Tag archieven: Gerald Murnane

Gerald Murnane – Barley Patch

Gerald Murnane Barley Patch review, recensie en informatie van de Australische roman uit 2009. Op 4 februari 2025 verschijnt bij And Other Stories de heruitgave van de roman van de uit Australie afkomstige schrijver Gerald Murnane. Hier lees je informatie over de inhoud van de roman, de schrijver en over de uitgave. Een Nederlandse vertaling van de roman is niet verkrijgbaar.

Gerald Murnane Barley Patch review, recensie en informatie

  • “He is without question both the most original and most significant Australian author of the last 50 years, and one of the best writers Australia has produced.” (Emmett Stinson, The Guardian)
  • “Murnane is unlike anyone else, the sort of writer who demands to be read in a new way but, above all, demands to be read.” (Brian Evenson, Chicago Review of Books)

Gerald Murnane Barley Patch

Barley Patch

  • Auteur: Gerald Murnane (Australië)
  • Soort boek: Australische roman uit 2009
  • Uitgever: And Other Stories
  • Verschijnt: 4 februari 2025
  • Omvang: 272 pagina’s
  • Uitgave: paperback / ebook
  • Boek bestellen bij: Amazon / Boekhandel / Bol

Flaptekst van de roman uit 2009 van Gerald Murnane

Published in Australia in 2009, Barley Patch was Murnane’s first book in fourteen years, written after a period in which he had thought he would never write fiction again. The book begins with the question, ‘Must I write?’ What follows is both a chronicle of the images that have endured in the author’s mind and an exploration of their nature. The clarity of the images is extraordinary, as is their range, from Mandrake the Magician to the bachelor uncle kicked in the ‘stones’ as a child, from a cousin’s doll’s house to the mysterious woman who lets her hair down, from the soldier beetle who winks messages from God to the racehorses that run forever in the author’s mind.

The narrator lays bare the acts of writing and imagining, finally giving us a glimpse of the mythical place where the characters of fiction dwell before they come into existence in books. With something of the spirit of Italo Calvino and Georges Perec, this is a cornerstone of Murnane’s unclassifiable project, for which he is a deserving Nobel Prize candidate.

Gerald Murnane is geboren op 25 februari 1939 in Coburg, Victoria in Australië. Na een korte tijd gestudeerd te hebben voor het priesterschap werd hij leraar op een lagere school. In 1969 behaald hij een bachelor in de kunsten aan de University of Melbourne. gedurende deze periode begon hij ook met schrijver wat in 1974 resulteerde in zijn debuutroman Tamarisk Row. Hij wordt tegenwoordig gezien als één van de meest vooraanstaande literaire auteurs uit Australië en er is meer en meer aandacht gekomen voor zijn werk. Inmiddels zijn twee van zijn boeken in Nederlandse vertaling verschenen.

Bijpassende boeken en informatie

Gerald Murnane romans verhalen en andere boeken

Gerald Murnane romans verhalen en andere boeken van de Australische schrijver. Welke romans heeft Gerald Murnane geschreven? Wat zijn andere boeken van hem en wanneer zijn deze verschenen? Welke romans en andere boeken van Gerald Murnane zijn in Nederlandse vertaling verschenen?

Informatie over Gerald Murnane

Gerald Murnane is geboren op 25 februari 1939 in Coburg, Victoria in Australië. Na een korte tijd gestudeerd te hebben voor het priesterschap werd hij leraar op een lagere school. In 1969 behaald hij een bachelor in de kunsten aan de University of Melbourne. gedurende deze periode begon hij ook met schrijver wat in 1974 resulteerde in zijn debuutroman Tamarisk Row.

Hij wordt tegenwoordig gezien als één van de meest vooraanstaande literaire auteurs uit Australië en er is meer en meer aandacht gekomen voor zijn werk. Inmiddels zijn twee van zijn boeken in Nederlandse vertaling verschenen.

Gerald Murnane romans verhalen en andere boeken

Nederlandse vertalingen

001Boek-BestellenDe vlakte

  • Schrijver: Gerald Murnane (Australië)
  • Gerald Murnane De vlakte RecensieSoort boek: Australische roman
  • Origineel: The Plains (1982)
  • Nederlandse vertaling: Sander Grasman, Thijs van Nimwegen
  • Uitgever: Signatuur
  • Verschijnt: 11 februari 2020
  • Omvang: 160 pagina’s
  • Uitgave: Paperback / Ebook
  • Inhoud roman: In deze roman arriveert een jongeman op de Australische vlakte in de hoop een film te kunnen maken over de vreemde, maar rijke cultuur van haar bewoners. Het resultaat is een minutieuze verkenning van het vlakke Australische binnenland en zijn landeigenaren…lees verder >

Grensgebieden

  • Schrijver: Gerald Murnane (Australië)
  • Gerald Murnane Grensgebieden RecensieSoort boek: Australische roman
  • Origineel: Border Districts (2017)
  • Nederlandse vertaling: Thijs van Nimwegen
  • Uitgever: Signatuur
  • Verschijnt: 9 februari 2021
  • Omvang: 184 pagina’s
  • Uitgave: Gebonden Boek / Ebook
  • Inhoud roman: Een man verhuist van de grote stad naar een afgelegen plaats, nabij een niet nader omschreven grens in een niet nader genoemd land. Daar is hij van plan de laatste jaren van zijn leven door te brengen. Het is tijd om terug te blikken op zijn leven, om de verzameling van een leven lang observeren te overzien. Welke beelden, zinsfragmenten, personages en mensen zijn in zijn geest blijven hangen?...lees verder >

Gerald Murnane biografische informatie

Bijpassende boeken en informatie

Gerald Murnane – Inland

Gerald Murnane Inland Australische verhalen uit 1988. Op 6 februari 1988 verschijnt bij uitgeverij And Other Stories de heruitgave van Inland, het boek van de Australische schrijver Gerald Murnane. Er is geen Nederlandse vertaling van het boek aangekondigd of verkrijgbaar. Hier lees je informatie over de inhoud van het boek, de auteur en over de uitgave.

Gerald Murnane Inland recensie

  • “The sort of writing Murnane gives us – focused, precise – probably depends upon a life free from disruption: free to think and take time and put one word after another with as much care as possible … It doesn’t have what most novels do – plot, characters in the traditional sense, even a clear setting at times – and yet to read it with an eye on what’s not there is to overlook what is. It plunges deep into the way our minds work, the connections between memories and images that make up what we call our selves. Indeed, reading Murnane’s fiction, stripped of the usual elements, actually makes other novels seem thin by comparison.” (John Self, Irish Times)
  • “For Murnane, access to the other world–a world distinct from and in many ways better than our own–is gained neither by good works nor by grace but by giving the self up to fiction.” (J. M. Coetzee, New York Review of Books)
  • “An image in Murnane’s prose has the quality of an image in colored glass: One both sees the image and sees through the image simultaneously.” (Benjamin H. Ogden, New York Times)

Gerald Murnane boeken en informatie

Gerald Murnane is geboren op 25 februari 1939 in Coburg, Victoria in Australië. Na een korte tijd gestudeerd te hebben voor het priesterschap werd hij leraar op een lagere school. In 1969 behaald hij een bachelor in de kunsten aan de University of Melbourne. gedurende deze periode begon hij ook met schrijver wat in 1974 resulteerde in zijn debuutroman Tamarisk Row…lees verder >

Gerald Murnane Inland

Inland

  • Auteur: Gerald Murnane (Australië)
  • Soort boek: verhalen uit 1988
  • Taal: Engels
  • Uitgever: And Other Stories
  • Verschijnt: 6 februari 2024
  • Omvang: 256 pagina’s
  • Uitgave: paperback / ebook
  • Prijs: £14.99
  • Boek bestellen bij: Amazon / Bol

Flaptekst van het boek uit 1988 van de Australische schrijver Gerald Murnane

Inland is a work which gathers in emotional power as it moves across the grasslands of its narrator’s imagination – from Szolnok County on the great plains of Hungary where a man writes in the library of his manor house, to the Institute of Prairie Studies in Tripp County, South Dakota, where the editor of the journal Hinterland receives his writing, to the narrator’s own native district in Melbourne County, between Moonee Ponds and the Merri, where he recalls the constant displacements of his childhood. ‘No thing in the world is one thing,’ he declares; ‘some places are many more than one place.’

These overlapping worlds are bound by recurring motifs – fish pond, fig-tree, child-woman, the colours white, red and green – and by deep feelings of intimacy and betrayal, which are brought to full expression as the book moves to its close.

Bijpassende boeken en informatie

Gerald Murnane – De vlakte

Gerald Murnane De vlakte recensie en informatie over de inhoud van deze Australische roman. Op 11 februari 2020 verschijnt bij Uitgeverij Signatuur de Nederlandse vertaling van de roman The Plains van de Australische schrijver Gerald Murnane.

Gerald Murnane De vlakte Recensie en Informatie

Recensie van: Tim Donker

En dan, lezend (zoals gewoonlijk elke avond). In het boek. Dit boek. Het boek met het blauw en het geel en het groen en het zwart. Dat ik niet zal beweren dat ik er al ver in ben; ik ben, lawwezeggûh, op éénderde ofzo. Voor mij ligt mijn aantekeningenboekje en het is leeg. Of. Naja. Leeg. Het staat mudvol met krabbels, ideeën, invallen, gedachten, overpeinzingen, bevindingen. Maar niet één ervan heeft betrekking op dit boek. Het blaadje waarop ik MURNANE schreef, in kapitalen ja, en met een forse streep eronder. Dat blaadje is nog leeg. Opmerkelijk. Toch enkele tientallen pagina’s gelezen hebben al, en nog niet één mooie zin te hebben genoteerd. Of een stilistische opvallendheid. Iets dat me had doen lachen, huiveren, peinzen. Iets dat me roepen deed “Ja, zo is het!” of “Die slag is jou, Murnane!”. Een term die ik nog eens opzoeken wil. Enkele prikkelende tegenstrijdigheden. Wat losse associaties. Niets. Wit. Leegte. Blanco. Het overkomt me niet vaak dat ik bij het lezen van een boek – of toch: bij een boek dat ik zinnens ben te bespreken – met het halverwege al in zicht – of toch: reeds voorbij halverwege halverwege – klaarblijkelijk nog niet één keer naar mijn pen heb willen grijpen.

Dit is een moeilijk boek. Maar niet omdat het een moeilijk boek is. Het bevat geen wagonladingen personages met verwarbare namen, of ingewikkelde verhaallijnen, duizelingwekkende meerlagigheden, intellectualistische intertekstuele verwijzingen, onvoorziene plotwendingen, ondoorzichtige motieven, onnavolgbare tijdssprongen, onbegrijpelijke dialogen… En een “pil” is De Vlakte ook bepaaldelijk niet. “Dun boekje.” zei de man die het me gaf. Hij woont in een flat, die man. Op het bovenste verdiep dan nog. En van dat allerbovenste verdiep kwam hij afgezakt, met het boek in zijn hand, helemaal naar dat buiten waar ik stond. “Dun boekje.” zei hij op een toon die suggereren wilde dat ik het wel zo gelezen zou hebben. Maar dat had ik niet. Geenszins. Weken. Maanden. Ofzo. Wie houdt dat bij, wie kijkt er op zijn almanack. Hou het op lang. Lang had ik nodig voor dit werkje van Gerald Murnane. Goed, dat ligt niet alleen maar aan De Vlakte zelve. Deels komt het ook door mijn leesgewoontes. Ik lees veel, en vaak. Maar nooit lang achtereen. Vroeger was dat omdat lezen me altijd weer deed willen schrijven. Maar nu ik kinderen heb, zijn zij het meestal die me mijn lezen doen afbreken. Want ze willen dat ik een broodje voor ze smeer. Of ze hebben een tekening gemaakt die ik absoluut NU moet zien. Of ze willen een spelletje met me doen. Of er moet iets uit de schuur gehaald, of van een hoge kast gepakt. Of ik moet bemiddelen in een conflict. Altijd iets dat zich lastig laat combineren met verder lezen. En dan is er nog dat andere ding. Ik lees altijd zo’n honderd boeken door elkaar.

Wat? Eh, ja. Dat is begonnen, ooit, op een dag in de herfst een jaar of dertig geleden (geef of neem een paar jaar). Ik herinner het me graag als een dag in de herfst. Ten eerste omdat dat sfeervoller is. Ten tweede omdat het een donkere dag was, die dag. Maarja. Ik woonde in die dagen in die sombere, grauwe, grijze studentenflat op het onderste verdiep en daar was het altijd donker. Geen licht viel daar naar binnen. Ik las Geschiedenis van de westerse filosofie van Betrand Russel. Het tweede boek. De katholieke filosofie. De kerkvaders. De scholastiek. Goed voor tweehonderd bladzijden. Taai. Droog. Oersaai. Maar ik wilde lezen. Weten. Snappen. Volgen. Hoe het allemaal gelopen kon zijn. Van de zonsverduisteringvoorspellende Thales tot – ja tot wat? Tot nu. Tot lawwezeggûh Foucault of Deleuze of Sloterdijk of Feyerabend of Agamben of Morton ofzo, van daar naar hier. Nee, wacht. Ik wilde de filosofie in haar geheel kunnen begrijpen. Zoals. Misschien. Je af en toe denkt dat je beter begrijpen zult hoe je vader was als je bepaalde gebeurtenissen uit zijn leven weet. Gebeurtenissen waar hij nooit over sprak, en die niet eens per se bijzonder hoeven zijn. En aww, de filosofie, de moeder van het (jouw) denken, wat kon haar geschiedenis je allemaal niet verduidelijken? Maar dan mocht je geen hoekje overslaan. Het moet zijn dat ik toen nog geloofde aan de ongecorrumpeerdheid van historici – dat ik toen nog niet dacht dat alle geschiedschrijven eo ipso een vervalsen inhoudt. Dus het tweede boek eenvoudigweg overslaan was geen optie. Je kon op een lange reis naar het zuiden toch ook niet zomaar ineens driehonderd kilometer verder zijn? (o dus ik dacht me de “geschiedenis” dus ook nog als een ontwikkeling? een rechte lijn? van A naar B? of noord naar zuid?). Maar tussentijds je kamp opslaan: ergens verwijlen, zwemmen, vissen, op je rug naar de sterren kijken en vooral: eventjes niet meer bezig zijn met Thomas van Aquino of Johannes Scotus – dát kon natuurlijk wel. Ik besloot een pauze in te lassen en een tijdje in een ander boek te lezen. Dat werd Wapenbroeders van Louis Paul Boon. Maar. Ja. En tsja.

Ja en tsja. Boontjes intense schrijfstijl kon nauwelijks gelden als een tijdelijke verlichting van de leeslast. Al na enkele bladzijden had ik dringend de behoefte aan een pauzeboek om pauze te kunnen nemen van het pauzeboek. Ik dacht dat dat derde boek TikTak van Suso DeToro was. Maar goed mogelijk dat ik dat mis heb.

Hoe ook. Mensen. Toen is het begonnen. Dan en daar. Die dag, dat kamertje, die flat. Drie boeken werden tien boeken werden vijftig boeken werden honderd boeken. Dat kan hoor. O, wat ik al niet kocht bij alle kringloopwinkels waar ik kwam, alle boekenstalletjes die ik zag, elke De Slegte die er (toen. ooit) maar was in Nederland en België, bij elk tweedehands boekwinkeltje in een tijd dat elk middelgroot dorp er nog wel één had. Natuurlijk lees ik niet in al die boeken even aktief. Het hangt er van af. Van waar ik ben, bijvoorbeeld. Er zijn bovenboeken: een nog altijd groeiende, hoge stapel op mijn nachtkast: daar zal ik eerder naar grijpen als ik in bad ga, zinnens ben de bovenwc te gebruiken of midden op de avond op bed ga liggen niet omdat ik wil slapen maar omdat ik het getetter van rtl4 of sbs6 meer dan zat ben (zoals gewoonlijk elke avond). Wil ik Engels lezen?, beschouwelijk werk?, abstracte poëzie?, absurde kortverhalen?, romans van minimaal achthonderd bladzijden? Heb ik zin in iets herfstachtigs of juist in iets dat me zomers en licht doet voelen (in beide betekenissen van dat woord)? Vervreemding? Surrealisme? Dadaïsme? Beklemming? Naargeestigheid? Woorden die me denkend zetten, woorden die me doen opveren omdat ik ze absoluut in rechtstand tot me wil nemen, woorden als oorden, of woorden die me alleen maar doen lachen? Het is nu eens in de ene hoek, dan weer in de andere gezocht.

(Mijn vrouw moet daar niet zoveel van weten, van al die boeken overal. Stapels. Op de hoek van de eettafel, op het drankencabinet, op de vloer, op het secretaire, op mijn nachtkast, op de schouw. Soms toon ik mijn goede wil en prop ik wat stapels in één of andere la. Dan vergaat de tijd zoals die dat gewoon is te doen, en dan breekt er op een dag weer een dag aan. Een dag waarop ik een boek zoek omdat ik er even iets in wil naslaan, en dan vind ik dat boek niet maar kom ik wel allerlei boeken tegen die ik ooit, weken of maanden geleden in een la had gepropt om mijn goede wil te tonen, boeken waarin ik aan het lezen was, god betere het!, niet heel aktief misschien maar toch, en dan haal ik boek naar boek weer boven tot de volgende keer dat ik me geroepen voel mijn goede wil te tonen)

En dan zwijg ik nog van de boeken waarover ik schrijven wil. De bespreekboeken (zoals deze). Sommige boeken worden bespreekboeken omdat ik me bij hoge uitzondering eens iets heb aangeschaft van nog relatief recente datum; iets waarvan ik al lezende ben gaan denken Hee! Dit zouden meer mensen moeten lezen! Doch negen keer op tien denk ik dan een dertig- of veertigtal pagina’s later alweer Nee, wacht – dit moet niemand lezen. Waarom zit ik hier zelf nog mijn zuurverdiende leestijd aan vuil te maken eigenlijk? Veruit de meeste bespreekboeken worden mij gegeven om ze te bespreken. Die krijg ik dan, bijvoorbeeld van die man die op het bovenste verdiep in ergens een flat woont. Dit boek ook. Hij kwam er mee aan, helemaal naar beneden vanaf zijn verre bovenste verdiep, hij zei Het is maar een dun boekje.

Ja. Het is maar een dun boekje. En toch duurde het lang als ellen vooraleer ik de laatste bladzijde omgeslagen had. Ja, dat met die honderd boeken en die vele vele leesstapels en die danig versnipperde leestijd helpt niet mee om snel door boeken heen te zijn nee. Mijn goesting verandert ook zo vaak. Dan ken ik een schrijfstijl na enkele tientallen pagina’s wel zo’n beetje en dan wil ik weer even een andere toon, een andere thematiek, een andere stem. Maar er zit beslist ook iets in dit boek dat maakt dat je er niet in “wegzinken” kunt. De Vlakte is alles. Maar een soepel boek is het niet.

Allereerst lijkt het niet in Murnane’s bedoeling te hebben gelegen om enige identificatie van de lezer met de hoofdpersoon gemakkelijk te maken. De “ik” blijft tot op de laatste bladzijde een vreemde. “Ik” geeft weinig prijs zodat je aan het einde niet heel veel meer over hem weet dan je wist aan het begin, of alleen al door lezing van het achterplat. Duidelijke gevoelens lijkt hij niet te hebben, we krijgen zo goed als geen informatie over zijn verleden en andere gedachten dan die te maken hebben met het onderwerp (de vlakte), komen niet of nauwelijks aan bod. Navelstaarderij is “ik” vreemd – zelfs zijn naam wordt niet genoemd (overigens krijgt niemand in het boek een naam). Wie niet toevallig een in Australië woonachtige cineast is, heeft weinig gemeen met de hoofdpersoon van DE Vlakte.

Ook het onalledaagse verhaal biedt niet direct een uitgestoken hand. “Ik” is, als gezegd, een filmmaker (een jonge filmmaker, voegt het achterplat daar nog aan toe) die een film wil maken over de vlakte van het Australische binnenland. Dan kun je als filmmaker zomaar van alles doen. Je kunt met een camera op je schouder de vlakte op gaan, en filmen tot je een ons weegt, en het materiaal vervolgens met klein budget monteren tot een min of meer “veelzeggend” of “kunstzinnig”  geheel. Je kunt avond en avond aan je tafel gaan zitten en met bloed en pijn en zweet en tranen schrijven en schrappen en schaven aan een synopsis en een scenario en een draaiboek of hoe heet dat allemaal, en je pas daarna een keer buigen over de vraag “En wat nu?”. Je kunt een stelletje gelijkgestemden om je heen verzamelen en jezelf een groep noemen en die groep een naam geven en drukker bezig gaan met manifesten schrijven dan met films maken. Je kunt tot op hoge leeftijd blijven dromen over een film en op een dag (in, uiteraard, de herfst) schouderophalend zeggen dat je er nu te oud voor bent. Maar de ikfiguur uit De Vlakte gaat naar een hotel.

In dat hotel heeft een aantal grootgrondbezitters een afgelegen lounge afgehuurd. (“if anybody wants you???” “I”LL BE IN THE LOUNGE!”). Ze verlenen audiëntie aan een hele horde kunstenaars, ambachtslieden, wetenschappers, filosofen en geloofsverspreiders (dan wel –stichters) die ondersteuning behoeven bij het ten uitvoer brengen van hun gedroomde project. De sessies duren dagen. De één na de ander verdwijnt in die lounge om zijn idee voor te leggen aan de grootgrondbezitters. De overigen hangen rond in de bar van het hotel. Ze drinken. Ze praten. Ze mijmeren maar wat voor zich uit. Ze staren in het blauwe heenin. Het duurt en het duurt. De ikfiguur wacht, denkt en drinkt. Zegt Teju Cole:  “Murnane, een genie, is een waardige erfgenaam van Beckett”, en het moet zijn dat Signatuur dacht dat Beckettfans dat zou doen brullen van enthousiasme, want ze zetten de uitspraak op het omslag (het deed mij wel brullen van enthousiasme, in zoverre had ulieden gelijk, Signatuur. maar hoeveel Beckett-fans telt Nederland eigenlijk nog?). Maar daar, op éénderde, of naja toch: reeds voorbij halverwege halverwege, leek het me nog niet erg op Beckett te lijken. Zo waren er naar Beckett-maatstaven al veel te veel bijfiguren, en sommige daarvan zeiden dan ook nog wat ook. Maar ineens dacht ik: stel je voor dat de ikfiguur nooit bij de grootgrondbezitters naar binnen geroepen wordt! Dat het hele boek zal gaan over het wachten op een audiëntie die hem uiteindelijk nooit verleend wordt! En hij gans die 158 pagina’s lang (ja het boek zelve is langer maar de rest is gevuld met een niet tot het verhaal behorende briefwisseling tussen Gerald Murnane en de eerder genoemde Teju Cole) alleen maar in de bar van een hotel zal zitten te zitten! Wow! Ja, dat zou behoorlijk beckettiaans zijn ja, en behoorlijk geniaal ook. Geniaal!, ik dacht ja, en schreef het misschien ook nog wel ergens op die angstvallig lege bladzijde in mijn aantekeningenboekje – zodat daar nu één woord stond. Geniaal. En verder niets. Maar dan wordt hij toch tegen zijn verwachting in (of minstens toch tegen de mijne) naar binnen geroepen en kan er zoiets als een “verhaal” in gang komen (en het is altijd oppassen als verhalen in gang komen want niet zelden is het dáár waar het mis gaat).

De scène die dan volgt is even bizar als grappig. Zes landeigenaren ontvangen de ikfiguur, een zevende ligt te slapen op een veldbed in de hoek. De drank heeft rijkelijk gevloeid, zoveel is duidelijk (en zal ook rijkelijk blijven vloeien). In een toneelmatig weergegeven gesprek praten alle zes in eerste instantie volkomen langs elkaar heen. Iedereen houdt het bij zijn eigen obsessies. Later raakt het gesprek meer geïntegreerd; als een dissonant koor dat zich naar een harmonieus refrein toezingt. Niettemin blijft ieder zijn hoogstpersoonlijke accenten leggen. Veel ruimte om zijn idee te presenteren krijgt de ikfiguur niet. Pas als de zevende man opstaat van het bed en zich in het gesprek mengt, kan de ikfiguur gaan praten. En hoewel de zevende landeigenaar veel van wat de ikfiguur zegt schandalig vindt, neemt hij hem toch in dienst: “Ik kon zolang te gast zijn als ik wilde blijven. Maar het zou beter zijn als ik op een mij passend moment een betrekking in zijn huishouden zou aanvaarden. Een naam voor die betrekking kon ik zelf kiezen. Hij stelde ‘directeur filmprojecten’ voor, maar hij verwachtte wel dat ik me daar nog eens voor zou gaan schamen. Mijn salaris zou elk redelijk bedrag inhouden boven de kosten die het uitoefenen van mijn taken eiste. Natuurlijk zou er geen formele lijst van taken zijn om mijn werkterrein te beperken.”

Let op. Het is goed mogelijk dat het mogelijk is & het kan zijn dat het kan zijn. Dat dit misschien mogelijkerwijs allicht (bijwoorden van twijfel) aan de orde van de dag is, daar in dat verre Australië met zijn vlaktes zijn kangoeroes zijn hitte zijn sluitneder zijn razzia’s. Dat grootgrondbezitters alle dagen een volmaakte vreemde voor onbepaalde tijd in hun huis opnemen om tegen een onduidelijk loon niet welomschreven werkzaamheden te verrichten. Maar ik lees dit niet daar in dat verre Australië, ik lees dit in het al te nabije Nederland. Waar de herfst meedogenloos is ingetreden, Rutte, Grapperhaus en De Jonge veel te veel macht gekregen hebben en angst en middelmaat regeren. En de “plot” (zo het er al één is) van De Vlakte komt mij lichtelijk bizar voor, zij het ook weer niet zó bizar dat je van absurdisme, groteske, surrealisme of voor mijn part in gilsiaanse terminologie gevat “paraproza” (“transludiek”, hee) kunt spreken. Te buitengewoon om gewoon te zijn, deze Murnane maar te gewoon om buitengewoon te kunnen zijn. Zoiets. Binnen zijn ongebruikelijkheid blijft De Vlakte steeds realistisch, soms zelfs op het gortdroge af. Wat dan wel weer passend is bij het vlakke Australische binnenland.

Bizar realisme. Bestaat dat? “Bialisme”. (hee!). Mag ik die term dan munten, mensen? Ze lijkt goed van toepassing te zijn op De Vlakte. Het bizar realisme (of toch maar bialisme?) is één van de redenen waarom ik slecht toegang vind tot dit boek. Eénmaal wonend op het landgoed van zijn broodheer (de ikfiguur verwijst naar hem als “mijn beschermheer”) is er van enig beperkt werkterrein zeer zeker geen sprake; het is me eigenlijk volslagen onduidelijk wat “ik” nu alle dagen zit te doen, daar. In plaats van aktief aan zoiets als een film te werken (hoe men dat dan ook doet, aktief aan een film werken), zit hij meestentijds in één van de vele bibliotheken die het landgoed rijk is. Bibliotheken die tot de nokken toe gevuld zijn met kunst, proza, poëzie van en over de vlakte. Daarover zit hij dan te peinzen. Over de vlakte en over wat anderen zoal gepeinsd hebben over de vlakte.

Zulks is moeilijk inkomen ik zei, en zeg nu opnieuw. Iemand wordt volledig voorzien in zijn levensonderhoud in ruil voor gepeins dat zonder fysieke weerslag blijft. Naar vorderingen van het een of andere project wordt nooit gevraagd. Maar goed, leven in abnormale levensomstandigheden is überliterair en elke toetsing aan de realiteit is voor beperkten. Bovendien is voor iedereen die creërend bezig is, het niet totaal onherkenbaar om veel meer bezig te zijn met het denken over, en dan het denken over denken, en dan het verloren lopen in één of andere zijweg van iets dat maar zijdelings te maken had met iets zijdelings van waar het ooit om begonnen was, dan met het werkelijke “creëren” (wat dat dan ook is). Maar “ik” peinst over de vlakte, over de kunst van de vlakte, de religie van de vlakte, de filosofie van de vlakte, de proza en de poëzie van de vlakte, en over wat grootgrondbezitters (kennelijk de grote voorvechters van de vlaktecultuur?) zoal al of niet gevonden hebben van al dat de vlakte aan materiaal heeft opgeleverd, over bepaalde stromingen en substromingen in het denken over (de cultuur van) de vlakte, over hoe dit denken zich ontwikkeld heeft en de “biarealistische” aard van al deze bespiegelingen maken vele tientallen bladzijden van De Vlakte tot taaie kost. Weeral is het goed mogelijk dat het mogelijk is: dat er dus zo’n grootse cultuur bestaat van en over het Australische binnenland, maar als ik het binnen mijn verstaanshorizon tracht te trekken en er bijvoorbeeld Drenthe van maakt krijgt het weeral absurde (maar niet: absurdistische) trekken.

Omdat “ik” voornamelijk over anderen denkt: over een andere cultuur (“ik” lijkt van origine geen vlaktebewoner te zijn) en over wat anderen over die andere cultuur gedacht en gezegd hebben, krijgt hij zelf ook gedurende het verhaal nauwelijks vorm. Dat maakt het lastig met hem te sympathiseren, of zelfs maar hem te begrijpen. Omdat hij nooit op zichzelf reflecteert, komen ook zijn toch al spaarzame handelingen nogal eens uit de lucht vallen. Zo is er een scéne waarin hij maar weer eens tussen de boeken verscholen zit in de bibliotheek en door een raam de dochter van zijn beschermheer ziet lopen. Ze staat stil en kijkt omhoog. Ineens gaat “ik” meubels verslepen en op elkaar zetten. Na enige regels heeft de lezer dat hij dit doet om een manshoge “pop” van zichzelf te maken, op ware grootte. En als hij dan naar buiten gaat, naar de plek waar de dochter van zijn beschermheer stond toen ze omhoog keek, begrijp je dat hij dit gedaan heeft omdat hij wilde weten of en hoe ze hem gezien heeft toen ze daar stond (doch nog niet waarom hij dat zo gaarne weten wil). Maar omdat “ik” nooit in zinnen denkt als “Ik vroeg me af of ze me gezien kon hebben” of “Ik besloot een replica van mezelf te maken om me vanuit haar standpunt te kunnen zien”, wekken zijn handelingen in eerste instantie alleen maar vervreemding op bij de lezer. En toch krijg ik niet de indruk dat Murnane op vervreemding uit is. Waardoor ik de scéne nogmaals wil lezen, nu zonder vervreemding, nu ik weet wat ik eerst niet wist.

En nu net dat. Net dat, beste mensen beste lezers van dit stukje. Net dat is wat het is: Murnane is me altijd één stap voor. Of één stap. Een hele hoop stappen eigenlijk, en ik snel hem achterna en kijk om omdat ik wil zien waar we gelopen hebben en pas dan zie ik dat het best een mooie weg was en wil ik hem nog een keertje gaan. De Vlakte is een herleesboek maar voor iemand die altijd zo’n honderd boeken tegelijk leest, is herlezen van boeken geen evidentie. Plus daarbij, diene mens die op het bovenste verdiep in die flat woont, heeft me uitdrukkelijk gevraagd het boek terug te geven. Dus moet ik het bij deze ene lezing van De Vlakte houden en Murnane heeft het me uiterst lastig gemaakt om er een of ander duidelijk “iets” van te peinzen. Murnane schrijft niet naar me toe. Ik voel niet mee met de ik in dit verhaal. Voelen is sowieso al van ondergeschikt belang in De Vlakte. De vrouw van de beschermheer zit wel eens bij “ik” in één van de bibliotheken en uit een paar regeltjes blijkt dat “ik” haar best heel sympathiek vindt maar ook die gevoelens zijn tamelijk onnavolgbaar en spelen bovendien enkele bladzijden verderop al geen enkele rol meer. Steeds als ik denk aan te voelen welke kant het op zal gaan (eerst dacht ik dat “ik” nooit bij de grootgrondbezitters zou ontboden worden, toen dacht ik dat de dochter van “iks” beschermheer een rol zou krijgen in het verloop, en daarna de vrouw), gaat het een andere (of juist geen enkele) kant op. Alzo gaan ook veel van Murnanes zinnen. Hij componeert graag lange zinnen waarvan het slecht voorspellen is waar we zijn zullen als de punt wordt gezet. Zinnen die nopen tot herlezen. Ook al. Want wat zegt hij nou eigenlijk? Ontkent hij de ontkenning of bevestigt hij de bevestiging? Wat was ook alweer het begin van deze zin? Ik heb geloof ik even niet opgelet.

Tot slot ook het slot. Ook het slot is niet zoals ik slotten dacht te kennen. En ik vind niet eens dat een slot een slot moet zijn, of wat dan ook. Toch neemt mijn ruimdenkendheid ten aanzien van slotten een klein, licht-knagend gevoel van onbevredigdheid bij dit specifieke slot niet helemaal weg. Noem het wrevel. Of zeg verwarring. Mogelijkerwijs zit mijn onbekendheid met Australische literatuur en/of cultuur hier voor een deel tussen? Het Australische denken? Ik had ooit een Australische vriendin, en nu ik eraan denk: haar begreep ik eigenlijk ook nooit helemaal.

Dit is literatuur die niet reproduceert, maar op zichzelf staat: een “konkreet proza” zo men wil (wie weet Sybren Polet nog?). Een puur fictioneel schrijven: van het hoofd van de schrijver naar het hoofd van de lezer zonder dat het iets van een tussenruimte weerspiegelen wil. Hierom prijs ik Murnane. Hij heeft geen rijdende trein geschapen, waar je maar op te springen hebt maar een boek dat je slechts aanvaarden of verwerpen kunt. In deze volstrekte compromisloosheid herken ik inderdaad de geest van Beckett. Ik zie niet Becketts taalwoede, niet zijn duisternis, niet zijn absurdisme, niet zijn humor. In de hermetiek van de vlaktefilosofieën kan ik nog wel de Beckett van zijn betogende teksten herkennen (maar die Beckett moet ik niet zo eigenlijk, al een geluk dat hij nog zo weinig betogende teksten heeft geschreven anders had ik me als completist nog meer dat mij niet lief is moeten aanschaffen dan mij lief is) (?) (of ja, misschien ook wel de hele vroege Beckett, die nog joyceiaans was tot op het bot, de Beckett van Droom van matig tot mooie vrouwen, misschien dat iets van die Beckett ook nog wel rondwaart in De Vlakte) (maar ook die Beckett is best vervelend eigenlijk) (en de Beckett van de wat overschatte trilogie is ook nog niet helemaal wat hij waard kan zijn) (hmm, eigenlijk heb je met Watt wel de essentiële Beckett in huis) (en Hoe het is) (en wat van die losse, dunne boekjes, hoe heten ze allemaal). Maar waar zat ik? Wel, hoe alles opgeofferd wordt aan een totale eigenzinnigheid dat is voorzekers wel beckettiaans (of is het beckettesk?) ja en het is dan ook vandaar dat ik wel meer zou willen lezen van Murnane.

Gerald Murnane De vlakte Recensie001Boek-Bestellen

Muziekliefhebbers spreken wel over een “instapplaat”. Dat is me wat, mensen, zo’n instapplaat. Het is dé plaat die je heeft doen interesseren in een band of artist om vandaaruit kennis te maken met de rest van het oeuvre. Voorwaarde is dan wel dat er een verder oeuvre te ontdekken valt; bands of artisten die het bij een plaat of drie hebben gelaten, kunnen uiteraard geen instapplaat hebben. Homesickness is één van de allerbeste platen ooit gemaakt en o! dat ware een geweldige instapplaat geweest, maarja: You Fantastic! maakte alleen maar die ene vollelengte cd en dan nog twee ep’tjes (waarvan één fantastisch en één ronduit zwak is). De vonk moet ook niet uitdoven vooraleer je het geld of de tijd gehad hebt om je in dat verdere oeuvre te verliezen, zoals mij gebeurde toen ik Golden Sings That Have Been Sung van Ryley Walker hoorde wat ik toen echt een bloedmooie plaat vond. Maar ik hoorde andere liedjes van andere platen en geen enkel liedje leek me aantrekkelijk genoeg om de plaat waar het op stond in aanschaf te doen en toen ik laatst Golden Sings… weer eens draaide, vond ik er eigenlijk niet zoveel meer aan. Een instapplaat kan de debuutplaat zijn maar dat hoeft niet. Al is het meestal wel zo dat het hoogtepunt te vinden is bij het vroege werk. Weinig bands of artisten beginnen pas bij hun tiende plaat interessant te worden. Ten beste weten ze een redelijk geluid te consolideren, en ook daar begint het niet zelden ten lange laatste oninteressant te worden. Zo kan ik me niet meer heugen wanneer het me nog enthousiasmeerde als de nieuwe Swans er was.

Enfin. Ik vraag me af of De Vlakte een handig gekozen instapboek voor het oeuvre van Murnane is. De man schreef al zo’n vijftien boeken, en niet eerder werd er een boek van hem in het Nederlands vertaald. Waarom gekozen voor een boek uit het hele begin van zijn oeuvre, zijn derde boek, een boek dat hij zelf rekent tot een fase die hij inmiddels achter zich gelaten heeft? In de briefwisseling tussen Teju Cole en Gerald Murnane die nota bene achter in dit boek is opgenomen, stelt Murnane dat zijn schrijfstijl zich heeft moeten ontwikkelen in de eerste tien jaar van zijn schrijversbestaan. Daarbij noemt hij De Vlakte zelfs met name: “Hoewel ik trots ben op Tamarisk Row, A Lifetime on Clouds en De Vlakte, kan ik die boeken nooit opnieuw doornemen zonder dat ik er iets in wil verbeteren. Ik denk dat ik, toen ik die boeken schreef, er nog te zeer op gebrand was om de precieze, de meest passende woorden of zinssneden te vinden, alsof bepaalde woorden of woordcombinaties rijker en krachtiger waren dan andere.” (wat misschien het zo cognitieve aspect van dit boek verklaart).

Ook voordat ik Murnanes woorden over De Vlakte had gelezen, proefde dit boek al als niet nog geheel gerijpt. In veel gevallen kan dit tot voordeel strekken. Als ik hierboven zei: bij musici gaat het nogal eens mis als ze volgens critici “hun sound hebben gevonden” want dan begint negen keer op tien het middelmatige, het inwisselbare, het bloedeloze. Ook bij schrijvers kan dit fenomeen op de loer liggen. Jong, onbekend, nog zonder publiek leggen ze een durf en experimenteerdrang aan de dag die in hun latere werk langzaamaan verdwijnt. Maar bij Murnane zou dit –schat ik zo in- nog wel eens andersom kunnen zijn. Misschien is hij wel die schrijver die toen hij jong was nog dacht dat hij / het schrijven aan van alles diende te voldoen, een ballast die hij bij het klimmen der jaren pas overboord wist te gooien? Ik weet het niet want hoewel ik ook zeer veel Engelstalig lees, is dit voor mij ook pas de eerste kennismaking met de Australiër. Ik raad maar zo’n beetje naar de ontwikkeling in Murnanes schriftuur; een raden dat ik doe op grond van het gegeven dat De Vlakte me intrigeerde zonder me helemaal te overtuigen. Ik kan me best voorstellen dat Gerald Murnane in de loop van komende jaren gaat uitgroeien tot één van mijn lievelingsschrijvers. Ik kan me ook voorstellen dat dat voornamelijk zal zijn vanwege elementen die in De Vlakte nog niet of nauwelijks aanwezig zijn. Dat het me over een jaar of vijftien nog zal verbijsteren dat De Vlakte mijn instapboek was.

De vlakte

    • Schrijver: Gerald Murnane (Australië)
    • Soort boek: Australische roman
    • Origineel: The Plains (1982)
    • Nederlandse vertaling: Sander Grasman, Thijs van Nimwegen
    • Uitgever: Signatuur
    • Verschijnt: 11 februari 2020
    • Omvang: 160 pagina’s
    • Uitgave: Paperback / Ebook
    • Recensie van: Tim Donker

Flaptekst van de roman van Gerald Murnane

Speels en dromerig meesterwerk, waarin een man op de Australische vlakte arriveert in de hoop een film te maken over de vreemde cultuur van de bewoners.

Gerald Murnane is tachtig, schreef zo’n vijftien boeken, The New York Times noemde hem “de grootste auteur in het Engelse taalgebied’ en hij lijkt een gedoodverfde Nobelprijswinnaar. Toch hebben veel mensen nog nooit van de Australiër gehoord. Misschien komt dat doordat Murnane in het gehucht Goroke woont, omringd door stapels archieven van zijn eigen schrijfsels. Hij heeft nog nooit in een vliegtuig gezeten, heeft geen tv en geen computer: hij schrijft met één vinger op zijn typemachine. Als hij niet schrijft, staat hij achter de bar van de lokale golfclub.

Zijn roman De vlakte, die in 1982 verscheen, geldt in kleine kring al als een meesterwerk. Nu wordt het hoog tijd dat zijn werk het grote publiek bereikt. Met De vlakte debuteert Murnane op spectaculaire wijze in het Nederlands taalgebied.

In deze roman arriveert een jongeman op de Australische vlakte in de hoop een film te kunnen maken over de vreemde, maar rijke cultuur van haar bewoners. Het resultaat is een minutieuze verkenning van het vlakke Australische binnenland en zijn landeigenaren.

Bijpassende Boeken en Informatie

Gerald Murnane – Grensgebieden

Gerald Murnane Grensgebieden recensie en informatie over de inhoud van deze Australische roman. Op 9 februari 2021 verschijnt bij Uitgeverij Signatuur de Nederlandse vertaling van de roman Border Districts van de Australische schrijver Gerald Murnane.

Gerald Murnane Grensgebieden Recensie en Informatie

Als de redactie het boek gelezen heeft, kun je op de pagina de recensie en waardering vinden van de roman Grensgebieden. Het boek is geschreven door Gerald Murnane. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van deze roman uit 2017 van de Australische schrijver Gerald Murnane.

Gerald Murnane Grensgebieden Recensie

Grensgebieden

Flaptekst van de roman van Gerald Murnane

Een man verhuist van de grote stad naar een afgelegen plaats, nabij een niet nader omschreven grens in een niet nader genoemd land. Daar is hij van plan de laatste jaren van zijn leven door te brengen. Het is tijd om terug te blikken op zijn leven, om de verzameling van een leven lang observeren te overzien.

Welke beelden, zinsfragmenten, personages en mensen zijn in zijn geest blijven hangen? Wat bevindt zich in de marge van zijn blikveld, van zijn geheugen? In Grensgebieden neemt Murnane je in een wonderlijke vertelling mee langs deze beelden.

Bijpassende boeken en informatie

Gerald Murnane De vlakte RecensieGerald Murnane (Australië) – De vlakte
Australische roman
Uitgever: Signatuur
Verschijnt: 11 februari 2020

Gerald Murnane – Collected Short Fiction

Gerald Murnane Collected Short Fiction recensie en informatie van de korte verhalen, geschreven tussen 1985 en 2012. Op 27 februari 2020 verscheen bij Uitgeverij And Other Stories dit boek met de verzamelde korte fictie van Gerald Murnane.

Gerald Murnane Collected Short Fiction Recensie en Informatie

Als de redactie het boek leest, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van Collected Short Fiction, de verhalen van Gerald Murnane die hij schreef tussen 1985 en 2012. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud de dit boek van de Australische schrijver Gerald Murnane.

Gerald Murnane Collected Short Fiction Recensie001Boek-Bestellen

Collected Short Fiction

  • Schrijver: Gerald Murnane (Australië)
  • Soort boek: Australische roman, novelle
  • Taal: Engels
  • Uitgever: And Other Stories
  • Verschenen: 27 februari 2020
  • Omvang: 464 pagina’s
  • Uitgave: Paperback / Ebook

Flaptekst van het boek met verhalen van Gerald Murnane

Originally published between 1985 and 2012, these stories offer an enthralling introduction to the work of one of contemporary fiction’s greatest magicians, and a map of Gerald Murnane’s evolution as a writer. Spare, transparent and profane, This career-spanning volume ranges from ‘Finger Web’, a fractal tale of the scars of war and the roots of misogyny, to ‘Land Deal’, which imagines Australia’s colonisation and the ultimate vengeance of its indigenous people as a series of nested dreams, to ‘The Interior of Gaaldine’, a story which finds its anxious protagonist stranded beyond the limits of fiction itself, and which points the way toward Murnane’s later works, from Barley Patch to Border Districts.

With potent style and determined vision, Murnane creates sensitive portraits of intimate relationships – with parents, uncles and aunts, and particularly children – and probes each situation for anxiety and embarrassment, shame or delight. Murnane treats emotions and thoughts as he does minor objects: he shines light through them and makes them new, remaking the vessel of literature as he goes.

Bijpassende boeken en informatie

Gerald Murnane De vlakte RecensieGerald Murnane (Australië) – De vlakte
Australische roman
Uitgever: Signatuur
Verschijnt: 11 februari 2020

Gerald Murnane – Tamarisk Row

Gerald Murnane Tamarisk Row recensie en informatie van deze Australische roman die voor het eerst werd uitgegeven in 1974. In februari 2019 verscheen bij Uitgeverij And Other Stories de heruitgave van deze roman van de Australische schrijver Gerald Murnane.

Gerald Murnane Tamarisk Row Recensie en Informatie

Als de redactie het boek leest, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van Tamarisk Row, de roman van Gerald Murnane die voor het eerst verscheen in 1974. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud de roman van de Australische schrijver Gerald Murnane.

Gerald Murnane Tamarisk Row Australische Roman uit 1974001Boek-Bestellen

Tamarisk Row

  • Schrijver: Gerald Murnane (Australië)
  • Soort boek: Australische roman
  • Taal: Engels
  • Verschenen: 1974
  • Uitgever herdruk: And Other Stories
  • Verschenen: 7 februari 2019
  • Omvang: 288 pagina’s
  • Uitgave: Paperback / Ebook

Flaptekst van deze roman van Gerald Murnane

Clement Killeaton transforms his father’s gambling, his mother’s piety, his fellow pupils’ cruelty and the mysterious but forbidden attractions of sex into an imagined world centred on horse-racing and played out in the dusty backyard of his home, across the landscapes of the district, and the continent of Australia. An unsparing evocation of a Catholic childhood in a country town in the late 1940s, Tamarisk Row’s lyrical prose is charged with the yearning, boredom, fear and fascination of boyhood.

First published in Australia in 1974, and previously unpublished in the UK, Tamarisk Row is Gerald Murnane’s debut novel, and in many respects his masterpiece.

Bijpassende boeken en informatie

Gerald Murnane De vlakte RecensieGerald Murnane (Australië) – De vlakte
Australische roman
Uitgever: Signatuur
Verschijnt: 11 februari 2020

Gerald Murnane – Border Districts

Gerald Murnane Border Districts recensie en informatie van deze Australische roman die voor het eerst werd uitgegeven in 2017. Op 31 januari 2019 verscheen bij Uitgeverij And Other Stories de heruitgave van deze roman van de Australische schrijver Gerald Murnane. In februari 2021 zal de Nederlandse vertaling van de roman met als titel Grensgebieden verschijnen bij Uitgeverij Signatuur.

Gerald Murnane Border Districts Recensie en Informatie

Als de redactie het boek leest, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van Border Districts, de roman van Gerald Murnane die voor het eerst verscheen in 2017. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud de roman van de Australische schrijver Gerald Murnane.

Gerald Murnane Border Districts Recensie001Boek-Bestellen

Border Districts

A Fiction

  • Schrijver: Gerald Murnane (Australië)
  • Soort boek: Australische roman, novelle
  • Taal: Engels
  • Verschenen: 2017
  • Uitgever herdruk: And Other Stories
  • Verschenen: 31 januari 2019
  • Omvang: 144 pagina’s
  • Uitgave: Paperback / Ebook
  • Winnaar Prime Minister’s Literary Award 2018

Flaptekst van Border Districts

A man moves from a capital city to a remote town in the border country, where he intends to spend the last years of his life. It is time, he thinks, to review the spoils of a lifetime of seeing, a lifetime of reading. Which sights, people, books, fictional characters, turns of phrase and lines of verse will survive into the twilight? Feeling an increasing urgency to put his mental landscape in order, the man sets to work cataloguing his memories, little knowing what secrets they will yield and where his ‘report’ will lead.

Border Districts is a jewel of a farewell from one of the greatest living writers of English prose. Winner of the Australian 2018 Prime Minister’s Literary Award and shortlisted for the 2018 Miles Franklin Award.

Bijpassende boeken en informatie

Gerald Murnane De vlakte RecensieGerald Murnane (Australië) – De vlakte
Australische roman
Uitgever: Signatuur
Verschijnt: 11 februari 2020