Neal Shusterman Zeis recensie en informatie over de inhoud van de dystopische young adult roman voor lezers van 15+ jaar. Op 23 september 2021 verschijnt bij uitgeverij Pelckmans Uitgevers de Nederlandse vertaling van de young adult roman Scythe van de Amerikaanse schrijver Neal Shusterman.
Neal Shusterman Zeis recensie en informatie
Als de redactie het boek leest, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van Zeis. Het boek is geschreven door neal Shusterman. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van de dystopische young adult roman voor lezers vanaf 15 jaar van de Amerikaanse auteur Neal Shustermen.
Recensie van Jolien Dalenberg
De wereld lijkt perfect: geen honger, geen natuurrampen, geen oorlog, iedereen heeft inkomen, geen criminaliteit, en geen dood. Nou ja, bíjna geen dood. Want om de wereldbevolking in toom te houden, is er de Orde van Zeisen in het leven geroepen. Zij zijn als enigen bevoegd om mensen te dorsen, waarmee ze voorgoed dood zijn en niet meer geregenereerd kunnen worden. Citra en Rowan worden van de middelbare school geplukt om een opleiding tot Zeis te volgen. Maar daar zitten ze eigenlijk allebei niet op te wachten. En die Orde van Zeisen… gaat het er daar allemaal wel zo zuiver aan toe als beweerd wordt?
Zeis is een typische dystopische fantasy. Je moet er van houden, want het kan nogal verontrustend zijn. De wereld in Zeis líjkt ideaal. Nagenoeg alle angst is verdwenen, er is bijzonder weinig om bang voor te zijn. Geen ziektes, dood, angst, tekorten. Hooguit de angst om gedorst te worden. Maar deze ideale wereld heeft keerzijdes: verveling, afvlakking. Die wetenschap kruipt onder je huid. En tegelijk wordt duidelijk dat de honger naar macht áltijd aanwezig zal blijven. Hoe goed de wereld ook geregeld is. Shusterman weet die onderstroom van onbehagen op te voeren naar regelrechte spanning. Hij neemt je met Rowan en Citra mee in de wereld van Zeisen, waar onderhuids van alles broed. Er hangt ook een spanning op meerdere manieren tussen de hoofdpersonen zelf. Het is een bijzondere, maar daardoor aantrekkelijke mix van vriendschap, opportunisme, liefde en fatalisme. Beide karakters zijn vindingrijk op hun eigen manier. Hebben een scherp randje, dat ze des te interessanter maakt. Er zijn altijd mazen in de wet, plekjes waar onheil doorheen kan, maar ook vindingrijkheid. Hoe Shusterman zijn personages díe mazen laat opzoeken, neigt naar het geniale.
Neil Shusterman weet je mee te slepen in de wereld die grenst aan perfectie, maar ook de wereld van Zeisen. Het is een duizelingwekkende start van een veelbelovende trilogie. Een mengeling tussen blufpoker en een geslepen schaakspel. Verborgen agenda’s, onverwachte zetten, moed en overmoed wisselen elkaar af. Je kunt niet anders dan je verbonden voelen met Citra en Rowan, ze hebben elk hun eigen charme. Voor iedereen die houdt van een spannend, scherpzinnig en onverwacht avontuur, is Zeis een absolute aanrader! Gewaardeerd met ∗∗∗∗∗ (uitstekend).
Een wereld zonder honger zonder ziekte zonder oorlog zonder lijden… en zonder de dood, want zelfs die heeft de mensheid overwonnen. Alleen Zeisen zijn nog in staat een leven te beëindigen – en daar worden ze toe aangemoedigd om de populatie binnen de perken te houden. De zestienjarige Citra en Rowan worden uitgekozen om de opleiding tot Zeis te volgen. Het is wel het laatste wat ze willen, maar als ze weigeren anderen te doden, zullen ze zelf sterven. Hoe hoog is de prijs voor een ideale wereld?
Giuseppe Minervini Krank recensie en informatie over de inhoud van de Vlaamse debuutroman. Op 8 augustus 2023 verschijnt bij uitgeverij De Geus de eerste roman van de Belgische filosoof en schrijver Giuseppe Minervini.
Giuseppe Minervini Krank recensie van Tim Donker
…en dat het nieuwjaarsdag was, en een veel te korte nacht, en dat je daar stond, ongewassen ongekleed ongekamd, en dat je het nog één keer uitlegde…
Bestaat dat: uitgedachte nonchalance? Zorgvuldig geregisseerde chaos? Tot in de puntjes georganiseerde rotzooi? Of: berekende spontaniteit?
De dag dat Krank me overhandigd werd, en ik zag: dat tekeningetje, dat vele wit, die schrijfletters – dat was een andere dag (dat was de dag dat Dregke en t schrijverken eindelijk hadden geleerd te schoorvoeten) (dat was de dag dat de zon scheen) (dat was de dag dat de tijd terug in de grond kroop) (dat was de dag dat Dregke en t schrijverken op de veranda van hun nieuwe huis heeldurdag naar Claypipe hadden zitten luisteren)
;
en nu: veel te veel grijs in de lucht
en nu: straffe koffie
en nu: een laatste zichtbare hond
en nu: The Dwarfs of East Agouza op de steerjoo
Nu zit dat omslag vol koffie- en bierkringen. Nu ziet Krank er danig gelezen uit, ja veel gelezener dan de meeste van mijn boeken. Nu is dit niet langer een boek waar ik dingen van verwachten kan, nu is dit een boek waar ik dingen van vind. Nu is een andere dag.
Maar dan die eerste dag (die andere dag) (dat was de dag dat Dregke en t schrijverken op de veranda van hun nieuwe huis heeldurdag naar Pekko Käppi hadden zitten luisteren) (dat was de dag dat het zilverde) (dat was de dag dat de roodwijn dat de schapenkaas & de roosmarijn dat was de dag dat de stoofpot) (dat was de dag dat we dachten aan deze dingen) (dat was de dag dat Dregke en t schrijverken op de veranda van hun nieuwe huis heeldurdag naar The Blithe Sons hadden zitten luisteren), een dag, meen ik, net voor, of net na de zomer, dat Krank me overhandigd werd en ik het tekeningetje het vele wit en de schrijfletters zag, maar ook de foto op de achterkant.
(in de spiegel neem ik soms alvast de pose aan voor de foto op de achterkant)
Over die foto wil ik het hebben. Bah neen besprekerken, u zegt, waarom moet wij stil staan bij een foto, waarom moet wij het in een boekbespreking over uiterlijkheden plauderen, laat die foto zitten, die foto heeft met de inhoud toch geen zaken?
Zegt u. Zegt u allemaal. En ik volg u. Ik volg u best. In elk ander geval zou u al het gelijk van de wereld aan uw zijde hebben. En dat is een hele hoop gelijk om aan uw zijde te hebben, zoveel gelijk past vast niet in uw huis. Al een geluk dus dat uw redenering deze keer niet op gaat. In dit hoogst eigen geval. Het geval zijnde: het geval Krank. Het geval Giuseppe Minervini.
Dus. Die foto. Zie die foto. Wat is dat voor foto? Een mens peinst dat het een foto is die genomen is toen de schrijver net uit bed kwam, ongekleed, ongewassen, ongeschoren, ongekamd, en, lichtelijk vermoeid maar niettemin welwillend -zie dat handgebaar!- nog één keer gaat uitleggen Hoe Het Allemaal Zit (Met De Dingen Des Levens ofzo). Het is misschien nieuwjaarsdag; in ieder geval het soort van dag waarop elk normaal mens niet al om zes uur soggus in driedelig grijs & met vlijmscherpe scheiding in het haar klaar zit voor weeral een andere enerverende dag op kantoor. Al is het een schrijver misschien passend om alle dagen er zo bij te lopen als op die daar op de foto, of in ieder geval toch minstens tot twee uur in de middag dan.
Wie zou op zo’n moment een foto maken? Goed. Ja. Dit is vroeger niet. Het vroeger van de fotocamera’s die niet digitaal waren; het vroeger van de fotorolletjes; het vroeger van de specialist. Dat je naar een winkel moest, Van Mierlo op de Dorpsstraat b’voorbeeld (die was het bij ons in Stiphout), en die ging de foto’s op je rolletje ontwikkelen en dan kon je je foto’s een paar dagen later ophalen. Je kon op één rolletje maar een bepaald aantal foto’s schieten dus je nam meestal alleen foto’s op bijzondere momenten. Met kerst op vakantie verjaardagen, of, voor mijn part, op nieuwjaarsdag. Opeens vond mijn moeder het stom om alleen op de geijkte momenten foto’s te nemen. “Dan denken jullie later als jullie je fotoboeken doorbladeren dat het vroeger alle dagen kerst of feest of vakantie was, dan weten jullie niks meer van hoe het er op de gewone dagen aan toe ging.” Dus begon ze op de meest willekeurige momenten foto’s te nemen. Wij inderdaad op ons allerongewassenst, allervroegst, alleronflatteust. Rare foto’s waren dat. Toen. Tegenwoordig, met die telefoons die slim heten te zijn en waarmee mensen alles doen (gans uw leven teruggebracht naar één handzaam apparaat), neemt het foto’s maken geen einde meer. Van elkaar. En zelfs van zichzelf. Zelfjes, noemen ze dat dan. Een onvoordelige foto op een ongelukkig moment, dat is al lang niet raar meer nee. Maar dan: wie zou zo’n foto publiek willen maken?
Ik kan me slechts één situatie voorstellen: De Geus zeurt je aan je kop om een foto voor op de achterkant, een publiciteitsfoto of hoe heet dat, en je zucht, en je drinkt koffie, en je zit een moje plaat te luisteren, en je hebt geen zin om met die stomme foto bezig te zijn, kan jou die stomme foto rotten, vermoeid open je je telefoon, je zoekt naar de eerste de beste foto waar je alleen op staat, en god, laat dat nou net die maffe foto zijn van nieuwjaarsdag toen je ongeschoren ongewassen ongekamd en ongekleed in de keuken nog één keer stond uit te leggen hoe het zat (niet met De Dingen Des Levens maar gewoon hoe dat nieuwe koffiezetapparaat werkt).
Maar zo is het zeer waarschijnlijk niet gegaan. Zeer waarschijnlijk is deze foto moedwillig gekozen. Of erger nog: een geposeerde foto – hij kwam helemaal niet net uit zijn nest, hij liep in driedelig grijs en met een vlijmscherpe scheiding in het haar het kantoor van De Geus binnen want het was tijd voor de publiciteitsfoto’s. En er was een hele boel haarproduct en een hele boel grime nodig om hem er zo ongewassen ongekleed ongeschoren en ongekamd uit te laten zien maar eindelijk zag hij er midden op de dag zo nonchalant uit als hij er zelfs niet uit ziet als hij echt net uit zijn bed komt.
Maakt het uit, besprekerken?, u zegt. Nou gaat ge toch maar door en door over die foto, maakt het echt heel veel uit hoe authentiek die foto is?
Ja, dat maakt het uit want hetzelfde ongemak dat me bekruipt bij het zien van die foto bekruipt me bij het lezen van Krank. Niet aanvankelijk nee. Toen, die dag, net voor of vlak na de zomer, die andere dag, toen ik het inmiddels vol bier- en koffiekringen zittende omslag voor het eerst zag, schoon nog, de allereerste keer, daar, in een flatportiek, dat ik het boek omdraaide en die foto zag, dacht ik Wat goed. Wat goed dat iemand eens een keer gewoon zomaar een foto heeft genomen, de eerste de beste foto die hij vond, een onvoordelige foto, een ongeposeerde foto om op de achterkant te laten zetten. Wat goed, dacht ik, wat een sterk sinjaal. Maar toen ik wegfietste daar, bij die flat, dacht ik al – Maar wacht eens: als iemand de uitgever of de lezer duidelijk wil maken dat hij de foto op de achterkant niet belangrijk vindt, kan hij natuurlijk ook zeggen dat hij geen foto op de achterkant wil. Niet elk boek heeft dat ommers.
En, een paar straten verder, de eerste brief nog niet eens bezorgd: Tenzij iemand de hele foto-op-de-achterkant idee belachelijk wil maken natuurlijk. Een soort van milde spot. Hier zie. Dit is wat ik doe. Niet: de schrijver met sombermansblik, de schrijver die kontemplatief staart naar een punt in de verte, de schrijver als enigmatikus, de schrijver als ouwe grijze weetal – of noem al die soorten koppen maar op die meestal de achterkant sieren, nee de schrijver die net uit bed komt en zijn vrouw vermoeid diets maakt hoe ze een goeje cappuccino maakt met die nieuwe koffiezetter; de schrijver op zijn onschrijverachtigst, de schrijver die ook maar een mens is.
Naja. Goed ding wel: Minvervini had me al flink peinzend nog voor ik een letter in Krank gelezen had.
Letters zijn om te lezen. De letters maken de woorden, de woorden maken de zinnen, de zinnen maken het verhaal. Nah. Zo eenduidig, echter, is het in Krank’s geval niet. Krank is een filosofisch geschrift net zo goed als een (politieke) thriller; een dystopische roman alsook een science fiction boek; een aanklacht, een gevangenisboek, een analyse van de huidige maatschappij, een egodocument, een spotschrift, een exempel, het psychologische dossier van een tijdsgeest; Krank Minervini plus een omgevallen boekenkast.
Welke omgevallen boekenkast? Was het die eerste januari, had je je vrouw eindelijk met veel omhaal van woorden aan het verstand gepeuterd welke knoppen op dat nieuwe koffieautomaat ertoe deden en welke niet, ging je, geërgerd, vermoeid, met grote stappen, terug, benend, naar je bed, gooide je, godverdegodver, in al je ergernis je boekenkast om en zag je ze daar liggen: al je boeken, alles, proza, non-fictie, beschouwelijk, poëzie, filosofie, alles alles alles door elkaar, de boeken opengevallen en dacht je Hee maar daar zit verdomme een boek in!, voor dat je, eindelijk, weer terug in je bed lag voor nog drie of vier uurtjes broodnodige slaap?, of is Krank het resultaat van een moeizaam bijeen gezochte, zorgvuldige geconstrueerde en bedachtzaam omgegooide boekenkast?
En ja, dat maakt uit. Als Minervini Krank al schrijvend deed ontstaan, in enkele weken, of enkele maanden tijd (ik wil hem nog een jaar maar geven niet veel langer), daarbij puttend uit zijn hoofd, zijn hart, zijn darmen, sommige dagen misschien opstaan en naar de boekenkast lopen en bladeren en lezen, dan is het briljant; als Krank slechts met de grootste moeite tot stand kwam: denkarbeid, research, schrijven om te schrappen en schrappen om te schrijven – dan is het… povertjes.
Het verhaal staat op drie voorname pijlers:
er is een bedrijf dat GCF heet en dat “glazen” produceert voor zo goed als werkelijke ervaringen op “het fundament”
er is een “organisatie Liefgenezen”, zich zorgen makend over de macht van GCF en de invloed van de “glazen” en “het fundament” op het welzijn van de maatschappij; deze organisatie beraadt zich op acties tegen GCF
er is een ik-figuur, die misschien Ix heet, of misschien wel Isaak Vlek (mogelijkerwijs een afsplitsing van Giuseppe Minvervini), betrokken bij “organisatie Liefgenezen”, misschien een staatsgevaarlijk individu, in analyse bij dokter Kangoeroe (een goeroe die springen kan?) en later, heel charmsiaans, vergeten in een dodencel –
pijlers die Minevini alle gelegenheid bieden voor den stevig porsie maatschappijkritiek. In de “glazen” en “het fundament” herkennen wij natuurlijk virtuele realiteit en, vooral, the internet of bodies; de volgende stap waarmee alle kapitalisten van deze wereld (ik noem geen namen) de menselijkheid uit deze wereld willen weren; mensen zijn namelijk een te onzekere factor als het gaat om glashard geld verdienen en blijven verdienen. Dat dit nauwelijks een of ander vergezocht toekomstvisioen is, hebben de afgelopen jaren wel duidelijk gemaakt: uw kompjoetur, en, meer nog, uw telefoon die heet slim te zijn, is niet langer een apparaat dat tegemoet komt aan uw gemakzucht – het representeert u; het staat voor u want zonder het, bent u u niet. Dat het in tijden van “pandemie” uw hele medische doopceel moest lichten vooraleer u voet over drempel in een restaurant zetten kon, vond u niet erg want u had honger. Dat er anderen waren, die niet konden of niet wilden, maakte u niet uit want hee “bepaalde keuzes hebben bepaalde gevolgen” (nicht wahr, Cedric?), zo ver reiken uw inclusiviteitsidealen wel.
Niemand heeft een Minvervini nodig om de schaduwzijden van deze ontwikkelingen te belichten nee –
maar:
de “Organisatie Liefgenezen” die tegen GCF, de “glazen” en “het fundament” in het geweer heet te komen, is innerlijk verdeeld. Er verzamelt zich rond Nelson Liefgenezen, de Heiland van de tegenbeweging, een bonte stoet aan ontevredenen, uitgestotenen, onreguleerbaren, demonstranten, progressieven – naja, mensen die vinden dat de toekomst anders moet. In een woodstock-achtige sfeer klitten zij samen op één terrein. Al gauw meent men tussen deze vele nieuwlichters “schijnnomaden” te mogen ontwaren; mensen die “de ware zaak” niet in hun hart sluiten maar er slechts op uit zijn om hun dagen zoek te maken met ludieke protestactietjes. Mensen, misschien, als al die vervelende A12-toeristen die zich graag aan de Goede Kant voelen staan zonder dat het hen méér inspanning kost dan “een dagje uit”, desnoods met de hele familie; ja, kinderen erbij (toen de waterkanonnen aan gingen, wou ze blijven) (dan heb je je wat mij betreft almeteens gediskwalificeerd: als actievoerder, als ouder, als “op de toekomst gerichte” “voorbeeld”mens) (& dan is de doodstraf ineens zo’n slecht idee niet meer; als je zo erg faalt in al je zelfopgelegde rollen; als je het niet-deugen tot zulke ongekende hoogte hebt opgestuwd, dan is de aarde misschien niet de beste plek voor jou), ja zij verdienen wel een pijl of twee in hun donder maar wat meer is, is dat Nelson Liefgenezen net zo fascitoïde en totalitair is als het GCF dat hij wenst te attaqueren: inderdaad: ook links georiënteerde, “inclusiviteit” hoog in het vaandel dragende, erg woke zijnde idealisten zijn niet vies van uitsluiting en van hiërarchieën; iedereen is gelijk maar sommige zijn gelijker. De neuzen moeten wel in dezelfde richting wijzen, en een afdwalende neus is een foute neus.
Daar is Krank op zijn sterkst. Daar hield Krank me stoelgenageld. Maar helaas houdt Minervini dit niet vol voor de bijna zeshonderd bladzijden die dit boek telt. Afvragen of tweehonderd bladzijden ook wel genoeg waren geweest doe ik me niet want ik begrijp dat je met het projekt dat Miniverini hiermee voor ogen moet hebben gestaan een “lijvig” werk de enige mogelijkheid is die je hebt. Doch zijn terzijdes volg ik niet altijd even goed. Waar is die episode met die amateurschilder goed voor? Een man met schildersapirasies die maar wat moddert in de marzje (& meent diene mens nu zereneus dat het objektief vaststelbaar zou zijn of beeldende kunst goed of slecht is?) (hoor dat besprekerken daar nu eens vloeken in zijn eigen kerk), en die door Ix dan wel Isaak Vlek eventjes op het goede spoor gementord moet worden (“he’s my protégé!”) (“Ovaltine, why do they call it Ovaltine?”) (dat was een andere dag) (dat was de dag met Pharmakon op de steerjoo), wat hij (Vlek) doet door hem (de amateurschilder) losjes op het werk van Francis Bacon te wijzen! Neemt u een loopje met de lezer, Minvervini? Francis Bacon dan nog! Kom op, dat is een naam die elke willekeurige passant op lepelen kan; hoe kan dat ooit een revelatie zijn voor iemand die schildert? En dan is er nog Kraspunt, waar Ix/Vlek een boontje voor heeft en die door moet gaan voor zoiets als een intellectueel ofzo, in ieder geval een zeer belezen persoon. Regelmatig grasduint Ix/Vlek in haar rijke boekenkast. Minervini neemt een goede bladzijde om namen op te sommen, misschien om de lezer duidelijk te maken hoe breed Kraspunts bibliotheek is, misschien om een andere, minder doorgrondelijke reden. Mij viel echter op dat die boekenkast alleen de meest afgezaagde en voordehandliggende namen bevatte. Namen als Rimbaud, Man, Musil, Kafka, Márquez, Sontag, Duras, Descartes, Hume, Kant, Wittgenstein, Nietzsche, Schopenhauer, Heidegger – en dan te weten dat Minvervini filosofie en westerse literatuur studeerde: in zijn brein zouden toch ook wat onbekendere namen moeten ronddobberen. Is hij op het “onttronen” van het intellectuelendom uit; studie brengt een mens niet veel verder dan wat elke willekeurige passant al weet en kent? Of is Krank zozeer in één ruk geschreven dat Minvervini genoegen nam met alles wat hij ter plaatse oprochelen wist; geen zin om op te staan en naar de boekenkast te lopen ter inspiratie voor wat minder afgesleten namen en bezijden die boekenkast is de voorbije 1 januari omgegooid en nog altijd niet opgeruimd en laat het nu maar zo.
Ook de Kangoeroe-episoden hadden meer in zich gehad; als nazaat van die kwakzalver uit Wenen had Kangoeroe een toegangspoort kunnen wezen tot een wat onbarmhartiger licht op psychologie als geheel en psychotherapie in het biezonder, maar naar mijn gevoel laat Minvervini dat (on)gewild liggen. En de essayistisch getinte passages (onder andere in het laatste, minst interessante deel) stellen om gelijkaardige redenen teleur. Of de taal.
Ja. De taal. Er wordt wel erg veel “gemonsterd” in dit boek, en het woord “debiet” komt me ook net iets te vaak voor. En werkwoorden als “focussen” en “spotten” (in de betekenis van “zien” dan he) zijn zo ontzettend lelijk! Terwijl op zoveel andere momenten het zo duidelijk wordt dat Minervini prachtig en gloedvol schrijven kan.
Daarom dus. Daarom mensen. Doet het ertoe. Of Minervini die foto op de achterkant uit desinteresse of spotzucht of om een andere reden koos. Of Krank in zeven haasten, min of meer “spontaan” (want dat kan denk ik ook best een kleine zeshonderd pagina’s lang) op papier werd gesmeten of dat het toch zo pretentieus is als ik vrees dat het is.
Krank laat veel zien. Dat Miniverni over een geweldig taalgevoel beschikt, en een intelligent, eigenzinnig en humoristisch man is met een intrigerende visie op zaken. En dat hij misschien nog wel eens met een briljant boek afkomt. Krank laat echter ook zien dat Krank nog niet dat boek is. Het zal een andere dag zijn. Met ander licht, andere koffie, en een ander boek.
“Krank is een overweldigende leeservaring en verveelt geen moment […] Denk Kafka, Beckett, Bolaño met een magnifieke, opwindende taal.” (HUMO)
Flaptekst van de eerste roman van Giuseppe Minervini
In zijn dodencel richt Ix een document aan de rechter waarin hij zijn vrijspraak bepleit. Hij onthult het bizarre verloop van zijn betrokkenheid bij de terroristische Organisatie Liefgenezen die — met de verteller als een van de vele offers — een revolutie uitstippelt tegen de mistige tirannie van een samenleving georkestreerd door algoritmes.
‘Ik beloof alles te zullen doen wat in mijn mogelijkheden ligt om me zo helder, efficiënt en Nobelprijswaardig mogelijk uit te drukken, binnen de kern van de zaak, namelijk: waarom ik hier ben, wat ik hier doe, wat ik hier denk en wat er met mij moet gebeuren.’
Giuseppe Minervini is filosoof, muzikant, regisseur, redacteur en schrijver. Hij publiceerde non-fictie, poëzie en proza in onder meer DW B, De Gids, humo. In 2017 werd hij geselecteerd voor de Parijsresidentie van Vlaams-Nederlands cultuurhuis deBuren. Krank is zijn debuutroman.
J.Z. Herrenberg Opperhalfrond recensie en informatie over de inhoud van deel 2 van Door het oog van de cycloon. Op 8 augustus 2023 verschijnt bij uitgeverij Wereldbibliotheek het nieuwe boek van de Nederlands-Surinaamse auteur J.Z. Herrenberg.
J.Z. Herrenberg Opperhalfrond recensie van Tim Donker
Maar die keer daarop vond ik hem al een heel stuk minder aardig. Hij, collega, ooit, nieuw, nu gedetineerd in Zuid-Amerika geloof ik maar toen hier, in depot, collega, nieuw daar, of naja, zo’n week of vijf, hoe lang blijft iemand nieuw? Journalist, ooit, hij, en motorliefhebber, hij, nog steeds. Wat boeken op zijn naam ook. Schrijver en literatuurliefhebber, kom dat tegen. Voor de vijfde week op rij bleek zijn Wat ben je nu aan het lezen? een vraag aan het begin van de dag & ook vormde het het begin van een gesprek. Of. Naja. Eén keer had ik enthousiast gesproken over het boek dat op dat moment op mijn recenseertafel lag, was het, misschien, meer een monoloog geweest; een andere keer had ik maar wat gemompeld. Eén van de laatste keren was ik bezig met een boek waarover hij al een recensie had gelezen, het was slecht besproken, hij zei, in een of andere krant en hij liet het me lezen, die een of andere krant, het waren niet precies lovende woorden nee maar het werd toch ook niet zo neergesabeld als hij zei, ik bromde dat ik nog maar op bladzijde honderd was ofzo (het ging om een dik boek) maar dat ik het totnogtoe niet slecht vond, lang niet slecht zelfs. Toen zei hij dingen & zei ik dingen & dat was misschien een gesprek. Maar nu had ik er op de fiets al zin in. Ik was halfweg Opperhalfrond en wat een geniaal boek, dat en wat kon er niet over gezegd worden, wat een moje dialoog ging dit kunnen worden. Het zou de laatste week blijken te zijn dat hij het vroeg (maar dat wist ik toen nog niet): Wat ben je nu aan het lezen?, en ik, struikelend over mijn woorden: “Herrenberg, ken je hem, het is het twede deel van een sieklus, het gaat een trilogie worden, of wie weet, langer nog, zoals Michiels al zijn werk in ruwweg twee sieklie opdeelde, Opperhalfrond heet dit deel en…” “Waar gaat het over?” was de vraag, de zijne, die alles dood sloeg. Waar gaat het over? Waar gaat het over? Waar het verdorie over gaat? Sja. Het gaat over alles wat was, wat is, wat komen zal. Het gaat over dit land en over alle andere landen. Het gaat over mensen. Het gaat over een sluimerend totalitarisme. Het gaat over politiek over onderwijsinstellingen als fabrieken over de unificatie van alles en iedereen en over het vertrappen van wat zich niet kan of wil laten unificeren. Ik zweeg een wijle. “Waar het over gaat… Ja… Het gaat over waar we nu zijn denk ik… maar…. Zijn taal is zo explosief… Het is niet zo’n boek met een isoleerbaar narratief… Het is geen afgesloten vertelling met een paar aanwijsbare hoofdpersonen… Ach, het is ook zo’n idiote vraag “Waar gaat het over?”, het gaat niet over waar gaat het over, dit boek, het is ingewikkelder dan dat, het barst uit zijn voegen van ideeën thema’s experimenten, sommigen zouden het misschien een “moeilijk” boek noemen…, ik….” “Moeilijk? O, dan ben ik heel snel weg. Nee, daar heb ik niks mee” – de ruwe onderbreking, en enkele collega’s die in de buurt stonden en die laatste woorden gehoord hadden mengden zich in, begonnen zich vrolijk te maken over “moeilijke boeken”, korte zinnen, eenvoudige en spannende verhalen, daar hielden ze van, een schrijver moest je wel bij de les houden.
Welk tiepe lezer is een lezer? De lezer van eenvoudige en spannende verhalen is misschien wel het meest voorkomende tiepe. Maar je vermoed dat een lezer die ook schrijft, dat een schrijver een ander tiepe lezer is, dat hij kijkt naar het materiaal waar hij zelf ook mee bezig is: de woorden, de zinnen, de taal, dat hij houdt van wat een ander daarmee doen kan omdat hij uit eigen ervaring weet hoe ongelimiteerd taal feitelijk is. Deze mens, ooit collega, nu gedetineerde, maar schrijver bovenal, was me tegengevallen, weer iets dat me tegenvalt zou de mier zeggen. Het was me tegengevallen dat hij klaarblijkelijk zijn brein niet wenste te gebruiken bij het lezen van een boek –
Of. Naja. Moet je je brein gebruiken als je Opperhalfrond leest? Of dient het eerder nog te dalen tot in je ingewanden?
Een ingewandgevoel was wel net dat wat Herrenberg aansprak toen ik voor het eerst iets las van wat Door het oog van de cycloon zou worden. Wanneer was dat, dat was vlak voor/vlak na de millenniumwende, het was in het huis van de uitgever, de uitgever liet me iets lezen waarmee hij zou komen, een boek, binnenkort, een nog onbekende schrijver, Herrenberg, Door het oog van de cycloon, het zou bij hem verschijnen, hij gaf me een literair tijdschrift mee waarin een voorpublicatie stond, en ik ging terug huiswaarts en las het, ik weet nog waar ik zat, op een bank die ik allang niet meer heb, in een huis waar ik allang niet meer woon, het eindigde ermee dat ik op de vloer lag, wat was dit goed, op een computer die ik allang niet meer heb, mailde ik de uitgever, wanneer ging hij nu eindelijk eens komen met dat Door het oog van de cycloon, snel zei hij, maar aldoor werd later, aldoor werd het uitgesteld, en in een ander later stelde ik de vraag minder frekwent, in het laatste later vergat ik er naar te vragen, toen geraakte Door het oog van de cycloon uit mijn geheugen, daarna kwamen tijden, andere tijden en verwaterde het contact met de uitgever.
En toen. In 2018. Nederhalfrond. Door het oog van de cycloon I. Bij Wereldbibliotheek. Wat niet de uitgever was die me vlak voor of vlak na de millenniumwende gezegd had dat hij het uitgeven zou.
En.
Toen.
Is nu. Of eerder. 2023 (dit is niet een boek om in twee dagen uit te lezen), en het twede deel van Door het oog van de cycloon ziet het licht. Opperhalfrond. En het kwam. En ik zag. En ik las. En ik wilde praten, met collega die inmiddels niet meer collega is, over boek, over dit boek, het opperste van het halfrond. Het achterplat zegt dat Opperhalfrond verder gaat waar Nederhalfrond eindigde. Daar spreekt het achterplat juist maar ook een weinig gemakzuchtig: de uit hun voegen barstende schrijverijen van Herrenberg gaan immers verder waar zo’n beetje alles geëindigd is. Deze cyclus is net zo goed ontstaansmythe als “ongemakkelijke waarheid” van de huidige stand van zaken als, tenslotte, de aankondiging van een algehele apocalyps.
Waar? Hier. In een goed herkenbaar Nederland.
Of Hoefbeek toch in ieder geval. De kinderreuzen wandelden op aarde: Zonnestraal (zon straalde taal op weide en wangen) en Hel, ze maakten jaren; de jaren deden een stad ontstaan, de stad van Zonnestraal en Hel: Hoefbeek, een moderne en enigszins verloederde middelgrote stad aan de Warsel (zijn winkels, zijn kaffees, zijn rosse buurt) (Hoefbeek bestaat echt in het Digitalium)
Een Hoefbeek, dat je maar zo zou kunnen situeren ergens nabij Arnhem en Nijmegen.
Een Nederland, dat, zei ik, goed herkenbaar is, maar ook fictief – tot op verontrustend niet-fictieve hoogte.
Dit Nederland is een “communocratie van totaalconsumenten”, ofwel een totalitaire staat waarin de absolute gelijkschakeling wordt nagestreefd. Het onderwijs is verhipt en vermarkt, dat zagen we in het eerste deel (ongetwijfeld heeft Herrenberg Naomi Kleins onlangs heruitgegeven No logo gelezen); dit deel konsentreert zich meer op politiek en rechtspraak. Dat is niet “moeilijk” zoals uw kleingeestigere kollega ongetwijfeld menen zal, dat is doodeng. Opperhalfrond is huiveringwekkender dan menig politieke thriller.
Er is een als Willem Alexander te identificeren koning, maar dat is een schertsfiguur van geen betekenis; hij wordt wel de “Burger King” als ook de “fantavorst” genoemd. De werkelijke koers, eng genoeg met “de Vierde Weg” aangeduid wordt uitgestippeld door politici onder leiding van Anneke Knol, want dit Nederland heeft een vrouwelijke premier. Eindelijk, denkt u misschien maar Knol staat helaas niet voor een tijdperk van vrijdenkers. Dit “kapitalisme met een goddelijk gezicht” (ongetwijfeld gaat Herrenberg Aasgierkapitalisme van Grace Blakeley lezen) dient gezuiverd te worden van alles dat anders is, anders denkt, anders wil en anders doet. Met deze “zuivering” houdt het Buro zich bezig; een boven de politie uitstijgend FBI- dan wel CIA-achtig orgaan dat de meest verregaande methoden hanteert om iedereen die zij als “crimineel” wens te bestempelen op “betere” gedachten te brengen.
De “Buronen” volgen we, wij, de lezer, soms.
&
De politici.
De nationale gebeurtenissen, als zaten we voor de tv, alles waarover nu weer verontwaardiging bestaat (met duidelijk aanwijsbare schuldigen, uiteraard).
Jezetha van Zanareth tot Hoefbeek (die misschien wel, misschien niet een beetje op JZ Herrenberg lijkt).
Mensen. Familiefeestjes.
Een baksteen die Twan O. Padewijn heet (en die misschien wel, misschien niet de moordenaar werd van die arme Huib Blonk).
Een hele enge rechter die zijn populistiese rechtspraakjes voor de camera houdt (en die later misschien wel, misschien niet is doodgegaan).
En Enno van der Zee.
En altijd maar dat lopen, doorheen vinexwijken, of door Den Haag.
En wat te zien bij de mensen in hun huizen –
Opperhalfrond kent misschien nog meer perspectiefwisselingen dan Nederhalfrond, zit nog een klein beetje voller gepropt met alles dat een lezer te denken geeft.
Seminonfiksjonele semifiksie.
Dit, het digitalium, het totalitarisme, de politiek, lijkt in de verte een heel klein beetje op wat Giuseppi Minervini poogde te doen in zijn Krank. Maar dan vele malen beter. Minervini kan als schrijver nog niet eens staan in de schaduw van Herrenbergs schaduw. Ook zag ik raakvlakken met Aannex van Blake Butler maar dan wel een tikje minder experimenteel (sja het zou nogal kunnen om iets te schrijven dat experimenteler is dan Aannex) want tezamen met dat boek is Opperhalfrond één van de orzjieneelste dystopiese romans die ik ooit las. Maar evengoed een boek dat van alle tijden is (daar is de “honingbij”; “Een arbeidsproject voor moeilijk te bemiddelen individuen, geïnitieerd door minister Honing van Sociale Zaken”, wat sterk doet denken aan de melkertbanen van weleer) (in dit land van melk en honing); hoe het bijvoorbeeld teruggrijpt op structuren die doen denken aan Dos Passos – een eindeloze stoet personages, een duizelingwekkende wisseling aan gezichtspunten. Maar de werkelijke hoofdrolspeler is hier de taal. Stampvol neologismen, bruisend, een Claude Krijgelmans of Pjeroo Roobjee gelijk, duister, bijbels, broeierig, hallucinant.
Prachtig. Ja. Zo mooi en overrompelend kan de zwartgal zijn.
Het enige bezwaar dat ik ertegen heb, is dat ik het nu uit heb. Dus. Schiet op met dat derde deel, Herrenberg!
Flaptekst van het tweede boek van Door het oog van de cycloon
Het afsluitende deel van een duizelingwekkend, literair waagstuk
J.Z. Herrenberg werkte twintig jaar aan Nederhalfrond, het eerste deel van Door het Oog van de Cycloon. Samen met dit tweede deel is het een ongekend ambitieuze cyclus geworden. Zijn ziel en zaligheid stopte hij in dit dystopische kunstwerk, in de ritmische en swingende zinnen.
Opperhalfrond gaat verder waar Nederhalfrond eindigt. Het is een groot spiegelpaleis, waarin de auteur de werkelijkheid nu eens op de korrel neemt, dan weer met mededogen over zijn hoofdpersonen schrijft. Die weten ook niet hoe ze hun bestaan richting moeten geven in een wereld die geregeerd wordt door media, die steeds sneller draait, die uiteen valt en waarin de verbanden oplossen. Het mag met recht een leesavontuur worden genoemd. Laat u meeslepen door de beats op de Lennteparty, verleiden door het duizelingwekkende aantal personages, en verdwaal in dit literaire spiegelpaleis.
Marjan Brouwers Zonderland recensie en informatie over de inhoud van de nieuwe Nederlandse roman. Op 29 augustus 2023 verschijnt bij uitgeverij Passage de nieuwe dystopische roman van de Nederlandse schrijfster Marjan Brouwers.
Marjan Brouwers Zonderland recensie en informatie
Als de redactie het boek leest, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van de dystopische roman Zonderland. Het boek is geschreven door Marjan Brouwers. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van de nieuwe roman van de Nederlandse auteur Marjan Brouwers.
In de nabije toekomst waarin deze roman speelt staat Nederland grotendeels onder water en gaat ons land gebukt onder een meedogenloos dictatoriaal regime. Daarnaast is er ook nog eens sprake van een levensgevaarlijk virus en dubieuze medische experimenten. Beide vrouwelijke hoofdpersonen zoeken een uitweg, maar wie kunnen ze vertrouwen en waar trek je een grens? In wat ooit Rotterdam was vindt de confrontatie plaats.
Dit vervolg op de dystopische roman Leegland is opnieuw een pageturner over hoe Nederland er in de toekomst zou kunnen uitzien. Een roman vol spanning en avontuur, die de lezer meesleept en tegelijkertijd aan het denken zet. Deze roman is overigens ook uitstekend los te lezen.
Marjan Brouwers (Nederland) – Leegland
dystopische roman
Uitgever: Uitgeverij Passage
Verschijnt: 21 oktober 2020
Kay Dick Zij roman uit 1977 recensie en informatie over de inhoud van het boek. Op 13 juni 2023 verschijnt bij uitgeverij Orlando de Nederlandse vertaling van de roman They van de Britse schrijfster en journalist Kay Dick.
Kay Dick Zij recensie en informatie
Als de redactie het boek leest, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden de roman Zij. Het boek is geschreven door Kay Dick. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van de roman uit 1977 van de Britse auteur en journaliste Kay Dick.
Recensie van Monique van der Hoeven
“Episoden van onbehagen” zo luidt de ondertitel van deze roman geschreven door de Britse schrijfster Kay Dick, die in 1977 voor het eerst werd gepubliceerd en nu door Uitgeverij Orlando on Nederlandse vertaling is uitgegeven.
“Onbehagen” vind ik een eufemisme voor de staat van zijn van de wereld die Kay Dick in Zij schetst! Het is beangstigend en heel beknellend hoe de wereld in dit boek geregeerd wordt door een anonieme groep die Zij genoemd wordt.
“Ze vallen het individu alleen aan als er tegenstand wordt geboden”.
“Ik ben blij dat wandelingen in de natuur nog mogelijk zijn”.
Het zijn slechts twee zinnen die de huiveringwekkende sfeer weergeven van de omstandigheden waarin de personen in dit boek leven – onder de strenge censuur van wie ze “Zij” noemen.
“Zij zijn een anonieme, maar groeiende groep die langzaam maar zeker elke vorm van expressie (kunst, liefde, persoonlijkheid) beteugelt, met behulp van boekverbrandingen, lijfstraffen en eufemistische newspeak”.
De roman bestaat uit 9 van zulke episoden – die elk een kant van het leven onder Zij laten zien. De hoofdpersoon is een ik, waarvan we de naam en gender niet kennen. Wel is er altijd een hond aanwezig.
Kay Dick heeft een werkelijk prachtige, kleurrijke en poëtische manier van schrijven, waardoor het contrast in waarneming van de natuur en de menselijke ervaring en de schrikbarende censuur van alles wat met persoonlijkheid en zelfexpressie te maken heeft nog extra wordt uitvergroot. Het contrast tussen Liefde en Angst wordt onoverbrugbaar als de keuze voor het een of ander zo goed als onmogelijk wordt gemaakt.
Een mooi, maar ook huiveringwekkend boek – vooral omdat censuur vanuit een groep die we zomaar ook Zij zouden kunnen noemen in onze huidige tijd ook steeds prominenter aanwezig lijkt te zijn. Gewaardeerd met ∗∗∗∗∗ (zeer goed).
Zij is een in vergetelheid geraakt en nu wereldwijd herontdekt dystopisch meesterwerk over kunst in de verdrukking: een hartenkreet tegen censuur, een radicale viering van non-conformisme – en een waarschuwing.
Dit is Groot-Brittannië: maar niet zoals we het kennen. Zij beginnen met een dode hond, schimmige voetstappen, in beslag genomen boeken. Niet lang daarna wordt de National Gallery gezuiverd; spookachtige torens overzien de kust; barbaarse horden struinen het platteland af om kunstwerken te vernietigen – en iedereen die zich verzet.
Zij pakken dissidenten op: schrijvers, schilders, musici, maar ook vrijgezellen en kinderlozen. Met militaire veegacties ‘genezen’ Zij deze rebellen van hun individuele identiteit.
Als culturele vluchtelingen zoeken de overlevenden elkaar op om hun ambachten levend te houden, om te scheppen, lief te hebben en te herinneren. Maar Zij maken het makkelijker om te vergeten.
Kay Dick (Londen, 29 juli 1915 – Brighton, 19 oktober 2001) werkte bij een boekhandel voordat ze op haar zesentwintigste de eerste vrouwelijke directeur van een Engelse uitgeverij werd. Ze schreef vijf romans, waarvan Zij – dat nu voor het eerst in Nederlandse vertaling verschijnt – bekroond werd met de South-East Arts Literature Prize.
Dimitri Casteleyn De invasie recensie en informatie over de inhoud van de nieuwe Vlaamse spannende roman. Op 3 mei 2023 verschijnt bij uitgeverij Prometheus de nieuwe roman van de Belgische auteur Dimitri Casteleyn.
Dimitri Casteleyn De invasie recensie en informatie
Als de redactie het boek leest, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van de roman De invasie. Het boek is geschreven door Dimitri Casteleyn. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van het nieuwe roman van de Vlaamse schrijver Dimitri Casteleyn.
Flaptekst van de nieuwe roman van Dimitri Casteleyn
Paul Borremans is een jaar samen met zijn vriendin Anna, en de twee vinden het tijd om elkaars kinderen te ontmoeten: Pauls zoon Thomas en Anna’s dochter Stefanie. Die kennismaking is wel heel succesvol: Thomas en Stefanie vallen als een blok voor elkaar. Maar van dubbel gezinsgeluk is geen sprake: Stefanie lijdt aan een ernstige ziekte en Thomas heeft er moeite mee dat zijn vader voor ‘de Chinezen’ werkt.
Paul is namelijk directeur van de kerncentrale in Doel, op de Belgisch-Nederlandse grens, en gaandeweg ontdekt hij dat die helemaal niet zo veilig is als hij dacht. Hij adviseert zijn familieleden om jodiumtabletten in te slaan en maakt zich ook zorgen over de bedoelingen van de Chinese eigenaren.
Als totaal onverwacht vanuit de Rotterdamse Waalhaven een enorme hoeveelheid drones in de richting van de kerncentrale koerst, beseft Paul dat het einde van zijn, nee, van dé wereld, wel eens heel nabij kan zijn. Of vliegen de drones naar de kerncentrale van Borssele, op de grens tussen Nederland en België?
In Dimitri Casteleyns debuutroman uit 2013 stond een mondiaal virus centraal. Er werd hem een grote fantasie toegedicht. Laat ons hopen dat zijn nieuwe spannende roman De invasie ditmaal geen voorspellende waarde heeft.
Dimitri Casteleyn (Tielt, 25 december 1966) is zoon en vader, yin en yang, auteur en televisiemaker, links en rechts, theaterman en ondernemer, maar bovenal: verteller van spannende verhalen. Zijn vorige boeken samen verkochten inmiddels meer dan 35.000 exemplaren in vier verschillende talen. Zijn laatste roman, Het feest, stond maandenlang in de top 10 in Vlaanderen.
Nana Kwame Adjei-Brenyah Chain-Gang All-Stars recensie en informatie over de inhoud van de Amerikaanse roman. Op 2 mei 2023 verschijnt bij uitgeverij Atlas Contact de Nederlandse vertaling van de dystopische roman van de Afro-Amerikaanse auteur Nana Kwame Adjei-Brenyah.
Nana Kwame Adjei-Brenyah Chain-Gang All-Stars recensie en informatie
Als de redactie het boek leest, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van de roman Chain-Gang – All Stars. Het boek is geschreven door Nana Kwame Adjei-Brenyah. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van de roman van de Amerikaanse schrijver Nana Kwame Adjei-Brenyah.
Nana Kwame Adjei-Brenyah Chain-Gang All-Stars recensie en informatie
Als de redactie het boek leest, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van de roman Chain-Gang – All Stars. Het boek is geschreven door Nana Kwame Adjei-Brenyah. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van de roman van de Amerikaanse schrijver Nana Kwame Adjei-Brenyah.
Flaptekst van de roman van Nana Kwame Adjei-Brenyah
Loretta Thurwar en Hamara ‘Hurricane Staxxx’ Stacker zijn de grootste sterren van een enorm populair en lucratief programma van de Amerikaanse geprivatiseerde gevangenisindustrie. In uitverkochte arena’s nemen zij en andere gedetineerden deel aan gladiatorachtige wedstrijden op leven en dood, met slechts één doel voor ogen: hun vrijheid.
De wrede slachtpartijen worden rechtstreeks gestreamd naar huiskamers in het hele land, waar het bloeddorstige publiek geen genoeg van kan krijgen. Thurwar en Staxxx zijn zowel teamgenoten als geliefden en favoriet bij de fans. Als alles goed gaat, zal Thurwar na nog een paar wedstrijden vrijkomen. Terwijl ze zich voorbereidt op het afscheid van haar teamgenoten, bedenkt ze hoe ze ervoor kan zorgen dat zij, ondanks de beestachtigheid van de spelen, hun menselijkheid kunnen behouden. Maar de bedrijven achter dit vermaak deinzen nergens voor terug om hun financiële belangen te beschermen, en de obstakels die ze voor Thurwar en Staxxx opwerpen hebben dan ook verschrikkelijke gevolgen.
Leon de Winter Het lied van Europa recensie en informatie over de inhoud van de nieuwe dystopische roman. Op 1 november 2022 verschijnt bij uitgeverij Hollands Diep de nieuwe roman van de Nederlandse schrijver Leon de Winter.
Leon de Winter Het lied van Europa recensie en informatie
Als de redactie het boek leest, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van de roman Het lied van Europa. Het boek is geschreven door Leon de Winter. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van de nieuwe roman van de Nederlandse schrijver Leon de Winter.
Het is 2047. Nico Levi wordt verantwoordelijk gehouden voor bloedige opstanden in West-Europa. Zijn populaire blog zou ‘desinformatie’ en ‘haatpraat’ hebben verspreid. De overheid jaagt op hem, maar hij houdt zich ergens in een Brabants dorpje schuil.
In 2025 werd zijn zoon Max door onbekenden doodgeslagen. Max had een paar Crazy 1’s bij zich, de sportschoenen die voor basketballegende Kobe Bryant waren ontworpen. De basketbalschoenen verdwenen.
Supercomputers maken in 2047 mogelijk wat in 2025 niet kon; met nieuwe informatie hoopt Nico de Crazy 1’s te traceren en de dood van Max te wreken.
In een duizelingwekkende vaart stuurt bestsellerauteur Leon de Winter de lezer naar een nabije toekomst, waar de meritocratie op haar laatste benen loopt. Dit is vintage Leon de Winter die terugkeert in zijn geboortestreek.
Steven Van Belleghem Hoogverraad recensie en informatie over de inhoud van de Vlaamse dystopische thriller. Op 20 oktober 2022 verschijnt bij uitgeverij Manteau de toekomstthriller van de Belgische schrijver en porfessor Marketing Steven Van Belleghem.
Steven Van Belleghem Hoogverraad recensie en informatie
Als de redactie het boek leest, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van de science fictionthriller Hoogverraad. Het boek is geschreven door Steven Van Belleghem. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van de nieuwe thriller van de Belgische professor marketing en schrijver Sten Van Belleghem.
Flaptekst van de nieuwe thriller van Steven van Belleghem
Terwijl de wereld in 2048 op zijn kop staat door de dreiging van een digitale oorlog is Romy Bell met haar zoon Milo op sneeuwvakantie. Na jaren in de spotlights kiest ze nu voor een leven in de luwte. Tot het digitale overheidsprofiel van Milo opeens verdwijnt. Voor ze het goed en wel beseft, raakt Romy opnieuw betrokken in een kluwen van internationale complotten en levensbedreigende aanslagen. Wie is nog te vertrouwen? Kan Romy opnieuw het ethische kompas worden dat ze altijd is geweest? Of is dit de gebeurtenis te veel? En hoe groot is het gevaar van een digitale oorlog echt?
In dit bijzonder spannende én menselijke verhaal schetst Steven Van Belleghem de reële bedreigingen voor onze digitale veiligheid in de toekomst. Een wereld die intrigeert, en er misschien wel sneller zal zijn dan we beseffen.
Solomonica de Winter Natural Law recensie en informatie over de inhoud van de dystopische roman. Op 5 oktober 2022 verschijnt bij uitgeverij Prometheus de nieuwe Engelstalige roman van de Nederlandse schrijfster Solomonica de Winter. De Nederlandse vertaling van de roman is nog niet verkrijgbaar.
Solomonica de Winter Natural Law recensie en informatie
Als de redactie het boek leest, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van de Engelstalige dystopische roman Natural Law. Het boek is geschreven door Solomonica de Winter. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van de de nieuwe roman van Solomonica de Winter.
Flaptekst van de nieuwe roman van Solomonica de Winter
A unique publishing adventure: Natural Law, a novel about the world in a distant time, written by the phenomenal Solomonica de Winter. Solomonica is Dutch and writes in English; this English-language edition will be published first exclusively in the Netherlands and Flanders.
In New America, people live divided into four different rival nations according to Natural Law. The world as we know it no longer exists, and life is hard and bleak, but, most importantly, it is a world without written record. Continuous war renders peace impossible, and amid all this chaos Gaia Marinos is trying to hide. She is a survivor, a mutant, hiding from the nations that are trying to kill her. When they discover Gaia, her most crucial mission is to find the world’s last books, but how far is she willing to go? Natural Law is a thought-provoking and intense story about the rise and downfall of a heroine in a sinister world.
Solomonica de Winter (Bloemendaal, 1997) has lived in the United States, Israel, and Italy, and is currently living in Amsterdam again. Her first novel, Over the Rainbow, was an international bestseller.
