Tag archieven: In de Knipscheer

Curaçao, Verhalen

Boeli van Leeuwen – Wie denk je dat ik ben?

Boeli van Leeuwen Wie denk je dat ik ben Recensie en informatie over de inhoud van het boek met verhalen van de Curaçaose schrijver. Op 12 oktober 2022 verschijnt bij uitgeverij In de Knipscheer een bloemlezing met verhalen, inclusief een aantal niet eerder gepubliceerde, van Boeli van Leeuwen.

Boeli van Leeuwen Wie denk je dat ik ben recensie en informatie

Als de redactie het boek leest, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van de verhalenbundel Wie denk je dat ik ben? Het boek is geschreven door Boeli van Leeuwen. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van het boek met verhalen Curaçaose schrijver Boeli van Leeuwen.

Boeli van Leeuwen Wie denk je dat ik ben Recensie

Wie denk je dat ik ben?

  • Schrijver: Boeli van Leeuwen (Curaçao)
  • Soort boek: verhalen
  • Uitgever: In de Knipscheer
  • Verschijnt: 12 oktober 2022
  • Omvang: 276 pagina’s
  • Uitgave: paperback 
  • Prijs: € 17,90
  • Boek bestellen bij: Bol / Libris

Flaptekst van het boek met verhalen van Boeli van Leeuwen

De verhalenbundels De ruïne van een kathedraal (1996) en De taal van de aarde (1997) van Boeli van Leeuwen zijn niet meer in druk, en dat is jammer. Om die leemte deels te vullen en om het feit te vieren dat de auteur honderd jaar geleden, op 10 oktober 1922, werd geboren is Wie denk je dat ik ben? samengesteld. De ondertitel ‘Een biografische bloemlezing’ laat zien dat het om een keuze uit zijn korte werk gaat waarin de auteur geregeld zichzelf naar voren laat komen. Opgenomen zijn verhalen uit bovenstaande bundels en uit de meer recente verzamelingen Geniale Anarchie (1990) en Ver weg dichtbij (2017). Voor deze gelegenheid is er ook materiaal opgenomen dat niet eerder in boekvorm is verschenen, de eerste krantenstukken uit 1947 bijvoorbeeld, dus het echte debuut van Van Leeuwen. Ook ander verspreid werk waarin de schrijver zelf op krachtige wijze aanwezig is krijgt nu de kans om een tweede leven te beginnen.

Sheila Sitalsing in het Voorwoord bij deze uitgave:
“(…) En dan de uitstapjes die hij maakt naar Spaans, Papiaments, Duits en Engels wanneer de jas van het Nederlands hem te krap wordt. Boeli van Leeuwen is te groot voor het Nederlands alleen en tegelijk is hij één van de grootste schrijvers die het Nederlandse taalgebied heeft voortgebracht. (…) Het is een godsgeschenk dat (…) de stukken die hij voor kranten schreef omdat hij de concentratie voor een roman even niet kon opbrengen, hier verzameld zijn. (…) Opdat ook de generaties die nog met lezen moeten beginnen, zullen weten: hier was een grote zoon van het koninkrijk aan het werk.”

Boeli van Leeuwen (10 oktober 1922 – 28 november 2007) debuteerde in 1959 met de roman De rots der struikeling, waarvoor hij later in Nederland de Vijverbergprijs (de tegenwoordige F. Bordewijkprijs) ontving, samen met de romans Een vreemdeling op aarde (1962) en De eerste Adam (1966) wel ‘de
trilogie van een displaced person’ genoemd. Na zijn rechtenstudie en advocatenpraktijk in Nederland, Spanje en Venezuela bekleedde hij als hoogste ambtenaar de functie van Secretaris van het eilandgebied Curaçao. In 1983 werd hij voor zijn literaire werk bekroond met de Cola Debrotprijs, de belangrijkste Antilliaanse culturele onderscheiding. Na zijn pensionering dat jaar werkte hij als pro-Deo-advocaat in de armen wijken die hij ‘schaduwzijde van the neat Dutch treat in the Caribbean’ noemde. Ook wijdde hij zich opnieuw aan het schrijven, wat onder meer resulteerde in de romans Schilden van leem (1985), Het teken van Jona (1988) en zijn befaamde columnverzameling Geniale anarchie (1990) waarmee hij een nieuwe lezersgeneratie aan zich wist te binden.

Bijpassende boeken en informatie

Non-Fictie

Jaap van der Bent – Jack Kerouac op weg in Nederland en Vlaanderen

Jaap van der Bent Jack Kerouac op weg in Nederland en Vlaanderen recensie en informatie over de inhoud van het boek over de Amerikaanse schrijver. Op 12 oktober 2022 verschijnt bij uitgeverij In de Knipscheer het boek over Jack Kerouac van Jaap van der Bent.

Jaap van der Bent Jack Kerouac op weg in Nederland en Vlaanderen recensie en informatie

Als de redactie het boek leest, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van Jack Kerouac op weg in Nederland en Vlaanderen. Het boek is geschreven door Jaap van der Bent Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van het boek over de Amerikaanse schrijver Jack Kerouac van Jaap van der Bent.

Jaap van der Bent Jack Kerouac op weg in Nederland en Vlaanderen Recensie

Jack Kerouac op weg in Nederland en Vlaanderen

  • Schrijver: Jaap van der Bent (Nederland)
  • Soort boek: non-fictie
  • Uitgever: In de Knipscheer
  • Verschijnt: 12 oktober 2022
  • Omvang: 290 pagina’s
  • Uitgave: paperback
  • Prijs: € 19,95
  • Boek bestellen bij: Bol / Libris

Flaptekst boek over Jack Kerouac van Jaap van der Bent

In 2022 is het honderd jaar geleden dat de Amerikaanse auteur Jack Kerouac werd geboren, de vader van de Beat Generation en schrijver van de bekendste Beat-roman, On the Road. Hoewel hij bij zijn dood, in 1969, enigszins in de vergetelheid was geraakt, staat zijn werk wereldwijd alweer jaren in de belangstelling. Tegenwoordig geldt Kerouac als een van de meest prominente Amerikaanse auteurs van de twintigste eeuw. Een aantal Nederlandse en Vlaamse critici en schrijvers was al vroeg overtuigd van de literaire kwaliteit van Kerouacs boeken.

In Jack Kerouac op weg in Nederland en Vlaanderen beschrijft Jaap van der Bent de manier waarop Nederlandse critici in de loop der tijd op Kerouacs werk reageerden. Ook laat hij zien op welke wijze Nederlandse en Vlaamse schrijvers door Kerouac werden beïnvloed. Het boek bestaat verder uit een selectie van de meest opvallende artikelen die in Nederlandse kranten en tijdschriften aan Kerouac werden gewijd, alsmede proza en poëzie van Nederlandse en Vlaamse schrijvers die door Kerouac werden geïnspireerd.

Met citaten uit het werk van Werner Cranshoff, Johnny van Doorn, Kester Freriks, Arie Gelderblom, Auke Hulst, Ed’ Korlaar, Tom-Jan Meeus, Hans Plomp, Willem M. Roggeman, John Schoorl, Hansmaarten Tromp, Simon Vinkenoog en Joost Zwagerman. Jack Kerouac in Nederland en Vlaanderen besluit met een overzicht van de Nederlandse vertalingen van Kerouacs werk. Van der Bents boek is een waardevolle toevoeging aan wat tot nu toe in Nederland en Vlaanderen over de Beat Generation is geschreven.

Jaap van der Bent (1948) was tot 2013 universitair docent Amerikaanse letterkunde aan de Radboud Universiteit Nijmegen. Zijn specialisme is het werk van de Beat Generation. Van der Bent publiceerde o.a. in De Revisor, Armada, Vrij Nederland en NRC Handelsblad. In 2021 verscheen zijn biografie van Louis Lehmann, De dichter die het niet wilde zijn.

Bijpassende boeken en informatie

Nederlandse dichters, Poëzie

Margriet Westervaarder – Wiggelied

Margriet Westervaarder Wiggelied recensie en informatie over de inhoud van de nieuwe dichtbundel. Op 27 september 2022 verschijnt bij uitgeverij In de Knipscheer de nieuwe bundel met gedichten van de Nederlandse dichter en beeldend kunstenaar Margriet Westervaarder.

Margriet Westervaarder Wiggelied recensie en informatie

Als de redactie het boek leest, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van de dichtbundel Wiggelied. Het boek is geschreven door Margriet Westervaarder. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van de nieuwe dichtbundel van Margriet Westervaarder.

Recensie van Tim Donker

Sommige dichters meteen.
Sommige dichters nooit.
En sommige dichters moeten een beetje groeien op je.

Het lezen is gespleten, nu. Het meeste lezen dat ik doe is lezen als bespreker. Dat is een lezen dat behept is met een zeker soort moeten. Ik moet er iets van vinden, ik moet er iets van denken. Anders zou ik niets te zeggen hebben. En wie niets te zeggen heeft, bespreekt niet. Al zou een bespreking zonder woorden in bepaalde gevallen zeer veelzeggend kunnen zijn. Slechts een enkele keer nog lees ik oemsonst. Voor muh eiguh. Privé. Het priveë lezen is zowel korter als ook langer van adem. Wanneer ik een boek lees dat ik niet hoef te bespreken, en ik vind het niks dan leg ik het weg. Dat doe ik als bespreker minder snel. Ik geef het nog een paar bladzijden. Nog even. Een dertigtal misschien. Of meer nog. De bespreker gaat niet over één nacht ijs. Overwegingen van diergelijke aard. Maar: als ik als bespreker een boek wegleg, is het wel definitief. De privépersoon, de niet-bespreker (de onspreker?) kan een boek jaren later nog wel eens opnieuw tegenkomen. Een verhuis, of een reorganisatie in de bibliotheek omdat het de spuigaten aan het uitlopen is met al die boeken – boeken die je allang was vergeten kunnen je zomaar opnieuw onder ogen komen en dan lees je nog eens, of verder van waar je gebleven was (want er stak nog een boekenlegger in) en dat je allang niet meer weet wat je al gelezen had is alleen maar een voordeel. Soms zijn dat boeken die ik als bespreker definitief terzijde had geschoven. Maar dan nog blijft het lezen een privélezen. Je kunt goed een boek van jaren oud bespreken. Maar definitief, had de bespreker gezegd. En de privépersoon moet de bespreker maar op zijn woord geloven. Iets anders dan woorden heeft de bespreker immers niet. Soms blijkt een ooit verbannen boek dan al die jaren later best nog heel aardig te zijn. Het komt ook voor dat een ooit vol enthousiasme begonnen maar om een of andere reden toch in de vergetelheid geraakt boek bij heroppakking zó slecht blijkt dat je ineens weer heel goed weet waarom het in de eerste plaats vergeten werd.

Westervaarder komt af met Wiggelied. Een titel die nauwelijks tot de verbeelding spreekt. En dat kan ook gezegd worden van het omslag. Ja. En dat ik heel die Margriet Westervaarder dan ook nog eens van haar noch pluim ken, helpt ook niet mee. Dan zijn er alleen maar de woorden van Ingmar Heytze op het achterplat. Heytze vergelijkt Westervaarder aan een Jan Arends, aan een Anna Świrszczyńska, ja “zelfs” aan een Elsa Lasker-Schüler (hee kijk die Heytze me daar eens eventjes niet van de straat zijn zeg!)(de zelfsheid der dichters – waaraan zou zo’n Lasker-Schüler het verdienen een zelfse dichter te zijn?) & daarvan ken ik alleen Arends. Iedereen zegt altijd tegen mij Jan Arends, Jan Arends, dat zou iets voor jou zijn, tiepies een schrijver voor jou die Jan Arends en de eerste twintig jaar ofzo nam ik dat nog wel ter harte. Dan ging ik maar weer naar de bibliotheek, dan pakte ik een Arends-boek uit de kast en dan ging ik zitten, bladeren, kijken, lezen, zien wat ik al die voorgaande keren misschien over het hoofd gezien had. Maar neen. Ik had niks over het hoofd gezien. Echt. Ik heb niks met die Arends, en hou nu eens op hem te noemen (of nog even dit: was het Jan Arends die toen hij uit dat raam sprong nog één keer aan zijn Dinky Toys dacht?) (vooral aan die ene) (maar dat was m) (en die sprong van hoger dan Arends) (maar dat kan de algemeenheid zijn die daar spreekt) (de grootste gemene deelder) (we zaten in een auto) (we stonden bij een torenflat) (& soms mis ik haar). In De Knipscheer ken ik natuurlijk wel (werkt Peter de Rijk daar nog?) (die ik hierbij broederlijk groet) (hallo, Peter). Vroeger, met Jos, iets als een keurmerk. Dat je wist dat het misschien niet half slecht ging zijn. Dat het iets ging zijn dat je misschien best gelezen wilde hebben. Een Mijn territorium. Een Jezus’ zoon. Een En de Ezelin zag de Engel. Een Mijn leven als museum. En ik heb horen fluisteren dat ze ook ooit eens iets van Jerome Rothenberg hebben uitgegeven (“zélfs”, had ik bijna gezeid) (ja als er één zelfse dichter is, dan toch wel Jerome Rothenberg hoor) (gedichten voor het spel van de stilte) (waarin hij zijn emmer verloor) (ja) (maar die is niet uitgegeven door In De Knipscheer). Doch of die In De Knipscheer nog dezelfde In De Knipscheer is aan deze zijde van de millenniumwende weet ik niet zo zeker.

Dan ga ik maar lezen. Dan lees ik maar. Uiteindelijk ook het beste wat je kunt doen met een dichtbundel. Er is een groot met zwart bekleed blok dat huilt als je het aanraakt. Er is een mes dat scherper wordt naarmate het botter wordt. Er is een vaalgeschopte hond en een pop die nog niet dood is. Sja. Ik weet het niet. En dan is er:

lava wordt hard
en men neemt brokken mee
naar huis
voor op de kast waarin
het zilveren bestek

de grote en kleine apart
en twaalf van elk

Ja. Dat weet ik wel. Dat vind ik mooi. Dat is zo’n brok steen, je was op vakantie misschien, je dacht dat neem ik mee, dat is decoratief. Voor op de kast. De kast met het bestek. Volgt een kleine beschrijving van de bestekset. Misschien zit het in een koffer, dat bestek. Dat hadden wij vroeger. Bestek in een koffer. Dat was het zondagse bestek. Dat stond in een kast. Misschien lagen er wel stenen op, op die kast, ik weet niet, we hadden ergens wel alikruiken die mijn ouders gevonden hadden op ergens een strand in ergens een buitenland. Zo’n kast waaraan je alle dagen voorbij loopt, zelfs het zondagse bestek werd na verloop van tijd met altijd maar minder aandacht tevoorschijn gehaald. De rode, met vilt beklede binnenkant, met gaten voor de messen en gaten voor de vorken en gaten voor de lepels, begon scheuren te vertonen. Het ongeziene, het kleine een gedicht geven. Ja. Dat vind ik mooi. Zei ik dat al?

Maar later weet ik het opnieuw niet meer. Later legt iemand wilde salie tussen iemands borsten of is het schaamrood neergelegd in het ochtendnat, iemand die ontkent een “haar” ooit ontmoet te hebben maar balt daarbij zijn vuisten  en juist  dat is zo verdacht. En dat is het. Dat is het precies. Ik ben in deze gedichten te vaak op mijn hoede. Ik meen in deze gedichten te vaak op mijn hoede te moeten zijn. Ik lees in alles een zekere dreiging. Ik lees in een bos een sinistere plek, en in elke liefkozing een poging tot aanranding. Ik weet niet of ik dat wil, en die weigering komt me verdacht voor. Want ik, juist ik, ben toch niet de lezer die zijn gedichten dreigingsvrij eist?

Of katapulteer ik juist dreiging daar waar het de dichter het zelf nooit bedoeld heeft? Maak ik woorden onnodig zwaar? De langste tijd weet ik niet met welk been ik in deze bundel moet stappen. Ik probeer het met muziek. The Boxhead Ensemble. Gewoon omdat dat toevallig onder handbereik lag, verder nergens om. Even later Charlie Parker. Idem. Het kalmeer mijn zenuwen weliswaar, evenals de whisky die ik er nog weer later ook nog bij besluit te nemen, maar het weerhoudt de beelden niet: een vrouw die geranseld wordt, een kind onder het ijs, een mens dat zichzelf een “het” noemt en zelfmoord overweegt (?); het blijven “zinnen” die “breken / onder hun eigen gewicht”, zoals Westervaarder dat zelf ergens noemt. Hoeveel zwaarte kan een zin aan?, en verre zij het van mij om light verse te willen, of poëzie waarbij er nog iets te lachen valt ofzo. Toch. Er is zwaarte die werkt, en er is zwaarte die instort.

dat je weer lichaam zou worden
en met die ouwe broek aan
de heg zou knippen

dat we weer rond de tafel
met z’n drie
gewoon weer ruzie
gewoon weer in de driehoek
van gespannen lijnen

Dat is zwaarte je. Iemand moet weer lichaam krijgen om de heg te kunnen knippen, dus iemand is dood. Die iemand is een vader, en als de vader er is, en de moeder, is ruzie heel gewoon. Is spanning heel gewoon. En toch kun je hem missen, die vader die in zijn ouwe broek de heg knipte en alleen maar ruzie en spanning meebracht. Dat is treurig, dat is deerniswekkend, dat is zwaar. Maar mooi. Ja dat vind ik mooi.

zoals mijn vader altijd zei
het kan verkieren
buigzaam, boogzaam

vrouw languit achter de voordeur
vrouw opgesloten in brandkast
vrouw verdwijnt in gootsteen
vrouw waait van balkon
vrouw zonder gehemelte heeft wel tanden

in taal kan alles

misschien ben ik deze vrouw
misschien een welvarend koekoeksjong
misschien een visarend boven het bos

misschien heb ik mij verzonnen
misschien ben ik een mus
een badende mus met fladderveertjes

Vaders die kliesjees bezigen met aksent, want de dingen gaan toch zoals ze gaan, alleen in taal is alles uitdrukbaar, in taal is het erge minder erg misschien, geef het woorden en je kunt het al bijna grijpen, misschien hoorde je eigenlijk in een ander nest thuis, welk kind heeft die gedachte niet ooit eens gehad?, in luttele regels een psychologie schetsen, pijn bedekken met veertjes, nog steeds is het niet licht maar nog steeds vind ik het mooi, ja heel erg mooi. Ook als een seniele oude man (de vader misschien?) een den voor een “zeldzaam mooie mast” aanziet.

Hoeveel zwaarte kan, hoeveel zwaarte instorten doet. Ik weet het niet. Misschien moet je Wiggelied benaderen als lopen. Of als fietsen misschien. Laatst fietste ik naar mijn werk, ik zag een vrouw, een heel normale vrouw, een goed geklede vrouw (denk ik maar wat weet ik nou helemaal van mode), ze liep naar een afvalbak, ik dacht keurige vrouw die gaat haar pepermuntpapiertje weggojen natuurlijk, ze opende de afvalbak en ging er omstandig in zitten grajen.

Het zette me heeldurwegen denkend over armoede.

Ik fietste, ik zag eenden, ik dacht over mensen die de boodschappen niet meer kunnen betalen, jongens op een brommer, kinderen op een schoolplein, overal bladeren, ik stelde me een maatschappij voor waarin iedereen op straat zwerft en alleen de allerrijksten zich nog het wonen kunnen veroorloven, toen dacht ik na over wonen als aktiviteit, de trein kwam voorbij, een kruising, het was groen, ik boog af naar depot, achterop kwam mijn collega Boele die iets zei, en ik schrok.

Zoiets dus. Wiggelied is fietsen. Je ziet dingen die je mooi vindt, je ziet dingen die je niet zo mooi vindt en ineens komt iemand achter je fietsen en die zegt iets en je schrikt.

Margriet Westervaarder Wiggelied Recensie

Wiggelied

  • Schrijfster: Margriet Westervaarder (Nederland)
  • Soort boek: gedichten, poëzie
  • Uitgever: In de Knipscheer
  • Verschijnt: 27 september 2022
  • Omvang: 78 pagina’s
  • Uitgave: paperback 
  • Prijs: € 18,50
  • Boek bestellen bij: Bol / Libris

Flaptekst van de nieuwe dichtbundel van Margriet Westervaarder

‘Wie van namedropping houdt kan in de gedichtenbundel Wiggelied verre verwantschappen met Jan Arends, Anna Świrszczyńska en zelfs Elsa Lasker-Schüler lezen, maar Margriet Westervaarder heeft toch vooral haar eigen stijl om de grote thema’s in te verdichten: jeugd, pijn, afscheid en verzoening. De gedichten zijn nuchter en wars van sentiment, waardoor ze des te harder aankomen. Wiggelied is zintuiglijk, zinnelijk, angstaanjagend, ongemakkelijk, ontroerend, hartstochtelijk en vooral: aangrijpend mooi. Flonkerende, diamantscherpe gedichten van een eigenzinnig dubbeltalent.’ – Ingmar Heytze

ik heb een lepel om brood te snijden
roest om de kachel te stoken
grint om een muur te bouwen
rode menie voor mijn lippen

ik heb schriften en diploma’s
zakdoeken met rozengeur
gezellige vazen bergschoenen en een waterpas

ik heb carbonpapier
voor liefdesbrieven

en mezelf
een meisje voor dag en nacht

Bijpassende boeken en informatie

Nederlandse Romans, Nederlandse Schrijver

Peter Drehmanns – Boetegrond

Peter Drehmanns Boetegrond recensie en informatie over de inhoud van de nieuwe Nederlandse roman. Op 26 september 2022 verschijnt bij uitgeverij In de Knipscheer de nieuwe roman van de Nederlandse schrijver Peter Drehmanns.

Peter Drehmanns Boetegrond recensie en informatie

Als de redactie het boek leest, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van de roman Boetegrond. Het boek is geschreven door Peter Drehmanns. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van de nieuwe roman van de Nederlandse schrijver Peter Drehmanns.

Recensie van Tim Donker

Maar dat was in een andere tijd. Het was nog voor de millenniumwende. De tijden waren anders, de tijden waren beter. Ik was 26, en ik liep stage bij het maandblad Roodkoper. Ik deed een onbeduidende opleiding waarmee een mens reclame- of scenarioschrijver worden kon. Of iets met tijdschriftjournalistiek. Ik had twee of drie jaar daar verkwanselt met mezelf wijs te maken dat ik best iets kon hebben met film als ik mun best maar deed. Of misschien een absurdistiese serie voor de VPRO! (toen geloofde ik nog dat de VPRO iets was voor mensen die konden nadenken). Maar in het stagejaar was ik toch bij een tijdschrift beland, heel raar. Ik zat op de redaksie, nabij De Rode Hoed was dat, ik vroeg recensie-exemplaren aan, zocht foto’s uit bij Hollandse Hoogte, deed wat archiefwerk. Het gelukkigst was ik thuis. Thuis schreef ik artikels. Ik las boeken. Ik schreef recensies. De blindganger was op mijn recenseertafel beland want dat was het moje van het werken op de redaksie: ik kon er bij de aanvragen ook boeken tussen proppen die mij interessant leken. Het was nog die oerversie van Ambo/Anthos met die Monty Python-achtige voorkant van een bebolhoede figuur in water (niet die met dat rare telefoontje, wat Marmer er later van gemaakt heeft). En ik was onder de indruk.

Ja.

God.
Ja.

Wat wás ik onder de indruk. Het was een mozaïekroman, niet onverwant aan TikTak van Suso de Toro en het was in dat leven van mij niettegenstaande de zesentwintig jaren die dat toen al telde misschien nog maar het vierde of vijfde boek waarvan ik echt ondersteboven was. Ik schreef erover. In Roodkoper, kajje geloven? Een zin waarin ik een verwijzing maakte naar Basil Fawlty uit Fawlty Towers had Auwsterhuus eruit gehaald. Dat was zeker te profaan voor zijn godsvruchtige hart ofzo. Ik weet het niet, ik snapte het niet, Fawlty Towers werd indertijd toch heel gewoon uitgezonden door zo’n braaf KRO’tje? Het ergerde me. Ik was geërgerd. Verder was ik blij met mijn recensie (Auwsterhuus had alleen die ene zin eruit gehaald maar het verwijswoord in de volgende zin laten staan maar gelukkig werd die volgende zin daardoor geen totale onzin, grammaticaal klopte het nog).

Die Drehmanns, die bleek ook een blad te maken. In t Schip heette dat blad. Een blad maken, dat wilde ik ook. Deels als afstudeerproject van die onbeduidende opleiding en deels omdat ik gewoon euh…  een blad wilde maken. Drehmanns was de man om mee te praten, dacht ik, en we spraken af: Drehmanns en mijn kompaan Antonio en ik. In t Hoogt. Veel herinner ik me niet meer van dat gesprek. Ik meen dat Drehmanns aardig was. Ik weet nog dat hij geen twede kopje cappuccino bliefde. Ik weet dat hij ging, dat hij liep, dat de zon op zijn grijze haar viel, dat Antonio en ik wél nog een twede cappuccino wilden vooraleer we overgingen op roodwijn.

Daarna raakte ik hem kwijt. Drehmanns. Ik las nooit meer wat van hem. Ik weet niet waarom. Ik geloof dat de opvolger van De blindganger me bij eerste doorbladeren was tegengevallen ofzo. Ik weet het niet. Misschien waren er andere boeken te lezen, andere schrijvers te volgen. Het kan.

Inmiddels is dat vermaledijde derde millennium een godgegeven feit en ben ik geen zesentwintig meer. Vierentwintig jaren zijn vergleden. Maar dan ligt er nu toch weer een boek van Drehmanns op mijn recenseertafel: Boetegrond. Het eerste boek dat ik van hem lees sinds De blindganger.

En het kon er maar zo de opvolger van zijn! Was het hoofdpersonage in De blindganger een “boodschapper zonder boodschap”; in Boetegrond gaat het om een prediker zonder publiek.

Of. Naja.

Laat zeggen.

Karel Voeldert is een eenzame misantroop (is er een ander soort?) (de sociale misantroop). Verwilderd. Vervuild. Verward. Boos. Op een dag besluit hij Marnix Helmantel te zijn en in zijn voertuig (een voormalig ambulance) doorheen Europa te trekken om zijn grimmige leer onder het volk te verspreiden  in de hoop volgelingen te verwerven. Die zullen dan sterk van hart moeten zijn want: “Ja, er moesten koppen rollen. De kop van het kapitaal, de kop van de elite, de kop van het klootjesvolk, de kop van de softie en van de hardliner, de kop van de betweter en de empathicus, de kop van de nagelbijter en de muggenzifter, de kop van Job en van Jut.”. En Helmantel gaat ook letterlijk over lijken (lees maar!). Zijn razende waanzin loopt echter uit in een deerniswekkende anticlimax waarbij zelfs zijn enige wrange succesje geen succes blijkt te zijn. Weeral een klungel dus, zij het een wrede klungel.

Daarin zit hem het bijzondere van dit boek: Marnix Helmantel is een wrede, gemene, meedogenloze klungel. We zien onze klungels graag sjarmant, vertederend, sukkelig, onhandig. Maar Helmantel slaagt erin tegelijk deernis- en weerzinwekkend te zijn. Zijn mensenhaat is ten dele begrijpelijk maar neemt vormen aan die afstotelijk zijn; zijn motieven zijn meestal walgelijk maar de -veelal verkeerde- keuzes die hij maakt om iets ten uitvoer te brengen, zijn op zo’n koddige wijze knullig dat je nog bijna in het boek zou willen kruipen om hem te helpen.

Maar het werkelijke kruid van dit boek is de taal. Een klinkende taal, een zingende taal. De taal als monument. De taal als kunst. De taal als betekenis. Het deed me denken aan Pjeroo Roobjee of aan de latere C.C. Krijgelmans. Denk aan een woord als “krankenkaros” voor Helmantels ambulance; aan woorden als “lustduizeling” of “zinnentuimel”; woorden als “palperen” en “ausculteren”. Denk aan een zinsnede als “Louter verkwijning der kiemklieren” of “Bij monde van zijn mond zou hij handelen” of “De werkelijkheid […] fileren en […] als waarheid serveren”, of een passage als: “Zwevend in een halfslaap werd Karel Voeldert in Marnix Helmantel gestoken, als een dia in een projector, en er verscheen een korrelig, bekrast bleek beeld van een terugdeinzende jongen op een duikplank, in de blauwige diepte onder hem een wenkende en lachende knaap, hooguit tien jaar oud, het was Bram, al watertrappelend wachtend op zijn oudere broer, die zich beraadde, die aarzelde, staarde, draalde en (dia 2) ten slotte de roemloze terugtocht aanvaardde, zich langs de spottende glimlachjes en glibberige lichaampjes wringend van kinderen die zich dadelijk blindelings voorover zouden storten, als op de vijand, en niet in het ongeluk, zoals hij, de stug tobbende Karel, dacht en toen (dia 3) kreeg hij een harde duw en hij viel, richting het beton viel hij en uit beeld en uit Marnix Helmantel, die op dat moment volledig ontwaakte en in de zachtmoedige ogen keek van een paard dat zwartglanzend aan de muur van de hotelkamer hing.”

Helmantel is een schurk en een schlemiel; Boetegrond is pijnlijk, vies, innemend en grappig. En aldurwijle zingt de taal het hoogste lied. Dit was een goede, Drehmanns. Bestaat In t Schip nog?

Peter Drehmanns Boetegrond Recensie

Boetegrond

  • Schrijver: Peter Drehmanns (Nederland)
  • Soort boek: Nederlandse roman
  • Uitgever: In de Knipscheer
  • Verschijnt: 26 september 2022
  • Omvang: 288 pagina’s
  • Uitgave: paperback
  • Prijs: € 19,95
  • Boek bestellen bij: Bol / Libris

Flaptekst van de nieuwe roman van Peter Drehmanns

Boetegrond is het ontluisterende verhaal van een boze, verwarde man die zich tegen de wereld keert. Reizend van het ene naar het andere barre oord tracht hij zichzelf als profeet op de kaart te zetten en volgelingen te vergaren. In deze zowel grimmige als groteske roman laat Peter Drehmanns zich van zijn meest meedogenloze kant zien.

Peter Drehmanns debuteerde in 1999 met de roman De blindganger. Voor zijn gehele oeuvre won hij in 2015 de Halewijnprijs. Hij studeerde Italiaans en Literatuurwetenschap en was recensent voor Vrij Nederland en NRC Handelsblad. Zijn roman Altijd maar begraven werd in het Duits vertaald, de roman De begeleider in het Italiaans. Als dichter heeft Drehmanns tot nu vier bundels op zijn naam staan.

Bijpassende boeken en informatie

Nederlandse dichters, Poëzie

Victor E. van Vriesland – Gekozen gedichten

Victor E. van Vriesland Gekozen gedichten recensie en informatie over de inhoud van de bloemlezing met gedichten. Op 18 oktober 2022 verschijnt bij uitgeverij In de Knipscheer deze bundel met poëzie van de Nederlandse dichter Victor E. van Vriesland.

Victor E. van Vriesland Gekozen gedichten recensie en informatie

Als de redactie het boek leest, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van de dichtbundel Gekozen gedichten. Het boek is geschreven door Victor E. van Vriesland. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van de bloemlezing met poezie van de Nederlandse dichter Victor E. van Vriesland (1892-1974)..

Victor E. van Vriesland Gekozen gedichten Recensie

Gekozen gedichten

  • Schrijver: Victor E. van Vriesland (Nederland)
  • Soort boek: gedichten, poëzie
  • Uitgever: In de Knipscheer
  • Verschijnt: 18 oktober 2022
  • Omvang: 124 pagina’s
  • Uitgave: paperback
  • Prijs: € 19,50
  • Boek bestellen bij: Bol / Libris

Flaptekst van de bloemlezing met gedichten van Victor E. van Vriesland

Van de roem en reputatie die Victor E. van Vriesland tijdens zijn leven (1892-1974) ten deel viel, is weinig over. Nog maar een kleine kring van lezers herinnert zich wie hij was en wat hij heeft geschreven. Rob Groenewegen nam het op zich een biografie te schrijven over Van Vrieslands fabelachtige leven (Weerloos tegenover alles, 2023). Daarin komen onder meer de diversiteit en kwaliteit van diens poëzie naar voren. Samen met Dirk Kroon die Van Vriesland goed kende en ook over hem publiceerde, kwam Gekozen gedichten tot stand.

Deze bloemlezing bevat een ruime keuze uit alle door Van Vriesland gepubliceerde gedichten en werk uit zijn nalatenschap. Daarmee krijgen latere generaties de mogelijkheid dit werk te ontdekken en te ervaren hoe deze dichter markante diepgang en toenemende toegankelijkheid heeft weten te ontwikkelen. Wie weet worden met deze Gekozen gedichten de beginregels van zijn gedicht ‘Klopsignalen’ waargemaakt:

Een der
Bedolven mijnwerkers in een ingestorte mijn
Die door klopsignalen te kennen geven
Dat ze nog leven,
Zoeken mijn verzen nog een verbinding
Met de buitenwereld te handhaven.

Vanaf januari 2023 verschijnen bij Uitgeverij Atlas Contact de biografie van Victor van Vriesland Weerloos tegenover alles en bij Uitgeverij Flanor een uitgave met jeugdherinneringen van Victor van Vriesland aan Den Haag en zijn lagere schooltijd.

Bijpassende boeken en informatie

Dystopische roman, Nederlandse Romans, Nederlandse schrijfster, Science Fiction

Pia van Egmond – Tijd om te gaan

Pia van Egmond Tijd om te gaan recensie en informatie over de inhoud van de Nederlandse dystopische roman. Op 13 september 2022 verschijnt bij uitgeverij In de Knipscheer de debuutroman van Pia van Egmond.

Pia van Egmond Tijd om te gaan recensie en informatie

Als de redactie het boek leest, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van de dystopische roman Tijd om te gaan. Het boek is geschreven door Pia van Egmond. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van de science fictionroman van Pia van Egmond.

Pia van Egmond Tijd om te gaan Recensie

Tijd om te gaan

  • Schrijfster: Pia van Egmond (Nederland)
  • Soort boek: dystopische Nederlandse roman
  • Uitgever: In de Knipscheer
  • Verschijnt: 13 september 2022
  • Omvang: 366 pagina’s
  • Uitgave: paperback
  • Prijs: € 23,50
  • Boek bestellen bij: Bol

Flaptekst van de eerste roman van Pia van Egmond

In Tijd om te gaan zijn er nucleaire aanslagen gepleegd op Europa, dat zich veilig waande, maar onbeschermd bleek. In het Nederland van 2050 zijn de pensioenen waardeloos, de medische voorzieningen geminimaliseerd, de uitkeringen gestopt. Ouderen worden geacht hun leven voortijdig doch feestelijk te beëindigen. Er is evenwel verzet. Velen willen vrij het tijdstip kiezen waarop zij hun drionbox openen. Noodgedwongen vestigen zij zich in leegstaande dorpen waar echter slechts een enkeling in een bestaan kan voorzien. Onvermijdelijk gaat men over tot zeer riskante bijverdiensten zoals deelname aan onderzoek naar de schadelijkheid van bepaalde chemische stoffen.

Eva Prins, een arts en een aantal van haar collega’s en vrienden trachten hulp te bieden. Onverwachts vinden zij aansluiting bij een christelijke partij, waar men eveneens op geheel eigen wijze wil leven en sterven. Gezamenlijk richten zij de partij voor ‘Vrijheid van Leven en Sterven’ op. Abel Hama, een chirurg, wordt hun partijleider. Geen ongevaarlijke job, want toon en houding van de tegenpartij ‘Dappere Ouderen en Jongeren’, verhardt onheilspellend.

Pia van Egmond werd geboren en groeide op in Den Haag. Ze studeerde een aantal jaren medicijnen in Leiden, trouwde, kreeg kinderen en voltooide haar studie in Utrecht. Zij specialiseerde zich aansluitend in de radiotherapie en kreeg een aanstelling als medisch specialist. Ze promoveerde na haar pensioen en vatte vervolgens het plan op een roman te schrijven, om op die wijze aandacht te vragen voor een zowel medisch als maatschappelijk probleem, dat zij uitermate ongewenst vond: leeftijdsdiscriminatie. Tijd om te gaan is haar eerste roman.

Bijpassende boeken en informatie

Curaçao

Diana Lebacs – Dame van de Avond en het Berouw van Benaro

Diana Lebacs Dame van de Avond en het Berouw van Benaro recensie en informatie over de inhoud van de Curaçaose roman. Op 19 juli 2022 verschijnt bij uitgeverij In de Knipscheer van de op 11 juli 2022 overleden Curaçaose schrijfster Diana Lebacs.

Diana Lebacs Dame van de avond en het berouw van Benaro recensie en informatie

Als de redactie het boek leest, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van de roman Van zo ver gekomen. Het boek is geschreven door Diana lebacs. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van de laatste roman van de Curaçaose schrijfster Diana Lebacs.

Diana Lebacs Dame van de Avond en het Berouw van Benaro Recensie

Dame van de avond en het berouw van Benaro

  • Schrijfster: Diana Lebacs (Curaçao)
  • Soort boek: Curaçaose roman
  • Uitgever: In de Knipscheer
  • Verschijnt: 19 juli 2022
  • Omvang: 176 pagina’s
  • Uitgave: paperback
  • Prijs: € 18,50
  • Boek bestellen bij: Boekhandel / Bol
  • Waardering redactie: ∗∗∗∗∗ (zeer goed)

Flaptekst van de laatste roman van Diana Lebacs

Dame van de avond en het berouw van Benaro ademt de geest van de ontwikkeling van een volk dat sociaal-emotioneel diep getekend is door haar koloniaal verleden én door haar eigen mensen die dit verleden bewust of onbewust handhaven als een ijverige leerling die zijn meester overtreft; een volk dat een enorm helingsproces door moet maken dat vanwege de enorme uitdagingen uiterst traag en moeizaam verloopt.

Benaro werkt al bijna dertig jaar bij de overheid van Curaçao, tegenwoordig bij het ministerie van Sociale Zaken. Zijn meerdere, Xerxio, is een eerzuchtig man en volgens velen zelfs gevaarlijk. Het verhaal doet de ronde dat telkens wanneer er een nieuwe minister-president aantreedt en hij Xerxio ontmoet, die al heel snel een merkwaardige en sterke invloed op hem uitoefent. Meermaals is Benaro al met Xerxio in aanvaring gekomen, en liefst blijft hij op afstand van hem. Ook Xerxio’s broer, Roger, heeft grote macht. Diens bedrijf heeft een monopoliepositie: het produceert een chemisch middel dat de verouderde waterleidingen in het hele land zuivert, en Benaro vermoedt dat Roger een door hem geschreven rapport in de la heeft doen verdwijnen. Daarin had hij aangedrongen op modernisering van het stelsel roestige pijpleidingen.

Dan wordt Benaro door zijn meerdere naar het eiland Turtuga gestuurd, in de regio maar ver van het regeringscentrum. Daar moet hij een congres bijwonen over het zuiveren van drinkwater met diamant én over het klonen van mensen. Beide klinken nog als sciencefiction, of in ieder geval toekomstmuziek. En zal het welluidende muziek zijn, of donkere, onheilspellende muziek? Op het congres spreekt Dr. Merlin. Hij heeft een ‘demo’ van een nieuwe mens ontworpen, een mens waarbij alle van nature negatieve en agressieve driften zijn uitgeschakeld. Wat heeft Xerxio met deze experimentele wetenschap te maken? En zal zij ten goede of ten kwade worden aangewend?

Aan de ene kant is Dame van de avond en het berouw van Benaro een dystopische of futuristische literaire thriller, gesitueerd op het eiland Curaçao. Het intrigerende en spannende verhaal ademt in alles de sfeer van het eiland. Aan de andere kant is dit verhaal verweven met een amoureuze geschiedenis, de ontluikende en zinnelijke liefde tussen Benaro en Osaira.

Diana Lebacs (Curaçao, 1947-2022) heeft een Curaçaos-Indonesische vader en een Surinaams-Creoolse moeder. Zij is geruime tijd lerares op Curaçao en doceert jeugdliteratuur aan de Universiteit van de Nederlandse Antillen. Lebacs speelt een belangrijke rol bij de groei van de Nederlands-Antilliaanse jeugdliteratuur en wordt voor Nancho van Bonaire, een van haar dozijn jeugdromans, bekroond met de Zilveren Griffel. In 2011 behoort zij tot de eerste lichting studenten die aan de UNA slaagt voor Master Education Papiamentu. Bij Uitgeverij In de Knipscheer verschenen eerder van haar hand De langste maand (haar eerste roman voor volwassenen), Belumbe/De waterlijn (haar poëziedebuut) en de roman Duizend leugens bruidstaart.

Bijpassende boeken en informatie

Poëzie

Harrie Geelen / Ovidius – Metamorphoses

Harrie Geelen Ovidius Metamorphoses recensie en informatie over de inhoud van het boek van de Latijnse dichter. Op 21 juni 2022 verschijnt bij uitgeverij In de Knipscheer de vertaling van Harrie Geelen van de poezie van de Romeinse dichter Ovidius.

Harrie Geelen Ovidius Metamorphoses recensie en informatie

Als de redactie het boek leest, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van Metamorphoses. Het boek is geschreven door Ovidius. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van het meesterwerk van de Latijnse dichter Ovidius in Nederlandse vertaling van Harrie Geelen.

Harrie Geelen Ovidius Metamorphoses Recensie

Metamorphoses

  • Schrijver: Ovidius 
  • Nederlandse vertaling: Harrie Geelen
  • Soort boek: Latijnse gedichten, poëzie
  • Uitgever: In de Knipscheer
  • Verschijnt: 21 juni 2022
  • Omvang: 452 pagina’s
  • Uitgave: paperback 
  • Prijs: € 34,50
  • Boek bestellen bij: Bol / Libris

Flaptekst van het boek van Ovidius

Ovidius behoort tot de grote Latijnse dichters van zijn tijd (het tijdperk van Augustus, van 65 v.Chr. tot 14 n.Chr.). Zijn bekendste werk is zijn mythologisch epos de Metamorphoses. Qua structuur zijn deze verhalen in niets met de literatuur uit de klassieke oudheid te vergelijken. We hebben te maken met een reeks verhalen van wisselende lengte die uit elkaar volgen, aaneen – geregen door een tamelijk losse band, met steeds wisselende hoofdpersonen en vertelperspectieven. Een centrale held is er niet, wel een centrale draad: de gedaanteverwisseling, uitgewerkt op kosmische schaal. De voornaamste bindende factor is de kunst van de dichter, die de verhalen met het motief van gedaanteverandering leven geeft. Innovatief is niet zozeer het metrum van zijn verzen, de dactylische hexameter, een dichtregel met zes versvoeten. Maar in deze vertaling van Harrie Geelen vinden we die innovatie wél.

Harrie Geelen (Heerlen, 1939) is behalve schrijver en beeldend kunstenaar ook regisseur, tekenfilmer en componist/tekstdichter. De lijst van prijzen voor zijn omvangrijke werk is indrukwekkend. Voor Frank Groothof voorzag hij jarenlang operarepertoire van Nederlandse tekst. Van zijn hand verschenen de roman Het nijlpaard Ellende, de verhalenbundel Ooms en tantes, tantes en ooms en de trilogie, gebundeld in twee delen, De weg naar Voorgoed en Voorgoed weg, gebaseerd op zijn tv-serie Kunt u mij de weg naar Hamelen vertellen, meneer? Hij maakte eigen prentenboeken maar daar – naast ook de illustraties voor heel veel boeken van zijn vrouw Imme Dros. Bij Uitgeverij In de Knipscheer maakte Harrie Geelen als illustrator samen met schrijver Cor Gout het drieluik 19 x waarin beiden hun kinder- en jeugdjaren in de jaren vijftig van de vorige eeuw op onnavolgbare wijze tot leven laten komen: een ontroerende reis langs memory lane.

Bijpassende boeken en informatie

Kunst, Kunstboeken, Non-Fictie

Onno Schilstra – Eh

Onno Schilstra Eh recensie en informatie boek met essays over kunst en deel 1 in de Extazereeks non-fictie. Op 3 juni 2022 verschijnt bij uitgeverij In  de Knipscheer het boek met essays van de Nederlandse auteur Onno Schilstra.

Onno Schilstra Eh recensie en informatie

Als de redactie het boek leest, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van het non-fictie boek Eh.  Het boek is geschreven door Onno Schilstra. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van het boek met essays over kunst van Onno Schilstra en deel 1 in de Extazereeks non-fictie.

Onno Schilstra Eh Recensie

Eh

  • Schrijver: Onno Schilstra (Nederland)
  • Soort boek: essays of kunst
  • Uitgever: In de Knipscheer Extazereeks
  • Verschijnt: 3 juni 2022
  • Omvang: 224 pagina’s
  • Uitgave: paperback
  • Prijs: € 22,00
  • Boek bestellen bij: Boekhandel / Bol

Flaptekst van het boek met essays over kunst van Onno Schilstra

In Eh zoekt Onno Schilstra antwoorden op de vraag wat kunst vermag. Een tentoonstelling van Bijbelse zandsculpturen in Elburg is het vertrekpunt voor een dwaaltocht door zijn geheugen die voert van een volksopera in Ransdorp naar de Biënnale van Venetië, van Bunschoten-Spakenburg naar het geboortehuis van Elvis Presley, van patjepejerstijl naar katholieke kunstgeschiedschrijving en van protestantisme in Staphorst naar de protestsongs van Bob Dylan.

Wat heeft de kunst nog te bieden in een wereld waarin de morele en fysieke dijken het begeven? Is er een uitweg? “Zodra mijn vriend een paar woorden heeft uitgesproken, onderbreekt hij zichzelf met een ‘eh’ en begint een nieuwe zin. Van hem hoorde ik voor het eerst over het ‘beletselteken’. Dat is de officiële benaming voor drie puntjes in een geschreven tekst. Hij legde me uit dat elke keer wanneer je eh zegt, je eigenlijk de auditieve versie van het beletselteken gebruikt. Zijn zelfinterrupties, eh, het is eigenlijk, eh, de luisteraar moet ruimte, eh, het is een manier om de eigen verbeelding, eh. In de leegte van de ‘eh’ van de spreker begint de volheid van de creatieve verbeelding van de luisteraar, aldus mijn vriend, die het prima vindt om vaak ‘eh’ te zeggen.”

Onno Schilstra (1961, Zierikzee) is beeldend kunstenaar, muzikant en schrijver. Na een studie kunstgeschiedenis in Leiden volgde hij een opleiding aan de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten in Den Haag. Hij werkte als criticus, columnist en vormgever. Voerde zes jaar lang operaties uit om een gebeeldenstormde kerk opnieuw te vullen met beeld. Speelde in bandjes. Bedacht manieren om stereoscopische tekeningen te maken. Werd docent kunsttheorie. Tekent sinds 2006 samen met zijn vrouw Wim Hardeman aan een klein Wandermuseum, genaamd Panopticum Berlin.

‘Eh’ van Onno Schilstra is de eerste essay-uitgave in de Extazereeks. De Extazereeks-essays is een voortzetting van de Extazereeks voor korte verhalen en romans die sinds 2016 onder redactie van het literair tijdschrift Extaze door uitgeverij In de Knipscheer werd uitgegeven. De redactie en de uitgever bieden talentvolle essayisten de kans hun werk in een zelfstandige uitgave te presenteren. De essay-reeks wordt bezorgd door Cor Gout (redactie) en Els Kort (vormgeving).

Bijpassende boeken en informatie

Nederlandse Romans, Nederlandse Schrijver

Guus Buddy Bauer – Ik, Boudewijn Büch

Guus Buddy Bauer Ik, Boudewijn Büch recensie en informatie over de inhoud van de nieuwe Nederlandse roman. Op 30 mei 2022 verschijnt bij uitgeverij in de Knipscheer de nieuwe roman van de Nederlandse schrijver Guus Buddy Bauer.

Guus Buddy Bauer Ik, Boudewijn Büch recensie en informatie

Als de redactie het boek leest, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van de roman Ik, Boudewijn Büch.  Het boek is geschreven door Guus Buddy Bauer. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van de nieuwe roman van de Nederlandse schrijver Guus Buddy Bauer.

Boudewijn Büch

Ik, Boudewijn Büch

  • Schrijver: Guus Buddy Bauer (Nederland)
  • Soort boek: Nederlandse roman
  • Uitgever: In de Knipscheer
  • Verschijnt: 30 mei 2022
  • Omvang; 224 pagina’s
  • Uitgave: paperback
  • Prijs: € 18,50
  • Boek bestellen bij: Boekhandel / Bol

Flaptekst va n de roman over Boudewijn Büch

Ik wil het zelf eigenlijk net zo lief stilletjes voorbij laten gaan. Wat is nu helemaal twintig jaar op de eeuwigheid? Je telt toch pas mee als je minstens een paar Jahrhunderten achter de kiezen en in de botten hebt zitten. Een oudere jongen, de eerste aanwaaier in tijden – geeft niet, was nooit dol op bezoek – vraagt of ik het op prijs stel als ik weer wat leven ingeblazen krijg. Hij blijkt een voorvechter van mijn nagedachtenis, een verdediger ook van de fictie. Wil ik weten hoe er op mijn plotselinge vertrek is gereageerd, wat er precies met mijn verzameling is gebeurd, hoe de wereld nu in elkaar steekt? Waarom ook niet, was altijd een personage, in voor een rollenspel.

Buddy is er van overtuigd dat hij mij al in Leiden heeft opgezocht, ergens rond de verschijning van Nogal droevige liedjes voor de kleine Gijs. Wij zouden dan bij café Eigenzorg hebben afgesproken om ‘soortgelijke verzen van zijn hand eens even flink door te nemen en op te schudden’. Het zal, ook rond die tijd kreeg ik, amper voetsoldaat in het leger van gepubliceerden, al heel wat oneerbare voorstellen, al dan niet literair.

Guus Buddy Bauer geeft uit, interviewt en schrijft, ook weleens in naam van Bekenden. In deze tijdscapsule is Büch, van wie hij Een kleine blonde dood uitgaf, juist zijn ‘ghostwriter’. Bauers roman Vogeljongen was een DWDD-boekentip, andere titels kregen vier sterren in onder meer NRC Handelsblad en De Standaard.

Bijpassende boeken en informatie