Michael Earl Craig Woods and Clouds Interchangeable recensie van Tim Donker en informatie over de inhoud van deze nieuwe bundel met Amerikaanse poëzie. Op 2 april 2019 verscheen bij Uitgeverij Wave Books deze bundel Woods and Clouds Interchangeable met gedichten van de Amerikaanse dichter Michael Earl Craig.

Michael Earl Craig Woods and Clouds Interchangeable Recensie

Recensie van Tim Donker

Wat is poëzie?

Poëzie is wat je overkomt als je bezig bent andere plannen te maken.

Nee.

Poëzie is eens levenshouding. Nee. Poëzie is de twijfel. Nee. Poëzie zijn de kruimels… Nee. Poëzie is de nederigheid… Rot op.

Of nee. Wacht.

Donkere kamers, dát maakt altijd poëzie:

The room was dark.
He played roughly with his ice cream,
making quite a racket with his spoon.
We were trying to watch Harold and Maude
and he kept mumbling about brevity,
saying brevity was the soul of mental capability
and pragmatic resourcefulness, saying
brevity was the soul of astuteness of perception
and judgement, and that brevity was
the soul of that talent for banter and persiflage

Now it’s later,
and in a different room it is dark.
He is sleeping near me as a horse might,
on his cot. I switch a light on and
watch him. A horse cannot breathe
through its mouth. As children we’d
test this, blocking the nostrils
and waiting. A horse we all knew
would stand there looking down
his long face at us, blinking.
It was a simpler time, woods and clouds
interchangeable.

Wat is poëzie? Poëzie zet hekken. Bijvoorbeeld omheen iets alledaags. Zeg een putdeksel, of een wijnvlek in het tafelkleed. Omheen absurdistische ongelijksoortige ongelijksoortigheden kan de poëet hekken zetten (het is wijdverbreid misverstand dat poëzie hekken zou slechten, ik denk dat poëzie altijd hekken zet; net zoals een foto niet bestaat zonder kader): dat wat niemand ooit bijeen had kunnen bedenken, dat drijft hij bijeen achter zijn hekken. Harold & Maude & een donkere kamer & lawaaierig ijs eten & beknoptheid (zijnde, dan nog, de ziel van talent voor scherts en persiflage) & jeugdherinneringen waarin we paarden probeerden te laten stikken, wie denkt het bijeen? Wie denkt het bijeen en maakt er een gedicht van? Of is het bijeen denken in zichzelf al poëzie?

Wat is poëzie? Een konijn zonder oren, waarom is dat geen poëzie? Michael Earl Craig herinnert zich nog de lente dat het konijn zonder oren opdaagde. Bloedden de oren? Waren ze eraf getrokken of eraf geknaagd? Eerst was het verontrustend, dan amusant, dan gewoon. Want ook een oorloos konijn blijft uiteindelijk gewoon een konijn dat ook gewoon van gras houdt. En voor wie het zich afvroeg: geen konijn is gewond geraakt bij het schrijven van Woods and clouds interchangeable.

En nu we het toch over het wrede lot van dieren hebben: ook in het vervangen van een gebroken vlindervleugel schuilt poëzie: “Alice I thought you’d want to see this. / It’s over nine minutes long but worth it. / I am your uncle and not a butterfly expert / but still it looks legit. // Ten items are needed: // -old towel / -wire hanger / -toothpicks / -Q-tips / -new wings / -tweezers / -baby powder / -scissors / -contact adhesive / -cardstock”. En een behulpzame vlinder zou ook van pas komen. Maar: “Near the end comes a somber warning: / DO NOT BURDEN YOUR FRIEND / WITH LARGE ADDITIONS. / PRACTICE BEFORE IF POSSIBLE.” Maar, zo spreekt de oom tegen zijn nicht: “Om te oefenen heb je toch echt een vlinder nodig”. Ik weet niet of dit gedicht geïnspireerd is door een echt youtube-filmpje en er zal ook geen vlinder gewond geraakt zijn bij het schrijven van Woods and clouds interchangeable maar het gedicht brengt een prettig soort kortsluiting teweeg in mijn kop.

Wat is poëzie? Poëzie is een knikker die heuvelop rolt. Lees het gedicht You should be hearing the sound that a marble makes uit deze bundel maar eens. Het is een kort gedicht. Het is mooi. Het is kleinstpoëzie & er zijn dagen dat ik denk Er is geen poëzie dan kleinstpoëzie.

Wat is poëzie? Poëzie is hoe het licht valt: “The light had chocolate notes with hints of salted peanuts and banana bread” of, met hetzelfde soort van vinologie-pastiche: “Of caramel and geraniums, a little tobacco, and white pepper”.

Wat is poëzie? Poëzie is niks zeker weten: “The other idiot sat in a chair in the meadow. No, he sat on the ground, hugging his knees and rocking. No, he sat in chair.”

Wat is poëzie? Poëzie is slapstick. Wat is slapstick? (zegt iemand: slapstick is het hoogste). Slapstick is a slap and a stick. Poëzie is de stok die je vindt als je een hond wil slaan. Poëzie is de wreedheid tegen het bestaan. Poëzie moet gevaarlijk zijn of zij is geen poëzie. Wie zei dat ook alweer? (oké, ik weet best wel wie dat zei).

Wat is poëzie? De zon is poëzie. Of liever: wie de zon was voordat hij de zon werd: “Before the Sun / was the Sun / the Sun was / other things. / Used-car salesman. / Bible salesman. / Door-to-door / gourd salesman. / Circus employee. / Early orthodontist. / Warrior. Witch. / Black hole. / Wind in the grass. / Snake in the grass. / Then car salesman / again. That was / eons ago.”

Wat is poëzie? De tijd is poëzie, en dat met name de acht of negen minuten die het duurt voordat de “she” uit het maffe, rare, absurde, grappige, magistrale gedicht The Couple al haar Thomas Bernhard-boeken naar “him” gegooid heeft. En ik peins dat het poëtisch is dat het acht of negen minuten duurt en dat het Thomas Bernhard-boeken zijn; ik peins dat het voor zeker de helft minder poëtisch was geweest als het twintig minuten had geduurd en het Stephen King-boeken waren. Niet omdat Thomas Bernhard een betere schrijver zou zijn dan Stephen King (wat hij wel is maar daar gaat het nu niet om) maar vanwege de kortsluiting die prettig is, ik had het er al eerder over. Twintig minuten, ik noem maar wat, en Stephen King-boeken – dat was proza geweest.

Wat is poëzie? Dat gezegd is dat als er een boek geheten Wat is poëzie? met een klap op de tafel voor je valt, je het niet moeten openen. (en dit is poëzie, mensen, soms is de uiteindelijke vorm van een recensie er al tijdens het noteren van de eerste leesaantekeningen. En ik zat dus al, een flink tijdje al mijn eerste bevindingen over Woods and clouds interchangeable te noteren in antwoord op de terugkerende vraag “Wat is poëzie?” toen ik het gedicht Giant Hotel Fern las waarin dus echt gewag gemaakt wordt van een boek dat Wat is poëzie zou heten, en dan de kort, en dan de sluiting, en dan po, en dan ë, en dan zie).

Wat is poëzie? Heel hard lachen is poëzie. En heel hard lachen moest ik om Don Cheadle Poem.

I’ve been working on my Don Cheadle poem
for hours now and nothing’s happening.
I am at home, working on my Don Cheadle poem.
My Don Cheadle poem seemed like a good idea
earlier, but not so much now. Nothing interests me
in my Don Cheadle poem. If I knew how to get
my Don Cheadle poem off the ground I
would do that.

zonder eigenlijk maar het flauwste vermoeden te hebben wie Don Cheadle is. En misschien is het ook wel grappiger –of in ieder geval poëtischer- doordat ik niet weet wie Don Cheadle is. Een mens kan zo’n naam makkelijk invoeren op een zoeksite als Google, ik kan dat zo doen, straks, als de plaat is afgelopen, als ik terugkom van de WC, vlak voor ik boodschappen ga doen, na het volgende kopje koffie, kan ik even, even internet & even Google, zoeken Wie toch is deze Don Cheadle maar neen. Ik Doe Dat Niet) (en, bedenk ik me nu, ik hoop ergens dan dit Don Cheadle-gedicht Michael Earl Craigs énige gedicht is over Don Cheadle; dat ik er niet ooit achter hoef te komen dat hij eerder al een lang prozagedicht (ik noem nu maar wat) schreef over Don Cheadle en dat dit gedicht gaat over de moeite en de twijfels die hij had bij het schrijven van dat gedicht maar dat het gedicht juist dat is: het niet kunnen komen tot het gedicht) (en, bedenk ik me nu, nu ik mijn kladjes, mijn vodjes, mijn aantekeningen aan het ordenen en overtypen ben: heel hard lachen moet ik nu niet (meer) om dit gedicht al vind ik het nog wel steeds grappig en misschien ik ook dat poëzie: wat de tijd doet met grappig, wat de tijd doet met lachen).

Wat is poëzie? De umlaut is poëzie. Kijk maar naar de e, in poëzie of als je mij niet gelooft: lees dan het gedicht Findings maar en dan ook jij zal zeggen: de umlaut is poëzie.

Wat is poëzie? Je puppy voorstellen aan de bruine stoel, dat is poëzie. Je puppy voorstellen aan de lamp is poëzie. Aan de lampenkap. De oude klok. De slippers. De amaryllis. De kaas. IJs. Salade. Handschoenen.

Wat is poëzie? Mentale sneeuw op je schoenen is poëzie. Echte sneeuw op je schoenen, en dat die smelt en een plasje maakt op de vloer van de bus. Ja. Maar mentale sneeuw? Oh.

Wat is poëzie? De verhalen zijn poëzie. Er zijn maar twee verhalen: dat van de liefde en dat van de dood. Over welk van de twee het huiveringwekkend mooie 28 april 2016 gaat, mag u zelf beoordelen:

When you were dying
people talked about you
in the past tense which
I found annoying.

Now that you have died
people refer to you in
the present tense which
I also am struggling with.

Over allebei allicht, u zegt, over liefde en over dood. En over misverstaan en wegkijken: toen de dood er nog niet was, was hij al geweest, en toen hij geweest was, moest hij nog komen. In elk geval lijkt het moeilijk de dood recht in de ogen te kijken, als iets tegenwoordigs te zien. De dood is nooit tegenwoordig. En verrek, aan I can’t believe you actually died van The Microphones dacht ik ook.

Maar dan weer: niets is ooit echt helemaal tegenwoordig, want daarvoor werkt ons brein te traag. 1967 is poëzie, en 1968 vermoedelijk zelfs nog een beetje meer. De zomer dat je voor het eerst whisky dronk is poëzie. Een dode olifant is poëzie (geen olifant is gewond geraakt bij het schrijven van Woods and clouds interchangeable). Het gebeuren niet kunnen scheiden van het praten over het gebeuren is poëzie. De jongen zijn of de ik zijn die de jongen ziet is poëzie. Geen flauw benul hebben wie Janis Joplin is – dát is poëzie. Natgeregende maïschips zijn poëzie, net als gepocheerde eieren & beëdigde verklaringen en spek. Misschien een man die zichzelf tracht op te hangen met een schotelvod. Wetend wat je weet kun je moeilijk doen of je minder weet. Of meer.

Misschien had het Waits moeten zijn maar in plaats daarvan was het een of ander Pools en raar mengsel van blackmetal, prog, funk en shoegaze. Maar mogelijkerwijs was juist dat poëzie. Ik kon trouwens niet bepalen of ik het goed vond, of rotslecht, of op zijn allerminst intrigerend, of uiteindelijk toch maar ondermaats. Maar dit is niet de recensie van die cd.

Dat was een andere keer, en daarna kwam pas de keer erna.

Ik las de laatste paar bladzijden van Woods and clouds interchangeable terwijl ik luisterde naar Seven Angels van Earth, en dat is poëzie. Het verbaasde me een beetje dat dat liedje Seven Angels maar een kwartiertje duurde (is verbazing poëzie?, poëzie is een ontwrichting van het denken (poëzie is een geestesfractuur), poëzie is wat anders is dan je dacht), en het was midden op de dag en ik was bijna te laat om de kinderen uit school te halen en ik haastte me de tuin in is poëzie en op het hoekje van het hof kwam ik bijna in botsing met de buurvrouw is poëzie en fietsend en zoevend denkend aan wolken en bossen onderling verwisselbaar is poëzie op je rug in de lucht liggen starend naar het gras is poëzie en bij school aankomen en naast je fiets staan hijgen is ook poëzie.

Wat is poëzie? Woods and clouds interchangeable is poëzie. De bundel zelf is poëzie en het te lezen is ook poëzie. Het is bijna teveel. Nee. Het is precies genoeg. Lees het. Nu. Of straks. Of morgen misschien. Of ooit. Maar lees het. Omdat. Nouja. Omdat het. Omdat het poëzie is, en mooi is, en bijna teveel nee precies genoeg is.

Recensie van Tim Donker

Woods and Clouds Interchangeable

• • Schrijver: Michael Earl Craig (Verenigde Staten)
  • Soort: Amerikaanse poëzie, gedichten
  • Taal: Engels
  • Uitgever: Wave Books
  • Verschenen: 2 april 2019
  • Omvang: 122 pagina’s
  • Uitgave: Gebonden Boek

 

Bijpassende Boeken en Informatie

Mary Ruefle (Verenigde Staten) – Dunce
gedichten, Amerikaanse poëzie
Recensie van Tim Donker
De stilte. Wat hou ik van de stilte in de gedichten van Mary Ruefle…lees verder >