Rodaan Al Galidi Holland recensie en informatie over de inhoud van deze nieuwe roman van de “Asielzoeker des Vaderlands”. Op 13 februari 2020 verscheen in eigen beheer bij Uitgeverij De Kade het nieuwe boek van de Iraaks-Nederlandse schrijver Rodaan Al Galidi.
Rodaan Al Galidi Holland Recensie en Informatie
Semmier Karim, een doorgewinterde asielzoeker, verlaat na precies negen jaar, negen maanden, een week en drie dagen het AZC, met een A4tje waarop stond dat hij officieel een verblijfsvergunning in Nederland had. Deze geschiedenis staat met heel veel humor beschreven in; Hoe ik talent voor het leven kreeg. Rodaan Al Galidi leert de lezer met zijn roman Holland opnieuw over de rigide regelgeving in Nederland, over de manier waarop er binnen gezinnen geleefd wordt, over de omgangsvormen, cultuur. Door de ogen van iemand uit de zogenaamde Wij-cultuur. Ik vond het hilarisch om weer eens door Al Galidi aan de hand genomen te worden door regelland Nederland. En vooral wat te doen als je niet past binnen de regelgeving.
Het opgelegde juk van onze samenleving schudt hij af
Wanneer Semmier dan eindelijk in Nederland mag blijven is hij klaar met alle besluiten die voor hem werden genomen. Het opgelegde juk van onze samenleving. Dus hij besluit dat hij geen uitkering wil, geen vast adres, geen huis. Niet nog langer wachten. Al dat wachten had hem geestelijk en lichamelijk uitgeput. Het liefste vertrekt hij direct naar Zuid-Spanje. Naar Tarifa, de Hoofdstad van de Wind, waarover hij gelezen had in de bibliotheek. Maar om Nederland te verlaten heeft hij een reisdocument nodig, dus weer wachten. Zijn ervaringen in het gemeentehuis zijn fantastisch. Maar voorlopig is Semmier op zichzelf aangewezen en zo begint zijn zwerftocht op eigen benen door Nederland.
Tussen de telefoonnummers uit zijn AZC tijd vindt hij het nummer van Calvin, die hem verder helpt. Hij kan zolang bij hem logeren en zo maakt Semmier kennis met het eerste Nederlandse gezin waar hij een tijd mag blijven. Een zorgboerderij, kinderopvang, peuterspeelzaal. Een plek waar veel kan en mag, en waar een hond Diesel rondloopt. Op deze plek mijmert Semmier in alle rust over zijn leven:” Daar zat ik dan, in dit stille schuurtje in dat rustige dorp. Ik beseft dat tussen mij en mezelf meer dan negen jaar zat. Degene die ik was is ver weg. Ik had zo gehoopt dat hij klaar zou staan om zich weer bij mij te voegen” blz.33 Keer op keer weet Al Galidi zulke mooie woorden te vinden over de littekens die een asielprocedure veroorzaken.
Daar in dit gezin wordt hij uitgenodigd voor het avondeten. Dat blijkt nog een heel avontuur. Daar ook wordt Semmier verliefd op Lidewij, de dochter, degene die als zij thuis is met Diesel wandelt. Ach, deze grote liefde, dat wordt niet zomaar makkelijk.
Semmier gaat aan het werk. Klussen hier en daar. Hij kan veel, vindt niks te gek, wil geld verdienen omdat hij in zijn eigen levensonderhoud wil voorzien. Hij ging hondjes uitlaten, tuinen onderhouden, schoonmaakklussen doen, fietsen maken. Intussen observeert hij het sociale leven in dit gezin, in dit dorp en vraagt zich honderdduizend dingen af. En heeft hij veel contact met de Nederlanders waardoor hij ontdekt dat ”achter de stille, goed geïsoleerde Nederlandse muren, van buiten bevroren en van vinnen verwarmd, met allerlei soorten licht en muziek, het een hel kan zijn.” Hij ontdekte de betekenis van “Elk huisje heeft zijn kruisje” (pagina 84).
Prachtig, heftig, ontroerend, humoristisch, een waardevolle roman
Zonder oordeel en met veel respect reist Al Galidi door Nederland. Op zoek naar zichzelf, op zoek naar de Nederlander,op zoek naar werk, vaak via collega asielzoekers. En ja, die komt hij ook zeker tegen. Hilarisch en treurig tegelijkertijd zijn zijn verhalen over de flat Elvis Presley. Ook daar vindt hij onderdak, in een afgelegen verwaarloosde achterstandswijk. De enige Nederlanders die je daar tegen komt zijn van de politie. Verder een opeenstapeling van uitgeprocedeerde , illegale rondzwervende, stikkende mannen. Waar niemand naar omkijkt. Die alleen elkaar hebben om het zelfde lot te delen.
Tot twee keer toe belandt Semmier in een klooster. Voor de nodige rust, om afscheid te nemen van Lidewij, om zich voor te bereiden op zijn reis naar Zuid-Spanje. Naar Tarifa, waar hopelijk de wind waait waarvan hij droomt. Prachtig, heftig, ontroerend, humoristisch, dit waardevolle document geschreven door Rodaan Al Galidi die is gewaardeerd met ∗∗∗∗∗ (uitstekend).
Recensie van Mieke Koster
Holland
- Schrijver: Rodaan Al Galidi (Irak, Nederland)
- Soort boek: roman
- Uitgever: De Kade
- Verschenen: 13 februari 2020
- Omvang: 400 pagina’s
- Uitgave: Paperback
- Waardering redactie: ∗∗∗∗∗ (uitstekend)
Flaptekst van het nieuwe boek van Rodaan Al Galidi
Dit boek is een reis door het diepe hart van Nederland.
Nee.
Het is een roman voor iemand die het Nederlands beheerst, maar de cultuur niet.
Nee.
Een beschrijving van Nederland in al haar verscheidenheid.
Nee.
Dit boek is gewoon Holland.
Behalve met onverwachte regenbuien, de Aldi en de zee had Semmier Karim niet zo gek veel ervaring met het leven in Nederland buiten het azc. Na negen jaar wachten op een verblijfsvergunning komt hij terecht in het echte Holland, dat van haar inwoners, niet dat van het systeem. Het wordt een zoektocht naar zichzelf, de jongen die hij gaandeweg verloren is en naar het thuis waar hij zo naar verlangt. Onderweg blijkt het volk anders te zijn dan het systeem, en zijn reis moeilijker dan hij dacht.
Wie zijn de Hollanders? Gaat Semmier zijn weg vinden? En wat als de liefde op zijn pad komt? Door de ogen van Semmier Karim zien we Nederland zoals niemand anders het zou kunnen optekenen. Zoals de schrijver het zelf zegt: “Holland is de hoofdpersoon van deze roman. Dit boek is mijn reis tussen de Nederlanders en in de Nederlanders. In hun hart, in hun geest, in hun hoofd. En als dat het niet is, dan is het mijn vergissing, waarvan ik dacht dat het mijn reis was.’
Rodaan Al Galidi op bezoek bij het tv-progamma Mondo
Op zaterdag 15 februari 2020 was Rodaan Al Galidi bij het VPRO programma Mondo om te spreken over zijn nieuwe roman Holland.
