Martin Österdahl De laatste nacht. Op 12 december 2023 verschijnt bij uitgeverij De Geus de nieuw thriller van de Zweedse thrillerschrijver Martin Österdahl. Je leest hier informatie over de inhoud van het boek. Daarnaast zijn de boekbesprekingen en recensie van De laatste nacht, het nieuwe boek van de Zweedse thrillerschrijver Martin Österdahl te lezen.
Martin Österdahl De laatste nacht
Martin Österdahl is op 12 oktober 1973 geboren in Sollentuna församling in Zweden. Hij studeerde economie en Oost-Europa studies aan de universiteit van Uppsala. Van 2008 tot 2014 werkte hij voor de Zweedse Omroep SVT als eindverantwoordelijke voor amusement en sport.
Zijn eerste thriller Be inte om nåd (Vraag niet om genade) verscheen in 2016, gevolgd door Tio svenskar måste dö (Dodenlijst) in en Järnänglar in 2019 waarvan geen Nederlandse vertaling is verschenen. Over zijn nieuwste thriller De laatste nacht die in december 2023 verschijnt bij uitgeverij De Geus kun je hier veel informatie lezen.
Flaptekst van de nieuwe thriller van Martin Österdahl
Op een vroege nieuwjaarsochtend stuit de politie van Nacka op een macaber slagveld bij een van de landhuizen aan het meer. Op de bodem van het lege zwembad liggen twee naakte, gruwelijk toegetakelde lichamen.
De smoorverliefde tieners Ebba en Marlon hebben op oudjaarsavond een diner gepland om hun ouders voor het eerst te laten kennismaken. Een feestelijk etentje wordt het allerminst. Onverwachts gedeelde verledens en geheimen maken het aan tafel almaar beklemmender en ongemakkelijker. Een avond met verwoestende gevolgen voor alle betrokkenen.
Nadia Nsayi Congolina Boek over Nele Marian recensie en informatie over de inhoud. Op 28 november 2023 verschijnt bij uitgeverij De Geus het boek over de Congolese schrijfster Nele Marian, geschreven door de Belgische politicoloog en schrijfster Nadia Nsayi.
Nadia Nsayi Congolina recensie en informatie
Als de redactie het boek leest, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van Congolina, De erfenis van Nele Marian. Het boek is geschreven door Nadia Nsayi. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van het biografische boek over de uit Congo afkomstige dichteres Nele Marian (1905-2006).
Flaptekst van het boek over Nele Marian van Nadia Nsayi
Nele Marian is een van de eerste schrijfsters van Afrikaanse afkomst in Europa. In de jaren 30 verscheen Poèmes & Chansons waarin ze koloniaal onrecht op aangrijpende wijze beschrijft. De poëziebundel behoort tot de belangrijkste werken uit de Congolese literatuur. Toch is haar naam amper bekend.
Nadia Nsayi dook in de archieven en bezocht symbolische plaatsen om het complexe leven van Nele Marian te reconstrueren met de grote geschiedenis op de achtergrond. Ze staat stil bij Marians werk en erfenis en legt opvallende parallellen met haar eigen leven.
Brigitte Reimann Mijn broer en ik recensie en informatie over de inhoud van de DDR-roman uit 1963. Op 14 november 2023 verschijnt bij uitgeverij De Geus de Nederlandse vertaling van Die Geschwister van de Oost-Duitse schrijfster Brigitte Reimann.
Brigitte Reimann Mijn broer en ik recensie en informatie
Brigitte Reimann is op 21 juli 1933 geboren in het stadje Burg in Sachsen-Anhalt, Duitsland. Toen ze veertien jaar oud was, kreeg ze kinderverlamming waardoor ze een half jaar in isolatie moest doorbrengen. Tijdens deze periode besloot ze om schrijfster te worden. Ze woonde in de DDR en moest zich houden aan de door het regime ingestelde socialistische realisme waarin het communisme werd gepropageerd en geïdealiseerd. Alhoewel ze er aanvankelijk positief tegenover stond veranderde haar kijk erop al vrij snel en nam ze er afstand van. Helaas stierf Brigitte Reimann al op jonge leeftijd, slechts 39 jaar oud, op 20 februari 1973 in Oost-Berlijn.
De roman Die Geschwister, die nu in Nederlandse vertaling wordt uitgegeven verscheen oorspronkelijk in 1963. Meer lezenswaardige boeken van Brigitte Reimann zijn de roman Franziska Linkerhand die na haar dood postuum werd uitgegeven in 1974. En haar dagboeken Ich bedaure nichts in het Nederlands vertaald met Ik heb nergens spijt van.
Oorspronkelijk verscheen de roman van Brigitte Reimann in 1963 en een aantal jaren in 1969 in de DDR in een aangepaste, lees minder kritische versie. Gelukkig is een aantal jaren geleden een manuscript gevonden die een ander licht werp op de inhoud van de roman en deze eigenlijk krachtiger en indringender maakt en in ere herstelt.
Mijn broer en ik vertelt het verhaal een vrouw die in een soort van gewetensconflict raakt als ze hoort dat haar broer het plan heeft om naar het West-Duitsland te gaan. Hij heeft genoeg van het uitzichtloze bestaan in de DDR. Elizabeth, de zus, wil niet dat hij vertrekt en probeert hem over te halen te blijven. Op indringende wijze beschrijft Brigitte Reimann de worsteling van de vrouw met haar eigen leven en de twijfels over de “heilstaat” DDR.
Als je weet dat Reimann de roman plaatst in de maanden voorafgaand aan de bouw van de Berlijnse Muur, alhoewel dit nergens ter sprake komt, wordt het verhaal des te aangrijpender. De roman is een van de weinige boeken die in deze periode geschreven zijn, waarin de last van het leven in het communistische Oost-Duitsland zo goed is beschreven, een bijzondere leeservaring die is gewaardeerd met ∗∗∗∗∗ (uitstekend).
De jonge, idealistische schilder Elizabeth en haar één jaar oudere broer Uli hebben een bijzonder hechte relatie. Maar als de twee in 1961 de paasdagen samen doorbrengen in het Oost-Duitse provinciestadje waar ze zijn opgegroeid, komt Elizabeth erachter dat Uli van plan is om net als hun oudere broer naar het Westen te vluchten, omdat hij in de DDR geen toekomst meer ziet. In de paar dagen die ze nog hebben, doet ze er alles aan om te zorgen dat hij blijft.
Mijn broer en ik, dat werd geschreven terwijl de Berlijnse muur gebouwd werd, is een van de zeer weinige contemporaine boeken die de menselijke tol van de Duitse deling invoelbaar maakten. Een onweerstaanbaar verhaal over individualisme, loyaliteit en de moed om te staan voor je eigen idealen.
Olga Tokarczuk Empusion recensie en informatie over de inhoud van de nieuwe roman. Op 7 november 2023 verschijnt bij uitgeverij De Geus de Nederlandse vertaling van de roman Empuzjon van de Poolse schrijfster en winnares van de Nobelprijs voor de Literatuur 2018 Olga Tokarczuk.
Olga Tokarczuk Empusion recensie en informatie
Als de redactie het boek leest, kun je op de pagina de recensie en waardering vinden van de roman Empusion. Het boek is geschreven door Olga Tokarczuk. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van het nieuwe boek van de bekende Poolse auteur Olga Tokarczuk.
In september 1913 reist student Mieczyslaw Wojnicz vanuit Lemberg naar een beroemd sanatorium in de bergen van Nedersilezië, al meer dan vijftig jaar een kuuroord voor longzieken. Mieczyslaw hoopt dat de heilzame berglucht en de nieuwste behandelingen ook hem kunnen genezen, maar helaas: hij blijkt aan tuberculose te lijden.
Hij neemt zijn intrek in een pension voor heren, waar patiënten uit heel Europa net als in Thomas Manns De toverberg onophoudelijk met elkaar filosoferen. Is er een oorlogsdreiging in Europa? Wat is de beste staatsvorm? Bestaan duivels? Kun je aan een tekst zien of die door een man of een vrouw is geschreven? Ondertussen raakt Mieczyslaw gefascineerd door de vele verontrustende gebeurtenissen die zich in de omgeving voordoen. Wat hij nog niet weet, is dat duistere krachten het ook op hem gemunt hebben.
In Empusion onthult Olga Tokarczuk waarheden over de wereld die we ofwel niet opmerken, ofwel tegen elke prijs proberen te ontkennen.
Erdal Balci De wedergeboorte recensie en informatie over de inhoud van de dystopische roman van de Turks-Nederlandse schrijver. Op 26 oktober 2023 verschijnt bij uitgeverij De Geus de nieuwe roman van Erdal Balci.
Erdal Balci De wedergeboorte recensie en informatie
Erdal Balci is op 15 januari 1969 geboren in Ardahan de hoofdstad van de gelijknamige provincie in Turkije. Toen hij ongeveer elf jaar was emigreerde samen met zijn ouders naar Nederland. Het gezin met vijf kinderen ging in Utrecht wonen. Nadat hij de lerarenopleiding had gevolgd stapte hij over naar de studie journalistiek. Hij werkte voor een aantal kranten en tijdschriften zoals Vrij Nederland, de Volkskran, Nieuwe Revu, Trouw, De Standaard en De Groene. In 1998 werd hij correspondent in Turkije voor dagblad Trouw. Hier combineerde hij zijn werk als journalist met het schrijverschap. Omdat hij het belangrijk vindt dat zijn kinderen in vrijheid opgroeien verhuisde hij met zijn gezin na zestien jaar Istanboel terug naar Utrecht.
Met de Grote Verhuizing heeft zowat de hele wereldbevolking zich teruggetrokken op het Europese continent. Om het klimaat te redden is de rest van de aarde teruggegeven aan dier en plant. Maar aan de strenge Europese regels en principes heeft de eigenzinnige Aziz zich niet gehouden. In het voorjaar van het jaar 2128 vertrekt hij naar de plek waar de aanhangers van de oude wereld broeden op revanche.
In De wedergeboorte heeft Erdal Balci diep gegraven in de menselijke ziel, om te laten zien dat het vinden van geluk voor de mens niet minder radicale actie vereist dan bij de redding van de aarde.
Erdal Balci (Turkije, Nederland) – De gevangenisjaren
sociale roman Waardering redactie : ∗∗∗∗∗ (uitmuntend)
Leerzaam, interessant, boeiend, moedig en uitstekend geschreven zelfonderzoek…lees verder >
Adam Rutherford & Hannah Fry’s complete compendium van alles, iedereen en het universum. Het is de Nederlandse vertaling van het Engelse populaire wetenschappelijke boek Rutherford and Fry’s Complete Guide to Absolutely Everything dat op 21 november 2023 bij uitgeverij De Geus verschijnt.
Adam Rutherford & Hannah Fry’s complete compendium van alles, iedereen en het universum
De Britse universitair docent in de wiskunde aan University College London Hannah Fry is geboren in 1984. Samen met auteur Adam Rutherford, geboren in 1975 die geneticus, schrijver en journalist is probeert ze antwoord te geven op een aantal prangende vragen uit de wetenschap. Dit doen ze op een lichtvoetige wijze waardoor deze soms zware kost voor velen van ons toch enigszins begrijpelijk wordt.
Adam Rutherford & Hannah Fry’s Complete compendium van alles, iedereen en het universum
Flaptekst van het boek van Adam Rutherford en Hannah Fry
Wat is tijd en waar komt het vandaan? Waarom zien dieren er zo uit als ze doen? Wat is een gedachte? Waarom is er niets echt rond? Houdt mijn hond van me? Slechts gewapend met keiharde wetenschap tackelen Fry en Rutherford dit soort wezenlijke vragen. Ze nemen ons mee op een humorvolle reis van het allereerste ontstaan van tijd en ruimte, via planeten, evolutie en dinosaurussen, naar ons eigen brein. En dan blijkt: de kosmos is bizar en mensen zijn extreem vreemd, maar toch valt er nog best wat van het leven te begrijpen.
Anna Hogeland Het lange antwoord recensie en informatie over de inhoud van de Amerikaanse roman. Op 22 augustus 2023 verschijnt bij uitgever De Geus de Nederlandse vertaling van de roman The Long Answer van de Amerikaanse auteur Anna Hogeland.
Anna Hogeland Het lange antwoord recensie en informatie
Als de redactie het boek leest, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van de roman Het lange antwoord. Het boek is geschreven door Anna Hogeland. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van de debuutroman van de Amerikaanse psychotherapeut en auteur Anna Hogeland.
Als Anna haar zus Margot vertelt dat ze twaalf weken zwanger is, hoort ze dat Margot net een miskraam had. Terwijl dit verlies hun relatie onder druk zet, komen er ook complicaties naar voren in Anna’s eigen zwangerschap. IJle stappen naar het moederschap worden overschaduwd en verlicht door de vrouwen die ze onderweg ontmoet. Elk met hun eigen verhaal over kinderwens, vruchtbaarheid en zwangerschap.
Anna Hogeland heeft een master in Fine Arts aan de Universiteit van Californië. Ze woont in Boston met haar man en dochtertje, waar ze een privépraktijk heeft als psychotherapeut en schrijfles geeft aan GrubStreet. Het lange antwoord is haar debuutroman.
Giuseppe Minervini Krank recensie en informatie over de inhoud van de Vlaamse debuutroman. Op 8 augustus 2023 verschijnt bij uitgeverij De Geus de eerste roman van de Belgische filosoof en schrijver Giuseppe Minervini.
Giuseppe Minervini Krank recensie van Tim Donker
…en dat het nieuwjaarsdag was, en een veel te korte nacht, en dat je daar stond, ongewassen ongekleed ongekamd, en dat je het nog één keer uitlegde…
Bestaat dat: uitgedachte nonchalance? Zorgvuldig geregisseerde chaos? Tot in de puntjes georganiseerde rotzooi? Of: berekende spontaniteit?
De dag dat Krank me overhandigd werd, en ik zag: dat tekeningetje, dat vele wit, die schrijfletters – dat was een andere dag (dat was de dag dat Dregke en t schrijverken eindelijk hadden geleerd te schoorvoeten) (dat was de dag dat de zon scheen) (dat was de dag dat de tijd terug in de grond kroop) (dat was de dag dat Dregke en t schrijverken op de veranda van hun nieuwe huis heeldurdag naar Claypipe hadden zitten luisteren)
;
en nu: veel te veel grijs in de lucht
en nu: straffe koffie
en nu: een laatste zichtbare hond
en nu: The Dwarfs of East Agouza op de steerjoo
Nu zit dat omslag vol koffie- en bierkringen. Nu ziet Krank er danig gelezen uit, ja veel gelezener dan de meeste van mijn boeken. Nu is dit niet langer een boek waar ik dingen van verwachten kan, nu is dit een boek waar ik dingen van vind. Nu is een andere dag.
Maar dan die eerste dag (die andere dag) (dat was de dag dat Dregke en t schrijverken op de veranda van hun nieuwe huis heeldurdag naar Pekko Käppi hadden zitten luisteren) (dat was de dag dat het zilverde) (dat was de dag dat de roodwijn dat de schapenkaas & de roosmarijn dat was de dag dat de stoofpot) (dat was de dag dat we dachten aan deze dingen) (dat was de dag dat Dregke en t schrijverken op de veranda van hun nieuwe huis heeldurdag naar The Blithe Sons hadden zitten luisteren), een dag, meen ik, net voor, of net na de zomer, dat Krank me overhandigd werd en ik het tekeningetje het vele wit en de schrijfletters zag, maar ook de foto op de achterkant.
(in de spiegel neem ik soms alvast de pose aan voor de foto op de achterkant)
Over die foto wil ik het hebben. Bah neen besprekerken, u zegt, waarom moet wij stil staan bij een foto, waarom moet wij het in een boekbespreking over uiterlijkheden plauderen, laat die foto zitten, die foto heeft met de inhoud toch geen zaken?
Zegt u. Zegt u allemaal. En ik volg u. Ik volg u best. In elk ander geval zou u al het gelijk van de wereld aan uw zijde hebben. En dat is een hele hoop gelijk om aan uw zijde te hebben, zoveel gelijk past vast niet in uw huis. Al een geluk dus dat uw redenering deze keer niet op gaat. In dit hoogst eigen geval. Het geval zijnde: het geval Krank. Het geval Giuseppe Minervini.
Dus. Die foto. Zie die foto. Wat is dat voor foto? Een mens peinst dat het een foto is die genomen is toen de schrijver net uit bed kwam, ongekleed, ongewassen, ongeschoren, ongekamd, en, lichtelijk vermoeid maar niettemin welwillend -zie dat handgebaar!- nog één keer gaat uitleggen Hoe Het Allemaal Zit (Met De Dingen Des Levens ofzo). Het is misschien nieuwjaarsdag; in ieder geval het soort van dag waarop elk normaal mens niet al om zes uur soggus in driedelig grijs & met vlijmscherpe scheiding in het haar klaar zit voor weeral een andere enerverende dag op kantoor. Al is het een schrijver misschien passend om alle dagen er zo bij te lopen als op die daar op de foto, of in ieder geval toch minstens tot twee uur in de middag dan.
Wie zou op zo’n moment een foto maken? Goed. Ja. Dit is vroeger niet. Het vroeger van de fotocamera’s die niet digitaal waren; het vroeger van de fotorolletjes; het vroeger van de specialist. Dat je naar een winkel moest, Van Mierlo op de Dorpsstraat b’voorbeeld (die was het bij ons in Stiphout), en die ging de foto’s op je rolletje ontwikkelen en dan kon je je foto’s een paar dagen later ophalen. Je kon op één rolletje maar een bepaald aantal foto’s schieten dus je nam meestal alleen foto’s op bijzondere momenten. Met kerst op vakantie verjaardagen, of, voor mijn part, op nieuwjaarsdag. Opeens vond mijn moeder het stom om alleen op de geijkte momenten foto’s te nemen. “Dan denken jullie later als jullie je fotoboeken doorbladeren dat het vroeger alle dagen kerst of feest of vakantie was, dan weten jullie niks meer van hoe het er op de gewone dagen aan toe ging.” Dus begon ze op de meest willekeurige momenten foto’s te nemen. Wij inderdaad op ons allerongewassenst, allervroegst, alleronflatteust. Rare foto’s waren dat. Toen. Tegenwoordig, met die telefoons die slim heten te zijn en waarmee mensen alles doen (gans uw leven teruggebracht naar één handzaam apparaat), neemt het foto’s maken geen einde meer. Van elkaar. En zelfs van zichzelf. Zelfjes, noemen ze dat dan. Een onvoordelige foto op een ongelukkig moment, dat is al lang niet raar meer nee. Maar dan: wie zou zo’n foto publiek willen maken?
Ik kan me slechts één situatie voorstellen: De Geus zeurt je aan je kop om een foto voor op de achterkant, een publiciteitsfoto of hoe heet dat, en je zucht, en je drinkt koffie, en je zit een moje plaat te luisteren, en je hebt geen zin om met die stomme foto bezig te zijn, kan jou die stomme foto rotten, vermoeid open je je telefoon, je zoekt naar de eerste de beste foto waar je alleen op staat, en god, laat dat nou net die maffe foto zijn van nieuwjaarsdag toen je ongeschoren ongewassen ongekamd en ongekleed in de keuken nog één keer stond uit te leggen hoe het zat (niet met De Dingen Des Levens maar gewoon hoe dat nieuwe koffiezetapparaat werkt).
Maar zo is het zeer waarschijnlijk niet gegaan. Zeer waarschijnlijk is deze foto moedwillig gekozen. Of erger nog: een geposeerde foto – hij kwam helemaal niet net uit zijn nest, hij liep in driedelig grijs en met een vlijmscherpe scheiding in het haar het kantoor van De Geus binnen want het was tijd voor de publiciteitsfoto’s. En er was een hele boel haarproduct en een hele boel grime nodig om hem er zo ongewassen ongekleed ongeschoren en ongekamd uit te laten zien maar eindelijk zag hij er midden op de dag zo nonchalant uit als hij er zelfs niet uit ziet als hij echt net uit zijn bed komt.
Maakt het uit, besprekerken?, u zegt. Nou gaat ge toch maar door en door over die foto, maakt het echt heel veel uit hoe authentiek die foto is?
Ja, dat maakt het uit want hetzelfde ongemak dat me bekruipt bij het zien van die foto bekruipt me bij het lezen van Krank. Niet aanvankelijk nee. Toen, die dag, net voor of vlak na de zomer, die andere dag, toen ik het inmiddels vol bier- en koffiekringen zittende omslag voor het eerst zag, schoon nog, de allereerste keer, daar, in een flatportiek, dat ik het boek omdraaide en die foto zag, dacht ik Wat goed. Wat goed dat iemand eens een keer gewoon zomaar een foto heeft genomen, de eerste de beste foto die hij vond, een onvoordelige foto, een ongeposeerde foto om op de achterkant te laten zetten. Wat goed, dacht ik, wat een sterk sinjaal. Maar toen ik wegfietste daar, bij die flat, dacht ik al – Maar wacht eens: als iemand de uitgever of de lezer duidelijk wil maken dat hij de foto op de achterkant niet belangrijk vindt, kan hij natuurlijk ook zeggen dat hij geen foto op de achterkant wil. Niet elk boek heeft dat ommers.
En, een paar straten verder, de eerste brief nog niet eens bezorgd: Tenzij iemand de hele foto-op-de-achterkant idee belachelijk wil maken natuurlijk. Een soort van milde spot. Hier zie. Dit is wat ik doe. Niet: de schrijver met sombermansblik, de schrijver die kontemplatief staart naar een punt in de verte, de schrijver als enigmatikus, de schrijver als ouwe grijze weetal – of noem al die soorten koppen maar op die meestal de achterkant sieren, nee de schrijver die net uit bed komt en zijn vrouw vermoeid diets maakt hoe ze een goeje cappuccino maakt met die nieuwe koffiezetter; de schrijver op zijn onschrijverachtigst, de schrijver die ook maar een mens is.
Naja. Goed ding wel: Minvervini had me al flink peinzend nog voor ik een letter in Krank gelezen had.
Letters zijn om te lezen. De letters maken de woorden, de woorden maken de zinnen, de zinnen maken het verhaal. Nah. Zo eenduidig, echter, is het in Krank’s geval niet. Krank is een filosofisch geschrift net zo goed als een (politieke) thriller; een dystopische roman alsook een science fiction boek; een aanklacht, een gevangenisboek, een analyse van de huidige maatschappij, een egodocument, een spotschrift, een exempel, het psychologische dossier van een tijdsgeest; Krank Minervini plus een omgevallen boekenkast.
Welke omgevallen boekenkast? Was het die eerste januari, had je je vrouw eindelijk met veel omhaal van woorden aan het verstand gepeuterd welke knoppen op dat nieuwe koffieautomaat ertoe deden en welke niet, ging je, geërgerd, vermoeid, met grote stappen, terug, benend, naar je bed, gooide je, godverdegodver, in al je ergernis je boekenkast om en zag je ze daar liggen: al je boeken, alles, proza, non-fictie, beschouwelijk, poëzie, filosofie, alles alles alles door elkaar, de boeken opengevallen en dacht je Hee maar daar zit verdomme een boek in!, voor dat je, eindelijk, weer terug in je bed lag voor nog drie of vier uurtjes broodnodige slaap?, of is Krank het resultaat van een moeizaam bijeen gezochte, zorgvuldige geconstrueerde en bedachtzaam omgegooide boekenkast?
En ja, dat maakt uit. Als Minervini Krank al schrijvend deed ontstaan, in enkele weken, of enkele maanden tijd (ik wil hem nog een jaar maar geven niet veel langer), daarbij puttend uit zijn hoofd, zijn hart, zijn darmen, sommige dagen misschien opstaan en naar de boekenkast lopen en bladeren en lezen, dan is het briljant; als Krank slechts met de grootste moeite tot stand kwam: denkarbeid, research, schrijven om te schrappen en schrappen om te schrijven – dan is het… povertjes.
Het verhaal staat op drie voorname pijlers:
er is een bedrijf dat GCF heet en dat “glazen” produceert voor zo goed als werkelijke ervaringen op “het fundament”
er is een “organisatie Liefgenezen”, zich zorgen makend over de macht van GCF en de invloed van de “glazen” en “het fundament” op het welzijn van de maatschappij; deze organisatie beraadt zich op acties tegen GCF
er is een ik-figuur, die misschien Ix heet, of misschien wel Isaak Vlek (mogelijkerwijs een afsplitsing van Giuseppe Minvervini), betrokken bij “organisatie Liefgenezen”, misschien een staatsgevaarlijk individu, in analyse bij dokter Kangoeroe (een goeroe die springen kan?) en later, heel charmsiaans, vergeten in een dodencel –
pijlers die Minevini alle gelegenheid bieden voor den stevig porsie maatschappijkritiek. In de “glazen” en “het fundament” herkennen wij natuurlijk virtuele realiteit en, vooral, the internet of bodies; de volgende stap waarmee alle kapitalisten van deze wereld (ik noem geen namen) de menselijkheid uit deze wereld willen weren; mensen zijn namelijk een te onzekere factor als het gaat om glashard geld verdienen en blijven verdienen. Dat dit nauwelijks een of ander vergezocht toekomstvisioen is, hebben de afgelopen jaren wel duidelijk gemaakt: uw kompjoetur, en, meer nog, uw telefoon die heet slim te zijn, is niet langer een apparaat dat tegemoet komt aan uw gemakzucht – het representeert u; het staat voor u want zonder het, bent u u niet. Dat het in tijden van “pandemie” uw hele medische doopceel moest lichten vooraleer u voet over drempel in een restaurant zetten kon, vond u niet erg want u had honger. Dat er anderen waren, die niet konden of niet wilden, maakte u niet uit want hee “bepaalde keuzes hebben bepaalde gevolgen” (nicht wahr, Cedric?), zo ver reiken uw inclusiviteitsidealen wel.
Niemand heeft een Minvervini nodig om de schaduwzijden van deze ontwikkelingen te belichten nee –
maar:
de “Organisatie Liefgenezen” die tegen GCF, de “glazen” en “het fundament” in het geweer heet te komen, is innerlijk verdeeld. Er verzamelt zich rond Nelson Liefgenezen, de Heiland van de tegenbeweging, een bonte stoet aan ontevredenen, uitgestotenen, onreguleerbaren, demonstranten, progressieven – naja, mensen die vinden dat de toekomst anders moet. In een woodstock-achtige sfeer klitten zij samen op één terrein. Al gauw meent men tussen deze vele nieuwlichters “schijnnomaden” te mogen ontwaren; mensen die “de ware zaak” niet in hun hart sluiten maar er slechts op uit zijn om hun dagen zoek te maken met ludieke protestactietjes. Mensen, misschien, als al die vervelende A12-toeristen die zich graag aan de Goede Kant voelen staan zonder dat het hen méér inspanning kost dan “een dagje uit”, desnoods met de hele familie; ja, kinderen erbij (toen de waterkanonnen aan gingen, wou ze blijven) (dan heb je je wat mij betreft almeteens gediskwalificeerd: als actievoerder, als ouder, als “op de toekomst gerichte” “voorbeeld”mens) (& dan is de doodstraf ineens zo’n slecht idee niet meer; als je zo erg faalt in al je zelfopgelegde rollen; als je het niet-deugen tot zulke ongekende hoogte hebt opgestuwd, dan is de aarde misschien niet de beste plek voor jou), ja zij verdienen wel een pijl of twee in hun donder maar wat meer is, is dat Nelson Liefgenezen net zo fascitoïde en totalitair is als het GCF dat hij wenst te attaqueren: inderdaad: ook links georiënteerde, “inclusiviteit” hoog in het vaandel dragende, erg woke zijnde idealisten zijn niet vies van uitsluiting en van hiërarchieën; iedereen is gelijk maar sommige zijn gelijker. De neuzen moeten wel in dezelfde richting wijzen, en een afdwalende neus is een foute neus.
Daar is Krank op zijn sterkst. Daar hield Krank me stoelgenageld. Maar helaas houdt Minervini dit niet vol voor de bijna zeshonderd bladzijden die dit boek telt. Afvragen of tweehonderd bladzijden ook wel genoeg waren geweest doe ik me niet want ik begrijp dat je met het projekt dat Miniverini hiermee voor ogen moet hebben gestaan een “lijvig” werk de enige mogelijkheid is die je hebt. Doch zijn terzijdes volg ik niet altijd even goed. Waar is die episode met die amateurschilder goed voor? Een man met schildersapirasies die maar wat moddert in de marzje (& meent diene mens nu zereneus dat het objektief vaststelbaar zou zijn of beeldende kunst goed of slecht is?) (hoor dat besprekerken daar nu eens vloeken in zijn eigen kerk), en die door Ix dan wel Isaak Vlek eventjes op het goede spoor gementord moet worden (“he’s my protégé!”) (“Ovaltine, why do they call it Ovaltine?”) (dat was een andere dag) (dat was de dag met Pharmakon op de steerjoo), wat hij (Vlek) doet door hem (de amateurschilder) losjes op het werk van Francis Bacon te wijzen! Neemt u een loopje met de lezer, Minvervini? Francis Bacon dan nog! Kom op, dat is een naam die elke willekeurige passant op lepelen kan; hoe kan dat ooit een revelatie zijn voor iemand die schildert? En dan is er nog Kraspunt, waar Ix/Vlek een boontje voor heeft en die door moet gaan voor zoiets als een intellectueel ofzo, in ieder geval een zeer belezen persoon. Regelmatig grasduint Ix/Vlek in haar rijke boekenkast. Minervini neemt een goede bladzijde om namen op te sommen, misschien om de lezer duidelijk te maken hoe breed Kraspunts bibliotheek is, misschien om een andere, minder doorgrondelijke reden. Mij viel echter op dat die boekenkast alleen de meest afgezaagde en voordehandliggende namen bevatte. Namen als Rimbaud, Man, Musil, Kafka, Márquez, Sontag, Duras, Descartes, Hume, Kant, Wittgenstein, Nietzsche, Schopenhauer, Heidegger – en dan te weten dat Minvervini filosofie en westerse literatuur studeerde: in zijn brein zouden toch ook wat onbekendere namen moeten ronddobberen. Is hij op het “onttronen” van het intellectuelendom uit; studie brengt een mens niet veel verder dan wat elke willekeurige passant al weet en kent? Of is Krank zozeer in één ruk geschreven dat Minvervini genoegen nam met alles wat hij ter plaatse oprochelen wist; geen zin om op te staan en naar de boekenkast te lopen ter inspiratie voor wat minder afgesleten namen en bezijden die boekenkast is de voorbije 1 januari omgegooid en nog altijd niet opgeruimd en laat het nu maar zo.
Ook de Kangoeroe-episoden hadden meer in zich gehad; als nazaat van die kwakzalver uit Wenen had Kangoeroe een toegangspoort kunnen wezen tot een wat onbarmhartiger licht op psychologie als geheel en psychotherapie in het biezonder, maar naar mijn gevoel laat Minvervini dat (on)gewild liggen. En de essayistisch getinte passages (onder andere in het laatste, minst interessante deel) stellen om gelijkaardige redenen teleur. Of de taal.
Ja. De taal. Er wordt wel erg veel “gemonsterd” in dit boek, en het woord “debiet” komt me ook net iets te vaak voor. En werkwoorden als “focussen” en “spotten” (in de betekenis van “zien” dan he) zijn zo ontzettend lelijk! Terwijl op zoveel andere momenten het zo duidelijk wordt dat Minervini prachtig en gloedvol schrijven kan.
Daarom dus. Daarom mensen. Doet het ertoe. Of Minervini die foto op de achterkant uit desinteresse of spotzucht of om een andere reden koos. Of Krank in zeven haasten, min of meer “spontaan” (want dat kan denk ik ook best een kleine zeshonderd pagina’s lang) op papier werd gesmeten of dat het toch zo pretentieus is als ik vrees dat het is.
Krank laat veel zien. Dat Miniverni over een geweldig taalgevoel beschikt, en een intelligent, eigenzinnig en humoristisch man is met een intrigerende visie op zaken. En dat hij misschien nog wel eens met een briljant boek afkomt. Krank laat echter ook zien dat Krank nog niet dat boek is. Het zal een andere dag zijn. Met ander licht, andere koffie, en een ander boek.
“Krank is een overweldigende leeservaring en verveelt geen moment […] Denk Kafka, Beckett, Bolaño met een magnifieke, opwindende taal.” (HUMO)
Flaptekst van de eerste roman van Giuseppe Minervini
In zijn dodencel richt Ix een document aan de rechter waarin hij zijn vrijspraak bepleit. Hij onthult het bizarre verloop van zijn betrokkenheid bij de terroristische Organisatie Liefgenezen die — met de verteller als een van de vele offers — een revolutie uitstippelt tegen de mistige tirannie van een samenleving georkestreerd door algoritmes.
‘Ik beloof alles te zullen doen wat in mijn mogelijkheden ligt om me zo helder, efficiënt en Nobelprijswaardig mogelijk uit te drukken, binnen de kern van de zaak, namelijk: waarom ik hier ben, wat ik hier doe, wat ik hier denk en wat er met mij moet gebeuren.’
Giuseppe Minervini is filosoof, muzikant, regisseur, redacteur en schrijver. Hij publiceerde non-fictie, poëzie en proza in onder meer DW B, De Gids, humo. In 2017 werd hij geselecteerd voor de Parijsresidentie van Vlaams-Nederlands cultuurhuis deBuren. Krank is zijn debuutroman.
Pajtim Statovci Mijn kat Joegoslavië recensie en informatie over de inhoud van de Finse roman. Op 25 juli 2023 verschijnt bij uitgeverij De Geus de Nederlandse vertaling van Kissani Jugoslavia, de debuutroman van de Fins-Kosovaarse schrijver Pajtim Statovici,
Pajtim Statovci Mijn kat Joegoslavië recensie en informatie
Als de redactie het boek leest, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van de roman Mijn kat Joegoslavië. Het boek is geschreven door Pajtim Statovci. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van de roman van de in Kosovo geboren Finse schrijver Pajtim Statovci.
In het Joegoslavië van de jaren ’80 trouwt de jonge moslima Emine met een man die ze nauwelijks kent. Wanneer de oorlog uitbreekt, vlucht ze met haar gezin. En zo is haar zoon Bekim opgegroeid in Finland; een migrant in een xenofobisch land, gay in een homofobe maatschappij. Afgezien van wat losse contacten is zijn enige vriend de boa constrictor die hij ondanks zijn angst voor slangen vrij door zijn huis laat kronkelen.
Dan ontmoet hij in een gaybar opeens een pratende kat die bij hem en zijn slang intrekt. Dankzij dit charmante, manipulatieve wezen keert Bekim terug naar Kosovo om zijn demonen te confronteren en zich te verzoenen met zijn wrede familiegeschiedenis. Het wordt een reis die hem uiteindelijk naar de liefde leidt.
Pajtim Statovci (Kosovo, 1990) belandde op tweejarige leeftijd met zijn Albanese familie in Finland na de oorlog in voormalig Joegoslavië te zijn ontvlucht. Zijn werk werd genomineerd voor de Amerikaanse National Book Award, hij won de belangrijkste Finse literatuurprijs, en werd uitgeroepen tot Finse schrijver van het jaar.
Pajtim Statovci (Finland) – Bolla
Kosovaars-Finse roman
Uitgever: De Geus
Verschijnt: 26 oktober 2021
Naomi Klein Dubbelganger recensie en informatie over de inhoud van het boek over een reis naar de spiegelwereld. Op 12 september 2023 verschijnt bij uitgeverij De Geus de Nederlandse vertaling van Doppelganger, het nieuwe boek van de Canadese schrijfster Naomi Klein.
Naomi Klein Dubbelganger recensie en informatie
Als de redactie het boek leest, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van Dubbelganger, Een reis naar de spiegelwereld.. Het boek is geschreven door Naomi Klein. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van het nieuwe boek van de Canadese journalist en auteur Naomi Klein.
Al zo’n 25 jaar legt Naomi Klein als geen ander de harde werkelijkheid achter onze cultuur en politiek bloot. In haar internationale bestsellers schrijft ze over de gevolgen van branding, bezuinigingen, en de uitbuiting van de planeet op onze samenleving en op onze ziel. Haar nieuwe boek brengt alles waar ze tot nu toe over schreef bij elkaar.
Dubbelganger is persoonlijker. Met humor en zelfinzicht doet Klein verslag van haar groeiende obsessie met een andere publieke intellectueel. Deze vrouw heeft dezelfde voornaam als zij en houdt zich bezig met dezelfde thematiek. Geen wonder dat de twee stelselmatig door elkaar worden gehaald. Alleen heeft deze dubbelganger in de loop der tijd een andere, extremistische afslag genomen en propageert ze tegenwoordig alles wat Naomi Klein al haar hele leven bestrijdt.
Hoe heeft deze vrouw zo kunnen worden? En waarom zijn zo veel van onze naasten net als zij vertrokken naar een onnavolgbare realiteit, die toch angstwekkend veel lijkt op de onze? Klein gaat op zoek naar een antwoord in deze ‘Spiegelwereld’ van wellness-rechts, complotdenkers en populisten. Maar uiteindelijk leert een blik in de spiegel ons natuurlijk vooral iets over onszelf.
Klein richt haar blik naar binnen, naar onze collectieve geestestoestand, maar ook naar buiten, waar de klimaat-, economische, medische, en politieke crises van deze tijd overal in elkaar grijpen. Zo eindigt wat begon als het verslag van een persoonlijke obsessie als een briljante politieke en culturele analyse. Bovenal is Dubbelganger een zoektocht naar een uitweg uit de Spiegelwereld, een manier om – verenigd en solidair – de wanhoop en de verwarring achter ons te laten.
Naomi Klein (Montreal, 8 mei 1970) schreef baanbrekende internationale bestsellers als No logo, De shockdoctrine en No time, die in meer dan 35 talen vertaald werden. Ze is mede-oprichter en -directeur van het Centre for Climate Justice aan de universiteit van British Columbia, waar ze hoogleraar is, bekleedt een ereprofessoraat in Media en Klimaat aan Rutgers University, schreef voor allerlei toonaangevende media en is columnist van The Guardian.
