Tag archieven: Engelse roman

Engelse romans, Engelse schrijvers

E.M. Foster – Maurice

E.M. Foster Maurice recensie en informatie over de in 1971 postuum gepubliceerde roman geschreven in 1913-1914 die in dat jaar verboden werd. Op 14 september 2023 verschijnt bij uitgeverij Nieuw Amsterdam de Nederlandse vertaling van de roman van E.M. Foster met een nawoord van Splinter Chabot.

E.M. Foster Maurice recensie en informatie

Als de redactie het boek leest, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van de roman uit 1914 Maurice die in 1971 pas gepubliceerd werd. Het boek is geschreven door E.M. Foster. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van de roman van de Engelse auteur E.M. Foster.

E.M. Foster Maurice recensie

Maurice

  • Auteur: E.M. Foster (Engeland)
  • Nawoord: Splinter Chabot
  • Soort boek: Britse roman
  • Origineel: Maurice (1971, geschreven 1913-1914)
  • Nederlandse vertaling: Theo Kars
  • Uitgever: Nieuw Amsterdam
  • Verschijnt: 14 september 2023
  • Omvang: 304 pagina’s
  • Uitgave: paperback
  • Prijs: € 22,99
  • Boek bestellen bij: Bol / Libris

Flaptekst van de roman van E.M. Foster

1914. Op de universiteit van Cambridge introduceert Clive Durham zijn vriend Maurice Hall in de klassieke, Griekse geschriften en de twee beleven een intieme en geweldige, maar ook strikt verboden relatie. Wanneer Clive dit verbreekt om met een vrouw te trouwen is Maurice diepbedroefd. Hij stort zich op werk, probeert zich te laten ‘genezen’ maar houdt buitengewoon veel moeite met de onuitgesproken regels van de samenleving. Als Maurice een nacht doorbrengt met Alec Scudder, de “eenvoudige” jachtopziener, raakt hij in paniek. Alec wil een oprechte liefdesrelatie, maar durft Maurice daar ook echt voor te kiezen?

Maurice is het meest persoonlijke boek van E.M. Forster dat hij in 1914 al schreef maar als verboden boek pas postuum in 1970 uitkwam. Sindsdien won het de harten van miljoenen lezers wereldwijd.

Bijpassende boeken en informatie

Engelse romans, Engelse schrijvers, Siberië

Allan Cameron – A Woman’s War against Progress

Allan Cameron A Woman’s War against Progress recensie en informatie over de inhoud van de Siberië roman. Op 2 oktober 2023 verschijnt bij uitgeverij Vagabond Voices de roman van de Britse schrijver Allan Cameron. Er is geen Nederlandse vertaling van het boek verkrijgbaar of aangekondigd.

Allan Cameron A Woman’s War against Progress recensie en informatie

Als de redactie het boek leest, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van de roman A Woman’s War against Progress. Het boek is geschreven door Allan Cameron. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van de nieuwe roman van de Britse auteur Allan Cameron.

Allan Cameron A Woman’s War against Progress Siberie roman

A Woman’s War against Progress

  • Auteur: Allan Cameron (Engeland)
  • Soort boek: Siberië roman
  • Taal: Engels
  • Uitgever: Vagabond Voices
  • Verschijnt: 2 oktober 2023
  • Omvang: 390 pagina’s
  • Uitgave: paperback
  • Boek bestellen bij: Amazon

Flaptekst van de Siberie roman van Allan Cameron

The Surelikud are a minority people living near or in the Siberian Forest, and against the backdrop of the Soviet Union and post-Soviet Russia, it is their culture Rahväema Ranavutavskaya becomes involved in the struggle to maintain. Her career takes her to the leadership of the movement twice and is full of reversals and distractions – including two unhappy marriages – that alienate her not only from her family but from the very people for whom she is battling. She is imperious, but her imperiousness is measured and modest. She is resilient, and on the point of near-complete defeat she has been able to achieve enormous success, though at no small cost to her and her cause.

Now Rahväema is dictating her novel to “the scribe”: a younger campaigner who is both friend and bitter rival keen to replace her as leader. This methodology creates a degree of spontaneity and a generational dialogue between her and the scribe. She is writing with a purpose, not purely for her own posterity but mainly for a new understanding she has developed in old age – one that is as universalist as her former campaigns were focused solely on the Surelikud. But Rahväema is not a reliable narrator, as she herself sometimes appears to suggest, and her story leaves many questions. Who are this Halvatud and Kurat that she alludes to throughout her story, if they exist? Is she playing with civilisation’s concept of good and evil, saying that only when we are surrounded by evil do we have to have recourse to the idea of goodness?

To some degree this is a political novel, but much more than that it is a novel about political activism: its sacrifices, its perilous nature, and its tendency in success to corrupt and undermine an activist’s sense of self.

Bijpassende boeken en informatie

Engelse romans, Engelse schrijfsters

Barbara Pym – Nog net geen engelen

Barbara Pym Nog net geen engelen recensie en informatie over de inhoud van de  roman uit 1955 van de Engelse schrijfster. Op 18 januari 2024 verschijnt bij uitgeverij Van Maaskant Haun de Nederlandse vertaling van de roman Less Than Angels van de Britse schrijfster Barbara Pym.

Barbara Pym Nog net geen engelen recensie en informatie

Als de redactie het boek leest, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van de roman Nog net geen engelen. Het boek is geschreven door Barbara Pym. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van de roman uit 1955 van de Engelse auteur Barbara Pym.

Barbara Pym Nog net geen engelen roman uit 1955

Nog net geen engelen

  • Auteur: Barbara Pym (Engeland)
  • Soort boek: Engelse roman
  • Origineel: Less Than Angels (1955)
  • Nederlandse vertaling: Anda Schippers
  • Uitgever: Uitgeverij Van Maaskant Haun
  • Verschijnt: 18 januari 2024
  • Omvang: 260 pagina’s
  • Uitgave: paperback
  • Prijs: € 25,50
  • Boek bestellen bij: Bol / Libris

Flaptekst van de roman uit 1955 van Barbara Pym

Catherine Oliphant is een jonge schrijfster die samenwoont met antropoloog Tom Mallow. Tom is lang afwezig omdat hij veldonderzoek doet in Afrika. Wanneer hij terug is, begint hij een romance met een studente, Deirdre Swan, en zijn relatie met Catherine loopt op de klippen. Tegelijkertijd raakt zij geïnteresseerd in de teruggetrokken antropoloog Alaric Lydgate, die ook onlangs uit Afrika is teruggekeerd en die zich vaak in een nogal vreemde uitdossing in de tuin begeeft. Een hilarisch subplot betreft de activiteiten van Deirdre’s medestudenten Mark en Digby en hun pogingen om bij invloedrijke academici in de gunst te komen.

Nog net geen engelen speelt zich af in een periode van sociale verandering die subtiel wordt weergegeven in het plot en de setting van de roman. Pym probeerde het leven in het naoorlogse Engeland nauwkeurig te beschrijven, hoe dat langzaam weer normaal wordt, maar de gevolgen van de rantsoenering en het grote verlies aan mensenlevens tegelijk nog duidelijk zichtbaar zijn.

Pym schreef Nog net geen engelen op basis van haar eigen ervaringen bij het International African Institute, waar ze zich volop in de eigenaardige wereld van de antropologen had kunnen storten.

Barbara Pym (Oswestry, Shropshire, Engeland 2 juni 1913 – Barn Cottage, 11 januari 1980) schreef in totaal twaalf romans. Pyms ouders stimuleerden haar van jongs af aan om te schrijven en creatief te zijn. In 1931 ging ze Engels studeren in Oxford. Veel van de vrienden die ze in die tijd ontmoette, fungeerden later in haar romans als personages.

Barbara Pym Een glas vol zegeningen roman uit 1958Barbara Pym (Engeland) – Een glas vol zegeningen
Engelse roman uit 1958
Uitgever: Uitgeverij Van Maaskant Haun
Verschijnt: 15 november 2022

Bijpassende boeken en informatie

Dystopische roman, Engelse romans, Engelse schrijfsters

Kay Dick – Zij

Kay Dick Zij roman uit 1977 recensie en informatie over de inhoud van het boek. Op 13 juni 2023 verschijnt bij uitgeverij Orlando de Nederlandse vertaling van de roman They van de Britse schrijfster en journalist Kay Dick.

Kay Dick Zij recensie en informatie

Als de redactie het boek leest, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden de roman Zij. Het boek is geschreven door Kay Dick. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van de roman uit 1977 van de Britse auteur en journaliste Kay Dick.

Recensie van Monique van der Hoeven

“Episoden van onbehagen” zo luidt de ondertitel van deze roman geschreven door de Britse schrijfster Kay Dick, die in 1977 voor het eerst werd gepubliceerd en nu door Uitgeverij Orlando on Nederlandse vertaling is uitgegeven.

“Onbehagen” vind ik een eufemisme voor de staat van zijn van de wereld die Kay Dick in Zij schetst! Het is beangstigend en heel beknellend hoe de wereld in dit boek geregeerd wordt door een anonieme groep die Zij genoemd wordt.

“Ze vallen het individu alleen aan als er tegenstand wordt geboden”.

“Ik ben blij dat wandelingen in de natuur nog mogelijk zijn”.

Het zijn slechts twee zinnen die de huiveringwekkende sfeer weergeven van de omstandigheden waarin de personen in dit boek leven – onder de strenge censuur van wie ze “Zij” noemen.

“Zij zijn een anonieme, maar groeiende groep die langzaam maar zeker elke vorm van expressie (kunst, liefde, persoonlijkheid) beteugelt, met behulp van boekverbrandingen, lijfstraffen en eufemistische newspeak”.

De roman bestaat uit 9 van zulke episoden – die elk een kant van het leven onder Zij laten zien. De hoofdpersoon is een ik, waarvan we de naam en gender niet kennen. Wel is er altijd een hond aanwezig.

Kay Dick heeft een werkelijk prachtige, kleurrijke en poëtische manier van schrijven, waardoor het contrast in waarneming van de natuur en de menselijke ervaring en de schrikbarende censuur van alles wat met persoonlijkheid en zelfexpressie te maken heeft nog extra wordt uitvergroot. Het contrast tussen Liefde en Angst wordt onoverbrugbaar als de keuze voor het een of ander zo goed als onmogelijk wordt gemaakt.

Een mooi, maar ook huiveringwekkend boek – vooral omdat censuur vanuit een groep die we zomaar ook Zij zouden kunnen noemen in onze huidige tijd ook steeds prominenter aanwezig lijkt te zijn. Gewaardeerd met ∗∗∗∗∗ (zeer goed).

Kay Dick Zij roman uit 1977 recensie

Zij

  • Auteur: Kay Dick (Engeland)
  • Soort boek: dystopische roman
  • Origineel: They (1977)
  • Nederlandse vertaling: Lisette Graswinckel
  • Uitgever: Uitgeverij Orlando
  • Verschijnt: 13 juni 2023
  • Omvang: 160 pagina’s
  • Uitgave: gebonden boek
  • Prijs: € 22,99 / € 14.99
  • Boek bestellen bij: Bol / Libris
  • Waardering redactie: ∗∗∗∗∗ (zeer goed)

Recensie en waardering voor de roman

  • “Een griezelig voorspellend verhaal.” (Margaret Atwood)

Flaptekst van de roman uit 1977 van Kay Dick

Zij is een in vergetelheid geraakt en nu wereldwijd herontdekt dystopisch meesterwerk over kunst in de verdrukking: een hartenkreet tegen censuur, een radicale viering van non-conformisme – en een waarschuwing.

Dit is Groot-Brittannië: maar niet zoals we het kennen. Zij beginnen met een dode hond, schimmige voetstappen, in beslag genomen boeken. Niet lang daarna wordt de National Gallery gezuiverd; spookachtige torens overzien de kust; barbaarse horden struinen het platteland af om kunstwerken te vernietigen – en iedereen die zich verzet.

Zij pakken dissidenten op: schrijvers, schilders, musici, maar ook vrijgezellen en kinderlozen. Met militaire veegacties ‘genezen’ Zij deze rebellen van hun individuele identiteit.

Als culturele vluchtelingen zoeken de overlevenden elkaar op om hun ambachten levend te houden, om te scheppen, lief te hebben en te herinneren. Maar Zij maken het makkelijker om te vergeten.

Kay Dick (Londen, 29 juli 1915 – Brighton, 19 oktober 2001) werkte bij een boekhandel voordat ze op haar zesentwintigste de eerste vrouwelijke directeur van een Engelse uitgeverij werd. Ze schreef vijf romans, waarvan Zij – dat nu voor het eerst in Nederlandse vertaling verschijnt – bekroond werd met de South-East Arts Literature Prize.

Bijpassende boeken en informatie

Engelse romans, Engelse schrijvers, Ghana, Ghanese schrijver

Caleb Azumah Nelson – Kleine werelden

Caleb Azumah Nelson Kleine werelden recensie en informatie over de inhoud van de nieuwe roman. Op 13 juni 2023 verschijnt bij uitgeverij Querido de Nederlandse vertaling van de roman Small Worlds van de Brits-Ghanese schrijver Caleb Azumah Nelson.

Caleb Azumah Nelson Kleine werelden recensie en informatie

Als de redactie het boek leest, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van de roman Kleine werelden. Het boek is geschreven door Caleb Azumah Nelson. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van de nieuwe roman van schrijver en fotograaf Caleb Azumah Nelson.

Recensie van Tom Donker

Dan komt het gaan.
Dan gaat het komen.

Dan is er het dansen, dan is er muziek, dan is er Stephen, dan is er London. Hoe het gaan gaat in een metropool als London, als je Stephen bent, als je ouders uit Ghana zijn gekomen in de hoop op meer, op beter, op vrijer daar in London, als je daar bent, als je in London bent, als dat je achtergrond is, als Ghana in je bloed zit in je botten zit in je hoofd zit in je hart zit op je tong zit in je spieren zit, als het overal zit, en je daar bent en daar leeft en daar beweegt en daar danst als je Stephen bent, hoe dat dan gaat.

Zo’n soort boek is het.

Dan is er een kerkdienst. Het dansen van de ouders is misschien slechts religieuze extaze. Maar dansen is niet minder dan een hertaling van de muziek en muziek is het meest nabije. Wees gekend in muziek en ken de muziek in jezelf: “Ik geef Raymond een por. Blij en broederlijk lachen we naar elkaar. Ik weet dat zijn geloof, net als het mijne, een dagelijkse strijd is, dat hij ergens anders een kerk heeft moeten bouwen om zichzelf te leren kennen. Allebei maken we dezelfde beweging, een twostep op onze plaats, omdat, ondanks alles, de muziek onmisbaar is. Ik heb mezelf alleen gekend in muziek, tussen de noten door, op die plek waar taal niet toereikend is, maar de drums misschien wel, waar die misschien voor ons spreken, misschien uitspreken wat we in ons hart met ons meedragen. Op dat moment, terwijl de muziek versnelt, zich nog één keer herhaalt, aan waanzin voorbijgaat, vervoering nadert, terwijl dat gebed vleugels krijgt, I’m trading my sorrow, I’m trading my shame, voel ik de neiging Raymond nog eens te porren, om tegen hem te zeggen: ik wou dat we altijd zo open met elkaar konden zijn, dat we altijd iets van deze vrijheid konden voelen. Ik weet niet of ik daar de woorden voor heb. Maar aangezien dansen het enige is wat het gros van onze problemen kan oplossen, is het alleen maar logisch dat we ons hier, wanneer onze ouders ons het teken geven, bij hen voegen.”

Zo’n soort boek is het.

Dan is er een feest, natuurlijk is er een feest, Stephen is jong zijn broer Raymond is jong al hun vrienden zijn jong dus waarom zou er geen feest zijn om de overwinning te vieren van het leven op de dood? Natuurlijk is Del daar, Del is er altijd, zonder Del gaat het niet, en natuurlijk is er muziek want zonder muziek is er niets. Ze drajen Buy out da bar, van tienerrapper Charmz misschien, doodgestoken, ooit, na een optreden, of misschien ging het om Buy off the bar van Sugar Minott, kan ook, en ze drajen Too many man, misschien de Too many man van Wiley (wat goed is maar ik vind Headbanger beter), en ze drajen 21 seconds, van Sol Solid Crew misschien, wie weet, hoe grime is so grimey, en ze drajen Pow!, van Inqui dacht ik eerst maar dat leek me onwaarschijnlijk want wat doet progressive house op een grimefeestje?, want het is een feest nee het is een treffen nee een samenzijn, en als ze, al snel, moe beginnen te worden, verdwijnen ze de nacht in, op zoek naar eten, natuurlijk komen ze uit bij Bagel King want die zijn altijd open, zo vergaan zulke feestjes nee zulke treffens nee zulke samenzijns en nooit is er afscheid, alleen maar een “tot snel, wat niet zozeer een afscheid is, maar eerder een belofte om te blijven leven”, en zo’n soort boek is het.

Een boek met een zeer poëtiese kracht.
Een voelbaar boek. Een boek dat leeft, en klopt in je handen.

Misschien alleen jammer dat ze de dj meteen “spotten”. Maar dat is natuurlijk de vertaler, dat is Adiëlle Westercappel (wat wel een hele moje naam is), dat is niet Nelson, hij schreef dit boek namelijk in het Engels, hij mag dat.

Een hoorbaar boek.

Een luisterboek: de muziek vloeit, haast op elke bladzij wel klinkt een lied. Je zou dit boek een muziekboek kunnen noemen en ik zou je er niet op aan kijken. Ik luisterde. Ik luisterde naar de muziek, alle muziek, ik ben veel muziek rijker geworden door Kleine werelden en alleen dat is al om van op mijn knieën te vallen en dank te zeggen, dank aan Caleb Azumah Nelson, dank aan Querido, iedereen die mijn seedeekasten vergroot krijgt mijn oneindige dank, zo is het nu eenmaal.

Zo’n soort boek is het.

Ook de wereld wordt vergroot.

De wereld van daar, London, zo nabij en toch ook zo onbekend (ik was daar, twee keer, met mijn vader en het enige wat ik me ervan herinner is dat we een keer laat op de avond, ik meen dat het elf uur was maar het zal misschien vroeger geweest zijn, in een boekhandel stonden en ik kocht iets, een boek, een kunstboek, met reproducties van schilderijen van Dalí die toen al niet echt meer mijn idool was nee maar ik wilde gewoon iets gekocht hebben, laat op de avond, laat het elf uur geweest zijn of iets vroeger dan, laat op de avond een boek gekocht hebben in een boekhandel in London) en de wereld van verder nog: Ghana – want ook Ghana vloeit doorheen heel Kleine werelden. Het eten: Stephen, altijd aan het koken (dat heeft hij van zijn moeder) & verderop in het boek ook in professioneel opzicht kok en altijd de gerechten, de kruiden, de smaken van het thuisland van zijn ouders. De muziek: A.B. Crentsil, George Darko, Ebo Taylor, Pat Thomas (nee niet die van Saint Katharine); jazzy blazers, meerdere guitaren, de zon, brandend, in elke noot: u weet, wat men noemt highlife, wat men noemt afrobeat. De taal ook. Etomi. Ik ben moe tot in het diepst van mijn wezen. In het Ghanees. Hoe mooi, hoe krachtig is je taal niet als je een woord hebt voor wat in een andere taal een hele zin kost?

Zo’n soort boek is het.
Een talig boek.
Een ritmies boek.

De herhaling is mooi. Strikte herhaling de ene keer, zinnen die maar blijven terugkomen b’voorbeeld; een “verschoven” herhaling de andere keer waardoor de herhaling niet meer letterlijk is maar vervormd wat het bijna nog mojer maakt.

Dan komt de heimwee van de moeder.
Dan komt het verhaal van de moeder.
Dan komt het gaan uit het Ghana, daar gaat het komen naar London.
Dan komt de honger. Homo ye mi. De honger heeft me in zijn greep.

Misschien alleen jammer dat Stephen een berichtje op zijn telefoon “checkt”. Maar dat is de vertaler, dat is Adiëlle Westercappel. Wat wel een hele moje naam is.

Misschien alleen jammer dat er een laatste keer is dat hij “gesmoked” heeft. Misschien alleen jammer dat ze de garderobe “skippen”. Misschien alleen jammer dat de “beat” “dropt”. Misschien alleen jammer dat de dag langzaam “in focus” komt. Misschien alleen jammer dat de platen van zijn vader in een grote “flightcase” zitten. Misschien alleen jammer van dat jaar “couchsurfen”. Er is zoiets als de Nederlandse taal, Adiëlle, en die zit vol met moje en goed bruikbare woorden. U had uw toevlucht niet hoeven nemen naar dat rare Nederlands-Engels van u, u is immers geen ster op youtube of misschien is u dat wel, wat weet ik er allemaal van immers, ik ben maar gewoon een oude lul.

Dan komt de tijd dat het misgaat.
Dan komt de wijn.

Dan komt de avond dat ik een paar wijntjes teveel drink en van de trap val en mijn sleutelbeen breek en een paar weken wel kan lezen maar niet kan schrijven en mijn zoon, mijn moje lieve wijze grappige zorgzame tien jaar oude zoon de aantekeningen over dit boek voor zijn rekening moet nemen.

Dan komt de tijd dat het misgaat: Stephen gaat studeren maar geeft het al na een paar maanden op, hij trekt terug in bij zijn ouders maar na een woordenwisseling gooit zijn vader hem op straat. Dan komt Mark Duggan. Dan komt politiegeweld. Dan komt de historische, sociale context. Dan komt de politiek. Dan krijgt Kleine wereld ineens een keelsnoerend randje.

Dan stelt Stephen misschien nog meer belang in Ghana, hij zou naar Ghana, met zijn moeder, maar dan komt het overlijden, dan komt het gaan van de moeder, dan gaat de moeder dood, ik weet niet of ik dat al mocht vertellen, Stephen gaat alleen naar Auntie Yaa, naar Ghana, waar hij dus die koffer met platen van zijn vader krijgt. Als hij bij zijn terugkomst intrekt bij de vader, die het moeilijk heeft na de dood van zijn vrouw, is er, op grond van de muziek en van wat Stephen in Ghana meegemaakt heeft weer toenadering wat resulteert het bloedmoje, op één na laatste hoofdstuk dat geschreven is in de jij-vorm (de “jij” is de vader) en dat de geschiedenis vertelt van de ouders van Stephen in Ghana: de ontluikende liefde, de muziek, de emigratie aan London om aan de beklemmende verwachtingen van de familie te ontkomen, de worsteling daar, in die metropool, om er een menswaardig bestaan op te bouwen. Ze ging naar London om vrij te zijn maar in London vonden ze die vrijheid niet, werden weer op andere manieren beknot. Misschien zijn ze nooit echt vrij geweest.

Op het eind zijn Stephen en zijn vader alleen, pratend, dansend, etend in het gesloten restaurant waar Stephen werkt en dat is mooi en zo’n soort boek is het.

Een boek dat je proeft, hoort, beleeft, ondergaat. Een boek van grote kracht. Kleine werelden maakt werelden groot.

Caleb Azumah Nelson Kleine werelden recensie

Kleine werelden

  • Auteur: Caleb Azumah Nelson (Engeland, Ghana)
  • Soort boek: roman
  • Origineel: Small Worlds (2023)
  • Nederlandse vertaling: Adiëlle Westercappel
  • Uitgever: Querido
  • Verschijnt: 13 juni 2023
  • Omvang: 224 pagina’s
  • Uitgave: paperback / ebook
  • Prijs: € 22,99 / € 11,99
  • Boek bestellen bij: Bol / Libris
  • Recensie van Tim Donker >

Flaptekst van de nieuwe roman van Caleb Azumah Nelson

Dansen is het enige wat het gros van Stephens problemen kan oplossen. Dansen in de kerk met zijn ouders en zijn broer, want al gelooft hij misschien niet meer, hij zal altijd blijven geloven in ritme. Dansen met zijn band, de pijn en de vreugde van het leven tot muziek transformerend. Dansen in de woonkamer met zijn beste vriendin Adeline, hun voorhoofden tegen elkaar. Dansen in z’n eentje op het geluid van de oude lp’s van zijn vader, die voor hem altijd onkenbaar is gebleven.

Maar wat als de muziek stilvalt? Als zijn vader niet meer met hem spreekt, als Stephens huis niet langer zijn thuis is? Wie is hij dan nog

Van Londen naar Ghana en weer terug, drie zomers lang, neemt Kleine werelden ons mee naar de werelden die we zelf creëren en soms weer kapotmaken, werelden vol leven, liefde en verlies,

Bijpassende boeken en informatie

Engelse romans, Engelse schrijfsters, Griekse mythe, Mythologie

Jennifer Saint – Atalanta

Jennifer Saint Atalanta recensie en informatie over de inhoud van de mythologische roman. Op 8 juni 2023 verschijnt bij Uitgeverij Orlando de Nederlandse vertaling van Atalanta de nieuwe mythologische roman van de Britse schrijfster Jennifer Saint.

Jennifer Saint Atalanta recensie en informatie

Als de redactie het boek gelezen leest, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van de mythologische roman Atalanta. Het boek is geschreven door Jennifer Saint. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van de roman over de Griekse mythologische vrouw en enige Argonaut Atalanta. De roman is geschreven door Jennifer Saint.

Recensie van Monique van der Hoeven

De wind in de haren, sprankelend, sterk, slim en helemaal opgaand in het hier en nu, één met de natuur, een ware heldin: dat is Atalanta, die sneller rent dan ieder ander mens, vrouw óf man, die schot na schot in de roos schiet met haar pijl en boog. En die zich ook nog eens niet door het ego laat lijden, maar menselijk en eerlijk blijft! Tenminste, dat is Atalanta voor mij,  nu ik het boek Atalanta geschreven door Jennifer Saint heb gelezen!

Daarvoor had ik natuurlijk wel eens van Atalanta gehoord – ik kon haar me vaag herinneren van mijn lessen Grieks op de middelbare school. Maar, als ik eerlijk ben, kwam haar naam vaker voorbij als naam voor een atletiek- of sportvereniging en natuurlijk als naam van de prachtige vlindersoort.

Atalanta is, zoals de meeste vrouwen uit de Griekse mythologie, niet bepaald prominent en gedefinieerd aanwezig in de verhalen die wij lezen of verteld krijgen.

Het is en blijft verfrissend dat Jennifer Saint daar met haar werk verandering in brengt en deze vrouwen een persoonlijkheid en een stem geeft. Ze deed dat al eerder met haar prachtige romans over o.a. Elektra en Ariadne!

Het verhaal van Atalanta – die voorkomt in de Griekse mythe over Iason die met de Argonauten het Gulden Vlies moet gaan veroveren – is adembenemend! De koningsdochter Atalanta – wat komt van het Griekse woord “atalantè”, wat “zij die is opgewassen tegen” betekent doet haar naam eer aan. Ze is door haar vader – die alleen een zoon wenste en geen dochter kon gebruiken – als baby in de bergen achtergelaten. Ze wordt opgevoed door een berin en leert zo al hele jong vechten en overleven in het bos. Als ze iets ouder is, neemt de godin Artemis – van wie het woud is – haar onder haar hoede en groeit ze op bij een groep nimfen. Deze vrouwen leven als zusters samen, maar hebben allemaal de gelofte moeten doen nooit iets met een man te beginnen. Atalanta wordt sneller en sterker, tot ze op een dag door Artemis op een missie wordt gestuurd. Ze moet meegaan met de Argonauten en onder leiding van Iason het Gulden Vlies gaan veroveren. Ook moet ze Artemis beloven nooit te trouwen…

De jonge Atalanta begint haar queeste… een reis vol avonturen, zowel qua gebeurtenissen als qua persoonlijke gevoelens, ervaringen, vrouwenhaat en vriendschappen – wat een grote kracht is van het verhaal. Atalanta komt juist daarmee tot leven voor ons als lezers; we leren haar kennen als mens en als vrouw.

Meer ga ik natuurlijk niet verklappen! Wel ga ik je, als je van krachtige vrouwen houdt die een echte stem mogen krijgen in onze “his-story” en verhalen,  enorm aanraden dit boek te lezen! Ik heb er van genoten en het achter elkaar uitgelezen, gewaardeerd met ∗∗∗∗∗ (uitstekend)

Jennifer Saint Atalanta recensie

Atalanta

  • Auteur: Jennifer Saint (Engeland)
  • Soort boek: mythologische roman
  • Origineel: Atalanta (2023)
  • Nederlandse vertaling: Ine Willems
  • Uitgever: Uitgeverij Orlando
  • Verschijnt: 8 juni 2023
  • Omvang: 368 pagina’s
  • Uitgave: paperback / ebook
  • Prijs: € 24,99 / € 16,99
  • Boek bestellen bij: Bol / Libris
  • Waardering redactie: ∗∗∗∗∗ (uitstekend)

Flaptekst van de roman over de vrouwelijke Argonaut

Het betoverende verhaal van de enige vrouwelijk Argonaut.

Wanneer er in plaats van de beoogde mannelijke troonopvolger van Arcadia een meisje wordt geboren, beveelt de koning dat zij moet worden achtergelaten op een berghelling om te sterven. De zuigeling wordt gevonden door een passerende moederbeer en groeit samen met de welpen op onder het beschermende oog van de godin Artemis.

Atalanta zweert dat ze haar waarde zal bewijzen naast de beroemde helden van Griekenland en verlaat haar bos om zich bij de groep Argonauten van Jason aan te sluiten. Maar kan ze haar eigen plaats in de legendes innemen in een wereld die voor mannen is gemaakt?

Jennifer Saint Ariadne RecensieJennifer Saint (Engeland) – Ariadne
historische roman, Griekse mythologie
Waardering redactie: ∗∗∗∗∗ (uitstekend)
Genoten van het mooie en levendige taalgebruik en de plotwendingen. Het was alsof ik in de film Ariadne was beland, vertelt vanuit het vrouwelijke krachtige perspectief…lees verder >

Jennifer Saint studeerde klassieke talen aan Kings College in Londen en werkte daarna dertien jaar als docent. Ariadne, haar debuutroman, verscheen in vele landen in vertaling. Ook haar tweede roman Elektra werd een groot succes.

Bijpassende boeken en informatie

Engelse romans, Engelse schrijvers, Feelgood roman

Matt Cain – Eindelijk mezelf

Matt Cain Eindelijk mezelf recensie en informatie over de inhoud van de Britse feelgoodroman. Op 13 juni 2023 verschijnt bij Uitgeverij De Fontein de Nederlandse vertaling van de roman Becoming ted van de Engelse schrijver Matt Cain.

Matt Cain Eindelijk mezelf recensie en informatie

Als de redactie het boek leest, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van de roman Eindelijk mezelf. Het boek is geschreven door Matt Cain. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van de nieuwe roman van de Britse auteur en televisiemaker Matt Cain.

Matt Cain Eindelijk mezelf recensie

Eindelijk mezelf

  • Auteur: Matt Cain (Engeland)
  • Soort boek: feelgoodroman
  • Origineel: Becoming Ted (2023)
  • Uitgever: De Fontein
  • Verschijnt: 13 juni 2023
  • Omvang: 384 pagina’s
  • Uitgave: paperback / ebook / luisterboek
  • Prijs: € 20,00 / € 12,99 / € 14,99
  • Boek bestellen bij: Bol / Libris

Flaptekst van de feelgoodroman van Matt Cain

Ted Ainsworth lijkt een perfect leven te hebben: bijna twintig jaar gelukkig getrouwd en een baan in de ijswinkel van de familie. Maar de waarheid is dat zijn huwelijk niet zo gelukkig is als hij dacht, en dat hij nooit voor het familiebedrijf heeft willen werken – hij houdt niet eens van ijs…

Dus als zijn man hem verlaat, is dat eigenlijk een kans om na te denken over wat hij zélf wil met zijn leven. Om eindelijk zijn geheime droom te volgen, en een nieuwe carrière op te bouwen. Om eindelijk te worden wat – en wie – hij wil zijn!

Matt Cain (Bury, Engeland, 27 december 1974is televisiemaker en schrijver. Hij groeide op in het noorden van Engeland, in precies zo’n dorpje als Albert, uit zijn boek Het geheime leven van Albert Entwistle. Hij woont en werkt nu in Londen. ‘Eindelijk mezelf’ is het tweede boek dat van Matt Cain in het Nederlands verschijnt en waarin inclusiviteit en diversiteit een grote rol spelen.

Bijpassende boeken en informatie

Engelse romans, Engelse schrijfsters

Claire-Louise Bennett – Poel

Claire-Louise Bennett Poel recensie en informatie over de inhoud van de eerste roman van de Engelse schrijfster. Op 30 mei 2023 verschijnt bij uitgeverij Koppernik de Nederlandse vertaling van de roman Pond van de Britse auteur Claire-Louise Bennett.

Claire-Louise Bennett Poel recensie en informatie

Als de redactie het boek leest, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden de roman Poel. Het boek is geschreven door Claire-Louise Bennett. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van de nieuwe van de debuutroman van de Britse auteur Claire-Louise Bennett.

Recensie van Tim Donker

Van verwachtingen en wat ze met je doen sprak ik al eens eerder. Of misschien spreek ik daar wel elke keer over, want het is het licht. Het is het licht dat zet het licht dat kleurt het licht dat toont. Expect the worst and everything is fine zong Steve Westfield reeds waar is die Westfield nu eigenlijk maakt die nog muziek ik draai zijn platen niet zo vaak maar als ik ze draai vind ik het altijd weer fijn. En dat is mooi he, Westfield, als je ergens niks van verwacht en het blijkt toch heel mooi te zijn, dan is het nog een heel klein stukje mojer dan het feitelijk is maarja dat heb je niet in de hand, je kunt wel denken ik ga hier geen ene lor van verwachten maar je verwachtingen trekken zich van zulke denksels helemaal niks aan.

De verwachtingen – mijn verwachtingen – voor Poel waren torenhoog. Op het hysterische af. Theo kan ervan getuigen. Er komt een nieuwe Bennett-vertaling, er komt een nieuwe Bennett-vertaling, er komt een nieuwe Bennett-vertaling. Je hebt hem toch wel aangevraagd he, hij komt toch wel he, is hij er al. Ik was bang hem te missen. Ik was bang iets te missen. Ik wilde dit boek niet missen. Ik heb het niet gemist. En ik –

ofnee wacht. Eerst iets anders. Waarom stonden mijn verwachtingen gans in de hoogte tot het uiterste gespannen? Wel, ik had Kassa 19 gelezen. Ik had het in me op genomen. Ik had het verteerd. Dat boek leeft nu ergens diep in mij. Het beste boek ooit gelezen, ik weet dat ik dat vaker zeg, maar dit was met gemak één van de 388 beste boeken ooit gelezen en dat zegt niet niks. Ik heb er ook over gesproken, hier, ik heb erover gejubeld, hier, u heeft dat kunnen lezen, u heeft het niet gelezen, wie leest die dingen. De Standaard, die lezen ze. En die haadt gezeid dat het briljant proza is dat reist naar het einde van de nacht en weer terug. Waarom die lauwe Céline-vergelijking, rot toch op met je Céline, waarom hij weer. Kassa 19 was geen nachtboek. Kassa 19 was een prachtboek. Voortaan wilde ik, ging ik, moest ik alles opsnuiven dat uit Claire-Louise Bennett heur handen kwam. Ja dat ging ik, en dan kwam al rappekens na Kassa 19 de vertaling van dit hier Poel, en Poel, dacht ik, ging nog wel, voor zover mogelijk, een slag of twee beter zijn dan Kassa 19. Misschien wel drie. Poel. Haar debuut.

Ik dacht niet zozeer dat Poel beter dan Kassa 19 ging zijn omdat het haar debuut was. Of misschien ook wel. Hoe zit dat eigenlijk met schrijvers? Ik heb er nooit zo over nagedacht. Met bands en artisten is het bijna een gegeven, en veel muziekliefhebbers zullen het herkennen: de begintijd is vaak de beste. Oké, zo bont als Callahan maken misschien maar weinigen het. Afkomen met twee geniale albums: Sewn to the sky en Forgotten foundation (met gemak één van de 388 beste albums die ik ooit gehoord heb) (en dan zwijg ik nog van die twee inmiddels natuurlijk volstrekt onverkrijgbare kassettes, van die Tired tape machine ken ik wel zoon beetje alles, en van Cow ook wel maar dat ik sterven moet zonder ooit dat dertig minuten durende Vinyl cranium and camera crushed gehoord te hebben is een bijna onverteerbare gedachte);  Julius Ceasar en Wild love zijn niet slecht maar toch wel een tree of wat onder geniaal; vanaf The doctor came at dawn wordt het per plaat minder om vanaf Knock knock echt afgrijselijk te worden (al vond ik Dongs of sevotion nog wel zo zijn momenten hebben maar volgens the brees (the wrong man in the wrong plees die bijna liet zijn kees) kwam dat doordat dat een verzameling oudere liedjes was). Zo stijl is de weg naar klootloosheid voor de meesten niet. Nick Cave was wisselvallig in de oude dagen. Je zult mij niet betrappen op een grote liefde voor The Birthday Party (ik gaf mijn enige Birthday Party-cd aan mijn zoon; een enkele keer hoor ik het wel eens uit zijn kamer komen) maar From her to eternity is een geweldige plaat. Waarna er twee zwakkere volgen, een weer erg goede, een redelijke, een zeer zwakke, om met Henry’s dream en Let love in weer twee fantastiese titels af te leveren. Vanaf Murder ballads is het om zeep. The boatman’s call is één van de enige twee seedees die ik ooit in het vuilnisvat heb geworpen, ziedend, schuimbekkend, woedend. Tom Waits had zelfs vijf platen nodig om enigszins op stoom te komen; Blue valentine en Heartattack and vine zijn mooi; Swordfishtrombones, Rain dogs en Franks wild years met gemak drie van de beste 388 albums ooit gemaakt; met Bone machine slaat hij een inwisselbaarder pad in als u het mij vraagt u vraagt het mij niet, vanaf dan is elke plaat een herhalingsoefening. En Mogwai (namen in de hele coronasituatie trouwens ook een zeer dubieus standpunt in). En Hood.  En Low. O god zwijg me van Low. Naja. U weet. U begrijpt. Gaat het om een band gaat het om een artist gaat het om muzikanten en zangers liedjesschrijvers blijft u het liefst dicht bij het begin. Maar schrijvers? Ik nie weet nie, er zijn nie zoveel schrijvers nie die ik op de voet volg of ooit op de voet gevolgd heb, misschien alleen Jean-Marie Henri Berckmans. En die zun allervroegste begin was niet zo best eigenlijk. Vanaf Vergeet niet wat de zevenslaper zei heeft hij zijn momenten; waarlijk superieur zou ik Bericht uit Klein Konstatinopel, Ontbijt in het vilbeluik en Slecht nieuws voor Doctor Paf de Pierennaaier noemen; wat daarna komt biedt weinig nieuws meer maar alsnog: als u geen enkele titel van Berckmans in huis heeft, koopt u beter het late werk dan het vroege. Dat zou dan dus zeggen dat het bij schrijvers precies andersom zit dan bij musici maar ik kan toch die ene schrijver niet als kontrast bieden tegen die vele, die zeer vele bands en zangers die al hun moje kruit ergens in hun beginjaren verschieten? Goed. Dichters dan. Ik heb nog wel wat dichters in mijn kast die met meer dan één titel vertegenwoordigd zijn. Maar die dichters, al die dichters, Kreek Daey Ouwens, F. van Dixhoorn, Gerrit Krol, Wouter Godijn, Tonnus Oosterhoff, Micha Hamel, K. Schippers, B. Zwaal, Astrid Lampe, Jan Vissers, Sean Thomas Dougherty, Charles Bernstein, Elma van Haren, Tsead Bruinja, Jan Mysjkin, H.H. ter Balkt, K. Michel, bleken eigenlijk redelijk konsistent; een enkele maal kon je wel stellen dat de latere bundels beter waren dan de eerdere of dat de eerdere bundels beter waren dan de latere maar de verschillen in, resepsie, bij mij, waren klein.

Dus staak uw zever. Dus staak mijn zever. Dus staak ik hier mijn zever. Al deze woorden vuil gemaakt alleen maar om te zeggen dat het niet was omdat het heur debuut was dat ik zoveel verwachtte van Poel. Neen Het was de het boek vooruitgesnelde flaptekst waardoor ik me in de luren had leggen. “Poel is glinsterend en ongebruikelijk en eist te worden verslonden in snelle, grote brokken die je lang na de laatste pagina zult blijven proeven.”; zoveel had mijn oog reeds bereikt over dit boek en op grond van Kassa 19 kon ik me daar alles bij voorstellen. Dat boek had ik ook gulzig, hongerend, hijgerig, kwijlend bijna gelezen nee opgesnoven nee opgeslokt. Woorden als bedrieglijk en betoverend werden gebruikt, er was sprake van losse en intense stukken – Poel ging goed zijn, zeker; Poel ging misschien wel beter zijn nog dan Kassa 19, (het) (een van de 388) beste boek(en) ooit gelezen.

Met dat in mijn hoofd zette ik me aan Poel.

En u weet.

Die vakantie waarnaar u reeds het hele jaar uitkeek.
Die hele speciale fles wijn die te lang lag te wachten op die speciale gelegenheid die nooit echt helemaal gekomen is.
Die liefde die de liefde van uw leven ging zijn.

Daaraan kan geen enkele vakantie kan geen enkele wijn kan geen enkele liefde voldoen.

Daaraan kan geen enkel Poel voldoen.

Sorry Bennett dat ik er (te) veel van verwachtte.
Sorry Poel. Sorry mijzelf. Dat ik er teveel van verwachtte.

Poel bleek niet beter dan Kassa 19. Het was niet beter dan het beste boek ooit gelezen. Het kwam zelfs niet recht op daar met de 388 beste boeken. Het is misschien één van de vierhonderd beste boeken ooit gelezen. Of. Misschien 402. Soms tel ik ernaast.

Poel is wel gewoon een heel erg goed boek, namelijk. Met her en der briljante passages. Met ook, helaas, het en der, lichtelijk saje passages.

De naamloze vrouw die de hoofdpersoon van dit boek is, het zou maar zo een versie van Claire-Louise Bennett kunnen zijn, wie weet, leeft ergens achteraf, merendeels alleen, merendeels in afzondering. Hoewel ze in terzijdes wellerus praat over de druk bezochte feesten die ze organiseert (oganiseerde?); over werk, over lezingen; over sex en over (zomwijlen lichtelijk bizarre) sexuele fantasieën (maar daarover kom ik straks nog te spreek); hoewel er tegen het einde van het boek sprake is van een “je” en dat zou maar zo kunnen wijzen op een prille, ontluikende, nog wat onwennige liefde, maakt ze overheen het gehele boek genomen een solitaire indruk; niet perse eenzaam maar wel een eenling, een soms wereldvreemde eenling misschien zelfs. Iemand die niet heel veel meemaakt en voornamelijk al denkend leeft. Denkend aan wat ooit was, of denkend over bananen bij de koffie (want dat vindt ze lekker). Of over pap, amandelschaafsel, boosheid, tegen wil en dank tuinder zijn, de schoenen van de pastoor, liefde, toneel, Roland Barthes, PJ Harvey, Nick Cave, een broer die van een heuvel rolt, soep eten terwijl je aan de telefoon bent, de maan, de kou, de auto’s van de buren, een stok meenemen op de fiets, overhemden, pluchen beren in de vrieskist. Bennett spaart de lezer zeer zeker niet en kan dit soort gedachtegangen bladzijden lang laten aanslepen, ook als ze gaan over het kleinste, het miniemste, over het meest alledaagse.

Of juist over buitenissigheden. Ze loopt. Ze loopt daar in dat buiten van haar, dat afgelegen buiten, op één van de vele landweggetjes en in de verte ziet ze een jongeman aankomen en ineens is er een angst, is er de angst dat die jongeman haar verkrachten zal. Maar dat is nog niet eens haar grootste zorg; ze maakt zich er vooral druk om dat ze heel erg moet plassen en dat ze tijdens de verkrachting dan misschien op hem zal plassen en hoe moet dat dan? De jongeman is echter gewoon een jongeman die daar loopt, zonder iets in de zin, zonder enige interesse in haar, en wat eerst een angst was, ontpopt zich later als een verlangen waaraan niet tegemoet gekomen is. Dan loopt ze, enigszins ontgoocheld, weer terug naar huis, voorbij de koeien die daar altijd al staan en die eerder “raar” tegen haar gedaan hadden (maar dat stukje is eerder, dat is hiervoor nog, dat moet je zelf maar lezen): “De koeien stonden nog bij het hek toen ik langsliep, de heuvel af. Ik vertraagde even en dacht aan Jezus, ik weet niet waarom. Misschien denken jullie allemaal dat ik Jezus ben, zei ik, en keek toen naar de ramen van een naburige bungalow. Er stonden cactussen in bakken op de vensterbank. Al snel stond ik voor mijn eigen cottage en bewonderde de groene deur en verzonken ramen. Niet te geloven, dacht ik. Wat een heerlijke plek om te wonen. Toen kwam ik binnen en nadat ik uit mijn doorweekte laarzen was gestapt ging ik naar het bureau en begon langzaam een fotoboek van Clarence. H. White door te bladeren.”

Poel stroomt. Wat wonderlijk is voor een poel. Poel stroomt van grappig naar verstild, van poëties naar bizar, van landerig naar geëxalteerd, van dagdagelijks naar vervreemdend, van beschouwelijk naar gejaagd. In het korte, laatste hoofdstuk komt alles tot stilstand: de ik is de zij geworden, de broer en de zus zijn nog klein; slakken, een appel, een roepende moeder.

Dit boek bevat zoveel moois, zoveel prachtige bladzijden, zoveel dingen die ik vanaf de daken, schreeuwend, zou willen voorlezen. Zoals. Dit. “Daarachter en heel lang terug en nog verder daar voorbij. En zo was het sindsdien. Maar na alle schijn en wat vergooide middagen bleek het toch niet allemaal uit en over. Nee, nee. Niets geen weifeltwijfel op deez’ heuvel. Ach, maar dat was loos toen en verandering was niet doorgewinterd. Nee, nee. Niets geen twijfelweifel op deez’ eerste sport. Dus, zwaar omgegord en met nieuwe menigvuldigheden kwam een zon purper en leverde de hagel een jaar of twee in. En dat was niet alles. Nee, nee. Niets geen bomma bomma op deez’ gaande maan.” – o, en zo gaat dit nog drie bladzijden door en ik zou alles hier wel willen herhalen voor u, willen voorlezen voor u, willen blazen in uw oor voor u, willen sieteren al de drie bladzijden, met gemak de mooiste drie bladzijden uit dit boek, misschien wel drie van de 388 mooiste bladzijden ooit gelezen, maar ik denk dat dat gaat, ik denk dat dat te boven gaat, ik vrees dat dat mijn sietaatrecht te boven gaat, ooit heb ik het wel geweten van dat sietaatrecht, van hoeveel je maksimaal mocht sieteren in een bespreking, ooit is het me gezegd maar ik ben het vergeten maar dat het niet drie bladzijden bedroeg weet ik nog wel, ik weet er nog wel zoveel van dat ik het verbijsterend beperkt vond, dat sietaatrecht, uw rechten zijn altoos en overal veel berperkter dan juist zou zijn.

Waarom Poel dan toch niet aan mijn hiesteriese verwachtingen kon voldoen, is, nog los van de hysterie van die verwachtingen zelve: de ongekontroleerdheid van het schrijven.

Wat ik prachtig vind.
Waar ik van hou.

Want ze gaat zo lang door, zo fantasties lang door met haar schrijven, en dat levert dan b’voorbeeld die drie briljante pagina’s op waarover ik het net had, bijvoorbeeld, of heerlijke zinnen, zoveel heerlijke zinnen over een jas of een boodschappentas of oude spullen of tomatenpuree of regen op een bladerdak en dat neigt soms naar het absurdistiese (en alleen gode weet hoeveel ik hou van absurdisme) maar het vangt volgens mij vooral goed de sfeer van (lang) alleen zijn en je gedachten zonder teugels laten en je voor je het weet ineens vijf minuten lang heb zitten mijmeren over aan rare vlek op het aanrecht – maar.

Maar ook: ze gaat zo lang door, zo zomwijlen vervelend lang door, op gedachten van meer filosofiese of existentialisiese aard en dat kan af en toe dan een beetje ja, euh, saai zijn. Dat is. Dat zit erin. Dat komt met dit soort van schrijven: doorgaan en doorgaan, of het nu onderhoudend grappig mooi taai of onbegrijpelijk is. Soms ben ik mee in de stromen van Poel, soms sta ik erbuiten en kijk ik er alleen maar naar.

Zodat Poel juist niet dat boek werd dat ik in “snelle, grote brokken” “verslonden” heb, maar nu eens onafgebroken en dan juist weer met grote tussenpozen las en dat, op het eind, een minder overrompelende leeservaring bleek dan Kassa 19.

Doch misschien bewijst Bennett juist vooral haar genialiteit door met een minder goed boek nog altijd van onnavolgbaar grootse klasse te zijn.

Claire-Louise Bennett Poel recensie

Poel

  • Auteur: Claire-Louise Bennett (Engeland)
  • Soort boek: Engelse roman
  • Origineel: Pond (2015)
  • Nederlandse vertaling: Karina van Santen, Martine Vosmaer
  • Uitgever: Koppernik
  • Verschijnt: 30 mei 2023
  • Omvang: 224 pagina’s
  • Uitgave: paperback
  • Prijs: € 23,50
  • Boek bestellen bij: Bol / Libris

Recensie en waardering van de roman

  • “Sarcastisch, poëtisch, vaak koortsig en rusteloos… De wereld krijgt haar betovering terug” (De Standaard)

Flaptekst van de debuutroman van Claire-Louise Bennett

Poel, het debuut van Claire-Louise Bennett, is een bedrieglijke roman die met een betoverende virtuositeit het innerlijke leven van de naamloze hoofdpersoon beschrijft; een jonge vrouw die ver van de bewoonde wereld een bijzonder bestaan leidt. De losse, verhaalachtige, intense stukken concentreren zich, soms met veel humor, op de verschillende onderdelen uit haar dagelijkse leven; van wat is de beste manier om pap of bananen te eten, tot een ontmoeting met koeien, tot het ambivalente begin van een nieuwe relatie. Terwijl de verteller in al haar excentriciteit naar voren komt, soms pijnlijk en vaak hilarisch, zoekt ze naar een houding om zichzelf te kunnen en mogen zijn in de wereld.

Poel is glinsterend en ongebruikelijk, en eist om te worden verslonden in snelle grote brokken die je lang na de laatste pagina zult blijven proeven.

Bijpassende boeken en informatie

Engelse romans, Engelse schrijfsters, Recensie

Margaret Kennedy – Picknick bij maanlicht

Margaret Kennedy Picknick bij maanlicht recensie en informatie over de inhoud van de Engelse roman uit 1949. Op 16 mei 2023 verschijnt bij uitgeverij Atlas Contact verschijnt bij uitgeverij Atlas Contact de Nederlandse vertaling van de roman The Feast van de Britse schrijfster Margaret Kennedy.

Margaret Kennedy Picknick bij maanlicht recensie en informatie

Picknick bij maanlicht is typische zo’n roman waar Engelse auteurs goed in zijn. Enigszins excentrieke personen bevolken de roman de roman uit 1949 die zich afspeelt op een geïsoleerde locatie waar als vanzelf de spanning opbouwt en toegroeit naar een fijne climax. De roman uit de tweede helft van de jaren veertig van de vorige eeuw wat nog eens extra charme geeft. Bovendien blijkt Margaret Kennedy er ook op prettige wijze in de lezer regelmatig op het verkeerde been te zetten. Al met al een prima Engelse roman die de lezer een flink aantal uren aangenaam leesplezier oplevert. De roman is door de redactie gewaardeerd met ∗∗∗∗∗ (zeer goed).

Margaret Kennedy Picknick bij maanlicht recensie

Picknick bij maanlicht

  • Schrijfster: Margaret Kennedy (Engeland)
  • Soort boek: Engelse roman
  • Origineel: The Feast (1949)
  • Nederlandse vertaling: Inge Kok
  • Uitgever: Atlas Contact
  • Verschijnt: 16 mei 2023
  • Omvang: 448 pagina’s
  • Uitgave: paperback / ebook
  • Boek bestellen bij: Bol / Libris
  • Waardering redactie: ∗∗∗∗∗ (zeer goed)

Flaptekst van de roman uit 1949 van Margaret Kennedy

Cornwall, 1947. Op een zomernacht stort een klif neer op een hotel aan zee. Zeven van de bijna twintig gasten komen om; alleen de gelukkigen die weg waren voor een picknick bij maanlicht hebben het overleefd. Maar wie ligt begraven onder het puin en wie niet? In de week voor de aardverschuiving leren we de hotelgasten in al hun excentrieke glorie kennen: onder anderen een heetgebakerde geestelijke, een geldzuchtige weduwe, een matig bekende schrijfster en haar veel jongere metgezel, een stel verwaarloosde kinderen, en uiteraard het personeel. Er worden vriendschappen gesloten, romances bloeien op, zonden komen aan het licht, de sympathieën van de lezer worden gemanipuleerd – en ondertussen worden de scheuren in de klif breder, zonder dat het bonte gezelschap vakantiegangers het doorheeft.

Bijpassende boeken en informatie

Engelse romans, Engelse schrijfsters

Claire Daverley – Tot diep in de nacht

Claire Daverley Tot diep in de nacht recensie en informatie over de inhoud van de Engelse liefdesroman. Op 7 september 2023 verschijnt bij uitgeverij Cargo de Nederlandse vertaling van de debuutroman van de Engelse schrijfster Claire Daverley.

Claire Daverley Tot diep in de nacht recensie en informatie

Als de redactie het boek leest, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van de roman Tot diep in de nacht. Het boek is geschreven door Claire Daverley. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van de eerste roman van de Britse auteur Claire Daverley.

Claire Daverley Tot diep in de nacht recensie

Tot diep in de nacht

  • Auteur: Claire Daverley (Engeland)
  • Soort boek: Engelse roman, debuutroman
  • Origineel: Talking at Night (2023)
  • Nederlandse vertaling: Hi-en Montijn
  • Uitgever: Cargo
  • Verschijnt: 7 september 2023
  • Omvang: 416 pagina’s
  • Uitgave: paperback / ebook
  • Prijs: € 24,99
  • Boek bestellen bij: Bol / Libris

Flaptekst van de eerste roman van Claire Daverley

Will en Rosie zijn tieners als ze elkaar ontmoeten. Ze verschillen enorm maar groeien steeds meer naar elkaar toe tijdens geheime afspraakjes en lange telefoongesprekken tot diep in de nacht. Ze zijn elkaars eerste echte liefde, maar gaandeweg wordt duidelijk dat ze ook elkaars grootste liefde zijn.

Maar dan, op een dag, gebeurt er iets tragisch waardoor Will en Rosie nooit meer samen kunnen zijn. Hun levens veranderen onherroepelijk en ze raken elkaar volledig kwijt.Toch blijft hun liefde bestaan. Sluimerend, op de achtergrond, maar altijd aanwezig. Want Will en Rosie kunnen het niet ontkennen: ze zijn voor elkaar gemaakt.

Tot diep in de nacht is misschien wel een van de meest tragische en tegelijkertijd hoopvolle liefdesverhalen ooit geschreven. De liefde tussen Will en Rosie is een eerste liefde zoals je nog nooit hebt gelezen.

Bijpassende boeken en informatie