Tag archieven: Franse roman

Édouard Levé – Zelfmoord

Édouard Levé Zelfmoord recensie en informatie over de inhoud van de Franse roman. Op 14 oktober 2021 verschijnt bij uitgeverij Koppernik de Nederlandse vertaling van Suïcide de laatste, korte roman van de Franse schrijver Édouard Levé. Op deze pagina kun je bovendien de uitgevreide recensie van Tim Donker lezen.

Recensie van Tim Donker

Maar waarom zou meetkunde niet gelijk staan aan goddelijheid? 1000 + 1 + 1 + 1. En waarom zou je niet een grote mok dampende koffie nemen na het middernachtelijk uur? Waarom zou je nog zoeken naar je bril, waarom zou je het zoeken niet staken, waarom zou je niet zitten, waarom zou je niet denken, waarom zou je geen rust in je hoofd of onrust in je kop waarom zou je niet lopen waarom niet op straat en waarom niet daarbuiten waarom zou je de kou niet trotseren waarom zou je zitten waarom zou je jeuk op onbereikbare plekken waarom geen gebakken ei waarom mep je de klok niet aan diggelen waarom zou je niet in gesprek gaan met jezelf.

In gesprek gaan waarover

In gesprek over dit boek

In gesprek over welk boek

In gesprek over Zelfmoord van Édouard Levé.

Dat er nóg boeken waren, zou je je dan zeggen. Boeken als deze. Maar dat dat er niet toedoet.

Welke boeken, zou je je vragen.

Vanuit de toppen van je hoofd zou je Mijn zelfmoord noemen. Henri Roorda. De zoon van anarchist Sicco Roorda. De anarchie zat Henri zo diep in het bloed dat hij in opstand kwam tegen het leven. Hij pleegde zelfmoord. Schreef er een boekje over dat Mijn zelfmoord heette.

In die volgorde, zou je je vragen met een licht-spottend glimlachje om je’s mond.

In zekere zin wel, zou je mompelen, onverstoorbaar omdat je jouw spottende opmerking reeds had voorzien (je kent je), aangezien Mijn zelfmoord postuum verscheen. Die laatste zinnen, en dat ik niet zo goed wist wat ik ervan moest denken: “Ik jaag me een kogel door het hart. Dat doet vast minder pijn dan door het hoofd. (…) Vrienden zijn nog langs geweest met het aanbod me te helpen en me te genezen. Ik heb hun aanbod afgeslagen, want ik weet heel goed dat niets me zou kunnen verlossen van de verlangens, beelden en gedachten die al veertig jaar mijn geest beheersten. (…) Ik zal er wel op moeten letten dat het schot niet al te luid weerklinkt in het hart van een gevoelig mens.”. En hij deed. Hij joeg zich een kogel door het hart, had zich een kogel door het hart gejaagd.

Je zwijgt even en jij, je zwijgt ook.

Of, je zegt en je kijkt naar je, vertwijfeld omdat je langzamerhand denken begint dat je op een verkeerd spoor bent, dat je gedachtentrein weldra ontsporen zal (maar je neemt de ontsporing voor lief, gedachten moeten kunnen ontsporen, gedachten eisen het recht op om te ontsporen), of Jacques Rigaut. Plande zijn zelfmoord op 5 november 1929 en hield zichzelf meedogenloos aan die planning. Schreef een gedicht dat Algemeen zelfmoord bureau heette. Ging over een bureau dat handelde in zelfmoord, de tarieflijst was hilarisch: “Verhanging. Zelfmoord voor minvermogenden. 5 fr. (Touw verkrijgbaar tegen 20 fr. per meter. Voor extra touw dient 5 fr. per 10 cm. te worden bijbetaald.)”. Ook in andere gedichten vielen de zelfmoordreferenties bij bosjes te rapen: “Probeer, als je dat kunt, een man tegen te houden die met zelfmoord in zijn knoopsgat reist.”; “Ik zal een grote dode zijn.” of de mooiste: “Ik heb nooit gelachen, behalve wanneer ik lachte.”. Als je erover nadenkt misschien wel de mooiste weemoedige regel uit de geschiedenis van de poëzie. Maar dan moet je erover nadenken…

en toen, eindelijk, de ontsporing:

En heeft die gast van Mond is spruitje trouwens ook geen zelfmoord gepleegd –

Ja hoor es, onderbreek je je terecht, al die gasten plegen zelfmoord. Daar zijn het dichters voor, of fucking schrijvers voor mijn part. Maar daar hebben we het nu niet over.

Nee, geef je jezelf gelijk, nu hebben we het over Édouard Levé. En die schreef een boek dat Zelfmoord heette.

Ja, en.

Voor het en, zeg je, en uit alle macht vermijd je het je aan te kijken, voor het en moet ik het achterplat sieteren: “Tien dagen nadat Édouard Levé het manuscript van Zelfmoord had overhandigd aan zijn uitgever pleegde hij zelfmoord”.

Ja, en.

En. En niks. En is, wat moeten we hiermee.

Wat we moeten. Moeten met die man, moeten met dat boek, moeten met dat achterplat.

Mijn vraag zou zijn of het er heel veel toe doet. Zou dit boek evenveel aandacht hebben gekregen, evenveel aandacht hebben verdiend als Édouard Levé gewoon was blijven leven. Waarom wekt het zoveel wrevel bij me op dat dat zinnetje erbij moet, kompleet met die tien dagen enzo. Niet “Kort nadat Édouard Levé het manuscript…” of “Édouard Levé overhandigde het manuscript van Zelfmoord en pleegde enkele dagen later zelfmoord”, nee tien dagen. Precies tien dagen. Het effect dat dat waarschijnlijk sorteren moet, is dat het bloed in mijn aderen gaat stollen ofzo, of dat ik dit boek met meer aandacht ga lezen dan ik anders gedaan zou hebben. Maar voor mij krijgt het juist iets treurigs, iets puberaals: zo’n openbare zelfmoordbrief, dat luid uitgeschreeuwde goodbye cruel world, het is goed voor adolescenten om te koketteren met zelfmoord maar Levé was toch al over de veertig.

Maar het gaat niet feitelijk over de zelfmoord van Levé maar over die van een vriend van hem.

Ja, dat zeggen ze dan. Er is een “jij” en die “jij” is een vriend van de “ik”, en de “ik” is dan, laten we aannemen, Levé. Maar met zo’n lieries “ik” weet je het maar nooit. Het lieries “ik” is niet het psikologies “ik”, niet eens perse een voorstelbaar “ik”; het lieries “ik” kan net zo goed “jij” zijn. En dan zou die “jij” net zo goed “ik” kunnen zijn, en dan schrijft Levé dus helemaal niet over een vriend maar alsnog over zichzelf. Hij usurpeert dat “jij” in ieder geval wel volledig, komt, al schrijvend, in de uiterste hoekjes van zijn “jij” terecht; schrijft uitgebreid over gebeurtenissen waar de “ik” niet bij aanwezig was, minutieus over gebeurtenissen waarbij helemaal niemand dan de “jij” aanwezig was, hij beschrijft alles wat er in het hoofd van “jij” omging, en dat terwijl de “ik” en de “jij” nu ook niet meteen de allerbeste vrienden waren, zeker niet meer in de jaren voor diens dood.

Dan is er geen jij maar is alles ik.

Of er is wel een jij en die heeft ook echt zelfmoord gepleegd maar dat is alleen maar de aanleiding voor de ik om zich alle kanten op te laten gaan, over de jij heen naar zichzelf terug.

Maar eigenlijk zou het niet moeten uitmaken.

Eigenlijk zou het niet moeten uitmaken.

Want echt gebeurd is geen ekskuus.

En wat meer is, ik wil dit boek op zijn literaire kwaliteiten kunnen beoordelen en niet het gevoel hebben dat ik uit de tragische laatste woorden van een schrijver een motief te puzzelen heb. Of op een soort psikologies nivo zelfmoord als zodanig kan leren begrijpen ofzo. E.M. Cioran had het al gezeid: “De obsessie van de zelfmoord is de typische eigenschap van degene die noch kan leven noch kan sterven, en wiens aandacht nooit afdwaalt van deze dubbele onmogelijkheid.” Dat alvast neemt me voor de jij, inzoverre hij dan toch echt niet de ik is, in: hij heeft alleszins nooit over zelfmoord zitten mekkeren vooraleer hij zichzelf van het leven beroofde. Cioran zei ook nog: “Men pleegt slechts zelfmoord als men, in bepaalde opzichten, altijd overal buiten heeft gestaan.” Misschien dat. Voor zover ik er iets van begrijpen wil, misschien dat.

Maar misschien moet je Cioran niet noemen.

Type “foute denker”. Zo zijn er zovelen. Om dat soort doorgeschoten politiekcorrectheid maal ik niet. Dat is facebook-retoriek. Hee kijk ons eens de goede jongens zijn. Wij weten dat die man in de jaren dertig kleinstwijlen verdachte politieke voorkeuren koesterde, en daarom wijzen wij hem af! Want wij zijn te goed om ons met lieden van diergelijk allooi te bevuilen, wij zijn veel beter dan dat. Maar ik erger me wel aan dat continue “de zelfmoord”. “Gedachten over de zelfmoord”, dat is toch afgrijselijk? Maar nu gaat het er toch weer over. Het onderwerp van dit boek is niet het allerinteressantste onderwerp dat er is. Er zijn er ontelbaren die over zelfmoord hebben geschreven, of ze nu later wel of niet de hand aan zichzelf hebben geslagen. Dus: de latere lotgevallen van Levé erbuiten, en het onderwerp een bijzaak.

Dan blijft.

Dan blijft wat er altijd blijft. Dan blijft hoe het geschreven is.

Ja, en dan wint Levé alvast punten doordat hij zoveel over “jij” schrijft dat het boek nauwelijks “ik-zinnen” kent. Zodat het feitelijk een jij-boek is. En ik hou van boeken in de jij-vorm, zeg je.

Ik hou van boeken in de jij-vorm, zeg jij ook.

Ja we houden van boeken in de jij-vorm, zeggen we.

Wat is dat met die jij-boeken? In dit geval misschien dissociatie maar –

Misschien niet alleen in dit geval. Een ik dat zich tot een jij objectiveert. Dat is de vervreemdende schoonheid van de jij-roman. Daarin staat Levé inderdaad al op punten voor. Verdermeer gaan de herinneringen van/aan de jij-figuur maar door, in ogenschijnlijk kompleet willekeurige volgorde, over het algemeen totaal futiele herinneringen – en dat geeft het boek een zekere koortsigheid die ik mooi vind.

En enkele bloedmoje zinnetjes. “Door je vroege dood zul je nooit oud worden.”; “Doordeweeks dacht je soms dat het zondag was.”; “Je las woordenboeken zoals anderen romans lezen.”.

Maar die wordt alleen nog maar mojer: “Elk lemma is een personage, zei je, dat je kunt tegenkomen in een andere rubriek. Als we erin grasduinen komen allerlei handelingen tot stand. Afhankelijk van de volgorde wisselt het verhaal. Een woordenboek heeft meer weg van de wereld dan een roman, want de wereld is geen coherente reeks handelingen, maar een samenraapsel van waargenomen dingen. Je kijkt ernaar, losse voorwerpen worden een groep en krijgen door de geografische nabijheid betekenis. Als gebeurtenissen op elkaar volgen, denken we dat ze een verhaal vormen. Maar in woordenboeken bestaat geen tijd: ABC is niet méér of minder chronologisch dan BCA.” Prachtige filosofie; Hume had het niet beter kunnen zeggen.

Hume!

Hume!

Ja, Hume!

En het begin.

Ja, het begin.

Als je het even los ziet van elke tragiek, is dit misschien wel de meest esthetische zelfmoord uit de wereldliteratuur. Een vent gaat op een zaterdagmiddag in augustus tennissen met zijn vrouw en halverwege de tuin zegt hij dat hij zijn racket is vergeten. Hij gaat terug het huis in, gaat naar de kelder, en schiet zichzelf dood. Zelfmoord in tennistenue. Joy Division meets Tocotronic.

Dus. Zonder de biografie van de schrijver, en met het onderwerp op de twede plaats –

Is Zelfmoord op een paar kleine schoonheidsfoutjes na (die belachelijke drieregelige gedichtjes waar het boek mee eindigt hadden bijvoorbeeld echt niet gehoeven) een heel mooi boek voor iedereen die euh…, een heel mooi boek wil lezen.

Édouard Levé Zelfmoord recensie en informatie

Als de redactie het boek leest, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van de roman Zelfmoord. Het boek is geschreven door Édouard Levé. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden te vinden. Bovendien kun je op deze pagina informatie over de inhoud van de korte roman van de Franse schrijver Édouard Levé.

Édouard Levé Zelfmoord recensie

Zelfmoord

  • Schrijver: Édouard Levé (Frankrijk)
  • Soort boek: Franse roman
  • Origineel: Suicide (2008)
  • Nederlandse vertaling: Katrien Vandenberghe
  • Uitgever: Koppernik
  • Verschijnt: 14 oktober 2021
  • Omvang: 104 pagina’s
  • Prijs: € 17,50 – € 22,50
  • Uitgave: paperback
  • Boek bestellen bij: Boekhandel / Bol

Flaptekst van de roman van Édouard Levé

Tien dagen nadat Édouard Levé het manuscript van Zelfmoord had overhandigd aan zijn uitgever pleegde hij zelfmoord, slechts tweeënveertig jaar oud. De roman is in veel opzichten een openbare zelfmoordbrief, maar een onpersoonlijke: het gaat inderdaad om zelfmoord, maar niet die van de schrijver. Het boek is een minutieus onderzoek naar de zelfmoord – en het leven – van een van de beste vrienden van de schrijver. Op een zaterdag in augustus gaat de vriend tennissen met zijn vrouw. Buiten op de oprit verontschuldigt hij zich en gaat opnieuw het huis in: hij is zijn racket vergeten. Er verstrijken een paar minuten – zijn vrouw hoort een schot. Ze vindt hem in de kelder. Hij heeft zich door zijn hoofd geschoten, naast hem op de tafel ligt een opengeslagen stripboek. Waarom kiest iemand ervoor om vrijwillig het leven te verlaten? Hoe beïnvloedt de doodsoorzaak de manier waarop iemand wordt herinnerd? Is het juist van ons dat we naar een ‘boodschap’ of een ‘betekenis’ zoeken wanneer iemand een geweerloop tegen zijn hoofd zet?

Édouard Levé (1965-2007) was een veelzijdige kunstenaar in de traditie van het conceptualisme. Hij debuteerde met Oeuvres (2002), dat minutieuze beschrijvingen bevat van 533 niet-verwezenlijkte installatie- en performanceprojecten. In 2005 verscheen Zelfportret en Zelfmoord, zijn laatste boek, verscheen in 2008.

Bijpassende boeken en informatie

Patrick Modiano – Kleedkamer in kindertijd

Patrick Modiano Kleedkamer in kindertijd recensie en informatie over de inhoud van deze Franse roman uit 1989. Op 14 september 2021 verschijnt bij uitgeverij Querido de Nederlandse vertaling van de roman Vestiaire de l’enfance van de Franse schrijver Patrick Modiano.

Patrick Modiano Kleedkamer in kindertijd recensie en informatie

Als de redactie het boek leest, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van de roman Kleedkamer in kindertijd. Het boek is geschreven door Patrick Modiano. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van deze roman uit 1989 van de Franse schrijver Patrick Modiano.

Patrick Modiano Kleedkamer in kindertijd Recensie

Kleedkamer in kindertijd

  • Schrijver: Patrick Modiano (Frankrijk)
  • Soort boek: Franse roman
  • Origineel: Vestiaire de l’enfance (17 februari 1989)
  • Nederlandse vertaling: Paul Gellings
  • Uitgever: Querido
  • Verschijnt: 14 september 2021
  • Omvang: 152 pagina’s
  • Uitgave: gebonden boek
  • Boek bestellen bij: Boekhandel / Bol
  • Waardering redactie: ∗∗∗∗ (uitstekend)

Recensie en waardering van de roman uit 1989 van Patrick Modiano

  • “Je zou verwachten dat alle romans van de Franse Nobelprijswinnaar Patrick Modiano wel in het Nederlands zijn vertaald, wellicht op een enkele jeugdzonde na. Toch blijk dit niet het geval gezien het feit dat nu pas de vertaling van de roman Vastiaire de l’enfance uit 1989 verschijnt. Zeker na lezing van het boek is het een raadsel waarom dit niet eerder gebeurd is. Kleedkamer in kindertijd is namelijk een uitstekend voorbeeld van waarom het werk van Modiano zo boeiend en fascinerend is. Op subtiele wijze weet hij heden en verleden van een ontheemde Franse man te verweven als hij geconfronteerd wordt met een jonge vrouw die hem doet denken aan zijn leven in Parijs dat hij om onduidelijke redenen is ontvlucht. Bovendien zijn de beschrijvingen van zijn huidige woonplaats die gebukt gaat onder verzengende zomerhitte, indringend prachtig, zonder dat duidelijk wordt waar het precies is. In de mooie vertaling van Paul Gellings is Kleedkamer in kindertijd een prachtige roman die terecht, zij het rijkelijk laat, in vertaling is verschenen.” (Allesoverboekenenschrijvers.nl, ∗∗∗∗)

Flaptekst van de nieuwe roman van Patrick Modiano

‘Toen ik haar zag zitten achter het smeedijzeren hekwerk tussen café en biljartzaal, kon ik haar gelaatstrekken niet meteen goed onderscheiden. Buiten schijnt de zon altijd zo fel dat je bij binnenkomst in het Rosal geen hand voor ogen ziet. Haar rieten tas vormde een lichtvlek. Net als haar blote armen. Haar gezicht tekende zich in het donker af. Waarschijnlijk was ze niet ouder dan twintig. Ze schonk geen aandacht aan me.’

Jean Moreno, alias Jimmy Sarrano, is een schrijver in ballingschap ‘ergens in de buurt van Tétouan, Gibraltar of Algeciras’. De Franse expat schrijft een feuilleton voor de radio. In de door hitte verpletterde stad, die soms wel verlaten lijkt, ontmoet hij ene Marie in een café. Deze ongrijpbare jonge vrouw roept een herinnering in hem op: is zij het kind dat hij ooit in Parijs kende? Is ze de dochter van Marie-Rose? Het geheugen van de schrijver voert hem mee naar lang vervlogen tijden, al zijn die tijden voor hem nooit echt voorbij.

Patrick Modiano Chevreuse RecensiePatrick Modiano (Frankrijk) – Chevreuse
Franse roman
Uitgever: Querido
Verschijnt: 4 oktober 2022

Bijpassende boeken en informatie

Arnaud Dudek – Je maakt soms golven

Arnaud Dudek Je maakt soms golven recensie en informatie over de inhoud van de nieuwe Franse roman. Op 6 september 2021 verschijnt bij uitgeverij Nobelman de Nederlandse vertaling van On fait parfois des vagues, de nieuwe roman van de Franse schrijver Arnaud Dudek.

Arnaud Dudek Je maakt soms golven recensie en informatie

Als de redactie het boek leest, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van de roman Je maakt soms golven. Het boek is geschreven door Arnaud Dudek. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van nieuwe de roman van de Franse schrijver Arnaud Dudek.

Arnaud Dudek Je maakt soms golven Recensie

Je maakt soms golven

  • Schrijver: Arnaud Dudek (Frankrijk)
  • Soort boek: Franse roman
  • Origineel: On fait parfois des vagues (2020)
  • Nederlandse vertaling: Gerrit Brand
  • Uitgever: Uitgeverij Nobelman
  • Verschijnt: 6 september 2021
  • Omvang: 172 pagina’s
  • Uitgave: gebonden boek
  • Prijs: € 21,95
  • Boek kopen bij: Boekhandel / Bol
  • Waardering: ∗∗∗∗∗ (zeer goed)

Flaptekst van de nieuwe roman van

In 2020 verscheen On fait parfois des vagues, de zevende roman van Arnaud Dudek. De roman is naar het Nederlands vertaald door Gerrit Brand. In september verschijnt deze als Je maakt soms golven bij uitgeverij Nobelman. In 2013 verscheen bij Nobelman al het debuut van Dudek, onder de naam Braaf blijven. Na het debuut van Dudek zijn we hem een tijdje uit het oog verloren, maar na de lovende recensies die zijn nieuwste roman in de Franse literaire pers kreeg, hebben we besloten de vertaling uit te geven.

De roman werd in de Franse literaire pers veel besproken, onder andere in Le Monde des Livres, Pèlerin Magazin en Le Soir. Volgens de Franse pers heeft Arnaud Dudek een levendige roman over een netelig onderwerp geschreven. Op een knappe manier weet Dudek een bijzonder complex, actueel onderwerp krachtig samen te vatten in korte hoofdstukken, die zijn geschreven in een heldere, compacte stijl.

Op tienjarige leeftijd komt Nicolas erachter dat zijn vader niet zijn biologische vader is. Twintig jaar later besluit hij naar hem op zoek te gaan. Het verhaal stelt de vraag wat een vader is. Is dit degene die je opvoedt of degene die je het leven schenkt? Hoe belangrijk is een bloedband?

De ontdekking van de spermatozoïde door Antoni van Leeuwenhoek in 1677 loopt als rode draad door de roman. Nicolas heeft zijn leven aan de wetenschap te danken. Het is alleen de vraag hoe je je leven moet opbouwen, als je zo anders bent dan de man die je opvoedt.

Dudek is trouw gebleven aan de manier van schrijven die we ook al zagen in zijn debuutroman Rester sage uit 2012. Volgens de Franse pers heeft de stijl van Dudek in Je maakt soms golven een hoogtepunt bereikt. Je maakt soms golven kenmerkt zich door het eenvoudige verhaal, dat zowel direct als suggestief verwoord is. Bij sommige recensenten roept de roman de associatie met César van Marcel Pagnol op.

Bijpassende boeken en informatie

Élisabeth Filhol – Storegga

Élisabeth Filhol Storegga recensie en informatie over de inhoud van de Franse klimaatroman. Op 3 augustus 2021 verschijnt bij Uitgeverij Wereldbibliotheek de Nederlandse vertaling van de roman Doggerland geschreven door de Franse schrijfster Élisabeth Filhol.

Élisabeth Filhol Storegga recensie en informatie

Als de redactie het boek leest, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van de roman Storegga. Het boek is geschreven door Élisabeth Filhol. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van de roman van de Franse schrijfster Élisabeth Filhol.

Élisabeth Filhol Storegga Recensie

Storegga

  • Schrijfster: Élisabeth Filhol (Frankrijk)
  • Soort boek: Franse roman, klimaatroman
  • Origineel: Doggerland (2019)
  • Nederlandse vertaling: Eva Wissenburg
  • Uitgever: Wereldbibliotheek
  • Verschijnt: 3 augustus 2021
  • Omvang; 272 pagina’s
  • Uitgave: paperback / ebook
  • Boek bestellen bij: Boekhandel / Bol
  • Waardering redactie: ∗∗∗∗ (uitstekend)

Recensie en waardering van de roman van Élisabeth Filhol

  • “In dit tijdsgewricht waarin de opwarming van de aarde steeds meer voelbaar wordt, neemt ook het aantal dystopische klimaatromans dat verschijnt in hoog tempo toe. Soms zijn de boeken opvallend en het lezen meer dan waard, maar dat is lang niet altijd het geval. Echter de Franse schrijfster Élisabeth Filhol verdient alle lof voor haar roman Storegga (Doggerland in het Frans). Op vernuftige en uiterst boeiende wijze weet ze wetenschappelijke klimaatfeiten en de ondergang van Doggerland te vermengen met een origineel hedendaags liefdesverhaal. Bovendien situeert ze de roman grotendeels in Denemarken tijdens de storm Xaver die in december 2013 huishield in het Noordzeegebied wat nog extra lading geeft aan deze uitstekende en actuele Franse roman. Een echte aanrader.” (Allesoverboekenenschrijvers.nl, ∗∗∗∗)

Flaptekst van de roman over Doggerland van Élisabeth Filhol

Het is december 2013, orkaan Xaver legt het leven op de Britse eilanden plat en raast richting de Noordzee. Iedereen houdt zijn adem in tot het buiten weer veilig is. Zo ook de Schotse geoloog Margaret Ross, die op het punt stond om naar een congres in Denemarken te vliegen.

Margaret heeft er haar levenswerk van gemaakt om Doggerland in kaart te brengen, een groot gebied midden in de Noordzee dat ooit continent en eiland met elkaar verbond. Tot het achtduizend jaar geleden na een aardverschuiving, de Storegga Slide, door een enorme tsunami verzwolgen werd.

Margaret is een van de weinigen in haar vakgebied die zich na haar studie niet heeft laten verleiden door het grote geld van de olie-industrie. Door een speling van het lot ontmoet ze Marc weer, de man met wie ze ooit lief en leed deelde. Hij is als petroloog verantwoordelijk voor boortorens die op de Noordzee het zwarte goud naar boven halen.

Storegga is een verhaal over krachten op menselijke en immense schaal. De ene drijft oude geliefden naar elkaar toe, de andere brengt de aardbodem in beweging, om nog maar te zwijgen van de vernietigende kracht van de natuur.

Bijpassende boeken en informatie

Emmanuel Carrère – Yoga

Emmanuel Carrère Yoga recensie en informatie nieuwe Franse roman. Op 28 september 2021 verschijnt bij uitgeverij De Arbeiderspers de Nederlandse vertaling van Yoga, de nieuwe roman van de Franse schrijver Emmanuel Carrère.

Emmanuel Carrère Yoga recensie en informatie

Als de redactie het boek leest, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van de roman Yoga. Het boek is geschreven door Emmanuel Carrère. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van de nieuwe roman van de Franse schrijver Emmanuel Carrère.

Emmanuel Carrère Yoga Recensie

Yoga

  • Schrijver: Emmanuel Carrère (Frankrijk)
  • Soort boek: Franse roman
  • Origineel: Yoga (27 augustus 2020)
  • Nederlandse vertaling: Floor Borsboom
  • Uitgever: De Arbeiderspers
  • Verschijnt: 28 september 2021
  • Omvang: 320 pagina’s
  • Uitgave: paperback
  • Boek bestellen bij: Boekhandel / Bol

Flaptekst van de nieuwe roman van Emmanuel Carrère

Een schrijver denkt evenwicht in het leven te hebben gevonden en begint te schrijven aan een boek over yoga, dat hij al meer dan een kwarteeuw beoefent. Maar weldra valt het serene zelfbeeld aan gruzelementen, verschijnen gebreken, leugens en verraad aan de oppervlakte en opent zich een afgrond. Zijn persoonlijk leven, zijn liefdesleven, het maatschappelijk leven (terroristische aanslagen en vluchtelingencrisis) – alles begint te wankelen. En wat als alles een illusie blijkt te zijn? De schrijver belandt in een psychiatrische inrichting in Parijs en wordt behandeld met elektroshocks: als er geen genezing is voor dit kwaad, kan hij altijd nog proberen het te beschrijven.

Bijpassende boeken en informatie

Philippe Besson – Het laatste kind

Philippe Besson Het laatste kind recensie en informatie over de Franse roman. Op 22 juni 2021 verschijnt bij uitgeverij De Bezige Bij de Nederlandse vertaling van Le dernier enfant, de nieuwe roman van de Franse schrijver Philippe Besson.

Philippe Besson Het laatste kind recensie en informatie

Als de redactie het boek leest, kun je op de pagina de recensie en waardering vinden van de roman Het laatste kind. Het boek is geschreven door Philippe Besoon. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van de nieuwe roman van de Franse schrijver Philippe Besson.

Voor de hoeveelste keer doet zij dit nu, Anne-Marie? De tafel dekken voor het ontbijt? Maar na vandaag zal het nooit meer zo zijn, zal alles veranderen, wordt het nooit meer zoals het hoort te zijn. Haar jongste zoon, haar laatste kind, Théo, gaat vandaag verhuizen, op kamers wonen, in de stad studeren. En ja, zo hoort het te gaan, dat weet zij ook wel, maar het lijkt of alles wat zij in zich heeft zich hiertegen verzet. Nee, niet hardop natuurlijk. Zij weet wel beter, zij weet heus wel wat er van een moeder van nu verwacht wordt. Maar vooral niet aan denken, aan al die dingen die haar zo beroeren. Het is de laatste keer dat hij in zijn onderbroek, nog ruikend naar de slaap, zijn haar ongekamd, naar beneden komt. Ze is bang dat ze een snik niet kan onderdrukken.

Had ze een speciaal ontbijt moeten maken? Een soort van feestelijk? Nee, niks plechtigs, officieels ervan maken. Zo zijn zij immers niet. Daar hebben zij immers afkeer van. Met haar oudste twee hebben ze het ook niet zo gedaan. Dat ging haar blijkbaar makkelijker af. Misschien wel omdat ze Théo nog had, het nakomertje, het onbedoelde kind, haar apegatje. Niet te lang hierin blijven hangen. Er moet ingepakt worden, want Patrick, haar man wil er wel vaart achter zetten. Alledrie voelen ze de oplopende spanning, maar werken daar het liefst omheen. En de auto ingeladen en die zit zo vol dat zij met z’n drieën voorin moeten.

Ze denkt aan hun geluk, het geluk van gewone mensen, met een gewoon leven

Voor het laatst zal het zijn dat Théo zo dicht tegen haar aanzit, zoals vroeger op de bank, samen TV kijken, alleen lijkt het nu alsof dit ongemakkelijk voelt, in ieder geval voor Théo. En dan is er geen parkeerplek voor het appartement. Patrick raakt geïrriteerd wanneer blijkt dat zij best een eind met de dozen moeten zeulen. Nee, geen karretje mee, nooit aan gedacht. En dan, wanneer alles boven staat en Patrick de nodige meubels in elkaar heeft gezet komt Anne-Marie met het voorstel nog even lunchen met elkaar. Is dat nu wel zo’n goed plan? Maar de mannen begrijpen haar behoefte, haar emoties. En Anne-Marie heeft de behoefte om terug te kijken. Ze zegt dingen als: “Het is snel gegaan als je erover nadenkt” en” Toch zijn we wel gelukkig geweest” En ze merkt het ongemak dat ze zo veroorzaakt niet. Ze denkt aan hun geluk, het geluk van gewone mensen, met een gewoon leven. En natuurlijk droomde ze ooit wel van iets anders, iets spannenders, wat meer passie in haar relatie met Patrick, maar ja, hij is wie die is, maar ze is altijd tevreden geweest, je kunt de situatie waar je inzit nu een keer niet veranderen. En ze hadden het toch altijd goed met elkaar?

En natuurlijk weet zij wel dat zij haar zoon moet laten gaan, of zoals sommigen zeggen, de navelstreng doorknippen, maar zij heeft zo’n hekel aan die uitdrukking. Dat zij als ouders het goed gedaan hebben. Zij op haar manier en Patrick op zijn manier. En dat Théo het echt wel gaat redden en dat ze niet aan hem moet trekken. Niet zeuren of hij komt op oma’s verjaardag als hij net twee dagen op kamers is. Maar wat wordt er van haar leven als ze geen moeder meer is? Of in ieder geval een moederrol meer? Haar zoon steeds verder ziet vertrekken, zijn eigen leven in, zonder haar, waar zij niets van weet en al helemaal niets over te zeggen heeft. Ze zal gaan rouwen, dat weet zij wel, maar wil niet, in ieder geval nog niet nu, of is dat al begonnen?

Prachtig en indrukwekkend hoe Besson de emoties en gevoelens van moeder en zoon zo pakkend en geloofwaardig beschrijft

Wat een boek, Het Laatste Kind van Philippe Besson. Anne-Marie haar emoties zo waarachtig verwoordt zonder haar belachelijk te maken, Patrick, de stille en af en toe nurkse man waar je als lezer niet een hekel aan krijgt en Théo, de gemakzuchtige zoon, die haarfijn aanvoelt wat zijn moeder doormaakt. Prachtig en gewaardeerd met de maximale ∗∗∗∗∗ (uitmuntend).

Recensie van Mieke Koster

Philippe Besson Het laatste kind Recensie

Het laatste kind

  • Schrijver: Philippe Besson (Frankrijk)
  • Soort boek: Franse roman
  • Origineel: Le dernier enfant (2021)
  • Nederlandse vertaling: Martine Woudt
  • Uitgever: De Bezige Bij
  • Verschijnt: 22 juni 2021
  • Omvang: 160 pagina’s
  • Uitgave: gebonden boek / ebook
  • Boek bestellen bij: Boekhandel / Bol
  • Waardering redactie: ∗∗∗∗∗ (uitmuntend)

Flaptekst van de nieuwe roman van Philippe Besson

Anne-Marie neemt afscheid van haar jongste zoon, Theo. Hij gaat studeren, en na zijn vertrek zullen al haar drie kinderen het huis uit zijn. Het laatste kind is het verslag van de zondag waarop Theo naar een eigen appartement vertrekt. Anne-Marie helpt haar zoon met de verhuizing en merkt dat ze zijn afscheid bijna niet aankan. Ze zegt tegen zichzelf dat ze zich niet moet aanstellen, maar de kleinste handelingen duizelen haar. Het vooruitzicht van een leven zonder Theo is bijna onvoorstelbaar. Het laatste kind is een gevoelig en bijzonder portret van een vrouw op een kantelpunt in haar leven.

Bijpassende boeken en informatie

Tatiana de Rosnay – Dit leven is van jou

Tatiana de Rosnay Dit leven is van jou recensie en informatie van de nieuwe Franse coming-of-age roman. Op 29 juni 2021 verschijnt bij uitgeverij Ambo | Anthos de Nederlandse vertaling van de roman Célestine du Bac van de Franse schrijfster Tatiana de Rosnay.

Tatiana de Rosnay Dit leven is van jou recensie en informatie

Als de redactie het boek leest, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van de coming-of-age roman Dit leven is van jou. Het boek is geschreven door Tatiana de Rosnay. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van de nieuwe roman van de Franse schrijver Tatiana de Rosnay.

Tatiana de Rosnay Dit leven is van jou Recensie

Dit leven is van jou

  • Schrijfster: Tatiana de Rosnay (Frankrijk)
  • Soort boek: Franse comin-of-age roman
  • Origineel: Célestine du Bac (1 mei 2021)
  • Nederlandse vertaling: Noor Koch
  • Uitgever: Ambo | Anthos
  • Verschijnt: 29 juni 2021
  • Omvang: 240 pagina’s
  • Uitgave: paperback / ebook
  • Boek bestellen bij: Boekhandel / Bol

Flaptekst van de nieuwe roman van Tatiana de Rosnay

Dit leven is van jou van Tatiana de Rosnay is een ontroerende coming-of-ageroman over onverwachte vriendschap, waardevolle levenslessen en hoop voor de toekomst.

Dit leven is van jou van Tatiana de Rosnay is een ontroerende roman over de onverwachte vriendschap tussen een eenzame jongen en een oude, dakloze dame. Van de auteur van Haar naam was Sarah.

De achttienjarige, introverte Martin Dujeu woont met zijn vader in het gegoede 15de arrondissement van Parijs. Zijn moeder is op jonge leeftijd overleden en met zijn vader heeft hij een slechte band. De enige twee liefdes in Martins leven zijn zijn hond en literatuur. Tot hij op een ochtend Célestine ontmoet, een dakloze dame die haar toevlucht heeft gezocht in een portiek in zijn straat. Wat begint als een ontmoeting vol vooroordelen, groeit uit tot een hechte vriendschap tussen twee mensen die ogenschijnlijk niets met elkaar gemeen hebben, maar een gedeelde passie ontdekken.

De zware winter blijkt echter te veel voor Célestine en vanuit het ziekenhuis wil ze Martin nog één keer bedanken, op een wel heel bijzondere manier.

Bijpassende boeken en informatie

Guy Sajer – De vergeten soldaat

Guy Sajer De vergeten soldaat recensie en informatie over de inhoud van deze Franse oorlogsroman. Op 1 juni 2021 verschijnt bij Uitgever Walburg Pers de Nederlandse vertaling van de roman over de Tweede Wereldoorlog Le soldat oublié van de Franse schrijver Guy Sajer.

Guy Sajer De vergeten soldaat recensie en informatie

Als de redactie het boek gelezen heeft, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van de oorlogsroman De vergeten soldaat. Het boek is geschreven door Guy Sajer. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van de Nederlandse vertaling van deze roman over de Tweede Wereldoorlog uit 1965 van de Franse schrijver Guy Sajer.

Guy Sajer De vergeten soldaat Recensie

De vergeten soldaat

Oorlogsdomein nr. 27

  • Schrijver: Guy Sajer (Frankrijk)
  • Soort boek: autobiografische oorlogsroman
  • Origineel: Le soldat oublié (1965)
  • Nederlandse vertaling: Reintje Ghoos, Jan Pieter van der Sterre
  • Uitgever: De Arbeiderspers Oorlogsdomein
  • Verschijnt: 1 juni
  • Omvang: 608 pagina’s
  • Uitgave: gebonden boek
  • Boek bestellen bij: Boekhandel / Bol

Flaptekst van de roman over de Tweede Wereldoorlog van Guy Sajer

In de zomer van 1942 neemt Guy Sajer, een zestienjarige jongen uit de Elzas, dienst bij het Duitse leger, dat op dat moment bezig is met een succesvol offensief in Rusland. Hij ontdekt echter al snel dat achter de schijn van avontuur en militaire glorie een keiharde realiteit van honger, angst, vermoeidheid en constante ontbering schuil-gaat. Als hij wordt ingedeeld bij de elitedivisie Gross Deutschland, betreedt hij een meedogenloze wereld waar alle jeugdige hoop geleidelijk wordt afgebroken. Het enige dat telt is de wil om te overleven. Terwijl de Russische winter intreedt en het tij zich tegen de Duitsers begint te keren, wordt het leven een eindeloos gevecht tegen het oprukkende Rode Leger.

Bijpassende boeken en informatie

Patrick Chamoiseau – Texaco

Patrick Chamoiseau Texaco roman uit Martinique uit 1992 recensie en informatie. In 1992 verscheen de roman Texaco van de uit Martinique afkomstige Franstalige schrijver Patrick Chamoiseau die hiervoor de prestigieuze Prix Goncourt 1992 ontving. De roman is in het Nederlands vertaald die alleen nog antiquarisch verkrijgbaar is. Wel is het mogelijk om de Engelse vertaling van de roman nieuw te kopen.

Patrick Chamoiseau Texaco recensie en informatie

Als de redactie het boek leest, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van de roman Texaco. Het boek is geschreven door Patrick Chamoiseau. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van de roman uit 1992 van de uit Martinique afkomstige Franse schrijver Patrick Chamoiseau.

Patrick Chamoiseau Texaco roman uit Martinique

Texaco

  • Schrijver: Patrick Chamoiseau (Martinique)
  • Soort boek: sociale roman
  • Taal: Frans
  • Verschenen: 27 augustus 1992
  • Nederlandse vertaling: Texaco
  • Heruitgave: Gallimard Folio
  • Omvang: 512 pagina’s
  • Uitgave: paperback / ebook
  • Waardering redactie: ∗∗∗∗ (uitstekend)
  • Winnaar Prix Goncourt 1992

Flaptekst van de roman van Patrick Chamoiseau

«Une vieille femme câpresse, très grande, très maigre, avec un visage grave, solennel, et des yeux immmobiles. Je n’avais jamais perçu autant d’autorité profonde irradier de quelqu’un… Elle mélangeait le créole et le français, le mot vulgaire, le mot précieux, le mot oublié, le mot nouveau…» Et c’est ainsi que Marie-Sophie Laborieux raconte à l’auteur plus de cent cinquante ans d’histoire, d’épopée de la Martinique, depuis les sombres plantations esclavagistes jusqu’au drame contemporain de la conquête des villes.

D’abord, les amours d’Esternome, le «nègre-chien» affranchi, avec la volage Ninon qui périt grillée dans l’explosion de la Montagne Pelée, puis avec Idoménée l’aveugle aux larmes de lumière, qui sera la mère de Marie-Sophie. Dans les temps modernes, Marie-So erre d’un maître à l’autre, au gré de mille et un «djobs» qui l’initient à l’implacable univers urbain. Ses amours sont sans lendemain. Devenue l’âme du quartier Texaco, elle mène la révolte contre les mulâtres de la ville, contre les békés qui veulent s’approprier les terres, contre les programmes de développement qui font le temps-béton.

Patrick Chamoiseau a sans doute écrit, avec Texaco, le grand livre de l’espérance et de l’amertume du peuple antillais, depuis l’horreur des chaînes jusqu’au mensonge de la politique de développement moderne. Il brosse les scènes de la vie quotidienne, les moments historiques, les fables créoles, les poèmes incantatoires, les rêves, les récits satiriques. Monde en ébullition où la souffrance et la joie semblent naître au même instant.

Texaco

  • Schrijver: Patrick Chamoiseau (Martinique)
  • Soort boek: sociale roman
  • Origineel: Texaco (1992)
  • Engelse vertaling: Rose-Myriam Rejouis, Val Vinokurov
  • Uitgever: Granta Books
  • Omvang: 400 pagina’s
  • Uitgave: paperback 
  • Waardering redactie∗∗∗∗ (uitstekend)
  • Winnaar Prix Goncourt 1992

Recensie en waardering voor de roman

  • “One of the major fictional achievements of our century.” (The Times)

Flaptekst van de Engelse vertaling van Texaco

On the edge of Fort de France, the capital of Martinique, squats a shanty town. It goes by the name of Texaco.

One dawn, a stranger arrives – an urban planner, bearing news. Texaco is to be razed to the ground. And so he is lead to Marie-Sophie Laborieux, the ancient keeper of Texaco’s history, who invites her guest to take a seat and begins the true story of all that is to be lost.

Texaco is a creole masterpiece. Told in a newly forged language, it is a riotous collage of indigenous Caribbean and colonial European influences; a kaleidoscopic epic of slavery and revolution, superstition and imagination; a story of human deceits and desires played out to the backdrop of uncontrollable, all powerful History. First published in 1992, it was awarded France’s highest literary award, the Prix Goncourt, and remains an unequivocal classic of Caribbean literature.

Bijpassende boeken en informatie

Jean Giono – De huzaar op het dak

Jean Giono De huzaar op het dak recensie en informatie Franse roman uit 1951 over de cholera epidemie uit 1830. Op 7 mei 2021 verschijnt bij uitgeverij IJzer de Nederlandse vertaling van de roman Le Hussard sur le toit van de Franse schrijver Jean Giono.

Jean Giono De huzaar op het dak recensie en informatie

Als de redactie het boek leest, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden de roman De huzaar op het dak. Het boek is geschreven door Jean Giono. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud deze roman uit 1951 van de Franse schrijver Jean Giono.

Jean Giono De huzaar op het dak Recensie

De huzaar op het dak

  • Schrijver: Jean Giono (Frankrijk)
  • Soort boek: Franse roman
  • Origineel: Le Hussard sur le toit (1951)
  • Nederlandse vertaling: Zsuzsó Pennigs
  • Uitgever: Uitgeverij IJzer
  • Verschijnt: 7 mei 2021
  • Omvang: 400 pagina’s
  • Uitgave: paperback
  • Boek bestellen bij: Boekhandel / Bol

Flaptekst van de roman van Jean Giono over de cholera epidemie van 1830

De huzaar op het dak klinkt als een zin uit een kinderversje. Want waarom zit hij op het dak? En wat was er nodig om hem daar te krijgen?  Niets minder dan een cholera-epidemie, die rond 1830 de Provence teisterde.

Angelo Pardi, een jonge naar Frankrijk verbannen huzarenkolonel, is belast met een mysterieuze missie. Hij is op zoek naar Giuseppe, een Carbonaro zoals hij, die in Manosque woont. Maar de wegen zijn geblokkeerd, de steden gebarricadeerd en reizigers worden in quarantaine geplaatst. Daarnaast wordt Angelo ervan verdacht het water te vergiftigen. Het enige toevluchtsoord dat hij bij toeval ontdekt, zijn de daken van Manosque. Tussen hemel en aarde observeert hij de talloze lijkkarren, aanschouwt hij de pracht van het landschap en raakt hij bevriend met een kat. Maar op een nacht, tijdens een expeditie, ontmoet hij een in alle opzichten buitengewone jonge vrouw. Een verhaal van een onmogelijke liefdesgeschiedenis.

De huzaar op het dak is misschien wel Giono’s meest bekende roman. In 1995 werd het verfilmd door Jean-Paul Rappeneau met onder andere Juliette Binoche en Gérard Depardieu.

Jean Giono (1895-1970) was lid van de Académie Goncourt. Zijn werk werd ook meermaals onderscheiden. Ter ere van Giono werd in 1990 de literaire Grand prix Jean-Giono ingesteld.

Bijpassende boeken en informatie