Tag archieven: Mieke Koster

Journalistieke boeken, Non-Fictie

Renske Doorenspleet – Apostelkind

Renske Doorenspleet Apostelkind recensie en informatie over de inhoud van dit boek over het leven in de greep van een gesloten gemeenschap. Op 1 april 2020 verschijnt bij Uitgeverij Balans dit boek over het opgroeien in de gesloten apostolische gemeenschap, geschreven door Renske Doorenspleet.

Renske Doorenspleet Apostelkind Recensie

Renske Doorenspleet twijfelt aan haar jeugdherinneringen. Geboren in een apostolisch gezin kan zij niet anders dan deze kerk, woon/ leefgemeenschap de rug toekeren. Rond haar 25ste  maakt zij deze voor haar grote stap de Apostolische gemeenschap achter zich te laten. Gooit zij daarmee haar kindertijd weg?. Maar dat is absoluut haar bedoeling niet.

Ooit in gesprek met haar oma vertelde oma haar hoe zij als klein kind onder de indruk was geweest van de warmte binnen de gemeenschap. “ De inrichting was eenvoudig, met wat stoelen en een tafeltje met een wit kleedje” vertelde zij haar kleinkinderen. Van de diensten begreep zij weinig, ”mijn gedachten dwaalden af, maar dat maakte niet uit. We zongen als één grote familie. Apostolische keken niet naar de zonden van mensen, maar naar de fijne kant van het leven. Ik voelde de liefde van broeders en zusters om mij heen. Er was aandacht voor elkaar.” (pagina 40)

Dat warme familieaspect lijkt één van de ingrediënten waar deze gemeenschap op draait. Ooms, tantes, broers, zussen, oudsten, Broedercontacten,Zustercontacten  en de Grote Apostel, plaatsvervanger van Jezus  op aarde in de persoon van de De Grote Apostel Slok. De Grote Vader, wiens woorden wet waren, wiens inzichten gedeeld en nagestreefd. De Apostel als referentiekader voor al het denken en handelen binnen de gemeenschap. Alleen door onderworpenheid aan, en naleving van het gedachtegoed van de Grote Apostel Slok kun je een goed mens(enkind) worden. Regels, hiërarchie, woordgebruik, omgangsvormen, die zijn vanzelf in de binnenwereld van de gemeenschap, maar buiten heb je er niets aan. Deze regels zijn onbespreekbaar, ondenkbaar en onbruikbaar, zeker in de wereld van een puberend kind op het middelbaar onderwijs op weg naar volwassenheid.

Door dit hele boek heen kijk je met Renske Doorenspleet mee over haar schouders in deze gespleten werelden. Haar twijfels, onzekerheden, vragen, wellicht ontrouw aan haar gezin, haar “beschermde” leven bij ieder vraagteken dat zij zet tijdens het onderzoek naar het reilen en zeilen van de gemeenschap. Zij pakt dit onderzoek grondig aan. Neemt de lezer mee vanaf de ontstaansgeschiedenis en hoe deze gemeenschap zich uitbreidt over Europa. Maar vooral gaat dit onderzoek over de indoctrinatie, onderdrukking, het vleugellam maken van de Apostelkinderen. Hoe kinderen declameerden, biddend om méér Mens te worden, fluisterden zij vol verwondering op hun knieën  vragen zij de Apostel: Lieve Apostel, heb geduld, blijf alstublieft van ons houden, en meer van deze verschrikkelijkheden. Dit werd de kinderen ingeprent elke dag weer. Elke bijeenkomst weer. Of het nu ging om een dienst, of een creatieve bijeenkomst of een koorrepetitie. Apostolischen gaan voortdurende met een schuldgevoel door het leven, maar dat is goed volgens Slok, want dat doet ons steeds weer naar de “Plaats ter hulpe” gaan, en laat dat nou net weer Apostel Slok himselfe zijn.

Renske Doorenspleet Apostelkind Recensie en Informatie001Boek-Bestellen

Dus ja, gebrainwasht, is de term die past bij deze opvoeding, zoals dit ook naar voren komt in onderzoeken  waaruit blijkt hoe krachtig de beïnvloeding van een machthebber is op het gedrag van een individu  en daarmee de hele omgeving aantast.

Dus terecht dat Renske Doornenspleet zich afvraagt of het is toegestaan in moderne democratieën kinderen te laten opgroeien in zulke gesloten, autoritaire groepen, terwijl zij tegelijkertijd hun weg moeten zoeken  in het openbare leven van een vrij en open land.

Indrukwekkende zoektocht naar de persoonlijke legitimatie om uit een gesloten gemeenschap te stappen

Een indrukwekkende zoektocht naar de persoonlijke legitimatie voor Renske Doorenspleet uit deze Apostolische Gemeenschap te stappen. Ik ben er erg van onder de indruk. En met name de manier waarop zij dit doet. Schoorvoetend, schuchter, zo objectief mogelijk, zorgvuldig, twijfelend aan haar eigen noodzakelijkheid en de eventuele schade voor de achterblijvende gemeenschap.  Erg knap en gewaardeerd met de maximale ∗∗∗∗∗ (uitmuntend).

Recensie van Mieke Koster

Apostelkind

In de greep van een gesloten genootschap

  • Schrijfster: Renske Doorenspleet (Nederland)
  • Soort boek: autobiografische journalistiek boek
  • Uitgever: Uitgeverij Balans
  • Verschijnt: 1 april 2020
  • Omvang: 320 pagina’s
  • Uitgave: Paperback / Ebook
  • Waardering redactie: ∗∗∗∗∗ (uitmuntend)

Het verhaal van Renske Doorenspleet bij radioprogramma OVT

Het VPRO radioprogramma OVT besteed op zondag 5 april 2020 uitgebreid aandacht aan het verhaal van Renske Doorenspleet

Flaptekst van het boek van Renske Doorenspleet

In Apostelkind verweeft de auteur archiefmateriaal en herinneringen tot een indringend beeld van een gewoon Nederlands kind dat opgroeit in de ongewone wereld van het Apostolisch Genootschap.

Wat als je wordt geboren in een familie die al generaties lang deel uitmaakt van een gemeenschap met duizenden ooms en tantes, broeders en zusters, en één Vader. Als je, gewoon midden in Nederland, opgroeit binnen een onzichtbare, parallelle wereld: een gesloten groep met dagelijkse bijeenkomsten, een heel eigen taalgebruik, aparte rituelen en regels. Stel dat je leert dat je een bijzondere levenstaak hebt, maar het daarbuiten aan niemand kan vertellen?

Als Renske Doorenspleet in 1973 wordt geboren, zwaait “de Apostel’ vanuit Bussum de scepter over zo’n dertigduizend leden in het hele land. Als “Mond Gods van deze tijd’ eiste de Leidsman volledige overgave. Na haar uittreding uit het Apostolisch Genootschap, in 1998, wil Doorenspleet nog maar één ding: haar eigen weg gaan. Maar zelfs jaren later merkt ze dat ze haar jeugd als “apostelkind’ in dit geheimzinnige genootschap nooit heeft kunnen loslaten.

In Apostelkind verweeft Doorenspleet archiefmateriaal en herinneringen tot een indringend en ontluisterend beeld van een gewoon Nederlands kind dat opgroeit in een ongewone wereld. Ze beschrijft het ontstaan van het Apostolisch Genootschap, volgt de geschiedenis van deze onbekende, internationale beweging sinds 1830 en laat zien hoe de groep binnen onze democratie telkens ongemoeid heeft kunnen functioneren. Het resultaat is een adembenemend boek over interne dwang en machtsrelaties, de desinteresse van de buitenwereld, maar ook over de kracht van onbevangen nieuwsgierigheid en hechte vriendschap. Een ongekend verhaal.

Bijpassende Boeken en Informatie

Venezuela

Karina Sainz Borgo – Nacht in Caracas

Karina Sainz Borgo Nacht in Caracas recensie en informatie van deze roman over Venezuela. Op 14 januari 2020 verschijnt bij Uitgeverij Meulenhoff Nederlandse vertaling van de roman La hija de la española van de Venezolaanse schrijfster Karina Sainz Borgo.

Karina Sainz Borgo Nacht in Caracas Recensie

Adelaide Falcón begraaft haar moeder, Adelaide Falcón . Ze begraaft haar met alles aan. Blauwe jurk, schoenen, multifocale bril, alles moest aan, alles moest mee, anders was het geweest of zij onvolledig werd teruggegeven aan de aarde. Op weg naar huis stierf Adelaide opnieuw: “ Ik ben de sterfgevallen die zich die middag in mijn biografie ophoopten nooit meer te boven gekomen. Die dag ben ik veranderd in mijn enige familie”, pagina 29. Zo begint Karina Sainz Borgo deze hartverscheurende roman over Caracas, Venezuela, een land waar het altijd nacht zal blijven. Tenminste met deze benauwde gedachte heb ik dit boek uitgelezen.

Adelaide woont samen met haar moeder ergens in de buitenwijken van Caracas. Waar langzaam maar zeker het recht van de sterkste zal gaan gelden. In een land waar de politie, samen met de Kinderen van de Revolutie de dienst uitmaken. Nu de oliegelden opdrogen of verdwijnen in de zakken van de corrupte elite van dit land en het land er economisch ernstig beroerd voorstaat ontstaat er een steeds grotere groep mensen die zich al rovend en moordend op de been houdt. En nee, niemand zal je beschermen, nergens valt recht te halen. Borgo kijkt gelukkig samen met de lezer ook terug in het leven  van Adelaide Falcón, om even op adem te komen.

Dan zie je hoe het meisje geniet van haar uitstapjes samen met haar moeder naar de tantes op het platte land. Waar het heerlijk ruikt,waar pruimenbomen groeien, waar jam en gelei gemaakt moet worden. Maar ook terug  naar de graanschuur van Aragua, waar haar moeder vandaan komt. Waar je leest over het uitzichtloze levens van de vrouwen in dit gebied, de graanstampsters, waar zij al zingend en stampend met elkaar het rauwe leven bezongen, de moed erin hielden. En hoe moeder de eerste in de familie werd met een universitaire opleiding. Even op adem komen in deze zwarte geschiedenis van Venezuela.

Karina Sainz Borgo Nacht in Caracas Recensie

En intussen gaat het leven door, of dat wat voor leven doorgaat. Plannen maken onmogelijk, een geregeld leven leven, onmogelijk. Je weet nooit waar je aan toe bent. Op een dag, wanneer Adelaide terugkomt van boodschappen doen is haar huis ingenomen de de Revolutionaire Brigade. Onder leiding van de Maarschalk. Nee, zij komt er niet meer in. Wil ze wellicht een kogel door haar kop? Dan terug de straat op, waar de anarchie heerst, betogingen tegen het regime gehouden worden dagelijks mensen in elkaar geslagen worden, afgevoerd worden naar de gevangenis gemarteld , uitgehongerd, verkracht wordt. De enige manier om overlever te worden in deze stad, is je hachie redden, meedoen, stelen, met lijken slepen. Dat doet Adelaide wanneer zij het huis van haar buurvrouw betrekt. Ze vindt haar dood in haar keuken. Vermoord? Een natuurlijke dood gestorven? Het is niet van belang. Het lijk wordt uit het raam gekieperd. Adelaide trekt in dit huis. Daar vindt ze de papierwinkel van haar overleden Spaanse buurvrouw.

Prachtige woorden en mooie metaforen in deze indringende en aangrijpende roman uit Venezuela

Door het aannemen van de identiteit van deze buurvrouw gaat het haar lukken dit stervende moederland achter zich te laten. Te vertrekken naar Spanje. Dat is de enige manier om te ontsnappen aan deze gekte, mens te blijven. “Ik ben bang en uitgeput” zegt zij tegen een vriend. Zij waren allebei bang, veel banger dan ze aankonden.  Voordat zij gaat vinden we Adelaide op de begraafplaats van haar moeder. Waar zij afscheid neemt van haar moeder. Zij doet dat in de vorm van een biecht, waarin zij haar moeder laat weten dat zij nooit zo moedig zal zijn als haar moeder. Zij zegt: ”Daarom maakt jouw dochter in deze nieuwe oorlog deel uit van twee kampen tegelijk: ik hoor bij de jagers en bij de zwijgers. Bij de mensen die beschermen wat van hen is en bij degene die in stilte stelen wat van anderen is. Ik bevind me op de ergst denkbare grens, want niemand eist de verliezen op van mensen die zoals ik leven op het eiland van lafaards. Ik ben niet moedig mamma. Jij hebt de moed aan mij doorgegeven, ik heb die versmaad. Ik hoor niet bij de vrouwen die vegend orde brengen aan hun eenzaamheid.”

Prachtige woorden, prachtige metaforen. Ook als Borgo beschrijft hoe de grafsteen van haar moeder door plunderaars werd vernield. Het rusten in Vrede wordt zelfs onmogelijk in dit land. Nacht in Caracas is gewaardeerd met de maximale ∗∗∗∗∗ (uitmuntend).

Recensie van Mieke Koster

Nacht in Caracas

  • Schrijfster: Karina Sainz Borgo (Venezuela)
  • Soort boek: sociale roman
  • Origineel: La hija de la española (2019)
  • Nederlandse vertaling: Arie van der Wal
  • Uitgever: Meulenhoff
  • Verschijnt: 14 januari 2020
  • Omvang: 224 pagina’s
  • Uitgave: Gebonden Boek / Ebook
  • Waardering redactie: ∗∗∗∗∗ (uitmuntend)

Flaptekst roman over Venezuela

Caracas, Venezuela. Adelaida Falcón staat voor een open graf. Ze is helemaal alleen, buiten het gezelschap van de begrafenisondernemers en een priester dan, en begraaft haar moeder, de enige familie die ze ooit had.

Verdoofd door rouw keert ze terug naar het appartement dat zijn en haar moeder deelden. Elke nacht verzegelt ze de ramen met tape om te voorkomen dat het traangas waarmee de demonstranten buiten worden bestreden naar binnen komt. Als plunderaars die zich voordoen als revolutionairen haar huis willen bezetten, verweert Adelaida zich en wordt ze in elkaar geslagen. Het is het begin van een gevecht om te overleven in een land in vrije val, waar geweld en anarchie de boventoon voeren en burgers tegen elkaar worden opgezet.

Nacht in Caracas is het krachtige verhaal van een vrouw die wordt geconfronteerd met de meest extreme omstandigheden en een ijzingwekkende herinnering aan hoe snel sociale omstandigheden kunnen veranderen, overal, op ieder moment.

Bijpassende Boeken en Informatie

Noorse roman, Noorwegen

Tarjei Vesaas – Het ijspaleis ∗∗∗∗∗

Tarjei Vesaas Het ijspaleis recensie en informatie over de inhoud van deze Noorse roman uit 1963. Op 27 juni 2019 verschijnt bij Uitgeverij Lebowski de Nederlandse vertaling van de klassieker uit de Noorse literatuur van Tarjei Vesaas.

Tarjei Vesaas Het ijspaleis Recensie en informatie

Wat zijn de woorden die het eerst bij mij opkomen na het lezen van deze roman van Terjei Vesaas? Ontroerend, angstaanjagend, hartverscheurend, wreed, liefdevol, bloedmooi. En dan heb ik het nog niet eens over de oogverblindende, meeslepende en soms levensbedreigende natuur beschrijvingen.

Siss, hoofdpersonage, een meisje van 11. Enigst kind, fijne ouders, bewuste opvoeding. Niks mis mee, goed op school, leider van de groep vriendinnen. En dan is daar in de klas dat andere meisje Unn, blijft altijd afzijdig, sluit zich nooit aan in de groep, maar ijzersterk, zo voelt Siss dat, en zo wordt het ook in de groep gevoeld. Unn is pas een half jaar op school, woont bij haar tante, haar moeder is dood. Maar wie is zij? Dan ineens wordt Siss door Unn gevraagd na school met haar mee naar huis te gaan. Die dag, bij Unn thuis vindt er tot schrik van beide meisjes bijna een versmelting plaats. Zonder woorden wordt er tussen de meisjes een pact gesloten, banden aangehaald die never nooit niet verbroken kunnen worden. Een cirkel, onzichtbaar, maar oh zo voelbaar.

Met name Unn is zo overdonderd door deze emoties dat zij de volgende dag Siss niet kan zien, terwijl dit toch het enige is waar zij naar verlangt. Zij besluit te spijbelen van school en in haar eentje vast de tocht naar het IJspaleis te maken. Dat is sinds jaren weer ontstaan daar waar de waterval het grote meer instort. Lang niet zo’n strenge winter gehad, nog nooit zo’n groot ijspaleis gezien. De klas zal aanstaand weekend dit IJspaleis bezoeken. Dus Unn besluit in haar eentje deze tocht te maken. En daar begon bij mij het mijn hart vasthouden. Je volgt Unn op de voet:” Unn keek in een sprookjeswereld van kleine torenspitsen, gewelfde daken, berijpte koepels, zachte bogen,en verward kantwerk. Alles was ijs, en het water spetterde er doorheen en bouwde gestaag verder. Vertakkingen van de waterval waren door het ijs in nieuwe banen geleid en maakten nieuwe dingen. Alles schitterde” blz.45. Zij glipt naar binnen, door kleine gangetjes en spleten, krijgt het te warm, gooit haar jas uit, raakt verdwaald, in trance wordt moe, dwingt zichzelf verder te gaan, krijgt het koud, weer op zoek naar haar ja, maar waar was ook weer de uitgang? Ga niet zo ver, ga terug, niet daarheen, niet verder, hou op. Als lezer wilde ik dat steeds schreeuwen tegen Unn, niet, niet, niet.

Tarjei Vesaas Het ijspaleis Recensie

En dan komt zij niet thuis, nooit op school geweest die dag. Dus start het dorp een zoektocht. Siss is degene die echt met Unn gepraat heeft. Wat weet zij? Heeft Unn haar iets verteld. Maar daar is de cirkel. De muur tussen deze twee meisjes die nooit opengebroken mag worden. Een onuitgesproken belofte die zoveel waard is dat het lijkt of Siss verandert in een IJspaleis. Maar het laagje dat alles bedekte was zo dun, zo flinterdun, pagina 102.  Onbereikbaar voor iedereen. En….komt Unn ooit weer terug? En Siss, durft zij het aan weer terug te komen?

Tarjei Sevaas heeft het indrukwekkende Noorse landschap in zijn botten en het stroomt door al zijn aderen

Tarjei Sevaas heeft het indrukwekkende Noorse landschap in zijn botten en het stroomt door al zijn aderen. En wellicht vooral het winterlandschap. De woorden over de ijslaag op het meer die dikker en dikker werd. Het knallen van het ijs, de metersdikke sneeuw, het buigen van takken door de zwaarte van de sneeuw, de ijsheldere nachten, de geur van kou en sneeuw. Het IJspaleis dat een personage wordt. Het ijspaleis zoekt niets, het straalt alleen licht vanuit de splijtende zalen naar buiten. Het is een spel dat geen mens ziet. Mensen komen hier niet, pagina 145. Maar ook over de dorpsgemeenschap, weinig woorden, maar zoveel verbondenheid. Prachtig.

Wat heeft deze man nog meer geschreven? Ik had nog nooit van hem gehoord, maar gelukkig is daar nu een eind aan gekomen. Deze klassieker uit de Noorse literatuur is door de redactie gewaardeerd met de maximale ∗∗∗∗∗ (uitmuntend).

Recensie van Mieke Koster

Het ijspaleis

  • Schrijver: Tarjei Vesaas (Noorwegen)
  • Soort boek: Noorse roman
  • Origineel: Is-slottet (1963)
  • Nederlandse vertaling: Marin Mars
  • Uitgever: Lebowski
  • Verschenen: 27 juni 2019
  • Omvang: 176 pagina’s
  • Uitgave: Paperback / Ebook
  • Waardering redactie: ∗∗∗∗∗ (uitmuntend)

Flaptekst van de roman van Tarjei Vesaas

De schoolkinderen noemen het het ijspaleis: een bevroren waterval in de Noorse fjorden omgetoverd tot een fantastische constructie van doorschijnende muren, fonkelende torens en geheime kamers. Het fascineert twee jonge meisjes, de eenzame Unn en de levendige Siss, die een intense vriendschap aangaan. Wanneer Unn besluit het ijspaleis alleen te verkennen en niet terugkeert, gaat het gehele dorp op zoek, maar tevergeefs. Sis moet proberen het hoofd te bieden aan dit verlies, zonder zich te verliezen in haar eigen bevroren wereld.

Tarjei Vesaas Informatie

  • Geboren op 20 augustus 1897
  • Geboorteplaats: Vesås, Telemark, Noorwegen
  • Overleden op 15 maart 1970
  • Sterfplaats: Rikshospitalet, Oslo, Noorwegen
  • Nationaliteit: Noorwegen
  • Leeftijd: 72 jaar
  • Discipline: schrijver
  • Soort boeken: romans, verhalen, gedichten
  • Boeken van Tarjei Vesaas

Bijpassende Boeken en Informatie

Tarjei Vesaas De vogels RecensieTarjei Vesaas – De vogels
Noorse roman, psychologische roman
Waardering redactie: ∗∗∗∗∗ (uitmuntend)
Sober en overtuigend meesterwerk uit de Noorse literatuur…lees verder >

 

Amerikaanse roman

Jen Beagin – Stofzuigen in het donker

Jen Beagin Stofzuigen in het donker recensie en informatie over de inhoud van deze Amerikaanse romans. Op 7 mei 2020 verschijnt bij Uitgeverij Atlas Contact de vertaling van de eerste twee romans van de Amerikaanse schrijfster Jen Beagin.

Jen Beagin Stofzuigen in het donker Recensie

Ze heet Mona, de poetsvrouw waarmee je kennismaakt in deze roman van Beagin. Een jonge vrouw van 26 jaar. Op haar twaalfde verstoten door haar getroebleerde ouders aan haar tante Sheila doorgegeven, die kilometers verderop woont. Mona is slim, doorloopt met gemak haar middelbare schooltijd maar is absoluut niet van plan nog verder te gaan leren. Haar tante heeft een schoonmaakbedrijf en zij gaat voor haar tante werken. Mona houdt van schoonmaken en heeft bijna een persoonlijke relatie met allerlei stofzuigermodellen.

Tijdens  het werken in allerlei huishoudens analyseert zij aan de hand van de inrichting van de huizen wat voor een soort mensen hier wonen. Ja, zij snuffelt en struint hier ongegeneerd in het rond. Intussen in zij vrijwilligster bij de plaatselijke spuituitlenen en komt zo in contact met de onderkant van de maatschappij. Zij blijkt zich daar wonderwel thuis te voelen. En ja, zij krijgt een relatie met een opvallend type, die zij Mijnheer Getver noemt. En ja, drugs en alcohol horen tot de dagelijkse ingrediënten van haar bestaan.  Deze mijnheer maakt een eind aan zijn leven en Mona moet door, vertrekt van Nergenshuizen naar Taos in Nieuw Mexico. Als zelfstandig onderneemster in het betere schoonmaakwerk. En ja, ook daar komt zij bij bijzondere huishoudens terecht. Naast het grondige schoonmaakwerk heeft Mona de gewoonte zich uit te dossen met bijzondere kleren en accessoires van de bewoners van de huizen en maakt zij foto’s van zichzelf.

En ja, het komt er altijd van dat zij met één of met allebei de bewoners in bed belandt. Ja, met drank, ja, met hallucinerende middelen. Bijna iedereen bij wie zij werkt heeft het beste met haar voor, voorziet haar van advies. En bijna elke werkrelatie eindigt omdat het niet goed afloopt met de seksuele/ intieme  relaties die zij aanknoopt met de huiseigenaren.  Om het leven voor zichzelf een beetje op de rails te houden spreekt Mona veel met God, die zij Bob noemt. Later verdwijnt Bob en komt Terry daarvoor in de plaats.

Jen Beagin Stofzuigen in het donker Recensie

Tijdens alle gesprekken die Mona voert met alle verknipte bewoners van haar schoonmaakadresjes krijg je als lezer steeds weer een inkijkje in het leven van Mona. Lijkt het voor haar godsonmogelijk zich echt aan iemand te binden. Nergens is het veilig, niemand is echt te vertrouwen.

Nergens is het veilig, niemand is echt te vertrouwen

In 2015 verscheen deel een van deze roman; doen alsof ik dood ben. Nu in dit boek, is deel twee van een mogelijke drieluik las ik hierbij gevoegd. Ik vind dat teveel van het goede. Deel een heb ik met een zekere verwondering gelezen, ja, komisch en zo nu en dan hilarisch. Maar wat mij betreft was dat genoeg geweest. En heb ik het idee dat deze roman eerder bedoeld is voor jonge dertigplussers dan voor de oudere generatie. Wellicht daarom mijn magere waardering van ∗∗∗∗∗ (goed).

Recensie van Mieke Koster

Stofzuigen in het donker

  • Schrijfster: Jen Beagin (Verenigde Staten)
  • Soort boek: sociale roman
  • Origineel:
    • Pretend I’m Dead (2018)
    • Vacuum in the Dark (2019)
  • Nederlandse vertaling: Astrid Huisman, Roos van de Wardt
  • Uitgever: Atlas Contact
  • Verschijnt:  7 mei 2020
  • Omvang: 520 pagina’s
  • Uitgave: Paperback / Ebook
  • Waardering redactie: ∗∗∗∗∗ (goed)

Waardering voor stofzuigen in het donker

  • Haar onderkoelde observaties over de merkwaardige mensen die haar pad kruisen variëren van grimmig tot liefdevol, maar zijn altijd uitermate raak (Katja de Bruin (VPRO Boekengids)

Flaptekst van de roman van Jen Beagin

De zesentwintigjarige Mona is schoonmaker van beroep. Ze is onlangs verhuisd van de Oostkust van Amerika naar New Mexico voor een frisse start (na een ongezonde liefdesaffaire – een junk met de naam Mr. Getver, lang verhaal), maar haar pogingen om haar leven op de rails te krijgen, zijn vooralsnog mislukt.

Om te beginnen is er een nieuwe ongezonde liefdesaffaire, ditmaal met de ietwat labiele Mr. Duister – toevallig getrouwd met een van Mona’s schoonmaakcliënten. Dan is er het Hongaarse kunstenaars­echtpaar, ook cliënten, dat kennelijk meer wil van Mona dan alleen een fonkelend aanrecht. Die getroebleerde verhouding doet Mona weer denken aan de minder plezierige kanten van haar eigen jeugd (gescheiden ouders, pleeggezin, lang verhaal). Heel even dreigt het cirkeltje helemaal rond te komen dankzij Mr. Duister – ware het niet voor de onverwachte veerkracht van Mona, een van de meest onaangepaste, hilarische hoofdpersonages in hedendaagse fictie.

Bijpassende Boeken en Informatie

Nederlandse Romans, Nederlandse schrijfster

Ines Nijs – Onomkeerbaar

Ines Nijs Onomkeerbaar recensie en informatie over de inhoud van deze debuutroman. Op 1 april 2020 verschijnt bij Uitgeverij In de Knipscheer de eerste roman van Ines Nijs.

Ines Nijs Onomkeerbaar Recensie

Onomkeerbaar is een familieroman waarin het hoofdpersonage, de verteller in dit verhaal, op zoek gaat naar haar wortels. Zij, Zoé is een meisje van bijna 18 jaar en woont met haar moeder samen. Een zwijgzame moeder, met een nog al ongrijpbaar karakter. Vader is er niet en er mag zeker ook nooit naar hem gevraagd worden. Maar natuurlijk is dat niet te hebben. Een meisje, volop in ontwikkeling, wil zo dolgraag weten hoe het zit. Zij woont op een internaat bij nonnen. Haar moeder wordt door de nonnen in bescherming genomen. Onuitstaanbaar. Dus wanneer de gelegenheid zich maar even voordoet springt zij erin. Bijvoorbeeld tijdens de geschiedenisles.

Zij moeten een verhaal schrijven over de oorlog en daarvoor met iemand praten die de oorlog heeft meegemaakt. Haar moeder, haar vader? Was hij wellicht een van die zigeunerkinderen die  tijdens de oorlog is opgevangen door de nonnen? En haar moeder, waarom heeft zij de achternaam van het hotel waar zij schoonmaakt? Kortom, veel vragen en vooral veel gesloten deuren en monden wanneer zij op onderzoek uit gaat.

Ines Nijs Onomkeerbaar Recensie

Intussen is het leven op school ook niet al te makkelijk. Vooral gepest door een verschrikkelijk intimiderend meisje. Dat gaat super ver. Aan het eind van de schooltijd gaat de klas op vakantie naar Italië. Zoé is er dan ondertussen achter dat haar vader daar woont. En ja, zij vindt hem daar en begrijpt dat zij niets van  hem heeft te verwachten.

Het laatste ontroerende hoofdstuk waarin uiteindelijk alle puzzelstukjes op zijn plaats vallen is ontluisterend. Schokkend. Maar ook bijna liefdevol.

Ontluisterende, schokkende maar ook bijna liefdevolle debuutroman

In deze psychologische roman legt de Nijs het verlangen, de trauma’s, de onmacht van een gezin bloot door het ontrafelen van de geschiedenis. Zoé heeft er genoeg van, van het niet weten dat haar persoonlijkheid zo bepaalt. Daarvoor kan het niet anders dan stukje bij beetje je door de pijn heen te werken. De Nijs doet dat door soms terug te gaan in de tijd, zodat we meer leren over moeder, begrip krijgen voor haar. Door een inkijkje te geven in de rol van het klooster in zo’n dorpsgemeenschap. Maar vooral om zeer geloofwaardig het ontwikkelingsproces van Zoé, een jonge vrouw op weg naar volwassenheid, op verschillende levensterreinen te volgen, in beeld te brengen en  te verwoorden. Zeer knap. De roman is gewaardeerd met ∗∗∗∗∗ (uitstekend).

Recensie van Mieke Koster

Onomkeerbaar

  • Schrijfster: Ines Nijs (Nederland)
  • Soort boek: psychologische roman, debuutroman
  • Uitgever: In de Knipscheer
  • Verschijnt: 1 april 2020
  • Omvang: 224 pagina’s
  • Uitgave: Paperback
  • Waardering redactie: ∗∗∗∗∗ (uitstekend)

Flaptekst van de debuutroman van Ines Nijs

‘Meisjes van het zuiderse type rijpen sneller,’ zegt de dokter. Peren rijpen, en aardbeien en bananen, ik rijp niet, ik rot, denkt Zoé. Zoé groeit begin jaren zeventig op bij haar labiele moeder, Alida. Haar vader kent ze niet, grootouders heeft ze niet. In het jaar waarin ze achttien wordt, gaat ze op zoek naar de waarheid over haar afkomst. Samen met de waarheid, weet ze, zal ze het geluk vinden. Maar is dat vertrouwen terecht? Een ding staat vast, nog voor het jaar voorbij is, is Zoés leven niet meer zoals voorheen, zal het Onomkeerbaar blijken.

Met de steentjes die ik uit het zand pulk, maak ik een cirkel. Daarna leg ik er een grotere cirkel omheen. Mijn voeten zet ik in het midden van de binnenste cirkel. Ik wacht. Om te vergeten hoeveel dorst ik heb, vraag ik me af of mijn moeder iets lekkers voor me zal koken. Of er een dessertje voor me klaar zal staan. IJs, of sorbet, of chocoladepudding. Meer dan van zichzelf houden moeders van hun kinderen.

Wie bij reis-rond-de-wereld over de bok wil springen moet oplettend zijn. Van begin tot einde. Concentratie voor de aanloop, de sprong en de landing. Vaak gaat het mis bij de landing, want alle aandacht ging naar de aanloop en de sprong, terwijl het er uiteindelijk op aankomt niet te stranden met de meet in zicht.

Ines Nijs Informatie

Ines Nijs (1968) is filoloog van opleiding, freelance redacteur van beroep. Ze woont en werkt afwisselend in België en Senegal. Verhalen lezen en schrijven is wat ze het liefst doet. Verhalen over mensen, over wat ze zeggen en wat ze verzwijgen. Onomkeerbaar is haar debuutroman.

Bijpassende boeken en informatie

Duitse Romans, Duitse schrijver

Juli Zeh – Nieuwjaar

Juli Zeh Nieuwjaar recensie en informatie over de inhoud van deze Duitse roman. Op 8 november 2019 verschijnt bij Uitgeverij Ambo | Anthos de nieuwe roman van de Duitse schrijfster Juli Zeh.

Juli Zeh Nieuwjaar Recensie

Henning, midden dertig, op de fiets, op een berg in Lanzerote, op weg naar de top, even weg, weg van zijn gezin, Therese zijn vrouw en zijn 2 kinderen van 2 en 4.  Als verrassing voor Theresa had hij een een 2 weekse vakantie geregeld op Lanzerote. Weg van huis met kerst en oud op nieuw.

Al ploeterend, de berg op, ja hij gaat het halen, het moet hem lukken, evalueert hij zijn leven, zijn relatie met vrouw en kinderen, en met zijn zus Luna.

Ze hebben het goed geregeld die twee. Alle taken rondom werk maar ook rondom huishouden en kinderen fifty-fifty verdeeld. Ja, hij deed iets meer maar dat was logisch, zij verdient immers meer dan hij. Hun gezamenlijke inkomsten zijn ruim toereikend. Maar hoe krijgt zij het toch voor elkaar als zo goed te doen. Het duurt dan wel even, het hele eiland afgezocht, maar toch, Therese vindt een kerstboom voor in het huisje. Ja, belangrijk voor de kinderen. Vroeger, bij haar thuis, weet zij nog van dit soort magische momenten. Bij hem was alles anders, vader weggegaan toen hij klein was, moeder geen geld voor kerstbomen en/of cadeautjes. Moeder altijd moe. Henning op zijn zusje passen om moeder te ontlasten.

Alles gaat Theresa makkelijk af. De oudejaarsavond, gister, het etentje met de kinderen in dat hotel. Zij zat vaak aan dat andere tafeltje, bij die Fransen, ja, met kinderen net zo oud als die van hen. Makkelijk Frans babbelend met die lui. De kinderen veel plezier met elkaar, en dan Theresa later aan het flirten, dansend met die andere man?!

En wat gaat dat etentje niet allemaal kosten? Kortom Henning twijfelt aan alles en eigenlijk nog het meest aan zichzelf. Hup, die berg op, de zon schijnt op haar best. Oh, geen eten en drinken mee, de fiets is ook niet de handigste voor dit tochtje, te zwaar eigenlijk, en ook zijn kleding niet toereikend, niet genoeg ventilerend. Nee, impulsief op de fiets gesprongen, weg, we, weg. “ Eerste-eerste- eerste scandeert hij in gedachten bij iedere trap op de pedalen. Er staat een harde tegenwind, Henning komt maar langzaam vooruit.

Juli Zeh Nieuwjaar Recensie

En dan is er natuurlijk al heel lang HET. Plotselinge steken in zijn arm, zijn borst, jeuk over zijn hele lijf, een adem kunnen halen, angst, paniek. Ja, de huisarts kon niets vinden, het ziekenhuis ook niet. Theresa valt hij er niet meer mee lastig. In-uit-uit. In uit-uit. Leeg je longen goed. Niet aan de berg denken. Klote Theresa, klote kinderen, klote wind, klote berg. Het moet lukken, nog een paar bochten, niet afstappen, doorgaan. Moet echt alles kapot?

Overtuigende, begripvolle en geloofwaardige roman over het leven van de hedendaagse dertigers

En dan…het huis, met de grote muur, met de duizenden spinnen. Er begint hem iets te dagen. Herkent hij deze plek? En hoezo dan? De tweede helft van deze roman neemt Juli Zeh je mee door de alles bepalende nachtmerrie die Henning, toen 6 jaar oud, samen met zijn zusje van twee, Luna meemaakte in dat huis, tijdens een zomervakantie boven op de berg. Vader en moeder hadden grote ruzie, vader stapte op en vertrok met de huurauto naar het vliegveld, moeder erachteraan. Zo bleven twee kleine kinderen een groot aantal uren samen achter in een spookhuis. Zij waren gewaarschuwd, niet hier komen, te gevaarlijk, een ondergronds waterreservoir. Niet daar komen, voorbij de spinnen, geen water uit de kraan, daar wordt je ziek van. En Henning, die als maar op zijn zusje moet passen. Angstaanjagend, adembenemend beschrijft Zeh deze gevaarlijke, angstaanjagende uren. Muren die beginnen te bewegen wanneer hij samen met zijn zusje in bed ligt. Monsters die uit het waterreservoir tevoorschijn komen om de kinderen mee te nemen. En dan nog die Noah, te tuinman die laatst op mamma lag? Beetje bij beetje valt alles op z’n plaats. Snapt Henning meer van zichzelf.

Julu Zeh’s Nieuwjaar is een prachtige roman over het leven van de hedendaagse dertigers. Overtuigend, analytisch, begripvol, geloofwaardig, gewaardeerd met ∗∗∗∗∗ (uitstekend).

Recensie van Mieke Koster

Nieuwjaar

  • Schrijfster: Juli Zeh (Duitsland)
  • Soort boek: Duitse roman, psychologische roman
  • Origineel: Neujahr (2018)
  • Nederlandse vertaling: Annemarie Vlaming
  • Uitgever: Ambo | Anthos
  • Verschenen: 8 november 2019
  • Omvang: 176 pagina’s
  • Uitgave: Gebonden Boek / Ebook
  • Waardering redactie: ∗∗∗∗∗ (uitstekend)

Flaptekst van de roman van Juli Zeh

Nieuwjaar, de nieuwe roman van de Duitse bestsellerauteur Juli Zeh, is een moderne, indringende roman over de levenslange gevolgen van een kindertrauma.

Lanzarote, nieuwjaarsdag: Henning wil fietsend de steile weg naar Femés beklimmen. Zijn materiaal is slecht, de fiets trapt zwaar en hij heeft geen proviand mee. Terwijl hij tegen wind en helling vecht laat hij zijn leven de revue passeren. Ogenschijnlijk loopt alles op rolletjes: hij heeft twee gezonde kinderen en een goede baan. Met zijn vrouw Teresa vormt hij een modern ouderpaar: ze delen de zorg 50/50. Maar eigenlijk gaat het slecht met Henning. Hij is al tijden overbelast. Kostwinner, echtgenoot, vader – geen van de rollen lijkt hem op het lijf geschreven.

Wanneer Henning uitgeput in Femés aankomt realiseert hij zich dat hij er eerder is geweest. Toen hij hier als kind was is er iets vreselijks gebeurd, iets wat hij diep heeft weggestopt. Iets wat hem blijkbaar al die jaren heeft achtervolgd. In Nieuwjaar van Juli Zeh mondt zijn perfecte familievakantie uit in een nachtmerrie.

Bijpassende Boeken en Informatie

Nederlandse Romans, Roadnovel

Victor Vere – Ze komen terug, Ze komen terug

Victor Vere Ze komen terug recensie en informatie over inhoud van deze nieuwe roadnovel. Op 26 maart 2020 verschijnt bij Uitgeverij Atlas Contact deze roman van de Nederlandse schrijver Victor Vere.

Victor Vere Ze komen terug, ze komen terug Recensie en Informatie

Een roadnovel en filosofische overpeinzingen ineen, staat in het persbericht. En dat is misschien ook precies het probleem van deze roman.

Daniel, de hoofdpersoon in dit boek, reist samen met zijn vrouw Felice af naar Patagonië. Zij huren een optrekje ergens aan het zuidelijkste puntje van Argentinië, waar vooral hij zich wil verliezen in de vlucht van de condors. Maar hoe wijs is dat? Daniel heeft net vernomen dat er iets is met zijn hartklep en dat die vervangen moet worden. Ja, reizen kan nog wel zegt de cardioloog. Zij maakt zich zorgen over zijn gezondheid. Hij stiekem ook wel, maar hij een man, wil zijn zwakte niet laten zien. En natuurlijk gaat het mis. Halsoverkop vertrekt het stel terug naar Amsterdam. Intussen leert de lezer iets over hartkleppen omdat Daniel het naadje van de kous wil weten.

Na de grote operatie knapt hij toch weer snel op en vanwege zijn grote betrokkenheid bij de natuur en bij de condors gaat het stel weer op reis. De natuurbeschrijvingen van bergen/ ruigtes/droogte, maakt dat je erg nieuwsgierig wordt naar de schoonheid van Argentinië. Een zeer aantrekkelijk reisverslag. Het echtpaar mag mee op excursie met de plaatselijke gids en condordeskundige Bruno. Er wordt een vijftal geredde jonge condors vrijgelaten, samen met de plaatselijke bevolking. Zij raken onder de indruk van rituelen van dit volk. Later deze reis mag Daniel mee naar een plek waar een groot aantal condors, maar ook poema’s en vossen dood zijn gevonden. Vergiftigd. Politie/ journalisten/wetenschappers gaan mee. Dit moet tot op de bodem uitgezocht.

Victor Vere Ze komen terug Recensie001Boek-Bestellen

Door deze hele roman heen worden grote filosofen als Wittgenstein, Spinoza en natuurvorser Van Humboldt geciteerd. Uitspraken over leeuwen die we niet kunnen verstaan als zij konden praten, over mensen die vrij worden door te weten en te begrijpen, de mens moet zijn nietigheid in de kosmos erkennen. Zonder die morele code is hij gedoemd ten onder te gaan.

Oprechte betrokkenheid in een roman die niet echt kan boeien

In de loop van deze roman komen heel wat personages voorbij maar het lukt Victor Vere niet mij zo te boeien dat er één onder mijn huid gaat zitten. Het lijken allemaal vluchtige voorbijgangers die zich niet werkelijk verbinden aan de aangekaarte problematiek van deze roman. Terwijl hier niet de minste problematiek wordt aangekaart. Het gaat over milieuvervuiling, klimaatverandering en de vernietigende rol van de mensheid hierin waardoor er al zoveel soorten dieren, planten, insecten van de aardbodem verdwenen zijn. Misschien wilden Vera Keur en Theo van Stegeren teveel.  Ik denk dat hun betrokkenheid bij deze zaken oprecht is en dat zij veel leren van filosofen en andere grote denkers. Maar ik vind het allemaal net te mager. De roman is gewaardeerd met ∗∗∗∗∗ (goed).

Recensie van Mieke Koster

Ze komen terug, ze komen terug

    • Schrijver: Victor Vere (Nederland)
    • Soort boek: roadnovel, milieuroman
    • Uitgever: Atlas Contact
    • Verschijnt: 26 maart 2020
    • Omvang: 200 pagina’s
    • Uitgave: Paperback / Ebook

Flaptekst van de roman van Victor Vere

Ze komen terug, ze komen terug van Victor Vere is een roman die je confronteert met een kwestie die zich onontkoombaar aan de mensheid opdringt. Daniël weet terdege dat zijn verre reizen naar Patagonië een vlucht zijn – en dat zijn fascinatie voor de condor te maken heeft met zijn verlangen ontstegen te zijn aan het dagelijkse leven. Als hij ziek wordt, moet hij voor een openhartoperatie halsoverkop terug naar Nederland. Krampachtig probeert hij zijn angsten te onderdrukken.

Eenmaal hersteld gaat hij weer naar de condors in de Andes. Meer dan vroeger ziet en ervaart hij hoe bedreigd die vogels zijn, hoe de hele natuur in gevaar is. Twee ingrijpende gebeurtenissen verzoenen hem ten slotte enigszins met zijn lot, en met dat van de natuur. Een Roadnovel en filosofische overpeinzing ineen.

Bijpassende Boeken en Informatie

Nederlandse Romans

Rodaan Al Galidi – Holland

Rodaan Al Galidi Holland recensie en informatie over de inhoud van deze nieuwe roman van de “Asielzoeker des Vaderlands”. Op 13 februari 2020 verscheen in eigen beheer bij Uitgeverij De Kade het nieuwe boek van de Iraaks-Nederlandse schrijver Rodaan Al Galidi.

Rodaan Al Galidi Holland Recensie en Informatie

Semmier Karim, een doorgewinterde asielzoeker, verlaat na precies negen jaar, negen maanden, een week en drie dagen het AZC, met een A4tje waarop stond dat hij officieel een verblijfsvergunning in Nederland had. Deze geschiedenis staat met heel veel humor beschreven in; Hoe ik talent voor het leven kreeg. Rodaan Al Galidi leert de lezer met zijn roman Holland opnieuw over de rigide regelgeving in Nederland, over de manier waarop er binnen gezinnen geleefd wordt, over de omgangsvormen, cultuur. Door de ogen van iemand uit de zogenaamde Wij-cultuur. Ik vond het hilarisch om weer eens door Al Galidi aan de hand genomen te worden door regelland Nederland. En vooral wat te doen als je niet past binnen de regelgeving.

Het opgelegde juk van onze samenleving schudt hij af

Wanneer Semmier dan eindelijk in Nederland mag blijven is hij klaar met alle besluiten die voor hem werden genomen. Het opgelegde juk van onze samenleving. Dus hij besluit dat hij geen uitkering wil, geen vast adres, geen huis. Niet nog langer wachten. Al dat wachten had hem geestelijk en lichamelijk uitgeput. Het liefste vertrekt hij direct naar Zuid-Spanje. Naar Tarifa, de Hoofdstad van de Wind, waarover hij gelezen had in de bibliotheek. Maar om Nederland te verlaten heeft hij een reisdocument nodig, dus weer wachten. Zijn ervaringen in het gemeentehuis zijn fantastisch. Maar voorlopig is Semmier op zichzelf aangewezen en zo begint zijn zwerftocht op eigen benen door Nederland.

Tussen de telefoonnummers uit zijn AZC tijd vindt hij het nummer van Calvin, die hem verder helpt. Hij kan zolang bij hem logeren en zo maakt Semmier kennis met het eerste Nederlandse gezin waar hij een tijd mag blijven. Een zorgboerderij, kinderopvang, peuterspeelzaal. Een plek waar veel kan en mag, en waar een hond Diesel rondloopt. Op deze plek mijmert Semmier in alle rust over zijn leven:” Daar zat ik dan, in dit stille schuurtje in dat rustige dorp. Ik beseft dat tussen mij en mezelf meer dan negen jaar zat. Degene die ik was is ver weg. Ik had zo gehoopt dat hij klaar zou staan om zich weer bij mij te voegen”  blz.33 Keer op keer weet Al Galidi zulke mooie woorden te vinden over de littekens die een asielprocedure veroorzaken.

Daar in dit gezin wordt hij uitgenodigd voor het avondeten. Dat blijkt nog een heel avontuur. Daar ook wordt Semmier verliefd op Lidewij, de dochter, degene die als zij thuis is met Diesel wandelt. Ach, deze grote liefde, dat wordt niet zomaar makkelijk.

Rodaan Al Galidi Holland Recensie001Boek-Bestellen

Semmier gaat aan het werk. Klussen hier en daar. Hij kan veel, vindt niks te gek, wil geld verdienen omdat hij in zijn eigen levensonderhoud wil voorzien. Hij ging hondjes uitlaten, tuinen onderhouden, schoonmaakklussen doen, fietsen maken. Intussen observeert hij het sociale leven in dit gezin, in dit dorp en vraagt zich honderdduizend dingen af. En heeft hij veel contact met de Nederlanders waardoor hij ontdekt dat ”achter de stille, goed geïsoleerde Nederlandse muren, van buiten bevroren en van vinnen verwarmd, met allerlei soorten licht en muziek, het een hel kan zijn.” Hij ontdekte de betekenis van “Elk huisje heeft zijn kruisje” (pagina 84).

Prachtig, heftig, ontroerend, humoristisch, een waardevolle roman

Zonder oordeel en met veel respect reist Al Galidi door Nederland. Op zoek naar zichzelf, op zoek naar de Nederlander,op zoek naar werk, vaak via collega asielzoekers. En ja, die komt hij ook zeker tegen. Hilarisch en treurig tegelijkertijd zijn zijn verhalen over de flat Elvis Presley. Ook daar vindt hij onderdak, in een afgelegen verwaarloosde achterstandswijk. De enige Nederlanders die je daar tegen komt zijn van de politie. Verder een opeenstapeling van uitgeprocedeerde , illegale rondzwervende, stikkende mannen. Waar niemand naar omkijkt. Die alleen elkaar hebben om het zelfde lot te delen.

Tot twee keer toe belandt Semmier in een klooster. Voor de nodige rust, om afscheid te nemen van Lidewij, om zich voor te bereiden op zijn reis naar Zuid-Spanje. Naar Tarifa, waar hopelijk de wind waait waarvan hij droomt. Prachtig, heftig, ontroerend, humoristisch, dit waardevolle document geschreven door Rodaan Al Galidi die is gewaardeerd met ∗∗∗∗∗ (uitstekend).

Recensie van Mieke Koster

Holland

  • Schrijver: Rodaan Al Galidi (Irak, Nederland)
  • Soort boek: roman
  • Uitgever: De Kade
  • Verschenen: 13 februari 2020
  • Omvang: 400 pagina’s
  • Uitgave: Paperback
  • Waardering redactie: ∗∗∗∗∗ (uitstekend)

Flaptekst van het nieuwe boek van Rodaan Al Galidi

Dit boek is een reis door het diepe hart van Nederland.
Nee.
Het is een roman voor iemand die het Nederlands beheerst, maar de cultuur niet.
Nee.
Een beschrijving van Nederland in al haar verscheidenheid.
Nee.
Dit boek is gewoon Holland.

Behalve met onverwachte regenbuien, de Aldi en de zee had Semmier Karim niet zo gek veel ervaring met het leven in Nederland buiten het azc. Na negen jaar wachten op een verblijfsvergunning komt hij terecht in het echte Holland, dat van haar inwoners, niet dat van het systeem. Het wordt een zoektocht naar zichzelf, de jongen die hij gaandeweg verloren is en naar het thuis waar hij zo naar verlangt. Onderweg blijkt het volk anders te zijn dan het systeem, en zijn reis moeilijker dan hij dacht.

Wie zijn de Hollanders? Gaat Semmier zijn weg vinden? En wat als de liefde op zijn pad komt? Door de ogen van Semmier Karim zien we Nederland zoals niemand anders het zou kunnen optekenen. Zoals de schrijver het zelf zegt: “Holland is de hoofdpersoon van deze roman. Dit boek is mijn reis tussen de Nederlanders en in de Nederlanders. In hun hart, in hun geest, in hun hoofd. En als dat het niet is, dan is het mijn vergissing, waarvan ik dacht dat het mijn reis was.’

Rodaan Al Galidi op bezoek bij het tv-progamma Mondo

Op zaterdag 15 februari 2020 was Rodaan Al Galidi bij het VPRO programma Mondo om te spreken over zijn nieuwe roman Holland.

Bijpassende Boeken en Informatie

Nederlandse Schrijver, Verhalen

Daan Heerma van Voss – Coronakronieken

Daan Heerma van Voss Coronakronieken recensie en informatie over de inhoud van dit boek met deze verhalen uit de tijd van Cornona. Op 28 mei 2020 verschijnt bij Uitgeverij Atlas Contact het boek met coronaverhalen uit de hele wereld, geschreven door Daan Heerma van Voss.

Daan Heerma van Voss Coronakronieken Recensie en Informatie

Als de redactie het boek leest, kun je op de pagina de recensie en waardering vinden van het verhalenboek Coronakronieken. Het boek is geschreven door Daan Heerma van Voss. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van dit boek met coronaverhalen van Daan Heerma van Voss.

Daan Heerma van Voss begon met deze kronieken op de 117ste dag van het virus op donderdag 12 maart 2020 en eindigde op 3 mei de de 169ste dag van 2020. Nu zijn wij inmiddels een jaar onderweg, met Corona, een onheilspellende ziekte, een gevaarlijk virus, dat er binnen een maand  voor zorgt dat hele wereld in een shocktoestand te brengen.

Heerma Van Voss schreef deze kronieken om vat te krijgen op het begin van de onvoorspelbare coronatijd waarin Nederland, maar hij volgt de gebeurtenissen rondom Corona wereldwijd, bijna machteloos in verzeild is geraakt. Een boek om aan latere generaties uit te kunnen leggen wat er gebeurde en hoe er door politici en gezondheidszorg op gereageerd werd.

Poging om vat te krijgen op de onvoorspelbare tijd waarin Nederland zich bevindt

Zijn nieuwe liefde M. is voor een weekje over, het is 12 maart 2020, en het lijkt erop, door afkondigingen van Trump, dat terugvliegen naar New York, een probleem gaat worden. Zelf gaat Daan onderweg naar Schiphol voor een optreden in Duitsland. Maar ook hij kan Nederland niet verlaten en keert terug naar huis, zich realiserend dat hij en zijn vriendin voorlopig gevangen zitten.

Met andere ogen bekijkt hij zijn huis, zijn relatie met zijn nieuwe lief. Wat dat gaat betekenen weet hij niet, heeft hij geen idee van en al helemaal niet hoe een mens zich dient te verhouden ten opzichte van deze pandemie, want zo wordt het gevaar van dit nieuwe virus intussen wereldwijd geduid. En dus moeten er grote politieke beslissingen worden genomen. Wereldwijd. Met de vraag welke landen hun democratische beginselen als eerste overboord zullen gooien. Daaronder de grote morele vraagstukken rondom de onderlinge verhoudingen, helpen we anderen, of denken wij alleen aan onszelf? Gaat het nog over de idealen die verwoord zijn in vredestijd?? En is dat wel mogelijk wanneer blijkt dat velen zich bezorgd maken bij hun eerste kuchje, de eerste snotneus.

Heerma van Vos volgt de situatie in Europa en verder. Door contacten te hebben, vlogs te volgen, te bellen en skypen met familie en leeftijdsgenoten, schrijvers, journalisten over de hele wereld. Hoe gaat iedereen om de de door hogerhand opgelegde restricties? Het begint erop te lijken dat mensen niet zozeer hun leven gaan afstemmen op het virus, maar dat de angst voor het virus veel besmettelijker lijkt. Het handelen gaat bepalen.

Daan Heerma van Voss Coronakronieken Recensie

Intussen wordt er wereldwijd gespeculeerd over de diepere betekenis van Corona. Gaat dit virus de mensheid en kans bieden om het collectief beter te gaan doen? Is dit niet het moment om de wereld anders in te gaan richten? De kans om na te aan denken over de toekomst van de planeet?

Het lot, dat is toch iets van vroeger! Blijkbaar toch niet zo leert ons de coronatijd

Intussen, op relationele wijze piekeren van Voss en zijn vriendin M. over het lot dat de wereld nu overvalt. Het lot, dat is toch iets van vroeger! Uit boeken, uit verhalen van grootouders? Maar blijkbaar was het lot niet uitgepraat. Het lot had een stem, een kuchje, een snotneus, koorts. Het lot lijkt niet te stuiten, de zorg raakt overbelast, meer maatregelen worden nodig, afgekondigd, anders moet de zorg wereldwijd overgaan op Triage. Alweer zo’n woord dat gewoon wordt, waar een mens voorheen nooit van gehoord had.

Aan het eind van dit boek mijmert van Voss over wat hij heeft vastgelegd. Het is geen overzichtswerk, want werkelijk overzicht is er nog lang niet. Het is en blijft giswerk. Het is een verslag van de wereld die aan het veranderen is. Nu, een jaar later is nog steeds de grote vraag hoe de wereld er na Corona uit gaat zien. Gaan we door op de oude voet of wordt het een wereld waarin humanistische principes, normen en waarden wereldwijd de grondlegger worden om de planeet en dus ook de mensheid op alle levensterreinen, toekomstbestendig te maken? Het boek is gewaardeerd met ∗∗∗∗∗ (zeer goed).

Recensie van Mieke Koster

Coronakronieken

  • Schrijver: Daan Heerma van Voss (Nederland)
  • Soort boek: non-fictie
  • Uitgever: Atlas Contact
  • Verschijnt: 28 mei 2020
  • Omvang: 255 pagina’s
  • Uitgave: Paperback
  • Waardering redactie: ∗∗∗∗∗ (zeer goed)

Waardering voor het boek

  • “Coronakronieken is een prachtig boek dat ons helpt te zien in wat voor bizarre tijd we leven.” (Lodewijk Asscher, ontvanger van het eerste exemplaar)
  • Ongebruikelijke vermenging van genres (reportage, essay, pamflet) die je misschien het beste kunt samenvatten als geschiedschrijving on the go. “Het is alsof je je eigen dagboek leest, maar dan slimmer, sterker, specialer! Kortom, het dagboek dat je had wíllen schrijven, zodat je alles niet zou vergeten. Maar dat je vergat te schrijven. Gelukkig is het toch gedaan!” (Splinter Chabot)
Verkoop ‘Coronakronieken’ levert inmiddels al 50.000 euro op voor boekhandel

Het eind mei verschenen Coronakronieken van schrijver Daan Heerma van Voss heeft inmiddels al 50.000 euro opgeleverd voor de boekhandel.

Flaptekst van het boek de Coronakronieken

Coronakronieken van Daan Heerma van Voss is een boek om vat te krijgen op de tumultueuze of soms juist stille begintijd van de coronacrisis, een boek waarmee je aan latere generaties kunt uitleggen: zo ging dat, zo breekbaar bleek onze vertrouwde leefwereld te zijn. Zo klonk onze verwarring, en zo onze hoop. “Coronakronieken’ is een ongebruikelijke vermenging van genres (reportage, essay, pamflet) die je misschien het beste kunt samenvatten als geschiedschrijving on the go.

Wat overkomt ons? Velen stelden zich die vraag toen de coronacrisis zich ontvouwde. Gefascineerd door dagboeken uit eerdere crisistijden ging Daan Heerma van Voss op zoek naar wat we die eerste 7 weken van deze crisis (van 12 maart tot 3 mei) ervoeren. Hij vond grote en kleine verhalen, beleefd in het oog van de storm of in de luwte van het balkon, van overal ter wereld. Heerma van Voss tekende ze op en vulde ze aan met eigen bevindingen en ging op zoek naar het antwoord op de vraag: Wat gebeurt er met ons, als de wereld die we kennen stil komt te staan?

Bijpassende boeken en informatie

Nederlandse Romans, Nederlandse Schrijver

Wessel te Gussinklo – De hoogstapelaar

Wessel te Gussinklo De hoogstapelaar recensie waardering en informatie over de inhoud van de roman. Op 28 februari 2019 verschijnt bij Uitgeverij Koppernik de nieuwe roman van Wessel te Gussinklo De hoogstapelaar.

Wessel te Gussinklo De hoogstapelaar Recensie

Hoogstapelaar, wat denk je daar eigenlijk bij? Volgens Wikipedia is het een opschepper, blaaskaak, dikdoener. Ik moest dat even opzoeken. Nou, Ewout, de hoofdpersonage van Wessel te Gussinklo is ook daadwerkelijk een behoorlijke blaaskaak. Hij is een jongen van 17 jaar, eentje die maar niet wil deugen, maar wel eentje die volgens zichzelf de wijsheid in pacht heeft. Wijsheid over wie je moet zijn, in ieder geval, hoe je moet zijn, wat je moet uitstralen. Geen mietje, geen watje, maar iemand die gewoon gezag uitstraalt. Niet om wat hij kan, wat hij gepresteerd heeft, maar gewoon om hoe hij zich manifesteert. Te Gussinklo neemt de lezer 371 bladzijden lang mee in het hoofd van deze jongen, deze tiener, deze onzekere, eenzame jongen die dagelijks met zichzelf in gesprek is, met zichzelf oefent, thuis, in zijn eentje voor de spiegel, hoe je dat doet, man van de wereld zijn, of in ieder geval met zekerheid uitstralen dat je dat bent, of in ieder geval hard op weg bent dat te worden. Wat ontroerend, wat dapper, wat ongelooflijk knap hoe deze roman de lezer, en ook Ewout zelf langzaam maar zeker meevoert de duistere diepte in.

Geen mietje, geen watje, maar iemand die gewoon gezag uitstraalt

Ewout Meyster, een onzekere puber woont samen met zijn moeder die een boekhandel runt in het benedenhuis. Vader is doodgeschoten in de oorlog. Een mislukkeling dus. Tot zijn 14de is hij een brave jongen. Gaat met moeder wekelijks mee naar de kerk, vertelt haar over zijn innerlijk leven, over zijn schoolleven. Zij zijn een twee-eenheid. Hij is een brave jongen. Hij is slim, helaas een beetje klein een beetje iel, maar goed met woorden. Maar ineens, in de kerk, realiseert hij zich dat God niet kan bestaan, dat al dat gedoe, al dat bidden, je verlaten op God en dat het dan wel ergens goed gaat komen, dat dat allemaal bullshit is. Dat je er helemaal alleen voor staat in het leven. En dat je het niet maakt met goed presteren, goed je best doet, diploma’s halen. Nee, wat je uitstraalt dat is wat je bent, wat je kunt worden. Dus ja, hij gaat niet meer deugen, maar vooral verbaal en natuurlijk door zijn uitstraling, man van de wereld worden.

Wessel te Gussinklo De hoogstapelaar Recensie

Maar natuurlijk kan hij dat niet in z’n eentje. Hij heeft zijn omgeving nodig om bevestiging te krijgen van zijn metamorfose. Daar praat hij niet over met z’n vrienden. Nee, hij gebruikt zijn omgeving door hen erop te wijzen dat zij nog lang niet zover zijn als hij. Zij moeten leren anders te lopen, zwaarder, donkerder, te praten. Hun haar moet langer, of met minder krullen. Ze moeten leren anders te lopen, meer als een man, zelfverzekerder, meer als hij. Een grote bek krijgen, de leraren op school aftroeven met quasi kennis van Sartre, Camus. Ja, hij zal het ze wel leren.

Maar diep van binnen is hij vaak jaloers op de jongens om hem heen. Zij hebben al baardgroei, een stoer ontwikkeld mannenlijf, en hij is en blijft een schrielkip. En ja, hij wordt natuurlijk elke keer van school getrapt, niet te handhaven, ook niet op het internaat.

Dus daar zit hij, thuis, in z’n eentje, te piekeren over hoe het verder moet, spaart hij stiekem belangrijke woorden, indrukwekkende uitspraken van o.a. Sartre, Camus en later Merleau Ponty. Heeft hij het thuis al helemaal in z’n hoofd hoe hij later over straat zal lopen. Quasi nonchalant, zijn lange lokken voor zijn ogen, zijn lange sjaal slordig om zijn nek geslagen. Mensen overbluffen met goed gevonden teksten. Ja, iedereen zal van hem onder de indruk zijn. Op straat, in de kroeg, zijn vrienden, ja, wie eigenlijk niet.

Hoe loopt dit af met deze jongen, waar ik in ieder geval een zwak voor kreeg. Wordt hij een mietje? Houdt hij het vol zo zijn leven vorm te even? Lukt het hem te worden wie hij moet zijn? Wil zijn? Blijven zijn vrienden hem trouw? Blijft hij zichzelf trouw en hoe ziet dat er eigenlijk uit?

Ontroerend. diepgaand zelfonderzoek van een volwassen wordende puber in een uitmuntende roman

God, wat een boek. Wat knap dat Te Gussinklo voor zo’n diepgaand zelfonderzoek van een volwassen wordende puber zulke overtuigende woorden heeft gevonden. Een ontroerende roman die met de maximale ∗∗∗∗∗ (uitmuntend) is gewaardeerd.

Recensie van Mieke Koster

De hoogstapelaar

  • Schrijver: Wessel te Gussinklo (Nederland)
  • Soort boek: coming-of-age roman
  • Uitgever: Uitgeverij Koppernik
  • Verschenen: 28 februari 2019
  • Omvang; 376 pagina’s
  • Uitgave: Paperback / Ebook
  • Waardering NRC: ∗∗∗∗∗ (Sebastiaan Kort)
  • Winnaar Bookspot Literatuurprijs 2019
  • Waardering redactie:  ∗∗∗∗∗ (uitmuntend)

Inhoud van de nieuwe roman van Wessel te Gussinklo

Ewout Meyster is zeventien en denkt de wereld en het leven begrepen te hebben, en dat zal hij zijn naïeve vriendjes wel eens tonen. Verbazen wil hij hen, maar ook de wereld, met zijn ‘optredens’ op straten en pleinen. In gesprekken met zijn vrienden legt hij uit hoe je een echte persoonlijkheid wordt, en wat je moet doen om belangrijk te worden en niet ‘onbenullig’ te blijven. Voor Ewout is het belang van deze gesprekken erin gelegen dat hij, zichzelf spiegelend aan de ‘onbenullige’ vriend tegenover hem, zijn eigen superioriteit oefent en tegelijkertijd bewezen ziet. 

In De hoogstapelaar zien we de terugkeer van Ewout Meyster. Met De verboden tuin (1986) probeerde hij de paradijselijke wereld van zijn eerste kinderjaren te hervinden. In De opdracht (1995) oefende hij als veertienjarige om populair en indrukwekkend te zijn tussen de oudere jongens in het zomerkamp. In De hoogstapelaar waant Ewout zich de situatie geheel meester, maar tegelijkertijd is hij onderhevig aan de krachtige tegenwind van zijn depressies en zijn angsten.

advertentie




Bijpassende Boeken en Informatie