Tag archieven: Nederlandse Schrijfster

Brievenboek, Nederlandse schrijfster, Tweede Wereldoorlog

Roxane van Iperen – Brieven aan ’t Hooge Nest

Roxane van Iperen Brieven aan ’t Hooge Nest recensie en informatie over de inhoud van het brievenboek. Op 9 september 2021 verschijnt bij uitgeverij Lebowski het nieuwe boek van de Nederlandse schrijfster en journalist Roxane van Iperen.

Roxane van Iperen Brieven aan ’t Hooge Nest recensie en informatie

Als de redactie het boek leest, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van het boek Brieven aan ’t Hooge Nest. Het boek is geschreven door Roxane van Iperen Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van het brievenboek van Roxane van Iperen.

Roxane van Iperen Brieven aan 't Hooge Nest Recensie

Brieven aan ’t Hooge Nest

  • Schrijfster: Roxane van Iperen (Nederland)
  • Soort boek: brievenboek
  • Uitgever: Lebowski
  • Verschijnt: 9 september 2021
  • Omvang: 160 pagina’s
  • Uitgave: gebonden boek / ebook
  • Boek bestellen bij: Boekhandel / Bol

Flaptekst van het brievenboek van Roxane van Iperen

Bundel over moed, medemenselijkheid en trouw blijven aan jezelf.  Het kwaad kwam niet van buiten, maar uit onszelf. Om het moerasland heen blijven fietsen en alleen op het prille bloemenveld wijzen, is lui en gevaarlijk. Alles wat toen gebeurd is, kan per definitie nogmaals gebeuren en die kans wordt alleen maar groter als er geen streven is het gebeurde ten minste te onderzoeken.

Sinds de verschijning van ’t Hooge Nest in november 2018 hebben talloze lezers Roxane van Iperen geschreven. Ontroerende brieven met ontboezemingen over de oorlog, over onbesproken leed en over opgroeien in een door trauma’s getekend gezin. Maar ook kwam er nieuwe informatie over personen uit ’t Hooge Nest aan het licht, die door deze publicatie wordt ontsloten.

Een simpel streven zoveel mogelijk stemmen aan het woord te laten. Geen historici, onderzoekers of oorlogskenners, hoewel die niet zijn uitgesloten, maar willekeurige lezers die zich geroepen voelden hun persoonlijke ervaringen op te schrijven over gebeurtenissen nu of uit die tijd. Samen met de 4-meilezing Stemmen uit het diepe die ze in 2021 uitsprak, de Cleveringalezing en het aangrijpende relaas over de ontruiming van de psychiatrische instelling Het Apeldoornsche Bosch in 1943, vormen deze brieven een reflectie op de realiteit van onderdrukking, wegkijken, moed en medemenselijkheid.

Het zwijgen hielp niet. In hoeverre de brieven iets van het zwijgen opheffen is niet te zeggen – zij die in het zwijgen volharden schrijven niet.

Bijpassende boeken en informatie

Nederlandse Romans, Nederlandse schrijfster

Racheda Kooijman – Vossenjacht

Racheda Kooijman Vossenjacht recensie en informatie debuutroman van de Nederlandse schrijfster. Op 9 september 2021 verschijnt bij uitgeverij Orlando de debuutroman van Racheda Kooijman.

Racheda Kooijman Vossenjacht recensie en informatie

Als de redactie het boek leest, kun je op de pagina de recensie en waardering vinden van de roman Vossenjacht. Het boek is geschreven door Racheda Kooijman. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van de eerste roman van de Nederlands-Marokkaanse schrijfster Racheda Kooijman.

Racheda Kooijman Vossenjacht Recensie

Vossenjacht

  • Schrijfster: Racheda Kooijman (Nederland)
  • Soort boek: debuutroman
  • Uitgever: Orlando
  • Verschijnt: 9 september 2021
  • Omvang: 240 pagina’s
  • Uitgave: paperback / ebook
  • Boek bestellen bij: Boekhandel / Bol
  • Waardering: ∗∗∗∗∗ (uitstekend)

Recensie en waardering van de roman

  • Voor haar debuutroman Vossenjacht, putte Racheda Kooijman uit haar eigen ervaringen. Zelf een dochter van een Nederlandse moeder en een nogal afwezige Marokkaanse vader, ligt de thematiek van haar roman dicht bij haar hart en eigen ervaringen. Het is een overdonderende roman geworden en bovendien geschreven in een directe en indringende stijl. Kooijman laat op overtuigende wijze zien hoe lastig het is om een deel van je afkomst te verloochenen terwijl de keuze zeer begrijpelijk is. Nadia Smits leeft het stadse leven van een onafhankelijk en vrijgevochten jonge Nederlandse vrouw. Van haar Marokkaanse vader weet ze nauwelijks iets af, laat staan dat hij in haar leven aanwezig is geweest. Ondanks alles kan ze haar Marokkaanse afkomst nooit helemaal loslaten. Sterker als ze weer in contact komt met haar vader raakt ze in verwarring. En een reis naar Marokko samen met haar niet helemaal bevestigde geliefde, zorgt misschien nog voor meer verwarring. Vossenjacht is een zeer sterk debuut dat haarscherp de eenzaamheid van een vrouw die “belast” is met een dubbele afkomst. (Allesoverboekenenschrijvers.nl, ∗∗∗∗∗)
  • “Racheda Kooijman zet die zaken op scherp die we voor lief hebben genomen, want als het er aan de buitenkant goed uitziet, dan zal het toch wel goed zijn? Een prachtig boek met een urgente zoektocht die wonden van onze tijd pijnlijk blootlegt.” (Sarah Domogala, Trouw)

Flaptekst van de roman van Racheda Kooijman

De Amsterdamse Nadia Smits is alleen door haar moeder opgevoed, haar Marokkaanse vader heeft ze nooit ontmoet. As kind vertelde ze iedereen dat ze half-Spaans was. Liever liegen dan worden aangezien voor Marokkaan.

Nadia is gaan geloven dat ze door die afwezige vader ook daadwerkelijk half is, maar dat nare gevoel weet ze goed te verstoppen achter haar vrije, losbandige levensstijl. Onder aansporing van Reyn, met wie ze een huis en vaak ook het bed deelt, begint ze aan een zoektocht naar haar verleden.

Als ze haar vader vindt en vervolgens met Reyn naar Marokko vertrekt, komt Nadia’s leven op z’n kop te staan.

Bijpassende boeken en informatie

Nederlandse schrijfster, Verhalen

Lotte Dondorp – Zonder ons is er geen muziek

Lotte Dondorp Zonder ons is er geen muziek recensie en informatie verhalenbundel en literair debuut. Op 1 september 2021 verschijnt bij uitgeverij Atlas Contact het eerste boek van de Nederlandse schrijfster Lotte Dondorp.

Lotte Dondorp Zonder ons is er geen muziek recensie en informatie

Als de redactie het boek leest, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van de verhalenbundel Zonder ons is er geen muziek. Het boek is geschreven door Lotte Dondorp. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van het debuut van de Nederlandse schrijfster Lotte Dondorp.

Lotte Dondorp Zonder ons is er geen muziek Recensie

Zonder ons is er geen muziek

  • Schrijfster: Lotte Dondorp (Nederland)
  • Soort boek: verhalen, debuut
  • Uitgever: Atlas Contact
  • Verschijnt: 1 september 2021
  • Omvang: 176 pagina’s
  • Uitgave: paperback / ebook
  • Boek bestellen bij: Boekhandel / Bol
  • Waardering redactie: ∗∗∗∗∗ (uitstekend)

Recensie en waardering van het boek

  • “De beste verhalen in het debuut van Lotte Dondorp zijn die waarin de toon bepaald wordt door verontrusting zonder dat je daar je vinger op kunt leggen.” (Thomas Verbogt, Het Parool)
  • “Van elk verhaal dat Lotte Dondorp geschreven heeft, had ik graag een hele roman willen lezen. De verhalen triggeren en je wilt er meer van. Ze gaan ergens over. Over oprechte gevoelens;  onderdrukte gevoelens; echte gedachten, die soms niet uitgesproken mogen of kunnen worden. Over twijfel en verlangen, maar altijd neergezet in het decor van het gewone leven. Haar verhalen gaan dus over echte mensen, die soms worstelen en oplossingen zoeken in kleine gebaren. Ze schrijft nooit “te groot” en dat is zeer aangenaam. Haar prettige schrijftrant, die mij erg aanspreekt, zorgt voor een fijne leeservaring. Ik kijk uit naar volgend werk van haar.”
    (Fons van Riet. Allesoverboekenenschrijvers.nl, ∗∗∗∗∗)
  • “Van alle verhalen in Lotte Dondorps debuutbundel Zonder ons is er geen muziek straalt de ambitie af dat ze ingetogen, precies en gelaagd willen zijn, zowel in de beschrijvingen als in de plots.” (de Volkskrant)

Flaptekst van het debuut van Lotte Dondorp

Een man krijgt een bezoeker die niet meer weggaat. Een dominee worstelt met haar liefde voor de buurvrouw. De Berenjager staat stil bij iedereen die wegging. In Zonder ons is er geen muziek schrijft debutante Lotte Dondorp over mensen die houvast vinden in het dagelijkse, in schijnbaar gewone kleine rituelen, maar ook over vervreemding, ontkomen aan een verleden of aan een heden dat zich onherroepelijk opdringt. Trefzeker en dromerig roept Lotte Dondorp levensechte en veelomvattende werelden op om in onder te duiken en met een nieuwe blik weer uit boven te komen.

Bijpassende boeken en informatie

Geschiedenisboeken, Nederlandse schrijfster

Alicia Schrikker – De vlinders van Boven-Digoel

Alicia Schrikker De vlinders van Boven-Digoel recensie en informatie boek met verborgen verhalen over kolonialisme. Op 24 september 2021 verschijnt bij uitgeverij Prometheus het boek van de Nederlandse historicus en schrijfster Alicia Schrikker.

Alicia Schrikker De vlinders van Boven-Digoel recensie en informatie

Als de redactie het boek leest, kun je op de pagina de recensie en waardering vinden van De vlinders van Boven-Digoel, Verborgen verhalen over kolonialisme. Het boek is geschreven door Alicia Schrikker. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van het nieuwe boek over het Nederlandse kolonialisme, geschreven door de Nederlandse historicus Alicia Schrikker.

Alicia Schrikker De vlinders van Boven-Digoel Recensie

De vlinders van Boven-Digoel

Verborgen verhalen over kolonialisme

  • Schrijfster: Alicia Schrikker (Nederland)
  • Soort boek: geschiedenisboek
  • Uitgever: Prometheus
  • Verschijnt: 24 september 2021
  • Omvang: 304 pagina’s
  • Uitgave: paperback
  • Boek bestellen bij: Boekhandel / Bol

Flaptekst van het boek over kolonialisme van Alicia Schrikker

Slavernij, machtsmisbruik, ongelijkheid, geweld: in Nederland hebben we lang de neiging gehad om deze aspecten van de koloniale geschiedenis te negeren. Het is voor velen moeilijk voor te stellen dat ‘we’ aan de ‘verkeerde kant van de geschiedenis’ stonden, zoals de koning tijdens zijn recente staatsbezoek aan Indonesië nog eens onderstreepte. De vlinders van Boven-Digoel zoekt de rafelranden op van die geschiedenis. Verhalen van mensen die met kolonialisme te maken kregen, verborgen in de archieven in Jakarta, vormen daarbij het uitgangspunt. Zoals Tapan en Tsjanga, twee jongetjes van nog geen tien jaar oud, die in de achttiende eeuw ontvoerd werden om als slaaf verkocht te worden. En het bijna absurde verhaal van postbode Usman die zes maanden gevangenzat omdat hij een pakketje verkeerd bezorgde. En dacht de Nederlandse opzichter in strafkamp Boven-Digoel werkelijk dat de politieke gevangenen hun antikoloniale idealen zouden laten varen door ze vlinders te laten vangen?

De verborgen verhalen brengen de ongemakkelijke geschiedenissen van kolonialisme in beeld, waar goed en kwaad soms volstrekt door elkaar heen lopen en soms zonneklaar zijn.

Alicia Schrikker (1976) is universitair hoofddocent koloniale en wereldgeschiedenis aan de Universiteit Leiden. Haar onderzoek richt zich op de geschiedenis van kolonialisme in Azië van de achttiende tot de twintigste eeuw en ze publiceert over uiteenlopende onderwerpen als koloniale mentaliteit, slavernij en natuurrampen.

Bijpassende boeken en informatie

Nederlandse Romans, Nederlandse schrijfster

Renske Jonkman – Dit verdronken land

Renske Jonkman Dit verdronken land recensie en informatie nieuwe Nederlandse roman. Op 1 september 2021 verschijnt bij uitgeverij Nijgh & van Ditmar de nieuwe roman van de Nederlandse schrijfster Renske Jonkman.

Renske Jonkman Dit verdronken land recensie en informatie

Als de redactie het boek leest, kun je op de pagina de recensie en waardering vinden van de roman Dit verdronken land. Het boek is geschreven door Renske Jonkman. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van de nieuwe roman van de Nederlandse schrijfster Renske Jonkman.

Renske Jonkman Dit verdronken land Recensie

Dit verdronken land

  • Schrijfster: Renske Jonkman (Nederland)
  • Soort boek: Nederlandse roman
  • Uitgever: Nijgh & Van Ditmar
  • Verschijnt: 1 september 2021
  • Omvang: 256 pagina’s
  • Prijs: € 17,50 – € 22,50
  • Uitgave: paperback / ebook
  • Boek bestellen bij: Boekhandel / Bol

Recensie en waardering van de roman

  • “Een knap psychologisch portret dat het aanmodderen van boeren inzichtelijk maakt.” (NRC, ●●●●)
  • “Doen wat goede literatuur kan doen: de complexiteit verdiepen, nieuwe verbanden leggen en intussen niet vergeten de lezer te raken met indringende verhalen.” (De Groene Amsterdammer)
  • “Jonkman brengt die vervlogen tijden met verve tot leven. Ze heeft een kalme verteltrant, haar zinnen zijn kraakhelder en gespeend van tierelantijnen.” (Trouw)
  • “De mens is maar een kleine pion in de grote veranderingen die hem omringen. Dat weet Jonkman in mooie ruimtelijke beelden te vangen.” (Dagblad van het Noorden)

Flaptekst van de nieuwe roman van Renske Jonkman

Na de dood van hun vader moeten Lucas en Krijn Endegeest de boerderij voortzetten. Het is 1956 en ze staan aan de vooravond van de ruilverkaveling nabij het Westfriese Wogmeer. Dit betekent het einde van de traditionele manier van boeren op eilanden met akkers. Lucas ziet de ruilverkaveling als verloochening van het harde werk van hun vader terwijl Krijn met de tijd mee wil gaan.

Dertig jaar later groeit Lucia Endegeest op in de familieboerderij. Ze worstelt met de beslissing die haar oom in het verleden heeft genomen. Haar zoektocht naar antwoorden voert haar naar de wildernis van Canada, waar ze ontdekt dat haar lot onlosmakelijk is verbonden met dat van haar familie en de boerderij.

Dit verdronken land is een roman over de relatie tussen de mens en het polderlandschap, over de lotgevallen van verschillende generaties én een moderne vertelling van de huidige boerendiscussie.

Bijpassende boeken en informatie

Nederlandse Romans, Nederlandse schrijfster

Leonieke Baerwaldt – Hier komen wij vandaan

Leonieke Baerwaldt Hier komen wij vandaan recensie en informatie over de inhoud van de debuutroman. Op 24 augustus 2021 verschijnt bij uitgeverij Querido de eerste roman van de Nederlandse schrijfster Leonieke Baerwaldt.

Leonieke Baerwaldt Hier komen wij vandaan recensie en informatie

Als de redactie het boek leest, kun je op de pagina de recensie en waardering vinden van de roman Hier komen wij vandaan. Het boek is geschreven door Leonieke Baerwaldt. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van de eerste roman van de Nederlandse schrijfster Leonieke Baerwaldt.

Recensie van Tim Donker

Joe kant djuts euh boek baj its koffur maar ik djutste euh boek baj its flaptekst. De allereerste vier zinnen van de flaptekst dan ook nog eens:

‘Een vader is een man die kinderen verwekt,’ antwoordde je toen ik er eens naar vroeg.
‘Wie heeft mij dan verwekt?’ wilde ik weten. Je pakte me bij mijn kin en keek me indringend aan.
‘We zijn niet op zoek naar een vader,’ zei je. ‘We zijn op zoek naar een prins.’

Als vader stuit de zin “een vader is een man die kinderen verwekt” me om meerdere redenen geweldig tegen de borst. Mijn ergernis was gewekt. Hum, dacht ik. Vast zoon boek waarin een moeder en een dochter (niet) op zoek gaan naar een vader, of een prins. Een rootnofful zeker en vast ook nog eens, te maken materies erger. “Dit lijkt me niks!” bromde ik en Theo, hij stond. Theo, hij praatte. Dat stomme boek met die stomme kwaadsprekerij over vaders brandde in mijn hand. Maar Theo, hij praatte. Mijn handen moeten altijd wat te doen hebben als mensen praten. Een psycholoog zou daar vast iets over te zeggen hebben maar ik niet. Ik laat het gewoon bij de vaststelling dat mijn handen altijd iets te doen moeten hebben als mensen praten. Door mijn haren gaan. Aan mijn gezicht krabben. In mijn broekzakken gaan, en dan weer eruit. Of doorheen boeken bladeren als ik toevallig een boek in mijn handen heb. En dat had ik. En dus bladerde ik een beetje door dat stomme Hier komen wij vandaan terwijl Theo praatte. Dit lijkt mij niks, had ik gebromd en nu bladerde ik wat. Ik bladerde, “Dit lijkt mij niks” had ik gezegd en nu zei ik: “Hoewel…”

“Ah!” zei Theo. “Jou bevalt de bladspiegel!” Hij had gelijk. Theo heeft irritant vaak gelijk. Mij beviel de bladspiegel. Veel wit. Ultrakorte hoofdstukjes. Flardjes handgeschreven tekst. Tekeningetjes zelfs hier en daar. Ja. Mij beviel de bladspiegel. Mij beviel de bladspiegels gans goed. Joe kant duts euh boek baj its koffur maar ik djutste euh boek bai its bladspiegel. Hier komen wij vandaan ging mee in de stuurtas. Hier komen wij vandaan ging mee naar huis.

Uiteindelijk moet je een debutant ergens op beoordelen. Dacht ik. Toen ik huiswaarts keerde. Met in mijn stuurtas een boek dat ik eerst al had afgeschreven. Een debutant is zonder geschiedenis, immers. Van een debutant kun je niet zeggen Ik vind haar poëzie beter dan haar proza of Ik vond haar eerste vier boeken fantasties maar daarna is ze een weg in geslagen die mij helemaal niet beviel. Het boek van een debutant kun je beoordelen op de flaptekst. Of op de bladspiegel. Op de titel (Hier komen wij vandaan: niet rotslecht maar zeer zeker ook niet geweldig). Op de auteursinformatie. (Leonieke Baerwaldt studeerde filosofie en literatuurwetenschappen, staat daar. Hum. Áls je dan zonodig moet studeren, studeer dan maar filosofie en/of literatuurwetenschappen, hoewel iets schoons zelden schoner wordt als je er een wetenschap van maakt (en dat zeg ik. als vrijdenker. als agnost. als skeptikus). In 2018 won ze de Grote Lowlands Schrijfwedstrijd, staat daar ook. Welke gek doet er in jezusnaam mee aan een schrijfwedstrijd, denk ik dan, en al helemaal een verrotte schrijfwedstrijd van dat verrotte Lowlands dat georganiseerd wordt door een verrotte fascist die erop tegen is dat mensen zelf nadenken) (maar goed, dat laatste kon Baerwaldt in 2018 misschien nog niet weten) (maar verder roep ik iedereen op om vanaf nu tot doemsdag nooit meer naar Lowlands te gaan).

Het boek van een debutant kun je beoordelen op de eerste paar regels. Wat dat betreft hadden:

“’Als wij sterven worden we zeeschuim,’ zei haar oma. ‘Knisperende vlokken op het water. Daarna verdwijnen we in de maalstromen. Bij de mensen gaat dat anders. Zij hebben een ziel, die stijgt op naar de sterren. Wie weet wat daar te halen valt.’

‘Wat zijn sterren?’ vroeg de kleine zeemeermin.

‘Sterren,’ mijmerde haar oma, ‘zijn het mooiste dat je ooit zult zien.’

me niet gelijk geheel en al gewonnen voor Hier komen wij vandaan. Maar afgestoten ook niet. Ik was, zogezegd, geprikkeld. Geprikkeld genoeg om het boek van een debutant te gaan beoordelen op het beste waarop je het beoordelen kunt: het boek zelve. Ja. Ik ging lezen. Ik las. En ik las rap. Voor mijn doen in ieder geval (want ik lees doorgaans minimaal vijftig boeken door elkaar waardoor het per kist misschien sneller gaat maar per boek weer langzamer). Maar zeker voor iemand in mijn omstandigheden. Want het was vakantie. Dus de kinder waart thuis. En als de kinder thuis bent, dan speel, ren, klim, lees, zwem, lach, bouw, fiets en kook ik met de kinder. En deze vakantie dan ook nog es midden in een verhuizing ook. Alle dagen gaf het wel iets te doen. Twintig loodzware dozen twee trappen op sjouwen. Vijftig nog loodzwaardere kisten twee trappen op sjouwen (waarom moet alles in dit huis uitgerekend op het hoogste verdiep staan?). Tien kasten uit elkaar halen. Tien kasten weer in elkaar zetten. Oh. Hoeveel kasten haalde ik niet uit elkaar, hoeveel kasten zette ik niet weer in elkaar. Toegegeven, ik deed dat steeds met mijn moje, mijn lieve, mijn prachtige, acht jaar oude zoon dus het was fantasties om te doen maar tijd opslokken deed het wel. Wie haalt dan nog ergens leestijd vandaan? Voor Hier komen wij vandaan wist ik toch steeds uit de kleinste hoekjes nog wat leestijd tevoorschijn te krabben. Meestal was dat laat in de avond. Met wat whisky of wijn. Maar des anderendaags was de school ineens begonnen. En zat ik daar. In mijn doje eentje. In een nagelnieuw huis. Waar volgens mij van alles nog gebeuren moest. Of. Na. Ja. In een nagelnieuw huis waar volgens mijn vrouw hoogstwaarschijnlijk nog van alles moest gebeuren. Dacht ik. Stond ik. Wat zou er volgens mijn vrouw moeten gebeuren in dit huis? Stond ik, doolde ik, liep ik. De oven misschien? Een nagelnieuwe oven in een nagelnieuwe keuken. Daar moest volgens mij niks mee gebeuren. Maarja. De jaren hadden me inmiddels geleerd dat vooral dáár waar volgens mij niks hoeft te gebeuren, er volgens mijn vrouw van alles moet gebeuren. Allee komaan. De oven dan dus maar. Sta ik de eerste schooldag in mijn nagelnieuwe huis in de nagelnieuwe keuken de nagelnieuwe oven te kuisen. Met in mijn rug een razende Eugene Chadbourne.

(Heb ik jullie ooit het Eugene Chadbourne verhaal verteld? Wacht. Ik ga jullie het Eugene Chadbourne verhaal vertellen. Het heeft geen jota met Hier komen wij vandaan te maken maar toch ga ik jullie het Eugene Chadbourne verhaal vertellen. Want nu ik erover begonnen ben, zet ik door ook. Terug in mijn studentenjaren maakte ik een blad. Dat blad heette Kraakpen. Ik maakte dat samen met Antonio. Met z’n tweeën schreven, tekenden en fotografeerden we ieder nummer vol. Antonio was echt wel een soort vriend van mij in die dagen. We praatten zelfs met elkaar, kajje voorstellen? Over muziek praatten we, en boeken en filosofie (hee, Baerwaldt!) en vrouwen en drank en eten en België en het zwart van de nacht. De hoop op drijven had ons al zo ver gebracht. We hielden elkaar ook op de hoogte van dingen. Nieuwe ontdekkingen, dingen die misschien goed gingen zijn. Waarvan we gehoord hadden. Waarover we gelezen hadden. Het was een dag, en ik weet niet wie het gelezen had of wie erover begon, het was een dag, het was zomaar een dag waarop ineens de naam Eugene Chadbourne viel. Iemand had ergens iets vandaan. Iemand had ergens iets gehoord. Het kon maar zo zijn dat die Eugene Chadbourne deugen kon. Het kon maar zo zijn dat die Eugene Chadbourne heel hard deugen kon. We moesten. We gingen. We zouden. Op zoek naar. Muziek. Op zoek naar cd’s. Op zoek naar Eugene Chadbourne. Dat was in die dagen minder eenvoudig dan nu. Het internet bestond al maar was minder omnipresent dan nu. In die dagen, stel het je voor, gingen mensen echtwaar nog naar een platenzaak als ze een plaat wilden kopen. Nu lag Kraakpen voor een hyperexperimenteel en totaal obskuur undergroundblad in verrassend veel winkels in verrassend veel steden te koop en daar we de distributie als ware DIY’ers helemaal zelf deden, kwamen we nog eens ergens. Ik spreek nu over de tijd dat er in iedere stad platenwinkels waren. Niet de blauwe platenwinkels, maar echte platenwinkels. Die platen verkochten voor mensen die van muziek hielden. We zochten. We zochten in het oosten van het land we zochten in het westen van het land we zochten in het zuiden van het land en we zochten in het noorden van het land. Overal zochten we. In platenwinkels. Naar platen van. Eugene Chadbourne. Nooit gevonden. Hoe langer het duurde hoe meer Eugene Chadbourne iets van een heilige graal voor ons werd. We zochten nu al te lang. Dus besloten we dat de lengte van de zoektocht nooit meer evenredig ging kunnen zijn met de bevrediging die een eventueel toekomstig welslagen zou opleveren. Eugene Chadbourne moest maar een mythe worden. Nooit of nooit mocht dit een konkrete man worden met konkrete platen waarop konkrete muziek te horen kon zijn. Altijd moest Eugene Chadbourne een gerucht blijven. Een soort van messias waarnaar lang gezocht was maar die nooit gevonden was. Dat was het pakt. Dat was de mythe. En ik hield me eraan. Ook toen ik ruzie kreeg met Antonio. Een ruzie die onherstelbaar bleek. Ik zag Antonio nooit meer. Ik geloof dat hij nu in Groningen woont. Ik bleef het pakt trouw. Eugene Chadbourne bleef een mythe. Ik vertelde mensen wel over de mythe. Over Eugene Chadbourne. Over hoe ik na al die jaren nog altijd geen noot muziek van hem had beluisterd. Altijd kwamen mensen er dan een paar dagen later op terug: “Het is idioot, je moet het pakt verbreken, ik heb inmiddels wat liedjes van hem beluisterd op internet en ik denk dat jij het erg goede muziek zult vinden.” Dat zeggen mensen dan. Want zo zijn de mensen. Geen stuiver gevoel voor romantiek, de mensen. Zelfs Sandra zei het (aah, Sandra was mooi Sandra was lief Sandra was grappig waarom spreek ik haar nooit meer?) (ik heb haar geloof ik ooit eens gebeld toen ik vreselijk dronken was, zou ik toen hele erge dingen hebben gezegd?) (ik herinner me het niet meer). Maar. Ik. Bleef. De. Mythe. Trouw. Tot. Ja. Tot wanneer eigenlijk? Van Kees ’t Hart mag je geen eigenlijk zeggen. Wanneer besloot ik dat de tijd rijp was om Eugene Chadbourne te ontmythologiseren? Demystifikeren kan ook. Zulke dingen zegt Daniel Dennett. Leeft Daniel Dennett nog? Straks eens opzoeken. Het was een dag, ik geloof ergens in de winter. De laatste winter in wat ik nu helaas alweer mijn vorige kot moet noemen. Ik weet niet hoe ik erbij kwam. Het was nacht. Zulke dingen zijn vaak in de nacht. Het was nacht toen ik dacht dat er een einde moest komen aan het pakt rondom Eugene Chadbourne. Ik bestelde een cd van hem. Die moest uit Amerika komen. Dat duurde. Maar hij kwam. De cd kwam, het was nog in mijn vorige huis. Ik haalde hem uit de envelop maar draaide hem niet. Ik legde hem op de stapel nog te luisteren. Ik moet altijd een stapeltje nog te luisteren hebben. Vreselijk idee dat ik alle cd’s in mijn huis zou kennen. Maar Eugene Chadbourne bleef wel erg lang op die stapel. Een zekere schroom peinst u nu waarschijnlijk en dan peinst u recht en niet krom. Ik had mijn abstinentie ruim twintig jaar weten vol te houden. Winter ging en lente kwam. En lente ging en zomer kwam. En mijn vorige huis mijn moje vorige huis ging en het nieuwe kwam. En Chadbourne bleef onbeluisterd. Maar toen ging ik een nagelnieuwe oven staan kuisen, een oven die helemaal niet vies was. En nu was het moment rijp om Eugene Chadbourne te ontmythologiseren. Oven. Doekje. Schoonmaakmiddel. Eugene Chadbourne. Is dat geen prachtige maandagmorgen of wat? Ik bedoel, ken je Eugene Chadbourne? Hij speelt klassieke country liedjes na. Echt klassiek. Honky tonk, hillbilly, blue grass. Hoe heet dat. Liedjes van gasten als Johnny Paycheck, Hank Williams, Merle Haggard, Rex Griffin, Willie Nelson. Die speelt hij na. Maar het zijn geen getrouwe covers, want hij injekteert hun muziek met free jazz. Ja een crossover van country en free jazz, ik had er ook nog nooit van gehoord (wel country en rap, vond ik ook al vrij bizar). Tiepies iets om op te leggen als je op maandagmorgen in je nagelnieuwe huis een nagelnieuwe over staat te kuisen. Niet omdat je wil. Maar omdat je denkt dat je moet. Fantasties was het. Ik neuriede zelfs mee. Meeneuriën met een country free jazz miksop met je kop in de oven, ik kan het iedereen aanraden. Ik zwaaide zelfs uit het raam naar passerende buren (ik vond de vorige buren betere buren). Ik had een goede tijd. Maar beter nog als ik verder zou lezen in Hier komen wij vandaan. Dus staakte ik dat met die oven. En las verder in Hier komen wij vandaan.).

Al die keren las ik & wat las ik al die keren?

Wat leest de mens die Hier komen wij vandaan leest?

Die mens leest paradoxen.

Hoe nu?

Ja. Zeg. Hoe zeg ik dat.

Hier komen wij vandaan is sprookjesachtig. Maar ook rauw. Poëtisch. Maar ook hard. Surrealisties. Maar ook genadeloos aards. Wat is dat met die debutanten van tegenwoordig? Die Joost Oomen van laatst viste ook al in deze vijver. Maar Oomen vond ik uiteindelijk toch een beetje een poseur. Dat blijkt ook wel, want ik zag hem in De slimste mens. Wanneer zag ik De slimste mens? Het was een keer laat op de avond of vroeg in de nacht en ik moest eigenlijk schrijven maar ik had geen zin en ik zette die stomme treurbuis maar weer eens aan. Altijd die stomme treurbuis als ik dingen doen moet (schrijven of slapen of een nagelnieuwe oven kuisen). Zie ik f’domme Joost Oomen bij De Slimste Mens. Joost Oomen dan nog, die in dat perenlied van hem zo fel van leer trok tegen oppervlakkig divertissement. Die opriep om ontroering, schoonheid, vermaak, wat dan ook, te vinden in een steen en vooral niet bij Disney, zeker niet bij Disney, het allerergst was toch wel Disney. Nee, dan is De Slimste Mens zeker een heel pak beter? Met die gezellige Opa Brombeer die alles maar niks vindt maar die desalniettemin wel heel diep begraven zit in datzelfde alles? (ik heb nog les gehad van zijn zus trouwens) (zou je van Kees ’t Hart wel trouwens mogen zeggen?). Dat perenlied ja, dat liet een vuile smaak achter in mijn bakkes. Baerwaldt schijnt me pakken zuiverder toe.

(zou Baerwaldt bij De Slimste Mens gaan zitten? & wanneer wordt televisie nu eindelijk eens een bijprodukt. zodat de vraag “was die en die ooit op televisie?” al even irrelevant gaat zijn als de vraag “Heeft hij of zij zich laten vaccineren tegen corona?”)

Bij Oomen vond ik de kruisbestuiving van dat dromerige, sprookjesachtige, poëtiese met harde, aardse rauwheid wat gezocht aandoen; Baerwaldt hanteert een geraffineerdere pen. Ze schrijft zonder nadruk; de woorden meanderen, de tekst ademt. Het is haast onbevattelijk hoe verfijnd de stijl van een debutant kan zijn. Hier komen wij vandaan kleefde aan me, liet me voelen dat ik het mede uitdrukte. Dat bereikt Leonieke Baerwaldt door niet alles dicht te timmeren maar mij als lezer me dingen af te laten vragen; vragen die ik uiteindelijk alleen zelf kan beantwoorden. Ik beweeg mee met de personages, vors ze, tast ze af. Bevraag ze, wil weten over

De kleine zeemeermin die de sterren wil zien
Loek en Brenda die hun huis bouwen op een vuilnisbelt
Mirjam en Ondine, moeder en dochter, die nooit ergens lang zijn, die op de vlucht zijn voor iets, waarvoor?
Alex die in een fabriek werkt, nog bij zijn moeder woont, graag een aquarium wil

Hoe dat gist, en werkt in mijn hoofd. Mogelijkerwijs halfwezens, halfwezens mogelijkerwijs. Naast de kleine zeemeermin natuurlijk. Zou Ondine geënt zijn op Louis Paul Boons Ondine, een tweede Ondine in de letteren, kan dat toeval zijn? Er zijn kruisende verhaallijnen, het ene al wat explicieter dan het andere. Hoe dat leeft, hoe dat gaat. Hoe het ademt, in die prachtige taal van Baerwaldt. Lief meedogenloos poëties mysterieus onverbloemd hard en vol van doem. Ja die doem. Steeds weer overal die doem. Hier komen wij vandaan: wáár komen we vandaan? Uit stront komen we, en naar stront zullen we terugkeren. Of daar lijkt het toch op. Verlaten, verlopen, gebroken en half dood. Dit is misschien het enige dan, Baerwaldt: had je je personages niet een snuifje ellende kunnen besparen? Een snuifje maar. Dit moest geen sprookje zijn dat toezong naar “en ze leefden nog lang en gelukkig”, maar de hoop op drijven had hen misschien een ietsje verder mogen brengen dan ze gekomen zijn. Niettemin. Zelden zo schoon over zoveel vuiligheid gelezen; en nog zeldener zijn uitersten op zo’n natuurlijke manier samen gebracht. Het surrealistische kan heel realistisch met het al-te-werkelijke worden samengebracht, peinst een mens, want in het leven zelve is het al niet anders. Een kopje koffie in de ochtend, een (dag)droom, je fiets, een gevoel van onwerkelijkheid, zag ik dat nou goed?, de dag waarop alles klopt, dingen die gebeuren, een wonder in de supermarkt, grootse ellende en als je denkt dat het niet ellendiger kan wordt het toch nog ellendiger, een zeewind waait, je ziet een hele moje vogel, of binnen en muziek horen zo prachtig dat het bijna niet kan bestaan, de kinderen uit school: zitten er niet elke dag wel wat wonderbaarlijke sprankeltjes in de treurige sleur?

Leonieke Baerwaldt verenigt het onverenigbare tot iets geloofwaardigs. Zoals Eugene Chadbourne country en freejazz samensmelt tot uiterst organiese mjoeziek. Hah! Had dat Eugene Chadbourne verhaal toch nog zin!

Leonieke Baerwaldt Hier komen wij vandaan Recensie

Hier komen wij vandaan

  • Schrijfster: Leonieke Baerwaldt (Nederland)
  • Soort boek: Nederlandse roman, debuut
  • Uitgever: Querido
  • Verschijnt: 24 augustus 2021
  • Omvang: 256 pagina’s
  • Uitgave: paperback / ebook
  • Boek bestellen bij: Boekhandel / Bol

Recensie en waardering van de roman

  • “Door klassieke sprookjes als ‘De kleine zeemeermin’ naar haar hand te zetten, creëert ze een vertelling over maatschappelijke mislukkelingen die je nog lang bijblijven.” (VPRO Gids)
  • “Hier komen wij vandaan’ is een wonderlijk en wonderbaarlijk debuut. Van mij mogen er meer van dit soort uit de hand gelopen experimenten komen.” (Trouw)

Flaptekst van de eerste roman van Leonieke Baerwaldt

‘Het water was ijskoud. Ik bibberde en vroeg of er wat warm bij mocht. “Nee,” zei je. “Dan werkt het niet. Ik ben koudbloedig.” Omdat het donker buiten de badkamer heel dicht op elkaar geperst zat, durfde ik niet zelf uit bad te gaan. Het enige wat ik kon doen was wachten tot jij weer op temperatuur kwam.’

Een moeder en dochter leiden een zwervend bestaan, een fabrieksarbeider droomt erover een tropische-vissenwinkel te beginnen, twee geliefden besluiten samen een huis te bouwen en de kleine zeemeermin treft de harde werkelijkheid aan terwijl ze haar prins zoekt.

Leonieke Baerwaldt werd geïnspireerd door sprookjes van Andersen en Grimm, verhalen over mensdieren en diermensen en door alles in het water. Hier komen wij vandaan is een intens en bijzonder debuut van een verrassende nieuwe stem in de literatuur.

Bijpassende boeken en informatie

Young Adult, Young Adult Boeken

Joan de Ruijter – Lupus

Joan de Ruijter Lupus recensie en informatie over de inhoud van de young adult roman voor lezers vanaf 15 jaar. Op 17 augustus 2021 verschijnt bij uitgeverij Lemniscaat de nieuwe jeugdroman van Joan de Ruijter.

Joan de Ruijter Lupus recensie en informatie

Als de redactie het boek leest, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van de jeugdthriller Lupus. Het boek is geschreven door Joan de Ruijter. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van dit nieuwe young adult boek van Joan de Ruijter.

Recensie van Jolien Dalenberg

De bekende filosoof Habermus heeft een privé school in Spanje. Leerlingen kunnen een studiebeurs winnen om er te kunnen studeren. De ietwat verlegen Puck van Millingen wint zo’n beurs en vertrekt naar Spanje. Op Rousseau blijkt echter nog niet alles glad te verlopen. Er zijn tweedejaars studenten die zich bijzonder arrogant en vervelend gedragen. Niet alle docenten zijn even prettig. Als Habermus Puck en haar vrienden vraagt een onafhankelijke universiteitskrant te maken, wordt de sfeer nog onprettiger. Chantage en bedreiging volgen elkaar op. Wie heeft het nu eigenlijk voor het zeggen op Rousseau. Het leidt tot een reeks gebeurtenissen waardoor Puck op plekken komt die ze niet voor mogelijk had gehouden. En waar ze dingen over zichzelf leert, die zich niet voorzien had.

Een mooi uitgewerkte hoofdpersoon die interessante vragen stelt

Lupus wordt aangeprezen als een razend spannende filosofische thriller. Dat filosofische snap ik, spannend tot op zekere hoogte, maar razend spannend, dekt voor mij niet helemaal de lading. Het kostte me behoorlijk wat moeite om in het verhaal te komen, en écht mee te leven met de hoofdpersonen. Eerlijk is eerlijk, de karakters van Puck’s vrienden zijn lekker uitgesproken. Wat naast de in het begin nogal ingetogen Puck een mooie balans geeft. Maar tot zeker de helft van het boek, mis ik een doel voor de hoofdpersonen. Er overkomt hen een aantal gebeurtenissen, maar ze hebben zelf weinig richting. Het boek bevat twee soorten verhaal: enerzijds de beschrijvingen van Puck nadat ze een drastische beslissing heeft genomen. Anderzijds, en dit beslaat het leeuwendeel van het boek, de opbouw naar die beslissing. Op zich een vorm die kan werken. Al duurt het voor mij iets te lang voor ik opheldering krijg.

Hoofdpersoon Puck is wel heel mooi uitgewerkt, en halverwege begon het boek voor mij vaart te krijgen. De ontwikkeling die Puck door maakt, de manier waarop ze vragen stelt, aan zichzelf, aan haar omgeving, is een mooie uitnodiging om zelf na te denken.

Voor lezers die houden van filosoferen een interessant en leeswaardig verhaal

Als je houdt van filosoferen en beschouwen, zou Lupus zomaar eens een perfect verhaal voor je kunnen zijn. Als je iets meer bent van de actie gerichte plots, gaat het mogelijk iets te traag voor je. Toch heb ik Lupus uiteindelijk met plezier gelezen. De karakters, ook de bijrollen, zijn allemaal driedimensionaal, geen platte persoonlijkheden, maar mensen met een achtergrond, gevormd door hun ervaringen. Dat geeft het boek inhoud en houdt het interessant. Iets na halverwege krijgt Puck ook een daadwerkelijk doel. Geeft het verhaal de vaart die ik een beetje heb gemist. En maakt het zeker het lezen waard, gewaardeerd met ∗∗∗∗∗.

Joan de Ruijter Lupus Recensie

Lupus

  • Schrijfster: Joan de Ruijter (Nederland)
  • Soort boek: young adult roman
  • Leeftijd: 15+ jaar
  • Uitgever: Lemniscaat
  • Verschijnt: 17 augustus 2021
  • Omvang: 492 pagina’s
  • Prijs: € 15 – € 20
  • Uitgave: paperback
  • Boek bestellen bij: Boekhandel / Bol
  • Waardering redactie: ∗∗∗∗∗ (zeer goed)

Flaptekst van de jeugdroman van Joan de Ruijter

Een idealistische universiteit vormt het middelpunt van een machtsstrijd. Tot haar grote verbazing wint Puck een essaywedstrijd en daarmee toelating tot Rousseau, een nieuwe prestigieuze filosofie-universiteit in de bergen van Spanje. Daar gaat een nieuwe wereld voor haar open. Ze raakt bevriend met de tegendraadse Charles en de openhartige Bulgaars-Turkse Sinem, en dompelt zich onde in het academische leven. Maar al snel ontdekt ze dat er iets broeit. Wanneer Puck en haar vrienden door de rector worden gevraagd om een onafhankelijke universiteitskrant op te richten, wordt de sfeer al snel grimmiger. Wie trekt er eigenlijk aan de touwtjes op Rousseau? Joan de Ruijter schreef een filosofische thriller voor jongeren die doet denken aan Jostein Gaarder en Donna Tartt. Een roman waarin alle waarheden over democratie op losse schroeven komen te staan.

Bijpassende boeken en informatie

Nederlandse Romans, Nederlandse Schrijver

Mariken Heitman – Wormmaan

Mariken Heitman Wormmaan recensie en informatie nieuwe Nederlandse roman. Op 17 augustus 2021 verschijnt bij Uitgeverij Atlas Contact de tweede roman van de Nederlandse schrijfster Mariken Heitman.

Mariken Heitman Wormmaan recensie en informatie

Als de redactie het boek leest, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van de roman Wormmaan. Het boek is geschreven door Mariken Heitman. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van de nieuwe roman van de Nederlandse schrijfster Mariken Heitman.

Mariken Heitman Wormmaan Recensie

Wormmaan

Recensie en waardering van de roman

  • “Complex, soms uitputtend, maar met rijk en beeldend proza, en volstrekt origineel.” (Casper Luckerhof, De Volkskrant, ∗∗∗∗∗)
  • “Ik liet me meeslepen door de secure, melodieuze en fantasierijke taal die nooit pathetisch of gezwollen wordt, en mooi in balans is gehouden met Nescioachtige eenvoud. Ik was in elk opzicht enorm verrast door deze rijke roman.” (Christiaan Weijts, de Groene Amsterdammer)

Flaptekst van de nieuwe roman van Mariken Heitman

Elke is veredelaar. Na tegenslag op haar werk trekt ze zich terug op een Waddeneiland met een vergeten erwtenras, een tweeslachtig gewas dat zich moeilijk laat sturen. Langzaam groeit het besef dat zij gewassen vormt zoals de maatschappij háár probeert te vormen. Kan ze de erwt ontdoen van domesticatie? En wat, of wie, blijft er over als je alles afpelt dat door anderen aan je werd opgedrongen? In een ontroerende zoektocht inwaarts ontdekt Elke het verband tussen dwergolifanten, erwten en de wording van een mens – die van haarzelf in het bijzonder.

Bijpassende boeken en informatie

Nederlandse Romans, Nederlandse schrijfster

Suzanne Voets – De toverlantaarn

Suzanne Voets De toverlantaarn recensie en informatie boek met een nieuwe versie van de Camera Obscura. Op 4 oktober 2021 verschijnt bij uitgeverij De Arbeiderspers dit nieuwe boek van Suzanne Voets.

Suzanne Voets De toverlantaarn recensie en informatie

Als de redactie het boek leest, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van De toverlantaarn, Een nieuwe versie van de Camera Obscura. Het boek is geschreven door Suzanne Voets. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden te vinden. Bovendien kun je op deze pagina informatie over de inhoud van dit boek van de Nederlandse schrijfster en taalwetenschapper Suzanne Voets.

Suzanne Voets De toverlantaarn Recensie

De toverlantaarn

Een nieuwe versie van de Camera Obscura

  • Schrijfster: Suzanne Voets (Nederland)
  • Soort boek: verhalen
  • Uitgever: De Arbeiderspers
  • Verschijnt: 5 oktober 2021
  • Omvang: 256 pagina’s
  • Uitgave: gebonden boek
  • Boek bestellen bij: Boekhandel / Bol

Flaptekst van het boek van Suzanne Voets

“Welgemoed stapten wij door Utrecht. Het ijs blaakte in de zon; het sneeuwdek werd betekend door op elkaar stappende voetzolen en vele rijwiel- en sledesporen, die echter allengs werden uitgewist door de lucht ontvliedende vlokken. Wij richtten onze schreden naar de heerlijke Nieuwegracht, waar de bruggen rijkelijk behangen waren met verlichtingssnoeren, en waar de grachten net niet voldoende gestold waren om erop te kunnen schaatsen. Verscheidene jongens waagden er stenen op te werpen, die almaar een fikse tik op het ijs gaven, maar er volstrekt niet doorheen konden dringen en dus als een sjoelsteen een geweldige glijdende baan aflegden tussen de wanden der uitgraving.”

Ironische beschrijvingen van ons dagelijks leven, in de prachtige negentiende-eeuwse stijl van Hildebrand; Nicolaas Beets.

In De Toverlantaarn projecteert Suzanne Voets een wereld vol levendige taferelen, kleurrijke types en geestige anekdotes, waarbij ze de negentiende eeuw verweeft met onze moderne tijd. Net als in de Camera Obscura van Hildebrand, een van de belangrijkste literaire werken uit onze literatuurgeschiedenis, staat het dagelijks leven centraal en houdt het boek ons op stilistisch onnavolgbare wijze een spiegel voor. Het voert ons terug naar de schilderachtige tijd van toen, en vormt een ode aan onze kunstnijverheid, gebruiken en tradities.

Suzanne Voets (Nuenen, 2001) studeert Nederlandse Taal & Cultuur aan de Radboud Universiteit in Nijmegen. De Toverlantaarn is gebaseerd op haar vwo-profielwerkstuk, en werd bekroond met de Profielwerkstukprijs Nederlands 2020. 

Bijpassende boeken en informatie

Biografische roman, Nederlandse Romans, Nederlandse schrijfster

Edith Brouwer – De letterkast

Edith Brouwer De letterkast recensie en informatie biografische roman over kunstenares Fré Cohen. Op 2 november 2021 verschijnt bij uitgeverij Orlando de nieuwe roman van de Nederlandse schrijfster Edith Brouwer.

Edith Brouwer De letterkast recensie en informatie

Als de redactie het boek gelezen heeft, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van de De letterkast, Roman over het leven van Fré Cohen. Het boek is geschreven van Edith Brouwer. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van de biografische roman over graficus Fré Cohen, geschreven door Edith Boruwer.

Edith Brouwer De letterkast recensie roman over Fré Cohen

De letterkast

Roman over het leven van Fré Cohen

  • Schrijfster: Edith Brouwer (Nederland)
  • Soort boek: biografische roman
  • Uitgever: Orlando
  • Verschijnt: 2 november 2021
  • Omvang: 192 pagina’s
  • Uitgave: paperback / ebook
  • Boek bestellen bij: Boekhandel / Bol

Flaptekst van de roman over kunstenares Fré Cohen

Grafica Fré Cohen (1903-1943) groeit op in een socialistisch arbeidersgezin in Antwerpen en Amsterdam. Al jong blijkt dat Fré aanleg heeft om te tekenen en ze wil dan ook niets liever dan haar talent ontwikkelen. Vanzelfsprekend is dat echter niet in die tijd: vrouwen strijden voor stemrecht, worden geacht te trouwen en te stoppen met werken, en in de jaren na de Eerste Wereldoorlog is Europa nog behoorlijk ontwricht.

In de jaren twintig waait er desondanks een optimistische wind in Amsterdam, en de Socialistische Internationale en de vredesbeweging brengen jongeren uit heel Europa bij elkaar. In deze kringen blijft het talent van Fré niet onopgemerkt en begint ze affiches, boekomslagen en brochures te maken. Wanneer in de jaren dertig de economische crisis toeslaat en het fascisme opkomt, wordt Fré steeds meer geconfronteerd met haar Joodse achtergrond, tot ze haar werk niet langer openlijk kan doen en moet onderduiken.

In De letterkast reconstrueert Edith Brouwer het leven van Fré Cohen. Ze schetst niet alleen een prachtig portret van een bevlogen kunstenaar maar ook een beeld van de jaren twintig in Amsterdam, gevolgd door de dreiging en de vernietigende kracht van het fascisme.

Bijpassende boeken en informatie