Tag archieven: Nederlandse roman

Debuutroman, Nederlandse Schrijver, Nederlandse thriller

Eric Corton – Mist

Eric Corton Mist recensie en informatie eerste spannende roman van de Nederlandse radio- en tv-maker en muzikant. Op 14 september 2021 verschijnt bij uitgeverij Luitingh-Sijthoff de spannende debuutroman van Eric Corton.

Eric Corton Mist recensie en informatie

Als de redactie het boek leest, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van de thriller Mist. Het boek is geschreven door Eric Corton. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van de eerste thriller van de Nederlandse muzikant, tv- en radiomaker Eric Corton.

Eric Corton Mist Recensie

Mist

  • Schrijver: Eric Corton (Nederland)
  • Soort boek: Nederlandse debuutroman, thriller
  • Uitgever: Luitingh-Sijthoff
  • Verschijnt: 14 september 2021
  • Omvang: 304 pagina’s
  • Uitgave: paperback / ebook
  • Boek bestellen bij: Boekhandel / Bol
  • Waardering redactie: ∗∗∗∗∗ (zeer goed)

Recensie en waardering van het boek

  • “Mist is de eerste roman van acteur, muzikant en tv-presentator Eric Corton. Je kunt dus met een gerust hart zeggen dat hij een multi-talent, zeker gezien het feit dat hij zijn sporen in deze activiteiten wel verdiend heeft. Nu heeft hij zich ook gewaagt aan het schrijven van een roman. Het is een verhaal geworden dat zich beweegt op het grensgebied van de spannende en psychologische roman. Na een hier en daar wat wankel begin weet Corton het verhaal en de roman toch aardig op gang te brengen. Hij vertelt het verhaal van Louis Koch, een filmregisseur van middelbare leeftijd die voor het eerst een speelfilm heeft gemaakt die bovendien een succes is. Echter blijkt de plot van de film gebaseerd op traumatische ervaringen uit zijn verleden waarvan hij zich niet meer bewust is, tot hij ermee geconfronteerd wordt door een jonge vrouw die zegt dat de plot gebaseerd is op de dood van haar moeder. De roman had wellicht hier en daar nog wat meer scherpe mogen hebben maar leest fijn er lekker weg en is zeker geen mislukking.” (Allesoverboekenenschrijvers.nl, ∗∗∗∗∗)

Flaptekst van de debuutroman van Eric Corton

Eric Corton’s spannende debuutroman stelt de vraag: Wat als je de belangrijkste gebeurtenis uit je leven bent vergeten?

Mist is het spannende romandebuut van multitalent Eric Corton. Louis Koch heeft eindelijk zijn eerste, zelfgeschreven speelfilm uitgebracht. Dan wordt hij op de première benaderd door een jonge vrouw die beweert dat het verhaal van de film overeenkomt met de onopgeloste moord op haar moeder, jaren geleden in Louis’ geboortedorp. Ze komt met details die nooit in de media zijn geweest.

Louis begint te twijfelen aan zijn eigen verhaal. Heeft hij dit wel echt verzonnen – en welke waarheid ligt er verborgen in een (alcoholische) nevel van vergetelheid? Een filmisch geschreven en sterk geplot verhaal over een man die de grip op zijn werkelijkheid kwijt is en een duister verleden onder ogen moet zien.

Eric Corton (1969) is bekend van radio en tv; als programmamaker (Kink), acteur (Penoza), muzikant en omroepstem, en als auteur van Wilde wereld en Auto-biografie.

Bijpassende boeken en informatie

Nederlandse Romans, Nederlandse schrijfster

Carry van Bruggen – Een coquette vrouw

Carry van Bruggen Een coquette vrouw recensie en informatie Nederlandse roman uit 1915. Op 15 september 2021 verschijnt als Querido Salamander pocket deze roman van de Nederlandse schrijfster Carry van Bruggen.

Carry van Bruggen Een coquette vrouw recensie en informatie

Als de redactie het boek leest, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van de heruitgave als Salamander Pocket van de Nederlandse roman uit 1915, Een coquette vrouw. De roman is geschreven door Carry van Bruggen. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van de roman uit 1915 van de Nederlandse schrijfster Carry van Bruggen.

Carry van Bruggen Een coquette vrouw Recensie roman uit 1915

Een coquette vrouw

  • Schrijfster: Carry van Bruggen (Nederland)
  • Soort boek: Nederlandse roman
  • Verschenen: 1915
  • Uitgever herdruk: Querido Salamander
  • Verschijnt: 15 september 2021
  • Omvang: 304 pagina’s
  • Uitgave: paperback / ebook
  • Prijs: € 18,00 / € 9,99
  • Boek bestellen bij: Bol / Libris
  • Waardering redactie: ∗∗∗∗∗ (uitstekend)

Recensie en waardering van de roman

  • De roman van Carry van Bruggen uit 1915 levert nog steeds een mooie leeservaring. Sterker nog het boek lijkt in het huidig tijdsgewricht aan actualiteit gewonnen te hebben. (Allesoverboekenenschrijvers, ∗∗∗∗∗)

Flaptekst van de roman uit 1915 van Carry van Bruggen

Een coquette vrouw (1915) is een indringende roman over de drang naar vrijheid en onafhankelijkheid van een jonge vrouw. Ze trouwt met een oudere man die weinig oog heeft voor haar talent (ze schrijft verhalen) en voor haar verlangen om gezien, begrepen en bemind te worden. Carry van Bruggen baseerde deze roman op haar eigen huwelijk met journalist Kees van Bruggen, dat onvermijdelijk op een scheiding uitliep. Maar in Ina, de hoofdpersoon, tekende ze vooral de harde confrontatie die iedereen in zichzelf herkent: die tussen ratio en gevoel.

Bijpassende boeken en informatie

Nederlandse Romans, Nederlandse schrijfster

Racheda Kooijman – Vossenjacht

Racheda Kooijman Vossenjacht recensie en informatie debuutroman van de Nederlandse schrijfster. Op 9 september 2021 verschijnt bij uitgeverij Orlando de debuutroman van Racheda Kooijman.

Racheda Kooijman Vossenjacht recensie en informatie

Als de redactie het boek leest, kun je op de pagina de recensie en waardering vinden van de roman Vossenjacht. Het boek is geschreven door Racheda Kooijman. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van de eerste roman van de Nederlands-Marokkaanse schrijfster Racheda Kooijman.

Racheda Kooijman Vossenjacht Recensie

Vossenjacht

  • Schrijfster: Racheda Kooijman (Nederland)
  • Soort boek: debuutroman
  • Uitgever: Orlando
  • Verschijnt: 9 september 2021
  • Omvang: 240 pagina’s
  • Uitgave: paperback / ebook
  • Boek bestellen bij: Boekhandel / Bol
  • Waardering: ∗∗∗∗∗ (uitstekend)

Recensie en waardering van de roman

  • Voor haar debuutroman Vossenjacht, putte Racheda Kooijman uit haar eigen ervaringen. Zelf een dochter van een Nederlandse moeder en een nogal afwezige Marokkaanse vader, ligt de thematiek van haar roman dicht bij haar hart en eigen ervaringen. Het is een overdonderende roman geworden en bovendien geschreven in een directe en indringende stijl. Kooijman laat op overtuigende wijze zien hoe lastig het is om een deel van je afkomst te verloochenen terwijl de keuze zeer begrijpelijk is. Nadia Smits leeft het stadse leven van een onafhankelijk en vrijgevochten jonge Nederlandse vrouw. Van haar Marokkaanse vader weet ze nauwelijks iets af, laat staan dat hij in haar leven aanwezig is geweest. Ondanks alles kan ze haar Marokkaanse afkomst nooit helemaal loslaten. Sterker als ze weer in contact komt met haar vader raakt ze in verwarring. En een reis naar Marokko samen met haar niet helemaal bevestigde geliefde, zorgt misschien nog voor meer verwarring. Vossenjacht is een zeer sterk debuut dat haarscherp de eenzaamheid van een vrouw die “belast” is met een dubbele afkomst. (Allesoverboekenenschrijvers.nl, ∗∗∗∗∗)
  • “Racheda Kooijman zet die zaken op scherp die we voor lief hebben genomen, want als het er aan de buitenkant goed uitziet, dan zal het toch wel goed zijn? Een prachtig boek met een urgente zoektocht die wonden van onze tijd pijnlijk blootlegt.” (Sarah Domogala, Trouw)

Flaptekst van de roman van Racheda Kooijman

De Amsterdamse Nadia Smits is alleen door haar moeder opgevoed, haar Marokkaanse vader heeft ze nooit ontmoet. As kind vertelde ze iedereen dat ze half-Spaans was. Liever liegen dan worden aangezien voor Marokkaan.

Nadia is gaan geloven dat ze door die afwezige vader ook daadwerkelijk half is, maar dat nare gevoel weet ze goed te verstoppen achter haar vrije, losbandige levensstijl. Onder aansporing van Reyn, met wie ze een huis en vaak ook het bed deelt, begint ze aan een zoektocht naar haar verleden.

Als ze haar vader vindt en vervolgens met Reyn naar Marokko vertrekt, komt Nadia’s leven op z’n kop te staan.

Bijpassende boeken en informatie

Nederlandse Romans, Nederlandse Schrijver

Willem du Gardijn – Het einde van het lied

Willem du Gardijn Het einde van het lied recensie en informatie nieuwe Nederlandse roman. Op 9 september 2021 verschijnt bij uitgeverij Koppernik de nieuwe roman van de Nederlandse schrijver Willem du Gardijn.

Willem du Gardijn Het einde van het lied recensie en informatie

Als de redactie het boek leest, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van de roman Het einde van het lied. Het boek is geschreven door Willem du Gardijn. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van de nieuwe roman van de Nederlandse schrijver Willem du Gardijn.

Recensie van Tim Donker

& even later & Gunther was dood & gasten aan de keukentafel & de dingen die je dan zegt. De vrouw zegt dat ze boeken leest, en de man zit daar maar en praat over formule één, en zit daar maar, en drinkt bier, en lacht. Maar de vrouw zegt dat ze boeken leest, dus ik luister met één oor naar haar. Romantiese boeken, specificeert ze en het ene oor wordt een half oor. Ze mompelt wat, noemt wat namen van schrijfsters. Namen die mij niks zeggen. Ik vermoed er schrijfsters van stuiverromannetjes bij. Het soort dat mijn moeder ook las. Wagonladingen vol. Met hele vuilniszakken tegelijk kwamen die binnen. Ik zit. Drink bier. Voel een zweem van nostalgie omdat ik aan mijn moeder denk. Die al elf jaar dood is, en nu niets meer leest. Hoe ook zij zat. Op de bank. Haar benen opgetrokken onder haar. En lezen.

En zitten, ik. En zwijgen. En de man daar tegenover me die bier drinkt. En de vrouw naast me, die zegt dat ze leest. “Ook historische romans.” zegt ze.

En zitten, ik. En peinzen. Een gedachte die opkomt en die ik formuleren wil. Want uiteindelijk moet een mens iets zeggen. Ik zit daar al te lang te zitten en te zwijgen en bier te drinken en me te ergeren aan dat domme lachje van die man die zo graag naar formule één kijkt. Iets zeggen nu, bijvoorbeeld over historische romans. Iets zeggen over keizer Hadrianus en de laatste tachtig pagina’s van Het einde van het lied. Ik verzamel woorden in mijn hoofd, ik broed op een strekking, ik zoek naar een structuur. Ik wil weten wat ik ga zeggen voor ik het ga zeggen. Maarja. U weet. Gasten aan een keukentafel en hoe dat dan gaat. Dan gaat het zo: ze zijn allang drie onderwerpen verder vooraleer ik maar enigszins weet wat te zeggen en hoe het te zeggen. Ze lachen nu. Om dingen die mij ontgaan zijn. Zo gaat dat met gasten aan een keukentafel. Het moet snel gaan voor gasten aan een keukentafel. Er moet gelachen worden met gasten aan een keukentafel. De man vraagt mij om een volgend biertje. Ik haal het hem.

Zie je, ik hou niet van gasten aan een keukentafel. Ik hou niet van man en vrouw gaan op bezoek bij man en vrouw. Ik hou van gasten die in hun eentje komen op momenten dat ik ook in mijn eentje ben. Gasten die op de bank zitten, of op de vloer, of in de tuin als het weer het toelaat. Of voor mijn part aan de keukentafel maar dan niet op zo’n nadrukkelijke WijZittenAanDeKeukentafel-manier. Bovenal hou ik van gasten die stilte verdragen. Die tegen zwijgen kunnen. Die naar woorden zoeken begrijpen. Die weten dat niet elke gedachte klaar en af in je hoofd ligt te liggen maar soms nog gevormd moet worden – en dat dat tijd kost. Ik hou van gasten waarbij het traag en aarzelend mag.

Zo waren niet deze gasten. Maar wat maakte het eigenlijk uit. Het einde van het lied is toch geen historische roman.

Het einde van het lied is een lied. Nee. Het einde van het lied is drie liederen.

Of.

Nee.

Wacht.

Want zo was het natuurlijk niet begonnen.

Casiotone For The Painfully Alone op de steerjoo, midderdagse herfstzon in het keukenraam en op die vervloekte inductieplaat staat een soepje traag en zachtjes te koken. Er was geen enkele andere reden dat dit soepje traag en zachtjes koken moest dan dat ik vond dat dit het soort soepje was dat traag en zachtjes koken moest. Ik zat. Aan de keukentafel ja. Maar alleen. En ik las. Ik las het eerste lied in Het einde van het lied. Dat eerste lied is een droevig lied. Maar een mooi lied. Ik las moois, er was warmige zon, fijne muziek, trage soep; voor enkele momenten was het leven zelfs in dit godverdomde huis en in deze godverdomde tijd goed (en wat hebben we meer dan momenten) (wie zei dat ook alweer?). Ik las iets over de duistere meisjes, en dat vond ik prachtig. Ik las een zin als “De wijzer van de klok maakte een paar rondjes”, en dat vond ik prachtig. Ik las zinnen als “Voel me veel, behalve mijn naam” en “Wanneer begon het begin van de middag?”, en dat vond ik prachtig. Ruiterlijk -want zo ben ik- vergaf ik Du Gardijn “Niet zomaar, er waren redenen. Die waren niet goed gecommuniceerd.” Ik haat het woord communiceren en het overmatige gebruik ervan waaraan deze tijd mank gaat (naja, deze tijd gaat aan wel veel meer mank natuurlijk). Vooral op kantoor, denk ik. Waar de mensen dingen zeggen als “Daar is naar mij toe niets over gecommuniceerd” waar met hetzelfde gemak gezegd had kunnen worden “Dat is mij nooit verteld” en dan maak je nog een veel minder achterlijke indruk ook. Maar ik vergaf het Du Gardijn want vergeving is een prachtig ding vind ge niet? Ik knarste slechts eventjes met mijn tanden, en las door. Moje dag. Moje muziek. Mooi boek.

Maar zo was het niet begonnen nee.

Willem du Gardijn -ik kende hem niet- heeft een zeer overrompelende schrijfstijl die wegkijken onmogelijk maakt. Hij inkt zijn woorden direkt op de huid van de lezer (ha! mag je van Theo alvast nooit meer kritisch zijn over welke vaccinatie dan ook). Dacht ik: Willem du Gardijn schrijft het leven zelve. Maar meteen schaam ik me voor die gedachte en ik streep hem door: Willem du Gardijn schrijft het leven zelve. Maar toch. Er is wel iets van aan. Zijn schrijvershand grijpt je bij de strot en sleurt je diep het boek in. Je leeft niet zomaar wat mee met de personages: je bént de personages. En dat begint dan goed want als gezegd: het eerste lied is een droevig lied.

Je bent een vrouw in verwarring. Je bent Aimée. In het eerste lied ben je Aimée.

Gevoelige, duistere Aimée ben je nu. Je speelt piano. Je man heet Adriaan. Die schrijft een boek. Het kan zijn dat je in het tuinhuis woont en niet in het hoofdhuis bij je man. Het kan zijn dat je een affaire hebt gehad met je pianostemmer Yves. Het kan zijn dat dat tot een hele hoop gedoe heeft geleid. Het kan zijn dat je later misschien toch weer in het hoofdhuis woont bij je man. Het kan zijn dat je gestopt bent met je praktijk. Het kan zijn dat de dokter soms komt, en dat je medicatie nodig hebt. Het kan zijn dat iemand je partituren gestolen heeft. Het kan zijn dat je niet altijd even goed meer weet wat hier nu eigenlijk aan de hand is.

Het doet pijn om Aimée te zijn. De lezer voelt die pijn.

Het is verwarrend om Aimée te zijn. De lezer voelt die verwarring.

Ja dat doet die Du Gardijn goed. Je bevindt je -ineens- in een situatie waarin je niet heel goed wegwijs meer bent. Er is mist, er is duister. Soms komen er mannen uit het duister tevoorschijn. Adriaan? De dokter? Ook zijn er duistere meisjes die dingen tegen je zeggen. Zijn die echt? Stemmen van vroeger? Demonen? Sirenen? Niet alles wordt opgehelderd. Er blijft te raden over. We raden maar wat. We zijn mensen en we raden maar wat. Hoe diep menselijk om uiteindelijk alleen maar wat te kunnen raden; hoe diep menselijk om Aimée te zijn. De menselijkste van ons allemaal.

Ik moest daar wel even aan wennen; ik moest de melodie van dit eerste lied duidelijk leren kennen. Er was verzet voordat ik de hand me liet meesleuren. Omgekeerd duurde het ook even om er weer uit te krabbelen, me te realiseren dat ik dan misschien wel Aimée was maar ook ‘ne gast die Casiotone For The Painfully Alone en een soepje op had staan. Aan het eind van het eerste lied wordt het echt allerwege onmogelijk om Aimée te blijven. Los van haar blijf ik haar wel als mens zien, een heel echt mens, de mooiste en de liefste vrouw die je je maar indenken kunt. De vrouw die ik eerst was heel werkelijk voor me te zien: dan ben ik maar 55 bladzijden ver in Het einde van het lied maar dan weet ik dat Willem du Gardijn een grote is. Een hele grote.

Het tweede lied dan.

(nu al het tweede lied, denk ik, het eerste lied duurde me te kort denk ik, ik had drie liederen lang Aimée willen blijven denk ik)

Het tweede lied is een koortsig lied. In het tweede lied gaat het over Adriaan. Adriaan reist af naar Italië om er verder te werken aan het boek over de laatste dagen van keizer Hadrianus. Ook de lezer reist, de lezer is ook weer Adriaan maar in het tweede lied is de lezer wat mij betreft minder consequent het personage dan in het eerste lied. Aimée was ik steeds, Aimée was ik volkomen. Als Adriaan met zijn boek bezig is; denkend erover of research doend ervoor, stop ik hem te zijn. Het onderwerp staat eenvoudigweg te ver van me af. Ik volg het van een afstandje. Maar de schrijfstijl blijft, en de zinnen ook. Zeg nou zelf: “De dood achter haar maakte haar lange haar mooi” – dat is toch een pareltje?

Daardoor komt het.

Daardoor komt het dat het praten met oudheidkundigen, conservatoren, archivarissen, archeologen; het opstellen van hypotheses over de sterfplek van Hadrianus; het (soms best abstracte) gemijmer over de (on)mogelijkheden van het schrijven; de haast essayistisch aandoende beschouwingen over leven en dood van dit tweede lied tóch geen dor lied maken. Dat komt door die prachtige zinnen die Du Gardijn je zomaar ineens (een beetje triomfantelijk, stel ik mij voor) in je gezicht kan smijten.

Daardoor. En hierdoor:

Het gaat daar in Italië niet alleen maar over Hadrianus. Je bent ook een geworpen zijnde, geworpen in een groezelige maffiafilm. Zoals je daar zit, als Adriaan, in je rare appartement in Napels. Hitte. Regenval. Achterdocht. Droom. Nachtmerrie. Gestoorde medebewoners. Drank. Sigaretten. Dood. Leugens (want: “Liegen was in Italië een vak op school”). Bedreigingen. Afpersing. De sfeer steeds hallucinant, broeierig, beklemmend. De laatste pagina’s van het tweede lied zijn weergaloos mooi. Het nam me mijn adem. Het stolde mijn bloed. Het zette de tijd stil. Dit is literatuur van het allerhoogste nivo.

Het derde lied is een klassiek lied. Het is 138 jaar na de geboorte van Christus. Du Gardijns schrijfstijl wordt hier een tint of wat statiger, zo lijkt het toch. Geen moment in dit laatste lied word ik Hadrianus; zoveel eeuwen kan die intensiteit klaarblijkelijk niet overleven. Bijzonder onderhoudend vond ik het wel, en dat is meer dan ik verwacht had want ik heb niet zoveel met historische romans. Je hebt gelijk, dat is een vooroordeel. Ik heb namelijk nog nooit van mijn leven een historische roman gelezen. Maar ik kan niet elk boek ter wereld lezen. En daarom heb ik vooroordelen nodig. Om bepaalde schrijvers, genres en stijlen al op voorhand uit te sluiten. Een beetje overzicht moet er zijn. Of deze tachtig pagina’s tekenend zijn voor de gemiddelde historische roman weet ik dus niet. Ik vond het mooi. Ik kon het zien. Hadrianus in zijn koets, reizend tijdens de laatste dagen van zijn leven. Ik kon meegaan op die reis. Ik kon de zeelucht ruiken, ik kon de wind voelen waaien. Ik vond het derde lied niet het mooiste lied maar toch ook een lied dat ik niet had willen missen.

Drie uiteenlopende liederen heeft Willem du Gardijn hier op doen klinken. Het is voorzekers toch niet de eerste keer dat ik zo totaal gegrepen werd door een boek van Koppernik. Jee, wat een fijne uitgeverij is dat toch eigenlijk. Kunnen die niet elke dag een boek uitgeven?

Willem du Gardijn Het einde van het lied Recensie

Het einde van het lied

  • Schrijver: Willem du Gardijn (Nederland)
  • Soort boek: Nederlandse roman
  • Uitgever: Koppernik
  • Verschijnt: 9 september 2021
  • Omvang: 232 pagina’s
  • Uitgave: paperback
  • Boek bestellen bij: Boekhandel / Bol

Flaptekst van de nieuwe roman van Willem du Gardijn

Nadat Adriaan zijn vrouw Aimée heeft verloren, vertrekt hij naar Italië om verder te werken aan een project waar hij al jaren mee bezig is: hij wil de laatste weken beschrijven van het leven van keizer Hadrianus – de periode die Marguerite Yourcenar in Mémoires d’Hadrien heeft nagelaten te vertellen.

Hij treedt in de voetsporen van Hadrianus en verblijft in Rome, in Napels en ten slotte in Baia, de oude Romeinse badplaats waar de keizer volgens overlevering op de tiende juli van het jaar 138 stierf. Terwijl hij werkt aan de beschrijving van de laatste reis van de keizer dringen gedachten aan Aimée zich steeds sterker aan hem op en durft hij het eindelijk aan in haar nagelaten dagboeken te lezen.

Het einde van het lied is een opmerkelijke tour de force over liefde, noodlot en aanvaarding, waarin Willem du Gardijn op geraffineerde wijze fictionele en historisch-biografische verhaallijnen verweeft.

Willem du Gardijn (1964) debuteerde in 2008 met de roman Monografie van de mond, waarmee hij werd genomineerd voor de Academica Literatuur Prijs. In 2011 verscheen de verhalenbundel Negen raven en in 2016 de roman Bevrijding. Zijn verhalenbundel Het grote vakantiepark, die in 2018 verscheen, stond op de longlist van de BookSpot Literatuurprijs.

Bijpassende boeken en informatie

Nederlandse Romans, Nederlandse Schrijver

Lévi Weemoedt – Het nut van Lodesteijn

Lévi Weemoedt Het nut van Lodesteijn recensie en informatie nieuwe Nederlandse novelle. Op 28 september 2021 verschijnt bij uitgeverij Nijght & Van Ditmar het nieuwe boek van de Nederlandse schrijver en dichter Lévi Weemoedt.

Lévi Weemoedt Het nut van Lodesteijn recensie en informatie

Als de redactie het boek leest, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van de novelle Het nut van Lodesteijn. Het boek is geschreven door Lévi Weemoedt. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van de het nieuwe boek van de Nederlandse schrijver Lévi Weemoedt.

Lévi Weemoedt Het nut van Lodesteijn Recensie

Het nut van Lodesteijn

  • Schrijver: Lévi Weemoedt (Nederland)
  • Soort boek: novelle
  • Uitgever: Nijgh & Van Ditmar
  • Verschijnt: 28 september 2021
  • Omvang: 176 pagina’s
  • Uitgave: gebonden boek
  • Boek bestellen bij: Boekhandel / Bol

Flaptekst van het nieuwe boek van Lévi Weemoedt

Het is september 1991 en de classicus Lodesteijn is na een tumultueuze ruzie met de staf eindelijk van school af. Maar kan Lodesteijn, satiricus en rasverteller, wel zonder het luisterend oor van een klas? Zit het leraarschap niet in zijn DNA?

Ondanks vele pogingen vindt Lodesteijn geen werk en vullen zijn dagen zich steeds meer met dagdromen. Dat hij in Vlaardingen woont, pal tegenover Pernis, waar het door demonen geteisterde luchtruim dag en nacht sist en blaast en geheime boodschappen doorseint, stelt Lodesteijns geest ook niet geruster.

Dankzij de coronacrisis vond Lévi Weemoedt eindelijk de tijd en de inspiratie om het verhaal waaraan hij zoveel jaar werkte af te maken. Het nut van Lodesteijn is een caleidoscopische novelle, een tragikomisch verslag van Lodesteijns strijd tegen de eenzaamheid, de stilte en het machteloze gevoel van nutteloosheid.

Bijpassende boeken en informatie

Iraanse schrijver, Nederlandse Romans, Nederlandse Schrijver

Kader Abdolah – Op zoek naar Ramona

Kader Abdolah Op zoek naar Ramona recensie en informatie over de inhoud van de nieuwe roman. Op 1 december 2021 verschijnt bij Uitgeverij Prometheus de nieuwe roman van de Iraans-Nederlandse schrijver Kader Abdolah.

Kader Abdolah Op zoek naar Ramona recensie en informatie

Als de redactie het boek leest, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van de roman Op zoek naar Ramona. Het boek is geschreven door Kader Abdolah. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van de nieuwe roman van de Iraans-Nederlandse schrijver Kader Abdolah.

Kader Abdolah Op zoek naar Ramona Recensie

Op zoek naar Ramona

  • Schrijver: Kader Abdolah (Iran, Nederland)
  • Soort boek: Nederlandse roman
  • Uitgever: Prometheus
  • Verschijnt: 1 december 2021
  • Omvang: 400 pagina’s
  • Uitgave: gebonden boek
  • Boek bestellen bij: Boekhandel / Bol

Flaptekst van de nieuwe roman van Kader Abdolah

Pieter Rademaker is een succesvolle Amsterdamse schilder die zijn dochter Ramona in liefde en vrijheid heeft opgevoed. Dat weerhoudt Ramona er echter niet van om ervandoor te gaan met een Marokkaanse man van dubieuze komaf. Als zij op een dag van de aardbodem verdwenen lijkt, weet Pieter dat hij maar één ding kan doen: op zoek gaan naar Ramona. Zijn zoektocht brengt hem in contact met een ander Amsterdam, een ander Nederland dan dat hij kende. Hij komt terecht in soennitische moskeeën, in doorrookte kamertjes van drugshandelaren en op de Wallen.

Tijdens zijn zoektocht ontmoet hij een Afrikaanse illegaal die hem de andere kanten van het leven laat zien, en een jonge Turkse vrouw die andere deuren van de liefde voor hem opent. Pieter Rademaker zit nog half in de wereld van Van Gogh en Rembrandt als hij erachter komt dat de huidige realiteit van zijn stad zijn verbeelding overstijgt. Door zijn zoektocht naar Ramona wordt Pieter geconfronteerd met zichzelf, en tot zijn eigen schrik realiseert hij zich dat hij eigenlijk niet naar Ramona zoekt, maar naar nieuwe ideeën voor zijn schilderijen.

Bijpassende boeken en informatie

Nederlandse Romans, Nederlandse Schrijver

Herman Koch – Een film met Sophia

Herman Koch Een film met Sophia recensie en informatie over de inhoud van de nieuwe roman. Op 1 september 2021 verschijnt bij Uitgeverij Ambo | Anthos de nieuwe roman van de Nederlandse schrijver Herman Koch.

Herman Koch Een film met Sophia recensie en informatie

Als de redactie het boek gelezen heeft, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van de roman Een film met Sophia.  Het boek is geschreven door Herman Koch. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van de nieuwe roman van de Nederlandse schrijver Herman Koch.

Herman Koch Een film met Sophia Recensie

Een film met Sophia

  • Schrijver: Herman Koch (Nederland)
  • Soort boek: Nederlandse roman
  • Uitgever: Ambo | Anthos
  • Verschijnt: 1 september 2021
  • Omvang: 304 pagina’s
  • Uitgave: paperback / dwarsligger / ebook
  • Boek bestellen bij: Boekhandel / Bol
  • Waardering redactie: ∗∗∗∗∗ (uitstekend)

Recensie en waardering voor de nieuwe roman van Herman Koch

  • “In zijn nieuwe roman Een film met Sofia komen de kwaliteiten die het eerdere werk van Herman Koch zo kenmerken weer volop bovendrijven. Een beroemde filmregisseur maakt na jarenlang in het buitenland te hebben gewerkt weer een nieuwe film in Nederland. Voor de hoofdrol kiest hij een onervaren zeventienjarig meisje en dochter van een schrijver die langzamerhand passé is. De regisseur Stanley Forbes is in de ban geraakt van het meisje en de gehele film draait langzaam maar zeker om zijn fascinatie om haar. Op zijn welbekende vileine en spannende wijze beschrijft Koch vanuit het perspectief van de regisseur de enigszins discutabele totstandkoming van de film. Een roman die je ook een beetje als een geslaagde sleutelroman kunt lezen omdat tussen de regels door wel duidelijk wordt dat Koch een aantal beroemdheden uit de Nederlandse film als voorbeeld heeft genomen. Ook nu bewijst Herman Koch weer dat hij in staat is om een uitstekende, zeer prettig leesbare en interessante roman te schrijven.” (Allesoverboekenenschrijvers.nl, ∗∗∗∗∗)

Herman Koch te gast bij tv-programma OP1

Op maandag 30 augustus 2021 is schrijver Herman Koch te gast bij het tv-programma OP1 om te vertellen over zijn nieuwe roman.

Flaptekst van de nieuwe roman van Herman Koch

Een film met Sophia is de nieuwe roman van Herman Koch! Een spannende roman over de laatste film van een beroemde filmmaker en zijn fascinatie voor de jonge hoofdpersoon.

‘Weet jij misschien waar Sophia is? Ze is vannacht niet thuisgekomen en ik heb het nummer van haar vriendje niet. Bel me even.’ Zo luidt het bericht dat filmregisseur Stanley Forbes op oudejaarsavond krijgt van Karl Hermans, een gevierd schrijver. Stanley heeft Karls beeldschone zeventienjarige dochter gecast voor zijn nieuwste film, die na zijn Amerika-avontuur zijn grote comeback in Nederland moet worden. Met graagte werpt hij zich op als vaderfiguur voor Sophia. Maar tijdens de opnames van zijn mozaïekfilm, met naast Sophia een hoofdrol voor steracteur Michael Bender, worden Stanleys motieven steeds onduidelijker. Wat wil hij eigenlijk, met deze film, met dit meisje en met zichzelf? Hij weet precies waar Sophia is, maar besluit met antwoorden te wachten.

Een film met Sophia van Herman Koch is een spannende roman over de vaderlijke liefde voor een jonge actrice, de verdorven filmwereld en de kunst van het thuisblijven.

Bijpassende boeken en informatie

Nederlandse Romans, Nederlandse schrijfster

Renske Jonkman – Dit verdronken land

Renske Jonkman Dit verdronken land recensie en informatie nieuwe Nederlandse roman. Op 1 september 2021 verschijnt bij uitgeverij Nijgh & van Ditmar de nieuwe roman van de Nederlandse schrijfster Renske Jonkman.

Renske Jonkman Dit verdronken land recensie en informatie

Als de redactie het boek leest, kun je op de pagina de recensie en waardering vinden van de roman Dit verdronken land. Het boek is geschreven door Renske Jonkman. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van de nieuwe roman van de Nederlandse schrijfster Renske Jonkman.

Renske Jonkman Dit verdronken land Recensie

Dit verdronken land

  • Schrijfster: Renske Jonkman (Nederland)
  • Soort boek: Nederlandse roman
  • Uitgever: Nijgh & Van Ditmar
  • Verschijnt: 1 september 2021
  • Omvang: 256 pagina’s
  • Prijs: € 17,50 – € 22,50
  • Uitgave: paperback / ebook
  • Boek bestellen bij: Boekhandel / Bol

Recensie en waardering van de roman

  • “Een knap psychologisch portret dat het aanmodderen van boeren inzichtelijk maakt.” (NRC, ●●●●)
  • “Doen wat goede literatuur kan doen: de complexiteit verdiepen, nieuwe verbanden leggen en intussen niet vergeten de lezer te raken met indringende verhalen.” (De Groene Amsterdammer)
  • “Jonkman brengt die vervlogen tijden met verve tot leven. Ze heeft een kalme verteltrant, haar zinnen zijn kraakhelder en gespeend van tierelantijnen.” (Trouw)
  • “De mens is maar een kleine pion in de grote veranderingen die hem omringen. Dat weet Jonkman in mooie ruimtelijke beelden te vangen.” (Dagblad van het Noorden)

Flaptekst van de nieuwe roman van Renske Jonkman

Na de dood van hun vader moeten Lucas en Krijn Endegeest de boerderij voortzetten. Het is 1956 en ze staan aan de vooravond van de ruilverkaveling nabij het Westfriese Wogmeer. Dit betekent het einde van de traditionele manier van boeren op eilanden met akkers. Lucas ziet de ruilverkaveling als verloochening van het harde werk van hun vader terwijl Krijn met de tijd mee wil gaan.

Dertig jaar later groeit Lucia Endegeest op in de familieboerderij. Ze worstelt met de beslissing die haar oom in het verleden heeft genomen. Haar zoektocht naar antwoorden voert haar naar de wildernis van Canada, waar ze ontdekt dat haar lot onlosmakelijk is verbonden met dat van haar familie en de boerderij.

Dit verdronken land is een roman over de relatie tussen de mens en het polderlandschap, over de lotgevallen van verschillende generaties én een moderne vertelling van de huidige boerendiscussie.

Bijpassende boeken en informatie

Nederlandse Romans, Nederlandse Schrijver

Arnon Grunberg – De dood in Taormina

Arnon Grunberg De dood in Taormina recensie en informatie nieuwe Nederlandse roman. Op 31 augustus 2021 verschijnt bij uitgeverij Nijgh & Van Ditmar de nieuwe roman van de Nederlandse schrijver Arnon Grunberg.

Arnon Grunberg De dood in Taormina recensie en informatie

Als de redactie het boek leest, kun je op de pagina de recensie en waardering vinden van de roman De dood in Taormina. Het boek is geschreven door Arnon Grunberg. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van de nieuwe roman van de Nederlandse schrijver Arnon Grunberg.

Arnon Grunberg De dood in Taormina recensie

De dood in Taormina

Over een lokeend, het baren van verlangen en een wielrenner in Rimini

  • Schrijver: Arnon Grunberg (Nederland)
  • Soort boek: Nederlandse roman
  • Uitgever: Nijgh & Van Ditmar
  • Verschijnt: 31 augustus 2021
  • Omvang: 288 pagina’s
  • Uitgave: gebonden boek / ebook
  • Boek bestellen bij: Boekhandel / Bol

Recensie en waardering voor de roman

  • “Er is weer een ster geboren in het gestaag uitdijende romanuniversum van Arnon Grunberg.” (HP/De Tijd)
  • “De personages boeien, de zinnen vloeien, de aforismen zijn spits. Je wilt mee in dit universum met Zelda.” (NRC Handelsblad, ●●●●●)
  • “Het is evident dat we in de wondere wereld van Grunberg zijn beland.” (De Telegraaf)
  • “Zoals we van hem  gewend zijn, toont Arnon Grunberg ook in zijn nieuwste roman zijn wrange glimlach. Iedere verlossing is een illusie.” (Knack, ∗∗∗∗)
  • “Krachtig, een theatrale roman waarin hij voor het eerst vanuit een vrouwelijke hoofdpersoon schrijft.” (Elsevier)

Flaptekst van de nieuwe roman van Arnon Grunberg

In een gebed dat geen gebed is, een bekentenis die geen bekentenis is, een liefdesbrief, nee, een verlaat antwoord op een liefdesbrief, vertelt Zelda (26) over haar leven als lokeend in dienst van een jeugdbende. Haar leven als dochter die haar vader heeft beloofd niet vroegtijdig te zullen sterven. Als drager van eigen en andermans geheimen.

Een verloren opschrijfboekje (toeval? noodlot?) voert haar naar de acteur Jona (tweevoudig winnaar van de Louis d’Or). Met hem en een Zweedse cowboy zonder cowboyhoed reist ze naar Taormina, volgens Jona het betere decor voor het geluk. Onder de sinaasappelbomen leven Zelda, Jona en de Zweed alsof het bestaan een verhaal is waaraan je je moet overgeven.

Maar vroeg of laat haalt het verleden je in, blijkt het levendiger dan het heden, blijkt de waarheid sneller dan de leugen. Of niet? Wat als het verleden je nooit inhaalt? Als je voor altijd moet leven met je verzinsels?

Bijpassende boeken en informatie

001Boek-BestellenBezette gebieden

  • Schrijver: Arnon Grunberg (Nederland)
  • Arnon Grunberg Bezette gebieden RecensieSoort boek: psychologische roman
  • Uitgever: Lebowski
  • Verschijnt: 10 januari 2020
  • Omvang: 432 pagina’s
  • Uitgave: Paperback / Ebook
  • Waardering redactie: ∗∗∗∗∗ (uitstekend)
  • Inhoud roman: Otto Kadoke, de grensoverschrijdende psychiater uit Moedervlekken, is terug. Nadat het verhaal van zijn alternatieve therapie door een bekende auteur te boek is gesteld en een bestseller is geworden, raakt hij verstrikt in een web van halve waarheden, interpretaties en leugens dat hem zijn baan kost – en zijn reputatie vernietigt. Maar niet alleen dat: zijn moeder is inmiddels weer vader geworden en de verzorgster van vader ontpopt zich tot een onvermoeibare aanhangster van Christenen voor Israël…lees verder >

 

Nederlandse Romans, Nederlandse schrijfster

Leonieke Baerwaldt – Hier komen wij vandaan

Leonieke Baerwaldt Hier komen wij vandaan recensie en informatie over de inhoud van de debuutroman. Op 24 augustus 2021 verschijnt bij uitgeverij Querido de eerste roman van de Nederlandse schrijfster Leonieke Baerwaldt.

Leonieke Baerwaldt Hier komen wij vandaan recensie en informatie

Als de redactie het boek leest, kun je op de pagina de recensie en waardering vinden van de roman Hier komen wij vandaan. Het boek is geschreven door Leonieke Baerwaldt. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van de eerste roman van de Nederlandse schrijfster Leonieke Baerwaldt.

Recensie van Tim Donker

Joe kant djuts euh boek baj its koffur maar ik djutste euh boek baj its flaptekst. De allereerste vier zinnen van de flaptekst dan ook nog eens:

‘Een vader is een man die kinderen verwekt,’ antwoordde je toen ik er eens naar vroeg.
‘Wie heeft mij dan verwekt?’ wilde ik weten. Je pakte me bij mijn kin en keek me indringend aan.
‘We zijn niet op zoek naar een vader,’ zei je. ‘We zijn op zoek naar een prins.’

Als vader stuit de zin “een vader is een man die kinderen verwekt” me om meerdere redenen geweldig tegen de borst. Mijn ergernis was gewekt. Hum, dacht ik. Vast zoon boek waarin een moeder en een dochter (niet) op zoek gaan naar een vader, of een prins. Een rootnofful zeker en vast ook nog eens, te maken materies erger. “Dit lijkt me niks!” bromde ik en Theo, hij stond. Theo, hij praatte. Dat stomme boek met die stomme kwaadsprekerij over vaders brandde in mijn hand. Maar Theo, hij praatte. Mijn handen moeten altijd wat te doen hebben als mensen praten. Een psycholoog zou daar vast iets over te zeggen hebben maar ik niet. Ik laat het gewoon bij de vaststelling dat mijn handen altijd iets te doen moeten hebben als mensen praten. Door mijn haren gaan. Aan mijn gezicht krabben. In mijn broekzakken gaan, en dan weer eruit. Of doorheen boeken bladeren als ik toevallig een boek in mijn handen heb. En dat had ik. En dus bladerde ik een beetje door dat stomme Hier komen wij vandaan terwijl Theo praatte. Dit lijkt mij niks, had ik gebromd en nu bladerde ik wat. Ik bladerde, “Dit lijkt mij niks” had ik gezegd en nu zei ik: “Hoewel…”

“Ah!” zei Theo. “Jou bevalt de bladspiegel!” Hij had gelijk. Theo heeft irritant vaak gelijk. Mij beviel de bladspiegel. Veel wit. Ultrakorte hoofdstukjes. Flardjes handgeschreven tekst. Tekeningetjes zelfs hier en daar. Ja. Mij beviel de bladspiegel. Mij beviel de bladspiegels gans goed. Joe kant duts euh boek baj its koffur maar ik djutste euh boek bai its bladspiegel. Hier komen wij vandaan ging mee in de stuurtas. Hier komen wij vandaan ging mee naar huis.

Uiteindelijk moet je een debutant ergens op beoordelen. Dacht ik. Toen ik huiswaarts keerde. Met in mijn stuurtas een boek dat ik eerst al had afgeschreven. Een debutant is zonder geschiedenis, immers. Van een debutant kun je niet zeggen Ik vind haar poëzie beter dan haar proza of Ik vond haar eerste vier boeken fantasties maar daarna is ze een weg in geslagen die mij helemaal niet beviel. Het boek van een debutant kun je beoordelen op de flaptekst. Of op de bladspiegel. Op de titel (Hier komen wij vandaan: niet rotslecht maar zeer zeker ook niet geweldig). Op de auteursinformatie. (Leonieke Baerwaldt studeerde filosofie en literatuurwetenschappen, staat daar. Hum. Áls je dan zonodig moet studeren, studeer dan maar filosofie en/of literatuurwetenschappen, hoewel iets schoons zelden schoner wordt als je er een wetenschap van maakt (en dat zeg ik. als vrijdenker. als agnost. als skeptikus). In 2018 won ze de Grote Lowlands Schrijfwedstrijd, staat daar ook. Welke gek doet er in jezusnaam mee aan een schrijfwedstrijd, denk ik dan, en al helemaal een verrotte schrijfwedstrijd van dat verrotte Lowlands dat georganiseerd wordt door een verrotte fascist die erop tegen is dat mensen zelf nadenken) (maar goed, dat laatste kon Baerwaldt in 2018 misschien nog niet weten) (maar verder roep ik iedereen op om vanaf nu tot doemsdag nooit meer naar Lowlands te gaan).

Het boek van een debutant kun je beoordelen op de eerste paar regels. Wat dat betreft hadden:

“’Als wij sterven worden we zeeschuim,’ zei haar oma. ‘Knisperende vlokken op het water. Daarna verdwijnen we in de maalstromen. Bij de mensen gaat dat anders. Zij hebben een ziel, die stijgt op naar de sterren. Wie weet wat daar te halen valt.’

‘Wat zijn sterren?’ vroeg de kleine zeemeermin.

‘Sterren,’ mijmerde haar oma, ‘zijn het mooiste dat je ooit zult zien.’

me niet gelijk geheel en al gewonnen voor Hier komen wij vandaan. Maar afgestoten ook niet. Ik was, zogezegd, geprikkeld. Geprikkeld genoeg om het boek van een debutant te gaan beoordelen op het beste waarop je het beoordelen kunt: het boek zelve. Ja. Ik ging lezen. Ik las. En ik las rap. Voor mijn doen in ieder geval (want ik lees doorgaans minimaal vijftig boeken door elkaar waardoor het per kist misschien sneller gaat maar per boek weer langzamer). Maar zeker voor iemand in mijn omstandigheden. Want het was vakantie. Dus de kinder waart thuis. En als de kinder thuis bent, dan speel, ren, klim, lees, zwem, lach, bouw, fiets en kook ik met de kinder. En deze vakantie dan ook nog es midden in een verhuizing ook. Alle dagen gaf het wel iets te doen. Twintig loodzware dozen twee trappen op sjouwen. Vijftig nog loodzwaardere kisten twee trappen op sjouwen (waarom moet alles in dit huis uitgerekend op het hoogste verdiep staan?). Tien kasten uit elkaar halen. Tien kasten weer in elkaar zetten. Oh. Hoeveel kasten haalde ik niet uit elkaar, hoeveel kasten zette ik niet weer in elkaar. Toegegeven, ik deed dat steeds met mijn moje, mijn lieve, mijn prachtige, acht jaar oude zoon dus het was fantasties om te doen maar tijd opslokken deed het wel. Wie haalt dan nog ergens leestijd vandaan? Voor Hier komen wij vandaan wist ik toch steeds uit de kleinste hoekjes nog wat leestijd tevoorschijn te krabben. Meestal was dat laat in de avond. Met wat whisky of wijn. Maar des anderendaags was de school ineens begonnen. En zat ik daar. In mijn doje eentje. In een nagelnieuw huis. Waar volgens mij van alles nog gebeuren moest. Of. Na. Ja. In een nagelnieuw huis waar volgens mijn vrouw hoogstwaarschijnlijk nog van alles moest gebeuren. Dacht ik. Stond ik. Wat zou er volgens mijn vrouw moeten gebeuren in dit huis? Stond ik, doolde ik, liep ik. De oven misschien? Een nagelnieuwe oven in een nagelnieuwe keuken. Daar moest volgens mij niks mee gebeuren. Maarja. De jaren hadden me inmiddels geleerd dat vooral dáár waar volgens mij niks hoeft te gebeuren, er volgens mijn vrouw van alles moet gebeuren. Allee komaan. De oven dan dus maar. Sta ik de eerste schooldag in mijn nagelnieuwe huis in de nagelnieuwe keuken de nagelnieuwe oven te kuisen. Met in mijn rug een razende Eugene Chadbourne.

(Heb ik jullie ooit het Eugene Chadbourne verhaal verteld? Wacht. Ik ga jullie het Eugene Chadbourne verhaal vertellen. Het heeft geen jota met Hier komen wij vandaan te maken maar toch ga ik jullie het Eugene Chadbourne verhaal vertellen. Want nu ik erover begonnen ben, zet ik door ook. Terug in mijn studentenjaren maakte ik een blad. Dat blad heette Kraakpen. Ik maakte dat samen met Antonio. Met z’n tweeën schreven, tekenden en fotografeerden we ieder nummer vol. Antonio was echt wel een soort vriend van mij in die dagen. We praatten zelfs met elkaar, kajje voorstellen? Over muziek praatten we, en boeken en filosofie (hee, Baerwaldt!) en vrouwen en drank en eten en België en het zwart van de nacht. De hoop op drijven had ons al zo ver gebracht. We hielden elkaar ook op de hoogte van dingen. Nieuwe ontdekkingen, dingen die misschien goed gingen zijn. Waarvan we gehoord hadden. Waarover we gelezen hadden. Het was een dag, en ik weet niet wie het gelezen had of wie erover begon, het was een dag, het was zomaar een dag waarop ineens de naam Eugene Chadbourne viel. Iemand had ergens iets vandaan. Iemand had ergens iets gehoord. Het kon maar zo zijn dat die Eugene Chadbourne deugen kon. Het kon maar zo zijn dat die Eugene Chadbourne heel hard deugen kon. We moesten. We gingen. We zouden. Op zoek naar. Muziek. Op zoek naar cd’s. Op zoek naar Eugene Chadbourne. Dat was in die dagen minder eenvoudig dan nu. Het internet bestond al maar was minder omnipresent dan nu. In die dagen, stel het je voor, gingen mensen echtwaar nog naar een platenzaak als ze een plaat wilden kopen. Nu lag Kraakpen voor een hyperexperimenteel en totaal obskuur undergroundblad in verrassend veel winkels in verrassend veel steden te koop en daar we de distributie als ware DIY’ers helemaal zelf deden, kwamen we nog eens ergens. Ik spreek nu over de tijd dat er in iedere stad platenwinkels waren. Niet de blauwe platenwinkels, maar echte platenwinkels. Die platen verkochten voor mensen die van muziek hielden. We zochten. We zochten in het oosten van het land we zochten in het westen van het land we zochten in het zuiden van het land en we zochten in het noorden van het land. Overal zochten we. In platenwinkels. Naar platen van. Eugene Chadbourne. Nooit gevonden. Hoe langer het duurde hoe meer Eugene Chadbourne iets van een heilige graal voor ons werd. We zochten nu al te lang. Dus besloten we dat de lengte van de zoektocht nooit meer evenredig ging kunnen zijn met de bevrediging die een eventueel toekomstig welslagen zou opleveren. Eugene Chadbourne moest maar een mythe worden. Nooit of nooit mocht dit een konkrete man worden met konkrete platen waarop konkrete muziek te horen kon zijn. Altijd moest Eugene Chadbourne een gerucht blijven. Een soort van messias waarnaar lang gezocht was maar die nooit gevonden was. Dat was het pakt. Dat was de mythe. En ik hield me eraan. Ook toen ik ruzie kreeg met Antonio. Een ruzie die onherstelbaar bleek. Ik zag Antonio nooit meer. Ik geloof dat hij nu in Groningen woont. Ik bleef het pakt trouw. Eugene Chadbourne bleef een mythe. Ik vertelde mensen wel over de mythe. Over Eugene Chadbourne. Over hoe ik na al die jaren nog altijd geen noot muziek van hem had beluisterd. Altijd kwamen mensen er dan een paar dagen later op terug: “Het is idioot, je moet het pakt verbreken, ik heb inmiddels wat liedjes van hem beluisterd op internet en ik denk dat jij het erg goede muziek zult vinden.” Dat zeggen mensen dan. Want zo zijn de mensen. Geen stuiver gevoel voor romantiek, de mensen. Zelfs Sandra zei het (aah, Sandra was mooi Sandra was lief Sandra was grappig waarom spreek ik haar nooit meer?) (ik heb haar geloof ik ooit eens gebeld toen ik vreselijk dronken was, zou ik toen hele erge dingen hebben gezegd?) (ik herinner me het niet meer). Maar. Ik. Bleef. De. Mythe. Trouw. Tot. Ja. Tot wanneer eigenlijk? Van Kees ’t Hart mag je geen eigenlijk zeggen. Wanneer besloot ik dat de tijd rijp was om Eugene Chadbourne te ontmythologiseren? Demystifikeren kan ook. Zulke dingen zegt Daniel Dennett. Leeft Daniel Dennett nog? Straks eens opzoeken. Het was een dag, ik geloof ergens in de winter. De laatste winter in wat ik nu helaas alweer mijn vorige kot moet noemen. Ik weet niet hoe ik erbij kwam. Het was nacht. Zulke dingen zijn vaak in de nacht. Het was nacht toen ik dacht dat er een einde moest komen aan het pakt rondom Eugene Chadbourne. Ik bestelde een cd van hem. Die moest uit Amerika komen. Dat duurde. Maar hij kwam. De cd kwam, het was nog in mijn vorige huis. Ik haalde hem uit de envelop maar draaide hem niet. Ik legde hem op de stapel nog te luisteren. Ik moet altijd een stapeltje nog te luisteren hebben. Vreselijk idee dat ik alle cd’s in mijn huis zou kennen. Maar Eugene Chadbourne bleef wel erg lang op die stapel. Een zekere schroom peinst u nu waarschijnlijk en dan peinst u recht en niet krom. Ik had mijn abstinentie ruim twintig jaar weten vol te houden. Winter ging en lente kwam. En lente ging en zomer kwam. En mijn vorige huis mijn moje vorige huis ging en het nieuwe kwam. En Chadbourne bleef onbeluisterd. Maar toen ging ik een nagelnieuwe oven staan kuisen, een oven die helemaal niet vies was. En nu was het moment rijp om Eugene Chadbourne te ontmythologiseren. Oven. Doekje. Schoonmaakmiddel. Eugene Chadbourne. Is dat geen prachtige maandagmorgen of wat? Ik bedoel, ken je Eugene Chadbourne? Hij speelt klassieke country liedjes na. Echt klassiek. Honky tonk, hillbilly, blue grass. Hoe heet dat. Liedjes van gasten als Johnny Paycheck, Hank Williams, Merle Haggard, Rex Griffin, Willie Nelson. Die speelt hij na. Maar het zijn geen getrouwe covers, want hij injekteert hun muziek met free jazz. Ja een crossover van country en free jazz, ik had er ook nog nooit van gehoord (wel country en rap, vond ik ook al vrij bizar). Tiepies iets om op te leggen als je op maandagmorgen in je nagelnieuwe huis een nagelnieuwe over staat te kuisen. Niet omdat je wil. Maar omdat je denkt dat je moet. Fantasties was het. Ik neuriede zelfs mee. Meeneuriën met een country free jazz miksop met je kop in de oven, ik kan het iedereen aanraden. Ik zwaaide zelfs uit het raam naar passerende buren (ik vond de vorige buren betere buren). Ik had een goede tijd. Maar beter nog als ik verder zou lezen in Hier komen wij vandaan. Dus staakte ik dat met die oven. En las verder in Hier komen wij vandaan.).

Al die keren las ik & wat las ik al die keren?

Wat leest de mens die Hier komen wij vandaan leest?

Die mens leest paradoxen.

Hoe nu?

Ja. Zeg. Hoe zeg ik dat.

Hier komen wij vandaan is sprookjesachtig. Maar ook rauw. Poëtisch. Maar ook hard. Surrealisties. Maar ook genadeloos aards. Wat is dat met die debutanten van tegenwoordig? Die Joost Oomen van laatst viste ook al in deze vijver. Maar Oomen vond ik uiteindelijk toch een beetje een poseur. Dat blijkt ook wel, want ik zag hem in De slimste mens. Wanneer zag ik De slimste mens? Het was een keer laat op de avond of vroeg in de nacht en ik moest eigenlijk schrijven maar ik had geen zin en ik zette die stomme treurbuis maar weer eens aan. Altijd die stomme treurbuis als ik dingen doen moet (schrijven of slapen of een nagelnieuwe oven kuisen). Zie ik f’domme Joost Oomen bij De Slimste Mens. Joost Oomen dan nog, die in dat perenlied van hem zo fel van leer trok tegen oppervlakkig divertissement. Die opriep om ontroering, schoonheid, vermaak, wat dan ook, te vinden in een steen en vooral niet bij Disney, zeker niet bij Disney, het allerergst was toch wel Disney. Nee, dan is De Slimste Mens zeker een heel pak beter? Met die gezellige Opa Brombeer die alles maar niks vindt maar die desalniettemin wel heel diep begraven zit in datzelfde alles? (ik heb nog les gehad van zijn zus trouwens) (zou je van Kees ’t Hart wel trouwens mogen zeggen?). Dat perenlied ja, dat liet een vuile smaak achter in mijn bakkes. Baerwaldt schijnt me pakken zuiverder toe.

(zou Baerwaldt bij De Slimste Mens gaan zitten? & wanneer wordt televisie nu eindelijk eens een bijprodukt. zodat de vraag “was die en die ooit op televisie?” al even irrelevant gaat zijn als de vraag “Heeft hij of zij zich laten vaccineren tegen corona?”)

Bij Oomen vond ik de kruisbestuiving van dat dromerige, sprookjesachtige, poëtiese met harde, aardse rauwheid wat gezocht aandoen; Baerwaldt hanteert een geraffineerdere pen. Ze schrijft zonder nadruk; de woorden meanderen, de tekst ademt. Het is haast onbevattelijk hoe verfijnd de stijl van een debutant kan zijn. Hier komen wij vandaan kleefde aan me, liet me voelen dat ik het mede uitdrukte. Dat bereikt Leonieke Baerwaldt door niet alles dicht te timmeren maar mij als lezer me dingen af te laten vragen; vragen die ik uiteindelijk alleen zelf kan beantwoorden. Ik beweeg mee met de personages, vors ze, tast ze af. Bevraag ze, wil weten over

De kleine zeemeermin die de sterren wil zien
Loek en Brenda die hun huis bouwen op een vuilnisbelt
Mirjam en Ondine, moeder en dochter, die nooit ergens lang zijn, die op de vlucht zijn voor iets, waarvoor?
Alex die in een fabriek werkt, nog bij zijn moeder woont, graag een aquarium wil

Hoe dat gist, en werkt in mijn hoofd. Mogelijkerwijs halfwezens, halfwezens mogelijkerwijs. Naast de kleine zeemeermin natuurlijk. Zou Ondine geënt zijn op Louis Paul Boons Ondine, een tweede Ondine in de letteren, kan dat toeval zijn? Er zijn kruisende verhaallijnen, het ene al wat explicieter dan het andere. Hoe dat leeft, hoe dat gaat. Hoe het ademt, in die prachtige taal van Baerwaldt. Lief meedogenloos poëties mysterieus onverbloemd hard en vol van doem. Ja die doem. Steeds weer overal die doem. Hier komen wij vandaan: wáár komen we vandaan? Uit stront komen we, en naar stront zullen we terugkeren. Of daar lijkt het toch op. Verlaten, verlopen, gebroken en half dood. Dit is misschien het enige dan, Baerwaldt: had je je personages niet een snuifje ellende kunnen besparen? Een snuifje maar. Dit moest geen sprookje zijn dat toezong naar “en ze leefden nog lang en gelukkig”, maar de hoop op drijven had hen misschien een ietsje verder mogen brengen dan ze gekomen zijn. Niettemin. Zelden zo schoon over zoveel vuiligheid gelezen; en nog zeldener zijn uitersten op zo’n natuurlijke manier samen gebracht. Het surrealistische kan heel realistisch met het al-te-werkelijke worden samengebracht, peinst een mens, want in het leven zelve is het al niet anders. Een kopje koffie in de ochtend, een (dag)droom, je fiets, een gevoel van onwerkelijkheid, zag ik dat nou goed?, de dag waarop alles klopt, dingen die gebeuren, een wonder in de supermarkt, grootse ellende en als je denkt dat het niet ellendiger kan wordt het toch nog ellendiger, een zeewind waait, je ziet een hele moje vogel, of binnen en muziek horen zo prachtig dat het bijna niet kan bestaan, de kinderen uit school: zitten er niet elke dag wel wat wonderbaarlijke sprankeltjes in de treurige sleur?

Leonieke Baerwaldt verenigt het onverenigbare tot iets geloofwaardigs. Zoals Eugene Chadbourne country en freejazz samensmelt tot uiterst organiese mjoeziek. Hah! Had dat Eugene Chadbourne verhaal toch nog zin!

Leonieke Baerwaldt Hier komen wij vandaan Recensie

Hier komen wij vandaan

  • Schrijfster: Leonieke Baerwaldt (Nederland)
  • Soort boek: Nederlandse roman, debuut
  • Uitgever: Querido
  • Verschijnt: 24 augustus 2021
  • Omvang: 256 pagina’s
  • Uitgave: paperback / ebook
  • Boek bestellen bij: Boekhandel / Bol

Recensie en waardering van de roman

  • “Door klassieke sprookjes als ‘De kleine zeemeermin’ naar haar hand te zetten, creëert ze een vertelling over maatschappelijke mislukkelingen die je nog lang bijblijven.” (VPRO Gids)
  • “Hier komen wij vandaan’ is een wonderlijk en wonderbaarlijk debuut. Van mij mogen er meer van dit soort uit de hand gelopen experimenten komen.” (Trouw)

Flaptekst van de eerste roman van Leonieke Baerwaldt

‘Het water was ijskoud. Ik bibberde en vroeg of er wat warm bij mocht. “Nee,” zei je. “Dan werkt het niet. Ik ben koudbloedig.” Omdat het donker buiten de badkamer heel dicht op elkaar geperst zat, durfde ik niet zelf uit bad te gaan. Het enige wat ik kon doen was wachten tot jij weer op temperatuur kwam.’

Een moeder en dochter leiden een zwervend bestaan, een fabrieksarbeider droomt erover een tropische-vissenwinkel te beginnen, twee geliefden besluiten samen een huis te bouwen en de kleine zeemeermin treft de harde werkelijkheid aan terwijl ze haar prins zoekt.

Leonieke Baerwaldt werd geïnspireerd door sprookjes van Andersen en Grimm, verhalen over mensdieren en diermensen en door alles in het water. Hier komen wij vandaan is een intens en bijzonder debuut van een verrassende nieuwe stem in de literatuur.

Bijpassende boeken en informatie