Categorie archieven: Franse schrijver

Edouard Leve – Zelfportret

Edouard Leve Zelfportret recensie en informatie over de inhoud van de roman van de Franse schrijver, fotograaf en kunstenaar. Op 26 september 2024 verschijnt bij Uitgeverij Koppernik de Nederlandse vertaling van de roman Autoportrait van de uit Frankrijk afkomstige schrijver, kunstenaar en fotograaf Édouard Levé. Hier lees je informatie over de inhoud van de roman, de auteur, de vertaalster en over de uitgave.

Édouard Levé Zelfportret recensie en informatie

  • “Een zeer uitzonderlijk werk in het Franse literaire landschap, het behoort evenwel tot de zeer gesloten clan van belangrijke boeken.” (Le Midi Libre)
  • “Met zijn Zelfportret vindt Éduoard Levé een nieuwe vorm van het ik-verhaal uit. Levé schrijft banale dingen met gewone woorden, en toch is het buitengewoon.” (Libération)

Zelfportret recensie van Tim Donker

Zie. Daar. Bijna had ik iets gehaats gezegd. Levé komt af met een egodocument, misschien zoiets als een autobiografie maar dan wel een hele rare, misschien zoiets als een zelfportret maar dan wel geschreven en niet getekend. En bijna had ik het gezegd, bijna had ik er zelfs de bespreking mee geopend: Levé moet het weer eens anders doen hoor. Maar toen dacht ik aan mijn tante, mijn lievelingstante dan nog, ook zij nu dood, die over mijn moeder, haar zus, na haar dood altijd maar zei Se mos altijd allus andus doen as un anduh, En dat haatte ik. Dan mocht het nog honderd keer mijn lievelingstante zijn, ik haatte die uitspraak. Omdat mijn moeder dood was en met rust gelaten moest worden, omdat ik helemaal niet zo zeker weet of iemand zo nodig “andus” “mot” zijn “as een anduh”; is iedereen niet gewoon is zoals die is, en dat kan toevallig ook niet-gemiddeld zijn (terwijl het juist veel gemakkelijk is gemiddeld te zijn omdat de hele wereld is ingesteld op gemiddelde smaken, gemiddelde karakters, gemiddelde voorkeuren, gemiddelde neigingen en gemiddelde behoeften), omdat ik dat wantrouwen ten opzichte van alles dat afwijkt van de norm ernstig wantrouw, omdat het mogelijk moet zijn om er andere ideeën op na te houden (en bijvoorbeeld te weigeren je te laten inspuiten met een of ander experimenteel serum waarvan niemand de effecten op langere termijn kan voorspellen) zonder direct als een paria, een aansteller, een clown, een asociaal of een opruier gezien te worden. En toch. Ondanks mijn diepe haat tegen die uitspraak had ik m bijna zelf gebezigd. Bijna gezegd. Bijna geschreven. Édouard Levé moet het weer eens anders doen hoor.

Wat doet Levé eigenlijk? Hij maakt een zelfportret. Hij schrijft over zichzelf. Levé over Levé, honderdtien bladzijden lang, sommigen zouden dat een autobiografie noemen. Maar hij begint niet bij een begin. Vertellend over zijn jeugd, belangrijke gebeurtenissen, verhalend over de wegen die hem hebben geleid tot waar hij nu is. Zelfportret kent geen chronologie, geen narratief en geen verloop. Zelfportret is een opsomming. Een honderdtien bladzijden lange opsomming. Door Levé. Van karaktereigenschappen, eigenaardigheden, hebbelijkheden, ideeën, overtuigingen, waarnemingen, herinneringen. Van Levé.

Ik dacht aan David Markson. Ook bij hem regende het immers feiten. Geen actie, geen personages, slechts de gestage opeenvolging van feiten. Maar Markson plunderde encyclopedieën, of liet zijn, in dat geval ontzagwekkende, parate kennis langzaam over de pagina’s leegstromen, om het ik juist te laten verdwijnen onder een berg trivia over componisten, schrijvers, kunstenaars, filosofen, wetenschappers en andere publieke figuren; het weinige “ik” dat nog zichtbaar bleef, maskeerde hij met neutrale aliassen als “Reader”, “Writer” of “Novelist”. Levé laat de hele opsomming over hemzelf gaan. Er bevinden zich ook wel enkele opmerkingen tussen die gaan over familieleden of vrienden, maar dan is het uiteraard veelzeggend dat Levé juist dit of dat zegt over juist die-en-die, net zoals “se mos altijd allus andus doen as un anduh” uiteindelijk meer zegt over die tante dan over mijn moeder.

Een project als dit kent zijn gelijke niet. Misschien Seth Abramson, de enige andere literator waaraan ik moest denken. “Iets als dit” ondernam Abramson ooit. Maar dan als gedicht, en ook nog in de derde persoon (bij hem ging het geloof ik om uitspraken die anderen over hem gedaan hadden). Op boeklengte is dit echter nog vervreemdender. Nou is het wel niet zo’n heel erg dik boek, maar toch, het zijn toch heel erg veel losse, niet-chronologische en onsamenhangende uitspraken die allemaal over Édouard Levé gaan – een mens waarvan ik eigenlijk slechts één ander, ook al niet al te dik, boek ken.

Wat moet je hier over zeggen?
Hoe moet je dit bespreken?
Wat moet je doen om niet te vervallen in “Édouard Levé moet het weer eens anders doen hoor”?

Je kunt er niet eens een behoorlijke psychoanalyse op los laten, als je zoiets debiels al zou willen, want slechts een enkele keer wordt er iets gemeld dat als min of meer veelzeggend valt aan te merken. In “Ik verveel me liever alleen dan met zijn tweeën” of “Als voorbereiding op het koffers pakken maak ik een uitputtende lijst van wat ik meeneem, aangezien ik altijd hetzelfde meeneem sla ik die op in een map op mijn pc” tekent zich een man af; je kunt wijzen en zeggen Ja, dat tiepeert iemand. Maar veel vaker regeert de willekeur. “Ik hoop dat ik nooit een oor vind in een weiland” zal hij wel opgeschreven hebben toen hij Blue Velvet zat te kijken; aan “Ik zal maar één keer zonder te liegen ‘Ik sterf’ kunnen zeggen” is weinig particuliers te ontdekken en “Ik eet driemaal daags” gaat ook al voor heel veel mensen op.

Wat moet je hier over zeggen?
Hoe moet je dit bespreken?

Vooral kun je er veel niet over zeggen. Zelfportret is niet meteen heel ritmies: sommige zinnen zijn erg kort, andere juist weer ellenlang. Het kent ook geen uitgedachte opbouw in sfeer of kleuring: na een tragiese, zware, bedachtzame of dramatiese uitspraak volgt met hetzelfde gemak een luchtige, een onzinnige, een triviale, een absurde, of, meer dan eens, een extreem grappige. En hoewel het dus met nadruk niets gecomponeerds heeft, is Zelfportret toch in hoge mate muzikaal: het dwingt, het vangt, het golft en na verloop van maar een paar pagina’s hypnotiseert het zelfs, zodat je blijft lezen en lezen en lezen en lezen en lezen en lezen en lezen en lezen en lezen en lezen en lezen en lezen en lezen en lezen en lezen en lezen.

Wat moet je hier over zeggen?
Hoe moet je dit bespreken?

Dat je niet weet met welk idee Zelfportret geschreven zou kunnen zijn? Daar zijn momenten waarop je je kunt herkennen in wat Levé schrijft. Of. Ik in ieder geval. Heftig knikkend lees ik “Ik heb zelden spijt van handelen en steevast spijt van niet handelen. Ik denk terug aan de pijn van geschiedenissen die niet plaatsvonden”; Ja denkend, Zo is het denkend, aan alles denkend wat wellicht had kunnen zijn als ik niet te angstig te beschroomd te gekwetst te bescheten te klein te onbeholpen was geweest of om welke reden dan ook maar niet stappen wist over welke lullige emotie dan ook. Maar dat “o dat heb ik ook” kan niet, zal niet de reden zijn geweest waarom Levé Zelfportret schreef. En. Daar zijn ook momenten waarop ik me van dit boek, dit projekt, van Levé wens af te keren. “Ik denk niet dat ik nieuwe pareltjes in de klassieke muziek zal ontdekken,” schrijft hij, “maar ik weet zeker dat ik tot mijn dood zal genieten van deze die ik al ken”; en: “Ik weet niet of er nog iets te verbeteren valt aan de muziek van Bach” en zucht denk ik dan en o denk ik dan en daar gaan we weer denk ik dan, altijd weer die klassieke muziek, het zou eens fijn zijn een schrijver te lezen met een bredere muzieksmaak dan dat, gelukkig zegt hij verderop ook moje dingen die niet over rock of over Portishead niet meteen de allerbeste band die ik ken maar toch, of dat hij honden verkiest boven katten, ja, ook al zoiets, die hondenliefhebbers, mijn ganse schoonfamielje bestaat uit hondenliefhebbers en hoe zij zijn is precies hoe ik de hondenliefhebber zie: braaf, saai, doorsnee, burgerlijk, normatief, fantasieloos, volgzaam, klootloos. Maar ik denk ook niet dat Levé Zelfportret geschreven heeft met het doel zijn lezers te ergeren. De momenten dat je als lezer “Nee, echt?” denkt, “Meen je dat nou?” denkt, zijn gewoon maar inherent aan een projekt als dit: als wie dan ook in één gulp alles zou openbaren wat hij meent, denkt, vindt, voelt, doet, wil, haat, verlangt, afwijst, droomt, heeft en kan, zal daar altijd wel iets tussen zitten wat (lichte) weerzin wekt.

Dus.

Wat moet je hier over zeggen?
Hoe moet je dit bespreken?

Dit is het boek dat je zelf geschreven wou hebben. Maarja. Nu is het er al. Waarom zou je een boek als dit dan nog schrijven. Is dat niet het geniale aan dat wat waarlijk uniek is: op het moment dat het verschijnt, laat het zich met niets vergelijken, en al het gelijkende wat erna nog verschijnt zal gezien worden al na-aperij. Ondertussen, echter, vraag ik me wel af wat ik erin gezet zou hebben als ik een boek als Zelfportret had geschreven. Want dat is nog iets anders dat zo geweldig is aan dit boek. Ik vermoed maar zo dat Édouard Levé een tumultueuzer leven gehad heeft dan ik, en toch zijn de confidenties in Zelfportret zelden spectaculair te noemen. Het is vrijwel alles tamelik dagdagelijks, wat je hier leest kon ook slaan op de buurman of op je collega of op jouzelf. Dat is er ook de kracht van. Misschien dat alleen Levé’s sexuele escapades een slag pikanter zijn dan bij de meeste mensen het geval is (de momenten dat hij zulks ter sprake brengt zijn ook de enige momenten waarop je de schrijver voor een snoever zou houden); vooral, hier, ik-mededelingen van een zeer gangbaar tiepe, dingen die je zelf misschien als terzijde hebt gebezigd in gesprek met een van die vage bekenden die je op straat tegenkomt; de landen die je hebt bezocht, het eten dat je graag eet, dingen die je wel eens doet als je je verveelt (doelloos door het telefoonboek bladeren bijvoorbeeld). Waarin Zelfportret zo overweldigend, onthutsend, betoverend is, is dat er zo ontzettend veel van dit soort “nikserige” ik-mededelingen achter elkaar zijn gezet. Terwijl je steeds het gevoel blijft houden dat jij ook, ook jij, honderdtien bladzijden had kunnen vullen met zulke informatie over jezelf.

Wat moet je hier over zeggen?
Hoe moet je dit bespreken?

Of. Ja. Iets anders nog. Na-aperij ten spijt. Waarom zou dit niet een nieuw zjanrûh kunnen worden, komaan, er is vast ook iemand geweest die als allereerste een autobiografie schreef, die voor het eerst memoires te boek stelde. En dat was nog iets dat door mijn hoofd spookte toen ik Zelfportret las. Niet alleen hoe het kan dan zoveel banaals bij elkaar zo fascinerend kan zijn; en ook, niet alleen bleven als zeepbellen zinnen in mijn hoofd opkomen van het soort dat ik geschreven had in mijn hoogsteigen Zelfportret; ook dacht ik na over navolging. Stel dat Levé school maakt. Stel dat dit een nieuwe vorm van autobiografies schrijven wordt. Van welke schrijvers zou ik graag een boek als Zelfportret lezen? Van welke schrijvers vooral niet? De brutale eerlijkheid van Levé schrikt hier en daar af, maar hij maakt zich er zelf als figuur niet mee kapot. Ook dat is ongelooflijk. De meeste mensen zijn me al onherstelbaar antipathiek als ze maar twee of drie bekentenissen over zichzelf doen; Levé gaat ermee door en door zonder noemenswaardige imagoschade op te lopen. Wie doet hem dat na? Wie doet hem dit na? Wie doet er ooit nog iets na dit?

Wat met je hier over zeggen?
Hoe moet je dit bespreken?

Dit is één van de allermafste boeken die ik ooit gelezen heb, en ik heb ongelooflijk veel maffe boeken gelezen, echt waar, kom zelf eens een blik in mijn boekenkast werpen, en tegelijkertijd ook één van de meest intrigerende, misschien ook wel in een top zoveel of zoveel van de mooiste (ik noem geen nummers, daarvoor zijn het er teveel).

Dus.
Wat moet je hier verder nog over zeggen?
Hoe moet je een bespreking als dit afronden?

Niet. Je zegt gewoon “fantastisch”. En daarna doe je er het zwijgen toe.

Edouard Leve Zelfportret

Zelfportret

  • Auteur: Édouard Levé (Frankrijk)
  • Soort boek: Franse roman
  • Origineel: Autoportrait (2005)
  • Nederlandse vertaling: Karien Vandenberghe
  • Uitgever: Koppernik
  • Verschijnt: 26 september 2024
  • Omvang: 112 pagina’s
  • Uitgave: paperback
  • Boek bestellen bij: Bol / Libris

Flaptekst van de roman van de Franse schrijver Édouard Levé

In dit briljante en ontnuchterende zelfportret verbergt Édouard Levé niets voor zijn lezers en schetst hij, min of meer willekeurig, zijn hele leven. Zelfportret is een fysieke, psychologische, seksuele, politieke en filosofische triomf. Naast ‘oprechtheid’ streeft Levé naar een objectiviteit die zo radicaal is dat deze zou kunnen doorgaan voor grofheid, trivialiteit en zelfs banaliteit – de auteur heeft zichzelf blootgelegd. Levés boek lijkt in eerste instantie een autobiografie zonder sentiment, alsof het door een machine is geschreven, totdat we door de opeenstapeling van details en de droge, spottende toon merken dat we ontwapend zijn, geboeid en verrukt door niets minder dan perfecte fictie… die geheel uit feiten is opgebouwd.

Édouard Levé (1 januari 1965, Neuilly-sur-Seine – 15 oktober 2007, Parijs) was een veelzijdige kunstenaar in de traditie van het conceptualisme. Hij debuteerde met Œuvres (2002), dat minutieuze beschrijvingen bevat van 533 niet-verwezenlijkte installatie- en performanceprojecten. Zelfportret verscheen oorspronkelijk in 2005. Zelfmoord, zijn laatste boek, kwam in 2021 uit bij Koppernik.

Bijpassende boeken en informatie

Mathieu Belezi – Aarde en zon te lijf

Mathieu Belezi Aarde en zon te lijf recensie en informatie over de roman van de Franse schrijver. Op 3 september 2024 verschijnt bij Uitgeverij Vleugels de Nederlandse vertaling van Attaquer la terre et le soleil, de novelle uit 2022 waarvoor Mathieu Belezi de Prix Livre Inter 2023 en de prix littéraire Le Monde 2022 ontving. Hier lees je informatie over de inhoud van het boek, de auteur, de vertaler en de uitgave.

Mathieu Belezi Aarde en zon te lijf recensie en informatie

Als er in de media de boekbespreking, review of recensie verschijnt van Aarde en zon te lijf, het boek van de Franse schrijver Mathieu Belezi, dan besteden we er op deze pagina aandacht aan.

Mathieu Belezi Aarde en zon te lijf

Aarde en zon te lijf

  • Auteur: Mathieu Belezi (Frankrijk)
  • Soort boek: Franse roman
  • Origineel: Attaquer la terre et le soleil (2022)
  • Nederlandse vertaling: Eva Wissenburg
  • Uitgever: Uitgeverij Vleugels
  • Verschijnt: 3 september 2024
  • Omvang: 128 pagina’s
  • Uitgave: paperback
  • Boek bestellen bij Bol >

Flaptekst van de roman over kolonialisme van Mathieu Belezi

Dit is het bijna letterlijk door de mensen zelf opgetekende verhaal van Westerse kolonisatie in de 19e eeuw, in dit geval in Algerije.

‘Die periode was zo gewelddadig,’ zegt Mathieu Belezi in een interview, ‘dat ik niets wilde verzinnen. Ik heb alleen maar geput uit wat is overgeleverd.’

“Ik ken jullie soort, voddenbalen zijn jullie, hyena’s met bloedbeluste tanden die mijn arme soldaten de strot doorbijten terwijl zij speciaal uit Frankrijk zijn gekomen om dit verdomde land van jullie te pacificeren, om alle ongedierte hier op te ruimen, godskolere! en zo bedanken jullie ons!”

Aarde en zon te lijf is in Frankrijk met zo opvallend veel lof ontvangen (Prix du Monde 2022, Prix Livre Inter 2023 en vele nominaties) dat The New York Times een artikel aan het succes heeft gewijd waarin wordt gesuggereerd dat Frankrijk er nu, in 2023, eindelijk klaar voor is dit deel van zijn geschiedenis onder ogen te zien. De personages in Belezi’s novelle houden zichzelf voor dat ze Verlichting brengen in een barbaars land dat douar voor douar moet worden ‘gepacificeerd’. Belezi zegt daar zelf over: ‘in de negentiende eeuw was Europa een gevaar voor de rest van de wereld en daarvoor betalen we nu nog steeds de prijs.’ Hij laat er geen misverstand over bestaan dat hij daarom dit boek wilde schrijven, waarvan onmogelijk weg te kijken valt.

Op naar weer een slachtpartij
Plundering, wij zijn erbij
Ons vuur zal al’ verteren!
We roven leeg
Voor nog een streep
Want wij koloniseren!

In de zomer van 1830 komt een vloot van 670 Franse schepen aan in het Algerijnse Sidi Ferruch. Wat een strafexpeditie heet luidt het begin in van een bloedige kolonisatie. Aanvankelijk stuit het Franse leger op weinig weerstand, maar het gewapende verzet groeit, zeker vanaf 1832 onder leiding van emir Abd el-Kader, een geleerd en geliefd man die een leger van tienduizend guerillastrijders op de been brengt. De Fransen reageren met gewelddadige razzia’s. Volgens bevelhebber Bugeaud zijn ze niet in gevecht met een vijandig leger, maar met een vijandig volk. Het is dus de gehele bevolking die moet worden onderworpen of anders uitgeroeid. Vijftien jaar later geeft Abd el-Kader zich over, maar daarmee verdwijnt de weerstand van de Algerijnse bevolking niet. Ondertussen stelt de Franse regering arme Fransen stukken Algerijnse grond in het vooruitzicht. Er zou hun aan de andere kant van de Middellandse Zee een paradijs wachten. Ze hoeven alleen maar de aarde te bewerken terwijl het koloniale leger de streek dorp voor dorp ‘pacificeert’.

Mathieu Belezi (1953, Limoges) studeerde geografie aan de universiteit van Limoges en gaf les in Louisiana (VS). Hij woonde in Mexico, Nepal, India en op de Griekse en Italiaanse eilanden. In 1999 besloot hij zich aan het schrijven te wijden en hij publiceerde inmiddels meerdere romans en korte verhalen. Sinds 2004 woont hij in het zuiden van Italië. Aarde en zon te lijf is de eerste roman van Belezi in Nederlandse vertaling.

Bijpassende boeken en informatie

Thomas Schlesser – De ogen van Mona

Thomas Schlesser De ogen van Mona recensie en informatie over de inhoud van de roman van de Franse schrijver en kunsthistoricus. Op 10 september 2024 verschijnt bij Uitgeverij Wereldbibliotheek de Nederlandse vertaling van Les Yeux de Mona de roman van de uit Frankrijk afkomstige schrijver Thomas Schlesser. Hier lees je informatie over de inhoud van de roman, de schrijver en over de uitgave.

Thomas Schlesser De ogen van Mona recensie en informatie

Als er in de media een boekbespreking, review of recensie verschijnt van De ogen van Mona, de roman van de Franse schrijver Thomas Schlesser, dan besteden we er op deze pagina aandacht aan.

Thomas Schlesser De ogen van Mona

De ogen van Mona

  • Auteur: Thomas Schlesser (Frankrijk)
  • Soort boek: Franse roman
  • Origineel: Les Yeux de Mona (2024)
  • Nederlandse vertaling: Gertrud Maes
  • Uitgever: Wereldbibliotheek
  • Verschijnt: 10 september 2024
  • Omvang: 416 pagina’s
  • Uitgave: paperback / ebook
  • Boek bestellen bij: Bol / Libris

Flaptekst van de roman van de Franse schrijver Thomas Schlesser

Bij Mona, tien jaar oud, wordt een aandoening geconstateerd die ervoor zorgt dat ze langzaam haar gezichtsvermogen verliest. Haar opa besluit dat ze, voor ze helemaal blind wordt, zo veel mogelijk schoonheid moet zien. Een jaar lang neemt hij haar elke week op woensdagmiddag mee naar een van de grote musea in Parijs om een kunstwerk te bekijken. Opa vertelt iets over de achtergrond, en Mona probeert te ontdekken welke levenslessen ze kan toepassen op haar eigen wereld. Zo bekijken ze werken uit de 15e eeuw tot nu, van kunstenaars als Leonardo Davinci, Frans Hals, Edgar Dégas en Marina Abramovic. Niet alleen komen grootvader en kleindochter steeds dichter tot elkaar, hun gesprekken vormen voor hen allebei een onverwachte inspiratiebron.

De ogen van Mona is een prachtige en ontroerende roman, die je uitnodigt de schoonheid in de wereld met andere ogen te bekijken.

Bijpassende boeken en informatie

Gaspard Koenig – Humus

Gaspard Koenig Humus recensie en informatie over de inhoud van de meermaals bekroonde Franse roman. Op 3 september 2024 verschijnt bij Uitgeverij Mozaïek de Nederlandse vertaling van de roman Humus van de uit Frankrijk afkomstige schrijver Gaspard Koenig en winnaar van de Prix Interallié 2023 en de Prix Jean Giono. Hier lees je informatie over de inhoud van de roman, de auteur, de vertaler en over de uitgave.

Gaspard Koenig Humus recensie en informatie

  • “Goed gedocumenteerd, ambitieus, soms heel grappig, vaak somber en altijd meeslepend en snijdt virtuoos het vraagstuk van ons eigen voortbestaan aan.” (Le Carard enchaîne)
  • “De verrassing van het jaar.” (Le Figaro)

Gaspard Koenig Humus

Humus

  • Auteur: Gaspard Koenig (Frankrijk)
  • Soort boek: Franse roman
  • Origineel: Humus (2023)
  • Nederlandse vertaling: Els van Enckevort
  • Uitgever: Uitgeverij Mozaïek
  • Verschijnt: 3 september 2024
  • Omvang: 384 pagina’s
  • Uitgave: paperback / ebook / luisterboek
  • Prijs: € 23,99 / € 10,99 / € 14,99
  • Boek bestellen bij: Bol / Libris

Flaptekst van de roman van de Franse schrijver Gaspard Koenig

Een prijswinnende Franse roman over vriendschap, ambitie een dramatische botsing van idealen en realiteit.

In ‘Humus’ van Gaspard Koenig zetten de twee beste vrienden en studenten landbouwkunde Kevin en Arthur zich in om de klimaatcrisis te lijf te gaan. Kevin is de zoon van landarbeiders en begint een startup voor afvalverwerking met regenwormen. Hij komt terecht in de glamoureuze wereld van machtige techneuten en celebrities. Arthur, een kind van de bourgeoisie, trekt zich terug op een boerderij om zelfvoorzienend te leven, maar stuit daarbij op de realiteit van het plattelandsleven. Geleidelijk radicaliseert hij en trekt hij een groep extremistische jongeren aan. Gaspard Koenig vertelt de paradoxen van onze tijd: sociale mobiliteit en klassenverachting, de belofte van vooruitgang en ecologische opstand, onmogelijke liefde en heroïsche wanhoop.

Gaspard Koenig is geboren op 3 december 1982 in Neuilly-sur-Seine, Frankrijk. Hij is een Franse filosoof, liberaal politicus en auteur van vijf romans. Zijn jongste roman Humus werd bejubeld door recensenten, heeft meerdere grote literaire prijzen gewonnen en verkocht meer dan 120.000 exemplaren in een half jaar.

Bijpassende boeken en informatie

Albert Camus – De vreemdeling

Albert Camus De vreemdeling recensie, review en informatie over de inhoud van de Nederlandse vertaling van de Franse roman uit 1942,  L’Étranger. Op deze pagina lees je uitgebreide informatie over de roman L’Étranger van de uit Frankrijk afkomstige schrijver Albert Camus.

Albert Camus De vreemdeling recensie, review en informatie

  • “Nog altijd relevant, voor jonge en oude existentialisten.” (De Standaard)
  • “Een in sober. messcherp Frans geschreven verhaal … De kracht van Camus.” (NRC Handelsblad)

Albert Camus De vreemdeling

De vreemdeling

  • Auteur: Albert Camus (Frankrijk)
  • Soort boek: Franse roman uit 1942
  • Origineel: L’Étranger (1942)
  • Nederlandse vertaling: Peter Verstegen
  • Uitgever: De Bezige Bij
  • Waardering redactie∗∗∗∗ (uitstekend)
  • Boek bestellen bij: Bol / Libris

Flaptekst van de roman uit 1942 van Albert Camus

In De vreemdeling schiet hoofdpersoon Meursault op klaarlichte dag een man dood. Hij heeft er geen verklaring voor. In het proces dat volgt weigert hij zich fatsoenlijk te verdedigen en zich aan te passen aan de normen van de maatschappij. Uiteindelijk belandt hij in de gevangenis, waar hij zijn executie afwacht.

Albert Camus (7 november 1913, Mondovi, nu Dréan, Algerije – 4 januari 1960, Villeblevin, Frankrijk) groeide op in een arme wijk in Albert Camus L'ÉtrangerAlgiers, studeerde filosofie en werd later journalist. In 1957 werd hij uitgeroepen tot winnaar van de Nobelprijs voor de Literatuur. Drie jaar later kwam hij om bij een auto-ongeluk. In de romans van Albert Camus wordt het absurde van de twintigsteeeuwse samenleving afgezet tegen een persoonlijke moraal van vriendschap en menselijkheid. Een of meer personages worden steevast door de loop van de gebeurtenissen, nooit uit eigen vrije wil, schuldig aan een misdaad. De vreemdeling De pest en De val zijn de bekendste werken van Camus, en worden nog steeds veel gelezen en besproken.

Bijpassende boeken en informatie

Jean Carrière – De sperwer van Maheux

Jean Carrière De sperwer van Maheux recensie, review en informatie van de inhoud van de Nederlandse vertaling van de Franse roman uit 1972 L’Épervier de Maheux. Op deze pagina lees je uitgebreide informatie over de roman L’Épervier de Maheux van de uit Frankrijk afkomstige schrijver Jean Carrière.

Jean Carrière De sperwer van Maheux recensie, review en informatie

  • ” De roman van Jean Carrière – De sperwer van Maheux, overrompelend, aangrijpend en indrukwekkend. Een zeer terechte keuze om dit pareltje uit de naoorlogse Franse literatuur opnieuw in Nederlandse vertaling uit te geven.”…lees verder > (Allesoverboekenenschrijvers.nl, ∗∗∗∗)

Jean Carrière De sperwer van Maheux

De sperwer van Maheux

  • Auteur: Jean Carrière (Frankrijk)
  • Soort boek: Franse roman
  • Origineel: L’Épervier de Maheux (1972)
  • Nederlandse vertaling: C. Jongenburger
  • Uitgever: Uitgever IJzer
  • Omvang: 320 pagina’s
  • Uitgave: paperback
  • Waardering redactie: ∗∗∗∗ (uitstekend)
  • winnaar Goncourt 1972
  • Boek bestellen >

Flaptekst van de Franse roman uit 1972 van Jean Carrière

De sperwer van Maheux is de roman van de stilte, over de eenzame strijd van een mens tegen natuurmacht en natuurgeweld in een van de robuuste uithoeken van Frankrijk, de onherbergzame Cevennen. Het landschap biedt meer steen dan aarde, de zomers zijn drukkend heet, de winters ijzig koud, en bijna het hele jaar door heerst een alles doordringende wind. De boeren zitten er al generaties vastgeklonken aan vrijwel niets opleverende stukjes land. Ze leven eenzaam, sterven eenzaam. De dorpen raken ontvolkt.

De sperwer van Maheux gaat over de laatste bewoners van Maheux, Jean Carrière - L’Épervier de Maheuxhet laatste gezin dat in 1947 nog gebleven is. Ze strikken lijsters, schieten hazen, proberen land te ontginnen. Als de vader, Reilhan de Zwijger, overlijdt en zijn vrouw gek is geworden van de stilte, keert de jonge Joseph-Samuel terug naar het geciviliseerde leven. De laatste zoon, Abel, blijft nadat zijn vrouw is weggelopen, volslagen eenzaam achter. Hij is bezeten van slechts één idee: een waterbron vinden.

Carrière hanteert een stijl die de dingen neerzet ‘alsof’ men ze zou kunnen vastpakken. De natuur, het dorp, de dieren, de wanhopig vechtende mensen, ze staan in zeldzame scherpte voor ons.

Jean Carrière (6 augustus 1928, Nîmes, Frankrijk – 8 mei 2005, Nîmes, Frankrijk) won in 1972 de Prix de Goncourt voor De sperwer van Maheux. Na meer dan 40 jaar is dit veelgezochte en moeilijk te vinden boek weer verkrijgbaar.

Bijpassende boeken en informatie

Mathias Enard – Dans van verraad

Mathias Enard Dans van verraad recensie en informatie over de inhoud van de Franse roman. Op 26 augustus 2024 verschijnt bij Uitgeverij oevers de Nederlandse vertaling van de roman Déserter van de Franse schrijver Mathias Énard. Hier lees je informatie over de inhoud van de roman, de schrijver, de vertaler en over de uitgave.

Mathias Enard Dans van verraad recensie en informatie

  • “Dans van verraad maakt Mathias Enard tot een groot romanschrijver over de menselijke conditie.” (Le Monde des Livres)
  • “Dit boek laat eens te meer zien dat hij tot de grote Franse schrijvers van dit jonge millennium behoort.” (La Libre Belgique)

Mathias Enard Dans van verraad

Dans van verraad

  • Auteur: Mathias Énard (Frankrijk)
  • Soort boek: Franse roman
  • Origineel: Déserter (2023)
  • Nederlandse vertaling: Katrien Vandenberghe
  • Uitgever: Uitgeverij Oevers
  • Verschijnt: 26 augustus 2024
  • Omvang: 264 pagina’s
  • Uitgave: gebonden boek
  • Prijs: € 23,50
  • Boek bestellen bij: Bol / Libris

Flaptekst van de roman van de Franse schrijver Mathias Enard

Toen de oorlog in Oekraïne uitbrak was Mathias Énard ervan overtuigd dat er twee verhalen nodig waren: Dans van verraad bestaat uit het verhaal van de politieke gebeurtenissen én de extreem wrede realiteit. 

Eén verhaallijn is ruw, dierlijk bijna, over een naamloze deserteur in een naamloze oorlog, waar het allemaal draait om volhouden en volharden, helemaal als de soldaat op een dag oog in oog komt te staan met een vrouw en haar ezel, samen ook op de vlucht voor het geweld en de misdaden van de oorlog.

De tweede verhaallijn speelt zich af op een congres in Havel, september 2001. Paul Heudeber, wiskundige, communist en overlevende van concentratiekampen, wordt geëerd. Alle blikken van de aanwezigen gaan naar de drieëntachtigjarige Maja Scharnhorst, de grote liefde van Paul, die op een gegeven moment koos voor een carrière in het Westen – zonder Paul. Het is aan hun dochter Irina, die ook aanwezig is op het congres, om de losse draden van de geschiedenis van haar ouders te ontwarren.

Tegen de achtergrond van de Russische invasie van Oekraïne, van de steeds toenemende verbale en militaire bewapening én de oorlogen in het Oosten en het Midden-Oosten, is Dans van verraad, geschreven in prachtig proza, een boeiende maar ook verontrustende leeservaring.

Mathias Énard (11 januari 1972, Niort) studeerde Perzisch en Arabisch en bracht lange periodes door in het Midden-Oosten. Hij won verschillende prijzen voor zijn roman Zone, waaronder de Prix du Livre Inter en de Prix Décembre, en won de Liste Goncourt/Le Choix de l’Orient, de Prix littéraire de la Porte Dorée en de Prix du Roman-News voor Rue des voleurs. Hij won de Prix Goncourt 2015, de Leipziger Book Award for European Understanding 2017, de Premio Gregor von Rezzori en stond op de shortlist van de Man Booker International Prize voor  BoussoleDans van verraad (2023) is zijn nieuwste roman.

Bijpassende boeken en informatie

Didier Eribon – Een vrouw uit het volk

Didier Eribon Een vrouw uit het volk recensie en informatie over het nieuwe boek van de Franse filosoof en schrijver. Op 17 september 2024 verschijnt bij Uitgeverij Athenaeum de Nederlandse vertaling van het boek Vie, vieillesse et mort d’une femme du peuple, de filosofische memoir over de moeder van de uit Frankrijk afkomstige schrijver en filosoof Didier Erobon. Hier lees je informatie over de inhoud van het boek, de schrijver, de vertaler en over de uitgave.

Didier Eribon Een vrouw uit het volk recensie en informatie

Als er in de media een boekbespreking, review of recensie verschijnt van Een vrouw uit het volk van Didier Eribon, dan besteden we er op deze pagina aandacht aan.

Didier Eribon Een vrouw uit het volk

Een vrouw uit het volk

Leven, ouderdom en sterven

  • Auteur: Didier Eribon (Frankrijk)
  • Soort boek: filosofische memoir
  • Origineel: Vie, vieillesse et mort d’une femme du peuple (2023)
  • Nederlandse vertaling: Jeanne Holierhoek
  • Uitgever: Uitgeverij Athenaeum
  • Verschijnt: 17 september 2024
  • Omvang: 304 pagina’s
  • Uitgave: paperback
  • Prijs: € 24,99
  • Boek bestellen bij: Bol / Libris

Flaptekst van het nieuwe boek van de Franse filosoof Didier Eribon

Enkele weken nadat de moeder van Didier Eribon noodgedwongen naar een verpleeghuis moest, overleed ze. De schok van de overgang was te groot geweest.

Na haar dood hervatte Eribon de persoonlijke en sociologisch-filosofische verkenning die hij was begonnen in Terug naar Reims na de dood van zijn vader. Hij analyseert de aftakeling van zijn moeder, het schuldgevoel van haar kinderen en de belabberde situatie in verpleeghuizen. Maar ook blikt hij terug op haar leven als arbeidersvrouw met een liefdeloze, jaloerse man. En op de vrijheid waarover ze na diens dood eindelijk – te kort – kon beschikken. Zijn eigen visie ondersteunt hij met een brede greep uit literatuur over hetzelfde thema, van Beauvoir tot Brecht.

Didier Eribon (10 juli 1953, Reims) is schrijver, filosoof en socioloog. Hij werd geboren in Reims, in een arbeidersgezin, waar hij de eerste was die de middelbare school afmaakte. Zijn persoonlijke én sociologische boek Terug naar Reims was een grote internationale bestseller. Er werd een documentaire over gemaakt en het
werd bewerkt tot toneelstuk. Hij publiceerde veelvuldig over filosofie, gender, onderwijs, homoseksualiteit, nationalisme, racisme, armoede en politiek. Zijn invloed op het intellectuele debat in Frankrijk is groot.

Jeanne Holierhoek (1947) vertaalde eerder onder meer Het vonnis van de samenleving van Eribon en werk van Foucault, Sartre, Descartes, Voltaire en Montesquieu.

Bijpassende boeken en informatie

Patrick Modiano – De danseres

Patrick Modiano De danseres recensie en informatie over de inhoud van de nieuwe Parijs roman van de Franse schrijver. Op 4 juli 2024 verschijnt bij uitgeverij Querido de Nederlandse vertaling van de nieuwe roman van de uit Frankrijk afkomstige winnaar van de Nobelprijs voor de Literatuur in 2014 Patrick Modiano. Hier lees je informatie over de inhoud van de roman, de schrijver, de vertaler en over de uitgave.

Patrick Modiano De danseres recensie

Zodra er in de media een boekbespreking of recensie verschijnt van De danseres, de nieuwe roman van de Franse schrijver en Nobelprijswinnaar Patrick Modiano, kun je er op deze pagina over lezen.

  • “Lees Modiano! Men kan de lof van deze Franse schrijver niet genoeg zingen.” (Algemeen Dagblad)
  • “Modiano raakt steeds aan het menselijke verlangen om het leven tot een geheel te maken.” (De Groene Amsterdammer)
  • “De prangende geschiedenissen van zijn personages kruipen diep onder ons vel.” (De Morgen)

Patrick Modiano De danseres

De danseres

  • Auteur: Patrick Modiano (Frankrijk)
  • Soort boek: Franse roman
  • Origineel: La danseuse (2023)
  • Nederlandse vertaling: Paul Gellings
  • Uitgever: Querido
  • Verschijnt: 4 juli 2024
  • Omvang: 112 pagina’s
  • Uitgave: gebonden boek / ebook
  • Prijs: € 20,99
  • Boek bestellen bij: Bol Libris

Flaptekst van de nieuwe roman van Patrick Modiano

‘Waarom associeer ik Balletstudio Wacker toch met de herfstmaanden en het eerste begin van de winter, ’s morgens vroeg als het nog geen licht is, en aan het einde van de middag als het al donker is? Op die tijdstippen had je het gevoel samen te vallen met de stad. Je liep daar en je was niet meer dan een stofje in stoffige straten.’

Opnieuw levert Patrick Modiano een meesterwerk af voor liefhebbers van Parijs en de mooiste melancholische literatuur.

Bijpassende boeken en informatie

Christophe Boltanski – King Kasaï

Christophe Boltanski King Kasaï recensie en informatie van de inhoud van het boek over het Afrikamuseum in Tervuren bij Brussel in België. Op 16 april 2024 verschijnt bij uitgeverij Cossee in samenwerking met Pelckmans Uitgevers het nieuwe boek van de Franse schrijver Christophe Boltanski  over een nachtelijk bezoek aan het Afrikamuseum in Tervuren. Hier lees je informatie over de inhoud van het boek, de schrijver, de vertaler en over de uitgave. Bovendien kun je de recensie lezen van onze redactie.

Christophe Boltanski King Kasaï recensie

Als wingewest van de Belgisch koning Leopold II werden tussen 1885 en 1908 de meest gruwelijke koloniale misdaden begaan. Echter de koning was zich van geen kwaad bewust en vond dat hij voor zijn daden geëerd moest worden door zelf het AfrikaMuseum in Tervuren initiëren en te openen in 1910. Na zeer omstreden geschiedenis van ruim honderd jaar verklaarde het museum zelf, na een grondige restauratie en regorganisatie in 2018, gedekoloniseerd te zijn.

De Franse schrijver Christophe Boltanski gaat de proef op de som nemen door een nachtelijk bezoek te brengen aan het museum. Hij gaat op zoek naar de meest verbijsterende koloniale museumstukken en laat deze op zich inwerken. Hij stelt zich de vraag, is dekoloniseren van een museum dat zo lang in het teken stond van ongebreideld en de gruwelijke uitwassen ervan, überhaupt mogelijk. Hij confronteert de lezer met de geschiedenis van het kolonialisme in haar meest extreme en rauwe vorm en doet dit zeer indringend en maakt duidelijk dat het eigenlijk nog steeds aanwezig is, zij het wellicht subtieler dan voorheen.

King Kasaï is een bijzondere leeservaring waarbij je als lezer op een zeer indringende, maar toch subtiele wijze geconfronteerd wordt met kolonialisme in de ergste vorm. Maar wat bovenal knap is dat Christophe Boltanski dit op een spannende en aantrekkelijke wijze doet, zonder uit de bocht te vliegen. Het boek is gewaardeerd met ∗∗∗∗ (uitstekend).

Christophe Boltanski King Kasaï

King Kasaï

Een nachtelijke zoektocht naar het koloniale verleden

  • Auteur: Christophe Boltanski (Frankrijk)
  • Soort boek: non-fictie
  • Origineel: King Kasaï (2023)
  • Nederlandse vertaling: Prescilla van Soest
  • Uitgever: Cossee / Pelckmans Uitgevers
  • Verschijnt: 16 april 2024
  • Omvang: 144 pagina’s
  • Uitgave: paperback / ebook
  • Prijs: € 22,99 / € 14,99
  • Waardering redactie∗∗∗∗ (uitstekend)
  • Boek bestellen bij: Bol Libris

Flaptekst van het nieuwe boek van Christophe Boltanski

In King Kasaï wandelt Christophe Boltanski midden in de nacht door het AfricaMuseum in Tervuren. Het museum werd in 1897 in opdracht van koning Leopold II gebouwd. Het opende in 1910 en herbergt een lange en pijnlijke koloniale geschiedenis. Ook nu staan er nog koloniale artefacten – de meest aanstootgevende werken in de kelder, de buste van Leopold is ontdaan van zijn sokkel. Naast de meest overweldigende representant van het kolonialisme slaat Boltanski zijn veldbed op: de reusachtige, opgezette olifant King Kasaï. Boltanski vertelt het huiveringwekkende verhaal van Leopold, die Congo als privébezit zag, maar zijn verworven rijkdommen graag wilde tonen aan het Belgische volk en de rest van de wereld. Zo liet hij voor de internationale tentoonstelling van 1897 recht voor het museum een ʻmenselijke zooʼ inrichten. 267 Congolese mannen, vrouwen en kinderen moesten er hun leven nabootsen. Zeven van hen overleefden de kille, natte zomer niet. Hoe moeten we ons verhouden tot het verleden? Door in de huid te kruipen van de kolonisator en de jager die de olifant in 1956 schoot, waagt de auteur zich in het hart van onze gewelddadige geschiedenis.

Bijpassende boeken