Astrid Panis Slapende tijgers recensie waardering en informatie over de inhoud van de roman. In maart 2018 is bij Uitgeverij Cossee de roman van de Vlaamse schrijfster Adrtid Panis Slapende tijgers verschenen.
Astrid Panis Slapende tijgers Recensie
“Ben was acht. Ik was zes. Op zondag 5 maart 1987, voor dag en dauw, kwam voor het eerst de dood langs.” De openingszin van de tweede alinea op pagina 11. Ben is de buurjongen van het hoofdpersonage uit dit boek. Door de ogen van deze kinderen werd ik dit verhaal ingezogen. Dus vanuit het magisch perspectief van een kind, trekt de wereld en haar bewoners dagelijks voorbij. Ook het leven van de volwassenen wordt vanuit dit perspectief bekeken. Zijn het de herten die dit ongeluk veroorzaakten? Dat Hendrik Snoeck, de buurjongen van 21 jaar stil en snel door de dood werd meegenomen? En…hoe durf je eigenlijk een kind te nemen? “Zodra je een kind hebt oefent je hart de pijn van het ergst denkbare verlies. Je bezweert het lot, stelt je het onvoorspelbare voor, in een flits. Je sluit meteen de mogelijkheid uit, in alle redelijkheid en onredelijkheid. Je geeft je stem aan de vrees. Uit alle macht sla je da angst kort en klein. Om het leven mogelijk te maken.”
Vanuit het magisch perspectief van een kind, trekt de wereld en haar bewoners dagelijks voorbij
Wat de dood doet met de achterblijvers? Mijnheer Snoeck is zijn zoon, zijn vrouw en zichzelf kwijt. Driedubbele rouw. Mevrouw Snoeck werd in de loop van de tijd alleen nog een omhulsel. Verdoofd, onthoofd, verlamd, verblind, verdwenen van verdriet. De kinderen zien dat. En wat te doen? En zou het geholpen hebben als een hert gekeken had? Had een hert iets kunnen uithalen? Herten zijn er immers altijd geweest en zullen er altijd blijven. De buurt waar deze kinderen wonen was vroeger een dierentuin. Je leest het relaas van het ontstaan van deze tuin, maar ook de bizarre afloop. Hoe de laatste olifant in stukken moet worden gehakt omdat de koper geen plaats voor hem heeft en hij hem de oren van het hoofd zou eten.
De kinderen zitten niet bij elkaar in de klas maar omdat wederzijds ouders bevriend zij, trekken zij veel met elkaar op. Op zoek naar herten, tijgers,zebra’s. Als zij hun stinkende best doen zien zij een hert, met een machtig gewei en weten zij dat een hert zich moeilijk laat bejagen. Dus onsterfelijk is? Het meisje is vaak met opa op zijn voor iedereen verboden kamer te vinden. Opa leest verhalen voor aan de tijger, want als hij geen verhalen te eten krijgt wordt hij lastig en agressief. Dus moeten die twee vaak naar de boekwinkel, De Slechte, of naar de bibliotheek. Het meisje begint net te leren lezen en zij smult van als deze uitstapjes met opa. Hij stelt haar gerust over het gedrag van dieren, hij spoort haar aan. Het kind geniet.
Dan moet er verhuist worden. De kinderen willen dit tegengaan door het huis onverkoopbaar te maken. Het huis moet stinken, dus er worden fruitschillen verstopt, kevers en spinnen naar binnen gehaald. Maar helaas. Het gaat gewoon door. Daarna volgen wij het meisje. Zij wordt ouder, gaat naar een andere school. Het contact wordt minder. Maar dan gaat Ben dood. Een stom ongeluk. En waar is dan die God, kon hij er niet gewoon zijn almachtige stokje voor steken? Ook hier weer het besef hoe hard de dood om zich heen mept. Daar helpt geen moedertje Maria en lieve God aan. Het meisje leeft haar leven verder. Naar de middelbare school, naar de universiteit, gaat trouwen, krijgt kinderen. Maar door de rest van haar leven heen lees je wat de invloed van de magische periode uit haar leven voor een invloed op haar gehad heeft. Dat zij dat mist, kon dat soms nog maar eens even de kop op steken.
Prachtig pleidooi om respect te hebben voor alles wat groeit en bloeit
Astrid Panis heeft een prachtige, ontroerend debuutroman geschreven. Een pleidooi om respect te hebben voor alles wat groeit en bloeit. Voor alle mensen om je heen met hun eigen bijzondere gebruiksaanwijzing, Een aansporing om boeken te lezen. Eigenlijk om alles wat los en vast zit, waar je je als mens ooit eens een vraag over hebt gesteld te pakken zien te krijgen en erop los te lezen. Zodat het mogelijk wordt de wereld om je heen te begrijpen. En lukt het je dan toch nog niet, misschien terug te gaan naar de tijd waarin alles mogelijk was. Je eigen magische kindertijd. Astrid Panis – Slapende tijgers is gewaardeerd met ★★★★★ (uitstekend).
Recensie van Mieke Koster
Astrid Panis – Slapende tijgers
- Titel: Slapende tijgers
- Schrijfster: Astrid Panis (België)
- Soort boek: psychologische roman, debuutroman
- Uitgever: Cossee
- Verschenen: 5 maart 2018
- Omvang: 256 pagina’s
- Uitgave: Paperback / Ebook
- Waardering: ★★★★★ (uitstekend) Mieke Koster
Bijpassende Boeken en Informatie
Nicolien Mizee (Nederland) – Moord op de moestuin
