Zachte landing op leeuwenpootjes
- Auteur: Astrid Lampe (Nederland)
- Soort boek: gedichten, poëzie
- Uitgever: Querido
- Verschijnt: 16 mei 2024
- Omvang: 64 pagina’s
- Uitgave: paperback
- Prijs: € 18,99
- Boek bestellen bij: Bol / Libris
Astrid Lampe Zachte landing op leeuwenpootjes recensie van Tim Donker
Dat was nog eens een plek waar je altijd tevreden buitenstapte, niet?
En de bespreking is al begonnen, en ik zit, en licht valt door het raam, en het is een mooi licht, het is het licht van de lente, en het is mooi, en de bespreking is al begonnen, en zachte klanken zweven door mijn kamer, en het kon Birch Book zijn of Monta of Red Sparowes misschien, en tijd van weleer liggen hier, boven op, boven op mijn tafel.
Waar je altijd tevreden buitenstapte ja ja ik weet het nog wel, er was een tijd, en nog niet eens zo gek lang geleden, dat elke (middel)grote plaats in Nederland ruimte bood aan een boekwinkel van meerdere verdiepingen, je kon er lopen, van verdieping naar verdieping, wat er verkocht werd was veelal tweedehands, maar ook wel ramsj, je kon daar lopen, ik liep daar, van verdieping naar verdieping, met een tas vol boeken en altijd tevreden ging ik daar weer weg, ik denk aan de keer dat ik er diverse bundels van Astrid Lampe had gevonden, de meeste tweedehands maar ik geloof dat er ook wat ramsj tussen zat deze keer, eigenlijk was dat tegen een of ander onduidelijk principe al wist ik niet welk, maar ramsj kocht je niet, dat was zo iets, dat leek ik te vinden, dat leek ik te moeten vinden, daar was iets oneties aan, zo ging je niet om met kunst, maar ik had het toch niet kunnen laten liggen en weeral tevreden, ook die keer, stapte ik buiten.
En een Astrid schimmerde door het doorzichtig-witte tasje waar het in zat, en daar, aan de reling, waar ik mijn fiets aan vast gemaakt had, de reling van de gracht, sprak een vrouw me aan, de vrouw was bijna in tranen, o meneer verkopen ze hier dichtbundels van Astrid, en enthousiast wou ik al beginnen, zo blij was ook ik met mijn vondst, maar de vrouw bleek te denken dat het om Astrid Lindgren ging en dit was een andere Astrid dit was Astrid Lampe.
Die ik kende sinds dat StorrieStorrieStorrieStorrieStorrieStorrieStorri of hoe heette dat ook alweer, en waar stond het in, in een Raster natuurlijk, ik geloof in die Ultrakort & Langer, ik las het, ooit, eens, ik geloof in ergens een buitenland, ik meen op een eiland, misschien was het elders, misschien was mijn zoon al geboren, misschien niet, ik las, ik kreeg lief, ik kreeg Astrid Lampe lief, ik kreeg haar gedichten lief, ik bleef haar volgen, een tijd lang, elke nieuwe bundel, een tijd lang, en toen verloor ik haar uit het oog, en, nu, hier.
Zachte landing op leeuwenpootjes lijkt mij verder te gaan waar het laatste dat ik van haar las stopte, ik denk dat dat Lil was, dus toch alweer best lang geleden, hoe gaat dat met tijd, de tijd doet altijd dingen met je die achteraf niet lijken te kloppen, dat het een jaar of vijf geleden is dat ik nog niets nieuws van Astrid Lampe las wil ik geloven, maar veertien jaar, nee, en toch, hier, nu, en.
En Zachte landing op leeuwenpootjes, mijn dochter vond het omslag alvast fantasties, toen moest ik nog gaan lezen, dat deed ik later, later die avond of later de volgende dag, of later die week, het was later, het is altijd later, het wordt altijd later, en het was een binnenkomen.
Een binnenkomen in een veelheid. Pagina negen. Eerste gedicht. En ik weet al meteen niet waar ik ben. Waar we zijn. De lezer. We. U. En ik. Wij zijn lezers. We lezen, en we zijn. In een huis misschien. Het huis bevat koninkrijken en tijdperken. Voorbij de hondenschoonloopmat bloedt reeds het licht van de staats-tv. Het is alles staats-tv sinds 2019, niet? Waar de journalistiek het woord van de heren spreekt. Niet de heere, dat ware maar een fraksie beter geweest. De paleishond steelt alle harten. Het gebak is moskovisch & in de gloed van de oven rijst een continent. Warme luchtstromen strijken ook thuis. Maar dat is wat diertjes doen. Strijken wordt strelen. In het heelal bij u thuis. Dan ben je nog maar één gedicht ver, dan ben je nog maar op pagina negen, en dan heb je je al werelden gedacht, ja dat is hoe ik me Astrid Lampe herinner.
Een nooit te stillen beeldhonger. De kou boekt een kamer. Supermarktfolders. Het raam op Rusland. Alles waait door elkaar.
Is het oorlog, of is het de kladversie van een oorlog? Ook in de supermarkt broeit iets. Er worden dingen gedoneerd. Bottelwater en melkpoeder. Dat laatste door agressors. Misschien voor internetbruiden. Wie weet. De menselijke waarden bereiken ons niet. Suikers verstoppen zich. Of niet. Het wasmiddel vreet stroom als vanouds.
Alles agressie, alles oorlog, of alles toch maar een te consumeren goed?
Misschien.
Lampe hanteert stevig een sterk geconcentreerde taal. Wat niet gezegd wordt, wordt wel gesuggereerd. De ware woorden staan tussenin de andere. Er precies tussenin.
(misschien is dit een oorlogsroman in verzen)
Dromen worden elektrisch. (elektrische ekstaze, was dat niet precies het probleem van die jongemannen?) (ik vroeg haar alleen maar om een kauwgumpje) De zon komt op onder een militaire schuilnaam.
(misschien is dit een of ander manifest)
De kennis van eetbare paddenstoelen –
(misschien is dit een handleiding van enig soort)
Diensten heulen met vreemde medeplichtigen: is dit waartoe de mens gekomen is? Alles ingeschaald op basis van bruikbaarheid of potentieel gevaar?
Ja. Dit is hoe ik me Lampe herinner. Het zegt niets het zegt alles het suggereert meer dan het zegt het zegt zoveel en het zegt niet wat het zegt. Mooi, verwarrend en verontrustend. Ja. Dat is hoe ik me Astrid Lampe herinner.
De moederliefde in de oplader
&
bij welk loket moet je je eigenlijk melden?
Flaptekst van de nieuwe dichtbundel van Astrid Lampe
Voorouders werken door in het heden. Een heden waarin de narratieven opnieuw worden opgetuigd, want aan onze schermpjes geplakt raken we wellicht wat kort van memorie. De Taiga wordt herinnerd, de Taag bezongen, en de oorlog die niet met naam genoemd wordt kruipt in de krasloten.
Astrid Lampe, geboren op 22 december 1955 in Tilburg, publiceerde de eigenzinnigste dichtbundels van ons taalgebied. In 2003 ontving ze Ida Gerhardt Poëzieprijs voor de bundel Spuit je ralkleur en in 2020 schreef ze het alternatieve Poëzieweekgeschenk. Haar voorlaatste dichtbundel Tulpenwodka, verscheen in 2021.In dit jaar, kreeg ze de P.C. Hoof-prijs 2024 toegekend voor haar hele poëtische oeuvre.