Frans Lopulalan Onder de sneeuw een Indisch graf recensie en informatie van deze uitstekende Molokse roman uit 1985. Op 18 januari 2021 verschijnt bij Uitgeverij In de Knipscheer de heruitgave van de in 1985 ververschenen debuutroman van de op 28 oktober 2020 overleden Molukse schrijver Frans Lopulalan.
Frans Lopulalan Onder de sneeuw een Indisch graf recensie en informatie
- “Sinds de roman verschenen is in 1985 heeft deze niet in kracht ingeboet. Sterker nog door de toegenomen aandacht voor de gevolgen van het kolonialisme en ook voor het lot van de naar Nederland geëmigreerde Molukkers in de jaren vijftig van de vorige eeuw, de het boek misschien wel actueler dan ooit. Bovendien is het ook een zeer goed geschreven boek.” (Allesoverboekenenschrijvers.nl, ∗∗∗∗∗)
- “Hier wordt de essentie van het schrijven geraakt, en van het feit een Molukker te zijn.” (Vrij Nederland)
- “Een verschrikkelijk trots en verschrikkelijk mooi boek. Het beste debuut van 1985.” (Leidsch Dagblad)
- “Moeiteloze beheersing van het literaire métier… Een voortreffelijk boek.” (de Volkskrant)
Onder de sneeuw een Indisch graf
- Schrijver: Frans Lopulalan (Molukken, Nederland)
- Soort boek: sociale roman, Molukse roman
- Eerste druk: 1985
- Heruitgave: 18 januari 2021
- Omvang: 176 pagina’s
- Uitgave: paperback
- Waardering redactie: ∗∗∗∗∗ (uitstekend)
- Boek bestellen bij: Boekhandel / Bol
Flaptekst van de eerste roman van Frans Lopulalan
Eigenlijk pas sinds zij het aandurfden de wapens op te nemen ‘bestaan’ Zuidmolukkers – en dan nog in hoofdzaak als item in de media of als studieobject voor sociaal-academici. De twee verhalen van Onder de sneeuw een Indisch graf door de Molukse schrijver Frans Lopulalan gunnen ons nu voor het eerst van binnenuit een blik op het leven van de Molukkers, zoals zich dat vanaf de jaren vijftig van de vorige eeuw in Nederland heeft afgespeeld. In beide verhalen speelt de vaderfiguur, een militair van het voormalige KNIL, een vooraanstaande rol. Hij staat model voor alle Molukse vaders die in de kracht van hun leven naar Nederland werden getransporteerd en in de kampen geprobeerd hebben hun kinderen in de strenge oosterse traditie op te voeden. De schrijver trekt zich het lot aan van die stoere mannen van weleer, die hun jaren van ouderdom lijdzaam uitzitten in Hollandse doorzonwoningen, wachtend op het einde dat meedogenloos afrekent met elke illusie.