Tag archieven: Engelse schrijfster

coming-of-age roman, Debuutroman, Engeland, Engelse romans, Engelse schrijfsters

Colwill Brown – We Pretty Pieces of Flesh

20 februari 2025 Redactie

Colwill Brown We Pretty Pieces of Flesh review, recensie en informatie over de inhoud van de nieuwe Engelse roman. Op 20 februari 2025 verschijnt bij Chatto & Windus de debuutroman van de uit Engeland afkomstige schrijfster Colwill Brown. Hier lees je informatie over de inhoud van de roman, de schrijfster en over de uitgave. Er is geen Nederlandse vertaling van het boek verkrijgbaar.

Colwill Brown We Pretty Pieces of Flesh review, recensie en informatie

“Brilliant and original on every level… she is a writer like nobody else.” (Elizabeth McCracken)
“A brilliant portrait of female friendship, nearly the equal in honesty and subtlety to Elena Ferrante’s Neapolitan novels.” (Kirkus)
“Colwill Brown’s We Pretty Pieces of Flesh is a kinetic and incantatory portrait of the rough-and-tumble world of girlhood. I fell headlong for the tough, vulnerable, and whip-smart characters at the center of this spectacularly original debut.” (Laura van den Berg, author of State of Paradise)

We Pretty Pieces of Flesh

Auteur: Colwill Brown (Engeland)
Soort boek: Engelse roman, debuutroman
Uitgever: Chatto & Windus
Verschijnt: 20 februari 2025
Omvang: 336 pagina’s
Uitgave: gebonden boek / ebook / luisterboek
Prijs: £ 16,99 / £ 8,99 / £ 14,00
Boek bestellen bij: Amazon / Bol / Libris

Flaptekst debuutroman van de Engelse schrijfster Colwill Brown

A gut-punch novel of girlhood in early noughties Yorkshire from a blazing new voice

Ask anyone non-Northern, they’ll only know Donny as punch line of a joke or place they changed trains once ont way to London.

But Doncaster’s also the home of Rach, Shaz and Kel, bezzies since childhood and Donny lasses through and through. They share everything, from blagging their way into nightclubs to trips to the Family Planning clinic when they are late. Never mind that Rach is skeptical of Shaz’s bolder plots; or that Shaz, who comes from a rougher end of town, feels left behind when the others begin charting a course to uni; or that Kel sometimes feels split in two trying to keep the peace — their friendship is as indestructible as they are. But as they grow up and away from one another, a long-festering secret threatens to rip the trio apart.

We Pretty Pieces of Fleshtakes you by the hand and leads you through Doncaster’s schoolyards, alleyways and nightclubs, laying bare the intimate treacheries of adolescence and the ways we betray ourselves when we don’t trust our friends. Like The Glorious Heresies and Shuggie Bain, it tracks hard-edged lives and makes them sing, turning one overlooked place into the very centre of the world.

Colwill Brown was born and raised in Doncaster, South Yorkshire. She holds an MFA from the University of Texas at Austin, where she received a James A. Michener Center Fellowship, and an MA in English Literature from Boston College. Her work has appeared in Granta, Prairie Schooner and elsewhere. For fifteen years, she’s lived with ME/CFS, a debilitating neurological disease triggered by a virus that, due to systemic medical neglect, currently has no treatment. A proud Donny lass, she claims to have played bass guitar in (nearly) every rock venue on South Yorkshire’s toilet circuit.

Bijpassende boeken en informatie

Nieuwe Engelse romans

Botswana, Debuutroman, Engelse romans

Warona Jay – The Grand Scheme of Things

10 februari 2025 Redactie

Warona Jay The Grand Scheme of Things recensie, review en informatie van de in Botswana geboren, Engelse schrijfster. Op 25 februari 2025 verschijnt bij Washington Square Press de debuutroman van Warona Jay. Hier lees je informatie over de inhoud van het boek, de schrijver en over de uitgave. Er is geen Nederlandse vertaling van de roman verkrijgbaar.

Warona Jay The Grand Scheme of Things recensie, review en informatie

“Explosive from the first page, The Grand Scheme of Things gleefully lays bare the lengths artists will go to in order to achieve their dreams, as well as the hypocrisy of gatekeepers who espouse the myth of meritocracy. Never shying away from complexity while also giving readers much to delight in, Warona Jay makes an unforgettable entrance to the world of literature. Layered, hyperaware, and as entertaining as it is incendiary, Jay’s debut is a hit.” (Mateo Askaripour)
“Sharply observed, The Grand Scheme of Things is an important book about bias, white privilege and gatekeeping in the theatre and publishing industry. The story is incredibly propulsive-I was kept guessing about whether Naledi and Hugo’s plan would succeed. Jay writes about intersectional identity and belonging with great compassion and precision. A brilliant story that exposes the myth of meritocracy.” (Haleh Agar)

The Grand Scheme of Things

Auteur: Warona Jay (Botswana, Engeland)
Soort boek: debuutroman
Taal: Engels
Uitgever: Washington Square Press
Verschijnt: 25 februari 2025
Omvang: 288 pagina’s
Uitgave: gebonden boek / ebook
Prijs: $ 27,99 / $ 14,99
Boek bestellen bij: Amazon / Bol

Flaptekst van de eerste roman van Warona Jay

Two unlikely friends hatch an extraordinary scheme to expose the theater world in this wildly entertaining and sharply observed debut novel exploring perception, redemption, and how success shapes us all.

Meet Relebogile Naledi Mpho Moruakgomo. Or, for short, Eddie: an aspiring playwright who dreams of making it big in London’s theater world. But after repeated rejections from white talent agents, Eddie suspects her non-white sounding name might be the problem.

Enter Hugo Lawrence Smith: good looking, well-connected, charismatic and…very white. Stifled by his law degree and looking for a way out of the corporate world, he finds a kindred spirit in Eddie after a chance encounter at a cafe.

Together they devise a plan, one which will see Eddie’s play on stage and Hugo’s name in lights. They send out her script under his name and vow to keep the play’s origins a secret until it reaches critical levels of success. Then they can expose the theater world for its racism and hollow clout-chasing. But as their plan spins wildly out of control, Eddie and Hugo find themselves wondering if their reputations, and their friendship, can survive.

Warona Jay was born in Botswana and raised in the West-Midlands in England. She studied law at the University of Kent and King’s College London before switching to a creative writing PhD at Brunel. As a teen, she was shortlisted for the Sony Young Movellist of the Year Award judged by Malorie Blackman, and more recently, in 2020 she was longlisted for Penguin Random House’s WriteNow program. The Grand Scheme of Things is her debut novel.

Bijpassende boeken en informatie

Gezondheid, Non-Fictie

Virginia Woolf – Over ziek zijn

9 februari 2025 Redactie

Virginia Woolf Over ziek zijn recensie en informatie tekst uit 1926 van de Engelse schrijfster, aangevuld met bijdragen van de auteurs Alexandra Philippa, Babs Gons, Jameisha Prescod, Jan van Mersbergen, Lieke Marsman, Marijn Sikken, Marit Pilage, Maureen Ghazal, Michaël Van Remoortere, Nadia de Vries, Stef Hulskamp en Yasmin Namavar. Op 5 november 2024 verschijnt bij Uitgeverij HetMoet dit boek met essays over ziek zijn. Hier lees je informatie over de inhoud van het boek, de auteurs en over de uitgave. Bovendien is het boek gerecenseerd door een van onze redacteuren.

Virginia Woolf Over ziek zijn recensie van Tim Donker

Er was een paus voor nodig, en iemand die ik niet kende. Maar misschien ook mijn moeder een beetje.

Het begon met een vrouw. Het begint verdorie altijd met een vrouw. Het was zomaar een vrouw, het was een hele speciale vrouw, er waren dingen en gesprekken, het maakte niet zoveel uit dat zij getrouwd was, en ik zo goed als toen (en later echt) (maar bij toen hadden die vrouw en ik allang ruzie en zagen we elkaar nooit meer), ik kon het alleen niet zo goed aanhoren als ze over haar man begon want ik wilde, voor de duur van onze gesprekken dan toch, de enige man in de hele wereld zijn voor haar. Op een dag vertelde ze van een essay, geschreven door haar man. Over de paus. Zo’n mooi essay als hij geschreven had, zei ze, en ik voelde mijn ergernis reeds groeien. Het ging over de paus, er was een paus in die dagen, een paus die ziek was, een paus die langzaamaan aftakelde, maar paus bleef, en als paus zichtbaar, je kon hem zien, op teevee, trillend, bibberend, murmelend, en dat was iets waar om gelachen werd. Niet alleen door de meeste mensen, de meeste mensen lachen om alles, en ook niet alleen door cabaretiers, de meeste cabaretiers zijn dom genoeg om vooral te spotten met dingen waar de meeste mensen om zullen lachen, maar eigenlijk wel door iedereen. Ook ik had me afgevraagd of die man niet beter ophield paus te zijn, misschien had ik er zelfs wel eens een grap in gezien door een vergelijking te trekken tussen een zieke paus en de deplorabele staat van het gristendom. En daar had haar man een essay over geschreven. Ik wilde al wat gaan zeggen. In zijn essay, zo ging de vrouw verder, keerde haar man zich tegen de lachers. De spotters. De haters. Hij zag er juist iets nobels in, iets moois, om zijn aftakeling, zijn ziekte te dragen en te tonen. Zich daar niet voor te schamen maar rechtop (nuja bij wijze van spreken dan) zijn levenseinde tegemoet te gaan. Iedereen gaat dood, iedereen wordt naar het einde toe steeds een beetje verder afgebroken, waarom moet dat verborgen blijven, waarom niet, openlijk, lijden?

En ik zweeg. Ik had zo graag gewild dat het om een idiote mening zou gaan, om iets wat ik met twee woorden van tafel had kunnen vegen, maar die dag moest ik mijn meerdere in hem erkennen. Hij had de vinger gelegd op een plek die ik niet had willen zien. Ineens dacht ik aan mijn moeder. Van toen we net in Eindhoven woonden, en een nogal vormelijke buurvrouw hadden. Die heel sjiek was of in ieder geval graag het idee had dat ze heel erg sjiek was. Mijn moeder vergeleek haar altijd met een personage uit een Britse comedyserie. Op enig moment werd de buurman ziek. Erg ziek. Alzheimer. Buurvrouw bracht haar man naar een tehuis en keek er niet veel meer naar om. Zei mijn moeder, ik lette niet zo op die dingen, we woonden net in Eindhoven, de grootstad zowaar, toch wel vergeleken bij het dorp waar we vandaan kwamen, en voor het eerst in mijn leven had ik vrienden, ik was niet vaak thuis, ik ging uit, ik ging dingen doen met vrienden, ik was al bijna gelukkig, in ieder geval te zorgeloos om veel met de buren bezig te zijn. Maar mijn moeder wist het wel, wat daar wel gebeurde en wat er niet gebeurde, ze wist dat buurvrouw haar man een beetje aan zijn lot overliet, en ze wist ook waarom. “Die man gaat dood,” zei ze, “en dat is niet sjiek. Je kunt niet sjiek doodgaan.” Het werden gevleugelde woorden bij ons thuis, die nog vaak herhaald werden: “Doodgaan is niet sjiek.”

En aan doodgaan dacht ik, en aan sjiek zijn, en aan lijden, en aftakeling, en ziekte, en waarom we toch zo’n diepgewortelde neiging hebben om ervan weg te kijken, het uit het blikveld te willen hebben, ouderen en zwakken het recht op een podium liever ontzeggen. “Die is daar te oud voor”, “Die is toch veel te ziek”, “Die moet zo langzamerhand eens ophouden”. Zulke uitspraken. Daarover dacht ik na, maar daar was wel een paus voor nodig. En iemand die ik niet kende. En misschien ook mijn moeder een beetje.

Een virus later begon ik nog scherper te zien. Zonder de diskussie over covid opnieuw op scherp te willen zetten, wil ik toch doen opmerken dat één van de dingen die mij verbijsterden dit was: een virus -hoe gevaarlijk of niet, dat wil ik nu even niet aan de orde stellen- is klaarblijkelijk voor bijna iedereen in de hele wereld een supergoede reden om het totalitarisme te installeren. Van de ene op de andere dag leefden we in een dictatuur, en dat was goed want anders werd je misschien ziek. Bedrijven gingen failliet, kinderen liepen grote achterstanden op school op, jongeren pleegden in eenzaamheid zelfmoord, studenten maakten uit onvrede hun studie niet af, ouderen stierven eenzaam en alleen, de overheid vertelde u wanneer u naar uw werk mocht en wanneer u thuis moest blijven, een avondklok werd ingesteld, en alles was goed, alles was helemaal oké, want anders werd je misschien ziek. De gemiddelde mens is dus liever onvrij dan ziek. Dus. Ziekte is niet alleen maar iets dat beter verborgen gehouden wordt, het mag eigenlijk niet eens bestaan. Het is u verboden ziek te worden, het is u verboden dood te gaan.

En, als Woolf stelt in het titelessay, het is u ook verboden erover te praten (ik had een buurvrouw ooit, een andere dan die van die man die alzheimer kreeg overigens, die het niet over kanker had maar over “k”, alsof alleen al het uitspreken van het hele woord onheil kon aanrichten – ik wist eerst niet eens waar ze over had als ze met haar fluisterstem en haar indringende blik begon over kaa)(ik dacht dat ze het over een slang had, of over kaas) (als kinderken zong ik met het titellied van een bekende neerlandse comedyserie al uit volle borst mee: “heb ik suiker, of is het kaas?”) (ik dacht dat dat over een boodschappenlijstje ging ofzo, mijn vader was psycholoog en die werd serieus wel eens gebeld door patiënten met de vraag wat ze die avond moesten eten, ik dacht dat mensen zulke vragen dan misschien ook wel aan hun huisarts zouden stellen) (maar is dit nu de twede keer in korte tijd dat ik over een comedyserie begin?) (wat is er mis met mij?). Volgens Woolf is ziekte nauwelijks een onderwerp in de literatuur. Ik overzie dat niet ganselijk, ik heb in de voorbije jaren toch best wat boeken gelezen die gingen over mensen met kroniese of terminale ziekten, maar ik wil best aannemen dat het in de tijd van Virginia Woolf, of misschien zelfs nog altijd, een ondergewaardeerd onderwerp is waar veel schrijvers zich niet mee bezig willen houden. Dat er een “men” is die zich in zijn algemeenheid krampachtig verhoudt tot ziekte, en zich liever tot grappenmakerij of in het uiterste geval tot dictatuur wendt, is in ieder geval een zeer juiste observatie.

Een angst voor ziek(t)en, dus, waar we nodig vanaf moeten; volgens de inleiding lijdt 55% van de bevolking aan één of andere kroniese ziekte, waarom niet meer geschreven, waarom niet meer gesproken. De taal lijkt er al niet goed voor uitgerust te zijn. Woolf stelt dat onze vocabulaire niet rijk genoeg is om de verschillende nuances in onwelbevinden, de kleuringen die pijn aan kan nemen, de totaalervaring van het ziek zijn accuraat te benoemen. “Laat iemand met een ziekte onder de leden aan de dokter zijn hoofdpijn beschrijven en de taal loopt meteen vast.” schrijft ze. De semantiek en pragmatiek van ziekte is eigenlijk een interessant thema waar ik zelf nooit zo over nagedacht heb, daar had Woolf wat mij betreft wel iets langer op door mogen gaan. Elders las ik onlangs hoe de taal ook tekortschiet om geluid te beschrijven; misschien is er een kloof tussen taal en lichamelijke ervaringen? Is daar al ooit eens iemand op gepromoveerd? Hoe ervaar je hoofdpijn? Kun je ooit iets zeggen over andermans hoofdpijn? Is iemand die met hoofdpijn alleen maar met gesloten gordijnen op bed kan liggen een aansteller, of heeft die gewoon een veel heftiger soort hoofdpijn dan degene die met een paracetamolletje achter de kiezen gewoon kan gaan werken? Is het ook hierom dat ziekte een gevoel van eenzaamheid met zich mee kan brengen: ieder is op zijn eigen, ondeelbare, wijze ziek. “[De mens] kan zich geen moment van het lichaam losmaken”, schrijft Woolf; en dus verdwijnen we, mens zowel als corpus, geheel in “de braaklanden en woestijnen van de ziel die een griepje aan het licht brengt”, waar niemand met ons samen kan zijn. Maar niet alleen de taal zorgt voor afstand. Woolf duidt gezonde mensen als “staanders” aan, en zieken als “liggers”. “De staanders” beschouwen “de liggers” als deserteurs omdat ze opgehouden zijn met het immer voorwaarts, het onophoudelijke bewegen, de gang vooruit. Een zieke kan dus alleen medelijdend of misprijzend benaderd worden door een gezonde medemens, maar nooit geheel gelijkwaardig. “Wie vraagt om kritiek van een zieke of om gezond verstand van de bedlegerigen?” vraagt ze zich af (deed ook, vele jaren later, Will Oldham: “never take the advice from the lips of sick friends”!). Terwijl “de liggers” andere diepten kunnen bereiken dan “de staanders”; ze hebben meer voeling met mystiek; de heerschappij van het intellect is neer, de cognitie moet wijken voor het zintuigelijke, en dus intimideert de status die ideeën (over de bedenkers van die ideeën) hebben niet langer, maar openbaren betekenissen zich directer, lichamelijker. “De slagbomen zijn op”; “de politie heeft geen dienst”; het brein stelt het zonder bewaking, en in het grillige genoegen van zijn in onbruik geraakte verstand heeft de zieke een beter oog voor het ongeziene, meer voeling met poëzie, de beweging van wat doorgaans onbeweeglijk geacht wordt (koortsdromen!). Virginia Woolfs essay, het hoofdessay van deze bundel, is maar een dertiental pagina’s lang maar het is rijk genoeg om in die bescheiden ruimte verschillende onvermoede aspecten van ziek zijn aan de orde te stellen. Taal, psychologie, kunst, sociologie. Bijvoorbeeld. En dan te denken dat het niet eens de mooiste tekst uit Over ziek zijn is!

Het stuk van de aanbiddelijke Nadia de Vries, om te beginnen. Hoe ze de odyssee naar het arbeidsbureau beschrijft, de odyssee naar de bank, naar de kamer, naar de bank, naar de telefoon. De pijn. Hoe een popster in elkaar te slaan. Hoe alles elders is. De dossiers met informatie over haarzelf. Zijn elders. De buitenwereld. Is elders. De hartstochten. Zijn elders. Veel van haar woorden gaan over haar kat, wat me al direct voor haar inneemt. Hoe werkt dat? Ik als kattenmens. Hoe mooi had ik het gevonden als het een hond wat geweest? Maar nu wil ik ineens al haar boeken gaan lezen.

Of. Michaël Van Remoortere. Zijn idee dat het vooral “de waanzinnigen” (& de anderszins “onreguleerbaren”) zijn die duidelijk tonen in welk bedje de maatschappij als geheel feitelijk ziek is, is niet nieuw maar de manier waarop hij dit verbindt met een andere gedachte, namelijk onze door hem als schizoïde ontmaskerde verhouding tot arbeid vond ik uitermate prikkelend. Op briljante wijze brengt hij naar voren hoe wij geneigd zijn arbeid te zien als een plicht, maar ook, en evenzeer, als een soort “zalig” voorrecht. Toen ik een jaar of twintig was, moest ik, in een van mijn eerste bijbaantjes, in de avondlijke, en zomwijlen nachtelijke, uren de jaarbeurs schoonmaken als de bezoekers van een beurs naar huis waren gegaan. Bij grotere beurzen, zoals de vakantiebeurs, was dat een zware en langdurige klus. Ik herinner me hoe we een keer met zijn allen tegen de muur geleund zaten met koffiebekertjes in onze hand – koffiepauze om drie uur in de nacht(!). We hadden hard gewerkt maar er was nog veel meer te doen. Ik zei, meer voor de grap dan om een of andere diskussie waar ik sowieso veel te moe voor was aan te zwengelen, iets over in onze jonge jaren opgesloten zitten in een deprimerend gebouw om te sloven voor een paar lullige centen. Een gozer, niet veel ouder dan ik, stoof op en zei: “Je moet juist blij zijn dat je nog sloven kan! Zoveel mensen zitten zonder werk!”. Ik zweeg, ik was, als gezegd, te moe voor diskussie, maar de uitdrukking “blij zijn om te sloven”, (door mij al gauw verkort tot “blij om slaaf te zijn”) en het paradoxale ervan, is me altijd bijgebleven, en is er de bron van dat ik me vanaf toen, in de ene periode met al wat meer enthousiasme dan in de andere, ben gaan interesseren voor arbeidsfilosofie. Volgens Van Remoortere hangt dit nauw samen met de eis alles te vereconomiseren; alleen wat iets oplevert, heeft waarde. Zijn schrijfstijl ligt om de hoek bij die van Wouter Kusters: eigenzinnigheid, (zwarte) humor, eruditie en een vlijmscherp waarnemingsvermogen leveren een tekst op die gelezen, overdacht, herlezen en nogmaals overdacht wil, nee moet worden. Over de megalomanie en psychopathie van directeuren van grote bedrijven zegt hij: “De keerzijde van de medaille is dat alle mentale aandoeningen die de productiviteit verhogen niet geproblematiseerd worden. Het narcisme van de gemiddelde CEO die ten koste van anderen beslissingen neemt die het BNP van westerse landen opstuwen, wordt nauwelijks als een maatschappelijk probleem ervaren. De idee dat eender welke woorden uit de monden van clowns die Big Tech regeren serieus genomen worden, lijkt me de ware waanzin van deze tijd.”; dat soort passages wil ik wel uitschreeuwen (en dit deed me dan ook nog geheel momenteelderlijk overpeinzen hoe het zou zijn als we allemaal woonden in een andere, een betere, een rechtvaardigere wereld, waarin het juist die “clowns” zouden zijn die gehospitaliseerd worden en elkendeen die volgens de huidige zienswijze “ziek” genoemd dient te worden, de dienst gaat uitmaken) (waardoor ik ook meteen weer naarstig op zoek ging naar dat boek van Dodie Bellamy When the sick rule the world) (een boek waarvan me eigenlijk alleen haar weerzin tegen fluitende mannen is bijgebleven) (een weerzin die ik deel) (ik kon het boek echter zo gauw niet vinden en ik had nog meer te doen).

Of. Het geniale, nee GENIALE, het briljante, het voortreffelijke, het prachtige essay Kus kus kus van Stef Hulskamp dat elke kwalificatie voorbij is en waarover ik bijgevolg dan ook maar niks zeg, maar lees het, mensen, lees het, die tekst alleen al rechtvaardigt in ruime mate de aanschaf van dit boek.

Of. Marijn Sikken. Die nog met een andere invalshoek komt. Het kronies zieke kind. Volgens Sikken komt het kroniese zieke kind moeizaam, of misschien zelfs helemaal niet, tot een eigen identiteit omdat dit kind onder continue observatie staat. De mooiste, intelligentste en liefste vrouw die ik ooit gekend heb, zei mij ooit: “Kinderen moeten ook wel eens ongezien kunnen gaan”. Sikken onderschrijft dit, en stelt dat kinderen ongezienheid nodig hebben om eigenheid te ontwikkelen. Maar het kronies zieke kind gaat zelden helemaal ongezien (een ongemakkelijkheid die ik, maar dat is een ander verhaal, pas in mijn volwassen leven heb leren kennen). Het observeren gebeurt dan ook veelal door medici zodat het kind in het zien dan ook keer en keer opnieuw bevestigd wordt in zijn of haar ziek zijn. Ook is er een onbreekbare afhankelijkheid (het kronies zieke kind kan nooit eens woedend het huis uit stormen!), zodat het kind zich misschien gezeglijker opstelt dan het zou willen zijn; het heeft er immers bitter weinig belang bij zijn verzorgers tegen zich in het harnas te jagen. Sikken laat de lezer erover nadenken of “beste bedoelingen” niet ook fnuikend kunnen zijn, een aantasting van autonomie inhouden. Ook ruimer getrokken een tot nadenken stemmend essay dat mij liet reflecteren op mijn eigen vaderschap (van twee “staanders”, zoals Virginia Woolf het zou noemen).

En dan, vrijwel op het eind, doet Lieke Marsman me weer even aan mijn moeder denken. Als ze schrijft hoe ze steeds haar kanker tot onderwerp wil maken. Mijn moeder vertelde me dat ze, toen er borstkanker bij haar was geconstateerd, steeds de aanvechting had om vanuit het niets, zelfs tegen vreemden, over deze diagnose te beginnen. Bij de bushalte, tegen een passant op straat, tegen wachtenden bij de bakker. We lachten erom, schetsten samen situaties waarin het volgens de heersende moraal totaal ongepast zou zijn om te beginnen over borstkanker, we maakten er bijna een soort sketches van. En toch. Waarom slaat het dingen dood om in een nikserig kletspraatje over een ernstige ziekte te beginnen. Ziekte is onderdeel van het leven, stelt Yasmin Namavar. Dus niet iets dat daar angstvallig vandaan gehouden zou moeten worden – als verboden onderwerp en verboden zijnsstaat.

Over ziek zijn is overrompelend mooi, belangwekkend en pijnlijk scherp. Het verdient een plek op vele tafels. De leestafel, de schijftafel, de borreltafel, de kaffeetafel. De tafel waaraan de beleidsmakers zitten. De tafel van de medici, de ouders, de onderwijzers. Het breekt dingen open die hoognodig opengebroken moeten worden. Ik zou het wel willen geven aan die veel te blije eikels die op dit moment voorbij mijn keukenraam lopen met hun domme fluorescerende ijsmutsen op hun lachende koppen, juist omdat ze me in hun voorbijgaan troffen als mensen die menen dat dit thema hen niet aanbelangt. Maar ik geef niks weg, ik heb maar een exemplaar, en dat hou ik lekker zelf.

Over ziek zijn

Auteur: Virginia Woolf (Engeland)
Bijdragen van: Lieke Marsman, Mieke van Zonneveld
Origineel: On Being Ill (1926)
Nederlandse vertaling: Monique ter Berg
Soort boek: non-fictie
Uitgever: Uitgeverij HetMoet
Verschijnt: 5 november 2024
Omvang: 200 pagina’s
Uitgave: paperback / ebook
Prijs: € 23,50 / € 6,99
Boek bestellen bij: Bol / Libris

Flaptekst van het boek over ziek zijn

In deze bundel vindt u, gecombineerd met bijdragen van drie hedendaagse dichters, de eerste Nederlandse editie van Woolfs On being ill in een vertaling van Monique ter Berg.

Woolf schreef Over ziek zijn terwijl ze weken aan een stuk aan bed gekluisterd was. Lieke Marsman en Mieke van Zonneveld werden op jonge leeftijd getroffen door kanker. Deryn Rees-Jones raakte besmet met het COVID-19 virus. Zij schreef bij deze uitgave een inleidend voorwoord.

Van Zonneveld verwonderde zich over de ‘vlagen van vreugde’ tijdens haar ziekste momenten. Ze vond nieuwe religieuze verdieping. Tien jaar na dato merkt ze dat de normaliteit de twijfel soms weer uitnodigt. ‘Als de dood zich opnieuw aandient, hoop ik dat mijn sceptische alter-ego in een rivier van genade verzuipt,’ schrijft ze.

Net als Woolf constateert Marsman dat ziek zijn de kritische waarneming kan verscherpen: ‘Ziek zijn zet alles op z’n kop, en in de chaos die ontstaat, doemen abstracte beleidsbeslissingen op als in de praktijk gebrachte dictaten die bepalen of de afdeling waarop je ligt wel of niet onderbezet is.’

Woolf vraagt zich in haar essay af of het thema ‘ziekte’ in de literatuur niet net zoveel aandacht zou moeten krijgen als liefde, jaloezie en macht. Over ziek zijn geeft het die aandacht.

Bijpassende boeken

Gezondheidsboeken

Engelse romans, Engelse schrijfsters

Barbara Trapido – De minder bekende broer van Jack

7 februari 2025 Redactie

Barbara Trapido De minder bekende broer van Jack recensie en informatie over de spraakmakende roman uit 1982 van de Engelse schrijfster. Op 29 april 2025 verschijnt bij uitgeverij De Geus de Nederlandse vertaling van Brother of the More Famous Jack, de roman van de Engelse schrijfster Barbara Trapido. Hier lees je informatie over de inhoud van het boek, de schrijfster en over de uitgave.

Barbara Trapido De minder bekende broer van Jack recensie en informatie

“Een van die boeken die mensen je, als ze het gelezen hebben, stilletjes in handen duwen: Je moet dit boek lezen!” (Caroline O’Donoghue, Sentimental Garbage)
“De meest levendige, vieze, ontroerende en ronduit grappige roman sinds tijden.” (The Times)

De minder bekende broer van Jack

Auteur: Barbara Trapido (Engeland)
Soort boek: Engelse roman
Origineel: Brother of the More Famous Jack (1982)
Nederlandse vertaling: Roos van de Wardt
Voorwoord: Rachel Cusk
Uitgever: De Geus
Verschijnt: 29 april 2025
Omvang: 304 pagina’s
Uitgave: paperback
Prijs: € 22,99
Boek bestellen bij: Bol / Libris

Flaptekst van de roman uit 1982 van Barbara Trapido

Katherine weet nog niet hoe sterk haar leven zal veranderen als ze als eerstejaars student kennismaakt met Jacob Goldman, een charismatische professor filosofie. Ze maakt kennis met het grote bohemien Goldman-gezin en alles aan hen fascineert haar. Bovenal de oudste zoon, Roger, met wie Katherine een affaire begint.

Barbara Trapido is geboren in 1941 in Kaapstad, Zuid-Afrika. De Britse schrijfster heeft Duitse, Deense en Nederlandse voorouders. In 1982 debuteerde in 1982 met Brother of the More Famous Jack (De minder bekende broer van Jack), waarvoor ze een speciale Whitbread Prize kreeg. Bij De Geus verschenen onder andere de romans Koningin van de Nacht en De jongleurs. Trapido’s boeken zijn stuk voor stuk literaire sociale komedies.

Bijpassende boeken en informatie

Boeken uit 1982

Engelse romans, Engelse schrijfsters

Virginia Woolf – Mrs Dalloway

6 februari 2025 Redactie

Virginia Woolf Mrs Dalloway recensie en informatie van de inhoud van de Engelse roman uit 1925. Op 6 februari 2025 verschijnt bij uitgeverij De Bezige Bij een goedkope heruitgave van de Nederlandse vertaling van de roman van de uit Engeland afkomstige schrijfster Virginia Woolf. Hier lees je informatie over de inhoud van het boek, de schrijfster en over de uitgave.

Virginia Woolf Mrs Dalloway recensie en informatie

Als er in de media een boekbespreking of recensie verschijnt van Mrs Dalloway de roman uit 1925 van de Engelse schrijfster Virginia Woolf, dan besteden we er op deze pagina aandacht aan.

Mrs Dalloway

Auteur: Virginia Woolf (Engeland)
Soort boek: Engelse roman
Origineel: Mrs Dalloway (1925)
Nederlandse vertaling: Nini Brunt
Uitgever: De Bezige Bij
Verschijnt: 6 februari 2025
Omvang: 200 pagina’s
Uitgave: paperback / ebook
Prijs; € 12,50 / € 9,99
Boek bestellen bij: Bol / Libris

Flaptekst van de roman uit 1925 van Virginia Woolf

Clarissa Dalloway is begin vijftig, elegant en de perfecte gastvrouw, maar ze voelt zich oud en uitgerangeerd. Haar man is succesvol, maar saai, en haar volwassen dochter heeft haar zorg niet meer nodig. Op een dag komt Clarissa, terwijl zij bloemen koopt voor het feest van die avond, haar voormalige aanbidder Peter tegen, die zij in een ver verleden heeft afgewezen. Wat zou er van haar geworden zijn als ze dertig jaar eerder voor een avontuurlijk leven met Peter had gekozen? Het verhaal van Mrs Dalloway speelt zich af op één dag in juni 1923, de dag van het feest dat eindigt in een drama. Het is een virtuoos gecomponeerde roman vol herinneringen en bespiegelingen over de waarde van het leven en de onomkeerbaarheid van onze keuzes.

Virginia Woolf is op 15 januari 1882 in Londen geboren. Ze maakte op 28 maart 1941 een einde aan haar leven door zichzelf te verdrinken in de River Ouse in East Sussex, Engeland. Ze werd beroemd door haar innovatieve romans, feministische essays, dagboeken en brieven. Haar bekendste werken zijn Mrs Dalloway, Een kamer voor jezelf, Orlando, Naar de vuurtoren en Tussen de bedrijven.

Bijpassende boeken en informatie

Engelse romans, Engelse schrijfsters, Klimaatroman, Recensie

Samantha Harvey – In Orbit

6 februari 2025 Redactie

Samantha Harvey In Orbit recensie en informatie over de inhoud van de Engelse roman en winnaar van de Booker Prize 2024. Op 6 februari 2025 verschijnt bij Uitgeverij De Bezige Bij de Nederlandse vertaling van de roman Orbital van de uit Engeland afkomstige schrijfster Samantha Harvey. Hier lees je informatie over de inhoud van de roman, de schrijfster en over de uitgave.

Samantha Harvey In Orbit recensie en informatie

“In orbit is overweldigend mooi.” (The New York Times)
“In deze compacte roman lijkt Harvey alle menselijkheid te vatten. Het is een ongelooflijke prestatie.” (The Observer)

Samantha Harvey In Orbit recensie van Tim Donker

Ach dit neemt gewoon een klein beetje krijgen gewend aan. Was wat ik in eerste dacht. Een zweem van (kosmologische?) (hah!) eindeloosheid maar al gauw kwamen er prachtvolle vergezichten doorheen geschemerd. “Aan boord van het station is het dinsdagochtend kwart over vier, begin oktober. Buiten is het Argentinië is het Zuid-Atlantische Oceaan is het Kaapstad is het Zimbabwe. Over haar rechterschouder fluistert de aarde de ochtend – een ragfijn kiertje vloeibaar licht. Stil glijden ze door tijdzones.” is zoon schemering van schoonheid en “Met zijn zessen in een grote metalen H die boven de aarde hangt. Ze buitelen rond, vier astronauten (Amerikaans, Japans, Brits, Italiaans) en twee kosmonauten (Russisch, Russisch); twee vrouwen, vier mannen, één ruimtestation dat uit zeventien met elkaar verbonden modules bestaat, achtentwintigduizend kilometer per uur. Zij zijn de laatste zes in een lange reeks, het is niets bijzonders meer, gewone astronauten in de achtertuin van de aarde. De fantastische, ongelooflijke achtertuin van de aarde. Ze draaien traag zwevend over de kop en botsen zachtjes, hoofd tegen heup tegen hand tegen hiel, ze draaien en draaien met de dagen. De dagen vliegen om. Ieder blijft hier een maand of negen – negen maanden dit gewichtloos zweven, negen maanden dit gezwollen hoofd, negen maanden dit hutjemutje, negen maanden dit richting aarde staren, dan weer terug naar de geduldige planeet.” is een ander, is waar het op gang begint te komen; met “het zogend gedierte […] in zijn sluwste, meest opportunistische vorm, de vuurstokers, de steenhakkers, de ijzersmelters, de bodemploegers, de godsaanbidders, de tijdzeggers, de schipzeilers, de schoenendragers, de graanhandelaars, de landontdekkers, de systeembedenkers, de muziekwevers, de liedzangers, de verfmengers, de boekbinders, de nummervreters, de pijlengooiers, de atoomobserveerders, de lichaamsversierders, de pillenslikkers, de haarklovers, de hoofdkrabbers, de verstandbezitters, de verstandverliezers, de allesjagers, de dooduitstellers, de overmaatminnaars, de overmatige minnaars, de liefdeszoekers, de liefdeblinden, de liefdemissenden, de liefdelievenden, het ding op twee benen, de mens. Boeddha kwam om zes seconden voor middernacht, een halve seconde daarna de hindoegoden, na nog een halve seconde kwam Jezus en anderhalve seconde daarna Allah. In de laatste seconde van het kosmische jaar komen de industrialisatie, het fascisme, de verbrandingsmotor, Augusto Pinochet, Nikola Tesla, Frida Kahlo, Malala Yousafzai, Alexander Hamilton, Viv Richards, Lucky Luciano, Ada Lovelace, crowdfunding, atoomsplitsing, Pluto, surrealisme, plastic, Einstein, Flo-Jo, Sitting Bull, Beatrix Potter, Indira Gandhi, Niels Bohr, Calamity Jane, Bob Dylan, het RAM-geheugen, voetbal, rauhfaser, ontvrienden, de Russisch-Japanse Oorlog, Coco Chanel, antibiotica, de Burj Khalifa, Billy Holiday, Golda Meir, Igor Stravinsky, pizza, thermosflessen, de Cuba-crisis, dertig Olympische Zomer- en vierentwintig Winterspelen, Katsushika Hokusai, Bashar Assad, Lady Gaga, Erik Satie, Muhammad Ali, de deep state, de wereldoorlogen, vliegen, cyberspace, staal, transistoren, Kosovo, theezakjes, W.B. Yeats, donkere materie, de spijkerbroek, de effectenbeurs, de Arabische Lente, Virginia Woolf, Alberto Giacometti, Usain Bolt, Johnny Cash, anticonceptie, de diepvriesmaaltijd, het springveermatras, het higgsdeeltje, bewegend beeld, het schaakspel.” is er stoom, wat een prachtig godverdomsedagenopeengodverdomsebol-achtige schrijverij daar zeg.

Maar hum. Maar ja. De eerste twee flitsen troffen mij aant ganzelijk begin vant boek; het laatstgeciteerde stuk (veruit de allerprachtigste regels in het hele boek, de ruimschootse rechtvaardiging van een uitgave als In Orbit of van literatuur als geheel eigenlijk) vond ik bijkans aan het einde. Daartussen zit een boek. Daartussen zit een heel boek ja.

En dat boek is – bij vlagen – hum, tsja… een beetje saai. Toch. Wel. Soms. Maar het is niet jij, Samantha Harvey. Het is maar de wereld die mij teneder houdt. Of. De wereld. Wat heeft de wereld er eigenlijk zaken mee. De wereld moet je daarvoor niet meebrengen. Jij bent niet nodig hier om mij laag neder te houden, ik doe dat prima helemaal alleen. Want ik wil zeggen, mijn verwachtingen voor dit boek waren ook wel een weinig te torenhoog misschien.

Waarom waren mijn verwachtingen zo torenhoog eigenlijk, weet jij dat? Ik wist toch dat het zich aan boor van een ruimtestation zou afspelen, wat heb ik met ruimte, ik was al nooit een “trekkie”, Annette was een “trekkie” en Annette was mooi Annette was lief Annette was slim Annette was begeerlijk allerwegen ik wou dat Annette goed over mij dacht en ik wou onze gemene grond uitbreiden. Er was de liefde voor de Nederlandse taal, er was de interesse in literatuur, dat deelden we, ik schreef gedichten voor haar en die hing ze aan haar muur, dat deelden we, ik liet haar het eerste Tindersticksalbum horen en op haar kamervloer zaten we daar naar te luisteren in gedempt licht, dat deelden we, misschien konden we dan ook maar dat verdomde Star Trek gaan delen dan, want zij was zo iemand, zo iemand die meende dat je alles uit die serie kon halen, dat de hele geschiedenis van de mensheid daar voorbij kwam, dat je er eindeloos over filosoferen kon, en dat wilde ik, eindeloos filosoferen met Annette, wijntje erbij, lichten gedempt, ja dat wilde ik, dus zat ik, inmiddels weer in het ouderlijk huis, want inmiddels was ze mijn buurvrouw niet meer, ik heb maar een paar maanden in die kamer gewoond, en toen moest ik eruit, en ik was miserabel want iemand zag mij niet meer graag of liever gezegd iemand had Mallorca boven mij verkozen, niet Annette maar iemand anders, en dat maakte me miserabeler nog dan miserabel en dus vatte ik het aanbod van mijn ouders om gedurende de zomermaanden op hun huis te passen met beide handen aan, en heeldurdagen zat ik daar maar in mijn dooie eentje, één avond kwam Suzanne langs en ik liet haar So tonight that I might see horen, dat album was toen geloof ik net uit, samen luisterden we naar hoe Hope Sandoval zong fade into you, strange you never knew, fade into you, i think it’s strange you never knew, ik had het liever aan iemand anders laten horen, niet Annette maar iemand die liever in Mallorca was dan in mijn armen waardoor ik miserabel was waardoor ik helemaal alleen in het huis van mijn ouders naar Star Trek zat te kijken want ik moest dat leuk gaan vinden van mijzelf, ik moest daar dingen over kunnen zeggen straks, één of andere hyperintelligente theorie aan gaan verbinden maar god wat vond ik het ongelooflijk superstrontsaai, die gasten in dat stomme ruimteschip van ze. En ik wist dat In Orbit ook gasten in een stom ruimteschip zou zijn, waarom dan toch die hooggespannen verwachtigen?

Ja. Hoe gaat dat. Tijd zit daar voor iets tussen. Tijd doet dat met dingen. Tijd legt een slangetje naar de dingen die komen gaan of misschien nooit komen gaan en pompt en pompt en pompt en voor je het weet zijn de dingen die (n)ooit komen zullen giganties & buiten alle proporsies. In Orbit was een boekentafelboek voor veel boekhandels, en ik had er hier en daar iets juichends over gelezen, en shit, misschien dacht ik wel aan Annette (meer neen das dertig jaar geleden nu), of gewoon, mensen in een ruimteschip ik heb nog nooit een roman gelezen die zich afspeelde in een ruimteschip, misschien dacht ik dat het ritualiserende, de herhalende handelingen iets met taal zou doen, met herhaling, met ritme, dat het boek zichzelf tot zingen zou brengen, wat het ook doet, uiteindelijk, aan het einde, in dat stuk dat ik hoger citeerde, misschien dacht ik er niet eens zo heel erg veel van maar ik wilde lezen en men had dat boek wel maar men ging mij dat niet geven want nee nee nee nee men ging dat lekker zelf lezen, en hoe aanlokkelijk wordt datgene dat buiten je bereik gehouden wordt? Ja dat groeit en dat groeit en dat groeit mensen. In Orbit was me bijbels geworden. De schrijver die de lezer een blik gunt op de aarde als geheel moet wel met enkele straffe eindgeldige analyses over de mensheid afkomen! Ja. Toch?

Nee.

In Orbit heeft nu & dan toch vooral iets zeikerigs. Al die bespiegelingen over aarde & ruimte & wijsheid & onbeduidendheid & grootsheid & mensdom, pagina’s en pagina’s lang, al die gedachten die in geen enkel opzicht verheffender of verbluffender zijn dan jouw gedachten of mijn gedachten of die van je collega’s of de visboer of dat mens dat altijd langskomt met dat hele span honden aan haar zij. Het zijn steeds rake gedachten, dat wel. Maar niets wat je niet zelf had kunnen bedenken. Hoe menselijke begeerte de aarde (mis)vormt (dacht ik zegt iemand zegt wie zegt Tom Engelhardt dat klimaatverandering het effectiefste massavernietigingswapen ooit bedacht is). Hoe de op aarde elkaar naar het leven staande nationaliteiten in het ruimtestation één zijn. Hoe vooruitgang iets is dat zowel mooi als schadelijk kan zijn. Hoe de mens nietig is, en tegelijk ongekend megalomaan. Naja. Zulke dingen. Je moet dat boek niet gelezen hebben om het te kunnen bedenken. En als de zes astro/kosmonauten in hun ruimtestation zien hoe een tyfoon zich ontwikkelt, en raast over de gebieden waar mensen wonen die ze kennen en misschien liefhebben, achja, dan kun je Sting al bijna horen zingen over hoe frah-zjiel we zijn hoe frah-zjiel we zijn.

Moet je dit boek lezen om de verpletterende inzichten?
Nee.
Moet je dit boek lezen om de eindeloze herhaling en hoe dat wiegen kan, en zingen?
Nee. Ja. Soms.
Waarom moet je dit boek dan lezen?

Tikveel. Misschien ben je geïnteresseerd in ruimtevaart? Ik kan nooit geloven dat er volwassenen bestaan die geïnteresseerd zijn in ruimtevaart. Net zoals ik nooit kan geloven dat er volwassenen bestaan die het stoer vinden om zoon heel lawaaiige auto te hebben, of om op een Harley Davidson te rijden. Dat een peuter onder de indruk is van een Amerikaanse aandoende sportwagen met een streep over de motorkap en het dak en een uitlaat die pwrreuh zegt dat kan ik snappen maar als je als volwassene nog steeds graag zo’n soort auto wil rijden moet je toch een IQ hebben waarmee het godsonmogelijk is om ooit je theorie te halen? Zo ook snap ik de ruimtevaartobsessie beter voor kinderen. Je ziet die maan die ver weg is maar toch goed zichtbaar, de zwarte lucht snachts en daarin die lichtende puntjes die sterren zijn, wat is daar allemaal, wat we zien en toch niet kunnen bereiken of zelfs maar bevatten, wonen daar ook levende wezens?, ja ik snap dat wel. Ik had een buurjongen die helemaal lijp was van ruimtevaartlego. Ik hield als kind ook van lego, altijd vroeg hij me of ik bij hem met zijn lego kwam spelen, maar hij had alleen maar dat stomme saje grijze rotruimtelego, altijd zei ik nee, en dan zei hij maar je vindt lego toch leuk? Maar dan ben je volwassen en dan weet je dat er meer is zo heel erg veel meer zo oneindig godganselijk veel meer dan alleen maar dat lullige aardetje en ja dat zal, hoe onaards de aarde, zo heet het ergens in In Orbit, ik las dat en ik dacht aan het Engelse “weird” dat is afgeleid van het Oudnoorse “Urth” wat “in een lus” zou betekenen maar ik hoor oer en aarde en zie de lussen die een ruimtestation beschrijft rondom een “godverdoms bol” om terug te komen op het punt waar ze eerder waren maar dat gezien vanuit een andere hoek in zijn vertrouwdheid toch vreemd is (dissociatie!), dat zal, maar het is teveel en het is te groot en hoe lang kun je interesse bewaren in het oneindige dat ons omringt, maar ze zijn er, volwassenen met een interesse in ruimtevaart, er zijn zelfs volwassenen die astronaut worden, wel, Samantha Harvey heeft zich voor In Orbit denk ik zeer goed gedocumenteerd, ze is zelfs gaan praten met NASA en ESA dus als je, echt, dingen weten wil over ruimtevaart dan kan In Orbit je vast nog wel iets leren.

Mij trof naast de overdonderend schone passages vooral de stilte. In rust. Wat tot bevriezing is gekomen. Bijvoorbeeld het liefdeloze huwelijk van één van de astronauten. Zaboedjem, ladno? Een samenzijn evenzeer gedeeld als niet gedeeld. De veel te krappe ruimten waarin te vertoeven. Gek genoeg dacht ik meermaals aan De Ontvolker. De intergalactische interpretatie, heeft iemand daaraan al ooit gedacht, Katalijne De Vuyst? Of nog. In Orbit als dystopia. Kan ook. Of een overstijgen van een visie en objectgeoriënteerd. Kan ook. Kan allemaal.

Met de kleine flitsen. Ten diepste woont de mens waar het klein is. De tyfoon raast daar waar iemand woont die gekend wordt door één der astronauten. Die ooit dook. Ergens bij een eiland. Waar een visser woonde. Die een mes verloor. Dat opgedoken werd. Door de astronaut toen duiker tot dankbaarheid van de visser. Die ook ergens woonde, ook een leven had, ook vader was, ook echtgenoot was. Je overstijgt immers altijd alleen maar datgene wat je ook bent.

Als je In Orbit ergens om zou lezen, dan daarom.

In orbit

Auteur: Samantha Harvey (Engeland)
Soort boek: roman
Origineel: Orbital (2024)
Nederlandse vertaling: Kitty Pouwels
Uitgever: De Bezige Bij
Verschijnt: 6 februari 2025
Omvang: 192 pagina’s
Uitgave: paperback / ebook
Prijs”€ 22,99 / € 12,99
Winnaar Booker Prize 2024
Boek bestellen bij: Bol / Libris

Flaptekst van de roman In orbit de winnaar van de Booker Prize 2024

Een team astronauten verzamelt in een internationaal ruimtestation meteorologische gegevens en voert er wetenschappelijke experimenten uit. Maar meestal observeren ze. Gezamenlijk kijken ze naar de stille blauwe planeet, ze cirkelen eromheen, draaien langs continenten en door de seizoenen, ze zien gletsjers en woestijnen, de toppen van bergen en de deining van oceanen.

Hoewel ze van de wereld afgescheiden zijn, kunnen ze toch niet ontsnappen aan de constante aantrekkingskracht van de aarde. Ze ontvangen het nieuws dat de moeder van een van hen is overleden en daarmee komen de gedachten op over een terugkeer naar huis. Ze kijken toe hoe een tyfoon zich samenpakt boven de mensen van wie ze houden, en zijn vol ontzag en angst. De kwetsbaarheid van het menselijk leven vult hun gesprekken, hun angsten en hun dromen. Zo ver van de aarde hebben ze zich nog nooit zo’n onderdeel ervan gevoeld.

Samantha Harvey geboren in 1975 in Kent, Engeland, is de auteur van vijf romans en een nonfictieboek. Ze heeft onder meer op de shortlist gestaan van de Orange Prize for Fiction, The Guardian First Book Award en, in 2024, de Booker Prize. Harvey woont in Bath.

Bijpassende boeken en informatie

Booker Prize 2024

Debuutroman, Engelse romans, Engelse schrijfsters

Esther Freud – De kleur van henna

5 februari 2025 Redactie

Esther Freud De kleur van henna recensie en informatie over de inhoud van de debuutroman van de Engelse schrijfster. Op 5 maart 2025 verschijnt bij Uitgeverij Orlando de Nederlandse vertaling van Hideous Kinky de verfilmde debuutroman uit 1992 van de uit Engeland afkomstige schrijfster Esther Freud. Hier lees je informatie over de inhoud van de roman, de schrijfster en over de uitgave.

Esther Freud De kleur van henna recensie en informatie

“Sla het boek open en begin, en je zult meteen gecharmeerd, daarna geïntrigeerd en uiteindelijk ontroerd zijn door dit fascinerende verhaal.” (The Spectator)
“De kleur van henna heeft een verrukkelijke lichtheid […] het landschap sprankelt aanlokkelijk en de minder belangrijke personages steken er levendig tegen af. Bedelaars, herders, idioten, dubieuze Marokkaanse en excentrieke Europese dames worden liefdevol en met humor beschreven.” (Times Literary Supplement)

De kleur van henna

Auteur: Esther Freud (Engeland)
Soort boek: Engelse roman, debuutroman
Origineel: Hideous Kinky (1992)
Nederlandse vertaling: René Kurpershoek
Uitgever: Uitgeverij Orlando
Verschijnt: 5 maart 2025
Omvang: 224 pagina’s
Uitgave: gebonden boek / ebook
Prijs: € 23,99 / € 16,99
Boek bestellen bij: Bol / Libris

Flaptekst van de debuutroman van Esther Freud

De kleur van henna, succesvol verfilmd als Hideous Kinky, met Kate Winslet in de hoofdrol, is het onweerstaanbare verhaal van een Engelse hippiemoeder die in een opwelling besluit om het grauwe Londen van 1972 te ontvluchten en met haar twee jonge dochters naar Marokko te verhuizen.

Het avontuur dat volgt voert hen langs kleurrijke markten, vervallen hotels en mystieke soefi-retraites, via vriendschappen en vetes, affaires met nomadische straatartiesten, urenlang liften langs stoffige wegen en nachtenlang kamperen aan de kust – dit alles gezien door de ogen van een vijfjarig meisje.

Herontdek deze meeslepende moderne klassieker over de geest van vrijheid, vol met de beelden, geuren, kleuren en smaken van het Marokko van de twintigste eeuw.

Esther Freud is geboren in 1963. Ze is de dochter van
de kunstenaar Lucian Freud en achterkleindochter van Sigmund Freud. Als kind van maar anderhalf jaar reisde ze door Marokko met haar oudere zus Bella en hun moeder. Haar debuutroman uit 1992
Hideous Kinky, vertaald als De kleur van henna, werd succesvol
verfilmd. Van Esther Freud verschenen onder andere de romans Bestrijd de vossen, Huis in zee, Zomer in Gaglow, Liefdesval en Hoeveel ik van je hou.

Bijpassende boeken en informatie

Boeken uit 1992

Feministische boeken, Mythologie, Non-Fictie

Jasmine Elmer – Godinnen

5 februari 2025 Redactie

Jasmine Elmer Godinnen recensie en informatie boek over tien eigenzinnige, slimme en krachtige vrouwen uit de wereldmythologie. Op 27 februari 2025 verschijnt bij uitgeverij Ambo | Anthos de Nederlandse vertaling van Goddess with a Thousand Faces, het boek van Jasmine Elmer de Engelse expert op het gebied van de antieke wereld. Hier lees je informatie over de inhoud van het boek, de schrijfster en over de uitgave.

Jasmine Elmer Godinnen recensie en informatie

“Ik houd van Godinnen Fascinerend, leuk, doordacht en verhelderend.” (Jennifer Saint)
“Een gepassioneerde ode aan de innerlijke godin in ons allemaal, die een rijke en levendige introductie tot een breed scala aan culturen en mythologieën combineert met toegankelijke hervertellingen. Het sprankelende debuut van Jasmine Elmer, deels mythische gids, deels geschiedeniscompendium en deels zelfhulphandboek, biedt een verfrissend, inclusief en krachtig feministisch manifest voor wat het betekent om een godin te zijn, oud en modern.” (Emily Hauser)

Godinnen

Tien eigenzinnige, slimme en krachtige vrouwen uit de wereldmythologie

Auteur: Jasmine Elmer (Engeland)
Soort boek: non-fictie
Origineel: Goddess with a Thousand Faces (2024)
Nederlandse vertaling: Elise Kuip, Jan Bert Kanon
Uitgever: Ambo | Anthos
Verschijnt: 27 februari 2025
Omvang: 280 pagina’s
Uitgave: paperback / ebook
Prijs: € 24,99 / € 12,99
Boek bestellen bij: Boekenwereld / Bol / Libris

Flaptekst van het boek over tien krachtige vrouwen uit de wereldmythologie

Godinnen neemt je mee op reis door de antieke wereld. Jasmine Elmer stelt je voor aan tien godinnen, onder wie een paar oude bekenden maar vooral nieuwe gezichten. Hun fantastische verhalen draag je na het lezen voor altijd met je mee.

Artemis, de Griekse godin van de wildernis, met pijl-en-boog in de hand. Sedna, de oceaangodin van de Inuit, beschermer van de ijskoude zee. Hine-nui-te-po, de godin van de dood bij de Maori, rennend door de nacht. Laat je betoveren door deze godinnen en kom erachter wat hun mythen betekenden voor de vrouwen die hen in een ver verleden aanbaden.

Eeuwen later onttrekt Jasmine Elmer hun verhalen aan de vergetelheid en laat ze je zien welke grote wijsheid zij in zich dragen. Hun stemmen vertellen je luid en duidelijk dat je vrij bent om je wilde, slimme, eigenzinnige, krachtige en veelzijdige zelf te zijn.

Jasmine Elmer is expert op het gebied van de antieke wereld. Ze studeerde aan UCL, Cambridge en Exeter en is een graag geziene gast in televisieshows en podcasts. Ze is van Pakistaanse en Canadese afkomst en woont in Exeter.

Bijpassende boeken en informatie

Godinnen

Beste Romans, Engeland, Engelse romans, Engelse schrijfsters, Engelse schrijvers

Beste Engelse romans

28 januari 2025 Redactie

Beste Engelse romans. Wat zijn de allerbeste romans van Engelse schrijvers en schrijfsters? Welke romans uit Engeland worden gezien als de beste?

Beste Engelse romans

Uiteraard kun je uitgebreid discussiëren over wat de beste Engelse romans zijn? Sterker nog iedere lezer zal zijn persoonlijke voorkeur hebben. Dus een top zoveel lijst van de beste romans van uit de Engeland afkomstige auteurs is niet helemaal nuttig.

Nieuwsbrief boekentips en recensies

Wat zijn de beste Engelse romans?

Onze redactie kiest ervoor om een alfabetisch overzicht te maken van Engelse romans die volgens velen het lezen meer dan waard zijn. Er zullen bovendien nieuwe uitstekende en uitmuntende romans van schrijvers en schrijfsters uit Engeland worden toegevoegd. Ook is er aandacht voor de Nederlandse vertaling van de roman, mits deze verschenen is, uiteraard.

Jane Austen – Pride and Prejudice

roman uit 1813
Waardering redactie: ∗∗∗∗∗ (uitmuntend)
Nederlandse vertaling: Trots en vooroordeel
When Elizabeth Bennet first meets eligible bachelor Fitzwilliam Darcy, she thinks him arrogant and conceited; he is indifferent to her good looks and lively mind. When she later discovers that Darcy has involved himself in the troubled relationship between his friend Bingley and her beloved sister Jane, she is determined to dislike him more than ever. In the sparkling comedy of manners that follows…lees verder >

E.M. Forster – A Passage to India

India roman uit 1924
Waardering redactie: ∗∗∗∗∗ (uitstekend)
Nederlandse vertaling: Tocht naar India
A compelling portrait of a society in the grip of imperialism, A Passage to India depicts the fate of individuals caught in the great political and cultural conflicts of their age. It begins when Adela and her elderly companion Mrs Moore arrive in the Indian town of Chandrapore, and feel trapped by its insular and prejudiced British community…lees verder >

Graham Greene – The Quiet American

spionageroman uit 1955
Waardering redactie: ∗∗∗∗∗ (uitstekend)
Nederlandse vertaling: De stille Amerikaan
Into the intrigue and violence of 1950s Saigon comes CIA agent Alden Pyle, a young idealistic American sent to promote democracy through a mysterious ‘Third Force’. As Pyle’s naive optimism starts to cause bloodshed, his friend Fowler, a cynical foreign correspondent, finds it hard to stand aside and watch…lees verder >

L.P. Hartley – The Go-Between

roman uit 1954
Waardering redactie: ∗∗∗∗∗ (uitstekend)
Winnaar van de W. H. Heinemann Award
When one long, hot summer, young Leo is staying with a school-friend at Brandham Hall, he begins to act as a messenger between Ted, the farmer, and Marian, the beautiful young woman up at the hall. He becomes drawn deeper and deeper into their dangerous game of deceit and desire, until his role brings him to a shocking and premature revelation…lees verder >

Aldous Huxley – Brave New World

dystopische roman uit 1932
Waardering redactie: ∗∗∗∗∗ (uitstekend)
Nederlandse vertaling: Heerlijke nieuwe wereld
Far in the future, the World Controllers have created the ideal society. Through clever use of genetic engineering, brainwashing and recreational sex and drugs all its members are happy consumers. Bernard Marx seems alone harbouring an ill-defined longing to break free. A visit to one of the few remaining Savage Reservations where the old, imperfect life still continues, may be the cure for his distress…lees verder >

Olivia Manning – The Great Fortune

roman uit 1990
Nederlandse vertaling: Het grote fortuin
Herfst, 1939. Het pasgetrouwde stel Guy en Harriet Pringle stapt, enkele weken na de Duitse invasie van Polen, aan boord van de trein naar Boekarest. Guy wacht een baan als docent, maar voor Harriet, die alleen en onervaren is, begint er een vreemd nieuw leven. Terwijl Guys wereld botst met die van zijn nieuwe bruid, beseft Harriet hoe weinig ze eigenlijk weet van de man met wie ze is getrouwd…lees verder >

Iris Murdoch – The Sea, The Sea

roman uit 1978
Winnaar Booker Prize 1978
Waardering redactie: ∗∗∗∗∗ (uitstekend)
When Charles Arrowby retires from his glittering career in the London theatre, he buys a remote house on the rocks by the sea. He hopes to escape from his tumultuous love affairs but unexpectedly bumps into his childhood sweetheart and sets his heart on destroying her marriage…lees verder >

Paul Scott – Staying On

roman uit 1977
Winnaar Booker Prize 1978
Waardering redactie: ∗∗∗∗∗ (uitstekend)
Tusker and Lily Smalley stayed on in India. Given the chance to return ‘home’ when Tusker, once a Colonel in the British Army, retired, they chose instead to remain in the small hill town of Pangkot, with its eccentric inhabitants and archaic rituals left over from the days of the Empire…lees verder >

Mary Shelley – The Last Man

Engelse dystopische roman, sciencefiction
Verschenen: februaru 1826
Taal: Engels
Waardering redactie: ∗∗∗∗∗ (uitstekend)
Set in the late twenty-first century, a deadly pandemic leaves a lone survivor, and follows his journey through a post-apocalyptic world, devoid of humanity and reclaimed by nature. Rather than give in to despair, Shelley imagines a new world where freshly-formed communities and alternative ways of being stand in for self-important politicians serving corrupt institutions, and where nature reigns mightily over humanity…lees verder >

Dodie Smith – I Capture the Castle

roman uit 1949
Waardering redactie: ∗∗∗∗∗ (uitstekend)
Cassandra wittily describes life growing up in a crumbling castle, with her father who suffers from crippling writer’s block, her glamorous but ineffectual step-mother and her vain but beloved sister Rose. When two visiting Americans arrive, all of their lives are turned upside down, and Cassandra experiences her first love…lees verder >

Horace Walpole – The Castle of Otranto

gothic novel uit 1764
Waardering redactie: ∗∗∗∗∗ (uitstekend)
On the day of his wedding, Conrad, heir to the house of Otranto, is killed in mysterious circumstances. His calculating father Manfred fears that his dynasty will now come to an end and determines to marry his son’s bride himself – despite the fact he is already married. But a series of terrifying supernatural omens soon threaten this unlawful union, as the curse placed on Manfred’s ancestor, who usurped the lawful Prince of Otranto, begins to unfold…lees verder >

Evelyn Waugh – Scoop

roman uit 1938
Waardering redactie: ∗∗∗∗∗ (uitstekend)
Evelyn Waugh’s brilliantly irreverent satire of Fleet Street in London. Lord Copper, newspaper magnate and proprietor of The Daily Beast, has always prided himself on his intuitive flair for spotting ace reporters. That is not to say he has not made the odd blunder, however, and may in a moment of weakness make another…lees verder >

Virginia Woolf – To the Lighthouse

roman uit 1927
Waardering redactie: ∗∗∗∗∗ (uitmuntend)
Nederlandse vertaling: Naar de vuurtoren
To the Lighthouseis at once a vivid impressionistic depiction of a family holiday, and a meditation on marriage, on parenthood and childhood, on grief, tyranny and bitterness. For years now the Ramsays have spent every summer in their holiday home in Scotland, and they expect these summers will go on forever; but as the First World War looms, the integrity of family and society will be fatally challenged…lees verder >

Virginia Woolf – Mrs Dalloway

roman uit 1925
Nederlandse vertaling: Mrs Dalloway
Clarissa Dalloway is begin vijftig, elegant en de perfecte gastvrouw, maar ze voelt zich oud en uitgerangeerd. Haar man is succesvol, maar saai, en haar volwassen dochter heeft haar zorg niet meer nodig. Op een dag komt Clarissa, terwijl zij bloemen koopt voor het feest van die avond, haar voormalige aanbidder Peter tegen, die zij in een ver verleden heeft afgewezen. Wat zou er van haar geworden zijn als ze dertig jaar eerder voor een avontuurlijk leven met Peter had gekozen?…lees verder >

John Wyndham – The Chrysalids

sciencefictionroman uit 1955
Waardering redactie: ∗∗∗∗∗ (uitstekend)
Nuclear war has devastated the world, bringing with it a host of genetic mutations. In the bleak, primitive society that has emerged from its ruins, any sign of deviation, no matter how small, is ruthlessly rooted out and destroyed. David lives in fear of discovery, for he is part of a secret group of children who are able to communicate with each other by transferring thought-shapes into each other’s minds…lees verder >

Bijpassende boeken en informatie

Afbeelding bovenzijde: E, Robertson (Unsplash)

Engeland, Engelse schrijfsters, Engelse thriller

Holly Watt – The Last Truths We Told

16 januari 2025 Redactie

Holly Watt The Last Truths We Told review, recensie en informatie over de nieuwe Engelse thriller. Op 16 januari 2025 verschijnt bij Raven Books het nieuwe boek van de uit Engeland afkomstige thrillerschijfster Holly Watt. Hier lees je informatie over de inhoud van de thriller, de schrijfster en over de uitgave. Een Nederlandse vertaling van het boek is niet verkrijgbaar.

Holly Watt The Last Truths We Told review, recensie en informatie

Als er in de media een review of recensie verschijnt van The Last Truths We Told, de nieuwe thriller van Holly Watt, dan besteden we er op deze pagina aandacht aan.

The Last Truths We Told

Auteur: Holly Watt (Engeland)
Soort boek: Engelse thriller
Taal: Engels
Uitgever: Raven Books
Verschijnt: 16 januari 2025
Omvang: 368 pagina’s
Uitgave: gebonden boek / ebook
Prijs: £ 16,99 / £ 11,99
Boek bestellen bij: Amazon / Bol

Flaptekst van de nieuwe thriller van Holly Watt

It’s not the lies that kill you. It’s the truth.

They predicted Ivo would become a tycoon
They predicted Ayda would go on to become a hotshot lawyer
They didn’t predict that Lily would be dead

Twenty years ago, nine university friends made a series of predictions about what would happen to each of them after college. Now they’ve all gathered together for the weekend. Not for a reunion but for a reveal.

Some of them have gone on to staggering success, others to more mundane lives. And one of them is missing.

Before her death Lily seemed agitated. Even scared. In the weeks before her death, she called Maggie, wanting to talk but then refusing to say what was frightening her. Now Maggie is beginning to realise that not everyone at the house this weekend is who they appeared to be.

And those who are lying are prepared to do anything to stop the truth coming out.

An unputdownable page-turner about old friends and new betrayals from an award winning thriller writer at the very top of her game, this is unmissable reading group suspense fiction.

Holly Watt is geboren in Engeland. As an investigative journalist, she worked on MPs Expenses and the Panama Papers. She has written for the Sunday Times, the Telegraph and the Guardian. She lives in London.

Bijpassende boeken

Engelse thrillers