Tag archieven: Mieke Koster

Engelse romans, Engelse schrijfsters

Tomasz Jedrowski – Zwemmen in het donker

Tomasz Jedrowski Zwemmen in het donker recensie en informatie coming-of-gae roman. Op 19 februari 2021 verschijnt bij Uitgeverij Meulenhoff de Nederlandse vertaling van de Engelse roman Swimming in the Dark van de Pools-Britse schrijver Tomasz Jedrowski.

Tomasz Jedrowski Zwemmen in het donker recensie en informatie

Als het de redactie het boek leest, kun je op deze pagina de recensie en waardering lezen van de roman Zwemmen in het donker. Het boek is geschreven door Tomasz Jedrowski. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van de coming-of-age roman van de Pools-Engelse schrijver Ttomasz Jedrowski.

Zwemmen in het donker is een ontroerende roman over ontluikende homoseksuele liefde tegen de achtergrond van Polen begin jaren “80. Een grimmig klimaat, een communistisch onderdrukkend systeem. Homoseksualiteit, daar staat gevangenisstraf op.

Janusz en Ludwik zijn de hoofdpersonages in deze roman. Twee jonge jongens, net afgestudeerd aan de universiteit, een spannend en nog onbeschreven toekomst voor zich. Tenminste voor zover dat kan. Als afsluiting van hun studie worden zij een zomer lang te werk gesteld ver buiten Warschau op een staatsboerderij, waar zij onder het juk van een militair gedreven systeem keihard moeten buffelen. Tussen deze twee ontstaat een ontroerende en ontluikende liefde. Maar als lezer hou je meteen je hart vast. Kan dit en durven zij dat allebei, te gaan voor deze liefde, deze vrijheid? En, dat kan toch niet? Dan zullen zij direct hun toekomst vergooien in dit land, dit communistische Polen, waar zo op je gelet wordt. Waar je voor je het weet op een lijst van verdachte personen terecht komt.

Wanneer het zomerkamp ten einde loopt stelt Janusz Ludwik voor niet mee te aan naar huis en nog een paar prachtige zomerse weken samen te beleven, zwervend door Polen. En dan, in deze weken komt hun liefde echt tot bloei. Maar ook wordt al snel duidelijk dat Janusz op een andere manier door het regime denkt te manoeuvreren dan Ludwik. Ludwik verzet zich, wil weg, vluchten naar het Westen, niets met het systeem te maken hebben, ziet om zich heen hoe de bevolking daaronder lijdt. Janusz heeft zo zijn contacten met de rijkere Polen die dicht bij de hotemetoten van het regime staan. Het gaat hem zeker lukken vanwege zijn opportunistische houding een weg te zoeken in het leven, een baan te vinden. Deze liefde gewoon ontkennen. Ludwik, overdonderd door zijn liefde voor Janusz keert keer op keer terug naar hem, terug naar deze allesomvattende liefde.

Tomasz Jedrowski Zwemmen in het donker Recensie

Als Ludwik zich aanmeldt bij zijn professor om te gaan promoveren blijkt dat zijn gemis aan de “juiste” contacten hem de das om doet. Zijn onderzoeksaanvraag springt kwalitatief en innovatief boven de anderen uit, maar ja. Even overweegt hij via de vriendin van Janusz een “juist” contact te organiseren. Is dit de weg die hij gaat bewandelen wanneer het regime hem tegenwerkt? En wat wanneer zijn laatste reddingsroute wil inzetten? Polen wil verlaten, zijn liefde voor zijn prachtige land Polen, en zijn liefde voor Janusz altijd in de onvoltooide tijd aanwezig zullen zijn? En wat als hij een paspoort nodig heeft om naar Amerika te vertrekken?

Invoelende en meeslepende roman over een tot mislukken gedoemde ontroerende, ontluikende liefde

Tomasz Jedrowski schreef met Zwemmen in het Donker een invoelende en meeslepende roman over een ontroerende, ontluikende liefde die blijkbaar gedoemd was niet te wortelen. Niet in de jaren ’80 in Polen. De beschrijving van het dagelijks leven in dit land. Het lijden van de mensen, het afgeknepen worden door het regime. De dagelijkse benauwdheid, de dagelijkse angst.  Maar ook de prachtige sfeervolle beelden van het landschap, de grauwe flatblokken aan de randen van de steden, de pracht van de oude binnenstad, de statige herenhuizen, de manier waarop je meeleeft met de prille liefde van de Ludwik en Janusz,  Jedrwoski  trakteer de lezer op een liefdevolle onvergetelijke reis door een land waaruit ooit zijn ouders hebben moeten vluchten. Prachtig! De roman is gewaardeerd met ∗∗∗∗∗ (uitstekend).

Recensie van Mieke Koster

Zwemmen in het donker

  • Schrijver: Tomasz Jedrowski (Engeland, Polen)
  • Soort boek: roman
  • Origineel: Swimming in the Dark (2020)
  • Nederlandse vertaling: Maaike Bijnsdorp, Lucie Schaap
  • Uitgever: Meulenhoff
  • Verschijnt: 19 februari 2021
  • Omvang: 224 pagina’s
  • Uitgave: Gebonden Boek / Ebook
  • Boek bestellen bij: Boekhandel / Bol
  • Waardering redactie: ∗∗∗∗∗ (uitstekend)

Waardering voor Zwemmen in het donker

  • “Elegant, meeslepend en vol melancholische schoonheid. Deze nieuwe moderne klassieker hoort in het rijtje van Alan Hollinghurst en Edmund White.” (Evening Standard)
  • “Een aangrijpende en ongebruikelijke romance, met een politieke ondertoon. Jedrowski schrijft elegant en zet het gevoelsleven van de twee geliefden af tegen de grimmig repressieve machinerie van de Poolse Verenigde Arbeiderspartij.” (The Guardian)

Flaptekst van de eerste roman van Tomasz Jedrowskl

Krachtig, universeel vraagstuk: geef je je principes op voor de liefde of niet? Voor de lezers van Benedict Wells, Noem me bij jouw naam van André Aciman, en Hanya Yanagihara’s Een klein leven.

Polen, 1980. De angstige, gedesillusioneerde Ludwik Gowacki, die binnenkort afstudeert aan de universiteit, is samen met de rest van zijn klas naar een landbouwkamp gestuurd. Hier ontmoet hij Janusz. Samen brengen ze een droomachtige zomer door met zwemmen in afgelegen meren, het lezen van verboden boeken en verliefd worden.

Maar als de zomer voorbij is, gaan de twee noodgedwongen terug naar Warschau, naar de harde realiteit van het leven onder de communistische partij. Verbannen uit het paradijs moeten Ludwik en Janusz beslissen hoe ze zullen overleven, en door hun verschillende keuzes worden ze uit elkaar gedreven.

Zwemmen in het donker is een onvergetelijke roman over jeugd, liefde en verlies – en de offers die we brengen om een zinvol leven te leiden.

Bijpassende boeken en informatie

Franse roman, Franse schrijver, oorlogsroman, Rusland

Hubert Mingarelli – Vier soldaten

Hubert Mingarelli Vier soldaten recensie en informatie over de inhoud van deze Franse roman over de Russische burgeroorlog. Op 18 februari 2021 verschijnt bij Uitgeverij Meulenhoff de Nederlandse vertaling van de roman Quatre soldats van de Franse schrijver Hubert Migarelli.

Hubert Mingarelli Vier soldaten recensie en informatie

Als de redactie het boek leest, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van de roman Vier soldaten. Het boek is geschreven door Hubert Migarelli. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden te vinden. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van deze oorlogsroman uit 2003 van de Franse schrijver Hubert Mingarelli, winnaar van de Prix Médicis 2003.

Korte zinnen, dagelijkse woorden, geen woord te veel, en vooral met veel stiltes

Het Rode Leger,  de Russische burgeroorlog, 1919. Op de vlucht voor de Roemenen. Benja, de  verteller komt onderweg Pavel tegen, zij besluiten samen op te trekken, de colonne in het vizier, maar een beetje aan de rand. Onderweg in Galicië ontmoeten zij de Oezbeek. En grote sterke beer met een beetje domme uitstraling. Doet een potje dobbelen met Pavel om tabak, verliest alles maar Pavel geeft hem de helft terug. Kjabin heet deze goedmoedige beetje domme beer. Hij sluit zich aan, en ze lopen verder. Onderweg struinen zij een leegstaande fabriek af op zoek naar iets bruikbaars om straks, voor de winter een hut te kunnen bouwen. Ze vinden een rol jute,Kjabin neemt deze op zijn nek en ze lopen voort. Intussen bedenkt Pavel de constructie voor de hut en weet dat zij beter een vierde man kunnen zoeken voor het bouwen. Daar is Sifra, een jongeman die hen was opgevallen omdat hij nooit moeilijk deed.

Zo gaan zij met z’n vieren verder, niemandsland in, nu de winter voorbij is, in een hut, in de buurt van hun compagnie. Ze bouwden de hut volgens het plan van Pavel en toen die klaar was waren zij nooit meer alleen op de wereld. Nu de winter voorbij is wordt het weer tijd om door te aan, de oorlog in, zware tochten lopen zware ontberingen dragen. Maar voorlopig heerst er de stilte voor de storm. En ieder geniet volop van de natuur, de vogels, de stralen van een aarzelend lentezonnetje, van elkaar en vooral van de vijver die zij ontdekken. Een plek waar niemand komt, die alleen zij kennen.

Groots verhaal over de kracht van vriendschap, de natuur en de gruwelen van een oorlog

Met korte zinnen, dagelijkse woorden, geen woord te veel, en vooral met veel stiltes beschrijft Hubert Mingarelli de vriendschap tussen deze vier. Door de ogen van Benja die alle situaties analyseert wordt je als lezer getuige van de kracht van deze vriendschap. Hoe Benja elke nacht door Pavel wordt wakker gemaakt om samen met hem naar buiten te gaan. Pavel heeft nachtmerries, die vliegen hem naar de strot, naar buiten moet hij, maar niet alleen. En Benja gaat mee, volgt Pavel, blijft op afstand, en zoekt naar woorden om te troosten, maar zijn die er wel? En zij horen de stilte van de nacht en het snikken van Pavel.  Maar ook hoe de mannen om de beurt slapen met een horloge dat niet meer werkt. Aan de binnenkant een foto van een vrouw. En zo fantaseren zij haar nabijheid. Sifra die het horloge ooit van een dode afnam doet hier niet aan mee. Geen woord daarover tussen die vier. En dan, de avond voor zij vertrekken, ja, helaas gaat de oorlog gewoon door besluit Pavel dat zij met z’n allen naar de vijver gaan. “ Het vijverwater was kalm en sprankelend groen, maar vooral ongelooflijk kalm, wat ik bij mezelf een gelukje noemde aangezien ik me het ongetwijfeld altijd zo zou herinneren, want het was  de laatste keer dat we daar kwamen”De jonge Jevdokim, de laatst aangelopen vriend, de enige van dit gezelschap die kan lezen en schrijven heeft een notitie boekje, schrijft dingen op. En nu voor de laatste keer bij die vijver zegt Pavel hem; “ Luister, als er iets is wat je moet schrijven is dat we allemaal treurig zijn en zo, omdat we weg gaan en hier niet meer terug kunnen komen.”

Met geen woord te veel, maar zeker ook geen woord te weinig beschrijft Mingarelli in deze kleine  roman een groots verhaal over de kracht van vriendschap, de natuur en de gruwelen van een oorlog. Indrukwekkend, knappe, ontroerend roman, gewaardeerd met de maximale ∗∗∗∗∗ (uitmuntend).

Recensie van Mieke Koster

Hubert Mingarelli Vier soldaten Recensie

Vier soldaten

  • Schrijver: Hubert Mingarelli (Frankrijk)
  • Soort boek: Franse roman, oorlogsroman
  • Origineel: Quatre Soldats (2003)
  • Nederlandse vertaling: Jan Pieter van der Sterre, Reintje Ghoos
  • Uitgever: Meulenhoff
  • Verschijnt: 18 februari 2021
  • Omvang: 176 pagina’s
  • Uitgave: gebonden boek / ebook
  • Boek bestellen bij: Boekhandel / Bol
  • Winnaar Prix Médicis 2003
  • Waardering redactie: ∗∗∗∗∗ (uitmuntend)

Waardering voor de roman Vier soldaten

  • “Een bijzondere auteur die van zuiverheid in woord en minimalisme zijn handelsmerk heeft gemaakt.” Le Monde
  • “Mingarelli slaagt erin met weinig woorden de lezer te raken. Daar is veel talent voor nodig.” Le Figaro
  • “Uitzonderlijk goed. Mingarelli heeft een ontroerend werk geschreven. De elementaire stijl van de roman past helemaal bij de meedogenloosheid van oorlog.” The Sunday Times

Flaptekst van de roman van Hugo Mingarelli

Vier soldaten is een tijdloos en intiem verhaal over vriendschap en kleine momenten van geluk in de meest duistere tijden.

De Russische burgeroorlog, 1919. Het is hartje winter wanneer vier jonge soldaten van het Rode Leger hun kamp opslaan in een bos bij de frontlinie in Roemenië. Er hoeft even niet gevochten te worden dus de dagen zijn gevuld met kostbare uren van vrijheid waarin ze genieten van de rust bij een meertje in de buurt, hun nachtmerries proberen te vergeten, met elkaar praten, roken en wachten. Ze wachten op de lente, wanneer hun bataljon verder zal trekken, en op de onvermijdelijke hervatting van het geweld.

Bijpassende boeken en informatie

Nederlandse Romans, Nederlandse Schrijver

Arie Storm – Schoonheidsdrift

Arie Storm Schoonheidsdrift recensie en informatie over de inhoud van de nieuwe Nederlandse roman. Op 4 februari 2021 verschijnt bij Uitgeverij Prometheus de nieuwe roman van de Nederlandse schrijver Arie Storm.

Arie Storm Schoonheidsdrift recensie en informatie

Als de redactie het boek leest, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van de roman Schoonheidsdrift. Het boek is geschreven door Arie Storm. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van de nieuwe roman van de Nederlandse schrijver Arie Storm.

Wat een hilarisch boek!

Wat een hilarisch boek. Ik ben op  literair gebied absoluut een analfabeet en misschien is het dan ook niet gepast dat ik dit boek van Arie Storm, vol verwijzingen naar Grote Schrijvers, en met name Engelse romantici een soort van recenseer. Vergeeft u mij. Maar desalniettemin heb ik Schoonheidsdrift met heel veel plezier gelezen.

Deel een van dit boek volg je het hoofdpersonage, Arie Storm zelf. Hij vertelt over het belang van lezen voor hem, als kind al. Hij zegt: “ Waar ik me ook bevond, ik was gelukkig als ik naar woorden kon kijken.”

En over het belang van lezen in z’n algemeenheid.  Alle ophef daarover, nou, daar denkt hij zo het zijne van. Zijn ervaring is immers dat hij ontdekte dat mensen die zo vaak lezen doorgaans in maatschappelijke zin mislukt zijn, het minste geld verdienen en een wereldvreemde blik op de werkelijkheid hebben, blz 9. Dus ja, deze man, zoals snel blijkt, de schrijver zelf, die gelezen wil worden, heeft niet zo’n hoge pet op van het maatschappelijk belang van dit vak. Intussen maakt hij zich kwaad over veel zaken die nu van belang blijken in de wereld van de literatuur, het boekenvak, zoals hij dat bijna met afschuw beziet. Je lekker presenteren, veel interviews geven, je een moeilijke jeugd aanmeten of een gehypet onderwerp bij de kladden hebben. Dan maak je het wel. Dan lig je in de boekenwinkels in grote stapels vooraan bij de toonbank. Uitkijken in die winkels dat je niet verstrikt raakt in alle flauwekul parafernalia die heden ten dage blijkbaar ook voor de lezer interessant zijn zoals servies met afbeeldingen uit boeken, cd’s en een koffiebar. Ja, dan kom je er wel.

Kortom, hij voelt zich niet fijn, en intussen rouwt hij over Judy, tien jaar geleden overleden.  Zij werkte bij zijn uitgever, en had hij nu ja of nee een liefdesrelatie met haar gehad? Kind aan huis was zij geweest, vriendin van zijn vrouw en dochter. Maar hoe zat het tussen hen?

Een absoluut vloeibare tijd, tussen het heden en verleden

Dan maar op reis, naar Londen. Waar hij terecht komt in een absoluut vloeibare tijd, tussen het heden en verleden. Waar hij ontmoetingen heeft met John Keats, of toch weer niet? En andere grote schrijvers en biografen.  Intussen legt Arie Storm de lezer uit over het hoe en wat van zijn werk, wat straks weer opgepakt wordt, later in het verhaal, en becommentarieert zijn eigen werk, deze roman.

Dan in deel twee, een hilarische thriller die zich afspeelt op Terschelling. Het Eiland des doods,  waar Tom van Santen door zijn vrouw Fiona heen wordt gesleurd. Om een erfenis veilig te stellen. Haar vader Alfred W. schathemeltjerijk, het halve eiland is in zijn bezit, heeft ernstige gezondheidsklachten.  Dus de hele familie naar het eiland geroepen. Tom wordt door zijn vrouw ingezet om de bestsellerschrijfster Julia Vis te strikken voor haar noodlijdende uitgeverij, dus hij moet naar een door haar gegeven schrijfcursus. Daar komt Tom Alfred W. tegen, Fiona’s vader en de schoonmaakster van hun vakantiehuis. Zij heeft eerder die dag hun vakantiehuis laten ontploffen.

Een uitstekende aanklacht tegen al te makkelijk tot stand gekomen bestsellers die zonder veel schroom worden uitgegeven

Er ontstaat een klucht waarin bijna iedereen te vrezen heeft voor haar of zijn leven en ieders persoonlijke belangen wel omgeven zijn door een zwart randje. En Tom wil maar één ding, nl, zo snel mogelijk naar huis, terug naar Amsterdam, samen met Fiona.

Arie Storm maakt het je als lezer niet gemakkelijk. Schoonheidsdrift heb ik gelezen als een hommage aan de Engelse literatuur. Onderweg neemt hij je mee in zijn pogingen zo oprecht mogelijk zijn eigen roman te schrijven, zonder zichzelf te sparen. En ook is deze roman een aanklacht van al te makkelijk tot stand gekomen bestsellers die blijkbaar zonder veel schroom worden uitgegeven en gehypet, gewaardeerd met ∗∗∗∗∗ (uitstekend).

Recensie van Mieke Koster

Arie Storm Schoonheidsdrift Recensie

Schoonheidsdrift

  • Schrijver: Arie Storm (Nederland)
  • Soort boek: Nederlandse roman
  • Uitgever: Prometheus
  • Verschijnt: 4 februari 2021
  • Omvang: 288 pagina’s
  • Uitgave: paperback / ebook
  • Boek bestellen bij: Boekhandel / Bol
  • Waardering redactie: ∗∗∗∗∗ (uitstekend)

Waardering voor Schoonheidsdrift

  • “Vintage Storm, dit laveren tussen verschillende niveaus van fictionaliteit in zijn zo herkenbare, meanderende stijl.” (de Volkskrant)

Flaptekst van de roman van Arie Storm over John Keats

De ik-verteller in Schoonheidsdrift heeft het idee dat iets hem wegvoert uit de tijd waarin hij zich bevindt, de eenentwintigste eeuw. Misschien denkt hij dat omdat hij een tragedie heeft meegemaakt.

Om alles van zich af te kunnen zetten reist hij naar Londen, alwaar hij de geest van John Keats voelt, de door hem bewonderde negentiende-eeuwse dichter. Hij moet denken aan een opmerking uit een van Keats’ brieven: ‘Het uitnemende van iedere kunstvorm is juist de intensiteit ervan, die bij machte is alle onaangenaamheden in rook te doen opgaan, vanuit zijn nauwe verbintenis met schoonheid en waarheid.’ Op zoek naar troostende schoonheid belandt de ik-verteller als een ontdekkingsreiziger die door zijn eigen tijd valt in het Hampstead van Keats, waar hij een wonderlijke ontdekking doet: Keats was niet alleen een van de grootste dichters die Engeland heeft voortgebracht, hij heeft ook een roman geschreven.

In Schoonheidsdrift worden twee steden en twee tijden met elkaar verbonden: Amsterdam en Londen, en het begin van de negentiende en het begin van de eenentwintigste eeuw. Proza wordt poëzie en poëzie wordt proza.

Arie Storm (1963) schreef bewonderde en geprezen romans, waaronder List en leed en Een diadeem van dauw. Ook schreef hij literatuurkritiek en toneel.

Bijpassende boeken en informatie

Engelse romans, Engelse schrijfsters

Elizabeth Buchan – Het museum van verbroken beloftes

Elizabeth Buchan Het museum van verbroken beloftes recensie en informatie van deze nieuwe roman. Op 11 augustus 2020 verschijnt bij Uitgeverij Ambo | Anthos de Nederlandse vertaling van de roman The Museum of Broken Promises van de Engelse schrijfster Elizabeth Buchan.

Elizabeth Buchan Het museum van verbroken beloftes Recensie en Informatie

Als de redactie het boek gelezen heeft, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van de roman Het museum van verbroken beloftes. Het boek is geschreven door Elizabeth Buchan. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van de nieuwe roman van de Engelse schrijfster Elizabeth Buchan.

Laure, hoofdpersonage van deze roman van Elizabeth Buchan houdt een speech tijdens een fondsenwervingsavond  in Parijs voor haar museum. Blz. 299. Wanneer de vraag komt naar het waarom van dit museum zegt zij o.a. “Wie van u heeft niet meegemaakt dat een belofte verbroken werd? Door uzelf of door een ander. De gevolgen kunnen grappig, tragisch, van voorbij gaande aard of levenslang zijn. Tevens bestaat de mogelijkheid dat een belofte die u als verbroken beschouwt dat in feite niet is.” Kortom, dit museum geeft de mogelijkheid tot reflectie, een andere werkelijkheid rondom de gebeurtenis krijgt de kans om boven te komen drijven.

Terug in de tijd; het is 1986, we ontmoeten Laure daar bij de familie Kobes. Haar Franse moeder had haar voorgesteld Engeland, waar Laure studeerde, een poos te verlaten. Na de dood van haar vader was zij diep in rouw. Ga, naar Parijs, wordt au pair, leer de stad kennen, vermaak je. Zij vindt een baan bij de familie Kobes. Pa, Petr, een hoge Piet bij een of ander farmaceutisch bedrijf, moeder Eva, een labiele vrouw en hun twee kinderen, Jan en Maria. Maar al snel komt er bericht dat vader voor zijn werk naar Praag moet. Daar heerst een communistisch bewind. Laure heeft dat natuurlijk wel eens ergens opgeslagen, maar geen idee hoe dat er in werkelijkheid uitziet. Binnen het gezin gaat het er ook niet over. Laure trekt er met de kinderen op uit en komt terecht in een poppentheater in het centrum van Praag. En ja…het meest onhandige gaat gebeuren. Ze wordt verliefd. Op Tomas die naast bemoeienis met het theater, ook een zeer aantrekkelijke en veel begeerde popzanger is van de band Anatomie. Maar zowel het theater als de band houden zich bezig met “foute” politieke teksten, voorstellingen.

Elizabeth Buchan Het museum van verbroken beloftes Recensie

Pa Petr blijkt een “ stille” of in ieder geval iemand die het beste voorheeft met het Tsjechische regiem. Laure valt op in Praag, zij is Westers, spreekt Engels, dat is verdacht, niet alle theatermensen zijn blij met haar vriendschap met Tomas. Hoe kun je Westerlingen vertrouwen?

Ook vader en moeder Kobes beginnen zich zorgen te maken over de escapades van Laure met Tomas. Laure wordt door Tomas summier ingewijd over de dagelijkse gang van zaken in een totalitair systeem, zeker wanneer je je daar tegen verzet. Dat je altijd gevolgd wordt, dat je niemand kunt vertrouwen, dat je met niemand voor de zomaar een gesprek kan voeren, dat zelfs de manier waarop je je kleed al een gevaar kan zijn. Dat je buiten de vaste kern van de groep geen vrienden kunt maken. Dat het feit dat zij elkaar leuk vinden al een gevaar is, kan zijn. Laure heeft veel te leren en blijft een “buitenstaander”. Maar is oh zo verliefd op Tomas. Later zullen zij trouwen.

En ja, zij moet uiteindelijk toch halsoverkop Praag verlaten.

Jaren later, in 1996 komt zij Petr tegen in Berlijn bij één of ander congres waar Laure een rol heeft namen de Britse ambassade. Zij spreken af en Laure probeert van Petr te achterhalen wat zijn rol is geweest bij de verdwijning van Tomas, hoe en of hij via deze of gene infiltreerde in de theatergroep, de band. Maar uiteindelijk wordt zij niet veel wijzer.

Langzaam maar zeker wordt je als lezer meegenomen op een mooie reis

Dan nu, in het succesvolle museum van verbroken beloftes. Ja, daar in de vitrine ligt haar treinkaartje van Praag naar Wenen. Langzaam maar zeker wordt je als lezer meegenomen door het hoe en waarom van deze reis in 1986.

Ja, wat te zeggen. Een creatieve gedachte, dat museum. En ja, ik kan me ook nog voorstellen dat dit werkt. En een prachtig thema, deze liefde van Laure met Tomas, en ook de vorm van dit verhaal. De drie tijdslijnen maakte dit verhaal wellicht onnodig ingewikkeld. En ik weet niet precies hoe ik dit kan formuleren, maar ik vond de verhaallijnen in deze roman van Buchon wat “dun”, waardoor wat mij betreft, ook de geloofwaardigheid wat aan de oppervlakte blijft hangen. De roman is gewaardeerd met ∗∗∗∗∗ (zeer goed).

Recensie van Mieke Koster

Het museum van verbroken beloftes

  • Schrijfster: Elizabeth Buchan (Engeland)
  • Soort boek: Engelse roman
  • Origineel: The Museum of Broken Promises (2019)
  • Nederlandse vertaling: Carolien Metaal
  • Uitgever: Ambo | Anthos
  • Verschijnt: 11 augustus 2020
  • Omvang: 416 pagina’s
  • Uitgave: Paperback / Ebook
  • Waardering redactie: ∗∗∗∗∗ (zeer goed)

Flaptekst van de roman van Elizabeth Buchan

Het museum van verbroken beloftes van Elizabeth Buchan is een beeldend geschreven liefdesverhaal, gesitueerd in Praag ten tijde van de Koude Oorlog.

Parijs, het heden. Het museum van verbroken beloftes bevat objecten die zijn gedoneerd – een cakeblik, een bruidssluier, een babyschoentje – en symbool staan voor rouw of verraad. Het is een plek van verlies en hoop: bezoekers komen er om het verleden te verwerken en zo verder te kunnen met hun leven. Ook Laure, de directeur en curator, heeft enkele objecten in het museum uitgestald.

Praag, 1985. Laures vader is net overleden en zij vertrekt naar Praag om daar als nanny te gaan werken. Maar het leven achter het IJzeren Gordijn is saai en grijs, met een ondertoon van gevaar. Laure kan het politieke klimaat nauwelijks doorgronden. Totdat ze een jonge dissidente muzikant ontmoet. Haar verliefdheid heeft verregaande gevolgen voor hen beiden. Pas jaren later kan Laure haar verleden onder ogen komen.

Bijpassende boeken en informatie

Amerikaanse roman, Amerikaanse schrijfster

Avni Doshi – Verbrande suiker

Avni Doshi Verbrande suiker recensie en informatie over de inhoud van deze nieuwe Amerikaanse roman. Op 21 januari 2021 verschijnt bij Xander Uitgevers de Nederlandse vertaling van Burnt Sugar, de roman van de Amerikaanse schrijfster Avni Doshi die op de shortlist van de Booker Prize 2020 stond.

Avni Doshi Verbrande suiker recensie en informatie

Als de redactie het boek gelezen heeft, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van de roman Verbrande suiker. Het boek is geschreven door Avni Doshi. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van de roman van de Amerikaanse schrijfster Avni Doshi.

Verbrande suiker is een roman waarin beetje bij beetje een pijnlijke analyse wordt gemaakt van de relatie tussen Tara en haar dochter Antara.  Avni Doshi durft het aan in alle duistere hoeken van deze relatie het stof  op te laten waaien en alle shit die daar ligt, zichtbaar te maken. Indrukwekkend.

Duistere hoeken van een moeizame relatie indrukwekkend zichtbaar gemaakt

Tara, de moeder blijkt al snel een verknipte, instabiele moeder, onberekenbaar en vooral erg egocentrisch. Zij loopt weg uit een liefdeloos huwelijk, maar zij vergeet voor het gemak zich te ontfermen over haar dochter. Ja, die neemt zij wel mee naar de ashram waar zij haar heil gaat zoeken, maar het kleine meisje Tara, zoekt het maar uit. Moeder is in de ban van de grote meester die zijn welgevallige oog op haar heeft laten vallen. Ja, daar kan hij in ieder geval een kinderen bij gebruiken, dus moeder ook niet. Doshi geeft een geloofwaardig inkijkje in het leven binnen een ashram. En vooral hoe dat is voor de kleine Tara, alleen, nergens houvast vindend in dit leven en een onbereikbare moeder. En dan, plotseling, van het ene op het andere moment verlaten zij de ashram. De grote leider heeft moeder ingeruild voor een nieuw, jonger?exemplaar en het past niet bij haar karakter de discipline die andere vrouwen wel op kunnen brengen, op afstand de leider te blijven dienen. Dus staan zij met z’n tweeën op straat en rest hen niets anders dan een zwervend bestaan.

Avni Doshi Verbrande suiker Recensie

Maar nu. Vele jaren later, Tara is kunstenaar en woont met haar man Dilip, begint moeder te dementeren. En wat is nu haar taak? Voor moeder zorgen? En hoever gaat dat dan? En lukt dat wel wanneer er eigenlijk is van weinig is geen liefde tussen deze twee. Is dit niet meer dan je morele plicht als dochter? Tara probeert grip te krijgen op deze ziekte door zich erin te verdiepen en al tekenend schetsen te maken van degenererende hersenen van haar moeder. En hopelijk gaat het Tara lukken, door moeder wat dichterbij te halen, wat meer grip te krijgen op hun gezamenlijke verleden.

Emoties, herinneringen, pesterijen, bedrog, verlangens, ongemak, ontkenning, schaamte in een moeder-dochter relatie

Maar daarvoor moet zij door donkere herinneringen zoals bijna halverwege deze roman.

”Dat weet Ma niet. Ik heb haar nooit verteld dat ik een deel van mijn kindertijd altijd honger had en sindsdien steeds op zoek ben naar een vol gevoel. Praten is nooit makkelijk geweest. Net zomin als luisteren. Ergens heeft zich een defect voorgedaan in dat wat we voor elkaar waren, alsof een van ons zich niet aan haar afspraak hield, aan haar kant van het verhaal. Misschien is het probleem dat we allebei aan dezelfde kant staan en uitkijken over de leegte. Misschien hongerden we naar dezelfde dingen en verdubbelden wij bij elkaar opgeteld dat gevoel. En misschien is dit het, het gat in het hart ervan, een misvorming waarvan we nooit kunnen herstellen.”

Zo analyseert Doshi de vele emoties, herinneringen, pesterijen, bedrog, verlangens, ongemak, ontkenning, schaamte van haar hoofdpersonages. Niets menselijks is haar vreemd. En gelukkig lukt het haar een niet al te zware en regelmatig een luchtige toon te vinden. Zo lukt het haar om dit ongemakkelijke thema over een niet zo beste  relatie tussen moeder en dochter vanuit verschillende perspectieven in te kleuren. Kan erg herkenbaar zijn denk ik. De roman is gewaardeerd met ∗∗∗∗∗ (zeer goed).

Recensie van Mieke Koster

Verbrande suiker

    • Schrijfster: Avni Doshi (Verenigde Staten)
    • Soort boek: Amerikaanse roman
    • Origineel: Girl in White Cotton / Burnt Sugar (2019/2020)
    • Uitgever: Xander Uitgevers
    • Verschijnt: 21 januari 2021
    • Omvang: 288 pagina’s
    • Uitgave: Paperback / Ebook
    • Shortlist Booker Prize 2020
    • Waardering redactie: ∗∗∗∗∗ (zeer goed)
    • Boek bestellen bij: Boekhandel / Bol

 

Flaptekst van de roman van Avni Doshi

Avni Doshi bestormt de literaire wereld met haar roman over moeders en dochters, obsessie en bedrog. Verbrande suiker werd bijna gelijktijdig met de verschijning genomineerd voor de Booker Prize en de jury roemde haar ‘volkomen overtuigende’ schrijfstijl in een ‘hartverscheurend maar ook zuiverend’ portret van een moederdochterrelatie. Op indrukwekkend luchtige wijze en met bijtende humor beschrijft Doshi de problematische relatie tussen Tara en haar dochter Antara. Na een wild en losbandig leven waarin ze Antara min of meer aan haar lot overliet, begint Tara te dementeren. Doshi beantwoordt op messcherpe wijze de complexe vraag: hoe zorg je voor je moeder als zij nooit voor jou heeft gezorgd?

Bijpassende boeken en informatie

Vlaamse roman, Vlaamse schrijfster

Caro Van Thuyne – Lijn van wee en wens

Caro Van Thuyne Lijn van wee en wens Caro Van Thuyne Lijn van wee en wensinhoud van de nieuwe roman van de Vlaamse schrijfster. Op 15 januari 2021 verschijnt bij Uitgeverij Koppernik de nieuwe roman van Caro Van Thuyne. Op 9 oktober kreeg Caro van Thuyne de Bronzen Uil 2021 toegekend voor het beste debuut van het jaar.

Caro Van Thuyne Lijn van wee en wens recensie en informatie

Als de redactie het boek leest, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden de roman Lijn van wee en wens. Het boek is geschreven door Caro Van Thuyne. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud de nieuwe roman van de Belgische schrijfster Caro Van Thuyne.

Mari, zij is met Felix, haar partner, maar zij is in diepe rouw. Haar kleine zusje Lully die acht jaar geleden overleden is. Het zusje met het Warfarine syndroom. Zij kon niet lopen, haar hersenen minimaal ontwikkeld, blind en doof. Het zusje waar zij voogd over werd, haar verzorgde, waarvoor zij haar taal leerde, en waarmee communicatie alleen mogelijk was op basis van een  geestelijke en vooral fysiek een symbiose. De rouw, die haar onttakelt, waarin zij is ondergedompeld, maar het lukt haar niet die dood de accepteren, zich aan over te geven en dan, hoe onmogelijk ook, door te gaan met leven. Prachtig beschrijft Thuyne de mogelijkheid , de fantasie, die dood ongedaan te maken. Dit probeert Mari als zij onderweg is, weg bij Felix, geen idee of zij ooit weer terug kan, maar voor nu, op pad. De grote olifant, die haar verstikt, die haar uitzicht beperkt, haar in de weg zit en staat, haar betast met zijn zoekende, zachte slurf, elke ruimte vult met verdriet. Wil zij hem kwijt of niet? Dat gaat zij uitvinden onderweg.

Lopen, lopen, lopen, door een adembenemend landschap

De olifantspaadjes volgend langs de rivier de Rin. Lopen, lopen, lopen, door een adembenemend landschap, tergend koud, hagel, regen , maar natuurlijk ook de zon. Voorbij het eigen kunnen lopen, zoeken naar cadans, zodat het lopen wordt overgenomen samensmelt met de omgeving, versmelt met de vrije geest?Onderweg zich lavend aan teksten van Richard Skelton, zanger, dichter, ook in rouw. En natuurlijk haar berichten aan Felix. Ja zij mist hem,maar moet door, is nog lang niet daar waar de Rin bij de zee aankomt. Nee, gelukkig is zij niet alleen. Een gewonde kauw kruist haar pad. Zij verzorgt hem en Jakke, zoals zij de kauw noemt, trekt met haar op. Slaapt naast haar in een lekker warm nest, vliegt met haar mee. En Mari moet door. Zolang de strijd tussen rouw om haar dode zusje en de liefde voor haar Felix haar weg bepaalt is Mari aan zichzelf overgeleverd.

Caro Van Thuyne Lijn van wee en wens Recensie

Zolang ze de taal van deze allesomvattende emoties niet kan ontleden, niet precies bij de goede woorden kan komen blijft zij ondergedompeld in een krachtenveld waar de uitgang niet te vinden is.

Misschien is de taal van doof-blinden de uitkomst. De taal met weinig of geen woorden. De taal van aanraking, gebaren, rituelen, geuren, herhalingen, voorspelbaarheid, gebaseerd op zintuiglijkheid. Is dat de weg? Hoort zo’n taal onvoorwaardelijk verbonden te zijn met de grote menselijke emoties? Kan zo’n taal de eenzaamheid doorbreken die nu een maal onlosmakelijk gekoppeld is aan en emotie die hoort bij rouw? En…is dat het medicijn tegen rouw?

Bijzondere roman over de fysieke en geestelijke oerpijn die hoort bij rouw

Caro van Thuyn zegt over taal; “taal, die secuur neerlegt alsof ze alles definieert, ze bestaat niet.” En even verder; “er huist een stilte in de dood die zo absoluut is dat de levenden moeten zwijgen, en, woorden zijn water.”  Thuyn heeft het antwoord niet, geeft het antwoord niet.  Zij verweeft haar omzwervingen langs en door de emoties, met prachtige taal over de natuur, haar ongereptheid, haar verleidelijkheid, haar onverwachte krachten en gevaren. Maar zorgt voor troost voor haar hoofdpersonage Mari, en voor de lezer, met teksten van Richard Skelton.

Caro van Thuyn schreef deze roman over de fysieke en geestelijke oerpijn die hoort bij rouw, waarbij overgave aan deze pijn een lijn kan zijn deze krachten, vergelijkbaar met de oerkrachten van de natuur te ondergaan, te aanvaarden. De roman is gewaardeerd met ∗∗∗∗∗ (zeer goed).

Recensie van Mieke Koster

Lijn van wee en wens

  • Schrijfster: Caro Van Thuyne (België)
  • Soort boek: Vlaamse roman
  • Uitgever: Koppernik
  • Verschijnt: 15 januari 2021
  • Omvang: 160 pagina’s
  • Uitgave: Paperback / Ebook
  • Boek bestellen bij: Boekhandel / Bol
  • Waardering redactie: ∗∗∗∗∗ (zeer goed)
  • Winnaar Bronzen Uil 2021

Flaptekst van de nieuwe roman van Caro Van Thuyne

In het achtste jaar van de rouw laat haar man thuis achter om een rivier te volgen naar zee. Terwijl ze probeert zich los te wandelen van de pijn en een nieuwe lijn te vinden voor haar leven, bouwt Felix aan een plekje waar zijn vrouw zich misschien ooit thuis zal voelen.

Lijn van wee en wens is een roman over de onttakeling door rouw en de liefde die niet opgeeft. Caro Van Thuyne heeft een meanderend portret geschreven van een vrouw die olifantenpaadjes trekt tussen deze twee oerkrachten, geschreven in een rauwe, weerbarstige stijl. De roman is een zoektocht naar wat verlies betekent.

Bijpassende boeken en informatie

Nederlandse Romans, Nederlandse Schrijver

Wessel te Gussinklo – Op weg naar De Hartz

Wessel te Gussinklo Op weg naar De Hartz recensie en informatie over de inhoud van deze nieuwe Ewout Meyster roman. Op 24 september 2020 verschijnt bij Uitgeverij Koppernik de nieuwe roman van de Nederlandse schrijver Wessel te Gussnklo.

Wessel te Gussinklo Op weg naar De Hartz Recensie en Informatie

Ewout Meyster, de opschepper, snoever, wijslip uit de Hoogstapelaar, niets is er van hem over, zo nu op weg naar de Hartz, het landgoed, op weg naar de Grote Man, Babinsky, nog groter dan Somsen, Ewouts gids, leermeester. Daar gaat het gebeuren, dit heeft hij nodig, daar in dat indrukwekkende landhuis zal hij de weg vinden die hij bewandelen moet, nee, dat is te zuinig uitgedrukt, die hij moet afleggen, moet doorgronden, om te worden wie hij moet zijn.

Bijna een omgekeerde houding van Ewout als in de Hoogstapelaar. Daar zeker van zichzelf, boven iedereen uitrijzend, zijn vrienden de maat nemen. En nu, sinds hij Somsen kent, zijn “ meester”, die hij leert kennen wanneer hij zijn roman door hem weer laten lezen. Is zijn schrijverij goed genoeg  om uit te geven? En daar gebeurt het, daar worden Ewouts poten systematisch onder hem vandaan gezaagd want zijn schrijverij is niets meer dan zelfbevrediging. Zijn zelfbeeld berust op zelfbedrog, Niets weet hij, niets van het leven, niets wat nodig is om een echte schrijver te worden. Gevormd moest hij worden, en Somsen, de grote Somsen, hij die regelmatig op de Hartz lezingen gaf, colleges gaf, daar docent was, door heel Europa reisde, Brussel, Straatsburg, de grote denker, die zoveel wist van filosofie, theorieën weerlegde, citaten uit zijn mouw schudde. Ja, die. Die wilde Ewout wel begeleiden op weg naar het zekere, het grote, het echte weten. Een echte man worden, want wat was hij nu?” Allemaal show, buitenkant, Narcistische aanstellerij eigenlijk, omdat je je zwakte, je weerloosheid moet verbergen. Het is eigenlijk alleen maar overcompensatie” ( ja, hij kende het woord)” overcompensatie, omdat je eigenlijk een minderwaardigheidscomplex hebt”.

Ja, hoe erg wil je het hebben. Hij Ewout! Dat dacht hij toch niet. Ja andere jongens, maar hij?

Maar er is redding onderweg. Ewout mag Somsens assistent worden. Zij geweldige lezingen uittypen, mee op reis naar Brussel en Straatsburg, en samen zullen zij naar zijn roman kijken, er meer diepere lagen in aanbrengen, een meesterwerk van maken, Ja, dat kan Ewout nu nog niet alleen, maar Somsen gaat hem begeleiden. En Ewout, ja, hij hangt aan zijn lippen, hij heeft dit nodig Somsen immers wist dit allemaal, doorzag alles. Want ja, Ewout was dan wel een super slimme jongen, Somsen had hem getest, maar kennis of inzicht of begrip? Ja, wat heb je daaraan wanneer je persoonlijkheid nog niet gevormd was. Er nog gesleuteld dient te worden aan je karakter zodat je een glanzende vorm aanneemt tussen de anderen, meer dan zij wordt.

Wessel te Gussinklo Op weg naar de Hartz Recensie

Er is nog veel werk aan de winkel. Ewout heeft nog zoveel sturing nodig. Hij heeft immers been vader, dus hij moet bij de hand genomen worden. Ja, ook in de liefde, hij heeft een vrouw nodig, de ware hoofse liefde, daar moet hij naar streven, als een echte man, een man die weet wat een vrouw nodig heeft, wat zij verlangt en verwacht van een man. Dus voorlopig geen seks met het meisje, de jonge vrouw Sylvia die hij ontmoet in de bibliotheek.

Bijna schreeuwen wil je tegen Ewout. Ja, ga jij maar gewoon schrijver worden en wellicht lukt het je om vertrouwen in jezelf te vinden.

Afwachtend, dienend moet hij zich opstellen. En Ewout stuurt erop aan dat Sylvia kennis maakt met Somsen, zij zal daar veel aan hebben, net als hij, hij weet zoveel die Somsen, hij weet alles, hij is ook een therapeut. En ja, dat heeft Sylvia nodig na die keer dat zij samen iets verder gaan dan kussen en strelen en Sylvia helemaal verkrampt en Ewout naar huis stuurt. Alleen wil zij zijn, maar Somsen kan ook haar redden. En ja…daarin gaat hij ver, veel te ver. En hij maar Ewout de pin op zijn neus met betrekking tot zijn grote Liefde. Immers beschadigd is dit meisje, ernstig beschadigd en Somsen zal helpen, want veel geduld moet Ewout hebben.. Ja hij heeft nu wel tijd, hoeft even niet naar Brussel, Straatsburg. En ja, dit kan niet anders eindigen dan in een grote ramp.

Wat een sublieme roman: een adembenemende reis!

Zo eindigt Ewout, alleen huilend op zijn kamer. Geen liefde meer, geen vrienden, geen plannen of zekerheden. Wat een roman deze weg naar de Hartz. Te Gussinklo pakt je bij de kladde. Meteen verdwijn je als lezer in het hoofd van Ewout. Elke seconde, elke gedachtegang, elke aarzeling, elke overweging, elke (on)zekerheid? Elke twijfel. Bovenop zit je er als lezer, ben je soms als Ewout. Je houdt je hart vast. Ruikt als snel dat er niet veel goeds kan komen van deze reis van Ewout aan de hand van Somsen.  En Ewout zo eenzaam, zo onzeker, zo zijn stinkende best willen doen en Somsen wijst hem keer op keer af, gooit hem keer op keer terug, het diepe in, nee nog steeds niet goed, nog steeds geen echt karakter. Te Gussinklo vraagt veel van mij als lezer. Geen makkelijke weg, niet voor al zijn personages, maar ook niet voor mij als lezer. Soms het boek even weg, te kwaad worden. Somsen al doorzien, maar Ewout nog niet. Bijna schreeuwen wil je dan tegen Ewout. Ja, ga jij maar gewoon schrijver worden en wellicht lukt het je om vertrouwen in jezelf te vinden. Dat is wat je Ewout gunt aan het eind van deze adembenemende reis op weg naar de Hartz. De roman is gewaardeerd met de maximale ∗∗∗∗∗ (uitmuntend).

Recensie van Mieke Koster

Op weg naar De Hartz

Ewout Meyster, deel 4

  • Schrijver: Wessel te Gussinklo (Nederland)
  • Soort boek: Nederlandse roman
  • Uitgever: Koppernik
  • Verschijnt: 24 september 2020
  • Omvang: 472 pagina’s
  • Waardering redactie: ∗∗∗∗∗ (uitmuntend)
  • Boekenbon Literatuurprijs 2021
  • Uitgave: paperback / ebook
  • Boek bestellen bij: Boekhandel / Bol

Recensies en waardering voor Op weg naar de Hartz

  • “Een sublimering van Te Gussinklo’s dramatische ironie: de personages en hun gedragingen zijn nooit eenduidig te beoordelen. Nooit zijn ze zwart óf wit, geheel betrouwbaar óf geheel bedenkelijk.” Thomas de Veen (NRC, ●●●●)
  • “Maar wat een ongekend genot biedt dit kunststuk. Wessel te Gussinklo lezen is een zoete kluisterende kwelling.” Jeroen Vullings (Elseviers Weekblad, ∗∗∗∗∗)

Flaptekst van de nieuwe Ewout Meyster roman van Wessel te Gussinklo

In dit vierde deel van de Ewout Meyster-cyclus bevindt de drieëntwintigjarige Ewout zich op het landgoed De Hartz. Daar, in het landhuis van de Grote Man, volgt hij colleges en lezingen, gegeven door een internationaal gezelschap van hoogleraren en wetenschappers. Maar vooral is dit deel een terugblik op de periode dat hij als achttien-, negentienjarige bij de door hem hooglijk bewonderde Somsen in de leer was.

Ewout volgt een privéopleiding bij hem – zijn kennismaking met filosofie en psychologie. In die tijd leert hij ook Sylvia kennen, de eerste grote liefde in zijn leven. Van de branie en bluf uit De hoogstapelaar is niets meer terug te vinden. Nee, Ewout oefent zich in discipline, opoffering en totale toewijding aan zowel zijn grote liefde Sylvia als aan zijn leermeester Somsen, die bij hem de vensters opent naar kennis, zelfkennis en geestelijke volwassenheid. Wetenschap en pseudowetenschap, maar ook ontluistering, verraad en bedrog spelen een grote rol in dit verhaal, met dramatische gevolgen.

Bijpassende boeken en informatie

Autobiografieën Memoires, Non-Fictie

Irene van der Aart – Uitgemolken

Irene van der Aart Uitgemolken recensie en informatie boek over het moderne boerenleven in de Achterhoek. Op 20 november 2020 verschijnt bij Uitgeverij Atlas Contact dit boek geschreven door de Nederlandse cabaretière, actrice en schrijfster Irene van der Aart.

Irene van der Aart Uitgemolken Recensie en Informatie

Als de redactie het boek leest, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van Uitgemolken, Een nieuwe plattelandidylle. Het boek is geschreven door Irene van der Aart. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van dit boek van Nederlandse cabaretière, actrice en schrijfster Irene van der Aart.

Hilarisch, informatief, betrokken maar ook bezorgd verhaal over het boerenleven

Een hilarisch, informatief, betrokken en ook bezorgd verhaal over Boer en zijn kleine boerenbedrijf. Een plattelandsidylle zoals voor in het boek staat. Wanneer Van der Aart al ver in de 30 is, ontmoet zij tijdens een groepsrondreis door Cuba een soort van type man waar zij nooit op zou vallen. Maar omdat de liefde kruipt waar hij/zij niet gaan kan gebeurt dit onverwachte, ongeplande. Haar onhandige aard en zijn praktische inslag brachten hen bij elkaar. Boer (die eigenlijk Gerard heet) is zijn naam en dat is hij ook. En zij latten nu al 17 jaar. Van der Aart woont ook nog zo gemiddeld twee dagen per week in een woongroep in Amsterdam. Maar ja, met zo’n boer als geliefde ontkom je er niet aan deelgenoot te worden van het boerenleven en je in te leven in de boerencultuur en meer specifieker in dit geval, de Achterhoekse boerencultuur.

Door haar stadse ogen volg je als lezer de perikelen van het boeren leven. En meer en meer begint zij de rust en het relaxte leven op het platteland te waarderen. Hilarisch zijn de stukjes die zij schrijft over de toeristen in Amsterdam, en hoe je maar beter de Aziaten met hun selfiesticks uit te weg kan gaan. Die zijn nl. een aanslag op je leven. En haar vriendinnen en hun eetgewoontes, het liefst veganistisch  maar in ieder geval vegetarisch en alle gedoe met de lunchkaarten e.d. Sinds van de Aart een deel van haar stadse wortelstelsel heeft vervangen door plattelandswortels wordt het verschil ernstig duidelijk en schrijft zij hier met veel humor over.

Irene van der Aart Uitgemolken Recensie

Eigenlijk is dit boek vooral een lofzang op alle boeren. En in het bijzonder op haar eigen Boer. En op de koeien. En op het boerenleven. Het boer zijn, dat geen vak is maar een levensstijl, en het naoborschap en hoe onontbeerlijk dat is. Zeker omdat het boerenleven zwaar is en dat het zo vanzelfsprekend is om je naaste buur of boer een handje te helpen wanneer dat nodig is. En zo leer je als lezer best veel over het boerenleven. Zoals het belang van de “ eerste snee”. De eerste maaibeurt in het jaar. Dit gras heeft de kwaliteit van krachtvoer en het is een stuk goedkoper. Hoe vroeger het gras gemaaid, hoe beter de kwaliteit.

Of toen Bertha, een van de koeien door een rooster was gezakt, de brandweer er aan te pas kwam om haar eruit te halen. Een takelwagentje om haar op stro te leggen en alsnog sterft zij. Dus heel veel kosten en alleen maar pech.  Of hoe de koeien kunstmatig geïnsemineerd worden, waar je als stadse al snel van denkt ”kan dat niet romantischer” maar wanneer je een natuurlijke daad aanschouwt ook ontluisterd achterblijft vanwege de snelheid waarmee de stier dit afhandelt. En dat je als Boer vaak na twee jaar je stier de deur uit doet omdat hij onhandelbaar en onbetrouwbaar, dus gevaarlijk kan worden. Wat een stier dan weer opbrengt op de markt en/of je hem beter naar de slacht kan brengen en hem dan in stukken, uitgebeend en al, in de diepvries bewaart voor de vele bijzondere momenten voor een buurtfeest met barbecue.  Als Boer geveld is na een hernia operatie zijn er als vanzelf hulptroepen op het erf. Ja ook de stadse mensen, familie en vrienden van Van der Aart, zodat zij ook eens ruiken aan het boerenleven.  Komt niet het moment om ermee op te houden? Raak je niet uitgemolken?

Invoelend en humorvol beschrijft Irene van Aart wat het betekent om met een oude familieboerderij te stoppen

Invoelend en met humor laat Irene van de Aart zien wat het betekent om te stoppen met een melkveebedrijf dat al generaties in de familie van Boer zit. Zij neemt de lezer mee langs allerlei hedendaagse items rondom de natuur en het samengaan met het boerenleven. Het gaat over milieumaatregelen, dierenwelzijn, het klimaat. En over voedsel. Is dat eigenlijk niet veel te goedkoop? Kortom, zij spaart de consument niet en zeker de grote supermarktketens niet die zoals ieder weldenkend mens weet, een belangrijke rol spelen in dit hele verhaal. Kortom een super noodzakelijk boek. Zeker voor de stadse mensen en wellicht de “elite” die vanaf de zijlijn zeker weten dat het anders kan en moet, maar wellicht niet zomaar van plan zijn om meer te betalen voor het “dagelijks” eten. Ik denk dat dit boek een verfrissende aanvulling kan zijn op  alle literatuurlijsten van middelbare scholen en beroepsopleidingen. Het boek is gewaardeerd met ∗∗∗∗∗ (uitstekend).

Recensie van Mieke Koster

Uitgemolken

Een nieuwe plattelandsidylle

  • Schrijfster: Irene van der Aart (Nederland)
  • Soort boek: autobiografische verhalen
  • Uitgever: Atlas Contact
  • Verschijnt: 20 november 2020
  • Omvang: 160 pagina’s
  • Uitgave: Paperback / Ebook / Luisterboek
  • Waardering redactie: ∗∗∗∗∗ (uitstekend)

Flaptekst van het boek van Irene van der Aart

In 2003 kreeg de Amsterdamse Irene van der Aart verkering met een boer met koeien en ging ze met hem samenwonen op zijn boerderij in de Achterhoek. In het eerder verschenen De Boer op schreef ze al aanstekelijk én met humor over de verschillen tussen het leven in de stad en op het platteland. Inmiddels is ze zeventien jaar verloofd met Boer en hoewel Irene “import’ blijft, is ze een heuse Achterhoekse geworden. Maar onlangs veranderde er iets ingrijpends: Boer boert niet meer. De toenomen regelgeving, “planetproof melken’ en de niet altijd even eerlijke kritiek op de boeren maakten het werk er al niet leuker op, maar een hardnekkig terugkerende hernia blijkt pas echt funest voor de motivatie van Boer.

Invoelend en met veel humor laat Irene van der Aart in Uitgemolken zien wat het betekent om te stoppen met boer zijn en met het boeren­bedrijf dat al generaties in de familie van Boer zit. Ook werpt ze een aantal belangrijke vragen op: is ons voedsel eigenlijk niet veel te goed­koop? En is de reden waarom de kleinere boeren een voor een afhaken niet dat ze eigenlijk te lang zijn uitgemolken?

Bijpassende boeken en informatie

Vietnam, Vietnamese roman, Vietnamese schrijver

Phan Que Mai Nguyen – De bergen zingen

Phan Que Mai Nguyen De bergen zingen recensie en informatie over de inhoud van de Vietnamese familieroman. Op 25 augustus 2020 verschijnt bij Uitgeverij Signatuur de Nederlandse vertaling van de roman The Mountains Sing van de Vietnamese schrijfster Phan Que Mai Nguyen. 

Phan Que Mai Nguyen De bergen zingen Recensie en Informatie

Een indrukwekkend boek over de Vietnamoorlog, waarin Nguyen Mai werd geboren en opgroeide in de nasleep daarvan. De roman vertelt het verhaal van vier generaties Tran en beslaat een tijdperk van 1900- 2017.

De hoofdpersonen in deze roman zijn Dieu Lan Tran geboren in 1920 en haar kleindochter Huong, geboren  in 1960.  Huong woont bij oma in Ha Noi waar dagelijks de bommen op hun dorp, hun huis kunnen vallen. Overal schuilputten, altijd op je hoede voor het oorlogsgeweld.

Gouden momenten om te koesteren, die de kracht gaven om door te gaan, ja zelfs tegen beter weten in

Vader en moeder vechten mee tegen de Amerikanen, andere zoons van oma zijn ook noodgedwongen vertrokken naar de oorlog. Oma en Huong maken er samen het beste van, en oma  vertelt over haar leven . Over de Franse bezetting en de Japanse overheersing, over haar eigen jeugd. Over het lot van haar ouders. Over wat een oorlog een bezetting doet met een mens, over de wreedheden waarvoor je eigenlijk geen woorden wil hebben, wil zoeken, wil vinden. Over de landhervormingen waardoor ze als kind moest vluchten. De verschrikkelijke hongersnood veroorzaakt door de Japanners en de strooptochten om eten te vinden. Het gekerm onderweg van andere lotgenoten en stervenden op zoek naar eten. Wortels van de rijstplant, gras, bladeren van bomen als die er nog niet afgegeten waren. Maar ook altijd weer kleine wondertjes die gebeurden, waardoor je toch iets te eten kreeg wanneer je het helemaal had opgegeven. Gouden momenten om te koesteren, die de kracht gaven om door te gaan, ja zelfs tegen beter weten in.

Maar gelukkig één van oma haar zes kinderen is teruggekeerd. Ngoc keert terug. Huong zo blij. Daar is haar moeder. Haar dromen over haar moeder, samen met haar in bad, samen haren borstelen, liedjes zingen, alles komt nu goed. Maar niets in minder waar. Ngoc is zwaar getraumatiseerd, een shellshock, teveel consequenties gezien van het oorlogsgeweld als arts. Maar ook zelf een abortus geregeld na een verschrikkelijke verkrachting. Moeder wil niet praten, niet eten, niet uit bed komen, heeft nachtmerries en  besluit bij een broer te gaan wonen. De broer die niets meer met oma te maken wil hebben omdat zij haar geld op de zwarte markt verdient. Dat is zo tegen de regels van de partij en hij is net carrière aan het maken binnen te partij. En dan komt oom Dat terug uit de oorlog. Zwaar gewond, zijn twee onderbenen geamputeerd. Oom Dat heeft Huong’s vader gezien onderweg naar het front. Hij heeft een vogeltje voor haar gesneden uit hout. Er is toch hoop?  En oom Dat vertelt over Agent Orange, het chemisch ontbladeringsprogramma door de Amerikanen ingezet om de guerrilla’s te pakken te krijgen.

Phan Que Mai Nguyen De bergen zingen Recensie

Nguyen vertelt deze Vietnamese familiegeschiedenis vanuit een dubbel perspectief, twee verhaallijnen. Haar manier van schrijven vind ik toegankelijk en uitnodigend en zeker ook met een soort lichtheid. Daardoor ga ik als lezer mee op de hoop op een betere toekomst, terwijl  geconfronteerd met de impact van als maar oorlog op de verschillende generaties, je daar niet voor weg kunt kijken.

Over de schoonheid van Vietnam, de kracht van de natuur en de hoop en zekerheid dat het beter wordt

Zij verhaalt van de schoonheid van haar geboorteland, over de kracht van de natuur. Is dat de basis voor de hoop en de zekerheid van de Vietnamezen dat het ooit beter gaat worden? Dat zij door decennia oorlog weten dat zij krachtig en flexibel zijn? Steun vinden in verhalen uit het verleden, hun sterke opa’s en oma’s en eerdere voorouders en zo leren/weten  dat bij de pakken neerzitten geen optie is? Dat hun prachtige land voor iedereen en hopelijk zonder oorlog, een land zal zijn waar de bergen zullen zingen? De bergen zingen is gewaardeerd met ∗∗∗∗∗ (uitstekend).

Recensie van Mieke Koster

De bergen zingen

  • Schrijfster: Phan Que Mai Nguyen (Vietnam, Australië)
  • Soort boek: Vietnamese roman, familieroman
  • Origineel: The Mountains Sing
  • Nederlandse vertaling: Mary Bresser
  • Uitgever: Signatuur
  • Verschijnt: 25 augustus 2020
  • Omvang; 448 pagina’s
  • Uitgave: Gebonden Boek / Ebook
  • Waardering redactie: ∗∗∗∗∗ (uitstekend)

Flaptekst van de roman van Phan Que Mai Nguyen

Het meeslepende verhaal van de familie Tran. Een levendig portret van vier generaties in Vietnam in de twintigste eeuw.

De jonge Huong groeit op tijdens de oorlog in Vietnam. Haar ouders en ooms hebben zich aangemeld bij het leger en vertrekken via de Ho Chi Minh-route om te vechten tegen het Amerikaanse leger. Huong blijft met haar oma achter in Hanoi. Het dagelijks leven is moeilijk, maar haar oma, geboren in 1920, vertelt Huong haar eigen levensverhaal. Over de Franse bezetting van Vietnam, de Japanse invasie, haar leven op de boerderij en hoe ze die met haar zes kinderen gedwongen moest verlaten door de landbouwhervormingen.

Samen vormen de verhalen een ontroerend, persoonlijk portret van het leven in Vietnam tijdens de twintigste eeuw, dat verhaalt over de vier generaties van deze familie, en over hoe ieder lid gevormd is door de geschiedenis van Vietnam.

Bijpassende boeken en informatie

Vlaamse roman, Vlaamse Schrijver

Jonathan Robijn – Tabak

Jonathan Robijn Tabak recensie en informatie van deze nieuwe Vlaamse roman. Op 18 november 2020 verschijnt bij Uitgeverij Cossee de nieuwe roman van de Vlaamse schrijver Jonathan Robijn.

Jonathan Robijn Tabak Recensie en Informatie

Als de redactie het boek gelezen heeft, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van de roman Tabak. Het boek is geschreven door Jonathan Robijn. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van de nieuwe roman van de Belgische schrijver Jonathan Robijn.

Jimmy, hoofdpersonage uit deze roman Tabak van Jonathan Robijn is op consult bij zijn huisarts.

“Het goede nieuws is dat je vanaf nu kunt roken zoveel je wilt, het is van geen belang meer. Tot zover het goede nieuws, ben je ook in het slechte nieuws gedesinteresseerd?”

Maar Jimmy wil verder leven. Is van plan dit nieuws niet te delen met zijn vrouw Ella. Maar veel eerder krijgt hij last van het nostalgisch verleden. Terug naar de tijd dat hij nog Davros rookte. Een oud sigarettenmerk dat een aantal decennia geleden van de markt is gedrukt door de opkomst van de Amerikaanse sigaretten industrie met haar agressieve en nietsontziende reclame methodieken. En nu is alleen nog de geparfumeerde, naar gebakken lucht smakende sigaret te koop.  Zou het nog mogelijk zijn een pakje oude Davros op de kop te tikken en waar moet hij dan wezen? Hoe pak je dat aan? Waar begint een mens? En zo komt hij terecht bij een oude sigaretten fabrikant die samen met hem de liefde voor dat oude merk koestert en misschien wel droomt om deze oude lijn weer een kans te geven. Maar dan moeten zij naar Armenië. Daar werd dit merk gefabriceerd. Daar heeft hij nog familie.

Naar Armenië, Robijn heeft zijn hart verpand aan het land

Zo gaan die twee op reis. Naar Armenië. Daar waar de schrijver zelf ook roots heeft liggen. Hij heeft daar twee jaar lang gewoond en gewerkt bij Artsen zonder Grenzen in de geestelijke gezondheidszorg. Ja, Robijn heeft zijn hart verpand aan dit land. En ook aan zijn vader. Die zijn leven lang gerookt heeft tot groot verdriet en ergernis van zijn gezin. Dit blijkt uit een interview op de VRT waar ik naar luisterde.

Deze roman gaat ook over uit de tijd vallen. Jimmy, de oude man, die zich vragen stelt over de gezondheidscultus van vandaag de dag. De bijna sektarische strengheid die er leeft in de maatschappij over roken. Over de bijna dwingende regels over eten, vettigheid, de voorschriften om te bewegen. Maar ook over de rol van vrouwen in de maatschappij. Hoe kon zijn aantrekkelijke, avontuurlijke, gekke, slimme, belezen vrouw ineens veranderen in een soort van moederkloek. Waar was zij gebleven? En waar vertrok hijzelf heen toen deze ontwikkeling zich inzette? Wat had hij voor constructiefs bijgedragen hier iets aan te veranderen? En hoe komt het dat deze gedachten bij Jimmy juist hier bovenkomen drijven, hier in Armenië? En waarom houdt hij zo van dit land, van haar gewoonten?

Jonathan Robijn Tabak Recensie

Nou, hier wordt er gelukkig overal zonder terughoudendheid gerookt. Aan tafel, in een taxi, in de dancing en in de hotels. Maar ook bij de mensen thuis. Vooral daar blijkt het dat wanneer Jimmy ergens  wordt uitgenodigd, hij bij binnenkomst eerst door een rookwolk moet voordat hij iemand de hand kan reiken. Maar ook de karigheid in de huizen, absoluut nergens overbodige luxe, alleen dingen die nodig zijn om te leven, het huishouden draaiende te houden. En gewerkt wordt er, zonder in het keurslijf van tijd geperst te zijn, maar gewoon net zo lang doorgaan tot het werk klaar is. De geur van heerlijke ouderwetse Armeense gerechten, samen met het gebrek aan luxe, duidelijke regels voor de mannen en vrouwenwereld, de geur van sigaretten, de duidelijke regels (overgebleven uit oude communistische systeem) die hier nog overal lijken te gelden, dit alles bracht Jimmy terug naar zijn jeugd. Absoluut geen feest geweest, en ja, ook zeker grote trauma’s opgelopen in zijn jeugd, maar toch, houvast.

Boeiende en geslaagde roman over het mijmeren en uit de tijd vallen

Robijn schrijft met deze roman een ode aan de verstokte rokers, maar ook aan lekker eten en drinken en aan genieten en aan een mooi land Armenië. Maar ook over een generatie die op het punt van verdwijnen staat. Uit te tijd begint te vallen, over mijmeren van ”de goede oude tijd” en over zaken die geen keer nemen. Een herkenbaar verhaal, gewaardeerd met ∗∗∗∗∗ (zeer goed).

Recensie van Mieke Koster

Tabak

  • Schrijver: Jonathan Robijn (België)
  • Soort boek: Vlaamse roman
  • Uitgever: Cossee
  • Verschijnt: 18 november 2020
  • Omvang: 248 pagina’s
  • Uitgave: Paperback
  • Waardering redactie: ∗∗∗∗∗ (zeer goed)

Flaptekst van de nieuwe roman van Jonathan Robijn

‘Het goede nieuws is dat je vanaf nu kunt roken zoveel je wilt, het heeft geen belang meer,’ krijgt Jimmy van zijn huisarts te horen. Jimmy veracht de dood en rookt het liefst de hele dag. Sigaretten, zo vindt hij, getuigen van stijl, en hij denkt dan ook met weemoed terug aan zijn favoriete merk Davros. Vijftig jaar lang rookte hij een à twee pakjes Davros per dag, maar toen ging het merk failliet en moest hij noodgedwongen overstappen op sigaretten van mindere kwaliteit. Nadat de dokter zijn doodsvonnis heeft geveld, neemt Jimmy een drastisch besluit: zijn laatste levensadem zal met Davros gevuld zijn.

In plaats van zijn vrouw en kinderen in te lichten over zijn ziekte, voert hij nog één keer koppig zijn voornemen uit. Hij ontmoet de sigarettenhandelaar Missirian, in wie hij een gelijkgestemde vindt, en samen trekken ze naar Armenië, het vaderland van de producenten van zijn favoriete tabak. Tijdens de reis komen herinneringen aan vroeger naar boven, in het bijzonder aan de mooie en onweerstaanbare Ella, de vrouw van wie hij hield, met wie hij trouwde, maar die nadien onmerkbaar weer van hem wegdreef.

Tabak is een verhaal over een generatie die bijna is verdwenen en over een man die gelaten terugkijkt op zijn leven, maar tussen de hoestbuien en rookwolken door is het vooral ook een melancholisch verhaal over de onnavolgbare wendingen van de liefde.

Bijpassende boeken en informatie