Jonathan Robijn Congo blues Recensie

“Toen Morgan op nieuwjaarsdag rond zeven uur ’s morgens van bakkerij De Graaf naar huis terugkeerde, trof hij haar ineengezakt aan de muurtuin.” Zo begint dit boek. En wat doe je dan? Morgan, de jazzpianist is op weg naar huis, na en nachtelijk optreden. Wat moet hij met haar, met deze vrouw? Kan hij haar laten liggen en gewoon door, naar zijn bed? Het is niet zijn gewoonte zich verantwoordelijk te voelen voor anderen, zich te binden, na alles wat hem is overkomen. Maar op de een of andere manier wordt hij toch getrickerd door haar. Komt het omdat hij het lijkt of zijn pas overleden vriendin daar in de kou ligt? Dus ja, hij neemt Simona mee naar huis en natuurlijk raakt hij verknocht aan haar. Alhoewel zij degene is die alle vragen stelt, onberekenbaar blijkt, het naadje van zijn kous wil weten en zelf niets prijs geeft raakt Morgan is haar ban. Zij vliegt in en uit zoals het haar uitkomt. Blijkt pakken met geld te hebben. Sleept hem mee naar de winkel zodat hij zich een fatsoenlijk kan kleden. Met haar komt hij in een wazige wereld van rijkdom, drank, maar krijgt ook een goede plek als jazzpianist in een luxe bar. Wat is het dat hem aantrekt in haar? Waarom denkt hij soms dat hij haar toch ergens van kent? Waar komt zij vandaan? “ Zij beweerde dat zij in haar jeugd Zaïrese mannen had gezien die midden op straat door blanke werden afgeranseld” Zij had de behoefte iets goed te maken en daarom was zij blij bij Morgan te zitten. Zo kon ze iets goed maken. Maar wat in Godsnaam? Maar nu was de tijd natuurlijk niet om dat uit te leggen. En op een dag, wanneer Simona weer eens spoorloos verdwenen is “treffen we Morgan aan, thuis, achter zijn piano. Hij sloot zijn ogen, streelde met zijn vingertoppen de toetsen en al bij de eerste noten zag hij zichzelf ergens in een dorp op de savanne rondkruipen, een groene vlakte die aan de horizon overging in een gebergte.” Altijd wanneer hij hier aankwam vroeg hij zich af; waarom had iemand hem op een vliegtuig gezet. Maar zijn ervaring had hem inmiddels geleerd dat er geen antwoord kwam, de vraag dus zinloos was. Was het de stilte die Simona achterliet dat sommige herinneringen toch naar boven kwamen?

Zoekend, vragend, huiverend door een labyrint van niet willen weten

Jonathan Robijn beschrijft wat er kan gebeuren als het verleden ineens voor je deur staat. Een verleden waar je misschien wel helemaal niet op zit te wachten. Zoals de auteur er tijdens zijn werk voor Artsen zonder Grenzen hoort over een instelling in het zuiden van Rwanda, waar vijftig jaar geleden kinderen opgroeiden, die een Belgische vader en een Congolese moeder hadden. Weggehaald bij hun moeder en in een katholiek pensionaat geplaatst. Zo’n kind is Morgan. Met een indrukwekkend inlevingsvermogen neemt Robijn je als lezer mee. Zoekend, vragend, huiverend, samen met Morgan door en langs een labyrint van niet willen weten, tot er niet meer onderuit kunnend de realiteit onder ogen te zien. Hij doet dat zonder te oordelen. Dat vind ik knap. Daardoor wordt het voor Morgan ook mogelijk zich niet gehinderd te voelen uiteindelijk zoveel mogelijk van zijn eigen geschiedenis te leren weten. Opdat het voor hem begrijpelijk wordt dat :” Geworteld zijn misschien wel de belangrijkste en minst erkende behoefte van de menselijke ziel is” Simone Weil, een Franse filosofe van joodse afkomst. Haar levensmotto lijkt te zijn: Ik wil liever sterven dan naast de waarheid leven.Wat een prachtig boek. Zo’n zwarte geschiedenis,zo liefdevol en toch nietsontziend, verwoord door deze Jonathan Robijn. Lezen dus deze roman,

Recensie van Mieke Koster

JONATHAN ROBIJN – CONGO BLUES

– Titel: Congo Blues
– Schrijver: Jonathan Robijn ♂ (België)
– Soort boek: sociale roman
– Uitgever: Cossee
– Verschenen: 16 oktober 2017
– Omvang: 182 pagina’s
– Uitgave: Paperback / Ebook
– Prijs: € 18,99 / € 9,99
– Waardering: ★★★★★ (uitstekend) Mieke Koster

Bijpassende Boeken en Informatie
– Vlaamse Schrijvers Boeken en Informatie