Philippe Besson Het laatste kind recensie en informatie over de Franse roman. Op 22 juni 2021 verschijnt bij uitgeverij De Bezige Bij de Nederlandse vertaling van Le dernier enfant, de nieuwe roman van de Franse schrijver Philippe Besson.
Philippe Besson Het laatste kind recensie en informatie
Als de redactie het boek leest, kun je op de pagina de recensie en waardering vinden van de roman Het laatste kind. Het boek is geschreven door Philippe Besoon. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van de nieuwe roman van de Franse schrijver Philippe Besson.
Voor de hoeveelste keer doet zij dit nu, Anne-Marie? De tafel dekken voor het ontbijt? Maar na vandaag zal het nooit meer zo zijn, zal alles veranderen, wordt het nooit meer zoals het hoort te zijn. Haar jongste zoon, haar laatste kind, Théo, gaat vandaag verhuizen, op kamers wonen, in de stad studeren. En ja, zo hoort het te gaan, dat weet zij ook wel, maar het lijkt of alles wat zij in zich heeft zich hiertegen verzet. Nee, niet hardop natuurlijk. Zij weet wel beter, zij weet heus wel wat er van een moeder van nu verwacht wordt. Maar vooral niet aan denken, aan al die dingen die haar zo beroeren. Het is de laatste keer dat hij in zijn onderbroek, nog ruikend naar de slaap, zijn haar ongekamd, naar beneden komt. Ze is bang dat ze een snik niet kan onderdrukken.
Had ze een speciaal ontbijt moeten maken? Een soort van feestelijk? Nee, niks plechtigs, officieels ervan maken. Zo zijn zij immers niet. Daar hebben zij immers afkeer van. Met haar oudste twee hebben ze het ook niet zo gedaan. Dat ging haar blijkbaar makkelijker af. Misschien wel omdat ze Théo nog had, het nakomertje, het onbedoelde kind, haar apegatje. Niet te lang hierin blijven hangen. Er moet ingepakt worden, want Patrick, haar man wil er wel vaart achter zetten. Alledrie voelen ze de oplopende spanning, maar werken daar het liefst omheen. En de auto ingeladen en die zit zo vol dat zij met z’n drieën voorin moeten.
Ze denkt aan hun geluk, het geluk van gewone mensen, met een gewoon leven
Voor het laatst zal het zijn dat Théo zo dicht tegen haar aanzit, zoals vroeger op de bank, samen TV kijken, alleen lijkt het nu alsof dit ongemakkelijk voelt, in ieder geval voor Théo. En dan is er geen parkeerplek voor het appartement. Patrick raakt geïrriteerd wanneer blijkt dat zij best een eind met de dozen moeten zeulen. Nee, geen karretje mee, nooit aan gedacht. En dan, wanneer alles boven staat en Patrick de nodige meubels in elkaar heeft gezet komt Anne-Marie met het voorstel nog even lunchen met elkaar. Is dat nu wel zo’n goed plan? Maar de mannen begrijpen haar behoefte, haar emoties. En Anne-Marie heeft de behoefte om terug te kijken. Ze zegt dingen als: “Het is snel gegaan als je erover nadenkt” en” Toch zijn we wel gelukkig geweest” En ze merkt het ongemak dat ze zo veroorzaakt niet. Ze denkt aan hun geluk, het geluk van gewone mensen, met een gewoon leven. En natuurlijk droomde ze ooit wel van iets anders, iets spannenders, wat meer passie in haar relatie met Patrick, maar ja, hij is wie die is, maar ze is altijd tevreden geweest, je kunt de situatie waar je inzit nu een keer niet veranderen. En ze hadden het toch altijd goed met elkaar?
En natuurlijk weet zij wel dat zij haar zoon moet laten gaan, of zoals sommigen zeggen, de navelstreng doorknippen, maar zij heeft zo’n hekel aan die uitdrukking. Dat zij als ouders het goed gedaan hebben. Zij op haar manier en Patrick op zijn manier. En dat Théo het echt wel gaat redden en dat ze niet aan hem moet trekken. Niet zeuren of hij komt op oma’s verjaardag als hij net twee dagen op kamers is. Maar wat wordt er van haar leven als ze geen moeder meer is? Of in ieder geval een moederrol meer? Haar zoon steeds verder ziet vertrekken, zijn eigen leven in, zonder haar, waar zij niets van weet en al helemaal niets over te zeggen heeft. Ze zal gaan rouwen, dat weet zij wel, maar wil niet, in ieder geval nog niet nu, of is dat al begonnen?
Prachtig en indrukwekkend hoe Besson de emoties en gevoelens van moeder en zoon zo pakkend en geloofwaardig beschrijft
Wat een boek, Het Laatste Kind van Philippe Besson. Anne-Marie haar emoties zo waarachtig verwoordt zonder haar belachelijk te maken, Patrick, de stille en af en toe nurkse man waar je als lezer niet een hekel aan krijgt en Théo, de gemakzuchtige zoon, die haarfijn aanvoelt wat zijn moeder doormaakt. Prachtig en gewaardeerd met de maximale ∗∗∗∗∗ (uitmuntend).
Recensie van Mieke Koster
Het laatste kind
- Schrijver: Philippe Besson (Frankrijk)
- Soort boek: Franse roman
- Origineel: Le dernier enfant (2021)
- Nederlandse vertaling: Martine Woudt
- Uitgever: De Bezige Bij
- Verschijnt: 22 juni 2021
- Omvang: 160 pagina’s
- Uitgave: gebonden boek / ebook
- Boek bestellen bij: Boekhandel / Bol
- Waardering redactie: ∗∗∗∗∗ (uitmuntend)
Flaptekst van de nieuwe roman van Philippe Besson
Anne-Marie neemt afscheid van haar jongste zoon, Theo. Hij gaat studeren, en na zijn vertrek zullen al haar drie kinderen het huis uit zijn. Het laatste kind is het verslag van de zondag waarop Theo naar een eigen appartement vertrekt. Anne-Marie helpt haar zoon met de verhuizing en merkt dat ze zijn afscheid bijna niet aankan. Ze zegt tegen zichzelf dat ze zich niet moet aanstellen, maar de kleinste handelingen duizelen haar. Het vooruitzicht van een leven zonder Theo is bijna onvoorstelbaar. Het laatste kind is een gevoelig en bijzonder portret van een vrouw op een kantelpunt in haar leven.
