Categorie archieven: Memoir

Memoir, Nieuw-Zeeland, Nieuw-Zeelandse schrijfster, Non-Fictie

Ruth Shaw – De boekwinkel aan het eind van de wereld

Ruth Shaw De boekwinkel aan het eind van de wereld recensie en informatie over de inhoud van het boek. Op 8 mei 2023 verschijnt bij uitgeverij Ambo | Anthos de Nederlandse vertaling van The Bookseller at the End of the World, geschreven door de Nieuw-Zeelandse boekhandelaar en schrijfster Ruth Shaw.

Ruth Shaw De boekwinkel aan het eind van de wereld recensie en informatie

Als de redactie het boek leest, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van De boekhandel aan het einde van de wereld. Het boek is geschreven door Ruth Shaw. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van het autobiografische boek van de Nieuw-Zeelandse boekverkoopster en auteur Ruth Shaw.

Ruth Shaw De boekwinkel aan het eind van de wereld recensie

De boekwinkel aan het eind van de wereld

Recensie en waardering van het boek

  • “Shaw vertelt haar verhaal zonder sentimentaliteit of zelfmedelijden, ze is rechtdoorzee en heeft humor. Haar veerkracht, optimisme en bereidheid om anderen te helpen zijn bewonderenswaardig, haar opmerkelijke verhaal moet echt worden gelezen.” (Sunday Star Times)
  • “Een verhaal doorspekt met hartverwarmende en soms hartverscheurende anekdotes.” (The Guardian)

Flaptekst van het boek van de Nieuw-Zeelandse boekhandelaar Ruth Shaw

In De boekwinkel aan het eind van de wereld lees je de hartverscheurende memoires van Ruth Shaw, een charmante boekhandelaar uit het afgelegen dorp Manapouri, in het diepe zuiden van Nieuw-Zeeland. Ruth verweeft de verhalen van de bijzondere klanten van haar winkel met mijmeringen over haar favoriete boeken en het ongelooflijke verhaal van haar rijke, afwisselende en soms moeilijke leven. Ze zeilde jarenlang over de Stille Oceaan, waar ze werd overvallen door piraten, had bijzondere relaties, werd opgenomen in een inrichting, hielp in Sydney drugsverslaafden en prostituees, voerde campagne voor tal van milieukwesties en werkte met haar man Lance op een groot jacht. Ruths leven bestond niet alleen uit omzwervingen en avonturen, ze leed ook enkele zeer grote verliezen. Door haar gevoel voor humor zal dit boek je behalve aan het huilen ook zeker aan het lachen maken. En het zal ervoor zorgen dat je Ruth en haar kleine boekwinkel wilt bezoeken.

De boekwinkel aan het eind van de wereld is het opmerkelijke verhaal van een wel heel bijzondere boekhandelaar.

Bijpassende boeken en informatie

Memoir, Non-Fictie

Mr. Frank Visser – Met vallen opstaan

Mr. Frank Visser Met vallen opstaan recensie en informatie over de inhoud van het boek. Op 20 april 2023 verschijnt bij uitgeverij Balans de memoir van televisierechter Mr. Frank Visser.

Mr. Frank Visser Met vallen opstaan recensie en informatie

Als de redactie het boek leest, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van Met vallen en opstaan, Van gewonen jongen tot televisierecht. Het boek is geschreven door Mr. Frank Visser. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van het boek van televisierecht Mr. Frank Visser.

Mr. Frank Visser Met vallen opstaan recensie

Met vallen en opstaan

Van gewone jongen tot televisierechter

  • Auteur: Frank Visser (Nederland)
  • Soort boek: non-fictie, televisieboek
  • Uitgever: Uitgeverij Balans
  • Verschijnt: 20 april 2023
  • Omvang: 256 pagina’s
  • Uitgave: paperback / ebook
  • Prijs: € 21,99 / € 10,99
  • Boek bestellen bij: Bol / Libris

Flaptekst van het boek van Mr. Frank Visser

Frank Visser groeide op in een katholiek gezin met zeven kinderen dat na de dood van zijn vader in geldnood kwam. Alles in zijn jeugd was katholiek en hij hield ervan, was goed ‘in godsdienst’, al bracht hij al vroeg de leraren in verlegenheid met zijn vragen.

In een montere, grappige en ongepolijste stijl neemt Visser zijn lezer mee door zijn leven. Een verhaal van vallen en opstaan, van financiële zorgen, gedwongen verhuizingen, en tegenslag. Verhalen uit een niet-intellectueel milieu, van een moeder die uit nood een café beheert. Maar gaandeweg krijgt Visser kansen, op studie, op een carrière in de rechterlijke macht. Hij slaagt erin om met discipline, doorzettingsvermogen en humor kantonrechter te worden. Om daarna de sprong te wagen naar de televisie.

Visser schrijft zijn ervaringen en herinneringen op, en weeft door alles heen zijn kijk op het recht, hoe het werkt of zou moeten werken. Aan zijn vele ontmoetingen met vooral boze mensen probeert hij een positieve wending te geven. Al draagt hij dan een toga, hij voelt met hen mee. Al staan de televisiecamera’s op hem gericht, zijn wens is dat de mensen die voor hem staan vooral zichzelf onder ogen zullen zien.

Met vallen en opstaan is een ongewoon levensverhaal van een gewone jongen, die zegt: ‘Boos zijn helpt niet, wel doen wat je kunt. Slikken als het moet, maar gaan als het kan.

Bijpassende boeken en informatie

Memoir

Louise Hompe – Wie zei dat mijn leven saai is

Louise Hompe Wie zei dat mijn leven saai is recensie en informatie over de inhoud van de memoir. Op 24 april 2023 veschijnt bij uitgeverij Nobelman het autobiografische boek van Louise Hompe.

Louise Hompe Wie zei dat mijn leven saai is recensie en informatie

Als de redactie het boek leest, kun je op de pagina de recensie en waardering vinden van Wie zeo dat mijn leven saai is. Het boek is geschreven door Louise Hompe. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van de memoir van Louise Hompe.

Louise Hompe Wie zei dat mijn leven saai is recensie

Wie zei dat mijn leven saai is

  • Schrijfster: Louise Hompe (Nederland)
  • Soort boek: memoir
  • Uitgever: Uitgeverij Nobelman
  • Verschijnt: 24 april 2023
  • Omvang: 340 pagina’s
  • Uitgave: paperback
  • Prijs: € 22,95
  • Boek bestellen bij: Bol / Libris

Flaptekst van de memoir van Louise Hompe

In  Wie zei dat mijn leven saai is zien we een vrouw die alle uitdagingen van het leven aangaat. Na een turbulente studietijd in Amsterdam waar ze op de barricades klimt, richt ze een vrouwencabaret op waarmee ze door het hele land toert. Met gelijkgestemden begint ze een woongroep midden op het Friese platteland, het worden zevenentwintig roerige jaren. Na de aanschaf van één Fries paard volgen er snel meer, de zwarte parels laten haar niet meer los. Als eerste vrouw brengt ze het zelfs tot inspecteur van het Koninklijk Fries Paarden Stamboek.

In haar werkzame leven houdt ze zich bezig met het ontwikkelen van talenten bij jongeren die minder kansen hebben gekregen. Haar carrière eindigt in het beroepsonderwijs als manager en innovatiecoach in de creatieve maakindustrie. Laat je verrassen: hoe ze iedere dag plukt alsof het haar laatste is.

Bijpassende boeken en informatie

Amerikaanse schrijfster, Memoir

Margo Jefferson – Het bouwen van een zenuwstelsel

Margo Jefferson Het bouwen van een zenuwstelsel recensie en informatie over de inhoud van de memoir. Op 16 mei 2023 verschijnt bij uitgeverij De Arbeiderspers de Nederlandse vertaling van Constructing a Nervous System, het nieuwe autobiografische boek van de Afro-Amerikaanse schrijfster Margo Jefferson.

Margo Jefferson Het bouwen van een zenuwstelsel recensie en informatie

Als de redactie het boek leest, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van Het bouwen van een zenuwstelsel.  Het boek is geschreven door Margo Jefferson. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van het nieuwe boek van de Amerikaanse schrijfster Margo Jefferson.

Margo Jefferson Het bouwen van een zenuwstelsel Recensie

Het bouwen van een zenuwstelsel

  • Schrijfster: Margo Jefferson (Verenigde Staten)
  • Soort boek: memoir
  • Origineel: Constructing a Nervous System (2022)
  • Nederlandse vertaling: Jenny Mijnhijmer
  • Uitgever: De Arbeiderspers
  • Verschijnt: 16 mei 2023
  • Omvang: 224 pagina’s
  • Uitgave: paperback / ebook
  • Prijs: € 22,99
  • Boek bestellen bij: Bol / Libris

Flaptekst van het nieuwe memoir van Margo Jefferson

In Het bouwen van een zenuwstelsel versplintert Jefferson zichzelf eerst en bouwt zichzelf vervolgens op door haar gelauwerde kritieken te vervlechten met de woorden van overleden familieleden, sleutelmomenten uit haar leven en gedramatiseerde berichten van mensen die haar in haar eenzaamheid vergezelden. Jazzklanken vormen de intieme en leerzame stem van een ouder. Bing Crosby en Ike Turner zijn twee van haar alter ego’s. Zo ontstaat een remix van haarzelf in een nieuwe, met leven overgoten, muzikale vorm.

Bijpassende boeken en informatie

Autobiografieën Memoires, Memoir, Muziek

Brian Johnson – De levens van Brian

Brian Johnson De levens van Brian recensie en informatie over het boek met de memoires van de zanger van AC/DC die hij samen schreef met Chris Ayres. Op 11 april 2023 verschijnt bij uitgeverij Volt de Nederlandse vertaling van de autobiografie The Lives of Brian van de leadzanger van AC/DC Brian Johnson.

Brian Johnson De levens van Brian recensie en informatie

Als de redactie het boek leest, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van De levens van Brian, Memoires van een rocklegende. Het boek is geschreven door Brian Johnson samen met Chris Ayres. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van het autobiografische boek de leadzanger van de legendarische Australische rockband AC/DC.

Recensie van Tim Donker

In alles is een dan, en ook een daar. Veel dans en daars raken verloren in de mist van al wat erna komt, en soms bevind je je dan ergens & in een bepaalde omstandigheden, en je weet begot niet hoe dit ooit zover gekomen is, je weet alleen wat je ervan vindt (niet veel, meestal). Maar van dit dit weet ik het dan en daar nog exact. Exact, ik zeg u.

Of exact. Daarmee zeg ik misschien meteen al teveel. Het dan moet ik gokken op 1979 of 1980, hooguit 1981. Vroeger dan 1978 kan het denk ik niet geweest zijn. Het daar: de kroeg in Kanaleneiland waar mijn tante toen werkte. Ja, een kroeg. Het was presies dat soort van gelegenheid waar geen enkele omschrijving voor gevonden kan worden dan kroeg. Niet café. Niet bar. Niet eens restaurant (wat het wel was, je kon er geloof ik een happie eten) – nee dit soort onderkomen heet kroeg. Niet meer dan een barak, feitelijk. Veel bruintinten. Een lange bar om aan te hangen. Rijen flessen. Donkere gordijntjes voor smoezelige ramen. Iets als dit kun je in havens verwachten. Maar er stond ook: een jukebox.

Een jukebox. Die jukebox. O. De jukebox. Niet zoon hele klassieke, met ronde bovenkant. Meer dat jarenzestigmodel geloof ik, die rechthoekige doos die als ik me het wel herinner ook in de leader van Happy days voorkwam. Daar, uit die jukebox schalde het toen. The Kinks. Lola. Dreunen. Heerlijke dreunen op mijn kindertrommelvliezen. Toen ik het eenmaal, ooit, daar, toen, gehoord had, wilde ik het steeds weer horen. Keer na keer. Altijd als ik voet zetten wist in die, ja, kroeg, liep ik naar de jukebox en koos ik Lola. Al mijn muntjes. Of misschien waren ze van het huis. Toen ze de jukebox wegdeden kreeg ik het singletje. Het was geheel verbogen maar het speelde nog, en ik zat hele middagen op mijn kamer op een eenvoudige platenspeler steeds maar dat ene singletje af te spelen (af en toe kant B, Celluloid heroes – dat ik uitsprak als kuloot heerroes (met de klemtoon op roes) – want die vond ik ook wel aardig al bleef het schril afsteken tegen dat Lola dat kant A te bieden had).

Want harde rock. Daar bleek het om te gaan. Harde rock. Tot dan toe had het levenslied aan me getrokken, de oude Hazes voorop, maar rock, harde rock, raakte me op een hele andere manier. De blues van Hazes, de verstaanbaarheid van zijn teksten, de idee dat het leven voornamelijk ellende voor je voeten wierp; ik was er erg bevattelijk voor. In rock was het tegenovergestelde werkzaam: levendigheid, energie, lust, vuigheid – ik vatte dat alles niet van kindsbeen af natuurlijk maar ik voelde wel iets. Bij Hazes leek het steeds te gaan om het voorbije: liefde die over was, een vrouw die ervandoor was gegaan, een moeder die dood was – in rock daarentegen ontstond er juist iets. Iets dat bruiste en borrelde en vlamde en vloeide. En iets dat heel, heel erg verboden was.

Lola leidde me naar Status Quo (in eerste instantie gek genoeg naar dat zeikerige The wanderer, toen Quo allang geen schim meer was van zichzelf, een slap aftreksel, een zwakke herhalingsoefening). Ik was nog steeds kind, en kreeg niet genoeg zakgeld om platen te kopen. Een singletje wilde al wel kunnen (en dat werd dus The wanderer); maar mijn eerste platen kreeg ik van een vriend van mijn vader. Die deed Piledriver, Blue for you en Quo live aan me kado. Afdankertjes waarschijnlijk, maar niettemin. De beste platen van Quo bovendien. Of. Naja. Laten we zeggen: de debuutplaat en die direkt daarna mag je negeren. En alles na Quo live mag je ook negeren. Maar eigenlijk heeft ieder huishouden aan Ma Kelly’s greasy spoon, Dog of two head en Piledriver wel genoeg. En die liveplaat ja. Quo live. Goed. Die ook.

Het was me langzamerhand gaan dagen dat de muzieksoort die ik zo spannend vond een naam had. Hardrock. En in die tijd, mensen, in die gouden tijd, in die heerlijke tijd om in leven te zijn, waren er verdomme televisieprogramma’s gewijd aan alleen maar deze muzieksoort. Sky Channel had Monsters of rock. Super Channel had The Power Hour. RTL plus (zoals die zender geloof ik heette) had een programma dat meen ik Mosh gedoopt was, gepresenteerd door Sabine Classen, de toen zeer begeerlijke frontvrouw van thrashmetalband Holy Moses. Al was dat programma geloof ik later, veel later alweer.

Maar het moet één van die shows geweest zijn, en ergens niet al te laat in de jaren tachtig dat ik de videoclip zag van You shook me all night long van AC/DC (en hehe, daar zijn we dan toch eindelijk). Brian Johnson met kenmerkende pet op zich wassend in een teil in de keuken. Brian Johnson met kenmerkende pet op, scherend. Brian Johnson met kenmerkende pet op lopend door Heel Erg Engelse Straatjes naar de apotheek. En die vrouw op die mechanische stier, die vrouw op die hometrainer, die zo op heel tiepies jaren tachtiger wijze sexy aan het wezen was (misschien was het al ver als 1986 denk ik nu, het zal niet de You shook me all night long van Back in black zijn geweest maar de heropname voor Who made who want achter de drums zie ik voor mijn geestesoog niet Phil Rudd zitten maar krullenbol Simon Wright – die er docht me pas vanaf Fly on the wall bij was) (dan was ik bij dan toch al dertien ja) (en ik vond die vrouw niet sexy ik vond wel dat ze raar haar had) (en dat je veel van haar lichaam kon zien appelleerde wel aan iets dan inmiddels ontluikend was in mijn puberbrein en -lichaam).

Dat was een twede dan en daar. Het dan en daar van een huis in de Oudartstraat in Stiphout in wel laat het dan 1986 geweest zijn hé als Wright op de drumkruk zat. Al bij al is You shook me all night long een tamelijk braaf rocknummertje, zeker in vergelijk met de extremere metalsoorten die ik niet lang daarna in het vizier zou gaan krijgen, maar toen was het een openbaring. Die rauwe, hese stem van Johnson. Die strakke, opzwepende ritmegitaar. En die maffe Angus Young die als een dwaze kangoeroe over het podium hupste. De levenslust. De kracht. De electrificatie. Hier was iets gaande. Hier gebeurde iets.

En hoewel later, weeral later, altijd maar later, mijn aandacht begon te verschuiven naar de periode dat Bon Scott zanger was van AC/DC, bleef Johnson voor mij toch altijd een beetje de personificatie van de band. Het was hoe dan ook een band die stond, en bleef. Ik geraakte meer en meer geïnteresseerd in harde metalsoorten (na AC/DC werd Raven mijn favoriete band, daarna Venom, daarna Slayer, daarna Napalm Death) maar ook toen ik alle dagen het liefst luisterde naar black, death of thrash metal, of zelfs iets liever nog naar grindcore, verloor ik AC\DC nooit uit het oog. Of oor. Tot ik de metal als geheel afzwoer bleef het tot mijn favoriete bands horen. Andere favorieten kwamen en gingen, maar AC\DC bleef.

Nu ben ik bijkans een halve eeuw oud en hardrock en heavy metal zijn nu nog slechts twee van de vele muzieksoorten die ik een warm hart toe draag. Het zal bijna twee jaar geleden zijn dat ik voor het laatst een cd van AC\DC door mijn geluidsboxen liet schallen. Het is meer nostalgie dan waarlijk muziekgenot nu, denk ik. Al is dat niet heel precies uit te maken. In ieder geval was het met matig enthousiasme dat ik me nederzette met De levens van Brian in mijn handen. Ja, die band had ik ooit heel erg goed gevonden. Ja, ik had als volwassen man me enkele van hun cd’s aangeschaft. Lang niet alles wat ik op plaat had gehad nee maar toch wel meer dan twee of drie titels. Maar een moetlees waren de memoires van Johnson voor mij zeker niet. Een maglees misschien. Een galees dan toch.

Tekstueel had AC\DC voor mij nooit zo uitgeblonken. Zelfs niet de teksten van Bon Scott die ook door de critici (zij het pas postuum) bejubeld waren geweest. Het deed me veel genoegen om mijn lerares Engels indertijd, nadat ze voor de zoveelste keer tegen me was begonnen over Whole Lot of Roses eens haarfijn uit te leggen waar Whole Lotta Rosie werkelijk over ging maar toch kon zelfs Scott me niet totaal intrigeren en ik denk dat hij zeker wel de betere tekstschrijver was van de twee. Naar de memoires van Bon Scott was ik misschien enigszins nieuwsgierig geweest; naar die van Brian Johnson maar nauwelijks.

Ik was dan ook niet klaar voor wat me overviel.

Wat me overviel was een boek.

Wat me overviel was een boek dat me maar niet los wilde laten.

Wat me overviel was een boek waarin ik nadat ik erin begonnen was alleen maar wilde blijven lezen. Ik wilde niks anders lezen dan dit boek. Ik wilde niks anders doen dan lezen in dit boek. Ik had voor niks of niemand nog aandacht, alleen maar voor dit boek. Zelfs mijn kinderen, het was zondag en daarna was het maandag maar het begin van de meivakantie en dus ging niemand naar school, zelfs mijn kinderen kregen steeds te horen “even wachten nog jongens”, “laat me heel even dit hoofdstuk uitlezen jongens”, “kunnen jullie niet iets met zijn tweeën gaan doen?” als ze me wilden bij een spelletje, een potje basketballen of het maken van stopmotion-filmpjes met Lego of Playmobil – wat hun nieuwste hobby is. En mijn kinderen zijn doorgaans toch de enigen in de hele wereld die meteen mijn onverdeelde aandacht krijgen. Of meteen. Erg lang op die onverdeelde aandacht moeten zij doorgaans in elk geval niet wachten.

Maar nu las ik. Ik las en ik las. Ik las en ik las en ik las en had in twee dagen de vierhonderd pagina’s die De levens van Brian telt uit. Feitelijk iets meer dan vierentwintig uur. Ik begon er op zondag na het ontbijt in en ik had het maandagmiddag uit. Wat voor mijn doen snel is. Omdat ik zoveel nietlezen doorheen mijn lezen laat komen, met name al het nietlezen dat de kinderen betreft. De levens van Brian stond veel minder nietlezen toe. Ik deed nog wel wat spelletjes, basketballen of stopmotion maar minder. Veel minder.

Wat een fantastiese verteller Brian Johnson is! Je hangt aan zijn lippen nee aan zijn woorden nee toch aan zijn lippen, het is alsof je in een pub in gesprek geraakt bent met hem en hij met grote verbale souplesse smakelijke verhalen opdist over het spelen in een band. Marginale bandjes als Gobi Desert Kanoe Klub of Jasper Hart Band; een relatief succesvolle band als Geordie (al kun je je afvragen of Geordie niet gewoon aan de vergetelheid prijs gegeven zou zijn als het niet de latere AC\DC-frontman op zang had gehad), of een wereldact als AC\DC. Anecdotiekjes? Nee. Ja. Misschien. Gans het leven is een optelsom van anecdotiekjes. Geef de anecdotiekjes Johnsons meesterlijke pen en ik lebber ze hijgend binnen.

Bovendien weet Johnson ook te ontroeren. Als hij over zijn jeugd vertelt b’voorbeeld. Zijn moeder was een Italiaanse die door de Britse sergeant die zijn vader was na de tweede wereldoorlog mee terug naar Engeland was genomen. Vader Johnson had in Italië gevochten en daar had hij Brians moeder ontmoet. Ze kwam uit een rijke familie en had een goed leven in Italië. Voor de liefde gaf ze dat op – om in Engeland in een klein huisje terecht te komen. Het kleine huisje van opa en oma Johnson waar naast vader en moeder Johnson (en spoedig Brian en zijn broers en zus) ook nog een geschifte oom en een tante woonden. Erg welkom waren de Italiaanse en haar kinderen niet. Schimpscheuten, vernederingen, soms regelrechte terreur. De armoede, de ellende, het racisme, de honger; Johnson vertelt het allemaal.

Het ploeteren om in leven te blijven, ook later. De muziek die hem met sirenegezang geroepen had maar waarvan hij niet kon leven. Fabrieksbaantjes, het arbeidersbestaan. ’s Avonds spelen. Het verhaal van de pet, de kenmerkende pet, maar nee dat is te mooi dat moet je zelf maar gaan lezen.

Misschien is het AC\DC logo op het omslag een weinig misleidend; De levens van Brian gaat vooral over Johnsons jeugd, over het geploeter, over Geordie; pas helemaal op het eind, in de laatste, zeg, honderd pagina’s, gaat het over de overstap naar AC\DC en dan met name over de totstandkoming van Back in black (wat ik, eerlijk, ook in mijn fan-dagen, nooit hun allerbeste elpee gevonden heb) (maar ook hun nietallerbeste elpee heb ik grijs gedraaid en al die liedjes waarvan hij plaudeert ken ik van binnen en van buiten en dus las ik ook dit stuk, naast die over zijn jeugd, met kippenvel overheen heel mijn huid); ik bedoel zeggen, als louter AC\DC-fan, die geen enkele andere interesse kent dan AC\DC, moet je dit boek misschien niet lezen. Wel als je een mooi, innemend, humorvol portret wil lezen van een man die al in zijn vroege jeugd wist dat hij beroepsmuzikant wilde worden en er alles aan gedaan heeft om die droom waar te maken.

Vrij van kapsones, liefdevol, ontzettend bevlogen en uiterst geestig praat Brian Johnson over zijn kindertijd, zijn ouders, de uitzichtloze baantjes en zijn passie voor rock ’n roll. De levens van Brian is het beste muziekboek dat ik ooit gelezen heb (het stuurt wat mij betreft zelfs Het echte Frank Zappa boek naar huis) omdat het ook zonder muziek boek blijft. En dat is het moje. Dat is het hele hele moje. Je hoeft niet van hardrock, of van AC\DC – nee je hoeft zelfs niet eens van muziek te houden om aan De levens van Brian een geweldige leeservaring over te houden. Als je kunt boeien in weerwil van je eigen onderwerp ben je voorwaar geen misselijk schrijverken. Niet gek voor iemand die ooit dichtte she was a fast machine / she kept her motor clean / she was the best damn woman i ever seen.

Brian Johnson De levens van Brian recensie

De levens van Brian

Memoires van een rocklegende

  • Schrijver: Brian Johnson (Engeland)
  • Soort boek: memoires, muziekboek
  • Origineel: The Lives of Brian (2022)
  • Nederlandse vertaling: Rob de Ridder
  • Verschijnt: 11 april 2023
  • Omvang: 400 pagina’s
  • Uitgave: paperback / ebook
  • Prijs: € 24,99 / € 12,99
  • Boek bestellen bij: Bol / Libris

Flaptekst van de autobiografie van Brian Johnson zanger van AC/DC

De memoires van de zanger van AC/DC, een van de grootste rockbands aller tijden.

Brian Johnson, zoon van een Britse sergeant-majoor en een Italiaanse moeder, groeide op in een klein Engels dorpje. Het zien van een tv-optreden van Little Richard werd het keerpunt in zijn leven. Vanaf dat moment wilde de koorknaap en padvinder maar één ding: zanger van een band worden.

Jarenlang probeerde hij met verschillende bands naam te maken, maar een echte doorbraak bleef uit. Tot hij in 1980 uitgenodigd werd voor een auditie voor een van ’s werelds grootste rockacts: AC/DC. Na de tragische dood van hun zanger Bon Scott verkeerde de band in een crisis, maar met Brian als nieuwe zanger vonden ze de weg naar de top terug en namen ze hun grootste meesterwerk op: Back in Black. Het werd het bestverkochte rockalbum aller tijden.

Brian werd omarmd door de fans en met de band vierde hij vele successen. Maar in 2016 sloeg het noodlot toe. Brian werd gedwongen het zingen op te geven vanwege ernstig gehoorverlies. Na een operatie en lange revalidatie keerde hij in 2020 terug, met de release van de succesvolste rockplaat van dat jaar, Power Up.

Zijn leven als rockster was een achtbaan, maar Brian heeft zijn voeten altijd stevig op de grond weten te houden. Openhartig, levendig en vaak ook grappig – in De levens van Brian vertelt hij, met zijn eigen onnavolgbare stem, zijn verhaal.

Bijpassende boeken en informatie

Memoir, Nieuw-Zeelandse schrijfster, Non-Fictie

Claire Nelson – Dingen die ik leerde van het vallen

Claire Nelson Dingen die ik leerde van het vallen recensie en informatie over de inhoud van de memoir. Op 4 april 2023 verschijnt bij uitgeverij The House of Books de Nederlandse vertaling van het autobiografische boek Things I learned from Falling van de Nieuw-Zeelandse auteur Claire Nelson.

Claire Nelson Dingen die ik leerde van het vallen recensie en informatie

Als de redactie het boek leest, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van Dingen die ik leerde van het vallen. Het boek is geschreven door Claire Nelson. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van het autobiografische boek van de Nieuw-Zeelandse journaliste en schrijfster Claire Nelson.

Claire Nelson Dingen die ik leerde van het vallen recensie

Dingen die ik leerde van het vallen

  • Schrijfster: Claire Nelson (Nieuw-Zeeland)
  • Soort boek: memoir
  • Origineel: Things I Learned from Falling (2021)
  • Nederlandse vertaling: Anne Jongeling
  • Uitgever: The House of Books
  • Verschijnt: 4 april 2023
  • Omvang: 256 pagina’s
  • Uitgave: paperback / ebook
  • Prijs: € 23,99 / € 9,99
  • Boek bestellen bij: Bol / Libris

Flaptekst van de memoir van Claire Nelson

In 2018 gaat journalist Claire Nelson voor lange tijd alleen op reis om haar hoofd leeg te maken en haar plannen voor de toekomst bij te stellen. Haar reis brengt haar naar Californië, maar een wandeling in het Joshua Tree National Park loopt uit op een catastrofe. Ze verdwaalt en valt ruim zes meter van een rots naar beneden. Door de val verbrijzelt ze haar bekken en kan ze haar onderlichaam niet meer bewegen. In een uithoek van de woestijn, zonder bereik en zonder dat iemand weet waar ze is, vecht Claire vier dagen lang voor haar leven – afwisselend tussen wanhoop en de vastberadenheid om in leven te blijven. Tot ze op wonderbaarlijke wijze wordt gered.

In het boek vertelt Claire niet alleen haar moedige verhaal over het overleven, maar ook haar verhaal over het vallen. En hoe je – zelfs als je in duizend stukjes uiteenvalt – jezelf altijd opnieuw op kunt rapen.

Claire Nelson is geboren in Nieuw-Zeeland en woonde meer dan tien jaar in Londen, waar ze werkte als reis- en culinair journalist. Ze schreef onder andere voor Jamie Oliver’s magazine, ELLE, Food and Travel en Delicious. Dingen die ik leerde van het vallen is haar eerste boek.

Bijpassende boeken en informatie

Belgische auteur, Memoir

Chantal Akerman – Mijn moeder lacht

Chantal Akerman Mijn moeder lacht. Op 28 maart 2024 verschijnt bij uitgeverij Koppenik de Nederlandse vertaling van Ma mère rit van de Belgische filmregisseur Chantal Akerman. Hier lees je informatie over de inhoud van het boek en over de uitgave. Daarnaast is er aandacht voor de boekbesprekingen en recensie van Mijn moeder lacht, de memoir van Chantal Akerman.

Chantal Akerman Mijn moeder lacht informatie

Chantal Akerman is 6 juni 1950 geboren in Brussel. Ze groeide op in een Joods-Pools gezin van Holocaust-overlevers. Als ze 18 jaar oud is gaat ze naar de Belgische filmopleiding van het Institut National Supérieur des Arts du Spectacle et des Techniques de Diffusion. Na haar opleing verhuisde ze naar New York en begon met het maken van films. Ze maakte zowel speelfilms en documentaires als installatiewerken en werkte zowel als actrice en als regisseur.

In 1975 maakte ze de film Jeanne Dielman, 23 Quai du Commerce, 1080 Brussel. De film werd geprezen als eerste feministische meesterwerk in de geschiedenis van de cinema en in 2022 door het British Film Institute (BFI) uitgeroepen tot de beste film aller tijden.

Op 5 oktober 2015 overleed Chantal Akerman, 65 jaar oud aan de gevolgen van zelfmoord kort nadat haar moeder met wie ze een gecompliceerde relatie had ook was overleden. In haar memoir Ma mère rit uit 2013 doet ze hier verslag van. Over het boek dat nu in Nederlandse vertaling verschijnt, kun je op deze pagina uitgebreide informatie lezen.

Chantal Akerman Mijn moeder lacht recensie van Tim Donker

Film heeft mij slechts kortstondig geïnteresseerd, en dan nog noodgedwongen.

De jaren negentig waren bezig, een millennium liep op zijn einde, ik studeerde, ik liep ergens rond in hallen, het beviel me maar matig, het beviel me niks, iemand anders liep daar rond en zei dat er in Amsterdam een studie bestond en dat heette tekstschrijven, het zou schrijven zijn, meerdere soorten schrijven, zakelijk, reclame, scenario, tijdschriftjournalistiek, het leek me niks maar die ander zei dat ze het ging doen, dan ben ik in ieder geval elke dag schrijvend bezig zei ze, dat trok me over de streep, elke dag schrijvend bezig zijn dat ging beter zijn dan dit hier, ja dat ging beter zijn dan alles, en ik wisselde van studie, na een zomer die een hel van een zomer was want iemand moest zo nodig naar Mallorca gaan en mij alleen achterlaten, na zoon soort zomer, na een hel van een zomer deed ik een andere studie, liep ik rond in andere hallen, het beviel me niks, het beviel me misschien minder nog dan de studie die ik eerst deed, alle dagen schrijvend bezig zijn ja maar dit was alle dagen rotzooi schrijven en het deed me langzaamaan een haat tegen het schrijven ontwikkelen en de trut die me overgehaald had deze studie te gaan doen was zelf niet door het toelatingsexamen gekomen en daar zat ik nu, iemand was nog steeds niet terug uit Mallorca, mensen komen nooit terug uit Mallorca, na een jaar ofzo was het tijd om een afstudeerrichting te kiezen, het was kiezen uit kwaden, dan maar scenario, daar leek me nog de meeste vrijheid en creativiteit mee gemoeid, ah!, daar ging ik afgestudeerd scenarioschrijver zijn en nu de omgekeerde beweging: nu moest ik me nog zien te gaan interesseren voor film.

Videokunst ontdekte ik al snel. Dat vond ik goed. Oprecht goed. Het kon bewegend schilderij zijn, een visueel poëem, een literaire videoclip, het kon straf zijn, het kon veelzeggend zijn, het kon iets zijn dat ik ook wel zou willen maken. Met een vriend in die dagen, een tijdelijk in Nederland studerende Fransoos die luisterde naar de onmogelijke naam Valentin, frekwenteerde ik een filmhuis hier ter stede. In Utrecht. Een filmhuis waar je vooraf ook een hapje kon eten. Wat we meestal deden. Ik geraakte een heel klein beetje bekend met de “alternatieve cinema” of hoe heet dat. Zag films. Saje films. Pretentieuze films. Onzinnige films. Vergezochte films. Maar ook moje films. Het schoonst vond ik films met veel leegte, lange shots, weinig dialoog, vrijwel geen actie. Ja. Zoiets ging ik wel kunnen maken, dacht ik, straks, als het dan toch moest, als afgestudeerd scenarioschrijver. Niet dat mijn docenten op de gehate opleiding als gidsen in die richting konden of wilden optreden. Ik herinner me een synopsis moeten schrijven, ik wilde iets doen dat zich in een kleine ruimte zou afspelen, een kale keuken, twee mensen aan weerszijden van een wrakke tafel op eenvoudige stoelen, veel stilte, geen filmmuziek behalve misschien af en toe wat grindcore op ongepaste momenten, of freejazz, het moest, alleszins, het tegendeel zijn van alle gebruikelijke “dienende” filmmuziek; ik wilde het geheel openen met een scene van één minuut waarin niets te zien zou zijn dan een muur en de tafel en de dan nog lege stoelen, de docente zei: dat is veel te lang, één minuut, dat moet je veel korter doen, ga maar eens op het station een minuut lang naar de klok kijken dan zie je wel hoe lang één minuut niks duurt. Ik kreeg minder en minder goesting om scenarioschrijver te worden. Uiteindelijk koos ik alsnog, uit armoede, voor tijdschriftjournalistiek (in mijn uiteindelijke scenario van voornoemd synopsis verving de één minuut muur + tafel + stoelen voor een minuut lang stationsklok).

(toneel, misschien zou ik ooit nog toneel willen schrijven)

De films van Akerman heb ik nooit gezien. Niet toen. Niet nu. Ze zouden me bevallen zijn, wed ik. Toen. Maar ook nu. Al moet ik zeggen dat zitten gaan, in de zetel, kop naar een scherm gericht en kijken tot het gedaan is me nu nog ongemakkelijker toeschijnt dan destijds. Nee dan lezen.

Een boek lezen.

Een cineast lezen.

Een film lezen.

Als ik er iets van zou weten zou ik kunnen beweren dat Mijn moeder lacht leest als één van Akermans films. Ik veronderstel dat ik er met die bewering niet eens ver naast zal zitten. Al weet ik er niets van. Maar “Ik schrijf graag op wat er gebeurt zelfs als er niks gebeurt”, schrijft Akerman in dit boek. Dat is wat het is. Leven. Mensen. En leegte. Leegte die ademt.

Het niks dat schuurt. Het niets dat nietst. Zegt Heidegger.

Het niets dat geen huis kan zijn.

Schrijft Akerman:

“Het lukt me niet om op het voorjaar te wachten. Ik ben in de winter met somber zwarte wolken die hier voorgoed lijken te blijven. Ik heb het gevoel dat het het einde is maar het is niet het einde. Ik weet niet wat ik ga doen en waar ik ga wonen en of ik nog ergens naartoe zal gaan. Misschien ga ik wel naar Parijs naar mijn appartement. Ik heb een appartement. Dat is thuis. Zo noem je dat, thuis. Maar ik voel niet dat ik een thuis of een andere plek heb. Ergens waar je je thuis of op een andere plek voelt. Soms denk ik ik ga naar een hotel, daar zal het een thuis op een andere plek zijn, daar zal ik kunnen schrijven.”

Misschien ben je thuis waar je kunt schrijven. Misschien kun je schrijven waar je thuis bent.

Of nog: misschien moet een mens zich een thuis schrijven. Misschien is dat waar de lezer getuige van is in Mijn moeder lacht: Akermans pogingen zich een thuis te schrijven.

Eigenlijk gaat het in dit boek maar over drie dingen: over de gezondheidstoestand van Akermans moeder, over de dysfunctionele relatie van Akerman met C., en over Akermans depressies.

Haar ontheemdheid. Haar wanhopige pogingen zich een thuis te schrijven.

Lees dit niet als je wilt weten hoe ze haar films maakte. Het gaat summier over film, alleen in een terzijde, hier of daar. Mijn moeder lacht is een zoektocht. Een zoektocht naar iets onvindbaars.

Soms is het wel wat zwaar. Al die twijfels. Al die somberte. Al die duisternis, die steekt in alles wat ze ziet, in alles waarover ze schrijft. Ik dacht aan die jongen die op mijn school zat toen ik de havo in Eindhoven deed. Ik weet niet hoe hij heette, ik weet niet of iemand hem kende, hij leek niet echt met iemand om te gaan. Wat we wisten was dat hij, als havist, reeds uithuizig was. Op kamers woonde, ergens in dat verrotte Eindhoven (of nee niet verrot ik heb mijn gelukkigste jaren gekend, daar). Als er een tussenuur was, ging hij boodschappen doen. Dan kwam hij terug op school en dan stak er een prei uit zijn schooltas. Altijd een prei. Die stomme prei uit die stomme schooltas van hem werkte geweldig op mijn zenuwen. Winkelopeningstijden waren in die tijd misschien nog niet zo ruim als nu, maar na schooltijd boodschappen doen leek mij ook toen zeker geen onmogelijkheid. Waarom moest die eikel zo nodig onder schooltijd boodschappen doen, en steeds weer met die aanstellerige prei verschijnen? Maar als je er iets over zei tegen een klasgenoot, kreeg je de voordehandliggende preek. Dat hij voor zichzelf moest zorgen, dat ik makkelijk praten had, zulke dingen, als je even wachtte kwam er ook altijd een “moeders pappot” in voor. Niemand scheen de evidentie van boodschappen doen na schooltijd te zien, er was nota bene een albert heijn tegenover onze school, die was nog uren open als we naar huis reden. Niemand scheen in hem de poseur te zien die ik in hem zag. Met de prei als symbool. Het symbool dat sprak en zei Kijk mij eens even op eigen benen staan, kijk mij mun eigen potje eens moeten koken, vanavond maak ik iets met prei jongens!

De depressies van Akerman waren me soms een prei die uit een schooltas steekt. De prei in de schooltas, dat is een goede titel voor een boek. Omdat ze alles verduistert met haar somberte, ook wat niet, vooral niet, duister is of ooit hoeft te zijn.

Maar dan spreek ik mezelf vermanend toe. Dat ik makkelijk praten heb, dat zij haar depressies inderdaad voortdurend met zich meedraagt. Als een prei in een schooltas. Dat zij de prei ook niet in haar schooltas wil, dat zij niet kiest voor de prei in haar schooltas.

En ik denk ook aan iets wat mijn allerliefste vriendin allertijden Iris ooit tegen mij zei, toen, in diezelfde Eindhovense dagen. Al zat ik niet meer die havo waar ik haar wel had leren kennen (heb haar eigenlijk nooit gevraagd wat zij van meneer Prei vond), ik deed al een studie, die ene, die eerste, die ik niks vond maar bij nader inzien misschien toch zelfs nog wel beter dan die andere, die twede. Ik voelde me verloren gelopen, daar in Utrecht waar ik al wel studeerde maar nog niet woonde, omdat ik het zag als een opstap naar de wereld, naar mensen waartoe ik mij moest gaan verhouden, niet op de vrijblijvende manier waarvoor je als puber misschien nog wel kunt kiezen, en ik twijfelde er sterk aan of ik wel iets wilde, of kon, met die wereld, met die mensen, met dat alles waar ik moest gaan wonen en werken en leven en zijn. De Eindhovense jaren liepen op hun einde, ik zag dat allemaal niet zitten, en van alle vrienden was alleen Iris nog over. We zaten in mijn kamer, mijn jongenskamer, waar alle hardrockposters nog hingen. Iris zei dat het zo moeilijk was om met mij een licht gesprek over niks te voeren. Ik wist dat niet. Ik wilde niet perse alles zwaar maken, ik wist niet dat ik dat deed, ik dacht juist goed te zijn in blödzin plauderen.

Dus ik ken dat wel. Ik ken de zwaarte van de moed in de schoenen wel. Ik weet wel hoe schuifelend dat lopen is. Ik ben er geloof ik nooit zo erg aan toe geweest als Akerman, maar iets ervan ken ik wel. Dus ik wil kijken naar de prei. Onbevooroordeeld kijken naar de prei. Met open gemoed kijken naar de prei. Met al mijn empathie kijken naar de prei.

Maar dat was soms nog lastig.

Andere dagen vond ik Mijn moeder lacht juist weer een wonderschoon boek. Ik weet een ochtend, ik geloof dat het een donderdag was. Ik had stralend weer verwacht, ik weet niet waarom, maar het was grauw en grijs. Het was nog vroeg op de ochtend, het was nog geen tijd voor boodschappen schoonmaken afwassen vloer vegen opruimen, ik zat daar nog, in mijn leesstoel, met koffie en Akerman en een seedee in de speler. Autistic Daughters. Uneasy flowers. Die seedee is f’domme vele malen beter dan ik me hem herinner, die seedee is goed! Hoe kon ik eigenlijk anders denken, Dean Roberts is al ei zo na een genie. Misschien kan niet alles zo goed zijn als Thela nee maar daarmee legde Roberts de lat ook wel ongekend hoog (is het met The Tower Recordings de verkeerde kan opgegaan toen hij stopte bandlid te zijn? dat zou ik eens moeten uitzoeken). Muziek en boek gingen een huwelijk aan, en het was adembenemend. Alsof ik nu pas echt las, vrij van ergernis over prei. Alsof Akerman me nabijer kwam dan voorheen.

Die taal. Die moje, zachte taal die leegte en stilte ademt.

Haar taal die zoekt, tast, ongedwongen poëties is, alsof poëzie de natuurlijke staat is van (haar) taal. Ze zet een voorzichtige pas naar voren, de toekomst in, en dan weer drie stappen terug het verleden in, waardoor ze in sirkelende bewegingen om haar onderwerpen heen draait, wat veel herhaling genereert. Waardoor er, weeral, muziek ontstaat.

Chantal Akerman. Ze is er niet meer. Ze deed wat ze beloofde, wachtte haar moeders dood af om haar eigen leven te kunnen beëindigen. Met Mijn moeder lacht laat ze een waardevol dokument na. Teer, maar zeker niet krachteloos. Het verscheen in 2013 al in het Frans, twee jaar voor haar dood. Deze fantastische vertaling brengt Chantal Akerman nog één keer op intieme wijze tot leven. Men kan niet anders dan buigen naar Koppernik, en naar vertaalster Martine Woudt.

Chantal Akerman Mijn moeder lacht

Mijn moeder lacht

  • Auteur: Chantal Akerman (België)
  • Soort boek: memoir
  • Origineel: Ma mère rit (2013)
  • Nederlandse vertaling: Martine Woudt
  • Uitgever: Koppernik
  • Verschijnt: 28 maart 2024
  • Omvang: 216 pagina’s
  • Uitgave: paperback
  • Prijs: € 23,50
  • Boek bestellen bij: Bol / Libris

Flaptekst van de memoir van de Belgische filmregisseur Chantal Akerman

In 2013 werd de moeder van filmmaker Chantal Akerman ziek. Ze vloog van New York naar Brussel om voor haar te zorgen, en ondertussen schreef ze: ze schreef over haar jeugd, de ontsnapping van haar moeder uit Auschwitz waar ze niet meer over sprak, de moeilijkheid van haar om van vriendin C. te houden, haar angst voor wat ze zou doen wanneer haar moeder zou overlijden. Tussen de ontroerende fragmenten over haar leven plaatste ze stills uit haar films.

Mijn moeder lacht is zowel een samenvatting van de thema’s waar Akerman zich gedurende haar leven mee bezighield, als een versie van de eenvoudigste en meest gecompliceerde liefdesrelatie van allemaal: die tussen moeder en dochter.

Chantal Akerman Travelling recensieDiverse auteurs (België) – Chantal Akerman: Travelling
filmboek
Uitgever: Lannoo
Verschijnt: 5 maart 2024

Bijpassende boeken

Autobiografieën Memoires, Memoir

Jos Palm – Kind van Maria en Mao

Jos Palm Kind van Maria en Mao recensie en informatie over de inhoud van het autobiografische boek. Op 23 maart 2022 verschijnt bij uitgeverij Atlas Contact het nieuwe boek van historicus, journalist en radiomaker Jos Palm.

Jos Palm Kind van Maria en Mao recensie en informatie

Als de redactie het boek gelezen heeft, kun je op de pagina de recensie en waardering vinden van Kind van Maria en Mao. Het boek is geschreven door Jos Palm. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van dit autobiografische boek van historicus, radiomaker en schrijver Jos Palm.

Jos Palm Kind van Maria en Mao Recensie en informatie.jpg

Kind van Maria en Mao

  • Schrijver: Jos Palm (Nederland)
  • Soort boek: autobiografisch boek, memoir
  • Uitgever: Atlas Contact
  • Verschijnt: 23 maart 2023
  • Omvang: 256 pagina’s
  • Uitgave: paperback / ebook
  • Prijs: € 22,99 / € 13,99
  • Boek bestellen bij: Boekhandel / Bol
  • Waardering redactie: ∗∗∗∗∗ (zeer goed)

Flaptekst van het nieuwe autobiografische boek van Jos Palm

Als kind kleurden ze plaatjes van Jezus, plakten ze engeltjes in hun schriftjes en spaarden ze zilverpapier voor de missie. Jaren later plakte Jos Palm net als zijn twee oudere zussen zegeltjes met het hoofd van Marx erop in het boekje van de toenmalige maoïstische Socialistische Partij. Maria was ingeruild voor Mao. En Palm was niet de enige die God aan de kant deed voor Lenin en andere nieuwe wereldse – naar hen later bleek – foute heiligen. Overal zaten de ooit roomse en christelijke jongeren omhoog met een overschot aan barmhartige energie, die ze op de nieuwe armen, de arbeidersklasse in Nederland, en op de onderdrukten elders in de wereld richtten.

Jos Palm vertelt aan de hand van de geschiedenis van het gezin waarin hij opgroeide het grotere verhaal over de breuk in de jaren zeventig van de vorige eeuw, toen God verdween uit Nederland. Het blijkt een pijnlijk en soms hilarisch verhaal over afscheid nemen van een oude vertrouwde wereld die diep in het systeem van hem en zijn generatie zat.

Jos Palm (1956) is historicus en journalist. Hij schrijft voor Trouw enHistorisch Nieuwsblad en is redacteur en presentator van OVT, het radioprogramma van de VPRO. Eerder verschenen van hem onder andere De vergeten geschiedenis van Nederland, en Oerend hard, het onmogelijke høkersleven van Ben Jolink.

Bijpassende boeken en informatie

Memoir, Reisverhalen

Lisa Fittko – Vlucht over de Pyreneeën

Lisa Fittko Vlucht over de Pyreneeën recensie en informatie over de inhoud autobiografisch boek over haar tocht met Walter Benjamin. Op 11 mei 2023 verschijnt bij uitgeverij Cossee de Nederlandse vertaling van Mein Weg über die Pyrenäen: Erinnerungen 1940/41, geschreven door de in Oostenrijk-Hongarije geboren en in Amerika gestorven schrijfster.

Lisa Fittko Vlucht over de Pyreneeën recensie en informatie

Als de redactie het boek leest, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van Vlucht over de Pyreneeën, Mijn tocht met Walter Benjamin. Het boek is geschreven door Lisa Fittko. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van het autobiografische boek, geschreven door Lisa Fittko.

Lisa Fittko Vlucht over de Pyreneeën recensie

Vlucht over de Pyreneeën

Mijn tocht met Walter Benjamin

Flaptekst van het boek van Lisa Fittko

Voor antinazi’s die dreigden door de Franse politie aan Duitsland uitgeleverd te worden, was de ‘F-route’ in 1940 een geheime vluchtweg door de onbegaanbare Pyreneeën naar Spanje. Lange tijd wist niemand wat ‘F’ betekende, totdat de Amerikaanse journalist Varian Fry, eveneens een vluchthelper, het geheim onthulde en Fittko’s moedige onderneming in zijn herinneringen (Varians oorlog, Cossee 2024) noemde.

Lisa Fittko beschrijft haar tochten, met voornamelijk Duitse vluchtelingen, uiterst aanschouwelijk. Bijzonder indrukwekkend is haar reis met de kortademige filosoof Walter Benjamin, ook omdat zij zijn zware aktetas droeg met daarin het enige manuscript van zijn Passagenwerk, dat sinds zijn zelfmoord spoorloos is. Als het om standvastigheid, solidariteit, politieke intelligentie en onafhankelijkheid van geest in tijden van verzet gaat, is Lisa Fittko’s boek net zo uniek als deze Joodse socialiste zelf.

Lisa Fittko, geboren Elizabeth Eckstein (Oezjhorod, Oostenrijk-Hongarije, 23 augustus 1909 – Chicago, 12 maart 2005) kwam uit een Duitssprekend Joods gezin. Ze bracht haar jeugd door in Wenen en in Berlijn. Als toegewijde antinazi moest ze als jonge student in 1933 vluchten. In Praag ontmoette ze Hans Fittko, een Duitse journalist, met wie ze trouwde. Na korte perioden in Zwitserland en Nederland arriveerde het paar in 1939 in Parijs. Op 15 mei 1940 werd Lisa Fittko opgepakt en als ‘ongewenste buitenlander’ naar het beruchte vrouwenkamp van Gurs (Pyreneeën) gestuurd, waar zij haar vriendin Hannah Arendt kon helpen. Ze ontsnapte uit Gurs, ging naar Marseille, vluchtte in 1942 op een kolenschip naar Cuba en had geluk: in 1948 kreeg zij een visum voor de Verenigde Staten.

Bijpassende boeken en informatie

Engelse schrijvers, Memoir

Matt Haig – Reasons to Stay Alive

Matt Haig Reasons to Stay Alive recensie en informatie van de inhoud van de memoir over de depressie van de Britse schrijver. Op 9 maart 2023 verschijnt bij uitgever Lebowski de Nederlandse vertaling van Reasons to Stay Alive van de Engelse schrijver Matt Haig.

Matt Haig Reasons to Stay Alive recensie en informatie

Als de redactie het boek leest, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van Reasons to Stay Alive. Het boek is geschreven door Matt Haig. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van het memoir over zijn depressie van de Engelse schrijver Matt Haig.

Matt Haig Reasons to Stay Alive recensie

Reasons to Stay Alive

  • Schrijver: Matt Haig (Engeland)
  • Soort boek: memoir
  • Origineel: Reasons te Stay Alive (2015)
  • Nederlandse vertaling:
  • Uitgever: Lebowski
  • Verschijnt: 9 maart 2023
  • Omvang: 240 pagina’s
  • Uitgave: paperback / ebook
  • Prijs: € 12,50 / € 9,99
  • Boek bestellen bij: Bol / Libris

Flaptekst van de memoir over zijn depressie van Matt Haig

Op zijn vierentwintigste stort het leven van Matt Haig volledig in. Hij ziet geen enkele uitweg, geen reden meer om te bestaan. In Reasons to Stay Alive vertelt hij openhartig over hoe hij zijn depressie overwon, een ziekte die hem bijna vernietigde, en hoe hij opnieuw leerde met volle teugen van het leven te genieten. Reasons to Stay Alive is meer dan een memoir: het is een ontroerende, grappige en vreugdevolle zoektocht naar hoe je om kunt gaan met depressie.

Matt Haig (Sheffield, 3 juli 1975) is zeer veelzijdig: hij schrijft romans, kinderboeken, non-fictie en filmscenario’s. In 2015 verscheen bij Lebowski Reasons to Stay Alive, waarin Haig openhartig spreekt over zijn depressie. Zijn werk wordt gepubliceerd in meer dan dertig landen en hij heeft wereldwijd ruim drie miljoen boeken verkocht. Middernachtbibliotheek won in 2020 de Goodreads Choice Award for Fiction en stond wekenlang in de New York Times-bestsellerlijst.

Bijpassende boeken en informatie