Marcin Wicha Dingen die ik niet heb weggegooid. Op 4 april 2024 verschijnt bij uitgeverij Koppernik het boek van de Poolse auteur Marcin Wicha over zijn moeder. Hier lees je informatie over de inhoud van het boek en over de uitgave. Daarnaast is er aandacht voor de boekbespreking en recensie van Dingen die ik niet heb weggegooid van Marcin Wicha.
Marcin Wicha Dingen die ik niet heb weggegooid informatie
Als er in de media een boekbespreking of recensie verschijnt van Dingen die ik niet heb weggegooid, de memoir van de Poolse auteur Marcin Wicha dan besteden we er op deze pagina aandacht aan.
Marcin Wicha is in 1972 geboren in de Poolse hoofdstad Warschau. Hij is een kind van Joodse ouders en groeide op in het communistische Polen dat toen nog achter het ijzeren gordijn lag. Zijn beide grootvaders waren minister in de communistische regering. Naast schrijver is hij grafisch ontwerper.
Marcin Wicha heeft een aantal kinderboeken geschreven en gepubliceerd. Maar met zijn memoir over zijn moeder dat in 2017 in Polen verscheen, kreeg hij ook aandacht over de landsgrenzen. De Nederlandse vertaling van het boek waarover je op deze pagina uitgebreide informatie leest, verschijnt in april 2024 bij uitgeverij Koppernik.
Marcin Wicha Dingen die ik niet heb weggegooid recensie van Tim Donker
De dingen die je niet hebt weggegooid, het huis, de ouders, de ouders die dood gaan want die hebbelijkheid hebben ouders: die gaan op een gegeven moment dood, en dan het huis, en de dingen, de dingen die zeggen, de dingen die spreken, de dingen die sprekend iets zeggen, die sprekend iets over je ouders zeggen of over jou of over alles daarbuiten, de dingen die je aantrof, het voorhanden zijnde, de wereld, het land, het land is Polen, wat daar is kan iets zeggen over Polen, over het Polen van net na de oorlog, het communisme, de boeken, de dingen die in de verte lonkten, het kapitalisme bijvoorbeeld, daar verderop, de dingen die je ouders bezaten & de dingen die ze graag wilden bezitten (een stofzuiger bijvoorbeeld) (hij zuigt het stof zo uit de lucht!) (&) (& een triomfantelijk grijnzende huismijt), het kopen als, het kopen de bezigheid op zichzelf, consument zijn, de warenhuizen, huizen vol met waren, waren om te kopen, of waren om alleen maar naar te kijken, er is een elektrische trein en alle kinderen in de buurt weten het, alle kinderen in de buurt weten van de elektrische trein die staat opgesteld in een warenhuis, soms loopt hij, soms rijdt hij over het spoor en wat een fantasties gezicht moet dat zijn, die kleine elektrische speelgoedtrein die loopt over dat spoor in het warenhuis, er wordt gezegd dat sommigen het gezien hebben, iemand heeft de trein zien lopen, wordt gezegd, maar niemand die het zelf heeft gezien, je kunt gaan kijken misschien loopt hij vandaag, hij loopt niet, niet vandaag, nog niet, heel even, misschien, tijden van voorspoed op handen, tijden van voorspoed en kapitalisme en consumentisme moeten op handen zijn, want voor even moet het quotum van tegenslagen en rampen uitgeput zijn, toch?, binnenin de bomkrater is het immers het veiligst, toch?, en ook, je kunt al films gaan zien, zoveel is er al gewonnen, je kunt een film gaan zien en het is een historiese film, een historiese film over het stalinisme en je vraagt je vader die naast je zit: zouden ze vandaag ook zoiets kunnen doen?, is wat, is wat de kleine Marcin aan zijn vader vraagt als ze daar zit en kijken naar een historiese film over het stalinisme en nee zegt zijn vader, nee zegt Marcins vader, want ze verzinnen wel weer iets nieuws, bang maken is overtuigen, (vraag het die abjecte idioot van een Van Ranst maar) (vraag het de buroos maar) (vraag het de sijfers maar), alles groot, alles log, de burokrasie, log omdat het log moet zijn, aan het postkantoor, je wil een abonnement opzeggen, en waarom? wordt er gevraagd, waarom wil je dat abonnement opzeggen, omdat je moeder het abonnement afsloot maar je moeder die is nu dood, tik tik krab krab krassen kunstnagels over het toetsenbord, tik tik krab krab, mevrouw betaalde haar abonnement niet, of ze betaalde maar zeventien zloty waarom betaalde ze maar zeventien zloty en als u dat niet weet wie moet het anders weten, de moeilijke kunst van het schoppen van een scène op het postkantoor, je staat daar, een gesprek loopt vast op zeventien zloty en de mensen in de rij achter je worden ongeduldig, dit is een belangrijk moment, dit is het ogenblik waarover de dichter Kaváfis schreef “Voor sommige mensen komt een dag waarop zij / het grote Ja of het grote Nee moeten zeggen”, het eerste nee is een paracetamol, daarna is het uitmaken wie degene is die schreeuwt, geboorte symbiosen rijping verval en dood, ook het postkantoor is een object, knars tik schuif schuif tikken nu de nagels bijna vriendelijk, of het abonnement misschien alleen voor de radio was?, ook de dingen gaan hoe de dingen gaan, alles wat moet, alles wat Polen tot Polen maakte, bijvoorbeeld als de snor dood is, als de snor dood is moeten hele kleuterklassen verplicht huilen, ja we hebben het hier over misschien wel de meest sadistiese man die ooit geleefd heeft (vaandeldrager van de vrede mijn aars), laat de kleuterklas huilen (laat de kleuterklas zingen voor de willem) (hoe over de willem dan misschien) (alles in vreugde voor de willem) (maar wat kan wat doet de willem nou helemaal) (wat is wat heeft de willem nou helemaal) (zingen voor de willem dansen voor de willem) (het dansen geregisseerd), de tijden versleuteld, altijd weer de sleutel aan de tijden, hoe het komt, hoe het is, zijn en tijd, dan de tijd om bijna op te houden met zijn, de moeder, de dokters, de prints, een probleem met een deken erover is een mens, de dood als gemakzuchtig excuus, de laatste woorden, lachen op de juiste momenten, de stilte, de familie, de kleindochters, oma die de kleindochters de paradoxen van de liberale wereld uitlegt, is de wereld, de wereld is alles wat het geval is, een leven gedaan als de eerste trams komen, er moet gelucht worden, je moet van de spullen af, je moet mensen instanties instellingen bellen, een advertentie plaatsen en dan je leven leiden, zoals het gaat, misschien het ware misschien het juiste of misschien zomaar, als alles verder gaat, als alleen de woorden er nog maar zijn, woorden die niets zijn, woorden die waarheden bevatten, roep de waarheid maar niet zo luid dat zij gehoord kan worden, en dan het zwijgen, en dan het allerlaatste, en dan is het gedaan, is dit intrigerende bij vlagen humorstiese bij vlagen ontroerende boek gedaan, is wat het is, is wat het was, is wat dit boek is, en het was mooi.
Dingen die ik niet heb weggegooid
- Auteur: Marcin Wicha (Polen)
- Soort boek: memoir
- Origineel: Rzeczy, których nie wyrzuciłem (2017)
- Nederlandse vertaling: Charlotte Pothuizen
- Uitgever: Koppernik
- Verschijnt: 4 april 2024
- Omvang: 184 pagina’s
- Uitgave: paperback
- Prijs: 22,50
- Boek bestellen bij: Bol / Libris
Flaptekst van de memoir van de Poolse schrijver Marchin Wicha
Lampen, zakmessen, paperbacks, potloden, opblaasbare hoofdsteunen – Marcin Wicha’s moeder Joanna was een verzamelaar van alledaagse voorwerpen. Als ze sterft, moet Wicha haar spullen uitzoeken in haar appartement. Aan de hand van die spullen begint hij een beeld te construeren van Johana als Joodse vrouw, moeder en burger. Toen Polen na de Tweede Wereldoorlog in de materiële ellende van het communistische regime terechtkwam, werden de mensen op een diepgaande manier gevormd door allerlei tekorten. Wat ze kozen om te kopen, te bewaren en te hamsteren vertelt het verhaal van het hedendaagse Polen,
Johanna’s Joods zijn, haar toewijding aan het werk, haar formidabele temperament, haar zwakte voor consumptiegoederen, alles komt samen in een onvergetelijk portret van een vrouw en, uiteindelijk, van haar land.