Tag archieven: Mieke Koster

Historische Roman

Laila Lalami – La Florida

Laila Lalami La Florida recensie en informatie over de inhoud van deze historische slavernijroman. Op 17 augustus 2020 verschijnt bij Uitgeverij Nieuw Amsterdam  de Nederlandse vertaling van de roman The Moor’s Account van de Marokkaans-Amerikaanse schrijfster Laila Lalami.

Laila Lalami La Florida Recensie en Informatie

Mustafa, de slaaf die dit verslag op schrift stelt, van een ontdekkingsreis van de Spanjaarden naar La Floriada  en meereist met zijn meester Dorantes, is geboren in het Marokkaanse Azemmur. 25 jaar eerder heeft hij zichzelf als slaaf aangeboden om de financiële situatie van zijn gezin te redden.  Het is halverwege de 16de eeuw. Zijn leven als slaaf brengt hij in beeld vanaf het moment dat hij zichzelf op  de markt aanbiedt, en intussen  mijmert hij over zijn levensloop in Marokko, zijn plaats in het gezin, zijn aanvaringen met zijn vader. Hij overleeft de verschrikkingen van deze ruim acht jaar durende reis door zich vast te blijven houden  aan zijn droom terug te keren naar Azemmur, en zich steeds maar weer bewust te zijn van zijn rol en plaats als slaaf.

Laila Lalami lukt het in deze roman een heel ander beeld te schetsen over de heldendaden van de witte overheerser door de ogen van Mustafa of beter gezegd de slaaf Estebanico. Daarmee snijdt zij een super actueel thema aan, The Black lives Matter beweging die wortelt in deze oude tijd.

Rovend, dodend, verkrachtend, martelend slaan zij zich in weg door dit voor hen onbekende land

Estebanico is de grote observator van de tocht die de Spanjaarden maken naar en door Florida op zoek naar goud en de Appalachen. Rovend, dodend, verkrachtend, martelend slaan zij zich in weg door dit voor hen onbekende land. Elke plaats of dorp dat veroverd wordt wordt meteen toegeëigend door  de Spanjaarden onder het mom dat dit in opdracht gaat van de Spaanse koning. En onderweg wordt er natuurlijk gekerstend. Hij is slim, deze Estebanico. Hij leert de taal van de verschillende indianenstammen, heeft respect voor hen, begrijpt hun argumenten, hun gebruiken, leert snel, maar houdt vooral vaak zijn mond. Door zijn ogen kijken we mee naar de arrogantie van de macht van de zogenaamde witte superieure mens. Maar hem wordt niets gevraagd.

Door de erbarmelijke omstandigheden waarin deze karavaan in de loop van de jaren in verzeild raakt lijkt het dat het niets anders kan dat de ongelijkheid tussen meester en slaaf langzaam maar zeker zal worden opgeheven. Dat kan immers niet anders denk je / hoop je als lezer regelmatig. Maar dat blijkt naïef. Net zo goed als blijkt dat de hoop die Estebanico heeft dat zijn meester zijn slavencontract zal verscheuren keer op keer op het tegenovergestelde wijst.

Laila Lalami La Florida Recensie

Voor deze slaaf, die de enige lijkt die zich laat sturen door een moreel kompas, de enige lijkt die gelooft in het goede van de mens, waar hij of zij ook vandaan komt, dus de enige lijkt die als overwinnaar uit deze verschrikkelijke tocht overleeft, blijkt de realiteit veel weerbarstiger. Maar goed, hij blijkt ook geen heilige.

Wanneer de weinige overlevenden van de verschrikkelijke tocht door Florida na acht jaar stuiten op een Spaanse enclave zijn het de verhalen van alleen de witte mannen waar de autoriteiten in geïnteresseerd zijn. Alleen zij moeten hun belevenissen van deze erbarmelijke tocht op papier zetten, alleen zij kunnen een kaart schetsen van dit ondoorgrondelijke Amerika waar zij acht jaar doorheen zijn getrokken. En ja, natuurlijk maken zij de verhalen mooier dan de werkelijkheid, laten zijn de verschrikkingen die zij hebben aangericht buiten beeld. Estebanico hoort het aan en zit zich plaatsvervangend te schamen voor zijn superieuren.

Een o zo nodige, verfrissende en confronterend andere kijk op de kolonisatie van Amerika

Daarom is het een verrijking dat Laila Lalami vanuit het perspectief van de structureel onderdrukte medemens deze prachtige roman toevoegt aan de wereldliteratuur. Zo nodig, zo verfrissend en natuurlijk ook confronterend. Op de een of andere manier lijkt het nog steeds een van de moeilijkste opgaven voor de witte superieure wereld de verschrikkelijke wandaden uit het verleden onder ogen te zien. Deze roman, La Florida van Laila Lamali  helpt daar een handje bij. Prachtig en gewaardeerd met ∗∗∗∗∗ (uitstekend).

Recensie van Mieke Koster

La Florida

  • Schrijfster: Laila Lalami (Marokko, Verenigde Staten)
  • Soort boek: historische roman, slavernijroman
  • Origineel: The Moor’s Account (2015)
  • Nederlandse vertaling: Inger Limburg, Lucie van Rooijen
  • Uitgever: Nieuw Amsterdam
  • Verschijnt: 17 augustus 2020
  • Omvang: 336 pagina’s
  • Uitgave: Paperback / Ebook
  • Waardering redactie: ∗∗∗∗∗ (uitstekend

Flaptekst van de roman van Laila Lalami

La Florida is het gefictionaliseerde reisverslag van de eerste zwarte ontdekkingsreiziger van Amerika; een Marokkaanse slaaf wiens getuigenis nooit is opgenomen in de officiële geschiedschrijving.

In 1527 vertrekt ontdekkingsreiziger Pánfilo de Narváez met zeshonderd man en honderd paarden uit de haven van Andalusië met als doel het zuiden van de VS op te eisen voor de Spaanse kroon. Maar vanaf het moment dat de mannen van Narváez in Florida voet aan wal zetten, krijgen ze te kampen met zware tegenslagen: navigatiefouten, ziekte, honger en verzet van inheemse stammen. Nog geen jaar later zijn er nog maar vier mannen in leven: een Spaanse edelman, een jonge ontdekkingsreiziger, de schatmeester van de expeditie én diens tot slaaf gemaakte dienaar, die door de drie Spanjaarden Estebanico wordt genoemd. Dit is zijn verhaal.

Bijpassende boeken en informatie

Vlaamse roman, Vlaamse schrijfster

Nikkie van Lierop – Te dom voor de duivel

Nikkie van Lierop Te dom voor de duivel recensie en informatie over de inhoud van deze Vlaamse roman. Op 4 september 2020 verschijnt bij Uitgeverij Lebowski de roman van zangers en schrijfster Nikkie van Lierop.

Nikkie van Lierop Te dom voor de duivel Recensie en Informatie

Als de redactie het boek leest, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van het boek Te dom voor de duivel. De roman is geschreven door Nikkie van Lierop. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van deze roman van de Belgische zangeres en schrijfster Nikkie van Lierop.

Het is 1963 en Anna, een jong meisje van 18 jaar ligt te bevallen in een kliniek gerund door nonnen. Nee, het gaat niet vanzelf deze bevalling die eindigt in een keizersnee. Geen consideratie met haar, deze ongehuwde moeder. Dan wordt uiteindelijk haar dochter Dominique geboren.

Dan neemt Van Lierop je mee naar 1946. Amsterdam, de Jordaan, daar woont Anna samen met haar moeder en broertje en zusje. Vader Jaak is tijdens de bevrijding door een jonge Duitse soldaat op de Dam doodgeschoten en moeder, ja moeder, zij weet het niet meer. Hangt in haar verdriet. Moeder kan het niet aan, Anna wordt op school gepest vanwege de armoede die van haar af straalt. De enige fijne les is de muziekles. Want zingen, dat kan zij, die kleine Anna. Anna doet haar stinkende best om haar  moeder blij te maken, maar ja, moeder is druk doende de touwtjes aan elkaar te knopen, heeft geen oog voor haar.

Want zingen, dat kan zij, die kleine Anna

Ja, zij is de oudste, dus meedraaien in het huishouden. Wanneer het moeder te veel wordt moet Anna naar een kostschool. Wordt daar zo gepest dat zij wegloopt, naar huis. Moeder blij, maar ook bezorgd. Er moet brood op de plank. Dus Anna in een dienstje, bij de zgn. betere burgerij. Dat gaat niet lang goed. En zo komt zij terecht in een kroeg. En daar komt zij tot leven. Zij neuriet mee met de smartlappen die daar gedraaid worden en al snel valt het op dat zij prachtig kan zingen. Vooral wanneer Tante Leen gedraaid wordt leeft Anna op, zingt zij dolgraag mee. Zij wordt ontdekt door pianist Slavko en later trekken zij er samen op uit. Naar Berlijn, daar maken zij  furore.

Daar begint het structurele mishandelen in haar leven. Zij een prachtige jonge sappige vrouw wordt door alle mannen begeerd en Anna weet daar steeds beter op in te spelen. Hoe meer opgewondenheid, hoe langer hun optreden, hoe meer geld, hoe meer naam dit duo maakt, en hoe jaloerser haar vriendje. Aan deze “hemel” komt een eind wanneer Anna zwanger blijkt en Slavko een ander liefje.  En dan wordt de baby geboren. En waar moet zij heen, met zichzelf, met haar baby. Zij besluit haar kind bij haar moeder achter te laten op zoek naar werk, op zoek naar een eigen leven, en op zoek naar de luxe die zij kende toen zij de sterren uit de hemel zong.  En zo  vervolgt Anna haar leven, op zoek naar geluk, naar luxe, naar liefde. Maar keer op keer komt zij bedrogen uit. Maken mannen misbruik van haar, wordt zij mishandeld, nadat zij haar eerst gouden bergen beloofden. Hoe moet dat eindigen?

Een smartlap van een boek, misschien een anti-mannen boek?

Nikkie van Lierop schreef met deze roman een smartlap van een boek, misschien een anti-mannen boek?  Anna, het slimme schoolmeisje waar je in het begin van deze roman kennis mee maakt wordt door van Lierop verpulverd en afgedaan als een naïeve op geld en uiterlijk gerichte vrouw.

De citaten van de verschillende levensliederen passen dan ook heel goed binnen de verhaallijn van dit boek. De verschillende personages hebben echter te weinig diepgang en de opeenvolging gebeurtenissen uit Anna’s leven, van de ene ramp naar de volgende catastrofe komen mij nogal ongeloofwaardig over. Gewaardeerd met ∗∗∗∗∗ (goed).

Recensie van Mieke Koster

Nikkie van Lierop Te dom voor de duivel Recensie

Te dom voor de duivel

  • Schrijfster: Nikkie van Lierop (België)
  • Soort boek: Vlaamse roman, psychologische roman
  • Uitgever: Lebowski
  • Verschijnt: 4 september 2020
  • Omvang: 240 pagina’s
  • Uitgave: Paperback / Ebook
  • Waardering redactie: ∗∗∗∗∗ (goed)

Flaptekst van de roman van Nikkie van Lierop

Anna is niet onder het meest gunstige gesternte geboren, maar ze heeft een gouden stem. Als ze wordt aangenomen in het orkest van de vermaarde Slavko, lijkt haar leven echt te beginnen. Ze maken furore in de cabarets van Berlijn, maar Slavko is niet te vertrouwen. Na een zoveelste ruzie keert een zwangere Anna terug naar haar geboortegrond, om na de bevalling weer opnieuw te beginnen. Haar pogingen leiden haar langs smoezelige theaters, duistere cafés en uiteindelijk de rosse buurten van menig stad. Te dom voor de duivel is het verhaal van een vrouw op zoek naar geluk, om slechts het tegendeel te vinden.

Bijpassende boeken en informatie

Franse roman, Franse schrijfster

Bérengère Cournut – Van steen en been

Bérengère Cournut Van steen en been recensie en informatie over de inhoud van deze Franse roman over het veranderende leven van de Inuit. Op 21 augustus 2020 verschijnt bij Uitgeverij Prometheus de Nederlandse vertaling van De pierre et d’os de klimaatroman van de Franse schrijfster Bérengère Cournut.

Bérengère Cournut Van steen en been Recensie en Informatie

Als de redactie het boek leest, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van de roman Van steen en been. Het boek is geschreven door Bérengère Cournut. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden te vinden. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van de roman over de klimaatverandering in het Noordpoolgebied van de Franse schrijfster Bérengère Cournut.

Jagers, nomaden in het Noordpool gebied. Ja, ze bestaan nog, maar hun manier van leven wordt bedreigd. Door de westerse wereld, door de almaar doordenderende consumptie maatschappij, door de almaar voortdenderende milieuvervuiling en de daarmee samengaande klimaat verandering.

Bérengere Cournut schrijft met deze roman Van Steen en Been een hommage aan deze groep mensen die het barre koude klimaat, de oeromstandigheden, de ruwe elementen die daarbij horen, omarmen, met respect tot zich nemen, zich ertoe verhouden

Zij lezen de dagelijkse grillen maar ook de dagelijkse giften die het leven daar biedt. En altijd verbonden met hun voorouders en natuurgeesten die gevraagd en ongevraagd hun steun en wijsheid inzetten  bij grote levensvragen, problemen en gevaren. Uqsuralik  een jonge Inuitvrouw. Rondom haar is deze roman opgebouwd. Door haar ogen leeft de lezer mee.

Bérengere heeft dit leven meegeleefd. In haar ziel en haar botten opgeslagen

Op een dag, wanneer zij het huis verlaat om zich buiten te verwonderen om de eerste keer dat zij als vrouw bloed verliest scheurt het ijs en is zij in één klap letterlijk en figuurlijk losgerukt van haar gezin. Zij kan niet meer terug naar haar gezin en kan niet anders dan zich in haar eentje een weg te banen door de oerkou. Zij moet een toevluchtsoord vinden , want in je eentje daar overleven is godsonmogelijk. En zo volg je haar, met haar hondenroedel en de berenvel, die haar vader haar nog achterna kon gooien. Gelukkig is zij veel met hem op jacht geweest, samen jagen op beren, poolvossen en walrussen. Ja, daar is zij goed in, dit jonge meisje, deze jonge vrouw. Wist dat je op zoek moest naar ademhalingsgaten van de vissen, de ringelrobben. Alleen zwervend over een eiland van sneeuw en ijs ontmoet zij de sneeuwreus en gaat met hem in gesprek. Maar de reus wil haar daar niet hebben.

Bérengère Cournut Van steen en been Recensie

Het lied van de reus leert haar dat hij haar daar niet wil hebben. Zij is te jong; “ga weg, ik heb geen vrouw nodig. Jij bent jong, jij bent mals, jij bent vet. Ik heb liever lijken” zingt de reus haar toe.

Ja, zij vindt een gezin dat haar wil opnemen. Eén van hen is een oude man. Die wil met haar op jacht. Zij ziet in de ogen van een jonge vrouw dat zij dat beter niet kan doen. Maar heeft zij een keus? En ja, hij verkracht haar. Deze boze oude man, die eigenlijk niet voor zijn gezin kan zorgen. Hij is immers een slechte jager. Jaloers op een ieder die dit beter kan. Dus ook op haar. Er zit niet veel anders op dan verder te trekken. En dan komt zij haar toekomstige man tegen. Een neef van de Oude. Dus door, alleen op pad. Is zelfmoord niet de beste uitweg? Gelukkig vindt zij een liefdevol gezin waar zij welkom is. Zij en haar aanstaande kind. Met warmte en indrukwekkende rituelen omgeven komt zij de zwangerschap door. Wordt haar dochter Hila geboren. De naam van de moeder van de oudste vrouw krijgt haar dochter. Zij zal iedereen beschermen.

Geweldig, wat een indrukwekkende klimaatroman en een prachtige ode aan het rauwe Groenland

Zo volgen we deze vrouw, dit gezin, en vooral de kracht van vrouwen van de ene op de andere generatie. De vanzelfsprekendheid om met elkaar te delen. Het vele voedsel wanneer de winter vertrekt, de honger wanneer het onmogelijk is te jagen. De rituelen die nodig zijn om te overleven in barre omstandigheden. De lange winters waarin de mensen bij elkaar komen en al zingend hun leven delen, hun wensen en dromen delen, hun tegenslagen en ongelukken delen, hun voorouders en geesten eren. Al zingend, ieder op eigen wijze. En zo hun manier van leven aan van generatie op generatie  doorgegeven. Indrukwekkend, ontroerend.  En nu is Uqsuralik een steen. Zij waakt over haar gemeenschap, deze vrouw van steen met het karakter van een beer en met de naam van een hermelijn.

Bérengere heeft dit leven meegeleefd. In haar ziel en haar botten opgeslagen. De toegevoegde fotoreportage geeft de lezer de beelden mee die voor mij een liefdevolle toegift betekenen. Geweldig, wat een indrukwekkende roman. Met veel dank van deze lezer.

Recensie van Mieke Koster

Van steen en been

  • Schrijfster: Bérengère Cournut (Frankrijk)
  • Soort roman: Franse roman,  klimaatroman
  • Origineel: De pierre et d’os (2019)
  • Uitgever: Prometheus
  • Verschijnt: 21 augustus 2020
  • Omvang: 232 pagina’s
  • Uitgave: paperback / ebook
  • Boek bestellen bij: Boekhandel / Bol
  • Prix du roman Fnac 2019
  • Waardering redactie: ∗∗∗∗∗ (uitstekend)

Flaptekst van de roman van Bérengère Cournut

De Inuit zijn nomadische jagers die al duizenden jaren door het noordpoolgebied zwerven. Tot voor kort waren hun overlevingskansen afhankelijk van de dieren waarop ze jaagden, de stenen die nog boven de bevroren grond uitstaken en de planten en bessen die in de middernachtzon groeien. Ze delen hun immense territorium met een groot aantal dieren, maar ook met geesten en de elementen. Maar hun bestaan is de laatste jaren onzeker geworden door de klimaatverandering.

Op een avond wordt een jonge Inuitvrouw door een scheur in het ijs gescheiden van haar familie. Plotseling bevindt Uqsuralik zich alleen in de schemer en de poolkou. Om te overleven heeft ze geen andere keuze dan verder te gaan en een toevluchtsoord te zoeken. En dus begint ze, in extreme omstandigheden, aan een zoektocht door de uitgestrekte noordpoolgebieden, die haar binnenwereld zal onthullen.

Van steen en been is een fenomeen in Frankrijk, waar het de Prix du roman Fnac won, de prijs voor de beste Franstalige roman van het jaar. Er zijn tot nu toe 100.000 exemplaren van verkocht.

Bijpassende boeken en informatie

Amerikaanse roman, Amerikaanse schrijfster

Janet Lewis – De vrouw van Martin Guerre

Janet Lewis De vrouw van Martin Guerre recensie en informatie van deze Amerikaanse roman uit 1941. Op 20 augustus 2020 verschijnt bij Uitgeverij Cossee de Nederlandse vertaling van de roman The Wife of Martin Guerre van de Amerikaanse schrijfster Janet Lewis.

Janet Lewis De vrouw van Martin Guerre Recensie en Informatie

Er moet een oude familievete beslecht worden, en blijkbaar is het sluiten van een huwelijk daar een geëigende manier voor. Het is op een ochtend in januari 1539 dat deze bruiloft gevierd wordt. Het echtpaar bestaat uit twee 11 jarige kinderen, Bertrande de Rols en Martin Guerre, beide nakomelingen uit een welgesteld, oud en feodaal boerengeslacht. Janet Lewis beschrijft in deze roman een waargebeurd verhaal op basis van verslagen van gerechtshoven, en natuurlijk denk je als lezer; ‘ ja, dat zal wel’ maar zij doet dat op zo’n manier dat ik me bijna ademloos heb laten meeslepen door dit ongelooflijke verhaal.

Zoals het een rijke boerenzoon betaamt is hij lijfeigene van zijn vader. Tot zijn dood zwaait vader de scepter over boerenhoeve, familie, al het personeel en aanverwante zaken gerelateerd aan een goed lopend bedrijf. Op hun veertiende is het zover dat de bruid intrekt bij de familie van haar man. Ja, Bertrande wordt geaccepteerd door de vrouw des huizes. Ja, en de man, de vader van Martin, hij gedoogt haar ondanks zijn grimmigheid, zijn onverschrokkenheid en autoritaire houding. En het huwelijk wordt geconcipieerd. Bertrande raakt zanger, wordt mooier en mooier. Martin daarentegen worstelt met de zeggenschap die zijn vader over hem heeft. Deze strenge man houdt zijn zoon klein, maakt de dienst uit, blijft aan de teugels hangen. Op een dag komt Martin thuis met een geschoten beer, heeft zichzelf bewezen dat hij een man is en bespreekt met Bertrande dat hij voor een paar dagen de hoeve gaat verlaten.

Hij, die eigenzinnige jongen heeft zijn vader zo getart dat het enige wat hem te doen staat is de hoeve verlaten, onder het juk van zijn vader uitkomen en terugkomen wanneer zijn vader in staat is zijn woede te laten varen. Hij denkt dat hij binnen ongeveer een week weer terug zal zijn. Maar dat wordt 8 jaar. En in deze tijd zien we Bertrande rouwen, haar man missen, verlangen naar hem, uitgroeien tot een prachtige rijpe vrouw en moeder, en bidden dat hij snel en ongedeerd terug zal keren.  Binnen een maand, binnen een seizoen, binnen een jaar, binnen een paar jaar. Zij groeit in haar functie als vrouw des huizes, haar roomse geloof geeft haar steun en overtuiging dit zware kruis te kunnen dragen.

Janet Lewis De vrouw van Martin Guerre Recensie

Dan drie jaar, komt hij terug, haar Martin. Beide ouders zijn inmiddels overleden en ja, nu wordt hij de grote man op de hoeve. Maar, wat is er met hem gebeurd in al die jaren dat hij onderweg was. Zijn karakter lijkt zo zacht, zo medemenselijk, zo inlevend. En ja, natuurlijk valt Bertrande voor hem als een blok, en ja, zij krijgen samen twee kinderen. De jongste zal overlijden omdat bij Bertrande inmiddels het idee heeft post gevat dat deze teruggekeerde humane Martin haar man niet kan zijn. Zij lijdt, is zo bang, immers wanneer dit waar is leeft zij in grote zonde. Jarenlang in een overspelige relatie. Binnen de roomse kaders waar zij in leeft is dit niet minder dan een doodzonde. En ja, zij raadpleegt de pastoor die haar probeert gerust te stellen. Zij vervreemdt langzaam maar zeker van alle mensen om haar heen. Is zij haar verstand aan het verliezen.

Wat een boek, wat een verhaal en zo vooruitstrevend voor het jaar 1941!

Wanneer het gerucht over de twijfel van Bertrande over de hoeve waart proberen de betrokkenen haar van dit idee af te houden. Iedereen is tevreden met deze Martin, zo aardig, inlevend, medemenselijk. Dat was de oude Martin nooit. Hij is het, alleen veranderd, een betere versie van zichzelf geworden. Blij zijn, niet in roeren, wat haal je jezelf op je hals? Maar de overtuigt gelovige Bertrande kan niet anders dan deze kwestie, voor haar eigen gemoedsrust en haar vertrouwen in God, tot op de bodem uitzoeken.

Wat een boek, wat een verhaal, en wat vooruitstrevend om zo’n geschiedenis in 1941, het jaar waarin deze roman verscheen, vanuit het perspectief van een vrouw te onderzoeken, te beschrijven. Zo knap, zo spannend, zo tot aan het eind toe ongewis wat de uitkomst zal zijn van de dilemma’s waar Betrande en met haar vele vrouwen, mee worstelt. Janet Lewis laat Bertrande niet in de steek. De roman De vrouw van Martin Guerre is gewaardeerd met de maximale ∗∗∗∗∗ (uitmuntend).

Recensie van Mieke Koster

De vrouw van Martin Guerre

  • Schrijfster: Janet Lewis (Verenigde Staten)
  • Soort boek: Amerikaanse roman
  • Origineel: The Wife of Martin Guerre (1941)
  • Nederlandse vertaling: Paul van der Lecq
  • Uitgever: Cossee
  • Verschijnt: 20 augustus 2020
  • Omvang: 160 pagina’s
  • Uitgave: Gebonden Boek / Paperback / Ebook
  • Waardering redactie: ∗∗∗∗∗ (uitmuntend)

Flaptekst van de roman van Janet Lewis

Bertrande de Rols is veertien als ze wordt uitgehuwelijkt aan Martin Guerre. Het is een tegemoetkoming in het langlopende conflict tussen twee Franse plattelandsfamilies in de zestiende eeuw. Bertrande kent hem pas twee dagen, maar ze weet dat ze voor de rest van haar leven ‘de vrouw van Martin Guerre’ zal zijn. Haar nieuwe leven op het landgoed van haar schoonfamilie biedt rust en zekerheid, en Bertrande en Martin groeien naar elkaar toe. Toch leert ze ook al snel de dominante en agressieve kant van haar man en zijn vader kennen. Dan deelt Martin plots mee dat ‘hij een tijdje weg moet’.

Acht jaren gaan voorbij, totdat Martin eindelijk terugkeert en hij de oude orde op het landgoed herstelt. Maar hoe weet Bertrande zeker dat deze man wel dezelfde is als die haar acht jaar geleden verliet? Hij is sympathiek, rustig, goed voor zijn familie en werknemers, en lijkt in niets meer op het heethoofd dat hij was. Wat heeft hem zo veranderd? En als de man inderdaad niet Martin is, dan wordt ze voorgelogen, maar doet dat af aan het geluk dat ze heeft gevonden

Als de echte Martin Guerre uiteindelijk ook terugkeert, begint er een proces tegen zijn dubbelganger. Bertrande staat voor een duivels dilemma: ze kan kiezen voor eerlijkheid,
maar het liefst zou ze haar gezin verdedigen, en kiezen voorde dubbelganger – op straffe van de hel.

Bijpassende boeken en informatie

Finland-Zweedse schrijver, Finse roman

Tove Jansson – Zomerboek

Tove Jansson Zomerboek recensie en Informatie van deze mooie roman uit 1972. Op 16 juni 2020 verschijnt Uitgeverij  De Geus de Nederlandse vertaling van Sommarboken de roman van de Finland-Zweedse schrijfster Tove Jansson.

Tove Jansson Zomerboek Recensie en Informatie

Ergens op een klein eiland aan de Finse Bocht staat het huisje waar grootmoeder samen met haar zoon en kleindochter Sophie elk jaar de zomer doorbrengt. Oma, al ver in de tachtig, denk ik, en Sophie een jaar of zeven. Vader is vooral veel aan het werk. Tenminste hij zit aan zijn tafel met zijn rug naar de twee vrouwen. En zij zijn aan elkaar gewaagd. En beiden leven zij nog volop in hun magische levensfase en maken dus ook met elkaar ongelooflijke avonturen mee. En het hoofdpersonage in hun verhalen en avonturen is meestal de natuur. De natuur, die al eeuwenlang haar goddelijke gang is gegaan op dit eiland,  het spookbos, dat zichzelf traag en moeizaam had gevormd en waarin het evenwicht tussen overleven en vernietigd worden zo broos was, dat zelfs de geringste verandering ondenkbaar was.

Tove Jansson Zomerboek Recensie

De bomen en struiken die op het ene moment een gevaarlijk dier leken en dan weer een monster. Waar oma al snijdend in dode takken en stukken boomschors nog andere vreemde wezens aan toevoegde. En als je goed keek naar oude botten die je vond in het bos of op het strand, dan kon je er altijd wel wat in zien. En intussen praten zij met elkaar over de natuur, hoe dat allemaal in zijn werk gaat. Dat een ijseend niet dood gaat van te veel zingen voor een vrouwtjes eend. Dat weet Sophie heus wel. En nee, hij hoeft niet begraven te worden. Daar zorgt de natuur wel voor. En dan wil oma even rust en stuurt Sophie er in haar eentje op uit. Alhoewel oma breekbaar is, kan zij wel even alleen achterblijven.

Belevenissen van oma en kleindochter in een magische levensfase prachtige in een tijdloze, gevoelige kleine roman

En dan in één van de zomers komt een vriendinnetje logeren. Een meisje dat niets weten van leven op zo’n eiland, niet gewend is door de regen en de blubber te baggeren. Geen idee heeft. Dus ja, dit wordt geen succes. Want oma weet dat een eiland een verschrikking kan zijn voor wie van buitenaf komt. En dan volgt er een prachtige beschrijving van het leven in een gesloten gemeenschap:

“Je belandt van het ene op het andere moment in een grote groep van mensen die altijd samen hebben gewoond en met de vanzelfsprekendheid van huisvolk rondlopen op een stuk grond dat ze kennen en aanvoelen en begrijpen. En met alles wat hun gewoonten bedreigt, richten ze zich nog meer op elkaar en voelen ze zich nog zekerder van zichzelf.” (pagina 32). Zomerboek is gewaardeerd met ∗∗∗∗∗ (uitstekend).

Recensie van Mieke Koster

Zomerboek

  • Schrijfster: Tove Jansson (Finland)
  • Soort boek: Finland-Zweedse roman
  • Origineel: Sommarboken (1972)
  • Nederlandse vertaling: Cora Polet
  • Uitgever: De Geus
  • Verschijnt: 16 juni 2020
  • Omvang: 176 pagina’s
  • Uitgave: Paperback / Ebook
  • Waardering redactie: ∗∗∗∗∗ (uitstekend)

Flaptekst van de roman van Tove Jansson

Sophia brengt met haar vader en oma de zomer door op een Fins eiland. In de wijze en vooral ook geestige gesprekken die de oude vrouw en het jonge meisje met elkaar voeren, komen de angsten en verlangens van het meisje en het verleden van de oma op een betoverende en ontroerende manier tot uitdrukking.

Tegen de achtergrond van moerassen en bossen en de altijd aanwezige zee schildert Tove Jansson zonder enig spoor van sentimentaliteit of valse emotie de verhouding tussen een grootmoeder en haar kleindochter.

Bijpassende boeken en informatie

Spaanse roman, Spaanse schrijver

Munir Hachemi – Levende dingen

Munir Hachemi Levende dingen recensie en informatie over de inhoud van deze Spaanse roman over de misstanden op een kippenfarm in Zuid-Frankrijk. Op 1 juli 2020 verschijnt bij Uitgeverij Wereldbibliotheek de Nederlandse vertaling van de roman Cosas vivas, geschreven door de Spaanse schrijver Munir Hachemi.

Munir Hachemi Levende dingen Recensie en Informatie

Ach, wat een urgent onderwerp heeft Munir Hachema bij de kop. De gang van zaken in de Europese voedselindustrie. De uitbuiting, onderdrukking, discriminatie, milieuvervuiling, huisvesting, arbeidsomstandigheden, salariëring, oogjes en mondje dicht. En hoe vier bevriende Spaanse jongens, studenten besluiten om met elkaar in een oude Suzuki, naar het zuiden van Frankrijk de reizen om daar tijdens hun zomervakantie geld te verdienen met het pukken van druiven.

Is het een coming-of-age verhaal? Ik weet het niet. Natuurlijk is het schokkende voor deze jonge mannen om geconfronteerd te worden met de Maffia-achtige praktijken tijdens hun ervaringen met kippen/eenden/ ganzen. Het vaccineren van de opeengestapelde dieren, het bevruchten van het voer(mais) voor al deze beesten. Alle werkzaamheden op desolate gebieden van het Franse land, goed afgeschermd van de buitenwereld. Idiote werkroosters, nachtelijke autoritten op weg naar het werk. Kortom, het is er niet pluis. Kun je voor je fatsoen nog wel vlees eten wanneer je midden in deze nachtmerrie hebt gewerkt. Wanneer je met eigen ogen hebt gezien hoe het hier aan toe gaat?

Munir Hachemi Levende dingen Recensie

De vier slapen ’s nachts op een camping, weinig geld, weinig slaap, weinig eten. Dus ja, het schuurt nog wel eens wat onderling. En hoe verhoudt een mens zich tegen zoveel onrecht, waarvoor iedereen zijn ogen lijkt te sluiten. Wanneer deze jongens de dood van een van hun collega’s willen onderzoeken blijkt dit al snel iets dat zij beter niet kunnen doen.

Een super actueel en broodnodig thema snijdt Munir Hachemi aan met dit debuut. Wat ik jammer vind en zelfs ook storend is dat hij zeker in het begin van deze roman, nogal uitweidt over het schrijven van literatuur op zich. Wanneer beschrijf je de werkelijkheid? En is dit dan hetzelfde als de waarheid?

Een thema dat broodnodig aandacht verdient aangesneden in deze actuele Spaanse debuutroman

In de loop van de tijd heeft hij, met behulp van eigen aantekeningen en dagboeken, agenda’s en op losse blaadjes een eigen ultieme tiengebodenlijst opgesteld aangaande de ervaring van literair kapitaal. Later in deze roman nog een uitgebreid relaas over het gebruik van een dagboek en vanuit welke perspectief dit bruikbaar zou kunnen zijn in de literatuur. Ik heb dit ervaren als afbreuk aan dit grote bovenstaande thema, maar wellicht heb ik het een en ander niet precies begrepen. Levende dingen is gewaardeerd met ∗∗∗∗∗ (zeer goed).

Recensie van Mieke Koster

Levende dingen

  • Schrijver: Munir Hachemi (Spanje)
  • Soort boek: sociale roman, Spaanse roman
  • Origineel: Cosas vivas (2018)
  • Nederlandse vertaling: Nadia Ramer
  • Uitgever: Wereldbibliotheek
  • Verschijnt: 1 juli 2020
  • Omvang: 142 pagina’s
  • Uitgave: Paperback / Ebook
  • Waardering roman: ∗∗∗∗∗ (zeer goed)

Flaptekst van de roman van Munir Hachemi

Vier jonge Spaanse studenten reizen in de zomer naar het zuiden van Frankrijk om wat extra geld te verdienen met het oogsten van druiven. Maar het loopt allemaal heel anders dan ze zich hadden voorgesteld. Na een reeks vrolijke avonturen vinden ze werk, alleen niet tussen de druivenranken maar in een enorme kippenfarm. Daar worden ze genadeloos uitgebuit en het werk dat ze moeten doen is gruwelijk. Daarbij worden ze in het dorp waar ze verblijven met de nek aangekeken en behandeld als ongewenste gastarbeiders. Ze bevinden zich in een hel, ze willen eruit ontsnappen, maar hoe? Het is ongehoord knap hoe Hachemi dit coming-of-ageverhaal weet te verknopen met de omgang van de mens met dier en natuur, met migratie en afwijzing, met politiek en verantwoordelijkheid. Dat lukt door de kracht van zijn taal en de gewiekstheid van zijn stijl. Zo’n perfectie in een debuutroman, dan ben je nu al een grote schrijver.

Bijpassende boeken en informatie

Indonesië, Nederlandse Romans, Nederlandse Schrijver

Reggie Baay – Het kind met de Japanse ogen Recensie

Reggie Baay Het kind met de Japanse ogen Recensie Waardering en Informatie. In oktober 2018 verschijnt bij Uitgeverij Atlas Contact de documentaire anti-oorlogsroman van Reggie Baay Het kind met de Japanse ogen.

Reggie Baay Het kind met de Japanse ogen Recensie

Wat een prachtige, pijnlijke en ontroerende familiegeschiedenis schreef Reggie Baay met dit boek. Een ode aan zijn ouders, een ode aan  de vele overlevenden van Japanse overheersing en de onafhankelijkheidsoorlog van Nederlands-Indië. En aan alle “slachtoffers” van deze oorlogen, die eind jaren ’40 naar Nederland zijn gerepatrieerd. In tegenstelling tot De Tolk van Java, van Alfred Berney is dit geen afrekening met een zwarte jeugd, nee veelmeer is dit een zoektocht naar het zware verleden van vooral vader, maar zeker ook van moeder. Om te gaan begrijpen, om de flarden van deze geschiedenis die hij als kleine jongen opving tijdens de koempoelans die nogal eens in Huize Baay plaatsvonden te leren duiden. Voor zichzelf, maar ook zeker voor zijn ouder broer. De jongen met de Japanse ogen, ongevraagd en zeker onbedoeld slachtoffer van deze geschiedenis.

Bestebroer, schrijft Reggie Baay, voor jou ga ik dit allemaal opschrijven en daarna zal ik het je voorlezen.

Na het overlijden van beide ouders vindt Baay foto’s, negatieven, documenten. Deze gaan allemaal terug naar de Indische tijd van zijn ouders. Naar verhalen over een zinloze oorlog die alleen maar slachtoffers maakten. En aan de hand van deze foto’s en verhalen gaat hij terug, op reis, op zoek naar alle plekken waar zijn vader is geweest, heeft gevochten, als krijgsgevangene van de Japanners ingezet werd bij de aanleg van de Birma spoorlijn. En jaren later tot zijn grote verbijstering weer werd opgeroepen om mee te vechten in de onafhankelijkheidsoorlog. Baay reist eerst naar Thailand, met de foto’s in de aanslag op zoek naar plekken die vader blijkbaar niet voor niets had gefotografeerd. En dan verder de Archipel door, vragen stellend, hopend op gesprekken met overlevenden uit die tijd, zoekend naar de door zijn vader vastgelegde plekken. Hij probeert zich in te leven in het jonge leven van zijn vader, jarenlang op oorlogspad, de onvermijdelijke gruwelijkheden waarvan vader ooggetuige moet zijn geweest. De jarenlange onzekerheden, ontberingen, vijandigheden, fysiek lijden, honger, dorst, uitbuiting, minachting,vernederingen.

Het ontroerende verhaal, wanneer vader in 1947 weigert verder nog één keer zijn wapen te gebruiken, weigert op verlof te gaan en uiteindelijk legerkok wordt. Hoe hij liefdevol maaltijden bereidt voor “zijn” manschappen, met plaatselijke kruiden, vers geschoten wild, zodat de mannen weer enigszins getroost, de vijandelijke wereld in kunnen.

Reggie Baay Het kind met de Japanse ogen Recensie

Er tussendoor verhalen over het leven, zijn jeugd in het gezin Baay in Nederland. Hoe dat er aan toe ging thuis, met een regelmatig onberekenbare vader, een zwaar getraumatiseerde moeder en een geestelijk gehandicapte broer. De bijeenkomsten met “tantes en ooms”, vaak ook behoorlijk getroebleerd, waar met elkaar gepraat werd naar het met elkaar verbonden zijn in deze zwarte geschiedenis. Over het leven thuis, hun jeugd, in Oude Wetering aan de Hoolboomstraat. En hoe zij met elkaar vader, moeder, en de twee jongens de demonen waar vooral vader regelmatig door bezocht werd, keer op keer versloegen of van zich af konden wenden. Maar ook hoe de Indiërs in Nederland werden ontvangen, als vijanden, profiteurs, vergeten, niet gehoord, en verwaarloosd door de Nederlandse regering. De derde oorlog waar dit gezin ongevraagd en vooral onterecht in terecht is gekomen.

Pijnlijke, ontroerende familiegeschiedenis, prachtig en liefdevol opgeschreven

De pijnlijke conclusie die Reggie Baay trekt aan het eind van dit prachtige en noodzakelijke boek over deze Nederlandse zwarte geschiedenis. Dat Nederland niet echt wil weten, niet echt geïnteresseerd is. “ Moeten wij het hierbij laten? Moeten wij deze oorlogshistorie dan ook maar wegspoelen in het riool van de vergetelheid?”, vraagt hij zich bijna wanhopig af. Gelukkig voor alle geïnteresseerde  lezers deed hij dat niet, gelukkig voor zijn Bestebroer kan hij deze pijnlijke, ontroerende en liefdevolle geschiedenis, nu hardop voorlezen. Dit boek verdient voor mijns inziens een groot lezerspubliek. Het kind met de Japanse ogen is gewaardeerd met de maximale ∗∗∗∗∗ (uitmuntend).

Recensie van Mieke Koster

Het kind met de Japanse ogen

  • Schrijver: Reggie Baay (Nederland)
  • Soort boek: anti-oorlogsroman, familieroman
  • Uitgever: Atlas Contact
  • Verschijnt: 24 september 2018
  • Omvang: 352 pagina’s
  • Uitgave: Paperback / Ebook
  • Waardering redactie: ∗∗∗∗∗ (uitmuntend)

Flaptekst Reggie Baay – Het kind met de Japanse ogen

Nederlands-Indië, 1939. Een jonge man tekent voor het koloniale leger en komt vervolgens in Japanse krijgsgevangenschap terecht waar hij dwangarbeid moet verrichten aan de beruchte Birma-Siamspoorlijn. Als hij na drieënhalf jaar van ontberingen wordt bevrijd en de draad van zijn leven weer hoopt op te pakken, wordt hij aansluitend een volgende oorlog in gestuurd: de Indonesische onafhankelijkheidsoorlog die in zijn geboorteland is losgebarsten. Als na de Politionele Acties in december 1949 de soevereiniteits-overdracht plaatsvindt en hij met zijn prille gezin naar Nederland vlucht wordt hij geconfronteerd met herinneringen en trauma’s. Die strijd wordt er niet gemakkelijker op als blijkt dat zijn zoon de ogen van de vijand als een kaïnsteken zijn leven lang met zich mee zal moeten voeren. Het kind met de Japanse ogen is een documentaire (anti-)oorlogsroman over de gruwelijke en onontkoombare gevolgen van de oorlog. Maar het is ook een roman over de veerkracht van de mens die, hoe wreed het lot ook is, altijd blijft zoeken naar manieren om te overleven.

Bijpassende Boeken en Informatie

Autobiografieën Memoires, Levenskunst, Natuurboeken, Wandelen

Raynor Winn – De wilde stilte

Raynor Winn De wilde stilte recensie en informatie over de inhoud van dit boek met autobiografische verhalen. Op 3 juni 2020 verschijnt bij Uitgeverij Balans de Nederlandse vertaling van The Wilde Silence, het nieuwe boek van Raynor Winn.

Raynor Winn De wilde stilte Recensie en Informatie

Gisteren Het Zoutpad uitgelezen en vandaag De Wilde Stilte. Ja, ik ben er diep van onder de indruk. Geen idee of er nog meer van deze boeken komen van Winn, maar het lukt haar op zo’n manier het leven van haar en haar man te beschrijven dat ze mij als lezer direct bij de kladden heeft en ik nu twee dagen lang ondergedompeld ben in haar schrijven, in haar natuur, in haar leven. De manier waarop zij je meeneemt door de natuur in al haar facetten, de natuur die voor haar onvoorwaardelijk aan het leven verbonden is, is overrompelend en werkt super aanstekelijk.

Dit echtpaar, letterlijk en figuurlijk berooid van al hun bezittingen en Moth, haar man, ook van zijn gezondheid maakt hen nog sterker dan zij al waren. Zij hadden in hun leven al eens een bouwval met bijgebouwen weer tot leven gewekt. Een prachtig vakantieoord midden in de natuur, met veel land eromheen en veel dieren.

Tijdens het lopen van het Zoutpad werd hun een onderkomen aangeboden , dat was fijn, maar het wandelen bleef trekken. Zonder buitenleven, met alle elementen die getrotseerd moeten worden, hoe onmogelijk dat soms ook lijkt. Dat doet hen goed, daar, buiten, in de natuur, die zich niets van de mensen aan lijkt te trekken, daar is hun thuis. En daar waar zij nu wonen, daar wordt Raynor een soort van kluizenaar, bang van de mensen, ongemakkelijk. Alleen de herinneringen aan het Zoutpad, als zij daar is, dan voelt zij zich goed. Maar ja, Moth wordt steeds slechter, en hoe moet zij leven zonder de liefde van haar leven. Haar houvast en rots in de branding. Op een dag komt zij erachter dat Moth nog nauwelijks herinneringen heeft aan deze levensreddende  wandeling. Ja, hij weet wel dat zij maanden onderweg waren, met niets meer dan een tentje, en veel honger vanwege geldgebrek, maar mooie details, mooie ontmoetingen, onvergetelijke momenten, zij lijken verdwenen in een groot gat in zijn herinneringen.

Dan besluit Raynor het verhaal van hun tocht op schrift te stellen, voor Moth, zodat hij weer leert weten. Zodat het nooit verloren zal gaan. De geboorte van Het Zoutpad, daar schrijft Raynor prachtig over. Schoorvoetend, en aarzelend, en alleen bestemd voor haar man. Wonder boven wonder raakt zij overtuigd van de kracht van haar woorden, hun verhaal. En dan besluit zij haar leven te resetten, haar gedachtestroom te onderbreken, en haar boek naar een kleine uitgeverij te sturen. En ja…het wordt geaccepteerd en dan is er geen weg terug. Het wordt een bestseller, mensen hebben er wat aan, vinden troost, gaan opnieuw naar buiten en kijken naar wat zij zien en vinden nieuwe wegen om met tegenslag, verdriet en verlies om te gaan. Dat is wat haar boek te beiden heeft. Geweldig.

Raynor Winn De wilde stilte Recensie

Dit staat allemaal in de Wilde Stilte, de geboorte van een schrijfster, maar ook een inkijkje in haar leven. Hoe zij haar man ontmoette en wat dit betekende in het gezin waar zij uitkwam. De onbegrensde liefde tussen Moth en haar. De dood van haar moeder en de besluiten die zij moest nemen. Het wonder dat gebeurde toen een lezer van haar boek zijn boerderij in Wales te huur aanbood. Door omstandigheden kon hij daar niet wonen, maar haar boek overtuigde deze man dat zij, Moth en Raynor de juiste huurders zouden zijn. Maar was het wel mogelijk mensen te vertrouwen na de grote klap die zij een paar jaar daarvoor voor hun kiezen hadden gekregen? Kon dit wel echt waar zijn?

Ondergedompeld in haar schrijven, in haar natuur, in haar leven, God wat mooi

In De Wilde Stilte staat Raynor meer stil bij alle mensen in haar leven. Daardoor krijgen zij meer diepgang dan in Het Zoutpad. Daardoor wordt je als lezer nog meer dit prachtige verhaal in getrokken dan in haar debuut nn geloof je samen met Raynor Winn in de kracht van de aarde als levend wezen, dat van binnenuit wordt aangestuurd door kokendhete krachten die steen doen smelten en rotsen door elkaar kunnen schudden (pagina 265). God wat mooi. De wilde stilte is gewaardeerd met de maximale ∗∗∗∗∗ (uitmuntend).

Recensie van Mieke Koster

De wilde stilte

  • Schrijfster: Raynor Winn (Engeland)
  • Soort boek: autobiografisch boek, natuurboek
  • Origineel: The Wilde Silence (mei 2020)
  • Nederlandse vertaling: Annemarie de Vries, Anne-Marie Vervelde
  • Uitgever: Uitgeverij Balans
  • Verschijnt: 3 juni 2020
  • Omvang: 280 pagina’s
  • Uitgave: Paperback / Ebook
  • Waardering redactie: ∗∗∗∗∗ (uitmuntend)

Waardering voor De wilde stilte

  • Laatbloeier Raynor Winn toont in haar tweede boek ‘De wilde stilte’ nog meer dan in ‘Het zoutpad’ dat ze een schitterend schrijver is (Romana Abels, Trouw)

Flaptekst van het nieuwe boek van Raynor Winn

Raynor en haar man hebben op het South West Coast Path de redding van de natuur ontdekt. De terugkeer naar een normaal bestaan blijkt moeilijk, maar een oude boerderij in Cornwall wordt hun redding.

Voor Raynor en haar man Moth ligt het antwoord in de natuur. Sinds ze hun huis kwijtraakten en alleen met een rugzak en een tentje de bijna duizend kilometer aflegden van het Zoutpad, sinds ze maandenlang leefden aan de wilde en winderige kustlijn van Engeland, voelen de kliffen, de lucht en de rotsachtige bodem aan als hun thuis. Moth had een terminale diagnose, maar tegen elke medische verwachting in lijkt hij in de natuur te zijn opgeleefd. Zo ontdekken Raynor en Moth op de ruige strook tussen land en zee dat alles mogelijk is.

Als ze uiteindelijk terugkomen in de bewoonde wereld, blijkt een dak boven je hoofd nog geen thuis. De terugkeer naar een normaal bestaan blijft moeilijk – totdat een ongelooflijk gebaar van iemand die hun verhaal heeft gelezen alles anders maakt. De kans nieuw leven te blazen in een prachtige, oude boerderij diep in de heuvels van Cornwall en het door landbouw verarmde land stukje bij beetje terug te geven aan de natuur, wordt hun redding. Het wordt het nieuwe pad dat zij volgen.

De wilde stilte is een verhaal van hoop, en van een levenslange liefde die sterker is dan al het andere. Het is een even helder als fijnzinnig verhaal over de instinctieve verbinding tussen onze ziel en de natuur, en hoe belangrijk die is voor ons allemaal.

Bijpassende boeken en informatie

Raynor Winn Het zoutpad RecensieRaynor Winn (Engeland) – Het zoutpad
wandelboek
Waardering redactie: ∗∗∗∗∗ (uitstekend)
Na het verlies van hun huis en het nieuws dat haar man ernstig ziek is, besluit Raynor Winn de lange, verweerde, oeroude South West Coast Path te gaan lopen. De tocht verandert het leven van het stel…lees verder >

Engeland, Natuurboeken

John Lewis-Stempel – Weideland

John Lewis-Stempel Weideland recensie en informatie over de inhoud van dit natuurboek. In september 2019 verschijnt bij Uitgeverij Atlas Contact het boek Weideland van de Engelse natuurschrijver John Lewis-Stempel.

John Lewis-Stempel Weideland Recensie en Informatie

Een jaar lang meelopen met boer John Lewis Stempel over zijn landgoed in Herefordshire. Vanaf januari t/m december. En ik moet zegen, dat is mij erg goed bevallen. Regen, wind, sneeuw, droogte, mist, hitte, Siberische kou. Het maakt voor de lezer niets uit. Maar ook voor de boer niet. Altijd valt er iets op te merken, iets te ruiken, iets verdachts te horen of juist iets te horen dat de oren streelt, iets waar je als buitenmens al op hoopte, naar uit zag. Kortom, elke dag erop uit.

Op onderzoek,of gewoon eens controleren hoe het land erbij ligt. Of er gebieden afgepaald dienen te worden vanwege ontsnapte schapen of koeien. Het genot van palen slaan, gaten maken, kijken wat daar leeft, de strijd met de klei, na twee dagen hitte te droog om daar met fatsoen doorheen te kunnen, na twee dage regen het tegenovergestelde. Of een inspectie langs de Escley River, waar het leven het hele jaar gewoon doorgaat. De bevers, dassen, waterspreeuwen, ijsvogels, kikkers, padden, regenwurmen, vinpootsalamanders, mollen, doordeweekse eenden, reigers, maar ook alles wat groeit en bloeit wordt met grote aandacht gevolgd en in de gaten gehouden. Franse aardkastanje, nooit van gehoord, dus opgezocht in mijn bloemengids van natuurmonumenten. Een boek dat tijdens het lezen van dit jaarverslag alsmaar binnen handbereik lag om mee te kunnen kijken. Net als mijn vogelgids. Ook broodnodig tijdens deze reis. Kortom ik vond het een feest.

Fijn dat John Lewis Stempel voor elke maand een ander dier of plant centraal stelt. Zo begint hij in januari met de graspieper, een vast bewoner op zijn landgoed waar hij goed voor zorgt. Ontroerend om te lezen dat wanneer het tijd is om te maaien hij in een grote boog om het nest en het territorium van deze vogel heen maait. En hij eindigt december met de vos. Een dier waarmee hij een ambivalente relatie onderhoudt. Reynaard noemt hij de rekel waarvan hij denkt dat hij drie jaar oud is. Hij volgt het gezin op de voet en ja er komen kleine vosjes, maar dat betekent meteen veel moordpartijen op zijn land. Er moet immers een gezin onderhouden worden.

John Lewis-Stempel Weideland Recensie

Natuurlijk is deze boer en historicus goed op de hoogte van de geschiedenis van het landgoed dat hij beheert. Dat geeft een extra kleur aan dit boek. Ook neemt hij je mee langs de verschillende schapenrassen die hij houdt. Fijn om even op te zoeken hoe deze schapen eruit zien, er iets over te lezen.  Geeft een speciale dimensie. Ontroerend is het verhaal over zijn lievelingskoe Margot, zijn lieve nukkige oude koe, een waar beest van het veld. Zij mag een natuurlijke dood sterven en al haar vriendinnen komen afscheid van haar nemen.

Heerlijk om een jaar op stap te zijn met John-Lewis Stempel en te dwalen over het landgoed

Wat voor mij het hoogtepunt van dit boek was, de maaitijd, de voelbare hitte van juli, het gedonder met de vingermaaibalk, zodat er niet veel meer overblijft dan met de hand te aan maaien. De zeis moet gewed, een oeroud geluid streelt je oren, een zoete geur van het gemaaide land blijft steken in je neus. En zo kan ik nog wel even doorgaan over dit ontroerende jaarverslag van boer John Lewis-Stempel.

Ik zou willen zeggen dat een ieder die nu vanwege Corona geen kant op kan, de vakantie moest annuleren zich volop tegoed kan doen aan de geneugten en ook het bikkelharde werken van het leven op den buiten. Heerlijk om een jaar op stap te zijn met John-Lewis Stempel en te dwalen op het landgoed in Herefordshire. Weideland is gewaardeerd met de maximale ∗∗∗∗∗ (uitmuntend).

Recensie van Mieke Koster

Weideland

Een jaar in het leven van een weiland

  • Schrijver: John Lewis-Stempel (Engeland)
  • Soort boek: natuurboek
  • Origineel: Meadowland (2014)
  • Nederlandse vertaling: Arthur Wevers
  • Uitgever: Atlas Contact
  • Verschijnt: september 2019
  • Omvang: 208 pagina’s
  • Uitgave: Paperback / Ebook
  • Waardering redactie: ∗∗∗∗∗ (uitmuntend)

Bijpassende Boeken en Informatie

John Lewis Stempel Het geheime leven van de uil RecensieJohn Lewis-Stempel (Engeland) – Het geheime leven van de uil
monografie over de uil, vogelboek
Waardering redactie: ∗∗∗∗∗ (zeer goed)
Mooie en geslaagde introductie tot het leven van de uil…lees verder >

 

Zwitserse roman, Zwitserse schrijver

Gerhard Meier – Dodeneiland

Gerhard Meier Dodeneiland recensie en informatie over de inhoud van deze Zwitserse roman. Op 12 juli 2019 verscheen bij Uitgeverij Koppernik de Nederlandse vertaling van Toteninsel de roman uit 1979 van Gerhard Meier.

Gerhard Meier Dodeneiland Recensie en Informatie

Baur en Bindschädler, twee oude vrienden die elkaar kennen uit de tijd in het leger, maken hun vaste wandeling langs de Aare, door het Zwitserse stadje stadje Amrain. Twee oude mannen, het werkend leven achter zich gelaten, dwalen samen over hun  Dodeneiland, het land van hun herinneringen. Het land dat geweest is en nooit meer terug zal komen. Het land waar zij zich thuis voelden, waarin zij geworteld zijn. Zij vinden elkaar, lopen samen op, de één luisterend, de ander pratend.  Allebei verzonken in eigen herinneringen. Mijmerend, meanderend. Maar deze herinneringen spelen zich af op hetzelfde terrein. Prachtig. Gerhard Meier neemt je mee met deze wandeling. Als lezer sta je niet aan de kant van de weg te kijken naar die twee. Soms loop je tussen hen in, soms wat voor, soms wat achter.

De taal, de woorden, de beelden, de zinnen, die Meier gebruikt maakt dat je de sneeuw , de regen voelt, het land, de zon en met name de novemberzon, die zo lyrisch worden besproken, voelt en ruikt. En dan de vraag die Baur stelt over deze late fase van het leven: “ Waarom, Bindschädler, heeft men op zijn oude dag die krankzinnige behoefte – om achterom te zien of in het verleden te leven, steeds weer die draden in de greep te krijgen die je verbinden met wat vergaan, vervlogen en onmogelijk weer terug te brengen is, wat op de een of andere manier is opgelost, maar toch aanwezig is en niet weg te poetsen?” Maar toch later weer eens opduiken, in de geur van lelies, sneeuwklokjes, asters, vergeet-mij-nietjes. En vraagt de ander dan, neemt de mens tegenwoordig steeds minder mee in de graven, want er verschijnen steeds meer plastic bloemen op de graven.

Gerhard Meier Dodeneiland Recensie

De drie vrouwen met de herfstasters, zulke grote bossen dat zij erachter verdwenen, geplukt om de doden te herdenken op 2 november. Deze asters en deze vrouwen keren regelmatig terug in de overpeinzingen van deze twee mannen. Baur hierover: “ Die drie vrouwen met herfstasters zijn een schilderij geworden in mijn hoofd, opgehangen aan de oostwand van mijn ziel, op ooghoogte.

Hoe  mooi is dat? Maar ook het meisje Linda, de bakkersdichter waar een van beiden verliefd op was verweven met een de dode bromvlieg, in het net van een spin. (pagina 24)

Prachtig en ontroerend, Gerhard Meier raakt het leven in alle facetten

Al filosoferend trekken de heren verder, terug in de tijd, op weg naar nu. En hebben zij wel iets te zoeken in het heden? Een tijd waarvan Picasso ooit eens gezegd had dat de mensen wakker geschud moeten worden. Ze moet dwingen in te zien dat ze in een krankzinnige wereld leven, een wereld die niet zo in elkaar zit als zij denken. Daarop zegt Bauer op de laatste bladzijde van dit schitterende boek; Als ik ooit tot schrijven kom, zal ik het in de geest van Picasso doen.

Wat een prachtig, ontroerende roman heeft Gerhard Meier geschreven. Deze dode Zwitserse schrijver raakt het leven in al haar facetten. Nooit van gehoord, fijn dat hij met dit Dodeneiland voor de Nederlandse lezer tot leven is gewekt. Op naar meer. De roman is gewaardeerd met de maximale ∗∗∗∗∗ (uitmuntend).

Recensie van Mieke Koster

Dodeneiland

  • Schrijver: Gerhard Meier (Zwitserland)
  • Soort boek: psychologische roman
  • Origineel: Toteninsel (1979)
  • Nederlandse vertaling: Marcel Misset
  • Uitgever: Uitgeverij Koppernik
  • Verschenen: 12 juli 2019
  • Omvang: 120 pagina’s
  • Uitgave: Paperback
  • Waardering redactie: ∗∗∗∗∗ (uitmuntend)

Flaptekst van de roman

Baur en Bindschädler, twee oude mannen, vrienden uit hun tijd in het leger, maken hun vaste wandeling naar de rand van de stad. Baur praat aan één stuk door – heen en weer laverend tussen verleden en heden, oppervlakkige observaties en diepe inzichten – terwijl Bindschädler, even onthecht, luistert, observeert, nadenkt.

Dodeneiland is een meanderende meditatie over sterfelijkheid, en een zachtaardige aanvulling op het werk van zijn tijdgenoten Samuel Beckett en Thomas Bernhard – om nog maar te zwijgen van Gerhard Meiers landgenoot Robert Walser. De roman geeft een eenvoudige wandeling langs een rivier de status van een metafysisch onderzoek, waarbij Baurs en Bindschädlers woorden en gedachten om elkaar heen draaien en samenkomen tot het bijna onmogelijk is de een van de ander te onderscheiden.

Bijpassende Boeken en Informatie