Tag archieven: memoir

Palestijnse schrijver, Palestina

Raja Shehadeh – We Could Have Been Friends, My Father and I

Raja Shehadeh We Could Have Been Friends, My Father and I recensie en informatie over de inhoud van de memoir. Op 28 maart 2023 verschijnt bij uitgeverij Other Press het boek over de relatie tot zijn vader van de Palestijnse schrijver Raja Shehadeh. Er is nog geen Nederlandse vertaling van het boek verkrijgbaar of aangekondigd.

Raja Shehadeh We Could Have Been Friends, My Father and I recensie en informatie

Als het boek gelezen is door de redactie, kun je op deze pagina recensie en waardering vinden van de memoir We Could Have Been Friends, My Father and I. Het boek is geschreven door Raja Shehadeh . Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden te vinden. Bovendien bevat deze pagina informatie over de inhoud van het autobiografische boek van de Palestijnse schrijver Raja Shehadeh.

Raja Shehadeh We Could Have Been Friends, My Father and I recensie

We Could Have Been Friends, My Father and I

A Palestinian Memoir

  • Schrijver: Raja Shehadeh (Palestina)
  • Soort boek: memoir
  • Taal: Engels
  • Uitgever: Other Books
  • Verschijnt: 28 maart 2023
  • Omvang: 160 pagina’s
  • Uitgave: gebonden boek 

Recensies en waardering voor het boek

  • “Profoundly personal as well as historically significant…In his moral clarity and baring of the heart, his self-questioning and insistence on focusing on the experience of the individual within the storms of nationalist myth and hubris, Shehadeh recalls writers such as Ghassan Kanafani and Primo Levi…a quiet and deeply felt book that illustrates how being dispossessed and being occupied are not merely legal or political conditions.” (New York Times Book Review)
  • “Absolutely gripping…Shehadeh’s writing is clear and pared-back; it wears its power lightly. But his masterly, remorseless selection and accumulation of detail builds an unanswerable case against Palestine’s historic and current oppressors.” (The Guardian)
  • “Shehadeh movingly blends the personal and political in this heartfelt take on his complex relationship with his lawyer father…This poignant memoir will resonate with many, whatever their positions on the political conflict at its center.” (Publishers Weekly)

Flaptekst van de memoir over zijn vader van de Palestijnse schrijver Raja Shehadeh

A subtle psychological portrait of the author’s relationship with his father during the twentieth-century battle for Palestinian human rights.

Aziz Shehadeh was many things: lawyer, activist, and political detainee, he was also the father of bestselling author and activist Raja. In this new and searingly personal memoir, Raja Shehadeh unpicks the snags and complexities of their relationship.

A vocal and fearless opponent, Aziz resists under the British mandatory period, then under Jordan, and, finally, under Israel. As a young man, Raja fails to recognize his father’s courage and, in turn, his father does not appreciate Raja’s own efforts in campaigning for Palestinian human rights. When Aziz is murdered in 1985, it changes Raja irrevocably.

This is not only the story of the battle against the various oppressors of the Palestinians, but a moving portrait of a particular father and son relationship.

Raja Shehadeh is Palestine’s leading writer. He is also a lawyer and the founder of the pioneering Palestinian human rights organization Al-Haq. Shehadeh is the author of several acclaimed books including Strangers in the House, Occupation Diaries, and Palestinian Walks, which won the prestigious Orwell Prize.

Bijpassende boeken en informatie

Belgische auteur, Memoir

Chantal Akerman – Mijn moeder lacht

Chantal Akerman Mijn moeder lacht. Op 28 maart 2024 verschijnt bij uitgeverij Koppenik de Nederlandse vertaling van Ma mère rit van de Belgische filmregisseur Chantal Akerman. Hier lees je informatie over de inhoud van het boek en over de uitgave. Daarnaast is er aandacht voor de boekbesprekingen en recensie van Mijn moeder lacht, de memoir van Chantal Akerman.

Chantal Akerman Mijn moeder lacht informatie

Chantal Akerman is 6 juni 1950 geboren in Brussel. Ze groeide op in een Joods-Pools gezin van Holocaust-overlevers. Als ze 18 jaar oud is gaat ze naar de Belgische filmopleiding van het Institut National Supérieur des Arts du Spectacle et des Techniques de Diffusion. Na haar opleing verhuisde ze naar New York en begon met het maken van films. Ze maakte zowel speelfilms en documentaires als installatiewerken en werkte zowel als actrice en als regisseur.

In 1975 maakte ze de film Jeanne Dielman, 23 Quai du Commerce, 1080 Brussel. De film werd geprezen als eerste feministische meesterwerk in de geschiedenis van de cinema en in 2022 door het British Film Institute (BFI) uitgeroepen tot de beste film aller tijden.

Op 5 oktober 2015 overleed Chantal Akerman, 65 jaar oud aan de gevolgen van zelfmoord kort nadat haar moeder met wie ze een gecompliceerde relatie had ook was overleden. In haar memoir Ma mère rit uit 2013 doet ze hier verslag van. Over het boek dat nu in Nederlandse vertaling verschijnt, kun je op deze pagina uitgebreide informatie lezen.

Chantal Akerman Mijn moeder lacht recensie van Tim Donker

Film heeft mij slechts kortstondig geïnteresseerd, en dan nog noodgedwongen.

De jaren negentig waren bezig, een millennium liep op zijn einde, ik studeerde, ik liep ergens rond in hallen, het beviel me maar matig, het beviel me niks, iemand anders liep daar rond en zei dat er in Amsterdam een studie bestond en dat heette tekstschrijven, het zou schrijven zijn, meerdere soorten schrijven, zakelijk, reclame, scenario, tijdschriftjournalistiek, het leek me niks maar die ander zei dat ze het ging doen, dan ben ik in ieder geval elke dag schrijvend bezig zei ze, dat trok me over de streep, elke dag schrijvend bezig zijn dat ging beter zijn dan dit hier, ja dat ging beter zijn dan alles, en ik wisselde van studie, na een zomer die een hel van een zomer was want iemand moest zo nodig naar Mallorca gaan en mij alleen achterlaten, na zoon soort zomer, na een hel van een zomer deed ik een andere studie, liep ik rond in andere hallen, het beviel me niks, het beviel me misschien minder nog dan de studie die ik eerst deed, alle dagen schrijvend bezig zijn ja maar dit was alle dagen rotzooi schrijven en het deed me langzaamaan een haat tegen het schrijven ontwikkelen en de trut die me overgehaald had deze studie te gaan doen was zelf niet door het toelatingsexamen gekomen en daar zat ik nu, iemand was nog steeds niet terug uit Mallorca, mensen komen nooit terug uit Mallorca, na een jaar ofzo was het tijd om een afstudeerrichting te kiezen, het was kiezen uit kwaden, dan maar scenario, daar leek me nog de meeste vrijheid en creativiteit mee gemoeid, ah!, daar ging ik afgestudeerd scenarioschrijver zijn en nu de omgekeerde beweging: nu moest ik me nog zien te gaan interesseren voor film.

Videokunst ontdekte ik al snel. Dat vond ik goed. Oprecht goed. Het kon bewegend schilderij zijn, een visueel poëem, een literaire videoclip, het kon straf zijn, het kon veelzeggend zijn, het kon iets zijn dat ik ook wel zou willen maken. Met een vriend in die dagen, een tijdelijk in Nederland studerende Fransoos die luisterde naar de onmogelijke naam Valentin, frekwenteerde ik een filmhuis hier ter stede. In Utrecht. Een filmhuis waar je vooraf ook een hapje kon eten. Wat we meestal deden. Ik geraakte een heel klein beetje bekend met de “alternatieve cinema” of hoe heet dat. Zag films. Saje films. Pretentieuze films. Onzinnige films. Vergezochte films. Maar ook moje films. Het schoonst vond ik films met veel leegte, lange shots, weinig dialoog, vrijwel geen actie. Ja. Zoiets ging ik wel kunnen maken, dacht ik, straks, als het dan toch moest, als afgestudeerd scenarioschrijver. Niet dat mijn docenten op de gehate opleiding als gidsen in die richting konden of wilden optreden. Ik herinner me een synopsis moeten schrijven, ik wilde iets doen dat zich in een kleine ruimte zou afspelen, een kale keuken, twee mensen aan weerszijden van een wrakke tafel op eenvoudige stoelen, veel stilte, geen filmmuziek behalve misschien af en toe wat grindcore op ongepaste momenten, of freejazz, het moest, alleszins, het tegendeel zijn van alle gebruikelijke “dienende” filmmuziek; ik wilde het geheel openen met een scene van één minuut waarin niets te zien zou zijn dan een muur en de tafel en de dan nog lege stoelen, de docente zei: dat is veel te lang, één minuut, dat moet je veel korter doen, ga maar eens op het station een minuut lang naar de klok kijken dan zie je wel hoe lang één minuut niks duurt. Ik kreeg minder en minder goesting om scenarioschrijver te worden. Uiteindelijk koos ik alsnog, uit armoede, voor tijdschriftjournalistiek (in mijn uiteindelijke scenario van voornoemd synopsis verving de één minuut muur + tafel + stoelen voor een minuut lang stationsklok).

(toneel, misschien zou ik ooit nog toneel willen schrijven)

De films van Akerman heb ik nooit gezien. Niet toen. Niet nu. Ze zouden me bevallen zijn, wed ik. Toen. Maar ook nu. Al moet ik zeggen dat zitten gaan, in de zetel, kop naar een scherm gericht en kijken tot het gedaan is me nu nog ongemakkelijker toeschijnt dan destijds. Nee dan lezen.

Een boek lezen.

Een cineast lezen.

Een film lezen.

Als ik er iets van zou weten zou ik kunnen beweren dat Mijn moeder lacht leest als één van Akermans films. Ik veronderstel dat ik er met die bewering niet eens ver naast zal zitten. Al weet ik er niets van. Maar “Ik schrijf graag op wat er gebeurt zelfs als er niks gebeurt”, schrijft Akerman in dit boek. Dat is wat het is. Leven. Mensen. En leegte. Leegte die ademt.

Het niks dat schuurt. Het niets dat nietst. Zegt Heidegger.

Het niets dat geen huis kan zijn.

Schrijft Akerman:

“Het lukt me niet om op het voorjaar te wachten. Ik ben in de winter met somber zwarte wolken die hier voorgoed lijken te blijven. Ik heb het gevoel dat het het einde is maar het is niet het einde. Ik weet niet wat ik ga doen en waar ik ga wonen en of ik nog ergens naartoe zal gaan. Misschien ga ik wel naar Parijs naar mijn appartement. Ik heb een appartement. Dat is thuis. Zo noem je dat, thuis. Maar ik voel niet dat ik een thuis of een andere plek heb. Ergens waar je je thuis of op een andere plek voelt. Soms denk ik ik ga naar een hotel, daar zal het een thuis op een andere plek zijn, daar zal ik kunnen schrijven.”

Misschien ben je thuis waar je kunt schrijven. Misschien kun je schrijven waar je thuis bent.

Of nog: misschien moet een mens zich een thuis schrijven. Misschien is dat waar de lezer getuige van is in Mijn moeder lacht: Akermans pogingen zich een thuis te schrijven.

Eigenlijk gaat het in dit boek maar over drie dingen: over de gezondheidstoestand van Akermans moeder, over de dysfunctionele relatie van Akerman met C., en over Akermans depressies.

Haar ontheemdheid. Haar wanhopige pogingen zich een thuis te schrijven.

Lees dit niet als je wilt weten hoe ze haar films maakte. Het gaat summier over film, alleen in een terzijde, hier of daar. Mijn moeder lacht is een zoektocht. Een zoektocht naar iets onvindbaars.

Soms is het wel wat zwaar. Al die twijfels. Al die somberte. Al die duisternis, die steekt in alles wat ze ziet, in alles waarover ze schrijft. Ik dacht aan die jongen die op mijn school zat toen ik de havo in Eindhoven deed. Ik weet niet hoe hij heette, ik weet niet of iemand hem kende, hij leek niet echt met iemand om te gaan. Wat we wisten was dat hij, als havist, reeds uithuizig was. Op kamers woonde, ergens in dat verrotte Eindhoven (of nee niet verrot ik heb mijn gelukkigste jaren gekend, daar). Als er een tussenuur was, ging hij boodschappen doen. Dan kwam hij terug op school en dan stak er een prei uit zijn schooltas. Altijd een prei. Die stomme prei uit die stomme schooltas van hem werkte geweldig op mijn zenuwen. Winkelopeningstijden waren in die tijd misschien nog niet zo ruim als nu, maar na schooltijd boodschappen doen leek mij ook toen zeker geen onmogelijkheid. Waarom moest die eikel zo nodig onder schooltijd boodschappen doen, en steeds weer met die aanstellerige prei verschijnen? Maar als je er iets over zei tegen een klasgenoot, kreeg je de voordehandliggende preek. Dat hij voor zichzelf moest zorgen, dat ik makkelijk praten had, zulke dingen, als je even wachtte kwam er ook altijd een “moeders pappot” in voor. Niemand scheen de evidentie van boodschappen doen na schooltijd te zien, er was nota bene een albert heijn tegenover onze school, die was nog uren open als we naar huis reden. Niemand scheen in hem de poseur te zien die ik in hem zag. Met de prei als symbool. Het symbool dat sprak en zei Kijk mij eens even op eigen benen staan, kijk mij mun eigen potje eens moeten koken, vanavond maak ik iets met prei jongens!

De depressies van Akerman waren me soms een prei die uit een schooltas steekt. De prei in de schooltas, dat is een goede titel voor een boek. Omdat ze alles verduistert met haar somberte, ook wat niet, vooral niet, duister is of ooit hoeft te zijn.

Maar dan spreek ik mezelf vermanend toe. Dat ik makkelijk praten heb, dat zij haar depressies inderdaad voortdurend met zich meedraagt. Als een prei in een schooltas. Dat zij de prei ook niet in haar schooltas wil, dat zij niet kiest voor de prei in haar schooltas.

En ik denk ook aan iets wat mijn allerliefste vriendin allertijden Iris ooit tegen mij zei, toen, in diezelfde Eindhovense dagen. Al zat ik niet meer die havo waar ik haar wel had leren kennen (heb haar eigenlijk nooit gevraagd wat zij van meneer Prei vond), ik deed al een studie, die ene, die eerste, die ik niks vond maar bij nader inzien misschien toch zelfs nog wel beter dan die andere, die twede. Ik voelde me verloren gelopen, daar in Utrecht waar ik al wel studeerde maar nog niet woonde, omdat ik het zag als een opstap naar de wereld, naar mensen waartoe ik mij moest gaan verhouden, niet op de vrijblijvende manier waarvoor je als puber misschien nog wel kunt kiezen, en ik twijfelde er sterk aan of ik wel iets wilde, of kon, met die wereld, met die mensen, met dat alles waar ik moest gaan wonen en werken en leven en zijn. De Eindhovense jaren liepen op hun einde, ik zag dat allemaal niet zitten, en van alle vrienden was alleen Iris nog over. We zaten in mijn kamer, mijn jongenskamer, waar alle hardrockposters nog hingen. Iris zei dat het zo moeilijk was om met mij een licht gesprek over niks te voeren. Ik wist dat niet. Ik wilde niet perse alles zwaar maken, ik wist niet dat ik dat deed, ik dacht juist goed te zijn in blödzin plauderen.

Dus ik ken dat wel. Ik ken de zwaarte van de moed in de schoenen wel. Ik weet wel hoe schuifelend dat lopen is. Ik ben er geloof ik nooit zo erg aan toe geweest als Akerman, maar iets ervan ken ik wel. Dus ik wil kijken naar de prei. Onbevooroordeeld kijken naar de prei. Met open gemoed kijken naar de prei. Met al mijn empathie kijken naar de prei.

Maar dat was soms nog lastig.

Andere dagen vond ik Mijn moeder lacht juist weer een wonderschoon boek. Ik weet een ochtend, ik geloof dat het een donderdag was. Ik had stralend weer verwacht, ik weet niet waarom, maar het was grauw en grijs. Het was nog vroeg op de ochtend, het was nog geen tijd voor boodschappen schoonmaken afwassen vloer vegen opruimen, ik zat daar nog, in mijn leesstoel, met koffie en Akerman en een seedee in de speler. Autistic Daughters. Uneasy flowers. Die seedee is f’domme vele malen beter dan ik me hem herinner, die seedee is goed! Hoe kon ik eigenlijk anders denken, Dean Roberts is al ei zo na een genie. Misschien kan niet alles zo goed zijn als Thela nee maar daarmee legde Roberts de lat ook wel ongekend hoog (is het met The Tower Recordings de verkeerde kan opgegaan toen hij stopte bandlid te zijn? dat zou ik eens moeten uitzoeken). Muziek en boek gingen een huwelijk aan, en het was adembenemend. Alsof ik nu pas echt las, vrij van ergernis over prei. Alsof Akerman me nabijer kwam dan voorheen.

Die taal. Die moje, zachte taal die leegte en stilte ademt.

Haar taal die zoekt, tast, ongedwongen poëties is, alsof poëzie de natuurlijke staat is van (haar) taal. Ze zet een voorzichtige pas naar voren, de toekomst in, en dan weer drie stappen terug het verleden in, waardoor ze in sirkelende bewegingen om haar onderwerpen heen draait, wat veel herhaling genereert. Waardoor er, weeral, muziek ontstaat.

Chantal Akerman. Ze is er niet meer. Ze deed wat ze beloofde, wachtte haar moeders dood af om haar eigen leven te kunnen beëindigen. Met Mijn moeder lacht laat ze een waardevol dokument na. Teer, maar zeker niet krachteloos. Het verscheen in 2013 al in het Frans, twee jaar voor haar dood. Deze fantastische vertaling brengt Chantal Akerman nog één keer op intieme wijze tot leven. Men kan niet anders dan buigen naar Koppernik, en naar vertaalster Martine Woudt.

Chantal Akerman Mijn moeder lacht

Mijn moeder lacht

  • Auteur: Chantal Akerman (België)
  • Soort boek: memoir
  • Origineel: Ma mère rit (2013)
  • Nederlandse vertaling: Martine Woudt
  • Uitgever: Koppernik
  • Verschijnt: 28 maart 2024
  • Omvang: 216 pagina’s
  • Uitgave: paperback
  • Prijs: € 23,50
  • Boek bestellen bij: Bol / Libris

Flaptekst van de memoir van de Belgische filmregisseur Chantal Akerman

In 2013 werd de moeder van filmmaker Chantal Akerman ziek. Ze vloog van New York naar Brussel om voor haar te zorgen, en ondertussen schreef ze: ze schreef over haar jeugd, de ontsnapping van haar moeder uit Auschwitz waar ze niet meer over sprak, de moeilijkheid van haar om van vriendin C. te houden, haar angst voor wat ze zou doen wanneer haar moeder zou overlijden. Tussen de ontroerende fragmenten over haar leven plaatste ze stills uit haar films.

Mijn moeder lacht is zowel een samenvatting van de thema’s waar Akerman zich gedurende haar leven mee bezighield, als een versie van de eenvoudigste en meest gecompliceerde liefdesrelatie van allemaal: die tussen moeder en dochter.

Chantal Akerman Travelling recensieDiverse auteurs (België) – Chantal Akerman: Travelling
filmboek
Uitgever: Lannoo
Verschijnt: 5 maart 2024

Bijpassende boeken

Autobiografieën Memoires, Memoir

Jos Palm – Kind van Maria en Mao

Jos Palm Kind van Maria en Mao recensie en informatie over de inhoud van het autobiografische boek. Op 23 maart 2022 verschijnt bij uitgeverij Atlas Contact het nieuwe boek van historicus, journalist en radiomaker Jos Palm.

Jos Palm Kind van Maria en Mao recensie en informatie

Als de redactie het boek gelezen heeft, kun je op de pagina de recensie en waardering vinden van Kind van Maria en Mao. Het boek is geschreven door Jos Palm. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van dit autobiografische boek van historicus, radiomaker en schrijver Jos Palm.

Jos Palm Kind van Maria en Mao Recensie en informatie.jpg

Kind van Maria en Mao

  • Schrijver: Jos Palm (Nederland)
  • Soort boek: autobiografisch boek, memoir
  • Uitgever: Atlas Contact
  • Verschijnt: 23 maart 2023
  • Omvang: 256 pagina’s
  • Uitgave: paperback / ebook
  • Prijs: € 22,99 / € 13,99
  • Boek bestellen bij: Boekhandel / Bol
  • Waardering redactie: ∗∗∗∗∗ (zeer goed)

Flaptekst van het nieuwe autobiografische boek van Jos Palm

Als kind kleurden ze plaatjes van Jezus, plakten ze engeltjes in hun schriftjes en spaarden ze zilverpapier voor de missie. Jaren later plakte Jos Palm net als zijn twee oudere zussen zegeltjes met het hoofd van Marx erop in het boekje van de toenmalige maoïstische Socialistische Partij. Maria was ingeruild voor Mao. En Palm was niet de enige die God aan de kant deed voor Lenin en andere nieuwe wereldse – naar hen later bleek – foute heiligen. Overal zaten de ooit roomse en christelijke jongeren omhoog met een overschot aan barmhartige energie, die ze op de nieuwe armen, de arbeidersklasse in Nederland, en op de onderdrukten elders in de wereld richtten.

Jos Palm vertelt aan de hand van de geschiedenis van het gezin waarin hij opgroeide het grotere verhaal over de breuk in de jaren zeventig van de vorige eeuw, toen God verdween uit Nederland. Het blijkt een pijnlijk en soms hilarisch verhaal over afscheid nemen van een oude vertrouwde wereld die diep in het systeem van hem en zijn generatie zat.

Jos Palm (1956) is historicus en journalist. Hij schrijft voor Trouw enHistorisch Nieuwsblad en is redacteur en presentator van OVT, het radioprogramma van de VPRO. Eerder verschenen van hem onder andere De vergeten geschiedenis van Nederland, en Oerend hard, het onmogelijke høkersleven van Ben Jolink.

Bijpassende boeken en informatie

Engelse schrijvers, Memoir

Matt Haig – Reasons to Stay Alive

Matt Haig Reasons to Stay Alive recensie en informatie van de inhoud van de memoir over de depressie van de Britse schrijver. Op 9 maart 2023 verschijnt bij uitgever Lebowski de Nederlandse vertaling van Reasons to Stay Alive van de Engelse schrijver Matt Haig.

Matt Haig Reasons to Stay Alive recensie en informatie

Als de redactie het boek leest, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van Reasons to Stay Alive. Het boek is geschreven door Matt Haig. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van het memoir over zijn depressie van de Engelse schrijver Matt Haig.

Matt Haig Reasons to Stay Alive recensie

Reasons to Stay Alive

  • Schrijver: Matt Haig (Engeland)
  • Soort boek: memoir
  • Origineel: Reasons te Stay Alive (2015)
  • Nederlandse vertaling:
  • Uitgever: Lebowski
  • Verschijnt: 9 maart 2023
  • Omvang: 240 pagina’s
  • Uitgave: paperback / ebook
  • Prijs: € 12,50 / € 9,99
  • Boek bestellen bij: Bol / Libris

Flaptekst van de memoir over zijn depressie van Matt Haig

Op zijn vierentwintigste stort het leven van Matt Haig volledig in. Hij ziet geen enkele uitweg, geen reden meer om te bestaan. In Reasons to Stay Alive vertelt hij openhartig over hoe hij zijn depressie overwon, een ziekte die hem bijna vernietigde, en hoe hij opnieuw leerde met volle teugen van het leven te genieten. Reasons to Stay Alive is meer dan een memoir: het is een ontroerende, grappige en vreugdevolle zoektocht naar hoe je om kunt gaan met depressie.

Matt Haig (Sheffield, 3 juli 1975) is zeer veelzijdig: hij schrijft romans, kinderboeken, non-fictie en filmscenario’s. In 2015 verscheen bij Lebowski Reasons to Stay Alive, waarin Haig openhartig spreekt over zijn depressie. Zijn werk wordt gepubliceerd in meer dan dertig landen en hij heeft wereldwijd ruim drie miljoen boeken verkocht. Middernachtbibliotheek won in 2020 de Goodreads Choice Award for Fiction en stond wekenlang in de New York Times-bestsellerlijst.

Bijpassende boeken en informatie

Film, filmboek, Memoir

Dominique Deruddere – Met de helm geboren

Dominique Deruddere Met de helm geboren recensie en informatie boek met memoires van een filmmaker. Op 27 januari 2023 verschijnt bij uitgeverij Vrijdag het boek met de memoires van de Vlaamse filmregisseur Dominique Deruddere.

Dominique Deruddere Met de helm geboren recensie en informatie

Als de redactie het boek leest, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van Met de helm geboren, Memoires van een filmmaker.  Het boek is geschreven door Dpminique Deruddere. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van het autobiografische boek van de Belgische filmmaker Dominique Deruddere. Door onze redactie is de autobiografie gewaardeerd met ∗∗∗∗∗ (goed).

Dominique Deruddere Met de helm geboren recensie

Met de helm geboren

Memoires van een filmmaker

  • Schrijver: Dominique Deruddere (België)
  • Soort boek: memoires, filmboek
  • Uitgever: Uitgeverij Vrijdag
  • Verschijnt: 27 januari 2023
  • Omvang: 312 pagina’s
  • Uitgave: paperback / ebook
  • Prijs: € 29,50
  • Boek bestellen bij: Bol / Libris
  • Waardering redactie: ∗∗∗∗∗ (goed).

Flaptekst van het boek van filmmaker Dominique Deruddere

Dominique Deruddere, zoon van een beroepsmilitair in Leopoldsburg, is van jongs af aan gebeten door film. In Met de helm geboren. Memoires van een filmmaker vertelt hij met een smeuïge en onnavolgbare vaart hoe hij opgroeide in de woelige jaren zestig en hoe hij als onervaren knaap aan de slag ging met scenario’s, camera’s, castings en uiteindelijk de productie van de verhalen die hij wilde brengen. Hij realiseerde kaskrakers als Crazy Love, Wait Until Spring, Bandini, Hombres Complicados en Iedereen Beroemd!, wat hem een Oscarnominatie opleverde voor Beste Buitenlandse Film.

Op de veelbewogen en wonderschone reis die het filmmaken is, ontmoet Deruddere een stoet aan talenten en legendes: Ornella Muti, Francis Ford Coppola, Sean Penn, Madonna, Charles Bukowski, Faye Dunaway evenals Marc Didden, Josse De Pauw, Raymond van het Groenewoud en Arno, zijn goede vriend wiens levensverhaal hij raak heeft verfilmd. Ook koning Filip, David Byrne, Will Tura en Firmin passeren de revue in deze vermakelijke en meeslepende memoires van een bescheiden meester-filmmaker die zijn jongensdroom achternagaat en naast vele kijkers nu ook lezers weet mee te slepen. Dominique Deruddere (Turnhout, 15 juni 1957) groeide op in Leopoldsburg en werkt in Los Angeles en België als filmmaker.

Bijpassende boeken en informatie

autobiografische roman, Engelse schrijfsters, Memoir

Elizabeth Jane Howard – Achteraf bezien

Elizabeth Jane Howard Achteraf bezien recensie en informatie over de inhoud van de memoires van de Engelse schrijfster. Op 17 januari 2023 verschijnt bij uitgeverij Atlas Contact de Nederlandse vertaling van Slipstream de autobiografie van de Britse schrijfster Elizabeth Jane Howard.

Elizabeth Jane Howard Achteraf bezien recensie en informatie

Als de redactie het boek leest, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van Achteraf bezien. Het boek is geschreven door Elizabeth Jane Howard. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van de memoires van Elizabeth Jane Howard uit 2002.

Recensie van Monique van der Hoeven

Van de Britse schrijfster Elizabeth Jane Howard ( 1923-2014) las ik met heel veel interesse en plezier de vertalingen alle 5 de delen van de geweldige romanreeks De Cazalets. Ik was dan ook nieuwsgierig toen de vertaling van haar memoires in mijn handen kwam, want dat is wat Achteraf bezien is: het levensverhaal van deze geweldige schrijfster in haar eigen woorden.

En wát een geweldige memoires zijn het. Natuurlijk om het leven van de schrijfster boeiend was en ze interessante mensen heeft ontmoet. Maar vermoedelijk nog wel méér omdat zij het in haar eigen woorden heeft geschreven, want het leest als een roman van de Cazalets. Achteraf bezien laat dan ook heel duidelijk zien hoe nauw haar eigen leven met dat van de Cazalets verweven is. Ze schrijft het boek op 79-jarige leeftijd en erkent dat ze nog altijd leert over het leven, over relaties en het leven.

Het begint voor mij al met de werkelijk prachtige foto van de schrijfster op de voorkant van het boek! Die foto maakt nieuwsgierig naar de vrouw achter deze prachtige afbeelding.

Elizabeth groeit op in een middle upper-class gezin, waar nogal wat regels golden en waar meisjes duidelijk niet de voorkeur hadden. Ze werd vooral thuis geschoold door diverse onderwijzeressen en ging pas op latere leeftijd naar school. In het eerste deel van het boek vertelt ze over haar jeugd, haar familie en de vriendjes en vriendinnetjes. Ook over haar vroege huwelijk op 19-jarige leeftijd en de geboorte van haar enige dochter Nicola.

Ze is van jongs af aan geïnteresseerd in theater en volgt in die richting dan ook een opleiding en heeft wat theaterwerk. Uiteindelijk verlaat ze na een kort huwelijk haar man en dochter om zich op schrijven te gaan richten. Ze heeft verschillende relaties en huwelijken met mannen, meestal zijn die niet erg gelukkig, maar ze realiseert zich pas laat in haar leven hoe minderwaardig ze zich altijd voelde en hoeveel haar eigenwaarde afhing van wat anderen van haar vonden.

Uiteindelijk trouwt ze met de schrijver Kingsley Amis, met wie ze een flink aantal jaren samen leeft, tot ze hem uiteindelijk verlaat. Ze werkt in haar leven op verschillende redacties en schrijft – het lijkt soms wel een soort van tussen het leven door, maar zo ís het niet! –  haar vele succesvolle boeken. Zij is het die Jane Austen introduceert bij Martin Amis, de zoon van Kingsley uit een eerder huwelijk.

Wat me het meest heeft geraakt in deze Memoir is de ongelofelijke eerlijkheid waarmee Elizabeth Jane Howard schrijft over haar leven, over haar vrienden, haar werk en haar partners. Er zit een zekere rauwheid in het boek daardoor, zeker als zijzelf en familie en vrienden ouder en/of ziek worden. Het boek is gewaardeerd met ∗∗∗∗∗ (uitstekend).

Elizabeth Jane Howard Achteraf bezien Recensie

Achteraf bezien

  • Schrijfster: Elizabeth Jane Howard (Engeland)
  • Soort boek: autobiografie, memoir
  • Origineel: Slipstream (2002)
  • Nederlandse vertaling: Inge Kok
  • Uitgever: Atlas Contact
  • Verschijnt: 17 januari 2023
  • Omvang: 608 pagina’s
  • Uitgave: paperback / ebook
  • Prijs: € 26,99
  • Boek bestellen bij: Bol / Libris
  • Waardering: ∗∗∗∗∗ (uitstekend)

Flaptekst van de autobiografie van Elizabeth Jane Howard

Elizabeth Jane Howard (1923-2014) is een van de grootste schrijvers van het naoorlogse Engeland, maar haar briljante romans werden vaak overschaduwd door haar turbulente privéleven. Haar kortstondige eerste huwelijk op de prille leeftijd van negentien jaar eindigde vlak na de Tweede Wereldoorlog. Ze werd redacteur bij een uitgeverij, waardoor ze in contact kwam met de artistieke gemeenschap die haar leven, zowel professioneel als privé, verder vorm zou geven. In 1950 debuteerde ze met Een heerlijke tijd, dat prompt bekroond werd met een belangrijke debuutprijs.

In 1965, na een aantal mislukte huwelijken én succesvolle romans, werd ze de tweede vrouw van Kingsley Amis, die ze in 1980 verliet. In deze openhartige en opmerkelijke memoires vertelt Elizabeth Jane Howard het verhaal van haar veelbewogen leven. Met de meeslepende pen van een romanschrijfster onthult ze de vrienden, familie en minnaars door wie ze is gevormd – en soms door werd meegesleurd. Daarbij laat ze zien hoe nauw verweven geliefde werken als De Cazalets zijn met haar eigen ervaringen en achtergrond.

Bijpassende boeken en informatie

Autobiografieën Memoires, Memoir, Mexico

Alejandra Ortiz – De waarheid zal me bevrijden

Alejandra Ortiz De waarheid zal me bevrijden recensie en informatie over de inhoud van dit autobiografische boek van een naar Nederland gevluchte Mexicaanse transvrouw dat op 25 oktober 2022 verschijnt bij Uitgeverij Lebowski.

Alejandra Ortiz De waarheid zal me bevrijden recensie en informatie

Als de redactie het boek leest, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van De waarheid zal mij bevrijden. Het boek is geschreven door Alejandra Ortiz. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van dit autobiografische verhaal van de uit Mexico gevluchte transvrouw Alejandra Ortiz.

Alejandra Ortiz De waarheid zal me bevrijden Recensie

De waarheid zal me bevrijden

  • Schrijfster: Alejandra Ortiz (Mexico)
  • Soort boek: autobiografisch boek
  • Uitgever: Lebowski
  • Verschijnt: 25 oktober 2022
  • Omvang: 416 pagina’s
  • Uitgave: paperback
  • Prijs: € 22,99
  • Boek bestellen bij: Bol / Libris

Flaptekst van het boek van Alejandra Ortiz

In een klein dorp in Mexico leeft de jonge Alejandra een uitzichtloos bestaan. Door armoede gedreven en op zoek naar genegenheid, verkoopt ze al op haar dertiende haar lichaam. Ondertussen leert ze dat ze anders is, dat het hier voor haar niet veilig is. Ze gaat naar de VS, maar zonder papieren is het leven ook daar niet gemakkelijk.

In 2015 komt Alejandra aan op Schiphol en krijgt ze een enkeltje Ter Apel. Ondanks grote tegenspoed – de stroperige procedures, afwijzingen en depressie – houdt ze haar ultieme zoektocht naar vrijheid vol. Ze verlangt te leven, lief te hebben en te zijn wie ze werkelijk is.

De waarheid zal me bevrijden is het aangrijpende verhaal van Alejandra, een trans vrouw op zoek naar een veilig thuis. Bij vlagen een verdrietig verhaal, maar levenslust en doorzettingskracht overheersen van begin tot eind.

Bijpassende boeken en informatie

Autobiografieën Memoires, Memoir

Thomas Dekker – Koersen op geluk

Thomas Dekker Koersen op geluk Recensie en informatie over de inhoud van het autobiografische boek van de oud-wielrenner. Op 20 oktober 2022 verschijnt bij uitgeverij Boekerij het nieuwe boek van Thomas Dekker, tet vervolg op de bestseller Mijn gevecht.

Thomas Dekker Koersen op geluk recensie en informatie

Als de redactie het boek leest, kun je op de pagina de recensie en waardering vinden van het autobiografische boek Koersen op geluk. Het boek is geschreven door Thomas Dekker. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van het nieuwe boek van oud-wielrenner Thomas Dekker.

Thomas Dekker Koersen op geluk Recensie

Koersen op geluk

  • Schrijver: Thomas Dekker (Nederland)
  • Soort boek memoir
  • Uitgever: Boekerij
  • Verschijnt: 20 oktober 2022
  • Omvang: 208 pagina’s
  • Uitgave: paperback / ebook
  • Prijs: € 21,99 / € 12,99
  • Boek bestellen bij: Bol / Libris

Flaptekst van het nieuwe boek van Thomas Dekker

Een wervelend verslag van Thomas Dekkers roerige leven na zijn wielercarrière. Het vervolg op de bestseller Mijn gevecht, waarvan meer dan 200.000 exemplaren zijn verkocht.

Na zijn turbulente wielercarrière begint het leven van Thomas Dekker in 2015 opnieuw. Hij schrijft zijn memoir Mijn gevecht, dat een instantbestseller wordt. Het zet hem ook buiten de sportwereld in de spotlights, en zowel vriend als vijand is geschokt over de onthullingen die hij in het boek doet.

Koersen op geluk begint waar Mijn gevecht eindigt. Thomas vertrekt naar zijn steenrijke geliefde in Beverly Hills, waar hij deel uitmaakt van het jetsetleven met filmsterren, kunstenaars en artiesten. Hij leeft bijna vijf jaar lang een ongelooflijk luxeleven en beleeft de meest bizarre avonturen, terwijl hij in feite vooral op zoek is naar liefde en oprechtheid. Maar hoe kies je een weg die bij je past in een leven vol extremen? Van het leven dat hij daar leidt, raakt hij steeds gedeprimeerder. Wat nu? Kan hij zijn geluk weer vinden via het fietsen?

Koersen op geluk omvat een roerige periode in zijn leven, een tijd met veel ups en downs, waarin Thomas zelfreflectie zeker niet schuwt. Het resultaat is een wervelend verslag, een eerlijke zoektocht naar wat ieder mens in feite wil: geluk.

Bijpassende boeken en informatie

Memoir, Reisverhalen, Schotse schrijfsters

Catherine Munroe – De pony’s aan de rand van de wereld

Catherine Munroe De pony’s aan de rand van de wereld recensie en informatie boek over leven op de Shetlandeilanden.  Op 13 oktober 2022 verschijnt bij uitgeverij Noordboek de Nederlandse vertaling van The Ponies at the End of the World, over het leven op Shetland van schrijfster Catherine Munroe.

Catherine Munroe De pony’s aan de rand van de wereld recensie en informatie

Als de redactie het boek leest, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van De pony’s aan de rand van de wereld, Een verhaal van hoop en saamhorigheid op Shetland. Het boek is geschreven door Catherine Munroe. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van dit autobiografische boek over Shetland van schrijfster Catherine Munroe die er zelf inmiddels woonachtig is.

Recensie van Jolien Dalenberg van Paadenfeest

Voor haar werk trekt Catherine Munro naar één van de afgelegen Shetland Eilanden om onderzoek te doen naar de pony’s die daar leven en hun relatie met het landschap en de mensen. Ze komt er achter hoezeer dit allemaal met elkaar verbonden is. Hoe de geschiedenis doorklinkt, hoe kennis en verhalen van generatie op generatie worden doorgegeven. Hoe mens en dier constant zoeken naar een balans tussen autonomie en domesticatie. De autonomie maakt dat de pony’s hun vermogen behouden te overleven in vaak barre omstandigheden. Ze maken de juiste keuzes en hun instinct lijkt feilloos. Tegelijkertijd is er ook enige controle nodig om de dieren later een grote kans op een goed leven te kunnen bieden. Behalve de beschrijving over het leven op het eiland, geeft Munro ook een persoonlijk inkijkje in haar belevingswereld. Haar gevoel van niet echt geworteld zijn, niet altijd goed weten hoe je banden moet smeden. Toch lijkt ze er aardig in te slagen.

Catherine Munro is antropoloog en weet heel raak het vaak harde leven op het eiland te beschrijven. Als lezer wordt je meegevoerd naar de ruige vlaktes, de kleuren die in de lente verschijnen, de dieren die zo nauw met het eiland verbonden zijn en de menselijke bewoners. Zonder dat je ooit een voet op Whalsey hebt gezet, kun je de ruigheid, maar ook de saamhorigheid voelen. Het vermogen om zo mét de natuur te leven, is er één die vele mensen verleerd zijn. Het is ontroerend en hoopvol om te lezen hoe het er op Whalsay aan toe gaat. Zonder de buren en kennissen enorm uitvoerend te beschrijven, schetst Munro een beeld. Van de mensen als individuen, maar vooral ook van de cultuur.

Enige minpuntje in mijn ogen, is hoe Munro de trainingen van de veulens omschrijft.

“Het gaat om wederzijds respect, maar het is natuurlijk ook een machtsstrijd, zei ze (aldus Leona, één van de Shetland fokkers). In deze stoeterij werd een natuurlijk beloningssysteem gehanteerd: ze hielden de neus van het veulen heel even vast of aaiden deze als het veulen correct reageerde. Die methode bootst de natuurlijk interactie binnen een paardenkudde na en maakt geen gebruik van kunstmatige vormen van beloning, zoals eten.”

Wat mij betreft liggen hier meerdere gemiste kansen. Allereerst, paarden weten uitstekend dat het verschil tussen mensen en paarden. Natuurlijk gedrag nabootsen is daarom in mijn ogen glad ijs. Hoezeer deze mensen ook één zijn met de natuur, ze hebben niet het gehoor, het reukvermogen noch het zicht van de paarden. En daarin gaat natuurlijk gedrag nabootsen al mis. Bovendien, ja, paarden kunnen elkaar in de neus blazen om informatie uit te wisselen. Het vast pakken van de neus of even aaien, zéker door de mens is doorgaans voor een paard geen beloning.

Hier had Munro de kans om iets uit te leggen over leertheorie. In basis doet een dier (of mens) iets omdat hij een verlangen heeft om iets te krijgen, of om iets te vermijden. De veulens wordt geleerd dat druk op het halstertouw enkel weg gaat wanneer zij een stap naar voren doen. Het is niet het vasthouden van de neus dat de pony’s vertelt dat zij iets “goed” hebben gedaan. Maar het weg vallen van de druk.

Tot slot is eten natuurlijk alles behalve een kunstmatige beloning. Het is één van de belangrijkste motivators van de Shetlandpony’s om over het eiland te bewegen. Op zoek naar eten. Ze weten exact wanneer ze zeewier langs het strand kunnen eten, of de grassen en mossen tussen de rotsen. Eten is dus één van de meest natuurlijke vormen van belonen.

Dat de bewoners van de Shetland eilanden hier niet van op de hoogte zijn, is begrijpelijk. Decennia lang worden paarden getraind op basis van negatieve bekrachtiging (druk toevoegen en weg laten vallen bij gewenst gedrag). En ergens is het Munro niet aan te rekenen. Waarom zou ze de kennis van de bewoners in twijfel trekken? Toch stoorde het me, omdat dit hardnekkige mythes in stand houdt. Bijvoorbeeld dat voedsel een schadelijke en onnatuurlijk manier van werken zou zijn.

Maar los hiervan, heb ik vooral genoten van De pony’s aan de rand van de wereld. Als je er van houdt te kunnen verdwijnen in een boek, één te worden met de omgeving, de dieren en mensen, dan is dit absoluut jouw boek. Het inkijkje in het leven van Munro zelf, geeft het verhaal nog net wat meer lading. Het gaat niet veel over haar, de hoofdmoot ligt duidelijk bij het beschrijven van het leven op Whalsey, maar het geeft juist voldoende om het nog wat meer diepgang en afwisseling te geven. Gewaardeerd met ∗∗∗∗∗ (zeer goed)

Catherine Munroe De pony's aan de rand van de wereld Recensie

De pony’s aan de rand van de wereld

Een verhaal van hoop en saamhorigheid op Shetland

  • Schrijfster: Catherine Munroe (Schotland)
  • Soort boek: memoir, reisverhalen
  • Origineel: The Ponies at the Edge of the World (2022)
  • Nederlandse vertaling: Erika Venis
  • Uitgever: Noordboek
  • Verschijnt: 13 oktober 2022
  • Omvang: 256 pagina’s
  • Uitgave:  paperback
  • Prijs: € 22,50
  • Boek bestellen bij: Bol / Libris
  • Waardering: ∗∗∗∗∗ (zeer goed)

Flaptekst van het boek over Shetland van Catherine Munroe

De pony’s aan de rand van de wereld is het verhaal van het eerste jaar van een jonge, Schotse vrouw op Shetland. Ze bestudeerde Shetlandpony’s, de kleine maar robuuste dieren die generaties Shetlanders hebben geholpen hun harde leefomgeving te overleven, om onderzoek te doen naar het gedeelde leven van mens en dier. Ze werd tijdens haar studie warm onthaald door de eilandbewoners, luisterde naar hun verhalen en leerde hun manier van leven begrijpen. Het verslag van dat jaar kenmerkt zich niet alleen door de wisseling van de seizoenen, maar ook door de hoogdagen van de Shetlandkalender en de bijbehorende festiviteiten. Het is een lyrisch en actueel boek over gemeenschap, de verbindingen tussen mensen, dieren en landschap, rijk aan verhalen over Shetlanders en hun dieren. Daarnaast bevat het vele wetenswaardigheden over de geschiedenis van deze paarden.

Dit is het eerste boek van Catherine Munro. Ze werkt nu als reisleidster op Shetland, waar ze woont met haar man en jonge kinderen.

Bijpassende boeken en informatie

Irwan Droog Het huis aan het einde RecensieIrwan Droog (Nederland) – Het huis aan het einde
Leven op een eiland in de poolcirkel
reisverhaal
Waardering redactie: ∗∗∗∗∗ (uitstekend)
Beschrijft op zeer liefdevolle wijze over het verblijf op het afgelegen Noorse eiland, over de bewoners en de geschiedenis. In een mooie en verzorgde stijl neemt Irwan Droog de lezer volledig mee…lees verder >

Amerikaanse Schrijvers, Autobiografieën Memoires, Memoir

Jesse Ball – Zelfportret

Jesse Ball Zelfportret recensie en informatie over de inhoud van het memoir van de Amerikaanse schrijver. Op 11 oktober 2022 verschijnt bij uitgeverij Querido de Nederlandse vertaling van Autportrait, het nieuwe boek van de Amerikaanse schrijver Jesse Ball.

Jesse Ball Zelfportret recensie en informatie

Als de redactie het boek gelezen heeft, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van Zelfportret. Het boek is geschreven door Jesse Ball. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van de memoir van de Amerikaanse schrijver Jesse Ball.

Jesse Ball Zelfportret Recensie

Zelfportret

  • Schrijver: Jesse Ball (Verenigde Staten)
  • Soort boek: memoir
  • Origineel: Autoportrait (2022)
  • Nederlandse vertaling: Jan Willem Reitsma
  • Uitgever: Querido
  • Verschijnt: 11 oktober 2022
  • Omvang: 120 pagina’s
  • Uitgave: paperback / ebook
  • Prijs: € 20,00 /
  • Boek bestellen bij: Bol / Libris

Flaptekst van het autobiografische boek van Jesse Ball

‘Ik word ’s ochtends wakker, ik ga zitten, ik loop lange afstanden. Als er ergens gezwommen kan worden mag ik graag zwemmen. Als ik een fiets heb zal ik daarop rijden, vooral naar afspraken. Ik hoef geen voorbereidingen meer te treffen, behalve de voorbereiding op de dood, en die tref ik door te lachen. Niet om de dood natuurlijk. Om mezelf.’

In dit memoir nodigt Jesse Ball de lezer uit in zijn leven, en doet hij met onbevreesde eerlijkheid rauw en openhartig verslag van pijn, liefde, rouw en alledaags geluk. Op elke pagina worden half herinnerde momenten verweven met de kleine en grote triomfen en blijdschappen, fouten en vernederingen die ons vertellen wie we zijn, en waarom we hier zijn. Zelfportret is een kroniek van de chaos van een leven: het toont ons hoe mensen uit tegenstrijdigheden bestaan, en daagt ons uit onszelf vaker tegen te spreken.

Bijpassende boeken en informatie