Karina Sainz Borgo Nacht in Caracas recensie en informatie van deze roman over Venezuela. Op 14 januari 2020 verschijnt bij Uitgeverij Meulenhoff Nederlandse vertaling van de roman La hija de la española van de Venezolaanse schrijfster Karina Sainz Borgo.
Karina Sainz Borgo Nacht in Caracas Recensie
Adelaide Falcón begraaft haar moeder, Adelaide Falcón . Ze begraaft haar met alles aan. Blauwe jurk, schoenen, multifocale bril, alles moest aan, alles moest mee, anders was het geweest of zij onvolledig werd teruggegeven aan de aarde. Op weg naar huis stierf Adelaide opnieuw: “ Ik ben de sterfgevallen die zich die middag in mijn biografie ophoopten nooit meer te boven gekomen. Die dag ben ik veranderd in mijn enige familie”, pagina 29. Zo begint Karina Sainz Borgo deze hartverscheurende roman over Caracas, Venezuela, een land waar het altijd nacht zal blijven. Tenminste met deze benauwde gedachte heb ik dit boek uitgelezen.
Adelaide woont samen met haar moeder ergens in de buitenwijken van Caracas. Waar langzaam maar zeker het recht van de sterkste zal gaan gelden. In een land waar de politie, samen met de Kinderen van de Revolutie de dienst uitmaken. Nu de oliegelden opdrogen of verdwijnen in de zakken van de corrupte elite van dit land en het land er economisch ernstig beroerd voorstaat ontstaat er een steeds grotere groep mensen die zich al rovend en moordend op de been houdt. En nee, niemand zal je beschermen, nergens valt recht te halen. Borgo kijkt gelukkig samen met de lezer ook terug in het leven van Adelaide Falcón, om even op adem te komen.
Dan zie je hoe het meisje geniet van haar uitstapjes samen met haar moeder naar de tantes op het platte land. Waar het heerlijk ruikt,waar pruimenbomen groeien, waar jam en gelei gemaakt moet worden. Maar ook terug naar de graanschuur van Aragua, waar haar moeder vandaan komt. Waar je leest over het uitzichtloze levens van de vrouwen in dit gebied, de graanstampsters, waar zij al zingend en stampend met elkaar het rauwe leven bezongen, de moed erin hielden. En hoe moeder de eerste in de familie werd met een universitaire opleiding. Even op adem komen in deze zwarte geschiedenis van Venezuela.
En intussen gaat het leven door, of dat wat voor leven doorgaat. Plannen maken onmogelijk, een geregeld leven leven, onmogelijk. Je weet nooit waar je aan toe bent. Op een dag, wanneer Adelaide terugkomt van boodschappen doen is haar huis ingenomen de de Revolutionaire Brigade. Onder leiding van de Maarschalk. Nee, zij komt er niet meer in. Wil ze wellicht een kogel door haar kop? Dan terug de straat op, waar de anarchie heerst, betogingen tegen het regime gehouden worden dagelijks mensen in elkaar geslagen worden, afgevoerd worden naar de gevangenis gemarteld , uitgehongerd, verkracht wordt. De enige manier om overlever te worden in deze stad, is je hachie redden, meedoen, stelen, met lijken slepen. Dat doet Adelaide wanneer zij het huis van haar buurvrouw betrekt. Ze vindt haar dood in haar keuken. Vermoord? Een natuurlijke dood gestorven? Het is niet van belang. Het lijk wordt uit het raam gekieperd. Adelaide trekt in dit huis. Daar vindt ze de papierwinkel van haar overleden Spaanse buurvrouw.
Prachtige woorden en mooie metaforen in deze indringende en aangrijpende roman uit Venezuela
Door het aannemen van de identiteit van deze buurvrouw gaat het haar lukken dit stervende moederland achter zich te laten. Te vertrekken naar Spanje. Dat is de enige manier om te ontsnappen aan deze gekte, mens te blijven. “Ik ben bang en uitgeput” zegt zij tegen een vriend. Zij waren allebei bang, veel banger dan ze aankonden. Voordat zij gaat vinden we Adelaide op de begraafplaats van haar moeder. Waar zij afscheid neemt van haar moeder. Zij doet dat in de vorm van een biecht, waarin zij haar moeder laat weten dat zij nooit zo moedig zal zijn als haar moeder. Zij zegt: ”Daarom maakt jouw dochter in deze nieuwe oorlog deel uit van twee kampen tegelijk: ik hoor bij de jagers en bij de zwijgers. Bij de mensen die beschermen wat van hen is en bij degene die in stilte stelen wat van anderen is. Ik bevind me op de ergst denkbare grens, want niemand eist de verliezen op van mensen die zoals ik leven op het eiland van lafaards. Ik ben niet moedig mamma. Jij hebt de moed aan mij doorgegeven, ik heb die versmaad. Ik hoor niet bij de vrouwen die vegend orde brengen aan hun eenzaamheid.”
Prachtige woorden, prachtige metaforen. Ook als Borgo beschrijft hoe de grafsteen van haar moeder door plunderaars werd vernield. Het rusten in Vrede wordt zelfs onmogelijk in dit land. Nacht in Caracas is gewaardeerd met de maximale ∗∗∗∗∗ (uitmuntend).
Recensie van Mieke Koster
Nacht in Caracas
- Schrijfster: Karina Sainz Borgo (Venezuela)
- Soort boek: sociale roman
- Origineel: La hija de la española (2019)
- Nederlandse vertaling: Arie van der Wal
- Uitgever: Meulenhoff
- Verschijnt: 14 januari 2020
- Omvang: 224 pagina’s
- Uitgave: Gebonden Boek / Ebook
- Waardering redactie: ∗∗∗∗∗ (uitmuntend)
Flaptekst roman over Venezuela
Caracas, Venezuela. Adelaida Falcón staat voor een open graf. Ze is helemaal alleen, buiten het gezelschap van de begrafenisondernemers en een priester dan, en begraaft haar moeder, de enige familie die ze ooit had.
Verdoofd door rouw keert ze terug naar het appartement dat zijn en haar moeder deelden. Elke nacht verzegelt ze de ramen met tape om te voorkomen dat het traangas waarmee de demonstranten buiten worden bestreden naar binnen komt. Als plunderaars die zich voordoen als revolutionairen haar huis willen bezetten, verweert Adelaida zich en wordt ze in elkaar geslagen. Het is het begin van een gevecht om te overleven in een land in vrije val, waar geweld en anarchie de boventoon voeren en burgers tegen elkaar worden opgezet.
Nacht in Caracas is het krachtige verhaal van een vrouw die wordt geconfronteerd met de meest extreme omstandigheden en een ijzingwekkende herinnering aan hoe snel sociale omstandigheden kunnen veranderen, overal, op ieder moment.
