ik ben het alweer vergeten) en dan gaat hij, gaat de ik, gaat de OxBlixa, de Paul, er in zijn eentje op uit naar Forêt d’Anlier, daar zijn, daar lopen, daar onder de hemel slapen, en dan stuit ik op deze passage: “ik heb zin om naar Satie te luisteren / maar kan ik dat wel doen / ik heb mijn earbuds bij dat is het probleem niet / maar het is vreemd om door een bos te lopen / en alweer ergens anders te willen zijn” en dat is, denk ik, toch een wat maffe opvatting over muziek ervaren want waarom zou muziek geen intensivering of verdieping van uw hier kunnen inhouden – weze uw hier uw huiskamer of een bos; ja, hoe is muziek “ergens anders willen zijn”, zelfs al is Satie voor de ikfiguur nee de OxBlixa nee de Paul verbonden aan iets anders, een zeer specifieke herinnering aan ofnee lees dat zelf maar – eerdere ervaringen, ik zeg, met muziek staan een huidige ervaring ermee niet in de weg en daarbij herinneringen draag je altijd met je mee, die zitten in je kop, je bent je herinneringen; en ook: “ik probeer de best mogelijke toekomstige versie / van mezelf te worden / niet voor anderen / maar voor mezelf natuurlijk / hier tussen de bomen / daarom luister ik niet naar Satie”, maar hoe kan het je in godsnaam een beter mens maken door niet naar muziek te luisteren, als je kunt leg het mij dan eens uit, muziek verzacht de zeden, muziek maakt betere mensen van ons allemaal, en: “er bloeien paarse en gele bloemetjes / en ook roze en van die hele kleine witte / waar ik de naam niet van ken / er vliegen vogeltjes en ook van de vogels / ken ik de namen niet / tussen de loofbomen kan ik nog net een beuk / van een eik onderscheiden / […] // waarom ken ik de namen van de dingen niet / hoe kan het dat ik nooit de tijd heb genomen / om de namen te leren kennen” maar hee, blommekees en vogelijn en bomen zijn “de dingen” niet doch slechts enkele van de vele, de zeer vele, de zo heel erg veel vele dingen die er zijn en geen mens weet de namen van alles wat er is; kennis van bomen-, bloemen en vogelnamen is voor de gemiddelde stadsmens ook nog redelijk overbodig; stop denken dat het “ware leven” begint waar het door mensen gemaakte spul ophoudt; ook een radikaal “terug naar de natuur” is ontluisterend & is dat dan soms wat er bedoeld wordt?
De ontluistering en hyperbevreemding van radikaliteiten – bedoelde de achterplatschrijver dat?
Ik weet het niet.
OxBlixa is een bezwerende roman. Dat ja. Een hypnotiserende roman. Een boek als dit houdt je in de greep, je begint het te lezen en je blijft het lezen. Ik las het op een zondagmiddag in mijn achtertuin nochtans niet mijn favoriete leesplek maar er was een nicht van zestien op bezoek en zij en mijn kinderen keken iets op Netflix dat me stoorde en dat me de achtertuin in dreef waar ik las, met koffie (zonder soja- of haver- of koeienmelk) (gewoon zwart) (want dat kan ook). Het ging soms over dingen die ik niet verstond, het ging soms over dingen die ik wel verstond. Of ik iets als dit wel of niet eerder gelezen had, maakte niet uit. Daar ging het niet om. Het ging er wel om dat het bijzonder goed geschreven is.
Dat had de achterplatschrijver ook kunnen schrijven.
Of dit:
Dat OxBlixa een bijzonder fraje roman is. Soms poëties, soms grappig, soms bizar. Tegen het einde, als het geld, de computer, de crypto-watdanook op de achtergrond is komen te staan en er ruimte komt voor verstilling, kreeg zelfs een zeker soort ontroering vat op me. Het was zondag, het was de achtertuin, en het was stil. Voor zover ik mijn stomme buurman kon negeren tenminste.
Flaptekst van de nieuwe roman van Vincent Van Meenen
Een moderne Great Gatsby, maar dan in een residentiële wijk in Leuven, met chia en havermelk in plaats van champagne en sigaren.
als je weet dat er op dit eigenste moment ergens geld wordt verdiend wat doe jij dan hier en nu
Ontmoet 0xBlixa, een jonge crypto angel investor die streeft naar inner peace. Hij begint elke dag met een meme op Twitter te plaatsen en een beetje te shitposten. Zijn following is groot. Daarna gaat hij samen met zijn cryptobuddy op zoek naar slimme investeringen en NFT’s, en probeert hij niet al te veel aandacht te schenken aan de eindeloze toevalligheden die de omvang van zijn kapitaal bepalen. Of aan dat het leven een zero-sum-game is.
0xBlixa is een boek dat je nog niet eerder hebt gelezen. Vincent Van Meenen dook 3 jaar geleden zelf de cryptowereld in en kwam terug boven met een ontluisterende roman, een portret van de digitale goudkoorts-generatie. Hij heeft uit eerste hand gezien en meegemaakt hoe mensen zich laten verleiden door de get rich or die trying-mentaliteit en hoe groot de risico’s zijn eens het spel je in zijn grip heeft.
Een fascinerend portret van de schaduwkant van de cryptoverse in een volstrekt unieke literaire stijl.
Vincent Van Meenen (1989) is schrijver en onderzoeker. Hij doctoreert aan het Koninklijk Conservatorium in Antwerpen. Hij maakte theater met vluchtelingen in Athene, won op 22-jarige leeftijd WriteNow!, schreef vier romans en een dichtbundel, en dook in de cryptowereld. Met 0xBlixa komt hij daar nu weer een beetje uit – het wordt zijn eerste roman bij Das Mag – hij kreeg zijn voorschot uitbetaald in bitcoins.
Giuseppe Minervini Krank recensie en informatie over de inhoud van de Vlaamse debuutroman. Op 8 augustus 2023 verschijnt bij uitgeverij De Geus de eerste roman van de Belgische filosoof en schrijver Giuseppe Minervini.
Giuseppe Minervini Krank recensie van Tim Donker
…en dat het nieuwjaarsdag was, en een veel te korte nacht, en dat je daar stond, ongewassen ongekleed ongekamd, en dat je het nog één keer uitlegde…
Bestaat dat: uitgedachte nonchalance? Zorgvuldig geregisseerde chaos? Tot in de puntjes georganiseerde rotzooi? Of: berekende spontaniteit?
De dag dat Krank me overhandigd werd, en ik zag: dat tekeningetje, dat vele wit, die schrijfletters – dat was een andere dag (dat was de dag dat Dregke en t schrijverken eindelijk hadden geleerd te schoorvoeten) (dat was de dag dat de zon scheen) (dat was de dag dat de tijd terug in de grond kroop) (dat was de dag dat Dregke en t schrijverken op de veranda van hun nieuwe huis heeldurdag naar Claypipe hadden zitten luisteren)
;
en nu: veel te veel grijs in de lucht
en nu: straffe koffie
en nu: een laatste zichtbare hond
en nu: The Dwarfs of East Agouza op de steerjoo
Nu zit dat omslag vol koffie- en bierkringen. Nu ziet Krank er danig gelezen uit, ja veel gelezener dan de meeste van mijn boeken. Nu is dit niet langer een boek waar ik dingen van verwachten kan, nu is dit een boek waar ik dingen van vind. Nu is een andere dag.
Maar dan die eerste dag (die andere dag) (dat was de dag dat Dregke en t schrijverken op de veranda van hun nieuwe huis heeldurdag naar Pekko Käppi hadden zitten luisteren) (dat was de dag dat het zilverde) (dat was de dag dat de roodwijn dat de schapenkaas & de roosmarijn dat was de dag dat de stoofpot) (dat was de dag dat we dachten aan deze dingen) (dat was de dag dat Dregke en t schrijverken op de veranda van hun nieuwe huis heeldurdag naar The Blithe Sons hadden zitten luisteren), een dag, meen ik, net voor, of net na de zomer, dat Krank me overhandigd werd en ik het tekeningetje het vele wit en de schrijfletters zag, maar ook de foto op de achterkant.
(in de spiegel neem ik soms alvast de pose aan voor de foto op de achterkant)
Over die foto wil ik het hebben. Bah neen besprekerken, u zegt, waarom moet wij stil staan bij een foto, waarom moet wij het in een boekbespreking over uiterlijkheden plauderen, laat die foto zitten, die foto heeft met de inhoud toch geen zaken?
Zegt u. Zegt u allemaal. En ik volg u. Ik volg u best. In elk ander geval zou u al het gelijk van de wereld aan uw zijde hebben. En dat is een hele hoop gelijk om aan uw zijde te hebben, zoveel gelijk past vast niet in uw huis. Al een geluk dus dat uw redenering deze keer niet op gaat. In dit hoogst eigen geval. Het geval zijnde: het geval Krank. Het geval Giuseppe Minervini.
Dus. Die foto. Zie die foto. Wat is dat voor foto? Een mens peinst dat het een foto is die genomen is toen de schrijver net uit bed kwam, ongekleed, ongewassen, ongeschoren, ongekamd, en, lichtelijk vermoeid maar niettemin welwillend -zie dat handgebaar!- nog één keer gaat uitleggen Hoe Het Allemaal Zit (Met De Dingen Des Levens ofzo). Het is misschien nieuwjaarsdag; in ieder geval het soort van dag waarop elk normaal mens niet al om zes uur soggus in driedelig grijs & met vlijmscherpe scheiding in het haar klaar zit voor weeral een andere enerverende dag op kantoor. Al is het een schrijver misschien passend om alle dagen er zo bij te lopen als op die daar op de foto, of in ieder geval toch minstens tot twee uur in de middag dan.
Wie zou op zo’n moment een foto maken? Goed. Ja. Dit is vroeger niet. Het vroeger van de fotocamera’s die niet digitaal waren; het vroeger van de fotorolletjes; het vroeger van de specialist. Dat je naar een winkel moest, Van Mierlo op de Dorpsstraat b’voorbeeld (die was het bij ons in Stiphout), en die ging de foto’s op je rolletje ontwikkelen en dan kon je je foto’s een paar dagen later ophalen. Je kon op één rolletje maar een bepaald aantal foto’s schieten dus je nam meestal alleen foto’s op bijzondere momenten. Met kerst op vakantie verjaardagen, of, voor mijn part, op nieuwjaarsdag. Opeens vond mijn moeder het stom om alleen op de geijkte momenten foto’s te nemen. “Dan denken jullie later als jullie je fotoboeken doorbladeren dat het vroeger alle dagen kerst of feest of vakantie was, dan weten jullie niks meer van hoe het er op de gewone dagen aan toe ging.” Dus begon ze op de meest willekeurige momenten foto’s te nemen. Wij inderdaad op ons allerongewassenst, allervroegst, alleronflatteust. Rare foto’s waren dat. Toen. Tegenwoordig, met die telefoons die slim heten te zijn en waarmee mensen alles doen (gans uw leven teruggebracht naar één handzaam apparaat), neemt het foto’s maken geen einde meer. Van elkaar. En zelfs van zichzelf. Zelfjes, noemen ze dat dan. Een onvoordelige foto op een ongelukkig moment, dat is al lang niet raar meer nee. Maar dan: wie zou zo’n foto publiek willen maken?
Ik kan me slechts één situatie voorstellen: De Geus zeurt je aan je kop om een foto voor op de achterkant, een publiciteitsfoto of hoe heet dat, en je zucht, en je drinkt koffie, en je zit een moje plaat te luisteren, en je hebt geen zin om met die stomme foto bezig te zijn, kan jou die stomme foto rotten, vermoeid open je je telefoon, je zoekt naar de eerste de beste foto waar je alleen op staat, en god, laat dat nou net die maffe foto zijn van nieuwjaarsdag toen je ongeschoren ongewassen ongekamd en ongekleed in de keuken nog één keer stond uit te leggen hoe het zat (niet met De Dingen Des Levens maar gewoon hoe dat nieuwe koffiezetapparaat werkt).
Maar zo is het zeer waarschijnlijk niet gegaan. Zeer waarschijnlijk is deze foto moedwillig gekozen. Of erger nog: een geposeerde foto – hij kwam helemaal niet net uit zijn nest, hij liep in driedelig grijs en met een vlijmscherpe scheiding in het haar het kantoor van De Geus binnen want het was tijd voor de publiciteitsfoto’s. En er was een hele boel haarproduct en een hele boel grime nodig om hem er zo ongewassen ongekleed ongeschoren en ongekamd uit te laten zien maar eindelijk zag hij er midden op de dag zo nonchalant uit als hij er zelfs niet uit ziet als hij echt net uit zijn bed komt.
Maakt het uit, besprekerken?, u zegt. Nou gaat ge toch maar door en door over die foto, maakt het echt heel veel uit hoe authentiek die foto is?
Ja, dat maakt het uit want hetzelfde ongemak dat me bekruipt bij het zien van die foto bekruipt me bij het lezen van Krank. Niet aanvankelijk nee. Toen, die dag, net voor of vlak na de zomer, die andere dag, toen ik het inmiddels vol bier- en koffiekringen zittende omslag voor het eerst zag, schoon nog, de allereerste keer, daar, in een flatportiek, dat ik het boek omdraaide en die foto zag, dacht ik Wat goed. Wat goed dat iemand eens een keer gewoon zomaar een foto heeft genomen, de eerste de beste foto die hij vond, een onvoordelige foto, een ongeposeerde foto om op de achterkant te laten zetten. Wat goed, dacht ik, wat een sterk sinjaal. Maar toen ik wegfietste daar, bij die flat, dacht ik al – Maar wacht eens: als iemand de uitgever of de lezer duidelijk wil maken dat hij de foto op de achterkant niet belangrijk vindt, kan hij natuurlijk ook zeggen dat hij geen foto op de achterkant wil. Niet elk boek heeft dat ommers.
En, een paar straten verder, de eerste brief nog niet eens bezorgd: Tenzij iemand de hele foto-op-de-achterkant idee belachelijk wil maken natuurlijk. Een soort van milde spot. Hier zie. Dit is wat ik doe. Niet: de schrijver met sombermansblik, de schrijver die kontemplatief staart naar een punt in de verte, de schrijver als enigmatikus, de schrijver als ouwe grijze weetal – of noem al die soorten koppen maar op die meestal de achterkant sieren, nee de schrijver die net uit bed komt en zijn vrouw vermoeid diets maakt hoe ze een goeje cappuccino maakt met die nieuwe koffiezetter; de schrijver op zijn onschrijverachtigst, de schrijver die ook maar een mens is.
Naja. Goed ding wel: Minvervini had me al flink peinzend nog voor ik een letter in Krank gelezen had.
Letters zijn om te lezen. De letters maken de woorden, de woorden maken de zinnen, de zinnen maken het verhaal. Nah. Zo eenduidig, echter, is het in Krank’s geval niet. Krank is een filosofisch geschrift net zo goed als een (politieke) thriller; een dystopische roman alsook een science fiction boek; een aanklacht, een gevangenisboek, een analyse van de huidige maatschappij, een egodocument, een spotschrift, een exempel, het psychologische dossier van een tijdsgeest; Krank Minervini plus een omgevallen boekenkast.
Welke omgevallen boekenkast? Was het die eerste januari, had je je vrouw eindelijk met veel omhaal van woorden aan het verstand gepeuterd welke knoppen op dat nieuwe koffieautomaat ertoe deden en welke niet, ging je, geërgerd, vermoeid, met grote stappen, terug, benend, naar je bed, gooide je, godverdegodver, in al je ergernis je boekenkast om en zag je ze daar liggen: al je boeken, alles, proza, non-fictie, beschouwelijk, poëzie, filosofie, alles alles alles door elkaar, de boeken opengevallen en dacht je Hee maar daar zit verdomme een boek in!, voor dat je, eindelijk, weer terug in je bed lag voor nog drie of vier uurtjes broodnodige slaap?, of is Krank het resultaat van een moeizaam bijeen gezochte, zorgvuldige geconstrueerde en bedachtzaam omgegooide boekenkast?
En ja, dat maakt uit. Als Minervini Krank al schrijvend deed ontstaan, in enkele weken, of enkele maanden tijd (ik wil hem nog een jaar maar geven niet veel langer), daarbij puttend uit zijn hoofd, zijn hart, zijn darmen, sommige dagen misschien opstaan en naar de boekenkast lopen en bladeren en lezen, dan is het briljant; als Krank slechts met de grootste moeite tot stand kwam: denkarbeid, research, schrijven om te schrappen en schrappen om te schrijven – dan is het… povertjes.
Het verhaal staat op drie voorname pijlers:
er is een bedrijf dat GCF heet en dat “glazen” produceert voor zo goed als werkelijke ervaringen op “het fundament”
er is een “organisatie Liefgenezen”, zich zorgen makend over de macht van GCF en de invloed van de “glazen” en “het fundament” op het welzijn van de maatschappij; deze organisatie beraadt zich op acties tegen GCF
er is een ik-figuur, die misschien Ix heet, of misschien wel Isaak Vlek (mogelijkerwijs een afsplitsing van Giuseppe Minvervini), betrokken bij “organisatie Liefgenezen”, misschien een staatsgevaarlijk individu, in analyse bij dokter Kangoeroe (een goeroe die springen kan?) en later, heel charmsiaans, vergeten in een dodencel –
pijlers die Minevini alle gelegenheid bieden voor den stevig porsie maatschappijkritiek. In de “glazen” en “het fundament” herkennen wij natuurlijk virtuele realiteit en, vooral, the internet of bodies; de volgende stap waarmee alle kapitalisten van deze wereld (ik noem geen namen) de menselijkheid uit deze wereld willen weren; mensen zijn namelijk een te onzekere factor als het gaat om glashard geld verdienen en blijven verdienen. Dat dit nauwelijks een of ander vergezocht toekomstvisioen is, hebben de afgelopen jaren wel duidelijk gemaakt: uw kompjoetur, en, meer nog, uw telefoon die heet slim te zijn, is niet langer een apparaat dat tegemoet komt aan uw gemakzucht – het representeert u; het staat voor u want zonder het, bent u u niet. Dat het in tijden van “pandemie” uw hele medische doopceel moest lichten vooraleer u voet over drempel in een restaurant zetten kon, vond u niet erg want u had honger. Dat er anderen waren, die niet konden of niet wilden, maakte u niet uit want hee “bepaalde keuzes hebben bepaalde gevolgen” (nicht wahr, Cedric?), zo ver reiken uw inclusiviteitsidealen wel.
Niemand heeft een Minvervini nodig om de schaduwzijden van deze ontwikkelingen te belichten nee –
maar:
de “Organisatie Liefgenezen” die tegen GCF, de “glazen” en “het fundament” in het geweer heet te komen, is innerlijk verdeeld. Er verzamelt zich rond Nelson Liefgenezen, de Heiland van de tegenbeweging, een bonte stoet aan ontevredenen, uitgestotenen, onreguleerbaren, demonstranten, progressieven – naja, mensen die vinden dat de toekomst anders moet. In een woodstock-achtige sfeer klitten zij samen op één terrein. Al gauw meent men tussen deze vele nieuwlichters “schijnnomaden” te mogen ontwaren; mensen die “de ware zaak” niet in hun hart sluiten maar er slechts op uit zijn om hun dagen zoek te maken met ludieke protestactietjes. Mensen, misschien, als al die vervelende A12-toeristen die zich graag aan de Goede Kant voelen staan zonder dat het hen méér inspanning kost dan “een dagje uit”, desnoods met de hele familie; ja, kinderen erbij (toen de waterkanonnen aan gingen, wou ze blijven) (dan heb je je wat mij betreft almeteens gediskwalificeerd: als actievoerder, als ouder, als “op de toekomst gerichte” “voorbeeld”mens) (& dan is de doodstraf ineens zo’n slecht idee niet meer; als je zo erg faalt in al je zelfopgelegde rollen; als je het niet-deugen tot zulke ongekende hoogte hebt opgestuwd, dan is de aarde misschien niet de beste plek voor jou), ja zij verdienen wel een pijl of twee in hun donder maar wat meer is, is dat Nelson Liefgenezen net zo fascitoïde en totalitair is als het GCF dat hij wenst te attaqueren: inderdaad: ook links georiënteerde, “inclusiviteit” hoog in het vaandel dragende, erg woke zijnde idealisten zijn niet vies van uitsluiting en van hiërarchieën; iedereen is gelijk maar sommige zijn gelijker. De neuzen moeten wel in dezelfde richting wijzen, en een afdwalende neus is een foute neus.
Daar is Krank op zijn sterkst. Daar hield Krank me stoelgenageld. Maar helaas houdt Minervini dit niet vol voor de bijna zeshonderd bladzijden die dit boek telt. Afvragen of tweehonderd bladzijden ook wel genoeg waren geweest doe ik me niet want ik begrijp dat je met het projekt dat Miniverini hiermee voor ogen moet hebben gestaan een “lijvig” werk de enige mogelijkheid is die je hebt. Doch zijn terzijdes volg ik niet altijd even goed. Waar is die episode met die amateurschilder goed voor? Een man met schildersapirasies die maar wat moddert in de marzje (& meent diene mens nu zereneus dat het objektief vaststelbaar zou zijn of beeldende kunst goed of slecht is?) (hoor dat besprekerken daar nu eens vloeken in zijn eigen kerk), en die door Ix dan wel Isaak Vlek eventjes op het goede spoor gementord moet worden (“he’s my protégé!”) (“Ovaltine, why do they call it Ovaltine?”) (dat was een andere dag) (dat was de dag met Pharmakon op de steerjoo), wat hij (Vlek) doet door hem (de amateurschilder) losjes op het werk van Francis Bacon te wijzen! Neemt u een loopje met de lezer, Minvervini? Francis Bacon dan nog! Kom op, dat is een naam die elke willekeurige passant op lepelen kan; hoe kan dat ooit een revelatie zijn voor iemand die schildert? En dan is er nog Kraspunt, waar Ix/Vlek een boontje voor heeft en die door moet gaan voor zoiets als een intellectueel ofzo, in ieder geval een zeer belezen persoon. Regelmatig grasduint Ix/Vlek in haar rijke boekenkast. Minervini neemt een goede bladzijde om namen op te sommen, misschien om de lezer duidelijk te maken hoe breed Kraspunts bibliotheek is, misschien om een andere, minder doorgrondelijke reden. Mij viel echter op dat die boekenkast alleen de meest afgezaagde en voordehandliggende namen bevatte. Namen als Rimbaud, Man, Musil, Kafka, Márquez, Sontag, Duras, Descartes, Hume, Kant, Wittgenstein, Nietzsche, Schopenhauer, Heidegger – en dan te weten dat Minvervini filosofie en westerse literatuur studeerde: in zijn brein zouden toch ook wat onbekendere namen moeten ronddobberen. Is hij op het “onttronen” van het intellectuelendom uit; studie brengt een mens niet veel verder dan wat elke willekeurige passant al weet en kent? Of is Krank zozeer in één ruk geschreven dat Minvervini genoegen nam met alles wat hij ter plaatse oprochelen wist; geen zin om op te staan en naar de boekenkast te lopen ter inspiratie voor wat minder afgesleten namen en bezijden die boekenkast is de voorbije 1 januari omgegooid en nog altijd niet opgeruimd en laat het nu maar zo.
Ook de Kangoeroe-episoden hadden meer in zich gehad; als nazaat van die kwakzalver uit Wenen had Kangoeroe een toegangspoort kunnen wezen tot een wat onbarmhartiger licht op psychologie als geheel en psychotherapie in het biezonder, maar naar mijn gevoel laat Minvervini dat (on)gewild liggen. En de essayistisch getinte passages (onder andere in het laatste, minst interessante deel) stellen om gelijkaardige redenen teleur. Of de taal.
Ja. De taal. Er wordt wel erg veel “gemonsterd” in dit boek, en het woord “debiet” komt me ook net iets te vaak voor. En werkwoorden als “focussen” en “spotten” (in de betekenis van “zien” dan he) zijn zo ontzettend lelijk! Terwijl op zoveel andere momenten het zo duidelijk wordt dat Minervini prachtig en gloedvol schrijven kan.
Daarom dus. Daarom mensen. Doet het ertoe. Of Minervini die foto op de achterkant uit desinteresse of spotzucht of om een andere reden koos. Of Krank in zeven haasten, min of meer “spontaan” (want dat kan denk ik ook best een kleine zeshonderd pagina’s lang) op papier werd gesmeten of dat het toch zo pretentieus is als ik vrees dat het is.
Krank laat veel zien. Dat Miniverni over een geweldig taalgevoel beschikt, en een intelligent, eigenzinnig en humoristisch man is met een intrigerende visie op zaken. En dat hij misschien nog wel eens met een briljant boek afkomt. Krank laat echter ook zien dat Krank nog niet dat boek is. Het zal een andere dag zijn. Met ander licht, andere koffie, en een ander boek.
“Krank is een overweldigende leeservaring en verveelt geen moment […] Denk Kafka, Beckett, Bolaño met een magnifieke, opwindende taal.” (HUMO)
Flaptekst van de eerste roman van Giuseppe Minervini
In zijn dodencel richt Ix een document aan de rechter waarin hij zijn vrijspraak bepleit. Hij onthult het bizarre verloop van zijn betrokkenheid bij de terroristische Organisatie Liefgenezen die — met de verteller als een van de vele offers — een revolutie uitstippelt tegen de mistige tirannie van een samenleving georkestreerd door algoritmes.
‘Ik beloof alles te zullen doen wat in mijn mogelijkheden ligt om me zo helder, efficiënt en Nobelprijswaardig mogelijk uit te drukken, binnen de kern van de zaak, namelijk: waarom ik hier ben, wat ik hier doe, wat ik hier denk en wat er met mij moet gebeuren.’
Giuseppe Minervini is filosoof, muzikant, regisseur, redacteur en schrijver. Hij publiceerde non-fictie, poëzie en proza in onder meer DW B, De Gids, humo. In 2017 werd hij geselecteerd voor de Parijsresidentie van Vlaams-Nederlands cultuurhuis deBuren. Krank is zijn debuutroman.
