Tag archieven: Mieke Koster

Fernanda Melchor – Orkaanseizoen

Fernanda Melchor Orkaanseizoen recensie en informatie over de inhoud van deze Mexicaanse roman. Op 18 februari 2020 verschijnt bij Uitgeverij Wereldbibliotheek de Nederlandse vertaling van Temporada de huracanes van de schrijfster afkomstig uit Mexico, Fernanda Melchor.

Fernanda Melchor Orkaanseizoen Recensie en Waardering

De Oude Heks is dood. De vrouw, die ergens afgelegen in een bos woont. Ergens in een door God verlaten oord dat Matosa heet. Ergens waar de krochten van een dorp ophouden, ergens waar leven geen leven is, ergens waar het leven elke dag zwart begint en nog zwarter eindigt, ergens aan de randen van Zuid-Mexico. Daar neemt Fernanda Melchor de lezer mee naartoe.

De oude Heks, waar vooral de vrouwen uit het dorp zich wekelijks laten zien. Daar wij zij gehoord worden, hun klachten serieus genomen en er altijd wel een oplossing geboden wordt voor een schier onmogelijk probleem. Zoals daar zijn; een dronkenlap van een man, die mishandelt en verkracht, een ongewenste zwangerschap ( en welke is dat niet), een doodziek kind, of moeder, of kinderen die maar niet willen of kunnen deugen, zwaar aan de verdovende middelen. En wat heeft moedertje Maria te beiden. Je de blaren op je knieën en je tong bidden heeft tot nu toe eigenlijk nooit enig soelaas geboden. Dus dan is daar de Heks.

Mannen zijn als de dood voor haar, vrouwen vinden verlichting en troost

Verhalen gaan er over haar. Heeft ze haar rijke man vermoord of stierf hij een natuurlijke dood? En waar is al dat geld gebleven? De mannen zijn als de dood voor haar, de vrouwen vinden er verlichting, hulp en troost.

Onderweg in deze roman, naar adem happend dwingt Melchor je door te lezen. Hoe er geen ontsnapping mogelijk lijkt uit deze dagelijkse hel. Dat iedereen verantwoordelijk lijkt voor het in stand houden van deze zwarte waanzin. Moeders die hun dochters op laten draaien voor het huishouden en voor de rotjochies die om het huis heen hangen. Hen uitmaken voor hoer als zij dit niet willen. De jongetjes zo klein als zij zijn vaak als prinsjes gezien worden door oma’s en moeders. Jongens, die niet anders kunnen dan er een zooitje van gaan maken, want anders worden zij uitgemaakt voor homo’s en mietjes. Er bestaat niets ergers dan dat. Vaders, die hun dochters bepotelen en bezwangeren, die heel vanzelfsprekend de benen nemen, op zoek naar werk? Drank? Drugs? Weg van het gezeik van hun gezin. Moeders, wanhopig, achtergelaten, maar hoopvol op zoek naar een andere, betrouwbare man en dan weer zwanger van de volgende alles zich weer herhaalt.

Fernanda Melchor Orkaanseizoen Recensie001Boek-Bestellen

Puberjongens op zoek naar geen idee wat, vooral geld, en regelmatig bij de Heks te vinden zijn. Daar is drank en drugs en seks. Mannenseks, met de Heks als middelpunt. Het lijkt absoluut bij de wet verboden op maar één greintje genegenheid te tonen aan wie dan ook. Liever iemand vernederen en als het niet anders kan vermoorden dan uit te spreken dat je naar iemand verlangt.

Prachtige, verschrikkelijke, zwarte en adembenemende roman

Vanuit verschillende perspectieven schetst Fernanda Melchor de levensverhalen van alle betrokkenen. En elke keer  hoop je als lezer dat je iemand leert kennen waarbij de ellende zich zal keren. En heel soms lijkt er een sprankje hoop zichtbaar te worden. Maar Melchor is onverbiddelijk en en helder. Zij biedt haar hoofdpersonen en ook haar lezers geen uitweg. Maar ook absoluut geen adempauze. De manier waarop zij deze roman schreef dondert als een orkaan over je heen, pakt je bij de kladden en sleurt je mee de onvermijdelijke en onontkoombare afgrond in. Prachtig, verschrikkelijk, zwart, adembenemend en gewaardeerd met ∗∗∗∗ (uitstekend).

Recensie van Mieke Koster

Orkaanseizoen

  • Schrijfster: Fernanda Melchor (Mexico)
  • Soort boek: Mexicaanse roman, sociale roman
  • Origineel: Temporada de huracanes (2017)
  • Nederlandse vertaling: Bart Peperkamp
  • Uitgever: Wereldbibliotheek
  • Verschijnt: 18 februari 2020
  • Omvang: 304 pagina’s
  • Uitgave: Paperback / Ebook
  • Waardering redactie: ∗∗∗∗ (uitstekend)

Flaptekst van de roman van Fernanda Melchor

De Heks is dood. Vermoord. De ontdekking van haar lijk in het Mexicaanse dorpje La Matosa ontketent een storm van geruchten en verdenkingen. Er was weinig bekend over de zonderlinge vrouw, behalve dat ze ooit een fortuin zou hebben geërfd. Na haar dood komen details aan het licht die bij elkaar een beeld schetsen van een diep verdeeld en gruwelijk dorp. De Heks blijkt omringd te zijn geweest door een duistere verzameling personages: jonge mannen die op zoek zijn naar cocaïne en goedkope seks, jonge zwangere vrouwen die een abortus willen.

Orkaanseizoen is een roman over de giftige cocktail van armoede, verlangens, onwetendheid en bijgeloof. En over het grootste probleem van Zuid-Amerika: machistisch geweld tegen en moord op vrouwen. Fernanda Melchor schreef haar verhaal in een proza met orkaankracht – woest en ritmisch. Haar personages krijgen zoveel diepgang dat je zelfs voor de treurigste types nog sympathie kunt opbrengen.

Bijpassende Boeken en Informatie

Frank Nellen – Land van dadels en prinsen

Frank Nellen Land van dadels en prinsen recensie en informatie over de inhoud van deze debuutroman. Op 9 oktober 2019 verscheen bij Uitgeverij Hollands Diep de eerste roman van Frank Nellen.

Frank Nellen Land van dadels en prinsen Recensie en Informatie

Een heel spannende  actuele roman over liefde, verraad, discriminatie en veel meer. Tulard, de vader van Simon, wordt opgeroepen om naar de het huis van bewaring te komen. Er is een aanslag gepleegd in Parijs. De dader, waarschijnlijk een Algerijn is opgepakt en bedoeling is dat Tulard als gerechtspsychiater, de jongen aan de praat krijgt. Wanneer Tulard de jongen ziet weet hij meteen wie het is. De vriend van zijn overleden zoon Simon, Youssef.

Simon en Youssef maken kennis wanneer Simon besluit zijn zomervakantie door te brengen bij zijn oom die ergens in een Parijse banlieue woont. Hij is klaar met z’n vader. Alstublieft geen hele zomer samen met hem opgesloten zitten in zijn loft ergens in een chique Parijs arrondissement.

En daar in het nauw gedreven op een binnenplaats is het Youssef die Simon redt uit zijn benarde situatie. Beide jongens zijn ongeveer 15 jaar oud worden dikke vrienden en zij beleven samen de spannendste avonturen op de daken van Parijs. Youssef blijkt een ervaren Freerunner en doorkruist , de stad als het kan alleen springend over daken, steegjes, grote gebouwen, leegstaande panden, fabrieken, loodsen enz. Simon vindt dat geweldig. Samen op zoek naar vrijheid, een vrij gevoel.  Hij bewondert zijn nieuwe vriend vanwege zijn behendigheid waarmee hij Parijs doorkruist en wordt geconfronteerd met zichzelf. Fysiek is hij absoluut niet zo behendig als zijn vriend en realiseert zich hoe zorgzaam Youssef voor hem is. Zou hij dat ooit zijn?

Tijdens al hun tochten over de daken is Simon vaak met zichzelf in gesprek. Bedenkt hoe een gemakkelijk leven hij leidt, hoe alles naar hem toe komt waaien. Ja, zijn moeder is dan wel overleden en zijn vader verliest zich in zijn werk, heeft geen oog voor hem, maar er is wel altijd een warm bedje, een goed gevulde ijskast, spullen zat, playstation tot in het oneindige. En deze jongen dan? Leeft hij van zijn strooptochten in appartementen waar hij tijdens hun tochten naar binnen glipt om eten en drank te jatten. Woont hij in een van de leegstaande panden waar zij dagelijks lang komen? Op een van hun tochten komt Simon achter dat Youssef  grootste geheim. Hij kan niet lezen. Zij zijn dan binnengedrongen in een van de grootste Parijse bibliotheken. Simon gaat met een engelachtig geduld aan de slag. En ja, Youssef is slim, leergierig, snel. Dit zijn toverachtige avonden. Simon ziet hoe zijn vriend zich verbeten en geduldig letter voor letter, woord voor woord zich de kunst van het lezen eigen maakt. Vol bewondering kijkt hij hierna en realiseert zich tegelijkertijd de gemakzucht waarmee hij zich van dingen afmaakt.

Frank Nellen Land van dadels en prinsen Recensie

Ja, deze avonturen lopen mis. Zij worden opgepakt. Youssef smeekt zijn vriend niets los te laten over hun gezamenlijke tochten, over hun vriendschap, dat zij elkaar kennen. Ja, je wordt verschrikkelijk hard ondervraagd, zit onder erbarmelijke omstandigheden vast. Maar Simon houdt geen stand, verraadt zijn vriend voor de derde keer?  En nee, het loopt dus niet goed af.

Spannende, gelaagde en actuele roman over liefde, verraad, discriminatie en veel meer

Intussen heeft Tulard een manuscript  geschreven over het verschil tussen allochtone en autochtone Parijzenaars. Gebaseerd om statistieken uit verschillende disciplines en aangevuld met eigen waarnemingen en ervaringen vanuit zijn dagelijks werk. Hij komt tot de conclusie dat er een immigratiekloof bestaat. Tijdens zijn verhoor van Youssef slaat hij de jongen om de oren met zijn bevindingen, bijvoorbeeld dat de Arabier zich het dagelijks leven onderscheidt op punten als; opleidingsniveau, ziekteverzuim, inkomen, werkeloosheid homohaat. Dat deze kloof zichtbaar wordt in de haarvaten van de maatschappij (pagina 181). De jongen hoort dit alles aan en vraagt Tulard of hij daar ook verklaringen voor heeft, maar dat bleek niet de opzet van zijn onderzoek. Ja, om razend van te worden. Knap hoe Frank Nellen de lezer op de kast krijgt, in ieder geval mij. De roman is gewaardeerd met ∗∗∗∗ (uitstekend).

Recensie van Mieke Koster

Land van dadels en prinsen

  • Schrijver: Frank Nellen (Nederland)
  • Soort boek: debuutroman, sociale roman
  • Uitgever: Uitgeverij Hollands Diep
  • Verschenen: 9 oktober 2019
  • Omvang: 202 pagina’s
  • Uitgave: Paperback / Ebook
  • Waardering redactie: ∗∗∗∗ (uitstekend)

Flaptekst van de nieuwe roman van Frank Nellen

Na een ruzie met zijn vader besluit de vijftienjarige Simon de zomer door te brengen bij zijn oom, die in een Parijse banlieue woont. Daar ontmoet hij Youssef, een Algerijnse jongen met een hang naar avontuur. De twee zijn al snel onafscheidelijk. Samen klimmen ze op gebouwen en zwerven ze over de daken van de stad – steeds hoger, op zoek naar het gevoel vrij te zijn. Maar wanneer Simon door een ongelukkig toeval Youssefs grootste geheim ontdekt, komt hun vriendschap onder druk te staan. Steeds sneller drijven de jongens uit elkaar, met fatale gevolgen voor henzelf én voor vele anderen.

Land van dadels en prinsen is een verhaal over vriendschap en verraad, over terrorisme, over de tijd waarin we leven en de ongemakkelijke verhouding die mensen met een migratieachtergrond vaak hebben met het land waarin ze wonen.

Bijpassende Boeken en Informatie

Petina Gappah – Vanuit het duister stralend licht

Petina Gappah Vanuit het duister stralend licht recensie waardering en informatie over deze roman. Op 7 januari 2020 verschijnt bij Uitgeverij Atlas Contact de roman van de Zimbabwaanse schrijfster Petina Gappah.

Petina Gappah Vanuit het duister stralend licht Recensie en Informatie

Het ongelooflijke verhaal dat het lichaam van David Livingstone, de grote ontdekkingsreiziger en geestelijke en arts uit Schotland, die overlijdt in op 4 mei 1873 ergens in een gehucht West-Afrika, door zijn rouwenden naar de oostkust van Afrika wordt gedragen. Om hem daar te verschepen, naar eigen land. Om Thuis begraven te kunnen worden. Dit wordt een tocht van ruim 1000 mijl, te voet, over land, door verlaten, maar ook door slavenhandelaren bezette dorpen.

De bizarre zoektocht van Livingstone, naar de oorsprong van de Nijl

In het eerste van deze roman is vooral Halima aan het woord. Door haar ogen kijkt de lezer naar de bizarre zoektocht van Livingstone, naar de oorsprong van de Nijl. En waarom was dat nu eigenlijk zo belangrijk? Er zijn toch bij God wel belangrijkere problemen die opgelost moeten worden. Halima, ooit vrijgekocht door Livingstone, zijn trouwe metgezel en kokkin. Pas na zijn dood voelt zijn dagelijkse gevolg zich vrij om eens met elkaar over hem te praten. In hun ogen maar een rare vogel. Maar omdat hij zijn bedienden tijdens zijn tocht had  vrijgekocht en met respect, edoch wanneer het nodig was met harde hand, behandelde, werd hij figuurlijk en later ook letterlijk door de meesten op handen gedragen.

Omdat Gappah ervoor kiest Halima aan het woord te laten, geeft zij stem aan alle naamloze mensen en vooral de vrouwen om Livingstone heen tijdens zijn laatste tocht. Indiaanse, Afrikaanse, Arabische dragers. Koks, scouts en alle andere mogelijke bedienden. Daarmee krijg je als lezer een interessante feministische inkijk in het dagelijks leven van gemeenschap om Livingstone heen. Maar ook lukt het Gappa een geloofwaardig verhaal te schetsen van de helse tocht die zij met elkaar maakten. De doden die er vielen, te ziektes die uitbraken. Een kijkje in het leven van de vrouwen en kinderen.

Petina Gappah Vanuit het duister stralend licht Recensie001Boek-Bestellen

Daarover is vooral Jacob Wainwright aan het woord. Een jonge man, ooit na zijn vrijkomen uit de slavernij terecht gekomen in India. Daar ging hij naar school, bekeerde zich, en was nogal slim. Hij leerde daar de taal van de blanken. Hij heeft zich bij het gezelschap gevoegd om samen met Livingstone de zoektocht naar de oorsprong van de Nijl te volgen en intussen zich te krijgen op de praktijk van kerstening  Livingstone. Gappah schuift Jacob naar voren als de  vanzelfsprekend gedoodverfde persoon deze barre tocht te boekstaven. Hij vindt het maar niks dat de vrouwen en kinderen mee gaan. Een blok aan het been (en ondertussen…). Maar tijdens de tocht blijkt voor hem dat de vrouwen hem op meerdere levensterreinen broodnodig zijn. Ook door zijn ogen ben je als lezer getuige van de vele problemen en intriges die zich voor doen tijdens deze tocht. Zo heel anders dan dat Halima hierover bericht.

Het is februari 1874 wanneer de stoet aankomt in Bagamoio, de stad waar het lichaam van Livingstone aan boord gaat om verscheept te worden naar Engeland. Wainwright gaat mee en hoopt in Engeland door de Bisschop ingezegend te worden tot het ambt van prediker. Dit is zijn doel, zijn droom. Ja hij mag drager zijn wanneer het lichaam van Livingstone tijdens de belangrijke uitvaart, maar meer zit er niet in. Teleurgesteld keert hij terug naar Afrika.

Interessante feministische inkijk in het dagelijks leven van gemeenschap rondom Livingstone

Gappah heeft zich vastgebeten in dit interessante onderwerp. Wat mij betreft was Halima het hele verhaal aan het woord geweest. Met veel meer humor, relativerings- en analytisch vermogen aanschouwde zij de dagelijkse gang van zaken. Haar “humanistische” kijk op het leven en alles wat daarmee samenhangt tijdens zo’n hachelijke onderneming raakt mij meer, heeft meer diepgang dan het godsvruchtige gekwezel van Jacob Wainwright. De roman is gewaardeerd met ∗∗∗∗∗ (zeer goed).

Recensie van Mieke Koster

Vanuit het duister stralend licht

  • Schrijfster: Petina Gappah (Zimbabwe)
  • Soort boek: historische roman
  • Origineel: Out of Darkness, Shining Light
  • Nederlandse vertaling: Arjaan en Thijs van Nimwegen
  • Uitgever: Atlas Contact
  • Verschijnt: 7 januari 2020
  • Omvang: 352 pagina’s
  • Uitgave: Paperback / Ebook
  • Waardering redactie: ∗∗∗∗∗ (zeer goed)

Flaptekst van de roman uit Zimbabwe

In 1871 overlijdt de Schotse missionaris en ontdekkingsreiziger dr. David Livingstone in een gehucht in West-Afrika. Zijn rouwende bedienden besluiten het ontzielde lichaam naar de dichtstbijzijnde havenstad te vervoeren, waar ze het aan de koloniale machthebber zullen overdragen voor een waardige begrafenis in Livingstones thuisland. De tocht van meer dan 1000 mijl leggen ze lopend af, de stoffelijke resten op hun schouders.

Het waargebeurde verhaal achter de staatsbegrafenis van Livingstone in Westminster Abbey heeft Petina Gappah al haar hele leven gefascineerd. In Vanuit het duister stralend licht geeft ze een stem aan de naamloze Indiase, Afrikaanse en Arabische dragers, koks, scouts en andere bedienden. Vanuit de perspectieven van de mondige kok-kin Halima en de fervent christelijke secretaris Jacob vertelt Gappah over de heldenmoed van de groep en de ontberingen die de groep geleden heeft uit liefde voor de gestorven Livingstone. Maar ook over de intriges waaraan de hele onderneming bijna ten onder gaat.

Bijpassende Boeken en Informatie

Madhuri Vijay – Het verre veld

Madhuri Vijay Het verre veld recensie en informatie over de inhoud van deze roman uit India. Op 7 april 2020 verschijnt bij Uitgeverij Meulenhoff de Nederlandse vertaling van The Far Field, geschreven door de Indiase schrijfster Madhuri Vijay.

Madhuri Vijay Het verre veld Recensie en Informatie

Het verre veld, een prachtige roman, waarin de hoofdpersoon, Shalini je meesleept door de de eeuwige durende onrust en oorlogen in Noord India en met name Kasjmir.

Dat zit zo, Shalini vindt in de kast van haar overleden moeder een zoek gewaand houten speeltje. Dat herinnert haar aan een telefoongesprek met haar moeder over Bashir Ahmed, een verdwaalde vriend van jaren her. Shalini is dan vierentwintig jaar, klaar met haar studie en heeft een weinig bevredigende baan. Zij besluit deze Bashir te gaan zoeken omdat zij denkt dat de verdwijning van Bashir een regelrecht verband heeft met de dood van haar moeder. Dus begint zij aan haar reis van Bangalore naar Kisthwar, een klein dorpje in het noorden van India.

Vijay schets om en om in de hoofdstukken Shalini’s reis en haar leven met haar ouders, waarin vooral moeder een belangrijke rol speelt. Moeder en Shalini lijken twee handen op één buik. Terwijl het niet altijd makkelijk is moeders stemming te peilen, alleen als Bashir op bezoek komt, Bashir Ahmed, een verkoper van kleding en en andere textielwaren uit Kisthwar, een dorp in Kasjmir. Er gebeurt altijd is ongrijpbaars tussen moeder en Bashir. Shalini kan niet peilen wat er precies aan de hand is maar het lijkt of die twee altijd samensmelten bij elke ontmoeting. De eerste keer dat hij aan de deur staat komt hij met kleding e.d. en probeert moeder over te halen iets te kopen. Daarna komt hij nog vaak, maar dan is hij meer de verhalenverteller dan de verkoper. Shalini raakt ook in zijn ban en vooral wanneer hij het “sprookje” vertelt over een jongen met magische krachten die het lukt een dood kind weer tot leven te roepen. Op een dag is het duidelijk dat Bashir niet meer komt, hij moet terug naar het noorden waar weer eens onlusten zijn uitgebroken tussen de Hindoes en de Moslims. Tussen Pakistan en India, en Bashir een Moslim, moet terug om mee te vechten, zijn familie te ondersteunen. Shalini weet zeker dat haar moeder met Bashir mee zal gaan en maakt zich daar ernstige zorgen over. Maar nee, moeder blijft thuis, maar haar grilligheid en onpeilbaarheid wordt erger en erger.

Madhuri Vijay Het verre veld Recensie001Boek-Bestellen

Na haar dood wil Shalini er het hare van weten, en gaat op reis. Niets vermoedend, niets voorbereid, komt zij aan bij een gezin waar zij kan overnachten. Zij kan daar blijven totdat mensen in de omgeving meer weten over Bashir, waar die woont, of hij nog leeft. Intussen leeft zij met het gezin waar zij tijdelijk onderdak heeft en krijgt steeds meer contact. Leert ook steeds meer over de jarenlange spanningen tussen Hindoes en Moslims, ruikt het op straat, ziet militairen in de straten. Hoort hoe een jongen uit het gezin verdwenen is,opgepakt door militanten om medestrijder te worden.  Het lukt om uit te vinden waar het gezin van Bashir woont. Zij wordt daarheen gebracht en ook daar wordt zij naar veel vallen en opstaan een deel van dit gezin. Wanneer het leven in het dorp steeds meer beladen wordt en oude conflicten dreigen uit te barsten in geweld, moet Shalini keuzes maken. Keuzes die averechts kunnen uitpakken  voor al die mensen waar zij zich zo mee verbonden heeft.

Belangrijke en geslaagde roman die de sociale onrust in India op uiterst boeiende wijze over het voetlicht brengt

Het verre veld geeft een inkijk in het dagelijks leven van Indiërs die al jarenlang in een conflict gebied leven. Vijay lukt het uitstekend om de lezer op boeiende wijze mee te nemen door de Indiase politiek, het verdriet, schuld en de grenzen van mededogen. Wat weet ik daar weinig van. Ik merk dat door het lezen van dit boek met veel meer interesse afgelopen zaterdag het artikel in het NRC las over de regering Modi, die een etnische zuivering in slow motion sanctioneert. Een belangrijke en geslaagde roman die de sociale onrust op uiterst boeiende wijze over het voetlicht brengt. Het verre veld is gewaardeerd met ∗∗∗∗ (uitstekend).

Recensie van Mieke Koster

Het verre veld

  • Schrijfster: Madhuri Vijay (India)
  • Soort boek: Indiase roman, sociale roman
  • Origineel: The Far Field (2019)
  • Nederlandse vertaling: Ronald Vlek
  • Uitgever: Meulenhoff
  • Verschijnt 7 april 2020
  • Omvang: 480 pagina’s
  • Uitgave: Gebonden Boek / Ebook
  • Waardering redactie: ∗∗∗∗ (uitstekend)

Bijpassende Boeken en Informatie

Diana Tjin – De catalograaf

Diana Tjin De catalograaf recensie en informatie over de inhoud van deze nieuwe roman. Op 1 april 2020 verschijnt bij Uitgeverij In de Knipscheer de nieuwe roman van de Nederlands-Surinaamse schrijfster Diana Tjin.

Diana Tjin De catalograaf Recensie en Informatie

Als de redactie het boek leest, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van De catalograaf, de nieuwe roman van Diana Tjin. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden te vinden. Bovendien kun je op deze pagina informatie over de inhoud van de roman van schrijfster Diana Tjin.

Een liefdesgeschiedenis is de ondertiteling van deze roman, en dat is het ook. Edgar, die zijn leven lang nooit ergens anders heeft gewerkt als in de bibliotheek van de universiteit als catalograaf. En nu, nu gaat hij met pensioen. Hij wordt benijd, maar Edgar denkt aan zijn toekomst. Een beetje heel veel vrije tijd “ dreigt hem te overspoelen door het plotseling wegvallen van zijn werktitme en het door de jaren heen, delicaat maar aangenaam evenwicht tussen zijn vijfdaagse werkweek en de vele bezigheden daarbuiten” blz10. Zijn vak, en de uitermate precisie waarmee hij dit uitvoerde, hield hem ver weg bij zijn diepste zielenroerselen. De geschiedenis van zijn uit Suriname afkomstige ouders met een Chinees Joodse wortels.

Ontroerende geschiedenis van een onthecht gezin in Nederland

Zijn grote vraag over wie hij nu eigenlijk was. Het roerige huwelijk van zijn ouders. De bijzondere buien van zijn moeder die regelmatig opgenomen werd in een psychiatrische kliniek. De (niet)scheiding van zijn ouders. Zijn rol als kind om als maar op zijn hoede te zijn. Zijn stinkende best te doen haar blij te maken. Het onverwachte overlijden van zijn moeder die jaren kanker had en niemand daarover vertelde. Zijn blunder met een meisje op de schaakclub, daar nooit meer heen durfde en toen ook maar meteen zijn studie eraan gaf. En tante Aaltje, de buurvrouw met een rugtas vol met mensenkennis. Die er was wanneer moeder  van het padje was en er nu is voor hem, maar zij is hem te veel.

Kortom, hij raakt in een ernstige dip, en daar komt zijn vader hem redden. Samen rijden zijn naar Portugal om op zoek te gaan naar de roots van zijn moeder. Zij bleek een Sefardische Jodin afkomstig uit Portugal en haar familie vluchtte vanwege de Spaanse Inquisitie naar Suriname. Hij ervaart daar een nieuw soort thuiskomen. Hij herkent de mensen daar en zij herkennen hem.

Dan, terug uit Portugal wordt Edgar door een vriend gevraagd om voor de periode van drie maanden een klus te klaren voor de universiteits- bibliotheek. Ja, hij moet zich bij elkaar pakken en ja, hij gaat dat doen.

Diana Tjin De catalograaf Recensie

En dan begint Tjin, zelf catalograaf met de vraag op pagina 150: ”Hoe wordt iemand eigenlijk catalograaf?” Er volgt een geweldig antwoord, de spot drijvend met het vak, met zichzelf?  “Het helpt beslist om gestopt te zijn met je studie zonder ook maar een flauw idee te hebben wat  je moet doen met je in één klap onbestuurbaar geworden leven. En wat je ook kan helpen om tot een dergelijke carrièrestap te komen, is in een peilloos diepe identiteitscrises te belanden na het overlijden van een van je ouders. Daar waar het echte leven te ongrijpbaar, te beangstigend is geworden, biedt het leven van een catalograaf orde en regelmaat.”

Nu dus met pensioen. Na zijn afscheidsfeest rijdt Edgar met teveel drank op naar het huis van zijn vader in Groet, het vroegere vakantiehuis van het gezin.  Hij wandelt naar het strand en struikelt. Een man, Charles, die in het grote witte huis woont waar hij vroeger als kind regelmatig langs wandelde en over fantaseerde herkent hem van een ontmoeting in de bibliotheek en vraagt hem, hem te helpen met het maken van een catalogus automata. Voor een veiling, voor de verkoop. Dus zijn leegte wordt alsnog gevuld. Of dat nu zo’n handige set is van Edgar?

Over nergens bij horen, over op zoek gaan naar identiteit, zonder je wortels te verloochenen

Diana Tjin schrijft met deze roman een ontroerende geschiedenis over een onthecht gezin in Nederland. Over familiebanden, over mensen uit verre orden die in Nederland komen wonen, over nergens bij horen, over op zoek gaan naar identiteit, zonder je wortels te verloochenen. Over discriminatie, over ingewikkelde familiegeschiedenissen. Met heel veel humor, maar zeker ook met veel respect en liefde voert zij haar hoofdpersonages op. Ik ben van hen gaan houden en hoop van harte dat Edgar het geluk vindt wat hij in mijn ogen zeker verdient, gewaardeerd met ∗∗∗∗ (uitstekend).

Recensie van Mieke Koster

De catalograaf

Een liefdesgeschiedenis

  • Schrijfster: Diana Tjin (Nederland)
  • Soort boek: psychologische roman
  • Uitgever: In de Knipscheer
  • Verschijnt: 1 april 2020
  • Omvang: 224 pagina’s
  • Uitgave: paperback
  • Boek bestellen bij: Boekhandel / Bol
  • Waardering redactie: ∗∗∗∗ (uitstekend)

Flaptekst nieuwe roman van Diana Tjin

De roman De catalograaf heeft als ondertitel ‘een liefdesgeschiedenis’. Edgar werkte decennialang als catalograaf bij de Universiteitsbibliotheek. Nu is het voor hem tijd om van zijn welverdiende pensioen te gaan genieten. Daar heeft hij geen zin in. Sterker nog, deze man van rust, regels en regelmaat ziet de oneindige hoeveelheid vrije tijd met angst tegemoet. Teveel tijd om na te denken over het huwelijk van zijn ouders, over zijn afkomst en identiteit, over de mensen die hij kwijt is geraakt, de liefdes die niet tot bloei kwamen… Als hij van een verzamelaar het aanbod krijgt opnieuw aan de slag te gaan, zet dat zijn leven op zijn kop.

Diana Tjin is geboren in Amsterdam (1961). Haar beide ouders zijn afkomstig uit Suriname. Ze heeft Klassieke Talen gestudeerd aan de Universiteit van Amsterdam en is werkzaam als Erfgoed catalografe bij de Universiteitsbibliotheek. Ze debuteerde spraakmakend met de roman ‘Het geheim van mevrouw Grünwald’. Ook haar coming of age-roman ‘Een Bijlmerliedje’ werd goed ontvangen. De catalograaf is haar derde roman.

Bijpassende boeken en informatie

Iris Murdoch – De klok

Iris Murdoch De klok recensie en informatie over de inhoud van deze Engelse roman uit 1958. In februari 2019 verscheen bij Uitgeverij Kleine Uil een heruitgave van de Nederlandse vertaling door Hella S. Haasse van de roman The Bell van schrijfster Iris Murdoch.

Iris Murdoch De klok Recensie en Informatie

De Klok is een hertaling van een reeds in 1961 in het Nederlands gepubliceerde roman van Iris Murdoch. Een indringende roman over het leven van een lekengemeenschap, geïnspireerd door het Benedictessen klooster dat zich op het aangrenzende terrein bevindt. Ja, hermetisch afgesloten voor de leken. Wanneer zij dat wilden konden zij via, een aparte, van de nonnen afgeloten deel van de kapel,de dagelijkse gebeden bijwonen.

In hoofdstuk een treffen wij Nora Greenfield. Zij ging weg bij haar man omdat zij bang voor hem was. Om diezelfde reden zit zij nu, een half jaar later in de trein, om weer naar hem terug te gaan. Op weg naar Imber Court, op weg naar Paul, een man van dertien jaar ouder en van zijn vak kunsthistoricus. Hij doet daar onderzoek naar oude manuscripten die in het archief te vinden zijn.

In diezelfde trein zitten ook Toby en James, beiden op weg naar Imber Court. James is vanaf het begin  lid van deze lekengemeenschap. Toby komt er zijn vakantie overbruggen. Hij wil deze tijd graag in een spirituele omgeving gebruiken om fysieke arbeid te verrichten en zich geestelijk voor te bereiden om zijn studie tot ingenieur. De informele leider van deze gemeenschap is Michael, dit omdat hij eigenaar is van dit landgoed.

Al haar,  nogal gemankeerde personages, beschrijft Murdoch zonder waardeoordelen

Michael worstel met de macht die hem wordt toebedeeld. “ Hij had altijd gedacht dat een goed mens geen macht mag bezitten. Hij bleef hartstochtelijk aan die mening vasthouden, hoewel hij soms ternauwernood meer wist wat hij daar eigenlijk mee bedoelde, en niet of nauwelijks verband zag tussen deze overtuiging en zijn dagelijks doen en laten” blz 91.

Vanwege een innerlijke grote reis waarvan hij hoopt een antwoord te krijgen op de vraag of hij priester zal worden,  besluit hij zijn landgoed te gebruiken om een spirituele gemeenschap op te zetten.

Iris Murdoch De klok Recensie

Dan lopen er nog een aantal mensen rond, zoals Patchway, de tuinman, een oude vriend van Michael, Peter Topglass een natuurhistoricus, het echtpaar Staffords vanwege huwelijks perikelen, een twee-eiige tweeling Catherine en Nick. Catherine is novice en zal snel intreden in het klooster, haar broer lijkt aan lager wal te geraken vanwege drank en sodomie. Kortom een kleurrijk gezelschap met even kleurrijke gebruiksaanwijzingen. Allen eigenlijk niet echt in staat tot complete contemplatie en onvoorwaardelijke zorg voor de gemeenschap en elkaar.

Je loopt mee door de uitgestrekte mossige bossen en voelt de verstikkende hitte tijdens de eindeloos lange zomerdagen

Michael is homo en heeft vroeger een akkefietje gehad met Nick. Nick raakte verslaafd aan van alles en nog wat en ontspoorde, Catherine is op weg om non te worden, maar is verliefd op Michael. Toby heeft nog geen echt idee over homoseksualiteit. Denkt dat hij verliefd is op Dora, maar hoe zit het Michael, die verliefd is op Toby? En Dora fladdert maar onzeker rond en Paul is maar boos op haar.

En dan nog het verhaal van de Klok. Er wordt een nieuwe bezorgd omdat er op geheimzinnige wijze de oude Klok lang geleden, in het aangrenzende meer verdwenen is. En tegelijkertijd verdween ook een van de nonnen voor altijd in het meer. Het luiden van de Klok betekent het aankondigen van een dood. Toby vindt de oude klok in het meer en op initiatief van Dora besluiten zij samen voor een wonder te zorgen. Op het moment dat de nieuwe Klok geïnstalleerd zal worden ligt daar ineens de oude uit het water opgeviste exemplaar. Als dat maar goed gaat?

Prachtige psychologische roman

De klok van Iris Murdoch is een prachtige psychologische roman. Al haar, in mijn ogen nogal gemankeerde personages, beschrijft zij zonder waardeoordelen. Daardoor wordt je als lezer vanzelf uitgedaagd mee te gaan in al deze levens. Zelfs homoseksualiteit, wat eind jaren vijftig zeker nog een groot taboe was, beschrijft zij op zo’n vanzelfsprekende manier. Waar ik ook erg van onder de indruk ben is hoe Murdoch het landgoed beschrijft. Je ruikt de geur van het meer, het gras, het doolhof van groene gangetjes, de vochtige begroeide muren. Je loopt als lezer mee door de uitgestrekte mossige bossen en voelt de verstikkende hitte tijdens de eindeloos lange zomerdagen. Een heerlijk boek. De klok is gewaardeerd met ∗∗∗∗ (uitstekend).

Recensie van Mieke Koster

De klok

Regenboogreeks, deel 3

  • Schrijfster: Iris Murdoch (Engeland)
  • Soort boek: Engelse roman, psychologische roman
  • Origineel: The Bell (1958)
  • Nederlandse vertaling: Hella S. Haasse
  • Uitgever: Uitgeverij Kleine Uil
  • Verschenen: 2019
  • Omvang: 350 pagina’s
  • Uitgave: Gebonden Boek / Paperback
  • Waardering redactie: ∗∗∗∗ (uitstekend)

Flaptekst van de roman

Met The Bell (1958) vestigde Iris Murdoch definitief haar naam als een van de beste Engelstalige schrijvers. De roman over een groep mensen die – ver van de drukke wereld – tot rust wil komen in de religieuze gemeenschap Imber Court, en is tegelijk geestig en serieus. Zoals altijd combineert Murdoch ook in deze roman een uiterst ingenieuze plot met een scherpe blik op de menselijke geest en de illusies die elke hoofdpersoon over zichzelf koestert.

Centraal in dit verhaal staan Dora, die haar man heeft verlaten, en Michael, de geestelijk leider van Imber Court. Hij is homoseksueel en wordt onmiddellijk verliefd op de jonge student Toby, die een paar maanden op Imber Court komt werken voor hij naar de universiteit gaat. Murdoch schrijft subtiel en met veel compassie over Michael en zijn verliefdheid.

The Bell verscheen in 1961 voor het eerst in een vertaling van Hella S. Haasse als De klok.

Bijpassende Boeken en Informatie

Resi Lankester – Na de val

Resi Lankester Na de val recensie en informatie van boek met journalistieke non-fictie. Op 21 januari 2020 verscheen bij Uitgeverij Nijgh & Van Ditmar het nieuwe boek van Resi Lankester

Resi Lankester Na de val Recensie en Informatie

De zoektocht van een achterblijver staat op de cover het boek. Elf dagen voor zijn zelfdoding, zelfmoord, val, suïcide, het maakt niet uit hoe je het noemt, de uitkomst is en blijft hetzelfde, heeft Resi Lankester nog een gesprek met haar excentrieke vader Erik:

Ik:’ Dus je wilt dood?’
Hij: ‘ Ja.’
Ik:’ Liever vandaag dan morgen?’
Hij:’Ja.’ 

Erik springt uit het raam en overleeft de val niet. Tien jaar later wordt zij gevraagd  door haar werkgever, voor een themanummer, een reeks interviews te maken met kinderen van zelfmoordenaars. Dat is voor haar ook het moment door de erfenis van haar vader te gaan. Tien jaar lang heeft ze dit voor zich uit geschoven. Ontelbare dozen met nagelaten parafernalia van haar vader, waar zij al een kleine schifting in heeft gemaakt bij het uitruimen van zijn huis.

Zij voelt zich onlosmakelijk verbonden met het verhaal van deze overledenen

Pratend voor haar werk met lotgenoten die verrassend openhartig praten over de zelfgekozen dood van een van hun ouders ontdekt zij dat zij niet de enige is die geen kant opkan met vooral  zoveel verwarrende emoties.

Resi Lankester Na de val Recensie001Boek-Bestellen

Zij voelt zich onlosmakelijk verbonden met het verhaal van deze overledenen. Het lijkt of zij allen een leven leidden dat zo zwaar was dat deze levens de dood al in zich droegen.

Voor alle achterblijvers geldt hetzelfde; dat de complexe verbondenheid met  de ‘dader die ook slachtoffer is’ ervoor zorgt dat de rouwfase na zelfdoding relatief lang kan duren. Dat je je als nabestaande geen raad weet met je emoties. Woede, schaamte, schuldgevoel, tekortschieten, verdriet, alles loopt door elkaar. Lankester  schrijft over de rafelranden van rouw. “ Zwarte rafelranden, in de vorm van woede, van teleurstelling, over gemis om wat had kunnen zijn als hij die keuze niet gemaakt had”. (pagina 355)

En al deze kinderen realiseren zich dat zij wellicht belast zijn met een deel van het genenpakket van de overleden ouder. Wat zal het leven hen nog brengen als zij zeker weten belast te zijn? En hoe gaat het lukken om een positieve levenshouding en misschien zelfs ooit weer een gelukkige toekomst voor jezelf te aan te durven?

Het zware rouwproces waar kinderen van zelfmoordenaars stuk voor stuk doorheen moeten gaan als zij durven

Dit boek van Resi Lankester geeft de lezer een kans om over haar schouder mee te kijken in en door dat zware rouwproces waar kinderen van zelfmoordenaars stuk voor stuk doorheen moeten gaan als zij durven. Dat daar heel wat voor nodig is maakt dit boek  op een heldere manier overduidelijk. Met veel liefde, angst, geduld met zichzelf en andere lotgenoten legt Lankester het moeizame proces van rouwen van een zelfmoord open voor allen die hier meer over willen weten. En wat pijnlijk wordt is dat hoe elke  nabestaande op zoek gaat naar antwoorden op honderdduizend vragen over het hoe en waarom, struikelt over de wet van de opgestapelde vragen. Een indrukwekkend en dapper boek dat is gewaardeerd met ∗∗∗∗ (uitstekend).

Recensie van Mieke Koster

Na de val

Zoektocht van een achterblijver

  • Schrijfster: Resi Lankester (Nederland)
  • Soort boek: journalistieke non-fictie
  • Uitgever: Nijgh & Van Ditmar
  • Verschenen: 21 januari 2020
  • Omvang: 368 pagina’s
  • Uitgave: Paperback / Ebook
  • Waardering redactie: ∗∗∗∗ (uitstekend)

Inhoud van het boek van Resi Lankester

Journalist Resi Lankester is halverwege de twintig wanneer haar vader, een excentrieke Amsterdamse boekhandelaar, van driehoog uit het raam springt. Hij overleeft de val niet. Tien jaar later wordt ze voor haar werk gevraagd een interviewreeks met kinderen van ‘zelfmoordouders’ te maken. De nabestaanden die ze spreekt vertellen openhartig over de heftige nasleep van de zelfgekozen dood van hun vader of moeder.

Aangemoedigd door hun openheid besluit Resi haar eigen verhaal en dat van haar overleden vader te reconstrueren. Op zoek naar antwoorden over hem, zichzelf en hun liefdevolle maar complexe vader-dochterrelatie duikt ze voor het eerst in de vele verhuisdozen vol kaartjes, audio-opnames, brieven en dagboeken van haar vader.

Na de val is een journalistieke én persoonlijke zoektocht naar antwoorden op de vele vragen waar je als nabestaande mee te maken krijgt. Hoe moet je rouwen na zelfmoord? Is zelfdoding dapper, of juist niet? En waarom voelt elke achterblijver zich schuldig? Een even indrukwekkende als meeslepende memoir.

Bijpassende Boeken en Informatie

Paolo Maurensig – De duivel in het laatje

Paolo Maurensig De duivel in het laatje recensie en informatie over de inhoud van deze nieuwe Italiaanse roman. Op 29 oktober 2019 verscheen bij uitgeverij Serena Libri deze roman van de Italiaanse schrijver Paulo Maurensig.

Paolo Maurensig De duivel in het laatje Recensie

Wat een waanzinnig prachtig boekje van niet meer dan 154 bladzijden. Een roman? Sprookje? Fabel? Maar in ieder geval spannend tot aan het eind.

Een succesvol schrijver begint vanwege verhuizing zijn huis te ruimen en stuit op stapels manuscripten die hem in de loop der jaren zijn toegestuurd ter beoordeling. Daar tussen een nooit geopende enveloppe, waarin het volgende verhaal zijn aandacht trekt. Met name vanwege het ontbreken van de naam en adres van de auteur. Dit anonieme manuscript draagt de titel; De duivel in het laatje. De anonymus meldt dat hij dit verhaal hoorde van ene priester Cornelius. Het verhaal gaat zo: Ene Friedrich wordt er door zijn oom en werkgever op uit gestuurd om een congres over psychoanalyse bij te wonen in het Zwitserse Kúsnacht.  Daar woonde en stierf Carl Gustav Jung en ter ere van zijn dertigste sterfdag werd er dat jaar een driedaags congres gehouden.

De duivel als transformist

Tussen al de sprekers ontdekt hij een priester die later die ochtend een verhandeling houdt met als titel: De duivel als transformist. Friedrich raakt geïntrigeerd door deze spreker en raakt met hem in gesprek. Dit is zijn kans om een goed verhaal voor zijn krant te schrijven. Het blijkt dat priester Cornelius een standplaats heeft in rustig Zwitsers dorp Dichtersruhe waar de grote Goethe ooit één of twee dagen heeft vertoeft. Een dorp dat zomers een levendig toeristenoord is, de bossen rond het dorp zijn prachtig, mensen komen er graag. Maar in de winter verandert het in een gesloten gemeenschap. Cornelius is daar geplaatst ter ondersteuning van de negentig jarige pastoor Christophorus die langzaam te oud wordt voor zijn geestelijke taken en zich vooral wijdt aan het schrijven van zijn memoires. Natuurlijk krijgt Cornelius als nieuwkomer in dit dorp geen poot aan de grond onder de parochianen. Maar dan komt hij erachter dat niet alleen de pastoor maar bijna alle volwassen dorpelingen zich groet schrijvers en/of dichters wanen, literaire ambities hebben.  De grote Goethe heeft hen allen geïnspireerd.

Aha, dat is goed nieuws. Cornelius begint zijn preken te larderen met citaten van “Grote Schrijvers” en natuurlijk ook van Goethe. Langzaam maar zeker begint dit zijn vruchten af te werpen. Gaat Cornelius geaccepteerd worden?

Paolo Maurensig De duivel in het laatje Recensie

Maar op een dag verschijnt de duivel in hoogst eigen persoon in het dorp. Hij windt Pastoor en Burgemeester om zijn vinger. Een uitgever Bernhard Fuchs genaamd, die zich wil vestigen in dit gesloten dorp, waar het nog nooit één buitenstaander is gelukt zich te vestigen. Hij gaat de grote Goethe prijs uitreiken voor het beste manuscript. Cornelius vertrouwt het niet, maar vindt geen gehoor. ”Het is inmiddels wel duidelijk dat hij de burgemeester als de plaatsvervanger Gods in zijn greep heeft, en zelfs de huishoudster zou naakt op het plein dansen als hij dat zou vragen. Voor mijn ogen speelt zich op zijn zachtst gezegd een nogal gênant tafereel af, waarbij ik tot mijn spijt aanwezig moet zijn. Het is onverklaarbaar dat mensen die meer dan volwassen zijn – zelfs de burgemeester is allang de zeventig gepasseerd – zich gedragen als kinderen bij het zien van een suikerspin” (pagina 74).

Legt een menselijk mechanisme bloot waaraan blijkbaar niemand ontkomt

Heeft het dorp jarenlang strijd gevoerd tegen hondsdolheid vanwege de grote aantallen vossen in de omgeving. De vraag is of en hoe de strijd tegen deze vos  zich gaat ontwikkelen. Wie is de vos, wie heeft hem toegelaten, met welk belang? en waar is hij op uit? Wie heeft hij nodig om zijn spel te spelen? En wie laat zich daarmee in? Verdeel en heers op verschillende maatschappelijke lagen is nodig. Wie heeft de leiding? En hoe en door wie wordt deze gestuurd en gevoed? En hoe lang gaat zoiets goed?

De duivel is in iedereen gevaren daar in Dichtersruhe. Paolo Maurensig legt met dit sprookje een menselijk mechanisme bloot waaraan blijkbaar niemand ontkomt wanneer het erop aankomt. Een verhaal over machtsmisbruik, over verdeel en heers, over volgers,en wie de dienst uitmaakt. Wellicht een modern sprookje met een duister eind. Een sprookje dat bij mij in ieder geval leidt tot zelfonderzoek. Deze Italiaanse roman is gewaardeerd met de maximale ∗∗∗∗∗ (uitmuntend).

Recensie van Mieke Koster

De duivel in het laatje

  • Schrijver: Paolo Maurensig (Italië)
  • Soort boek: Italiaanse roman
  • Origineel: Il diavolo nel cassetto (2018)
  • Nederlandse vertaling: Hilda Schraa
  • Uitgever: Serena Libri
  • Verschenen: 29 oktober 2019
  • Omvang: 154 pagina’s
  • Uitgave: Paperback
  • Waardering redactie: ∗∗∗∗∗ (uitmuntend)

Flaptekst van de roman

Een vredig dorp in een Zwitsers dal, Dichtersruhe. Toeristen komen er graag. Goethe heeft er ooit gelogeerd, de dorpelingen zijn er trots op. De bossen rond het dorp zijn prachtig. Wel zijn er vossen maar ze bijten niet. Dan sluipt de duivel het dorp binnen. De komst van een indrukwekkende uitgever leidt eerst tot vreugde onder de schrijvende dorpelingen. Die verandert al spoedig in haat en nijd en woede. De dorpelingen gaan elkaar te lijf; de vossen huilen en sluipen naderbij. De duivel is in iedereen gevaren.

Paolo Maurensig werd in 1943 als zoon van een banketbakker geboren in Gorizia, aan de grens van Slovenië. Zijn vader stierf toen hij nog vrij klein was en Maurensig groeide met zijn twee zussen en zijn moeder op. Op zijn twintigste vertrok hij naar Milaan waar hij allerlei baantjes had. Tegenwoordig woont hij in Udine. Hij debuteerde na zijn vijftigste, in 1993, met De Lüneburger variant. Deze roman werd meteen een succes en is vertaald in meer dan dertig talen. Overige werken van hem in het Nederlands: Kreeftengang (1997), Gekrenkte Venus (2001), Licht en tegenlicht (2003) en De scharlaken man (2005). De duivel in het laatje is zijn elfde roman.

Bijpassende Boeken en Informatie

Erdal Balci – De gevangenisjaren

Erdal Balci De gevangenisjaren recensie en informatie over de inhoud van de autobiografische roman. Op 9 maart 2021 verschijnt bij Uitgeverij De Geus de nieuwe roman van de Turks-Nederlandse schrijver Erdal Balci.

Erdal Balci De gevangenisjaren recensie en informatie

Als de redactie het boek leest, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van de roman De gevangenisjaren. Het boek is geschreven door Erdal Balci. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van de nieuwe autobiografische roman van de Turks-Nederlandse journalist en schrijver Erdal Balci.

Een ernstig indrukwekkende autobiografische roman, die begint in Ardahan, een stadje in het Noordoosten van Turkije, Daar waar de winters een half jaar duren en daar waar Erdal een van de vijf kinderen is door hun vader vanuit Nederland onderhouden. Hij begaat daar twee grote zonden.

Eén, hij offert zijn lievelingskoe Bakziz die ontsnapt is op de dag van het offerfeest en hij gaat haar zoeken, en twee, zijn beste vriend Ali komt om in een sneeuwstorm en dat is zijn schuld. Met deze twee grote zonden komt hij, tien jaar oud met zijn moeder en de andere vier naar Utrecht. Op weg naar de vrijheid, naar ontwikkeling, naar een beter leven.

Maar niets is minder waar. Dit gezin wordt eigenlijk vanaf dag één min of meer geterroriseerd door de Nederlands Turkse” maffia”. Zij die hier al heel lang wonen en zich de mores van een “ goed Turks Islamitisch gezin” hebben eigen gemaakt. En zo ontstaat er een angstcultuur in zijn gezin. “ Let op de meisjes, nee geen strakke broeken, nee geen make-up, nee, niet met Nederlandse kinderen, en wat te denken van een Islamitische school, en moet Erdal niet op zaterdag naar de Koranschool? Nee, geen patat. Kan immers in foute olie gebakken zijn!

Zij gelooft in hem, stimuleert hem, en ja, hij wordt verliefd op haar

Intussen wordt Erdal zijn moeders gids. Op zaterdag mee naar de markt en soms ook naar de lapjesmarkt. Ja, altijd met een Turkse “vriendin” in hun kielzog. Want er moet wegwijs gemaakt worden in het oerwoud van “Westerse” dus foute artikelen. En Erdal, hij gebruikt zijn ogen onderweg. Mijmert bij de prachtige grachtenpanden waar zij langslopen. Prachtig schrijft hij hierover.” Destijds had ik niet van Vermeer en Rembrandt gehoord, maar ik wist zeker dat begenadigde schilders hadden besloten deze huizen schouder aan schouder langs de grachten neer te zetten, als een gedicht van de dans tussen de regen die op het water viel en het zonlicht dan kwam en ging. ” (pagina 46) Maar Erdal heeft ook geluk. Hij krijgt bijles Nederlands van Floor. Zij gelooft in hem, stimuleert hem, en ja, hij wordt verliefd op haar. Maar oh, zo’n grote kloof te overbruggen.

De vrijheid lonkt. Eerst Mavo en dan Havo en dan de school voor journalistiek. Met Turkse vrienden aan de haal. Mooie en minder mooie avonturen beleven met elkaar. En intussen ingeklemd zitten. Ja al deze jongens. Tussen vrijheidsdromen en verplichtingen aan hun Islamitisch/Turkse cultuur. De terreur van de omgeving. En zelf ook halfslachtig zijn. De zusjes verbieden mee op schoolkamp te gaan,  gemengde schoolfeesten te bezoeken. En zelf hoeren en sloeren waar en als het kan. Met elkaar feesten maar ieder oh zo eenzaam. Vermorzeld.

Erdal Balci De gevangenisjaren Recensie

Erdal wordt een succesvol columnist. Hij weet wat de kranten van hem willen. Wat hij moet schrijven over de emigranten in Nederland. Dat zij het goed doen, dat zij, ja, de jongens en de meisjes, goed opgeleid raken, dat uithuwelijken geen enkel probleem hoeft te zijn. Opportunist!

Leerzaam, interessant, boeiend, moedig en uitstekend geschreven zelfonderzoek

Intussen volgt hij met argusogen alle door gemeente en rijk gesubsidieerde activiteiten voor moslims. Is dit niet eerder de manier om hen opgesloten te houden in eigen cultuur dan een oprechte uitnodiging mee te doen, hen erbij te trekken, te omarmen?

Weg moet Erdal, weg uit Nederland en terug naar Turkije. Daar de mensen spreken. Hoe is het leven daar? Hoe vrij leven zij? Erachter komen hoe hij gevangen zit in het web van de Westerse vrijheidsdoctrine versus de doctrines van eigen Cultuur. Een vrije schrijver wil hij worden, wil hij zijn. Daarvoor is nodig dat hij teruggaat naar zijn wortels, beginnen bij het begin. En niet bang zijn dat hij met zijn schrijven een groot deel van de conservatieve Turkse gemeenschap over zich heen krijgt. Een grote opdracht die hij zich zelf stelt.  De roman van Erdal Balci is een leerzaam, interessant, moedig en uitstekend geschreven zelfonderzoek, gewaardeerd met ∗∗∗∗∗ (uitmuntend).

Recensie van Mieke Koster

De gevangenisjaren

  • Schrijver: Erdal Balci (Turkije, Nederland)
  • Soort boek: sociale roman
  • Uitgever: De Geus
  • Verschijnt: 9 maart 2021
  • Omvang: 288 pagina’s
  • Uitgave: paperback / ebook
  • Boek bestellen bij: Boekhandel / Bol
  • Waardering redactie: ∗∗∗∗∗ (uitmuntend)

Inhoud van de nieuwe roman van Erdal Balci

‘Dat mensen een vrije wil zouden hebben was een grote leugen. Dat begreep ik op mijn vijftiende. En ik had nog geen woord gelezen van grootmeester Spinoza.’

Begin jaren tachtig haalt de vader van Erdal Balci zijn gezin van Oost-Turkije naar de Utrechtse wijk Lombok. ‘Als ik terugdenk aan die periode kan ik mij niet anders herinneren dan dat we dartele kinderen waren tussen de bergen van de Kaukasus, dat het hard woei over het grote plateau en dat we er met z’n allen naar uitzagen om te migreren.’

Erdal groeit op in Nederland, om langzaam te ontdekken dat zijn nieuwe land gevangenismuren om hem, zijn dierbaren en zijn vrienden trekt. Hij beraamt vluchtplannen, maar ontsnappen uit de bajes van de politiek correcte cipiers is moeilijk.

Balci’s beschrijving van ‘de vlucht uit Europa om een Europeaan te worden’ is niet alleen het bijzondere verhaal van een migrantenzoon, maar ook een unieke kijk op de meest brandende kwesties van nu.

Bijpassende boeken en informatie

Natascha Wodin – Ergens in dit duister

Natascha Wodin Ergens in dit duister recensie en informatie over de inhoud van deze Duitse roman. Op 15 januari 2020 verscheen bij Uitgever Atlas Contact de Nederlandse vertaling van Irgendwo in diesen Dunkel de roman van de Duitse schrijfster Natascha Wodin.

Natascha Wodin Ergens in dit duister Recensie en Informatie

Een adembenemend mooi en heftig en dapper boek. Zij durft wel, deze Natascha Wodin. Een nietsontziende, hartverscheurende zoektocht naar een eeuwig afwezige vader, die zo een onuitwisbare stempel zette op haar kindertijd, haar ontwikkeling en op de rest van het gezin.

De geschiedenis van vader en moeder, begonnen in de Oekraïne, vervolgd en verjaagd, naar Duitsland en daar aan het eind van de oorlog tewerkgesteld als dwangarbeiders in de oorlogsindustrie. Vrouwen gescheiden van de mannen en toch was moeder zwanger. Het grote zwijgen na de oorlog, zowel door de Duisters als door de miljoenen ‘ displaced persons’ uit Oost-Europa. Het wonen in krotten, nauwelijks een  inkomen, afhankelijk van voedselhulp, en een vader die vanwege zijn mooie stem opgenomen wordt in het Kozakkenkoor, waardoor hij veel reist door Europa en Rusland. En een moeder die de last van haar geschiedenis, haar heimwee naar de Oekraïne, niet meer kan dragen en zelfmoord pleegt op haar 36ste. De meisjes, want Natscha heeft nog een jonger zusje beginnen aan hun zwerftocht langs tehuizen, pleeggezinnen, waar zij soms een sprankje licht en lucht ervaren. Maar vaders stem volstaat niet meer. Hij komt weer thuis en de meisjes dus ook. Vooral zwaar voor Natascha. Vader heeft last van een angst voor  vuil. Dus wanneer in het weekend het huishouden gedaan moet worden is dat vanwege de ijzeren discipline van vader, gecombineerd met zijn fobie natuurlijk nooit goed genoeg.

Nietsontziende, hartverscheurende zoektocht naar een eeuwig afwezige vader

Intussen is het op school ook geen pretje. De meisjes met hun Russische achtergrond, plus de plek waar zij wonen, de wijk van de afgewezenen, zijn de ingrediënten om gepest te worden. Wodin over deze plek;” Het was ons territorium, ons land, waar we de vrijheid van de verschoppelingen genoten, ons stuk onbeheerd natuur- het geschenk van de mensen die ons niet in hun stad wilde hebben” (pagina 95), maar daar kon je toch niet bij willen horen?Maar waar dan wel bij? Het onbereikbare. Prachtig verwoord Wodin deze onmacht, de zoektocht naar het ontoegankelijke;” Ik was altijd gevangen, wilde altijd weg, op z’n minst naar de binnenplaats, op z’n minst naar de vrijheid van de uiterwaarden en kiezelgroeven.

Natascha Wodin Ergens in dit duister Recensie001Boek-Bestellen

Het was een voortdurend verlangen naar elders waaraan ik leed, net als het heimwee van mijn moeder, alleen hunkerde ik niet naar de Oekraïne, maar naar het Duitsland voor onze deur. Verraad dus, in ieder geval aan haar vader die zijn leven lang geweigerd heeft zich het Duits eigen te maken. Altijd met zijn rug naar de Duitse maatschappij heeft geleefd. En nu, op zijn sterfbed vraagt zijn dochter zich af of ook zij in de ogen van haar vader een verraadster is. Zij, die bij de eerste de beste gelegenheid de kant van de Duitsers heeft gekozen. Zo werd zij bondgenote van hen die hem hebben onteerd, geslagen en bespot. En had hij, die nooit vrijheid had gekend, wiens leven zich in de wurggreep van twee dictaturen had afgespeeld, een ander, en bovendien zijn eigen kind, ooit vrijheid kunnen geven? Reducerend en deducerend reist Wodin terug door het verschrikkelijke leven van haar ouders, van haar vader. Haar vader, aan bed gekluisterd, tot steeds minder in staat, ogen/oren/ benen, sluitspieren, de onttakeling is mensonterend, en Wodin is de enige die deze teleurgestelde man, haar vader, iedere twee weken bezoekt. Zij maakt ruzie met het verplegend personeel wanneer de verzorging van vader weer eens ernstig veel te wensen overlaat. Nog een prachtig citaat over de observatie van het oude lijf van haar vader; zijn huid was niet slap, zoals ik bij een oud mens had verwacht, maar spande zich over zijn skelet als okerkleurig glanzend cellofaan dat op knappen staat. Zijn aanblik deed mij denken aan een groot verhoornd insect, dat zich op zijn achterpoten had opgericht en voorgoed in die houding had verstard. Zo mooi, zo aanschouwend beschreven, bijna liefdevol. Nee, dit boek is een afrekening met haar vader denk ik.

Een adembenemend mooie, heftige en dappere roman

Wat knap dat het Natascha Wodin lukt objectief verslag te doen van het gemankeerde leven dat haar ouders, maar vooral haar vader leefde, de lezer meeneemt door haar eigen socialisatie en vorming, zichzelf absoluut nergens spaart, en waarom heb ik, Ze kwam uit Marioepol, nog niet gelezen? Wat kan deze Natascha Wodin schrijven zeg. Ergens in het duister is gewaardeerd met de maximale ∗∗∗∗∗ (uitmuntend).

Recensie van Mieke Koster

Ergens in dit duister

  • Schrijfster: Natascha Wodin (Duitsland)
  • Soort boek: Duitse roman
  • Origineel: Irgendwo in diesen Dunkel (2018)
  • Nederlandse vertaling: Anne Folkertsma
  • Uitgever: Atlas Contact
  • Verschenen: 15 januari 2020
  • Omvang: 223 pagina’s
  • Uitgave: Gebonden Boek / Ebook 
  • Waardering redactie: ∗∗∗∗∗ (uitmuntend)

Flaptekst van de nieuwe roman van Natascha Wodin

Ergens in dit duister van Natascha Wodin is het huiveringwekkende vervolg op “Ze kwam uit Marioepol’, het hartverscheurende boek over Wodins moeder. “Ik was tien jaar oud toen mijn moeder zich in oktober 1956 in de Regnitz verdronk. Op dat moment was mijn vader niet thuis. Minstens twee weken lang lag het lijk van zijn jonge vrouw in een koelcel, terwijl er vergeefs naar hem werd gezocht.” Hij duikt ten slotte op.

Voor het jonge meisje Natascha blijkt de terugkomst van haar Russische vader geen troost, maar het begin van een ijzingwekkende dwaaltocht door het naoorlogse Duitsland. Een treurige jeugd, alleen draaglijk omdat de oudere Natascha er met enige humor over kan schrijven. En al die tijd zwijgt haar vader, Duits leert hij niet, contact met haar wil hij amper – en nooit, nooit spreekt hij over wat hij onder de terreur van Stalin, onder de nazi’s, in het Duitse vluchtelingenkamp heeft moeten meemaken. De dood van haar vader is voor Wodin de aanleiding om het verhaal over hem te schrijven.

Bijpassende Boeken en Informatie